My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #31 : EP 25 : เหลือแค่คนสุดท้าย

พวกของนอร์รีนรีบเข้าที่กำบัง จากนั้นพวกเขาก็ยิงสกัดพวกของเซบาสเตียนที่บุกเข้ามา พวกนั้นยิงถล่มอพาร์ทเม้นท์ของเขา แต่คนด้านในก็ยังสกัดพวกมันเอาไว้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี ในตอนนี้เสียงดังสนั่นไปทั่วอพาร์ทเม้นท์ รอบด้านมีแต่การยิงกันมั่วไปหมด

นอร์รีน : เราต้องป้องกันด้านหลังด้วยนะครับ ไม่งั้นมันฆ่าเราตายหมดแน่

ทาเคชิ : ถ้างั้นผมจัดการเองครับ

ทาเคชิและคนอื่นๆรีบบุกไปด้านหลัง เพื่อยิงสกัดพวกนั้นไม่ให้บุกเข้ามา แต่ด้วยอาวุธที่ดีกว่า พวกมันยิงกดพวกของทาเคชิเอาไว้ไม่ให้ออกไปไหนเลย

อัลเบิร์ต : บ้าเอ้ย พวกมันยิงหนักจริงๆเนี่ย

ไซม่อน : นั่นสิ ถ้าเราไม่ถอยกลับ เราตายหมดแน่

ในตอนนั้นเอง พวกผู้หญิงของเขาก็ช่วยบรรจุกระสุนปืนให้ พวกมันยิงสวนเข้ามา ยิงมาโดนกลางหน้าอกของยู่อี๋เข้าจังๆ ซุนฮยอนรีบมาดูอาการของเธอในทันที

ซุนฮยอน : ทำใจดีๆไว้นะครับ ผมจะช่วยคุณเอง // ซุนฮยอนพยายามจะช่วยยู่อี๋แต่ก็ไม่ทันการ ยู่อี๋หายใจรวยระรินไปทุกที

ยู่อี๋ : คุณซุนฮยอน ฉันรั....

ซุนฮยอน : ทำใจดีๆไว้นะครับ ผมจะช่วยคุณเอง

ยู่อี๋ : ฉันรักคุณ // ยู่อี๋สิ้นใจตายในอ้อมอกของซุนฮยอน ซุนฮยอนโกรธมากชักปืนออกมายิงพวกมัน พวกผู้หญิงคนอื่นๆพยายามจะมาช่วยยู่อี๋แต่ก็ไม่ทันการ พวกเธอได้แต่ช่วยเหลือพวกผู้ชายเพื่อยันพวกมันเอาไว้

จียอน : บ้าเอ้ย เมื่อไหร่มันจะจบซะทีหล่ะเนี่ย

มีกัส : ใจเย็นๆสิ พวกเธอหนีไปด้านในก่อนดีกว่า // ในตอนนั้นเอง มีกัสก็โดนเข้าที่กลางหลัง เขาล้มลงต่อหน้าจียอน จียอนลากตัวเขาไปด้านในทันทีเพื่อหลบกระสุน

จียอน : ทำใจดีๆเอาไว้นะคะ คุณต้องไม่เป็นอะไร

มีกัส : ผมไม่เป็นไร ผมจะไม่พยายาม...

จียอน : ใครก็ได้ช่วยด้วย เขาจะตายอยู่แล้ว

มีกัส : ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไรหรอกถ้ามีคุณ

ริกโก้ : นี่ ฉันขอกระสุนเพิ่มหน่อยสิทุกคน

ไซม่อน : มีอยู่นิดเดียว ใช้ประหยัดๆหน่อยสิ // ไซม่อนโยนตับกระสุนให้ริกโก้ แต่ในตอนนั้นเอง มีระเบิดมือลูกหนึ่งปาใส่พวกเขา พวกเขาตกใจกันมาก พยายามหาที่หลบ หลังจากเสียงระเบิดดับลง ในตอนนั้นเอง จียอน ชิสาและไคล่าก็โดนระเบิดเข้าอย่างจัง บรรดาหนุ่มๆต้องเข้าไปดูอาการในทันที

ไซม่อน : ตายแล้ว ซุนฮยอน มาดูทางนี้หน่อยเร็ว

ซุนฮยอนมาช่วยดูอาการ แต่ทั้งสามคนก็อาการร่อแร่เต็มที

ชิสา : ฉันไม่ไหวแล้ว ถ้าฉันเป็นอะไรไป ส่งข่าวให้ที่บ้านด้วยนะคะ

ไซม่อน : อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เรากำลังจะช่วยเธอ

ไคล่า : พวกคุณรีบหนีไปดีกว่า ฉันไม่ไหวแล้ว // เธอพูดพลางกระอักเลือด และในตอนนั้นเอง จียอนก็สิ้นลมไปโดยที่ยังไม่ทันพูดอะไรเลย

