Evilland - เมืองทรชนคนเย้ยฟ้า

ลำดับตอนที่ #4 : EP 1 : เริ่มเกมชีวิต

เช้าวันต่อมา วินตื่นขึ้นมาโดยที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงกันแน่ เอาเป็นว่าขอไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนก็แล้วกัน เขาไปจัดการล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกมาจากห้องน้ำ เขาคิดในใจได้
“ลองสำรวจดูที่นี่หน่อยดีกว่า”

วินเดินไปรอบๆห้องเย็นขนาดใหญ่ ก็พบว่ามีทั้งห้องเก็บอาวุธ ห้องคอม ห้องเชื้อเพลิง รวมถึงห้องนอน เครื่องซักผ้าและที่ปั๊มน้ำ ดูราวกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อในยุคที่โลกล่มสลาย วินถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ที่ได้เจอแบบนี้

“คุณเป็นใครกันแน่นะ”

ในตอนนั้นเอง วินเห็นคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาไม่รอช้าจึงเปิดคอมเพื่อดูข่าวว่ามีอะไรคืบหน้าบ้าง เมื่อเขาเปิดขึ้นมาก็พบกับข่าวผู้ก่อการร้ายยึดโลกใบนี้ไปแล้วหลายข่าว ดูเหมือนว่าโลกภายนอกไม่น่าอยู่แล้วตอนนี้

“เอ๊ะ นี่มันโปรแกรมอะไรกันเนี่ย”

วินไปเปิดโปรแกรมตัวหนึ่ง ซึ่งตัวโปรแกรมมันเขียนว่า “ประวัติอาชญากร” เมื่อวินเปิดขึ้นก็พบว่ามันมีช่องให้ใส่ชื่อ

“เอ๊ะ แป๊ปนึงนะ” วินเอาบัตรประชาชนที่ยึดมาได้มาเปิดประวัติของหมอนั่นดู จากนั้นข้อมูลก็ขึ้นมาให้กับเขา

“นาย จิตรกร คงสมชัย อายุ 37 ปี คดีที่ก่อ ปล้นธนาคาร ฆาตกรรม ภูมิลำเนาที่….”

นี่มันข้อมูลของคนที่เราตามล่านี่หว่า วินไม่รอช้าเขียนที่อยู่ละแวกนั้น จากนั้นเขาก็นึกอะไรได้บางอย่าง เขาไปแต่งตัว โดยการใส่ชุดฮู้ด เสื้อเกราะอ่อนในคลังอาวุธ พร้อมกับดาบสองเล่มและปืนพกกระสุนเต็มอัตรา จากนั้น วินก็เดินทางไปยังที่แห่งนั้นทันที

ณ ย่านพัฒน์พงศ์ ซึ่งปกติในตอนเช้านี้จะมีคนเดินผ่านกันทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่มีใครกล้าเดินผ่าน เนื่องจากไม่มีใครจะคอยคุ้มกันความปลอดภัยให้พวกเขา บนถนนในแถวนั้นมีแต่นักเลงคุมกันทั้งนั้น วินเดินทางไปยังซุ่มร้านขายขนมครกร้านหนึ่ง ซึ่งพวกนักเลงกำลังซื้อขนมกันอยู่ วินเดินเข้าไปถามเจ้าของร้านทันทีเกี่ยวกับคนที่ชื่อจิตร

วิน : น้าครับ คุณจิตรกรอยู่มั้ยครับ

“มีธุระอะไรกับไอ้จิตรมัน โน่น มันเมาหัวราน้ำอยู่ที่ร้านเหล้าตรงโน่นแน่ะ ไม่รู้ไปรวยอะไรของมัน”

วินเดินไปยังร้านเหล้าเป้าหมาย แต่นักเลงกลุ่มนั้นเดินเข้ามาถาม

“นี่ ไอ้น้อง มีอะไรกับไอ้จิตรมัน”

