My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #29 : EP 23 : เวลาแห่งความมืดมิด

ตกเย็น พวกของนอร์รีนที่ตกลงกันได้ว่าใครจะเป็นคนออกไปด้านนอก พวกเขาเดินทางมาเรื่อยๆจนมาถึงโกดังของมาร์คที่กำลังวุ่นวาย เนื่องจากความเสียหายมันมากเกินจะคาด แล้วทหารส่วนใหญ่ของเวร่าที่มาเฝ้าโกดังของมาร์คก็ยังถูกย้ายไปคุ้มกันเวร่าอีก เมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาก็ใช้กล้องส่องทางไกลดูในความเคลื่อนไหวด้านในทันที

นอร์รีน : มองเห็นอะไรกันมั้ยครับทุกคน

คีธ : เห็นครับ เห็นยามติดอาวุธสิบกว่าคน แต่ดูท่าจะเป็นพวกมือใหม่หน่ะครับ

ทาเคชิ : ดูท่านะครับ พวกมันคงจะโอนคนส่วนใหญ่ไว้ที่ไหนนี่หล่ะ

อัลเบิร์ต : หรือว่า มันจะส่งคนมาจัดการเราที่บ้านเราหล่ะ

ซีโร่ : ถ้าแบบนั้นคงต้องรีบกลับแล้วหล่ะครับ พวกเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

ในขณะเดียวกันที่ยูจีนส่องกล้องอยู่ ยูจีนก็เห็นมาร์คที่กำลังคุยกับลูกน้อง เธอเห็นเขาทำให้เธอจำได้ในทันทีว่ามันเป็นใคร ยูจีนถึงกับกำหมัดแน่น มินโฮสงสัยจึงได้ถามเธอ

มินโฮ : ยูจีน นี่เธอรู้จักไอ้หมอนั่นอย่างงั้นเหรอ

ยูจีน : ยิ่งกว่ารู้จักอีก ไอ้หมอนี่มันเคยมาโกงของๆเรา ลูกน้องมันคนนั้นฆ่าแฟนเก่าฉันตายหน่ะ

อลัน : แล้วแบบนี้คุณจะเอายังไงต่อดีหล่ะครับ
ยูจีน : ฉันจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย

แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น พวกเขาหาที่หลบกันให้วุ่น

“สไนเปอร์ หาที่หลบเร็ว”

นอร์รีนตะโกนออกไป แต่ในตอนนั้นเอง พวกเขาดันเห็นซีโร่ถูกยิงที่หน้าอก โดยที่ซีโร่ก็ล้มลงไปในทันที

มินโฮ : ซีโร่ ทำใจดีๆเอาไว้นะ

ซีโร่ : พี่ครับ… ผม….

ยูจีน : ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง

ทาเคชิ : อัลเบิร์ต วอบอกซุนฮยอนให้หน่อยว่ามีคนโดนยิง // อัลเบิร์ตวอหาซุนฮยอน

อัลเบิร์ต : ซุนฮยอน มีคนถูกยิง รีบเอาเครื่องมือของนายมาด่วนเลย

แต่ไม่ทันไร วิทยุของพวกเขาก็โดนยิงจนพัง ทำเอาพวกเขาต้องทุลักทุเลหามซีโร่กลับไป แต่ในตอนนั้นเองคีธก็โดนยิงเข้าที่กลางหลังอีกคน ทำเอาอลันต้องไปช่วยเขา

อลัน : ไม่เป็นไรนะครับ ผมจะพาคุณไป

คีธ : ระวังครับ // คีธผลักอลันหนีออกไป กระสุนโดนเข้าอีกทีที่ไหล่ขวา แต่คีธยังประคองตัวไหว จากนั้นเขาก็แย่งปืน M4A1 ของคนอื่นมาในทันทีเพื่อทำอะไรบางอย่าง

คีธ : ผมรู้ตำแหน่งของมัน ทุกคนหนีไป ผมจะยิงล่อมันให้เอง ไปเร็ว

คีธยิงปืนใส่ไปยังเป้าหมาย จากนั้นคนอื่นๆก็รีบวิ่งออกมา โดยที่พวกเขาต้องรีบแบกซีโร่ไปรักษาด้วย

ยูจีน : อยู่กับพี่ไว้นะซีโร่ พี่ขอโทษ

ซีโร่ : ฝากบอกบารีร่า ผมรักเธอมาก เอาของนี่ไปให้เธอด้วย

จากนั้นไม่นานซีโร่ก็ขาดใจตายในอ้อมกอดของยูจีน แต่เธอยังคงแบกร่างของซีโร่เอาไว้เพื่อเอากลับไปฝังไว้ที่บ้านของนอร์รีน

และทางด้านโกดังของมาร์ค มาร์คได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมา เขาจึงสั่งให้คนไปคุ้มกันโกดังของเขาอย่างหนาแน่น

มาร์ค : นี่มันอะไรกัน ใครมาบุกที่ของฉันเนี่ย

“ผมก็ไม่รู้ครับนาย”

มาร์ค : สั่งคนของเราไปคุ้มกันไว้ด้วย

และในขณะเดียวกัน เวร่าและทหารของเธอก็เคลื่อนพลมาถึงโกดังของมาร์ค จากนั้นเธอก็รีบมาหามาร์คในทันที