ริกโก้ : โธ่เอ้ย ซุนฮยอน ทำบ้าอะไรของนายอยู่เนี่ย

ไคล่า : ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคงจะไม่รอดแล้วหล่ะค่ะ

ซุนฮยอนช่วยพวกเธอไม่ได้ พวกเธอทั้งสองตายด้วยกัน ริกโก้ลากซุนฮยอนออกมาทันทีแล้วจับเขาติดกำแพง

ริกโก้ : นี่มึงทำบ้าอะไรของมึงวะ

ไซม่อน : อย่าริกโก้ อย่าทำแบบนี้สิ // ไซม่อนพยายามลากตัวริกโก้ออกมา แต่ในตอนนั้นเอง ซุนฮยอนก็โดนยิงเข้าที่หน้าอกจนล้มลงไปในทันที

ไซม่อน : ซุนฮยอน ทำใจดีๆไว้นะ อย่าเป็นอะไรนะ

ริกโก้ถึงกับพูดไม่ออก เขามองดูซุนฮยอนตายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนที่ด้านหน้าก็เริ่มจะต้านไม่ไหวแล้ว อัลเบิร์ตโดนยิง ซนแซต้องแบกเขากลับไปด้านใน ส่วนทาเคชิก็พยายามยิงสกัดพวกนั้นเอาไว้ ไซม่อนและริกโก้รีบไปช่วยทาเคชิ แต่ทาเคชิสั่งให้กลับไป ในตอนนั้นเองพวกมันใช้ปืนกลหนักยิงสาดเข้าไปในบ้าน ทำเอาไซม่อนและริกโก้ถูกยิงร่างขาดกระจุย ทาเคชิเดือดจัดพยายามยิงสาดพวกมัน แต่ก็มีสไนเปอร์จากด้านนอกยิงทาเคชิจนล้มลง ทาเคชิยิงสุ่มไปทางนั้นทีทางนี้ที แต่เขาก็โดนเล่นงานเข้าอีกนัด จากนั้นเขาก็สิ้นลมลงไปทันที ส่วนอัลเบิร์ต เขาเห็นเพื่อนคนอื่นๆโดนยิง จึงบอกให้ซนแซรีบหนีไป อัลเบิร์ตไปยิงกับพวกมันแต่เขาก็โดนยิงใส่หลายนัด ซนแซรีบวิ่งกลับไปหาทุกคน แต่เธอก็มาเจอกับชินเฮและเทโจที่กำลังยิงกับพวกมันอยู่

ชินเฮ : นี่ คนอื่นๆหายไปไหนกันหมดเนี่ย

ซนแซ : ตายหมดแล้ว พวกเขาตายกันหมดเลย

เทโจ : พวกคุณหนีไปรวมกับคนอื่นๆเถอะ ผมจะสกัดมันเอง

ชินเฮ : ไม่ ฉันจะไม่ทิ้งคุณหรอกค่ะ

ในตอนนั้นเอง ชินเฮก็โดนพวกมันยิงสวน เธอล้มลงในทันที ชินเฮต้องมาดูอาการเธอในทันที

ชินเฮ : ซนแซ อย่าเป็นอะไรนะ มองตาฉันไว้สิ

เทโจ : รีบหนีไปรวมกับคนอื่นๆดีกว่าครับ

ชินเฮแบกซนแซไปรวมกับคนอื่นๆ ส่วนเทโจพยายามป้องกันไม่ให้พวกมันบุกเข้ามา

ทางด้านของนอร์รีนและคนอื่นๆ พวกเขายิงสกัดมันคนของเซบาสเตียนเอาไว้ แต่พวกมันก็ยังบุกเข้ามาเรื่อยๆราวกับสายน้ำหลาก ในตอนนั้นเอง พวกเขาต้านไม่ไหวต้องไปรวมตัวกันที่ชั้นสองก่อนเพื่อยิงสกัดพวกมันต่อไป

นอร์รีน : นี่ พวกทาเคชิไปไหนกันหมดหล่ะเนี่ย

เอจิ : คงชะตาขาดกันหมดแล้วหล่ะเนี่ย

มิเชล : ไม่ว่ายังไงเราก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

ตะวันลุกขึ้นไปยิงกับพวกมัน แต่พวกมันยิงสวนกลับอย่างหนัก ทำเอาตะวันร่างพรุนไปทั้งตัว อนูวารีบมาดูอาการเขาในทันที