วิน : ผมติดเงินพี่เขาอยู่หน่ะ

“เฮ้ย คุณอย่างไอ้จิตรมีลูกหนี้ด้วยเหรอวะเนี่ย ช่างเหอะ จะไปไหนก็ไปมึงอ่ะ”

วินเดินไปยังร้านเหล้าแถวนั้น แล้วก็ได้ผล ไอ้จิตรมันกำลังเมาเดินกลับบ้าน พร้อมกับเด็กสาวที่มันควงมาด้วย เด็กคนนั้นพยายามจะหนีเขาแต่ไอ้จิตรมันจับตัวเอาไว้อยู่

“หืม อีนี่ อยู่นิ่งๆได้มั้ย กูซื้อมึงมาแพงนะโว้ย”

“ปล่อยหนูเถอะค่ะพี่ หนูอยากกลับบ้าน”

มันตบหน้าเธอเข้าให้จากนั้นก็ลากเธอขึ้นมา วินเห็นในตอนนั้นจึงเข้าไปต่อยหน้ามันจนสลบ จากนั้นก็ปล่อยเด็กคนนั้นไป

วิน : กลับบ้านไปนะหนู แล้วอย่ามาที่นี่อีก // เด็กสาวคนนั้นวิ่งหนีไป ส่วนวินก็ลากไอ้จิตรเข้าไปยังซอยแห่งหนึ่ง เขาจับมันนั่งเก้าอี้แล้วมัดตัวไว้ จากนั้นก็สาดน้ำใส่หน้ามัน

“โอ้ย อะไรเนี่ย มึงทำอะไรกูวะ”

วิน : สร่างเมาแล้วสินะ กูมีอะไรจะถามหว่ะ

“มึงเป็นใคร จะถามอะไรกูวะ”

วิน : มึงจำวันที่มึงไปปล้นบ้านกูแล้วเผาบ้านกูได้มั้ย // มันพยายามจะมองหน้าวิน เมื่อมันเห็นหน้าวินมันจำได้ทันที

“มึง มึงมันไอ้เด็กคนนั้น”

วิน : กูไม่มีเวลามากพอหรอกนะเว้ย บอกกูมาว่าพวกมันที่เหลืออยู่ที่ไหนกัน

“มึงทำอะไรพวกกูไม่ได้หรอก” วินคว้าท่อนไม้ตีเข้าที่ข้อเท้ามัน

วิน : มึงจะบอกดีๆมั้ย

“ก็ได้ๆ อย่าทำกูนะ หัวหน้ากูอยู่ที่โกดังย่านสวนลุม พวกกูมีเป็นร้อย แกคนเดียวจัดการไม่อยู่หรอก เขตนั้นและเขตนี้ทั้งหมดเป็นของหัวหน้ากูโว้ย ”

วิน : งั้นเหรอ ขอบใจมากหว่ะ // วินใช้ดาบตัดน้องชายมันและแทงเข้าไปในปากมัน แล้วปล่อยให้มันตายช้าๆอยู่ตรงนั้น เมื่อวินเดินออกมาจากซอย วินก็เห็นนักเลงนับสิบกำลังล้อมซอยเอาไว้อยู่

“มึงทำอะไรไอ้จิตรมันวะ”

วิน : อยากโดนเหมือนมันมั้ยหล่ะ

พวกนั้นไม่รอช้าชักดาบไปสู้กับวินทันที วินชักดาบสองมือออกมาจัดการกับพวกมัน วินฟันดาบตรงนั้นทีตรงนี้ทีจนพวกนักเลงเริ่มจะถอย แต่พวกมันมีเยอะกว่า และพยายามจะล้มวินให้ได้ แต่ในตอนนั้นเอง

มีชายคนหนึ่งกระโดดมาจากด้านหลัง จากนั้นก็ต่อยพวกมันไปหลายคน ตัวหัวหน้าเริ่มจะหนีแต่วินชักปืนยิงเข้าข้างหลังมันจนตายคาที่ ก่อที่วินกับชายคนนั้นจะเจอกับ

“ไอ้วิน”