เวร่า : มาร์ค ฉันคิดถึงคุณจังเลยที่รัก

มาร์ค : อ้าว ไหนว่าคุณจะไปคุ้มกันค่ายของคุณไง

เวร่า : เซบาสเตียนตีค่ายของเราจนแตก ฉันกับพวกที่เหลือหนีมาได้หน่ะ

มาร์ค : เห็นทีจะไม่ได้การซะหล่ะ

เวร่า : เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะมาร์ค

มาร์ค : พวกมันกลับมาอีกแล้ว เราต้องรีบไปจากประเทศนี้ด่วนเลย

เวร่า : เราจะหนีไปได้ยังไงหล่ะคะ

มาร์ค : ผมมีเครื่องบินส่วนตัวอยู่ รอเดี๋ยวนะ // มาร์คเรียกลูกน้องของเขามาพบ

มาร์ค : เฮ้ย เครื่องบินของฉันจะมาถึงเมื่อไหร่วะ

“เร็วที่สุดคงจะพรุ่งนี้ช่วงเย็นครับ”

เวร่า : ดีมาก แล้วเราจะไปขึ้นเครื่องที่ไหนหล่ะ

“สนามบินดอกซาร์ครับ”

มาร์ค : ใช่ ที่นั่นเป็นสนามบินร้าง ผมสั่งให้คนไปเคลียร์รันเวย์แล้วหล่ะ

เวร่า : ฉันจะจัดคนไปคุ้มกันสนามบินเอง

มาร์ค : ครับ ยังไงก็ฝากคุณด้วยนะครับ

และที่ห้องของซุนฮยอน ในตอนนั้นเองที่ซุนฮยอนรับสายจากอัลเบิร์ต แต่สายก็ถูกตัดไป ทำเอาคนอื่นๆสงสัยกันมาก

มีกัส : เฮ้ย ซุน ทางนั้นพูดอะไรมาบ้างหล่ะวะ

ซุนฮยอน : เขาบอกว่ามีคนโดนยิงมา ให้เราเตรียมอุปกรณ์ช่วยเหลือหล่ะ

ยู่อี๋ : ถ้างั้นฉันจะไปเตรียมของให้นะคะ

จียอน : ฉันไปด้วย ฉันพอจะรู้เรื่องยาอยู่นะ

ไซม่อน : แล้วใครโดนยิงกันหล่ะฮะ พอรู้มั้ย

ซุนฮยอน : ทางนั้นตัดสายไป ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหน่ะ

ริกโก้ : หรือว่าทางนั้นจะโดนยิงวิทยุหน่ะ

ชิสา : ขอร้องหล่ะ อย่าให้มีคนตายอีกเลยนะคะ

ไคล่า : ใช่ค่ะ เราไม่อยากเห็นใครตายอีกแล้ว

จูซม : คีธ คีธจะเป็นอะไรหรือเปล่า บอกฉันมานะ // เธอไปกระชากแขนซุนฮยอน

อามินะ : นี่ ใจเย็นๆสิ อาจจะไม่ใช่เขาก็ได้

ซนแซ : แล้วตอนนี้สองคนนั้นเตรียมยาไปถึงไหนแล้วเนี่ย // ซึ่งจากนั้นไม่นาน ยู่อี๋และจียอนก็เอายามาให้ซุนฮยอน

จียอน : ยาที่เหลือมีแค่นี้ ยังไงก็ใช้ประหยัดๆนะคะ

ยู่อี๋ : เอาน่า ตอนนี้ก็ใช้ๆไปก่อนเถอะ ให้รักษาคนได้ก็พอ

ไซม่อน : ฉันว่าฉันจะออกไปดูพวกเขาซักหน่อยนะฮะ

ชิสา : อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะมีใครเป็นอะไรไปอีก

ริกโก้ : พวกเขาติดต่อกลับมาไม่ได้ ท่าจะลำบากแล้วหล่ะครับ

มีกัส : แล้วเราจะรอแบบนี้เฉยๆอย่างงั้นเหรอ

ไคล่า : ใจเย็นๆสิคะ พวกเขาอาจกำลังกลับมาก็ได้

จูซม : ถ้างั้นฉันจะไปเฝ้าที่ประตูหน้าเองนะ

อามินะ : ฉันขอไปด้วย เธอไปคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ

ซนแซ : เฮ้อ ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรไปนะ

และที่ด้านนอก ในตอนนั้นเองบารีร่าเผลอทำตุ๊กตาที่ซีโร่ให้ตกลงไปในเตาผิงไฟ เธอพยายามจะเอากลับออกมาแต่ไม่ทันซะแล้ว มิเชลลากเธอออกมาก่อนที่เธอจะไปหยิบต่อ

มิเชล : ล่างมันเถอะบารีร่า เดี๋ยวเราก็มีตัวใหม่เองนะ

และในตอนนั้นเอง ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดที่ด้านหน้าบ้าน จากนั้นอนูวาก็พาตะวันเข้ามาในบ้านโดยที่คนอื่นๆก็มาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้น

อลิซ : อ้าว คุณตะวัน นึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีกนะเนี่ย

อนูวา : อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย เอาวิทยุของฉันมาทางนี้หน่อยสิ

อลิซวิ่งไปหยิบวิทยุสื่อสารของอนูวาที่เธอเพิ่งจะซ่อมเสร็จมาให้ จากนั้นเธอก็เอามาให้กับตะวันในทันที ตะวันจูนคลื่นสัญญาณเล็กน้อยเพื่อติดต่อกลับไปยังหน่วยของเขา

“หมีดำเรียกอินทรีย์ ตอบด้วย”

“อินทรีย์รับทราบเปลี่ยน ว่าไงครับผู้พัน”

“มีคนดักซุ่มโจมตีพวกเรา พวกของผู้กองอรุณตายหมดเลย”

