Evilland - เมืองทรชนคนเย้ยฟ้า

ลำดับตอนที่ #2 : EP 0 : ฝันร้าย

“สิ่งที่ผมกลัวอยู่เสมอ คือบาปที่ผมทำไว้ จะกลับมาเอาคืน”

ผมกำลังอาศัยอยู่ในโลกใบเก่า ที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดจากอะไร

ไม่มีใครบอกผมได้เลยในตอนนี้

แต่ผมจะเล่าจากมุมมองของผมก็แล้วกัน

ณ ร้านค้าร้านหนึ่งในย่านใจกลางเมือง ซึ่งปกติมันต้องเป็นวันที่ผู้คนจะต้องมาเดินกันจอแจ แต่ทำไมวันนี้กลับเงียบผิดปกติ รถก็ไม่ค่อยจะมีแล่นให้เห็น เด็กหนุ่มคนหนึ่งลงจากรถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้าน ท่ามกลางเลือดที่อาบหน้า เดินไปตามถนนที่ไม่มีคนเดินเลยแถวนั้น จากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงหน้าร้าน เขาเกิดฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

“ตายหล่ะ ต้องรีบเช็ดเลือดด่วนเลย”

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เช็ดเลือด จู่ๆก็มีชายวัยกลางคนๆหนึ่งเดินมาทางเขา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ไม่ต้องเช็ดหรอก เดี๋ยวไปเช็ดในบ้านก็แล้วกัน”

หนุ่มคนนั้นหน้าจ่อย จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้านของเขา โดยที่มีหญิงสาววัยกลางคนและเด็กชายคนหนึ่งอายุไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่มาคอยดูด้วย

“วิน นี่ลูกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวคนนั้นถามวิน เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะเข้าบ้านมา

“โธ่แม่ ก็มันไปหาเรื่องผู้หญิงก่อนนี่ครับ”

“แหม่ ตลอดเลยนะพี่ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่เห็นพี่มีแฟนเลยนะ” เด็กชายคนนั้นตอบด้วยท่าทางกวนๆ

“นี่ ไม่ต้องสอดเลยนะเรา” วินตอบน้องคนนั้นไป ส่วนพ่อของเขาก็ถือกล่องหาและผ้าเช็ดหน้าให้เขา แล้วก็เช็ดเลือดทำความสะอาดแผลให้เขา

“วันๆหาแต่เรื่องนะเนี่ย พ่อไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ”

“โธ่พ่อ ผมขอโทษก็ได้ ว่าแต่วันนี้ทำไมปิดร้านเร็วจังครับ” วินถามอย่างสงสัย

“นี่พี่ไม่ได้ดูข่าวเลยเหรอครับ ข้างนอกจลาจลกันใหญ่เลย” น้องชายเขาตอบไป

“นี่ลูกกลับมาเร็วก็ดีแล้วนะ” แม่ของเขาพูดเสริม

“อ้าวนี่ เสร็จแล้ว แล้วก็รอให้แผลมันแห้งก็แล้วกันนะ” พ่อของเขาทำแผลให้เขาเสร็จ จากนั้นวินก็ขึ้นไปบนห้องของเขา เปิดทีวีดู ก็พบว่าไม่มีอะไรเลยนอกจากเสียงซ่า เขาไม่รอช้าจึงเปิดอินเทอร์เน็ตดูทางโทรศัพท์ ก็ไม่มีข่าวอะไรมากนอกจากข่าวการก่อจลาจล วินรู้สึกเบื่อจึงไปอาบน้ำ แล้วก็กลับมานอนบนเตียงแล้วหลับไป หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นเองหล่ะมั้ง

ในคืนนั้นเอง วินรู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ เขาตื่นมาในช่วงสามทุ่มกว่าๆ ซึ่งเขาได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ลงมาจากด้านล่าง วินคิดว่าปกติเพราะพ่อแม่เขาจะนอนกันก็สี่ทุ่มกว่าโน่นเลยหล่ะ แต่ในระหว่างที่เขากำลังเปิดประตูห้อง จู่ๆก็มีมือปริศนากระชากเสื้อเขาแล้วดึงตัวเขาออกมาจากห้อง พวกมันคนหนึ่งกำลังจะใช้ไม้ฟาดวินแต่วินจับไม้ของมันมาแล้วจับมันทุ่มลงไป พวกมันคนอื่นๆเห็นวินเล่นงานเพื่อนมัน มันเลยวิ่งเข้าไปรุมซ้อมวินทันที วินยังไม่ทันได้ตั้งตัวเท่าไหร่จึงโดนพวกมันฟาดแล้วลากตัวลงไปด้านล่าง ซึ่งมีพ่อแม่และน้องของเขากำลังโดนพวกมันล้อมอยู่

“ไอ้บ้านี่มันฤทธิ์เยอะชิบหายเลยหว่ะ”

“อย่าๆ อย่าทำอะไรลูกฉันเลย อยากได้อะไรก็เอาไป” พ่อของวินพยายามขอร้องกับโจรพวกนั้น

“บอกมาซะดีๆว่าเงินอยู่ที่ไหน”

“อยู่ข้างบนจ้ะ อย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ” พวกมันยิงแม่ของวินต่อหน้าวิน วินพยายามจะไปหาแม่แต่ก็โดนพวกมันเหยียบเอาไว้ น้องของวินและพ่อของเขาพยายามจะไปดูแม่ของเขา

“นี่พวกแกต้องการอะไรกันแน่วะ” พ่อของวินตะโกนออกไปด้วยความโกรธ พวกมันอีกคนยิงหัวของพ่อวิน ส่วนน้องชายก็โดนมันคนหนึ่งลากออกไป