วิน : เซบ นี่นายจริงเหรอเนี่ย // ชายที่ชื่อเซบวิ่งเข้าไปกอดเขาทันที เขาคือเซบาสเตียน สตอร์ม เพื่อนเรียนของวินนั้นเอง

เซบ : ฉันนึกว่าแกตายไปแล้วซะอีก

วิน : เหมือนกัน แกมาที่นี่ได้ยังไงวะเนี่ย

เซบ : ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันตามรอยคนที่มันทำกับฉันหน่ะ

วิน : เอางี้ เรากลับไปที่พักของฉันก่อนดีกว่า

เซบ : ก็ดีเหมือนกัน มีเรื่องจะคุยหน่อยหว่ะ // จากนั้นไม่นาน ทั้งคู่ก็รีบเดินทางกลับไปยังที่ซ่อนตัวของวิน แต่ในระหว่างที่พวกเขาทั้งคู่กำลังเดินไปด้วยกัน จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งถ่ายรูปพวกเขาทั้งคู่เอาไว้

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในตัวเมือง ซึ่งโรงพยาบาลแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นไม่กี่ที่ที่ยังคงสงบอยู่ เนื่องจากว่ายังมีหมอดีๆคอยรักษาคนไข้ ส่วนใหญ่พวกทรชนมักจะมารักษาตัวกันที่นี่ เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่โรงพยาบาลแห่งนี้ยังไม่ถูกทำลาย และยังคงเป็นสถานที่ที่รวบรวมผู้คนบริสุทธิ์ไว้อยู่

บนเตียงคนไข้ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเย็บแผลให้กับชายคนหนึ่งโดยมีลูกน้องนับสิบอยู่ในห้อง เธอเย็บแผลพร้อมกับคุยกับชายคนนั้นไปด้วย

“ท่าทางคุณจะเจ็บมาเยอะนะคะเนี่ย”

“ก็คงจะเป็นแบบนั้นนะคุณหมอ”

“คุณคงจะต้องหยุดการต่อซักพักถ้าอยากให้แผลหายหน่ะ”

“ขอโทษทีนะ ผมยังมีอีกหลายเขตที่ต้องยึดนะ”

“คุณจะยึดไปทำไมกันอีกหล่ะ”

“แล้วหมอยุ่งอะไรด้วยหล่ะ” ชายคนหนึ่งเอาปืนจ่อหัวของหมอ

“ถ้าคุณอยากลั่นไกฉันก็ไม่ว่านะ” หมอคนนั้นพูดอย่างใจเย็น

“เฮ้ย เก็บปืน ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่” หัวหน้าสั่งให้ลูกน้องเก็บปืน จากนั้นหมอก็เย็บแผลเสร็จ

“เสร็จแล้วหล่ะ ช่วงนี้พยายามอย่าออกกกำลังหล่ะ” จากนั้นไม่นาน ตัวมันก็ลุกจากเตียงและเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆ จากนั้นเองก็มีผู้ช่วยหมอเดินเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ

“คุณวาเดลเรียครับ เชิญเคสนี้หน่อยครับ”

“เฮ้อ พวกนักเลงอีกแล้วสินะ”

ณ ถนนเส้นหนึ่งแถวรัชดา หญิงสาวคนหนึ่งกำลังขับรถกระบะของเธอไปตามถนนที่เงียบเหงา รถวิ่งอยู่ไม่กี่คัน บรรยากาศดูราวกับเมืองผีสิง ในขณะที่เธอกำลังขับรถอย่างสบายใจ จู่ๆเครื่องของเธอก็ดับลงไปซะสนิท จากนั้นไม่นานเธอก็รีบลงจากรถไปเปิดกระโปรงหน้าของเธอดูในทันที หลังจากที่เธอเปิดก็พบว่าน้ำมันเครื่องหมด เธอจึงรีบขึ้นรถไปเอามาเติม แต่ในตอนนั้นเอง เธอก็ได้เห็นความเคลื่อนไหวแปลกๆอยู่ข้างทาง เธอหยิบปืนพกของเธอขึ้นมา จากนั้นเธอก็ยิงไปที่ด้านซ้ายของเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หลังจากที่เธอยิง ศพของชายคนหนึ่งพร้อมอาวุธก็ร่วงลงมา จากนั้นเองเธอก็วิ่งไปหยิบปืนกลของเธอมายิงเข้าไปที่ด้านข้าง แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิด พวกนั้นยิงสวนกลับมาอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอรู้ตำแหน่งของพวกมันทั้งหมดเลยจัดการยิงพวกมันได้อย่างสบาย จากนั้นเองพวกมันก็ถือมีดวิ่งออกมา โดยที่เธอกระสุนหมดแล้ว