“แล้วคุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า เปลี่ยน”

“ผมไม่เป็นไร”

“อ้อ เราก็เพิ่งได้รับแจ้งมา ตอนนี้เราไปเก็บร่างของพวกเขามาแล้ว”

“ขอบคุณมาก หมีดำเลิกกัน” จากนั้นสัญญาณก็ดับไป

มิสซึ : พวกไหนกันที่มันมาโจมตีคุณเนี่ย

ฮาน่า : ก็คงจะเป็นพวกรัฐบาลที่จะสร้างสถานการณ์นั่นแหละ

ไลฟ์ : แล้วแบบนี้คุณตะวันจะทำยังไงต่อหล่ะเนี่ย

เอจิ : ผมว่า คุณตะวันคงต้องอยู่ที่นี่ซักพักแล้วหล่ะ

บารีร่า : แย่จังเลยนะคะพี่ตะวันแบบนี้

และในขณะเดียวกัน พวกของนอร์รีนก็แบกร่างของซีโร่กลับมา ทุกคนที่อยู่ด้านในมาดูสถานการณ์ นอร์รีนถึงกับพูดออกมา

“ซีโร่ตายแล้ว”

บารีร่าได้ยินถึงกับร้องไห้ ยูจีนพยายามไปปลอบใจเธอ แต่โดนบารีร่าตบหน้าจากนั้นก็เข้าไปในห้อง

อลิซ : บารีร่า กลับมาขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้เลยนะ

ยูจีน : ไม่เป็นไรหรอก ฉันสมควรโดนแล้วหล่ะ

จูซม : แล้วคุณคีธไปไหนหล่ะคะ // พวกของนอร์รีนทุกคนทำหน้าเศร้า เรื่องนี้ทำเอาจูซมถึงกับคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้น บรรยากาศข้างในช่างหดหู่เหลือเกิน

อลัน : คีธเสียสละตัวเองช่วยให้เราหนีหน่ะครับ

เอจิ : แล้วรู้มั้ยครับว่าพวกมันเป็นใครกัน

มินโฮ : คุณยูจีนบอกว่ามันเคยเป็นโจรมาที่นี่หน่ะครับ

ไลฟ์ : แหม่ โลกมันกลมจริงๆ ทำไมกันเนี่ย

มิสซึ : แล้วแบบนี้พวกมันจะกลับมาหรือเปล่าหล่ะ

ทาเคชิ : ไม่หรอกครับ ผมรับรองได้เลย

ฮาน่า : แล้วแบบนี้เราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย

มิเชล : ฉันว่าเราพาซีโร่ไปฝังไว้ดีกว่าค่ะ

ยูจีน : ฉันขุดหลุมเอง เขาต้องตายเพราะฉัน

ยูจีนแบกร่างของซีโร่ไปหลังบ้าน จากนั้นก็ขุดหลุมอยู่คนเดียว แล้ววางร่างของซีโร่แล้วกลบฝังเอาไว้

ในห้องของบารีร่า เธอร้องไห้อย่างหนักเนื่องจากการตายของซีโร่ จนกระทั่งเธอเหลืออด เธอแอบขึ้นไปบนชั้นสามของอพาร์ทเม้นท์ เธอปีนไปบนยอดที่สูงที่สุด จากนั้นเธอก็กระโดลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอตกลงมาต่อหน้ายูจีน ยูจีนถึงกับตกใจมาก ยูจีนนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้นในทันที

“บารีร่า พี่ขอโทษ”

ยูจีนขุดหลุมให้บารีร่าอีกครั้ง โดยคราวนี้เธอฝังร่างของบารีร่าไว้พร้อมกับซีโร่ เพื่อที่จะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดไป จากนั้นเธอก็เอากำไลข้อมือของเธอมาไว้บนหลุมศพเธอด้วย คนอื่นๆตามออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก

อลิซ : นี่มันเกิดอะไรขึ้นยูจีน

ยูจีนไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องของเธอ ปล่อยให้พวกเขามองดูหลุมศพของซีโร่ที่มีกำไลข้อมือสุดหวงของบารีร่าอยู่บนนั้นด้วย พวกเขาเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

และในห้องเปลี่ยวๆของจูซม เธอเสียใจร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอตัดสินใจเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ และในตอนนั้นเอง เพื่อนๆของเธอก็จะเอาน้ำมาให้เธอกินเนื่องจากกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป

ชิสา : จูซม ฉันไปเอาน้ำมาให้เธอ น้ำมะนาวที่เธอชอบด้วยนะ

แต่ในตอนนั้นเอง พวกเธอก็เห็นร่างของจูซมที่ถูกแขวน เธอแขวนคอตัวเองตาย เพื่อนๆของเธอทั้งตกใจและเสียใจกันมาก เธอต้องเรียกพวกผู้ชายให้เอาตัวเธอลงมา จากนั้นเธอก็ให้พวกผู้ชายช่วยฝังร่างของจูซมไว้แถวนั้นด้วย และในตอนนั้นเอง ไคล่าก็เอาจดหมายลาตายที่จูซมเขียนมาอ่านให้คนอื่นๆฟังด้วย

