คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP 15 : เรื่องยุ่งยาก
วินเล็งปืนไปยังเพลิงที่กำลังออกมาเดินเล่นอยู่ด้านนอก
โดยที่เขาไม่ยอมละสายตาไปจากเพลิงเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไอ้เพลิง
วันนี้แหละมึงตายแน่”
ในระหว่างที่เขากำลังจะยิง
จู่ๆก็มีคนมาเรียกเพลิงเข้าไปด้านใน
“ไม่ต้องไปไหนเลยมึง”
วินลั่นไกเข้าไปที่เพลิงในตอนนั้น
แต่กระสุนเฉี่ยวเขาไปนิดเดียว ทำเอาพวกมันถึงกับแตกตื่นกันทั้งค่าย
“อะไรวะเนี่ย
ใครยิงเราวะ”
“เฮ้ย
รีบส่งคนไปตามล่ามัน เร็วสิ” เพลิงสั่งลูกน้องของเขา
“ได้ครับพี่
พวกมึง ตามกูมา”
แต่ในระหว่างที่พวกลูกน้องของเพลิงกำลังตามล่าวิน
ในตอนนั้นเองวินก็เปลี่ยนอาวุธเป็นปืนกลของเขา
จากนั้นเขาก็ออกไปตามล่าเพลิงที่กำลังจะหนี
“เฮ้ยค้นให้ทั่ว
พวกมันต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ”
แต่ในระหว่างที่พวกมันกำลังตามล่าวิน
วินก็วิ่งไปซัดปืนกลใส่มันจนมันต้องหาที่หลบ
“เฮ้ย
มันอยู่ตรงนั้น ฆ่าแม่งเลย”
พวกมันพยายามยิงตอบโต้
แต่วินก็จัดการฆ่าพวกมันแถวนั้นจนพวกมันต้องเริ่มถอย
“บ้าเอ้ย
ฆ่ามันสิโว้ยพวกมึง”
มันพูดจากนั้นก็โผล่ออกไปลุยกับวิน
แต่ก็โดนวินยิงที่ขาจนล้มลง จากนั้นวินก็วิ่งเข้าไปถามมันในทันที
“ไอ้เพลิงมันอยู่ไหน”
“กูไม่รู้เว้ย”
วินจัดการชักมีดออกมาตัดหูมันข้างหนึ่ง
จากนั้นวินก็ตามมันต่อ
“ต่อไปลูกตามึง
จะเอายังไงทีนี้”
“เขากำลังไปแล้วโว้ย”
วินได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งตามเพลิงไปในทันที
แต่ในขณะเดียวกัน เพลิงก็รีบวางเข้าไปที่เต้นท์ของเขา
เพื่อที่จะไปติดต่อเจ้าพ่อเคี้ยงให้ส่งคนมาช่วยเขาในทันที เขารีบวอติดต่อกับเจ้าพ่อเคี้ยงในทันที
“พี่เคี้ยง
แย่แล้วพี่”
“อะไรของมึงวะเพลิง”
“เราโดนโจมตีพี่”
“พวกไหนโจมตีวะ
มึงอยู่ที่ไหน ฉันจะส่งคนไป”
“เราอยู่ที่...”
ในขณะเดียวกัน
สัญญาณก็ถูกตัดไป โดยที่เพลิงทำอะไรไม่ถูกในตอนนั้น และหลังจากนั้นเอง วินก็บุกเข้ามาพร้อมกับเล็งปืนไปยังเพลิง
“ไอ้เพลิง
ไม่เจอกันซะนานเลยนะมึง”
“ไอ้วิน
อย่าฆ่ากูเลย กูยอมแล้ว”
“กูยังไม่ฆ่ามึงหรอก
แต่มึงต้องบอกว่าพวกพ่อมึงกำลังทำอะไรอยู่”
ในขณะที่วินกำลังจับตัวเพลิงเอาไว้
จู่ๆเซบ เวหาก็เข้ามาหาวินด้านในทันที
“ไอ้วิน
มึงมาที่นี่เหรอวะเนี่ย”
ในตอนนั้นเองเพลิงอาศัยจังหวะนั้นจะหนี
แต่เซบวิ่งไปตะครุบตัวเขาเอาไว้ได้ก่อน
“ฤทธิ์เยอะชิบหายเลยไอ้บ้านี่”
เวหาพูดขึ้น
“ไอ้เพลิง กูจะไม่พูดซ้ำนะ”
วินพูดขึ้น
“ไม่รู้เว้ย
พี่เคี้ยงสั่งให้กูมาตามหาคน” เพลิงพูดอย่างอารมณ์เสีย
“มาตามหาฉันใช่ไหม”
เสียงของไข่มุกที่ตามพวกเขามา