“น้องสาว กระสุนเธอหมดแล้ว ยอมซะดีกว่า”

จากนั้นเธอก็เก็บปืนกลของเธอเข้าไปในรถ จากนั้นเธอก็ชักมีดพกของตัวเองขึ้นมา

“ถ้าพวกแกมีน้ำยาก็เข้ามาได้เลย”

พวกนั้นบุกจู่โจมเข้าประชิดตัวเธอ แต่โดนเธอจัดการใช้มีดปาดพวกมันทีละคน เธอทั้งเตะและต่อยโดยใช้วิชาการต่อสู้จู่โจมพวกมันอย่างต่อเนื่อง

“นี่พวกแกทำได้แค่นี้เองเหรอ”

พวกมันยังไม่ยอมพยายามจะจับตัวเธอให้ได้ แต่เธอก็เล่นงานพวกนั้นซะอยู่หมัด จนกระทั่งเหลือตัวหัวหน้าของมัน มันใช้ท่อนเหล็กฟาดเธอแต่เธอหลบได้ จากนั้นเธอก็ใช้มีดกันท่อนเหล็กของมัน จากนั้นก็รูดเข้าไปแทงเข้าที่หัวใจของมัน จนมันถึงกับเข่าอ่อนลงในทันที

“นี่แก แกแทงฉัน”

“อย่างแกโดนแค่นี้มันน้อยไป”

“นี่แกเป็นใครกันแน่ยัยบ้า”

“ฉันซากิริ โจทาโร่ จำไว้ก่อนตายไอ้สถุน” เธอดึงมีดออกจากร่างของมัน เลือดไหลนองเต็มพื้น จากนั้นเธอก็กลับไปปิดฝากระโปรงรถแล้วก็ขึ้นรถไปต่อ

ณ ตึกแถวหลังหนึ่งในเขตสุขุมวิท ชายคนหนึ่งในชุดธรรมดาเดินเข้าไปในตึกแถว เขาเปิดประตูเข้าไปโดยที่มีชายสองคนเฝ้าอยู่ด้านหน้า คอยตรวจบัตรของผู้ที่จะเข้าไปด้านในตึก

“ขอดูบัตรหน่อย”

ชายคนนั้นยื่นบัตรให้กับยามสองคน จากนั้นยามสองคนก็ปล่อยไป เขาเข้าลิฟต์และกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นล่างเขาก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นประตูเปิดอัตโนมัติ ในห้องตกแต่งดูสวยงาม มีผู้คนเดินไปเดินมา ชายคนนั้นฝ่าฝูงชนเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องหลักของที่นี่ เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบกับชายคนหนึ่งใส่สูทดูภูมิฐานกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะ

“อ้าว คุณเอก เชิญนั่งก่อนสิ” เอก อริฆาต ภูวภักดี ชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ในทันที

“คุณไม่จำเป็นต้องใส่ชุดแบบนี้ทุกวันก็ได้นี่นะ”

“เพื่อความปลอดภัยหน่ะครับท่าน แล้วแผนการของเราเป็นยังไงบ้างครับวันนี้” เอกถามกลับไปในทันที

“ตอนนี้ยังไม่คืบหน้าเลย ชาวบ้านที่มาอยู่กับเรากว่าครึ่งก็ต่อสู้ไม่ได้ แถมเราพยายามติดต่อกับตำรวจเก่ายังไม่ได้เลย”