“ทุกคน ถ้าพวกเธอได้อ่านข้อความนี้ พวกเธอคงรู้ว่าฉันคงไม่อยู่กับพวกเธอแล้ว ฉันไม่รู้จะทำยังไง ความรักครั้งแรกและครั้งเดียวของฉัน ถูกทำลายย่อยยับเพราะสงครามบ้าๆนี่ ฉันรักคีธมาก จนไม่อยากเสียเขาไป แล้วอีกอย่าง ฉันคิดว่าฉันท้องกับเขาแล้ว ฉันจะมีหน้าไปบอกลูกของฉันได้ยังไง พวกเธอคงเข้าใจฉันนะ ถึงยังไง ฉันก็ขอให้พวกเธอกลับบ้านให้ได้นะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้เสมอ”

ยู่อี๋ : จูซม อโหสิกรรมให้ฉันด้วยเถอะนะ

กลับมายังกระท่อมลึกลับแห่งหนึ่งในตัวเมือง เอสเมอรันด้าพาประธานาธิบดีมาหลบภัยที่นั่น จากนั้นเธอก็เช็คกระสุนและวางแผนป้องกันบ้านของเธอเผื่อมีใครตามมา

เอสเมอรันด้า : อยู่ที่นี่เราคงจะปลอดภัยนะ

อดัมส์ : นี่ฉันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆเหรอเนี่ย

เอสเมอรันด้า : ใครว่าหล่ะ คุณยังมีฉัน มีลูกที่ยังรอคุณอยู่นะ

อดัมส์ : ผมมันโง่เอง ผมคิดว่ามีทุกอย่างแล้วมันจะปกป้องผมได้

เอสเมอรันด้า : อย่าโทษตัวเองแบบนั้นเลยนะคะ

และในขณะเดียวกัน จู่ๆก็มีชายกลุ่มหนึ่งติดอาวุธบุกเข้ามา เอสเมอรันด้าเล็งปืนใส่พวกมัน

เอสเมอรันด้า : พวกแกเป็นใครกันแน่

“นั่นประธานาธิบดีอดัมส์นี่ เราเป็นคนของโจเซฟ เราต้องพาคุณไปที่ค่ายของนายเรา”

เอสเมอรันด้า : นี่แกจะพาเขาไปทำไมกันหล่ะ

อดัมส์ : เอาเลย พาฉันไปเลย

พวกมันเอาตัวอดัมส์กลับไปยังค่ายของโจเซฟ ซึ่งคนของโจเซฟแต่ละคนล้วนแต่รังเกียจเขามาก ตะโกนด่าทออดัมส์อย่างไม่มีชิ้นดี จากนั้นพวกมันก็พาเขาไปหาโจเซฟที่กำลังนอนเจ็บอยู่ โจเซฟเจอกับอดัมส์อีกครั้ง เขาลุกขึ้นมาพร้อมกับปืนกระบอกหนึ่ง

มากิ : คุณออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคะ // มากิเชิญเอสเมอรันด้าออกไปด้านนอก จากนั้นโจเซฟกับอดัมส์ก็อยู่คุยกันลำพัง

โจเซฟ : สวัสดี ไอ้เพื่อนทรยศ วันนี้แกมาทำอะไรที่นี่วะ

อดัมส์ : แกอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะวะ

โจเซฟ : อ้อ เข้าใจแล้วหล่ะ อำนาจที่แกมีมันกลับมาเล่นงานแกใช่หรือเปล่าหล่ะ

อดัมส์ : เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก

โจเซฟ : งั้นเหรอ แล้วเรื่องที่แกกวาดล้างชาวเซิร์บตามชายแดนหล่ะ

อดัมส์ : มันเป็นกฎหมาย ฉันต้องจัดการเรื่องนี้นี่หว่า

โจเซฟ : งั้นเหรอ กฎหมายที่พวกลิ่วล้อแกคิดค้นแต่แกต้องมารับกรรม เราเคยซี้กันรู้ใช่ไหม แม้ว่าแกจะโลภมากขายพวกเราก็ตาม ภารกิจของเรา

อดัมส์ : ฉันไม่มีทางเลือกถึงต้องทิ้งพวกแก

โจเซฟ : งั้นเหรอ งั้นก็ไปคุยกับเพื่อนๆเราในนรกก็แล้วกัน // โจเซฟเล็งปืนจ่อหัวอดัมส์

อดัมส์ : ก็ลองดูสิ ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่

ทั้งคู่จ้องมองตากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน บรรยากาศด้านในช่างกดดันเข้าไปทุกที และที่ด้านนอก มากิก็พาเอสเมอรันด้าไปที่ห้องรับรองแขกก่อน ในระหว่างที่มากิกำลังจะออกจากห้อง เอสเมอรันด้าก็ตะโกนถามมากิทันที

เอสเมอรันด้า : แล้วเขาจะเป็นอะไรไหม

มากิ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนค่ะ ยังไงก็รอดูก่อนดีกว่านะ

และที่กระท่อมแห่งหนึ่ง ซึ่งหน่วยดอว์นซอร์ดเอารถมาจอดไว้ จากนั้นก็รีบแบกเควินลงจากรถ ในตอนนั้นเองอเล็กซ่าก็รีบจัดการผ่าตัดช่วยเหลือเขาในทันที

อเล็กซ่า : อดทนไว้นะ นายต้องไม่เป็นอะไร

เควิน : ช่างมันเถอะอเล็กซ่า ฉันคงไม่รอดแล้ว

อเล็กซ่า : ไม่ นายอดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวนายก็หายแล้ว

อเล็กซ่าพยายามจะช่วยชีวิตเขาไว้ แต่เควินจับมืออเล็กซานเดอร์เอาไว้

เควิน : หัวหน้า ผมรู้ว่าหัวหน้าไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ แต่ผมขอได้ไหมครับ ช่วยดูแลอเล็กซ่าและลูกทีมเราด้วย อย่าให้พวกเราต้องตายฟรีเลยครับ

อเล็กซานเดอร์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก จากนั้นเองเควินก็สิ้นลมไปต่อหน้าอเล็กซ่า อเล็กซ่าถึงกับร้องไห้ออกมาในทันที

อเล็กซ่า : เควิน ฉันขอโทษ!!