ดังไล่ด้านหลัง ไข่มุกเดินเข้ามาด้านในทันทีในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน
“นี่เธอ
เธอไปอยู่กับพวกมัน” เพลิงพูดอย่างแปลกใจ
“ใช่
ฉันไปอยู่กับพวกเขา” ไข่มุกเดินไปตบหน้าเพลิงจนถึงกับหน้าสั่น
“ฉันขอโทษ
อย่าทำอะไรฉันเลย” เพลิงพยายามขอชีวิตกับพวกเขา
“แหม่
ทีงี้กลัวตายขึ้นมาเลยนะมึง” เซบพูดขึ้น
“แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อดีหล่ะ”
เวหาพูดขึ้น
“ฉันจะเอาตัวมันไปให้เจ้าพ่อเคี้ยง
ให้รู้ความจริงก่อนมันจะตายหน่ะ” วินพูดขึ้น
“อย่า ไม่เอา
เขาฆ่าฉันแน่” เพลิงพูดอย่างอ้อนวอน
“พี่ฉันเอาแกตายแน่
ไม่ต้องห่วง” ไข่มุกพูดขึ้น
“แล้วนี่
แกพูดอะไรกับเจ้าพ่อเคี้ยง บอกฉันมา” วินถามเพลิง
“ฉันไม่รู้
ฉันกำลังเรียกให้คนมาช่วย แต่จู่ๆสัญญาณก็หายไปเลย”
“แล้วทางนั้นบอกอะไรอีกหรือเปล่าวะ”
เซบถามอีกครั้ง
“ไม่รู้
ฉันได้ยินแต่เสียงวุ่นวายทางนั้นหน่ะ” เพลิงพูดขึ้น
“เสียงวุ่นวาย
เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ” เวหาถามอย่างงงๆ
“ฉันจะไปรู้หรือไง
ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น” เพลิงพยายามพูดตัดบทไป
“หรือว่า
พวกนั้นกำลังจะ.. ไม่ได้การแล้ว” วินพูดขึ้น จากนั้นก็เตรียมอาวุธของเขา
“อะไรของเธอเนี่ยวิน”
ไข่มุกถามแบบงงๆ
“ฉันได้ยินว่าหน่วย
Nation กำลังจะไปจัดการพวกเจ้าพ่อเคี้ยง พวกนั้นต้องเริ่มแล้วแน่ๆ”
วินพูดอย่างกังวล
“แล้วนี่นายจะเอายังไงต่อหล่ะ”
เซบถามวินไป
“ฉันก็จะไปตามล่ามันหน่ะสิ”
วินพูดขึ้น
“นี่วิน
ฉันคิดว่าเราพูดเรื่องนี้กันไปแล้วนะ” เวหาพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
เพลิงก็สลัดตัวออกจากเซบแล้ววิ่งออกไปด้านนอกในทันที
พวกเขาพยายามไล่ตามแต่ตามไม่ทัน
“แย่หล่ะ ไม่มีเวลาแล้ว
ต้องไปเดี๋ยวนี้เลย” วินพูดขึ้น
“นายจะไปจริงๆเหรอ”
ไข่มุกถามเขา
“ใช่
พวกนายจะไปด้วยหรือเปล่า” วินถามพวกขา
หลังจากนั้นวินก็ไปขึ้นรถของพวกเจ้าพ่อเคี้ยงที่จอดรออยู่ และในขณะเดียวกัน
พวกของเซบก็ตามขึ้นไปด้วย
“ฉันไม่ปล่อยนายไปคนเดียวหรอกเว้ย”
เซบพูดขึ้น
“นั่นดิ
นายไปคนเดียวไม่ไหวหรอกน่า” เวหาพูดเสริม
วินแอบยิ้มมุมปาก
จากนั้นพวกเขาก็สตาร์ทรถออกไปยังรังของเจ้าพ่อเคี้ยงโดยด่วน
ณ
รังของเจ้าพ่อเคี้ยง ในช่วงเวลาเดียวกัน
“บ้าเอ้ย
สัญญาณหายไปไหนวะ เฮ้ย พวกมึงมานี่หน่อยสิ” เคี้ยงเรียกลูกน้องมาพบ
“มีอะไรครับพี่”
“สัญญาณวิทยุเราหายไปไหนหมดวะ”
“ไม่รู้เหมือนกันพี่
เราก็ติดต่อใครไม่ได้เลย”
“ถ้างั้น
มึงส่งคนไปช่วยไอ้เพลิงที่เขตนี้หน่อยสิ” เคี้ยงชี้แผนที่ให้ลูกน้องของเขาดู
“ได้เลยพี่
ผมจัดการเอง”
ในขณะที่พวกเขากำลังจะเคลื่อนกำลังพลออกไป