“แล้วพวกนักฆ่าหล่ะครับท่าน” เอกถามไปอีกรอบ

“คุณมีเงินจ้างพวกนั้นหรือเปล่าหล่ะ”

“ถ้าอย่างงั้น ผมจะลองจัดการเรื่องนี้เองครับ”

“แล้วลูกน้องของคุณที่ถูกส่งไปทำงานของเราหล่ะ”

“ยังไม่ทราบชะตากรรมเลยครับ”

“เอาหล่ะ คุณไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ไหนๆคุณก็มาแล้ว” เอกไม่รอช้าใส่ชุดสูทแล้วไปด้านนอกในทันที

และอีกด้านหนึ่งของห้อง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งดูรูปของครอบครัวตัวเองอย่างใจลอย ไม่มีใครรู้ว่าในตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งมีหญิงสาวคนหนึ่งมาสะกิดเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“นี่เอย์จิ คิดอะไรของนายอยู่เหรอ”

“เกรซ นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”

“ก็แหม่ เห็นนายมานั่งใจลอยคนเดียวอยู่ คิดถึงใครกันหล่ะ” เกรซแซวเอย์จิอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันคิดถึงที่บ้านหน่ะ”

แล้วในขณะเดียวกัน มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งในชุดธรรมดาเดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งคู่

“นี่พวกเธอ ไม่มีงานทำกันเหรอจ๊ะ”

“อ้าว เอเรียน่า กำลังคิดถึงพอดีเลย” เกรซทักทายเพื่อนสาวของเธอ

“แหม่ อย่ามาปากหวานดีกว่าน่า”

“เออนี่ ว่าแต่ ข่าวที่เธอไปหามาเป็นยังไงบ้าง” เอย์จิถามเอเรียน่า

“ก็ไม่มีอะไรมาก ในตอนนี้เจ้าพ่อเขตเยาวราชกับเขตหัวลำโพงกำลังจะเปิดศึกกันหน่ะ”

“ท่าทางงานนี้จะหนักแน่ๆ” เกรซพูดแบบเป็นห่วง

“ช่างมันเถอะ ปล่อยให้พวกมันฆ่ากันให้หมดแบบนี้ดีแล้ว” เอย์จิพูดอย่างอารมณ์เสีย

“ว่าแต่ เธอเจอน้องสาวเธอหรือยังเกรซ” เอเรียน่าถามเธอกลับบ้าง

“ตั้งแต่วันนั้นก็หายไปเลย ฉันยังตามหาเธอไม่เจอเลยเนี่ย”

ณ ตึกแถวหลังหนึ่งในเขตรัชดา  ซึ่งเป็นตึกไม่กี่ตึกที่ยังดูมีชีวิตชีวาอยู่ ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในตึก จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นสอง ไปยังห้องๆหนึ่งซึ่งทาประตูสีแดง เขาเคาะสามครั้งจากนั้นก็วางซองๆหนึ่งไว้หน้าห้อง จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งมาหยิบซองแล้วเดินเข้าไปด้านใน จากนั้นก็เปิดซองขึ้นมา โดยที่มีเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่งในห้องพูดกับเขา

“เฮ้ยไอ้ชน มีอะไรหรือเปล่าวะ”

“อ้อ โซระ เขาให้เหรียญทองค่าจ้างเรามา ตามที่ตกลงไว้หน่ะ แล้วก็มีกระดาษอีกใบหนึ่งด้วย” ชายหนุ่มที่ชื่อชนหยิบกระดาษออกมาดู

“มีอะไรอีกวะ บอกได้หรือเปล่า” โซระถามอย่างใจเย็น

“มีงานใหม่หว่ะ นายจะเอาด้วยหรือเปล่า” ชนตอบกลับไป

“คราวนี้เป็นใครหล่ะวะ”

“เจ้าพ่อหยง เขตเยาวราชหว่ะ”

“โห ไม่ง่ายเลยนะเว้ย แกจะไหวเหรอ”