คาสเตอร์ : ไอ้บ้าเอ้ย หัวหน้า รีบไปฆ่าพวกมันเลยดีกว่า // ในตอนนั้นเองอีริคลากตัวคาสเตอร์ไปติดกำแพง

อีริค : นายจะบ้าเหรอ พวกมันมีกันมากกว่าเรานะเว้ย

คาสเตอร์ : แล้วจะให้ฉันรอแบบนี้ต่อไปอย่างงั้นเหรอ

อีริค : ฉันแค่อยากให้นายคิดให้มันเยอะๆนะเว้ย ใช้สมองบ้างสิ

คาสเตอร์ : ใช้สมองเหรอ แล้วคนต่อไปจะเป็นใครหล่ะ อเล็กซ่า แก ฉัน หรือว่าหัวหน้าหล่ะวะ

อีริค : โธ่เว้ย ไอ้บ้านี่

ซิลเวสเตอร์ : พอซะทีได้ไหม ถ้าพวกแกยังเป็นแบบนี้ เควินนอนตาไม่หลับแน่

อเล็กซานเดอร์ : เซบาสเตียนต้องมีคำตอบกับเรื่องนี้

ซิลเวสเตอร์ : แล้วเราจะทำยังไง ตอนนี้เขาคงกุมอำนาจการทหารไว้ทั้งหมดแล้วหล่ะ

อเล็กซานเดอร์ : ฉันจะโจมตีเร็ว ไม่ให้มันตั้งตัวได้เลย

ซิลเวสเตอร์ : ถ้างั้นก็แล้วแต่นาย แต่ถ้านายจะทำ นายต้องลงมือเดี๋ยวนี้เลย

อเล็กซานเดอร์ : อเล็กซ่า เธอดูแลเควินซะ เรื่องนี้พวกเราจะจัดการเอง

อเล็กซานเดอร์ถือปืนกลของเขาเดินออกไป โดยที่คนอื่นๆก็ตามเขาออกไปด้วย

ณ ค่ายทหารของเซบาสเตียน หลังจากที่เขาได้รับการรักษาแขน เขาก็ลุกขึ้นมาจากเตียงอีกครั้งเพื่อบัญชาการรบ ในคราวนี้เขาสั่งให้หน่วยทหารของเขาทั้งหมดเตรียมพร้อมบดขยี้ข้าศึกครั้งสุดท้าย และในตอนนั้นเอง เขาก็เรียกลูกน้องของเขามาเพื่อถามสถานการณ์โดยรวมในตอนนี้

“ท่านครับ แขนหายดีแล้วนะครับ”

เซบาสเตียน : ไม่เป็นไรหรอก ฉันเตรียมเงินไว้ทำแขนเทียมหล่ะ รายงานสถานการณ์ให้ฉันฟังหน่อยสิ

“ครับ ตอนนี้เราเข้าประชิดโซนในของเมืองแล้ว คาดว่าถ้าไม่มีอะไรพลาด มะรืนนี้เราน่าจะยึดได้เบ็ดเสร็จครับ”

เซบาสเตียน : ดีมาก แล้วตัวประธานาธิบดีหล่ะ

“ตอนนี้เรากำลังหาตัวเขาอยู่ครับ เอสเมอรันด้าน่าจะพาไปซ่อนตัวที่ไหนซักแห่ง”

เซบาสเตียน : ยัยบ้านี่ น่าจะฆ่ามันตั้งนานแล้ว แล้วพวกดอว์นซอร์ดกับยัยเวร่าหล่ะ

“ตอนนี้พวกมันหนีไปแล้วครับ”

เซบาสเตียน : ยังไว้ใจไม่ได้ มันต้องมาแก้แค้นฉันแน่ ส่วนเวร่าคงไม่เป็นไรหรอก แล้วมีอะไรอีกมั้ย

“อ่า.. ไม่มีแล้วครับท่าน”

เซบาสเตียน : ดีมาก ไปจัดการตามนั้นเลย

ณ เขตของกลุ่มกบฏ พวกเขาได้รับข่าวกรองที่สำคัญมาใหม่ ซึ่งก็คือ กองทัพภาคตะวันออกเตรียมก่อการยึดอำนาจโดยมีสหประชาชาติคอยหนุนหลัง ส่วนทางสหประชาชาติเองก็มีมติให้ส่งกำลังมาฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยในโซราติก อันเนื่องมาจากการโจมตีด้วยแก๊สพิษ หลังจากที่หัวหน้าของกลุ่มกบฏได้รับข่าวสำคัญข่าวนี้ พวกเขาเรียกประชุมทุกคนที่พอจะเรียกตัวได้ในทันที พวกของเอ็ดเวิร์ดเป็นพวกแรกที่หัวหน้าเรียกตัวไปประชุม

“เอ็ดเวิร์ด เป็นยังไงบ้างหล่ะ”

เอ็ดเวิร์ด : ก็ดีครับ ว่าแต่คุณมีอะไรจะพูดกับผมหล่ะครับ

“ตอนนี้เรามีข่าวดีอยู่สองข่าว ข่าวแรก แม่ทัพภาคตะวันออก จะส่งกำลังพลมาช่วยเราแล้ว แล้วอีกอย่าง สหประชาชาติกำลังจะมาแล้ว”

เทเรซ่า : ดีจังเลยค่ะ แสดงว่ามันจะจบแล้วใช่หรือเปล่าคะ

“ใช่ครับ ไม่น่าจะเกิน 2 วันครับ”

และในขณะเดียวกัน มีชายคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามารายงานหัวหน้าของกลุ่มกบฏอย่างเร่งด่วน

“ท่านครับ ทหารของเซบาสเตียนบุกเข้ามาแล้วครับ”

“จริงเหรอ แล้วเราจะต้านมันได้นานแค่ไหน”

“อ่า…คือ….”