แต่จู่ๆก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์จู่โจมบินโฉบเข้ามายังพื้นที่ของเขา
จากนั้นก็ทิ้งระเบิดลงมาใส่พวกเขาจนโกลาหลกันยกใหญ่
“เฮ้ย
นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย” เคี้ยงถามลูกน้องของเขา
“ไม่รู้เหมือนกันพี่
เดี๋ยวผมไปดูให้”
พวกลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงออกไปดูที่ด้านนอก
พวกเขาก็พบว่ามีเฮลิคอปเตอร์จู่โจมมาโอบล้อมพวกเขา แล้วก็มีขบวนรถตำรวจปิดล้อมพื้นที่ของพวกเขาเอาไว้ทั้งหมด
“คนที่อยู่ภายใน
ออกมามอบตัวซะ พวกเราได้ล้อมไว้หมดแล้ว”
“พี่
ตำรวจล้อมเราไว้หมดแล้วพี่” ลูกน้องของเคี้ยงบอกเคี้ยงไป
“กูรู้แล้ว
ฝ่าพวกมันออกกไปสิวะ”
พวกของเจ้าพ่อเคี้ยงเปิดฉากยิงกลุ่มตำรวจ
แต่พวกเขาก็ยิงโต้กลับจนพวกมันเริ่มจะถอยกลับเข้าไปด้านในแล้ว
“เอาหล่ะ หน่วย
A เอย์จิ ไปลุยทางซ้าย ซากิริ คุณไปลุยขวา คุณแองเจลล่า คุณมากับผม
เอเรียน่า เกรซ คุณตรวจสอบพื้นที่ด้านนอกด้วยหล่ะ”
เอกนำกำลังของเขาบุกเข้าไปด้านใน
แต่ก็โดนพวกเจ้าพ่อเคี้ยงต่อต้านอย่างหนัก ที่ด้านซ้าย เอย์จินำกำลังคนไปลุยด้านใน
เขาระเบิดประตูโกดังจากนั้นก็นำคนไปยิงสกัดกับพวกมันเอาไว้
“หมู่ 1
หมู่
3 ขนาบข้างพวกมันไว้ พวกมันมีไม่มาก”
เอย์จิสั่งลูกน้องของเขาไปยิงและโอบล้อมพวกนั้นเอาไว้
จากนั้นพวกมันก็โดนไล่ต้อนให้กลับไปด้านใน
“เอเรียน่า ตอบด้วย”
เขาวอไปหาเอเรียน่า
“เอเรียน่า
ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ตำแหน่งของฉันมีพวกมันอยู่เท่าไหร่”
“สังเกตดูแล้ว
มีไม่เกิน 20 คนได้ค่ะ”
“เยี่ยม
ยังไงก็บอกหน่วยอื่นตั้งแนวรับด้านหลังด้วย เผื่อพวกมันจะตลบหลังเรา”
“รับทราบ
อย่าประมาทพวกมันหล่ะ”
“แน่นอน”
เอย์จิตัดสายไป
จากนั้นก็จู่โจมคนของเจ้าพ่อเคี้ยงไปเรื่อยๆ เพื่อเข้าถึงตัวเขาให้ได้
ทางด้านขวา
ซากิรินำกำลังคนไปล้อมที่ประตูทางออกด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้มีใครหนีรอดไปได้ เธอสั่งให้หน่วยของเธอจัดการวางกำลังพลด้านหลังเพื่อป้องกันเอาไว้
“ทุกคน
ระวังตัวด้วย ชักได้กลิ่นไม่ค่อยดีหล่ะ”
ซากิริควงปืนลูกซองของเธอวิ่งกระหน่ำบุกไปยิงพวกลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงตายไปมากมาย
คนของเจ้าพ่อเคี้ยงสู้ไม่ได้จึงพยายามจะออกไปทางอื่น
บางส่วนกระโดดออกหน้าต่างแต่ก็โดนเจ้าหน้าที่ด้านนอกจับเอาไว้ได้
“จับพวกนั้นเอาไว้อย่าให้หนีไปได้
เกรซ ตอบฉันหน่อยสิ” ซากิริรีบติดต่อเกรซ
“นี่เกรซพูด
มีอะไรว่ามาเลย”
“ขอหน่วยพยาบาลเพิ่ม
มีคนเจ็บหน่ะ”
“ได้
เดี๋ยวฉันรีบติดต่อไป แล้วคุณเอกไปไหนหล่ะ”
“เขากำลังบุกไปตรงกลาง