“พี่ครับ ช่วยผมด้วยครับ”

“ไม่ ปล่อยน้องฉันนะเว้ย” วินพยายามจะไปช่วยแต่พวกมันก็รุมสหบาทาวินจนเขาสลบเหมือดไป

อีกไม่นานต่อมา วินตื่นมาโดยสภาพที่สลึมสะลือ เขาพบว่าบ้านของตัวเองกำลังถูกเผา วินทำอะไรไม่ถูกในตอนนั้น เขาพยายามจะลากพ่อแม่เขาออกมาแต่ก็ไม่ทันแล้ว วินพยามยามหาทางออกจากบ้าน โดยที่เขาสังเกตเห็นบัตรอะไรบางอย่างตกบนพื้น วินรีบหยิบและวิ่งออกจากบ้านอย่างทุลักทุเล ก่อนที่เปลวเพลิงจะเผาบ้านเขาจนมอดทั้งหลัง

วินนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตดี พ่อแม่ตายต่อหน้าแถมน้องชายก็ถูกยิงตาย สิ่งที่วินทำได้ แจ้งตำรวจสิ วินพยายามโทรหาตำรวจแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ วินโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด นี่มันบ้าอะไรกัน ตำรวจหายไปไหนกันหมดเนี่ย เขาหมดหวังจนไม่รู้จะทำอะไรแล้ว และในระหว่างที่เขากำลังนั่งเศร้าอยู่ จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาวินตกใจมาก วินพยายามจะถอยห่างจากเขา

“นี่ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ใช่พวกนั้น”

“แล้วคุณเป็นใครกันแน่” วินถามชายคนนั้นไป

“ไม่สำคัญหรอก สำคัญตรงที่นายต้องไปกับฉัน ถ้านายอยากรอด”

“ทำไมผมต้องไปกับคุณหล่ะ”

“อย่างน้อยฉันก็รักษานายได้ เอาหล่ะ เก็บของที่สำคัญของนาย แล้วไปจากที่นี่ซะ บอกลาพ่อแม่นายด้วยหล่ะ” วินได้ยินดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปในบ้านของตัวเองที่ไหม้เป็นเถ้าถ่าน เขาไปหยิบดาบสองเล่มและปืนพกที่เขาจิ๊กมาได้อีกหนึ่งกระบอก จากนั้นชายปริศนาก็พาวินขึ้นรถทันที

รถคันนั้นเคลื่อนตัวผ่านเมืองที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง เสียงผู้คนกรีดร้อง ความรุนแรงทุกรูปแบบบนถนน ทำเอาวินถึงกับหดหู่เมื่อได้เห็นภาพนั้น

“ฉันแนะนำนะ อย่ามองดีกว่า” ชายคนนั้นบอกวินก่อนที่จะขับรถฝ่าออกไปยังชานเมือง จนกระทั่งมาถึงที่หมาย เขาพาวินมายังโกดังแห่งหนึ่งซึ่งเมื่อวินเข้าไปด้านใน มันเป็นห้องเย็นห้องใหญ่ที่เหมาะจะเป็นบ้านที่หลบภัยได้

“นั่งตรงนี้ก่อน” ชายปริศนาให้วินนั่งบนโซฟา จากนั้นก็ไปหยิบยาและผ้าพันแผลมาช่วยทำแผลให้เขา

“ท่าทางนายจะผ่านศึกมาเยอะนะเนี่ย” ชายคนนั้นพูดพลางทำแผลให้วิน

“คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องมาช่วยผม แล้วมันเกิดอะไรขึ้นข้างนอก”

“ไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใครหรอก แค่อยากจะบอกว่า โลกที่นายรู้จัก มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว กลุ่มก่อการร้ายยึดทุกพื้นที่บนโลก ตอนนี้รัฐบาลของหลายประเทศควบคุมไม่ได้แล้ว นายอยู่ที่นี่จะปลอดภัยจากพวกมันนะ”

“ผมอยู่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยแล้วหล่ะ พวกมันฆ่าพ่อแม่ผม มันจับน้องชายผมไปด้วย” วินพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

“เก็บชีวิตไว้ล้างแค้นดีกว่า เอาหล่ะ เสร็จแล้ว ฉันต้องไปก่อนหล่ะ” จากนั้นเขาก็เดินจากวินไป แต่วินพยายามรั้งเขาไว้ก่อน

“นี่คุณจะไปไหนครับ”

“ฉันมีงานที่ต้องทำ ฉันอาจไม่ได้กลับมาอีก ที่นี่เป็นของนายแล้ว รักษามันแทนฉันด้วยหล่ะ”

“นี่คุณ รักษาผมเพื่อตัดหางปล่อยวัดผมงั้นเหรอ” วินถามด้วยน้ำเสียงโมโห

“แล้ววันหนึ่งนายจะเข้าใจ ขอให้โชคดีกับการล้างแค้นหล่ะ” เขาเดินออกจากห้องเย็นนั้นไป ส่วนนาวินยังคงนั่งประติดประต่อเรื่องราวอยู่ในห้องของเขา ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่คุณคนนั้นเขาบอกว่า ผู้ก่อการร้ายยึดทุกพื้นที่ แสดงว่าตำรวจก็โดนกำจัดไปหมดแล้วสินะ ถ้าอย่างงั้น พวกโจรมันก็คงจะปล้นฆ่าไม่เลือกหน้าก็เพราะแบบนี้นั้นแหละ

ว่าแล้วนาวินก็ปิดประตูล็อคห้อง แล้วไปนอนบนเตียงนอนด้านใน ภาวนาให้เรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นแค่ฝันทีเถอะ