“บอกผมมาสิ” เขาตะโกนใส่

“ไม่เกินพรุ่งนี้ครับ”

ลูลู่ : ห่ะ จริงเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

เดม่อน : เห็นทีเราคงจะแพ้แน่ๆครับผม

เอ็ดเวิร์ด : ท่านครับ ผมจะนำคนของเราไปสกัดพวกมันเองครับ

เทเรซ่า : อย่าเลย ตอนนี้เรามีทางเดียว คือยันพวกมันให้ได้จนนาทีสุดท้ายค่ะ

ลูลู่ : ตอนนี้เราเหลือกำลังพลเท่าไหร่หล่ะ

เดม่อน : ที่ได้ข่าวมา ไม่น่าจะถึง 10000 นะ

“ถึงยังไงเราก็ต้องยันไว้ให้ได้ บอกคนของเราห้ามยอมจำนน ไปประจำการอยู่ในทุกตึกที่พอจะหาได้ สู้ให้ถึงที่สุด”              

ทางด้านของเร็น หลังจากที่เขาได้จัดการเรื่องพาสปอร์ตและอันนา เขาก็นัดแนะแผนการกับอันนาในทันที

เร็น : คุณอันนาครับ เราจะต้องไปที่ท่าเรือ ผมพอจะมีคนรู้จักอยู่ครับ

อันนา : แล้วที่นั่นจะปลอดภัยจริงๆเหรอคะ

เร็น : ยังไงก็ต้องลองเสี่ยงครับ ผมจะล่องเรือไปที่เซอร์เบีย ติดต่อสถานทูตอังกฤษ ให้พาเราไปจากที่นี่ครับ

อเล็กซ์ : แล้วผมต้องทำยังไงบ้างหล่ะครับพ่อ

เร็น : ทำตามที่พ่อบอก แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยนะ

อันนา : ถ้างั้นฉันจะไปช่วยเก็บของเองนะคะ

อันนากับอเล็กซ์ไปช่วยกันเก็บของๆเร็นใส่กระเป๋า ในขณะที่เร็นเตรียมอาวุธของเขาที่ยังเหลืออยู่เพื่อคุ้มกันตัวพวกเขา ในตอนนั้นเองอันนาก็เดินเข้ามาในห้องของเขา

อันนา : คุณคะ ฉันเก็บของๆเราหมดแล้วหล่ะค่ะ

เร็น : ครับ พรุ่งนี้เช้า ผมจะรีบไปติดต่อเพื่อนผมทันทีเลย

อันนา : คุณว่าพวกเราจะหนีไปได้เหรอคะ

เร็น : ถึงยังไงก็ต้องเสี่ยง ผมไม่ยอมตายที่นี่หรอกครับ

อันนา : แล้วคุณไม่มีงานอะไรค้างที่นี่เหรอคะ

เร็น : ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้วหล่ะครับ ตอนนี้ผมมีแค่คุณเท่านั้น

อันนา : คุณ.. ถ้างั้นฉันจะไปบอกอเล็กซ์ให้เตรียมตัวไว้นะคะ

ทางด้านของเทโจและชินเฮ ในตอนนั้นเองพวกเขาก็เดินทางมาเรื่อยๆเพื่อตามหาเพื่อนๆของเธอ จนกระทั่งพวกเขามาถึงอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ชินเฮก็เตรียมจะไปเคาะประตูเพื่อเรียกคนด้านใน

เทโจ : หวังว่าจะมีคนอยู่นะครับตอนนี้

ชินเฮ : อ้อค่ะ ฉันว่ามันต้องมีแน่ๆค่ะ

ชินเฮเคาะประตู ในขณะที่มีคนมาเปิดประตูให้ทั้งคู่ ซึ่งนั่นก็คือทาเคชินั่นเอง

ชินเฮ : คุณคะ เพื่อนเราอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ

ทาเคชิไปเรียกเพื่อนๆของเธอมาหาชินเฮ ทุกคนรีบมาทักทายชินเฮในทันที แต่ชินเฮสงสัยว่าจูซมและซาซอนหายไปไหน เธอเลยถามไป

ชินเฮ : นี่ จูซมกับซาซอนหายไปไหนงั้นเหรอ // ทุกคนทำหน้าเศร้าใส่ชินเฮ

อามินะ : เธอตายแล้วหล่ะ ซาซอนโดนยิงตาย ส่วนจูซมผูกคอตายหน่ะ

ชินเฮได้ยินถึงกับนั่งกอดเข่าร้องไห้ เทโจต้องไปคอยปลอบใจเธออยู่ข้างๆ

ชินเฮ : จูซม ซาซอน ไม่น่าเลย

เทโจ : ใจเย็นๆก่อนนะครับ

ชินเฮ : ฉันเป็นหัวหน้าแท้ๆ แต่กลับปกป้องพวกเขาไม่ได้

เทโจ : มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะครับ

ชินเฮ : แต่ฉันช่วยพวกเขาไม่ได้

เทโจ : เราช่วยคนทุกคนไว้ไม่ได้ตลอดเวลาหรอกครับนะ

ชินเฮได้ยินจึงร้องไห้และกอดเทโจแน่นขึ้น จากนั้นเทโจก็พาชินเฮไปพักผ่อนที่ห้องส่วนตัว