อนูวา : คุณตะวัน ทำใจดีๆไว้นะคะ

ตะวัน : คุณรีบหนีไป ผมไม่เป็นไรหรอกครับ

อลัน : นี่ รีบพาเขาขึ้นไปข้างบนเถอะ ผมจะสกัดมันไว้

ฮาน่า : รีบไปกันเถอะ ไม่งั้นเราตายกันหมดแน่

อนูวาแบกตะวันไปด้านบน แต่ในตอนนั้นเองพวกมันก็ยิงระเบิดใส่เพื่อถล่มพวกเขา แรงระเบิดไปโดนมิสซึจนร่างแหลก อลิซรีบไปดูอาการเขาในทันที

อลิซ : มิสซึ ทำใจดีๆไว้นะ อยู่กับฉันก่อนนะ

มิสซึ : ฉันไม่ไหวแล้ว เธอรีบไปดีกว่า

อลิซ : ฉันไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด // แต่พวกมันยิงซ้ำใส่พวกเขา ทำเอาอลิซโดนยิงเข้าที่ด้านหลัง มิสซึกอดร่างของอลิซเอาไว้ไม่ให้ใครมาทำอะไรได้อีก

อลัน : ไอ้พวกบ้าเอ้ย เข้ามาเลย // อลันยิงกระหน่ำใส่พวกมัน แต่ก็โดนพวกมันยิงกลับ จนอลันเสียชีวิตคาที่ ฮาน่าพยายามไปช่วยแต่ก็โดนเข้าที่กลางหน้าอกเหมือนกัน

อนูวา : ถ้าเราไม่รีบไปจากที่นี่ เราตายแน่

อเล็กซ่า : พวกคุณรีบหนีไป ฉันจะจัดการเอง พวกมันต้องการฉันคนเดียว

มิเชล : ไม่ พวกมันจะฆ่าเราทั้งหมด เราต้องฝ่าพวกมันไปค่ะ

อเล็กซ่าโดนยิงเข้าอีกนัดที่หน้าอก คราวนี้นอร์รีนต้องไปช่วยเธอขึ้นไปด้านบน

เอจิ : ไลฟ์ เธอหนีไปซะ ฉันจะถ่วงเวลาพวกมันเอง // เอจิยิงสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ในตอนนั้นไลฟ์ไม่ยอมหนีไป จากนั้นเธอก็แบกปืนกลมายิงสกัดพวกมันไว้ด้วย

ไลฟ์ : ถ้าฉันจะตาย ฉันขอตายกับเธอก็แล้วกัน

ทั้งคู่ยิงสกัดพวกมันเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย ส่วนคนอื่นๆก็พยายามลากสังขารตัวเองไปอยู่ด้านบน อนูวาไปดูสภาพของตะวันที่ใกล้จะตายเต็มที แต่ก่อนที่เขาจะเป็นอะไรไป เขาได้พูดกับอนูวาหนึ่งคำ

“ผมรักคุณ”

อนูวาจูบเขาในทันที สภาพทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหดหู่ถึงขั้นขีดสุด ในตอนนั้นเองอเล็กซ่าก็เริ่มจะไปเหมือนกับตะวันเหมือนกัน นอร์รีนมาดูอเล็กซ่าในทันทีก่อนที่เธอจะเป็นอะไร

นอร์รีน : อเล็กซ่า แข็งใจเอาไว้นะ

อเล็กซ่า : นอร์รีน ฉันขอโทษที่ให้เธอมายุ่งเรื่องนี้ ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากบอกเธออะไรหน่อย ก่อนที่ฉันจะไม่ได้บอกอีก นอร์รีน ฉันรัก เธอ.... // อเล็กซ่าตายคาอ้อมอกนอร์รีน และในขณะเดียวกัน ชินเฮและเทโจก็รีบขึ้นมาหาคนที่เหลือเพื่อรวมกำลังกันต่อในทันที

ชินเฮ : แย่แล้วทุกคน พวกมันมีกันเต็มไปหมดเลย

เทโจ : เราต้องไปจากที่นี่ ไม่งั้นเราตายกันหมดแน่

มิเชล : ฉันจะสู้ตายกับมันที่นี่ ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว

นอร์รีน : ผมก็เหมือนกัน ผมจะไม่ยอมไปไหนอีกแล้วหล่ะ

ณ สนามบิน หลังจากที่ยูจีนและมินโฮขี่มอไซค์ไล่ตามมาร์คและเวร่า พวกเขาก็มาถึงและพบกับเครื่องบินลำหนึ่ง ซึ่งขนทรัพย์สินมากมายเตรียมจะออกนอกประเทศ ทั้งคู่ดูลาดเลาอยู่ภายนอก อยู่ซักพัก