แต่ไม่ต้องห่วง เขาไม่เป็นไรหรอก”
“ยังไงก็ระวังตัวด้วยหล่ะ
นี่เกรซเลิกกัน”
ทางด้านของเอกและแองเจลล่า
พวกเขาจัดการพวกมันที่ตั้งกำลังอยู่ตรงกลาง เพื่อเข้าถึงตัวของเจ้าพ่อเคี้ยง
เขาไปตรวจสอบพื้นที่ของเจ้าพ่อเคี้ยงทุกที่เพื่อควานหาตัว
แต่จู่ๆพวกเขาก็มาถึงห้องใต้ดินห้องหนึ่ง ซึ่งเมื่อพวกเขาเปิดไปเจอ
พวกเขาก็พบกับกลุ่มคนทั้งหญิง เด็กที่อยู่รวมกับ สภาพของพวกเขาดูเหมือนจะอดอาหารมานาน
ร่างกายซูบผอม ใบหน้าราวกับคนติดยาเสพติด
เอกรีบนำกำลังเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบในทันที
“นี่
พวกมันทำอะไรกันเนี่ย” แองเจลล่าถามเอก
“ผมก็ไม่รู้
เหมือนว่าพวกมันจับคนมาอดอาหารแล้วทำให้ติดยาหน่ะ”
“แล้วระยำจริงๆ
แล้วมันไปไหนแล้วเนี่ย”
“มันคงกำลังหนี
แต่ไม่รอดหรอก เราปิดที่นี่ไว้หมดแล้ว”
“ถ้างั้นฉันจะไปดูทางนั้นก่อน
แล้วเดี๋ยวคุณไปสมทบแล้วกัน”
แองเจลล่าพาคนไปค้นหาอีกด้านหนึ่ง
ส่วนเอกช่วยกันพาหญิงและเด็กเหล่านั้นออกไปด้านนอกก่อน
และอีกด้านหนึ่ง
วินและพรรคพวกขับรถมาเรื่อยๆจนกระทั่งพวกเขามาพบกับกลุ่ม Nation ที่กำลังล้อมถิ่นของเจ้าพ่อเคี้ยงเอาไว้
วินและพรรคพวกขับรถหลีกเลี่ยงการตรวจจับของพวกเขา จากนั้นก็มาจอดรถอยู่อีกด้านหนึ่งของโกดังใหญ่
ซึ่งเป็นที่ๆใช้ทิ้งขยะด้านหลัง เมื่อพวกเขาจอดรถ พวกเขาก็ลงจากรถในทันที
“นี่ ไข่มุก
เธอรู้มั้ยว่าพี่เธอจะหนีออกทางไหนได้บ้าง” วินถามไข่มุกไป
“คือ
ฉันเคยเห็นทางที่พี่ฉันใช้เข้าออก แต่ไม่บ่อยหรอกนะ ทางนั้นอ่ะ” ไข่มุกชี้ไปทางเชื่อมของช่องแอร์ที่ออกมาด้านนอก
“เขาจะออกมาจากที่นั่นเหรอ”
เซบถามอย่างสงสัย
“นั่นดิ
ช่องมันแคบจะตาย นายว่ามั้ยหล่ะ” เวหาพูดเสริม
“เชื่อฉันเถอะ
พี่ฉันต้องมาแน่ๆ” ไข่มุกพูดย้ำไป
“โอเค
ถ้าอย่างงั้นก็รอดูไปก็แล้วกัน” วินพูดจากนั้นก็เตรียมอาวุธของเขาให้พร้อม
และอีกด้านหนึ่ง
พวกของเจ้าพ่อเคี้ยงก็ดูเหมือนว่ากำลังจะจนตรอกแล้ว เขาและลูกน้องของเขารีบหาทางหนีออกจากโกดังใหญ่ของพวกเขา
จนแล้วจนรอด เจ้าพ่อเคี้ยงก็ใช้เส้นทางช่องแอร์ของเขา
โดยที่เขานำลูกน้องบางส่วนของเขาออกไปด้วย
“พี่
ทางนี้พวกมันจะไม่ตามมาเหรอ”
“เออ
มึงเชื่อหัวกูดิวะ” เคี้ยงบอกลูกน้องเขาไป
“แล้วนี่เราจะไปไหนกันต่อเนี่ยพี่”
“หาที่หลบซักพัก
แล้วค่อยหาทางกลับมาสิ”
“ได้เลยพี่
เอายังไงก็เอาเถอะ”
พวกของเจ้าพ่อเคี้ยงรีบคลานออกมาด้านนอกในทันที
หลังจากที่พวกเขามาถึง พวกของเจ้าพ่อเคี้ยงบางส่วนก็รีบออกมาด้วย
“พี่
เราปลอดภัยแล้วพี่”
“กูรู้
มีรถอยู่ตรงนั้นด้วย รีบไปเร็ว”
แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะไปขึ้นรถ