เทโจ : ยังไงผมฝากทางนี้ด้วยนะครับ

เทโจพาชินเฮไปพักผ่อนในห้องๆหนึ่ง จากนั้นก็ปิดประตูห้องไป

กลับมายังกลุ่มของดีซ หลังจากที่พวกเขาลอบยิงเซบาสเตียนได้สำเร็จ พวกเขาก็หาทางกลับไปรวมกำลังกับพรรคพวกที่เหลือที่ทำการป้องกันเมือง ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้พบกับทหารบางส่วนที่เริ่มการโจมตีเมือง พวกของดีซรีบหาที่หลบก่อนที่จะวางแผนฝ่ากลุ่มทหารเข้าไปในตัวเมืองให้ได้

เดอร์ริก : ดูเหมือนว่าพวกมันจะเริ่มการกวาดล้างแล้วนะครับ

จอห์นนี่ : แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกันต่อดีหล่ะ

ดีซ : พวกนายเห็นซอยนั่นหรือเปล่า มันมีรั้วเตี้ย พอให้เราข้ามไปได้หน่ะ

เอิร์ล : ทุกคนไปก่อนเลยครับ ผมจะคุ้มกันให้

พวกเขาวิ่งฝ่าพวกทหารที่กำลังยิงปะทะกับกลุ่มกบฏ คนแล้วคนเล่า เหลือเอิร์ลคนสุดท้าย เขาวิ่งมาอย่างทุลักทุเล แต่สุดท้ายก็ข้ามรั้วมาได้ จากนั้นเขาก็รีบเข้าไปด้านในเขตของพวกเขาในทันที และในระหว่างนั้นเอง เขาก็เจอกับชายคนหนึ่งในกลุ่มกบฏมาคุยกับเขา

“คุณดีซ ใช่พวกคุณจริงๆด้วย”

เดอร์ริก : อะไรเนี่ย นายมีอะไรจะพูดกับพวกเราเหรอ

“ตอนนี้หัวหน้าสั่งระดมพลทุกคนเพื่อป้องกันเมืองครั้งสุดท้าย ตอนนี้สหประชาชาติกำลังจะมา กำลังพลภาคตะวันออกกำลังจะมาช่วยเรา แต่ว่าเราคงอยู่รอดได้ไม่เกินพรุ่งนี้แน่ครับ คนของเราน้อยเกินไป”

จอห์นนี่ : จริงเหรอ ท่าไม่ดีแล้วนะครับหัวหน้า

เอิร์ล : ผมว่า เราปักหลักสู้กับพวกมันดีกว่านะครับ

และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็เห็นรถถังของกองพันเซบาสเตียนยิงถล่มตึกจนกระทั่งมันถล่มลงมา กลุ่มกบฏที่อยู่ด้านในตายกันหมด พวกเขาก็เกือบจะโดนซากตึกถล่มใส่

ดีซ : ไอ้เซบาสเตียนมันไม่เคยสนเรื่องนี้เลยจริง

“รีบไปจากที่นี่ดีกว่านะครับ”

ดีซ : ก็ดีเหมือนกัน รีบไปกันดีกว่า

กลุ่มกบฏแถวนั้นรีบถอนกำลังเป็นการด่วน เพื่อป้องกันการถูกกวาดล้างยกกอง

ทางด้านของซีวิล ในช่วงที่กองทัพกำลังกวาดล้างกลุ่มกบฏ เขาพาฮาหนีเข้าไปในตัวเมือง แต่ทุกๆที่ก็มีแต่เสียงปืน กระสุนที่ลอยไปทั่ว ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสำหรับพวกเขาแล้ว ในตอนนั้นเองซีวิลเห็นฮาจะไปหยิบขนมปังก้อนหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นวางขาย ซีวิลจะหยิบไปกินเองแต่ดันโดนกระสุนซัดเข้าไปที่แขนขวา

ฮา : ซีวิล นาย ทำใจดีๆไว้นะ

ฮาลากตัวเขาเข้าไปหลบในตึกๆหนึ่ง ซึ่งดูเป็นที่ลับตาคน เธอรีบถอดเสื้อของเธอเหลือแต่ยกทรงพันแขนเขาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดไหลหมดตัว

ซีวิล : โอ้ย เจ็บ เบาๆหน่อยสิ

ฮา : ใจเย็นๆไว้นะ ฉันจะไปหายามาช่วย

ซีวิล : ไม่อยากเชื่อว่าฉันต้องมาโดนยิงเพราะเธอเนี่ย

ฮา : อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย

ฮารีบไปหายาให้กับซีวิลเพื่อทำแผล เธอเจอแอลกอฮอล์ขวดหนึ่ง เธอรีบราดมันลงบนแผลของซีวิลในทันที ซีวิลร้องด้วยความเจ็บปวด

ซีวิล : อ๊ากก เจ็บโว้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย

ฮา : อดทนหน่อยสิ เดี๋ยวก็หายแล้ว // ในขณะเดียวกันซีวิลก็ถอกเสื้อฮู้ดของตัวเองให้ฮาใส่ เนื่องจากฮาไม่ได้ใส่เสื้ออะไรเลยซักตัว