ยูจีน : พวกมันมีแค่ปืนพก เราน่าจะสู้กับมันได้ตรงๆ

มินโฮ : ได้เลย พวกมันหนีไม่รอดแน่ๆ

ยูจีน : มินโฮ เธอเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันอยู่นะ

มินโฮ : ไม่หรอก ฉันมาแล้ว ยังไงก็ต้องอยู่ให้จบหล่ะ

ทั้งคู่มองหน้าแล้วยิ้มให้กัน จากนั้นก็บุกไปจัดการคนของมาร์คและเวร่า เสียงปืนดังสนั่นสนามบิน มาร์คและเวร่าเห็นเหตุการณ์จึงออกไปดู

เวร่า : นั่นมันอะไรกัน ใครกันมันกล้า

มาร์ค : ท่าไม่ดีหล่ะ ทุกคน รีบเก็บของแล้วไปจากที่นี่กันเถอะ

พวกเขารีบเก็บสมบัติทั้งหมดที่มีไป โดยที่พาคนไปยิงสกัดยูจีนและมินโฮด้วย แต่ก็ต้านทานได้ไม่นาน ในตอนนั้นเองเวร่าตัดสินใจออกไปยิงกับยูจีนและมินโฮทันที

เวร่า : ทุกคน อย่าให้มันเข้าใกล้เครื่องบินได้

พวกนั้นยิงสกัดยูจีน หลังจากนั้นเครื่องก็เตรียมจะบินขึ้นเพื่อออกจากประเทศ

ยูจีน : มินโฮ ทำอะไรหน่อยสิ

มินโฮ : ได้เลย อยู่นิ่งๆไว้เลย

มินโฮเล็งปืนไปที่ล้อเครื่องบิน จากนั้นก็ยิงจนล้อระเบิด เครื่องบินเสียการทรงตัวแล้วไถลลงรันเวย์ ทั้งคู่รีบไปดูมาร์คและเวร่าที่อยู่ด้านใน ในตอนนั้นเอง เวร่าแบกสังขารออกมา ยูจีนเห็นจึงจะยิง แต่เวร่าเตะปืนเธอทิ้ง แล้วจะใช้มีดแทงยูจีน ทั้งคู่ปะทะกันไปกันมา จนกระทั่งเวร่าก็พลาดท่าโดนยูจีนแทงเข้าที่ท้อง แต่เวร่าก็แทงยูจีนกลับไปด้วย เธอล้มลง ในตอนนั้นเองมาร์คก็คลานออกมาจากเครื่องบิน ทั้งคู่พยายามจะไปแย่งปืนที่ตกอยู่บนพื้น แต่มาร์คไปถึงก่อน มาร์คหยิบปืนแล้วเอาสันปืนตบเธอจนล้มลง แล้วเล็งปืนใส่เธอ

มาร์ค : ลาก่อนนังบ้า แกจองเวรฉันมามากพอแล้ว

มาร์คยังไม่ทันจะเหนี่ยวไก มินโฮก็บุกเข้ามายิงใส่มาร์ค แต่มาร์คสวนกลับใส่มินโฮจนหมดแม็ก มินโฮตายคาที่ในทันที ยูจีนโกรธมากกระโดดไปต่อยมาร์คหลายหมัด จากนั้นเธอก็เอาโซ่แถวนั้นมัดคอมาร์ค จากนั้นเธอก็เอาไปเกี่ยวกับตู้เซฟตู้หนึ่ง แล้วลากมันไปริมหนองน้ำ มาร์คคลานไปหยิบปืนที่ตกอยู่ แล้วยิงเข้าที่กลางหลังของยูจีนในทันที

มาร์ค : มึงเสร็จกูแล้วอีกเวร

ยูจีน : ใช่ แต่มึงก็เหมือนกัน

ยูจีนผลักตู้เซฟนั้นลงหนองน้ำ น้ำหนักของตู้เซฟลากตัวมาร์คลงไป มาร์คพยายามจะเอาโซ่ออกแต่ไม่ได้ผล

มาร์ค : นี่แกทำอะไรฉัน

ยูจีน : แต่จะได้ไปอยู่กับสมบัติของแก ในนรก

ตู้เซฟนั้นค่อยๆลากตัวมาร์คลงไป ลากมาร์คลงไปในน้ำแล้วจมหายไปในทันที จากนั้นยูจีนก็แบกสังขารของตัวเองไปหามินโฮในทันที