พวกเขาก็โดนกระหน่ำยิงอย่างหนัก จนลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงตายหมด
เหลือแต่ตัวเจ้าพ่อเคี้ยงที่ยังอยู่
และในตอนนั้นเอง วินและพรรคพวกก็บุกไปจับตัวเจ้าพ่อเคี้ยง และในตอนนั้นเอง
วินก็เกิดโมโหต่อยหน้าเจ้าพ่อเคี้ยงไปหนึ่งหมัด จนเขาล้มลงในทันที
“นี่นาย
ไหนบอกจะไม่ทำอะไรพี่ฉัน”
“ไข่มุก
เธอไปอยู่กับพวกนี้ได้ยังไง มันจับเธอไปเหรอ ปล่อยน้องฉันนะเว้ย” เจ้าพ่อเคี้ยงพยายามลุกขึ้นแต่ก็โดนวินถีบเข้าที่กลางหน้าอก
“เรามาเคลียร์เรื่องของเราดีกว่า
แกจำฉันได้หรือเปล่า” วินกระชากคอเจ้าพ่อเคี้ยงขึ้นมาแล้วก็ให้มันมองหน้าวิน
“นี่แก
ไอ้เด็กคนนั้น”
“ใช่ ฉันเอง
แล้วฉันยังฆ่าลูกน้องแกทั้งหมดด้วย”
“ไอ้ระยำ
ทำไมฉันไม่สงสัยแกเลยวะ”
“ก็มีคนสงสัยแล้วไง
แต่มันก็ตายห่าไปแล้ว บางส่วนก็เอาตัวรอดไปแล้วอย่างไอ้เพลิงไงหล่ะ”
“ไอ้เพลิง
มันทำไมกันหล่ะวะ”
“มันจะข่มขืนหนู
มันจะฆ่าปิดปากหนูด้วย หนูเลยหนีมายังไงหล่ะ” ไข่มุกพูดกับเขา
“ห่ะ
นี่ไอ้เพลิงมันทำแบบนั้นงั้นเหรอ”
“ใช่
ตอนนี้มันหนีไปแล้วด้วย” เซบพูด
“แล้วตอนนี้มึงจะเอายังไงต่อดีหล่ะวะ
ห่ะ” เวหาตะคอดใส่หน้าเจ้าพ่อเคี้ยง
“ฉันยอมแล้ว
อย่าฆ่าฉันเลย ฉันเสียใจที่ทำแบบนั้นกับน้องแก”
“ไม่ทันแล้ว
พ่อแม่กับน้องกูรอมึงอยู่ วันนี้มึตายแน่” นะหว่างที่วินกำลังจัดการกับเจ้าพ่อเคี้ยง
จู่ๆแองเจลล่ากับคนของเธอก็มาเจอเข้า เซบตกใจจึงยิงสกัดไปก่อน
แต่แองเจลล่าก็หลบได้ทัน
“พวกแก
ยอมมอบตัวซะเดี๋ยวนี้” แองเจลล่าตะโกนออกไป
แต่ในขณะเดียวกัน
เอกและคนของเขาก็ตามแองเจลล่า เมื่อพวกเขาเจอกับวินพวกเขาก็คุยกันในทันที
“วิน
อย่าทำบ้าๆนะ ส่งตัวมันมาให้เรา”
“ทำไม
จะให้มันไปสบายในคุกงั้นเหรอ”
“ฉันรู้นายไม่อยากทำแบบนี้วิน”
“เสียใจด้วยครับ
พ่อแม่กับน้องผมรอพบมันอยู่ครับ”
“วิน
ฉันรู้นายโกรธ แต่ทำแบบนี้พ่อแม่นายไม่ดีใจกับนายหรอก” และในขณะเดียวกัน
ไข่มุกก็หยิบปืนของวินมา จากนั้นก็เล็งไปที่วิน
“ฉันเสียใจนะ
แต่นายอย่าทำแบบนี้เลย”
วินโกรธมากที่เขาโดนแบบนั้น
แต่ลูกน้องของเอกก็มาจับตัวของเจ้าพ่อเคี้ยงเอาไว้ จากนั้นซากิริกับเอย์จิก็มาด้วย
ซากิริเห็นเซบจึงวิ่งมากอดเขาในทันที
“เจอกันอีกแล้วนะเซบ”
“เธอสบายดีนะซากิริ”
คนของเอกเคลียร์พื้นที่ด้านในทั้งหมด
จากนั้นก็รีบพาตัวของเจ้าพ่อเคี้ยงและคนอื่นๆกลับไปยังหน่วยของพวกเขาเพื่อทำการพิพากษาลงโทษพวกเขาในทันที
ณ
โรงพยาบาลของวาเดลเรีย วาเดลเรียร้อนใจเป็นห่วงเอก
เธอรีบโทรหาเขาในทันทีหลังจากที่เธอได้ข่าวว่าพวก Nation ได้จับกุมเจ้าพ่อเคี้ยงเอาไว้ได้แล้ว
เมื่อเขารับสายเธอรีบคุยกับเขาในทันที
“คุณเอกคะ
คุณเป็นยังไงบ้างคะ”
“ผมปลอดภัยดี
ภารกิจสำเร็จแล้วหล่ะ”