“เขาจ้างคนละ 1 ล้านเหรียญทอง นายสนใจหรือเปล่า”

“ล้านหนึ่งเลยเหรอ แบบนี้ค่อยหน้ารับงานหน่อย”

“เออ คอยฟังข่าวจากฉันก็แล้วกัน”

“ถ้างั้นฉันกลับห้องฉันก่อนหล่ะ” โซระเปิดประตูห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งเชื่อมต่อกัน จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของเขา

กลับมาที่เซฟเฮ้าส์ของสุวิน วินพาเซบเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็พาเขาไปนั่งพัก โดยที่วินไปหยิบโคล่ากระป๋องมาให้กับเซบที่นั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นเขาก็เริ่มคุยกันในทันที

“ไอ้วิน แกมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ”

“ก็ มีชายคนหนึ่งพากูมาที่นี่ จากนั้นเขาก็ยกที่นี่ให้กู ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”

“หรือว่าเขารู้จักกับแกวะ”

“จะไปรู้ได้ยังไงวะเซบ”

“เอาเถอะ ว่าแต่พ่อแม่กับน้องชายนายนี่ยังไงเหรอ”

“ก็ไม่มีอะไรหว่ะเซบ พวกแม่งบุกเข้ามา ปล้นบ้าน เผาบ้านกู มันฆ่าพ่อแม่กูต่อหน้า แถมมันจับน้องชายกูไปอีก ไม่รู้ป่านนี้น้องกูจะป่นปี้ไปมากแค่ไหนแล้วเนี่ย”

“ไม่ต่างกันเลยหว่ะ กูอยู่กับพี่สาว พวกแม่งบุกเข้ามา มันกระทืบกูซะอ่วมยังไม่ทันตั้งตัวเลย แม่งฉุดพี่สาวกูขึ้นเตียง ไม่ต้องบอกนะแม่งทำอะไรกับพี่กู พวกมันหลายสิบคนผลัดกันเข้าไปในห้อง โดยที่กูทำอะไรไม่ได้ พอกูได้สติขึ้นมา กูไปดูพี่สาวกูในห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าสภาพจะเละขนาดไหน ขนาดพี่กูขาดใจตายคาเตียง พวกแม่งยังไม่หยุดเลย ตั้งแต่วันนั้นกูสาบาน กูจะล่าหัวไอ้คนที่แม่งทำกับพี่กูแบบนี้ทุกคน กูจำหน้าพวกแม่งได้หมด ไม่มีวันลืมแน่”

“เออ กูกับมึงก็หัวอกเดียวกันหล่ะเซบ ว่าแต่มึงจะเอายังไงต่อหล่ะ”

“กูไปสืบมาว่าเจ้าพ่อสิงห์เขตหัวลำโพงแม่งรู้ว่าใครบุกไปข่มขืนพี่สาวกู กูจะไปเค้นความจริงจากแม่งให้ได้”

“แต่ว่า พวกมันมีกันเป็นร้อย เราจะไปสู้ได้ยังไงวะ”

“ต้องได้สิวะ เราก็เล่นงานพวกแม่งทีละคน ไม่ให้มันรู้ตัวยังไงหล่ะ” เขาพูดพลางดื่มน้ำอัดลมซ้ำเข้าไป

“เออ เมื่อเวลานั่นมาถึง เราได้เริ่มงานกันแน่ ว่าแต่ มึงรู้จักคนที่คุมโกดังแถวสวนลุมหรือเปล่าวะเซบ”

“ไอ้เจ้าพ่อเคี้ยงหน่ะเหรอ แม่งก็ระยำไม่แพ้เจ้าพ่อสิงห์หรอกหว่ะ”

“เจ้าพ่อเคี้ยง งานนี้ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ๆ” จากนั้นเขาก็ชนกระป๋องกับเซบต่อ

ณ คอนโดแห่งหนึ่งในเขตรัชดา ในห้องหรูห้องหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังปริ้นท์รูปที่เขาถ่ายมาในวันนี้ออกมาจากคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเครื่องหนึ่ง เขาจากนั้นเขาก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งที่มีข่าวพาดหัวว่า