ยูจีน : มินโฮ ฉันขอโทษ

ยูจีนจูบมินโฮไปหนึ่งที จากนั้นเธอก็สิ้นใจตายข้างๆศพของเขา

เหตุการณ์ภายนอกในตอนนี้ สหประชาชาติเริ่มส่งกำลังมาคลี่คลายสถานการณ์แล้ว นาวิกโยธินสหรัฐยกพลขึ้นบกในบางส่วนของโซราติก และเริ่มตั้งค่ายเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านในบางส่วน และในค่ายแห่งหนึ่ง เอสเมอรันด้าพาตัวอดัมส์มาตามที่อดัมส์ขอ

เอสเมอรันด้า : คุณคะ คุณคิดดีแล้วอย่างงั้นเหรอคะ

อดัมส์ : อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องตายเหมือนคนอื่นๆหล่ะ

เอสเมอรันด้า : แล้วลูกๆของเราล่ะคะ

อดัมส์ : ให้ไปอยู่บ้านเราที่เซอร์เบียก่อนนะ

เอสเมอรันด้า : แล้วฉันจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่คะ

อดัมส์ : ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะกลับไปหาคุณให้เร็วที่สุด

เอสเมอรันด้า : ลูกๆเรากำลังรอคุณอยู่นะคะ

อดัมส์ : แน่นอนครับ

เอสเมอรันด้าพาอดัมส์เข้าไปด้านใน โดยที่มีทหารนาวิกโยธินสหรัฐเข้ามาหาพวกเขาทั้งคู่

“พวกคุณเป็นใครกัน”

อดัมส์ : ผมอดัมส์ ประธานาธิบดีโซราติก

“ประธานาธิบดีงั้นเหรอ พาตัวเขามา”

นายทหารสหรัฐคนหนึ่งสั่งให้พาตัวอดัมส์ไป จากนั้นเขาก็บอกลากับเอสเมอรันด้าก่อน

อดัมส์ : ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ

เอสเมอรันด้า : ฉันรู้ว่ามันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของคุณหน่ะค่ะ

อดัมส์ : แล้วรอผมกลับมานะครับ

ทหารสหรัฐพาตัวประธานาธิบดีไปยังห้องรับรองด้านใน เพื่อสอบสวนเพิ่มเติม ส่วนเอสเมอรันด้าก็ถูกพาไปยังสถานที่รับรองผู้ลี้ภัยในค่าย

และทางด้านของโจเซฟและมากิ ทั้งคู่ก็ขับรถกลับออกมาเพื่อไปสนามบิน เพื่อเดินทางกลับไปยังเซอร์เบีย

มากิ : พ่อคะ เราจะกลับบ้านกันจริงๆเหรอคะ

โจเซฟ : ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องอยู่ต่อแล้วหล่ะ

มากิ : แล้วจากนี้พ่อจะเอายังไงต่อ

โจเซฟ : พ่อจะไปขอเจรจากับสหประชาชาติให้เขาแก้ปัญหาเรื่องดินแดนของเรา

มากิ : พ่อว่าพวกเขาจะรักษาคำพูดเหรอคะ

โจเซฟ : แน่นอน ถ้าไม่งั้นก็ก่อการอีกรอบ จะเป็นไรไป

มากิ : ได้เลยค่ะพ่อ

โจเซฟ : สิ่งที่อดัมส์ได้ทำ ได้รับกรรมโดยที่พ่อไม่ต้องทำอะไรแล้วหล่ะ

มากิ : ก็คงต้องแล้วแต่พ่อแล้วหล่ะค่ะ

พวกเขาขับรถต่อไปเรื่อยๆ เพื่อไปยังสนามบินเป้าหมายของพวกเขา

ณ เขตของกลุ่มกบฏ พวกเขายังคงตั้งมั่นรับมือข้าศึกจนนาทีสุดท้าย พวกกบฏตายกันไปเรื่อยๆ ตอนนี้พวกเขาถอยกันมาจนมาถึงเขตสุดท้าย ซึ่งถ้าเสียมันไป พวกเขาต้องตายกันหมด ในตอนนั้นเองเอ็ดเวิร์ดสั่งให้คนของเขาสู้จนนาทีสุดท้าย ไม่ยอมให้หนีไปไหน