“แล้วนี่คุณจะเอายังไงต่อหล่ะคะ”
“ผมว่าจะไปจัดการเจ้าพ่อสิงห์ต่อหน่ะครับ”
“ดิฉันว่าไม่ต้องแล้วหล่ะ
คือ เจ้าพ่อสิงห์โดนเก็บไปแล้วค่ะ”
“ห่ะ จริงเหรอ
ฝีมือใครกันหล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ
ฉันเพิ่งจะได้รับศพเขา”
“ไม่น่าจะใช่แบบที่ผมคิดแน่ๆ”
“ทำไมหล่ะคะ
คุณคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ”
“ตอนแรกผมคิดว่าพวกของวินจะเป็นคนเก็บเขาซะอีก
แต่นี่ ผมว่าอาจจะเป็นมือที่สามก็ได้”
“แล้วคุณคิดว่าใครมีเอี่ยวกับเรื่องนี้งั้นเหรอ”
“อาจจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ช่วงนี้กำลังลักลอบขนอาวุธกันอยู่
แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง”
“ค่ะ
ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะคะ”
กลับมายังจังหวัดสมุทรปราการ
ในตอนนั้นเองสุวรรณได้ตรวจสอบความเสียหายจากการปะทะ เขารีบสั่งให้ลูกน้องของเขาวางแผนปรับกลยุทธ์กันใหม่ในทันทีหลังจากนั้น
“เห็นทีงานนี้คงต้องเปลี่ยนแผนใหม่แล้วหล่ะ”
“คุณสุวรรณจะทำยังไงหล่ะคะ”
ฟาฟาถามไป
“ฉันจะรีบยึดกรุงเทพเดี๋ยวนี้เลย
อาศัยจังหวะนี้แหละ”
“กำลังของเรายังน้อยเกินไปที่จะโจมตีนะคะ”
ติ๋มค้านไว้
“นั่นสิครับ
ผมว่ารอข่าวจากเลือกับภาคินก่อนดีกว่านะครับ”
และไม่ทันไรหลังจากนั้น
รถของเสือและภาคินก็ขับมายังสมุทรปราการในทันที
เขามาจอดที่อยู่แถวๆที่ที่สุวรรณกำลังตรวจสอบความเสียหายอยู่
พวกของสุวรรณรีบไปหาเสือในทันที
“เสือ
นี่นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่เนี่ย”
“ผมได้ยินข่าวจากคนของเรา
เลยมาที่นี่ครับ” เสือตอบไป
“แล้วนี่ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน”
สุวรรณแอบมองโมเอกะด้วย
“อ้อ
เราเจอเธอหนีมาจากบ้านของอาเปียว ลูกชายเถ้าแก่หยงหน่ะ” ภาคินพูด
“สวัสดีค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“สวัสดีครับ
ยินดีต้อนรับนะครับ ว่าแต่พวกนาย มีข่าวจากกรุงเทพหรือเปล่า”
“ตอนนี้เริ่มมีการกวาดล้างพวกเจ้าพ่อยกใหญ่แล้วครับ”
เสือพูดขึ้น
“ตอนนี้พวกของเถ้าแก่หยงโดนจับไปแล้ว
แต่อาเปียวกำลังหนีไปกบดานแถวอีสานครับ” ภาคินพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร
ติดต่อคนของเราทางอีสานให้จับตัวมันให้ได้”
“แล้วเรื่องการบุกกรุงเทพหล่ะคะท่าน”
ติ๋มถามไป
“เตรียมกำลังพลทางบกของเรา
ให้จู่โจมพวกมันแบบไม่ทันตั้งตัวเลย”
“แล้วเริ่มจากที่ไหนกันหล่ะคะ”
ฟาฟาถามไป
“เราจะเข้ายึดทางบางนาก่อน
แล้วค่อยตีไล่ไปเรื่อยๆ การต่อต้านคงมีไม่มาก”
“แต่ว่า
ในตัวเมืองยังมีกลุ่มเจ้าพ่อเหลืออยู่นะครับ” เสือพูดขึ้น
“ก็คงเป็นแค่แก๊งค์เล็กๆหน่ะ
แถมอ่อนแอด้วย”