ซีวิล : เอาไปใส่ซะ ฉันมีให้แค่นี้หล่ะ

ฮาหยิบเสื้อฮู้ดของซีวิลมาใส่ในทันที

ฮา : ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่กี่วันแผลก็หายแล้ว

ซีวิลทนพิษบาดแผลไม่ได้จึงสลบไป ส่วนฮาก็คอยดูแลเขาอยู่ไม่ห่าง

กลับมายังบ้านของเจซซิน หลังจากที่พวกเขาได้ข่าวจากโลกภายนอกกำลังจะมาช่วยพวกเขา ในตอนนั้นเองเวสต์ก็กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างในห้องอยู่คนเดียว ในขณะเดียวกันอนาตาเซียก็เข้ามาในห้องมาดูพ่อของเขาที่นั่งเงียบอยู่

อนาตาเซีย : พ่อครับ พ่อคิดอะไรอยู่เหรอครับ

เวสต์มองหน้าลูกชายของเขา จากนั้นก็ลูบหัวเขาไปหนึ่งที

เวสต์ : พ่อว่า พ่อจะพาลูกไปจากที่นี่ เราจะกลับอเมริกากันหน่ะ

อนาตาเซีย : จริงเหรอครับ แล้วร้านกาแฟของพ่อหล่ะ

เวสต์ : ชีวิตลูกสำคัญกว่าหน่ะ เรื่องร้านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกลูก

อนาตาเซีย : พ่อครับ ผมว่าน่าจะพาน้าเจซซินไปด้วยนะครับ // เวสต์คิดในใจอยู่ซักพัก จากนั้นเจซซินก็เข้ามาในห้อง

เจซซิน : อ่า รบกวนคุณหรือเปล่าคะ

เวสต์ : อ้อ ไม่มีอะไรหน่ะครับ ก็แค่…

อนาตาเซีย : พ่อเราจะกลับอเมริกา ไปกับฉันมั้ยอดอลล่า

อดอลล่า : ห่ะ จริงเหรอ แม่คะ ว่ายังไงดีหล่ะคะ // เจซซินถึงกับตกใจ โดยที่เวสต์ก็พูดต่อ

เวสต์ : แหม่ เร็วจริงๆนะลูก ก็ผม อยากจะถามคุณอยู่พอดีเลย

เจซซิน : อ่า จะดีเหรอคะ แบบว่า

อดอลล่า : แม่ หนูว่าเราไปจากที่นี่ก็ดีนะคะ

เจซซินใช้เวลาตัดสินใจอยู่ซักพัก จากนั้นเธอก็พูดว่า

เจซซิน : ถ้างั้นฉันขอไปด้วยนะคะ

เด็กสองคนกระโดดโลดเต้นด้วยกัน จากนั้นเวสต์ก็เดินเข้ามาหาเจซซิน

เวสต์ : ถ้างั้นไปด้วยกันกับผมนะครับ ผมจะดูแลคุณเอง

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ยูจีนนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง โดยที่ไม่ยอมพูดจาอะไรกับใครเลย ในตอนนั้นเองมินโฮก็เอาอะมาให้เธอกิน เนื่องจากว่ายูจีนยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว

ยูจีน : ฉันไม่หิวหรอก ขอบใจนะ

มินโฮ : กินหน่อยสิ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ

ยูจีน : ฉันมันเลว ฉันทำให้ซีโร่กับบารีร่าตาย

มินโฮ : มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ อย่าร้องไห้ไปเลย // มินโฮไปเช็ดน้ำตาให้กับยูจีน

ยูจีน : ทำไมฉันไม่เจอผู้ชายแบบนี้ก่อนเลยนะ

มินโฮ : ฉัน ฉันรักเธอนะยูจีน ฉันยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอ // มินโฮยื่นหน้าจะไปจูบยูจีน แต่ยูจีนล็อคคอเขาแล้วก็ทุบตีเขา

ยูจีน : นี่แนะ คิดจะแต๊ะอั๋งฉันอย่างงั้นเหรอ

ทั้งคู่หัวเราะชอบใจ แต่มินโฮจับเธอกดลง ยูจีนถึงกับหน้าแดงก่ำ จากนั้นมินโฮก็จูบยูจีนอย่างอ่อนโยน และทั้งคู่ก็ต่างมอบกายและใจให้แก่กัน…

หลังจากที่พวกเขาทั้งคู่พลอดรักกันอย่างหวานชื่น ยูจีนกอดมินโฮเอาไว้ จากนั้นเธอก็นึกอะไรได้บางอย่าง

ยูจีน : ทุกคนจะไม่ต้องตายอีกแล้ว ฉันจะไปจัดการมันด้วยตัวฉันเอง

มินโฮ : เธอเอาจริงเหรอ

ยูจีน : แน่นอน ฉันเริ่มเรื่องนี้ฉันต้องจบเรื่องนี้เอง

มินโฮ : ให้ฉันไปกับเธอด้วยนะยูจีน

ยูจีน : นายจะไปกับฉันจริงๆเหรอ

มินโฮ : ใช่ ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปคนเดียวหรอก แล้วจะไปตอนไหนดีหล่ะ

ยูจีน : พรุ่งนี้เช้ามืด ตอนทุกคนกำลังนอนหลับกันอยู่หน่ะ

======================================================================

สถานการณ์เริ่มดีขึ้นและร้ายลงไปทุกที ยูจีนจะทำอะไรของเธอกันแน่ แล้วสงครามในครั้งนี้จะจบลงแบบไหน ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ

ใกล้จะจบแล้วนะทุกคน เม้นท์กันเยอะๆหล่ะ