เอ็ดเวิร์ด : ทุกคน สู้มัน อย่าให้พวกมันเข้ามาได้

เทเรซ่า : เอ็ดเวิร์ด ใจเย็นๆ มาหลบด้านในก่อน

แต่ในขณะเดียวกัน เอ็ดเวิร์ดก็โดนยิงจนล้มลง เทเรซ่ามาคอยดูเขาในทันที

เทเรซ่า : ลูลู่ มาช่วยทางนี้หน่อยสิ

ลูลู่ : ฉันเข้าใจหล่ะ

แต่ในตอนนั้นเอง ลูลู่ก็โดนยิงเข้าที่กลางหลัง ทำเอาเธอถึงกับต้องคลานไปหาเทเรซ่า

เทเรซ่า : ลูลู่ ทำใจดีๆเอาไว้นะ

ลูลู่ : ฉันไม่เป็นไร ไปดูเอ็ดเวิร์ดเถอะ

เทเรซ่าพยายามจะช่วยเอ็ดเวิร์ด แต่เอ็ดเวิร์ดก็เริ่มหายใจอ่อนลงทุกที

เอ็ดเวิร์ด : เทเรซ่า หนีไปซะ เธอต้องมีชีวิตต่อไป

เทเรซ่า : ไม่ ฉันไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด

ในตอนนั้นเอง ทหารของรัฐบาลก็บุกเข้ามายิงพวกกบฏที่เหลือ พวกมันยิงโดนเทเรซ่าด้วย ลูลู่เห็นจึงยิงสกัดมัน แต่พวกมันก็ยิงเธออย่าไม่ยั้งจนเธอตายคาที่ ในระหว่างที่สถานการณ์กำลังมืดมน

“ตู้ม!!”

เสียงปืนใหญ่ดังมาแต่ไกล ลูกกระสุนตกใส่กองทัพรัฐบาล จากนั้นก็มีเฮลิคอปเตอร์นับสิบมาไล่กวาดทหารของรัฐบาลที่เหลือ ทหารรัฐบาลบางส่วนรีบถอยกลับที่มั่นของตัวเองในทันที

เทเรซ่า : เรารอดแล้ว ใช่หรือเปล่า

เอ็ดเวิร์ด : ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ

จากนั้นไม่นาน ทั้งคู่ตายในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน จากนั้นทหารกลุ่มหนึ่งก็มาคลี่คลายสถานการณ์ ในตอนนั้นเองหัวหน้าของทหารกลุ่มนั้นก็ไปพบกับหัวหน้าของกลุ่มกบฏในทันที

“ท่านนายพลอาร์ดวิน ผมดีใจจริงๆที่ท่านมา”

“ผมมาจัดการตามคำขอของสหประชาชาติหน่ะ”

“ครับท่าน ผมยินดีมากเลยครับท่าน”

“เรื่องที่เหลือผมจัดการเอง”

ณ ค่ายของเซบาสเตียน ในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังวางแผนการรบอยู่ จู่ๆลูกน้องของเขาก็มารายงานสถานการณ์ให้กับเขาฟัง

“ท่านครับ แย่แล้วครับ”

เซบาสเตียน : อะไรของแกอีกเนี่ย เรากำลังจะยึดที่นี่ได้แล้ว

“ตอนนี้มีทหารพวกไหนไม่รู้ มาดันพวกเรากลับไปครับ”

เซบาสเตียน : เอ้า พวกแกก็ส่งคนไปสู้กับมันสิ

“แต่เราสู้พวกเขาไม่ได้นะครับ”

เซบาสเตียน : พวกแกทำยังไงก็ได้ ดันพวกมันกลับไป

“ครับท่าน”

ในตอนนั้นเอง เซบาสเตียนก็คิดในใจว่าเขาคงไม่รอดถ้ายังอยู่ที่นี่ เขาจึงหยิบพาสปอร์ตเล่มหนึ่ง จากนั้นก็ไปขึ้นรถคันหนึ่งแล้วขับออกไปจากค่ายอย่างเงียบๆ แต่ทางข้างหน้า ชายคนหนึ่งบรรจุกระสุนใส่ปืนไรเฟิลของเขา จากนั้นก็เล็งไปที่เซบาสเตียน กระสุนโดนหัวเซบาสเตียนเข้าจังๆ จากนั้นรถก็พลิกคว่ำไปหลายตลบ แล้วชายคนนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ทางด้านของเร็นและอันนา หลังจากที่ทั้งคู่พาอเล็กซ์ไปขึ้นเรือ พวกเขาก็เดินทางมาเรื่อยๆ ในระหว่างนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังมาแต่ไกล เร็นพาอันนาและอเล็กซ์มาดูเมืองหลวงที่มองเห็นได้จากระยะไกล