“ ดับอนาถยกครัว โจรใจโฉดบุกปล้น ฆ่าสามีภรรยาดับอนาถคาที่”

จากนั้นไม่นาน รูปที่เขาได้มาก็ปรากฏภาพของวินกับเซบไปด้วย

“อืม วิน เซบ พวกนายสองคนกำลังทำอะไรอยู่นะ”

จากนั้นไม่นาน เขาก็วางรูปไว้บนแผนที่ที่ใช้ในการแกะรอยของเขา เขาพยายามตามรอยว่าวินและเซบไปอยู่ที่ไหน

“พวกนายไปหลบอยู่ที่ไหนกันนะ”

ณ โกดังแห่งหนึ่ง สวนสุมพินี ชายคนหนึ่งกำลังดูดกัญชาอย่างสบายใจในห้องของเขาโดยมีหญิงสาวเปลื้องผ้าอยู่ในห้อง จู่ๆมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโดยที่ชายดูดยาตกใจมาก

“เฮ้ย ไอ้บ้าเอ้ย นี่มึงเข้ามาทำไมวะเนี่ย”

“พี่เคี้ยงพี่ ตอนนี้พวกไอ้สิงห์กับไอ้หยงมันเริ่มจะเปิดศึกกันแล้วครับ”

“งั้นเหรอ ถ้าพวกแม่งทำอะไรขึ้นมามีหวังแถวนี้ได้ป่วนแน่ มึงออกไปก่อนไป” ชายคนนั้นรีบวิ่งออกไปจากห้อง จากนั้นเองก็มีหญิงสาวน่ารักคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องของเธอ เธอมาเห็นสภาพของเจ้าพ่อเคี้ยงที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ เคี้ยงไล่พวกผู้หญิงออกไปจากนั้นก็รีบพาน้องไปที่อื่น

“พี่เคี้ยง พี่ทำอะไรอยู่เนี่ย”

“ไข่มุก คือว่าพี่แค่ผ่อนคลายหน่ะ”

“ผ่อนคลายกับไอ้ยานรกเนี่ยนะคะพี่”

“เอาน่า ยังน้อยมันก็ยังอันตรายน้อยนะ แค่เคลิ้มไปแค่นั้นเอง”

“ว่าแต่พี่กำลังจะทำอะไรเนี่ย”

“ไม่มีอะไรหรอก เชื่อพี่เถอะ เข้าไปในห้องก่อนนะ” ไข่มุกหัวเสียกลับเข้าไปในห้อง ในขณะที่เคี้ยงใส่เสื้อแล้วเดินออกไปที่ห้องโถงใหญ่ โดยที่ลูกน้องคนอื่นๆกำลังรอเขาอยู่ด้านล่าง

“เฮ้ย พี่เคี้ยง มาพอดีเลย พี่คงได้ข่าวแล้วสินะ” ลูกน้องคนหนึ่งของมันพูดขึ้น

“ฉันรู้ ไอ้สิงห์กับไอ้หยงมันจะฟัดกันแล้วสินะ เหมือนพวกมันคงจะบีบให้ฉันเลือกข้างสินะ”

“แล้วพี่จะอยู่ข้างไหนหล่ะครับ” ลูกน้องอีกคนถามไป

“อยู่ข้างที่ชนะสิวะ เออนี่ ว่าแต่พวกมึงรู้ข่าวเรื่องไอ้จิตรหรือยังวะ”

“ยังเลยพี่ ไอ้คนที่ตามมันไปนี่ตายห่ากันหมดเลยพี่” ลูกน้องคนหนึ่งบอกนายเคี้ยง

“ไอ้นี่มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ตามหาตัวมันมาให้ได้ จับตัวแม่งมาเป็นๆ กูอยากจะรู้ว่ามันเป็นใคร”

“ได้ครับนาย”

=================================================================

ติดตามชมต่อได้ตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ยังรับสมัครตัวละครเพิ่มเน้อ