เร็น : ดูนั่นสิอเล็กซ์ มันจบแล้วหล่ะ

อเล็กซ์ : เย้ๆๆๆ สงครามจบแล้วเหรอครับ

อันนา : มันจบซะทีนะคะ // อันนาถึงกับร้องไห้ เร็นต้องไปคอยปลอบใจ

เร็น : ไม่เป็นไรนะครับ มันผ่านไปแล้ว

อันนา : ฉันแค่ทำใจไม่ได้นิดหน่อยค่ะ

อเล็กซ์ : เฮ้อ แล้วบ้านใหม่เราจะเป็นยังไงหล่ะเนี่ย

เร็น : พ่อว่าลูกต้องชอบมันแน่ๆลูก

อเล็กซ์ : ครับผม

อันนา : แล้วคุณจะทำยังไงต่อ เมื่อไปถึงบ้านคุณ

เร็น : ผมว่าจะกลับไปที่หน่วยของผมหน่ะครับ

อันนา : คุณก็คงต้องไปประเทศอื่นเพื่อไปทำงานสินะ

เร็น : ไม่ต้องห่วงครับ แล้วผมจะกลับมาหาคุณเอง

อเล็กซ์ : ถ้างั้นพ่อซื้อของเล่นมาฝากผมด้วยนะครับ

 เร็น : ได้สิลูก

กลับมายังกลุ่มของดีซ หลังจากหลายชั่วโมงที่พวกเขาต้องสู้แบบแลกเลือด จากนั้นไม่นานกองทัพภาคตะวันออกของนายพลก็มาคลี่คลายสถานการณ์แล้ว กองทัพรัฐบาลได้ถอยหนีกลับไป ในตอนนั้นเองพวกเขาก็รีบมานั่งพักเหนื่อย แล้วก็นั่งสูบบุหรี่กันเพื่อผ่อนคลาย

จอห์นนี่ : มันจบแล้วใช่มั้ยครับหัวหน้า

ดีซ : แน่นอน ฉันก็หวังไว้แบบนั้นหน่ะ

เอิร์ล : เพื่อนของเราตายไปนับร้อย แต่เราก็ชนะแล้วสินะ

เดอร์ริก : นั่นสิ ถ้าสงครามจบ พวกนายจะไปไหนต่อหล่ะ

จอห์นนี่ : ฉันขอกลับไปทำงานของฉัน แล้วอยู่เงียบๆซะที

เดอร์ริก : ฉันอยากไปอยู่แคนาดา แล้วนายหล่ะเอิร์ล

เอิร์ล : ฉันรู้ที่ซ่อนเงินเก็บของพวกนายทหารใหญ่ เงินดอลล่าห์ด้วย ฉันจะไปเอามาใช้ให้เกลี้ยงเลย แล้วหัวหน้าหล่ะครับ

ดีซ : ฉันจะไปขอผู้หญิงของฉันแต่งงานหน่ะ

จอห์นนี่ : จริงเหรอครับหัวหน้า ยินดีด้วยนะครับ

เอิร์ล : นั่นสิครับ ผมยินดีด้วยนะครับ

เดอร์ริก : เยี่ยมเลย ตอนนี้ฉันขอคิดอะไรไปพักนึงก่อนหล่ะ // เขาอัดบุหรี่เข้าปอด จากนั้นก็นั่งพักไป

ทางด้านของเวสต์และเจซซิน ในตอนนั้นเองพวกเขาก็พาอนาตาเซียและอดอลล่าเดินทางเพื่อกลับประเทศของพวกเขา แต่ในตอนนั้นเอง พวกเขาก็เจอทหารนาวิกโยธินกลุ่มหนึ่งที่กระโดดร่มลงมา มาคุมเชิงพวกเขาเอาไว้ จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปหาเวสต์ ในตอนนั้นเองเวสต์ก็เอาพาสปอร์ตของเขาให้นาวิกโยธินพวกนั้นดูในทันที

เวสต์ : สวัสดีครับ ผมเป็นชาวอเมริกัน

“หะ คนอเมริกันจริงๆด้วยครับ”

อนาตาเซีย : ผมก็คนอเมริกาครับผม

เจซซิน : นี่มันเรื่องอะไรกันคะ พวกคุณมาได้ยังไง

“อ้อ เราได้รับคำสั่ง ให้เข้าควบคุมสถานการณ์ในประเทศนี้ครับ”

อดอลล่า : แสดงว่า สงครามครั้งนี้จบลงแล้วใช่หรือเปล่าคะ

“ใช่แล้วหล่ะหนูน้อย”

เวสต์ : ผมจะต้องไปที่ไหนหล่ะครับ

“เดี๋ยวผมจะให้ทหารของผมพาไปส่งที่ค่ายนะครับ”

จากนั้นไม่นาน ทหารสองนายก็พาเวสต์และคนอื่นๆไปที่ค่ายของผู้อพยพ จากนั้นก็มีเฮลิคอปเตอร์อยู่ลำหนึ่งมารับพวกเขา พวกเขารีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์กันในทันที

อดอลล่า : เย้ๆ หนูได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว

“เฮลิคอปเตอร์ลำนี้จะพาคุณไปสนามบินนานาชาติเซอร์เบียนะครับ”

อนาตาเซีย : อดอลล่า เธอจะต้องชอบอเมริกาแน่ๆ

เจซซิน : แหม่ พูดดีจังเลยนะคะหนูเนี่ย

เวสต์ : ยังไงเราก็ได้กลับบ้านแล้วหล่ะนะครับ

จากนั้นไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็ค่อยๆขับเคลื่อนออกจากโซราติกไป สำหรับพวกเขา เขาคงจะได้กลับบ้านกันอีกครั้ง

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน พวกของนอร์รีนต้องพยายามป้องกันตัวเองอย่างสุดขีด ไม่ให้พวกของเซบาสเตียนบุกเข้ามา ในตอนนั้นเองชินเฮและเทโจก็โดนยิงจนตายคาที่ ส่วนอนูวาก็โดนยิงเนื่องจากพยายามจะช่วยนอร์รีนและมิเชล ในตอนนั้นเองนอร์รีนและมิเชลไปหลบอยู่ในห้องๆหนึ่ง พวกเขาพยายามหาของมาป้องกันห้องตัวเอง แต่ในตอนนั้นเอง มิเชลก็โดนยิงเข้าที่กลางหลัง นอร์รีนพามิเชลมาหลบ จากนั้นก็มาดูอาการของเธอในทันที

นอร์รีน : มิเชล ทำใจดีๆไว้นะ เธอต้องไม่เป็นอะไร

มิเชล : นอร์รีน ฉันไม่เสียใจเลยที่ได้อยู่กับเธอนะ

นอร์รีน : ไม่ อย่าพูดแบบนี้ เธอจะต้องไม่ตาย

มิเชล : ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็รักเธอ

ในขณะที่พวกนั้นพยายามจะพังประตูเข้ามา นอร์รีนก็ได้แต่ยิงสวนกับพวกมัน แต่ในตอนนั้นเองมิเชลก็เริ่มจะจากไปทุกที

มิเชล : นอร์รีน ฉันขอจูบลากับเธอครั้งสุดท้ายได้มั้ย

นอร์รีนจูบลาครั้งสุดท้ายกับเธออย่างยาวนาน จากนั้นมิเชลก็ยิ้มกับนอร์รีน แล้วตายในอ้อมอกของนอร์รีนอย่างสงบ นอร์รีนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาหยิบปืนมายิงพวกมันอย่างไม่ยั้ง แต่พวกมันยังพังประตูมาได้ นอร์รีนยิงหัวหน้าของมันคนหนึ่งที่ใบหน้าของมัน ทำเอาหน้าของมันเสียโฉม

“ไอ้ระยำ มึงยิงกู”

พวกมันจะจัดการนอร์รีน แต่จู่ๆทหารคนอื่นๆก็รีบหนีออกไปจากตึก พวกนั้นค่อยๆถอนกำลังออกไป ตัวหัวหน้าของมันได้ยินข่าวก็รีบหนีออกไปในทันที นอร์รีนในตอนนั้นก็เพิ่งจะโดนยิงไปหนึ่งแผล เขาหมดแรงแล้วนั่งอยู่ตรงนั้น พลางร้องไห้ไปด้วย ทุกคนที่เขารู้จักได้จากไปหมดแล้ว จากนั้นไม่นาน มีชายกลุ่มหนึ่งเข้ามาในห้องของนอร์รีน นอร์รีนเล็งปืนไปที่พวกมันโดยที่ไม่สนใจว่ามันเป็นใคร

“นี่คุณ เราเป็นนาวิกโยธินสหรัฐ เราไม่ได้จะมาทำร้ายคุณ”

นอร์รีนเหนี่ยวไกแต่ไม่เหลือกระสุนแล้ว จากนั้นไม่นาน เขาก็หมดสติไป ชายกลุ่มนั้นมาช่วยแบกร่างของเขาออกไปจากห้องในทันที

==================================================================

ตอนหน้าจบแล้ว อย่าลืมเม้นท์กันเยอะๆหล่ะ ตอนนี้ก็เม้นท์กันเยอะๆหน่อยสิ
ตอนนี้กำลังจะปั่นเรื่องใหม่จ้า
https://writer.dek-d.com/shinobinon/writer/view.php?id=1924526