“แล้วเราจะลงมือเมื่อไหร่ดีหล่ะครับท่าน”
ภาคินถามไป
“พรุ่งนี้ก่อนเช้า
โจมตีได้เลย ก่อนที่พวกมันจะตั้งตัวได้”
ทางด้านของกองเรือยามาโมโตะ
กองเรือของเขาล่าถอยออกมายังน่านน้ำที่ปลอดภัย พวกเขารีบวางแผนการกันใหม่เพื่อ
ในระหว่างนั้นเอง ก็มีโทรศัพท์ติดต่อมาจากชายคนหนึ่ง
ทหารคนหนึ่งเอาโทรศัพท์ให้กับยามาโมโตะในทันที
“สวัสดี
นั่นใครพูดหล่ะ”
“ท่านยามาโมโตะ
นี่ผมอภิชาติเองนะ”
“ห่ะ
ท่านอภิชาติ มีอะไรหรือเปล่าครับผม”
“ผมได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการโจมตีกองเรือของคุณ
เลยติดต่อมาหาคุณหน่ะ”
“ครับ
ตอนนี้เรากำลังโดนหนักเลย พวกของนายสุวรรณมีอาวุธมากกว่าเรา”
“ตอนนี้เราต้องรีบลงมือหน่อย
สายของผมรายงานว่ามันกำลังจะโจมตีกรุงเทพด้วย”
“จริงเหรอครับ
ถ้าอย่างงั้นคงต้องเตรียมลุยแล้วหล่ะ ท่านครับ ผมจะขออะไรอย่างหนึ่ง
ไม่ทราบว่าได้หรือเปล่าครับ”
“คุณอยากได้อะไรหล่ะครับ
ว่ามาได้เลย”
“ผมต้องการเรือรบของผมที่กำลังซ่อมอยู่”
“นี่คุณแน่ใจอย่างงั้นเหรอ”
“แน่ใจครับท่าน
ตอนนี้เราต้องใช้ทุกอย่างที่มีแล้ว”
“ได้ครับแล้วผมจะรีบดำเนินการให้ก็แล้วกัน
แล้วผมอยากจะวานคุณอะไรอีกอย่าง”
“อะไรครับ”
ยามาโมโตะถามกลับ
“หน่วย Nation
พวกเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
พวกคุณต้องช่วยพวกเขาด้วย”
“เราจะสนับสนุนพวกเขาเท่าที่ทำได้ครับ”
“ขอบคุณมาก
แล้วเจอกันครับ” ปลายสายถูกวางไป
“เอาหล่ะทุกคน
งานนี้คงต้องลุยแหลกแล้วหล่ะ” ยามาโมโตะพูดจากนั้นก็มองแผนที่การรบของเขาไป
ณ
เหลามังกรฟ้า หลังจากที่เธอค้นหาข้อมูลของกลุ่มคนต้องสงสัยที่มาทานอาหารร้านของเธอ
แล้วส่งไปยังหน่วย Nation ในระหว่างนั้นเอง จู่ๆก็มีคนกลุ่มหนึ่งถืออาวุธเข้ามาที่ร้านของเธอ
จากนั้นพวกนั้นพยายามจะไปค้นร้าน แต่ลูกน้องของเธอขวางทางเอาไว้ก่อน
ทำให้เกือบจะมีเรื่องวางมวยกัน จนเรย์ต้องออกมาห้ามศึกด้วยตัวเอง
“สวัสดีค่ะ
มีอะไรให้ช่วยคะ”
“คุณเป็นเจ้าของร้านใช่หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ
มีอะไรหรือเปล่าคะ” ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ลากผู้หญิงที่โดนซ้อมมาให้กับเรย์
ซึ่งนั่นก็คือพนักงานร้านที่เธอไปหาข้อมูลมาได้นั่นเอง
“ยัยนี่แอบไปป้วนเปี้ยนแถวรถขนสินค้าของเรา”
“ฉันต้องขออภัยด้วยค่ะ”
“บอกลูกน้องคุณว่าอย่ามายุ่งกับรถของเราเด็ดขาด”
“ทำไมวะ
ทำไมจะยุ่งไม่ได้” จิ๊กโก๋คนหนึ่งตะโกนแซวไป แต่ก็โดนชายคนนั้นยิงตายกลางร้าน
ในตอนนั้นเองพรรคพวกของคนที่ตายก็เกือบจะมามีเรื่องกับพวกนั้นแล้ว
“เฮ้ย
มึงมาจากซุ้มไหนวะ แน่นักเหรอ”
“อย่าเสือกดีกว่า
เราไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดนะเว้ย”
“เอาเป็นว่า
ดิฉันต้องขอโทษแทนลูกน้องของฉันด้วยค่ะ ฉันจะจัดการเอง”
พวกมันปล่อยตัวเธอจากนั้นเรย์ก็ไปดูลูกน้องของเธอ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”
“หนูขอโทษค่ะคุณเรย์”
“ไม่เป็นไร
ฉันพอเดาได้แล้วพวกมันเป็นใครกัน”
กลับมายังคอนโดชั่วคราวของชนและโซระ
พวกเขาทั้งคู่กลับมาพร้อมกับเก็บของเพื่อย้ายที่อยู่หนีพวกของเจ้าพ่อสิงห์ที่เหลือ
พวกเขาทั้งคู่คิดว่าพวกมันต้องมาเอาทองที่พวกเขาขโมยไปแน่
พวกเขาจึงรีบเก็บของในทันที
“เฮ้ยชน
เราจะไปอยู่ที่ไหนกันหล่ะวะ” โซระถามในระหว่างกำลังเก็บของ
“ไปอยู่เขตบางนา
ที่นั่นเป็นเขตกลุ่มหัวจักรแดง อริเจ้าพ่อสิงห์หน่ะ”
“นายแน่ใจนะพวกนั้นจะไม่ทำอะไรเรา”
“เออน่า
ไปแค่ชั่วคราว ไม่ได้ไปอยู่ตลอดนี่หว่า”
“แล้วเรื่องที่ชายแดนกรุงเทพนี่นายไม่กลัวเหรอ”
“รีบไปจากที่นี่ก่อน
แล้วค่อยหาทากันอีกทีแล้วกัน”
ในระหว่างที่พวกเขากำลังเก็บของไปเรื่อยๆ
จู่ๆก็มีเสียงคนเดินขึ้นบันไดมา
พวกเขารีบเตรียมอาวุธทันทีเพื่อเตรียมปะทะกับพวกมัน
“เฮ้ย
เราต้องฝ่าไปให้ได้นะเว้ย”
พวกเขาทั้งคู่รีบออกไปด้านนอก
โดยที่ยิงสกัดกับพวกมันเอาไว้ พวกนั้นพยายามจะเข้าถึงตัวทั้งคู่แค่ทั้งคู่ก็ยังป้องกันไว้
พวกเขารีบวิ่งไปที่ทางลับหลังคอนโดในทันที
“พากูมาที่นี่ทำไมวะ”
โซระถามอย่างสงสัย
“กูซ่อนรถไว้แถวนี้
เราต้อผ่านทางนี้ไป”
พวกเขารีบหนีลงบันได
ในขณะที่พวกมันก็ยังตามมาไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งพวกเขาก็มาถึงรถที่พวกเขาจอดเอาไว้
ซึ่งในตอนนั้นทางสะดวก
“รถอยู่นั่น
รีบขนของไปเร็ว”
โซระรีบเอาของขึ้นรถ
ส่วนชนก็ยิงสกัดพวกมันไว้ แต่มันคนหนึ่งยิงเฉี่ยวแขนของชน โซระจึงต้องมาช่วยเอาไว้
“ไอ้ชน
รีบขึ้นรถเร็ว” โซระยิงสกัดพวกมัน จากนั้นก็ไปยังห้องคนขับ
แล้วรีบสตาร์ทรถออกไปในทันที
กลับมายังรังของเจ้าพ่อเคี้ยง
วินเดินออกมาจากหน่วยของเอกอย่างหัวเสีย โดยที่มีเซบและเวหาตามมาด้วย
แต่จู่ๆเอกและพรรคพวกของเขาก็ตามมาหาวินเพื่อที่จะคุยอะไรบางอย่างกับเขา
“วิน
ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
“ผมไม่อยากจะคุยตอนนี้
มาใหม่ทีหลังแล้วกัน”
“เรื่องของนายสุวรรณหน่ะ
นายรู้จักเขาใช่ไหม” เอกยิงคำถามใส่เขาทันที
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”
“หมอนั่นไม่ใช่คนแบบที่นายคิดหรอกนะ”
“เขาจะเป็นคนแบบไหนมันไม่เกี่ยวอะไรกับผม
แล้วถ้าคุณอยากจับผม ก็ลองดูก็ได้ ผมจะรอ” วินเดินออกมาอย่างหัวเสีย ในขณะเดียวกัน
เวหาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งค่อนข้างคุ้นตาเขา เวหาวิ่งไปหาเธอในทันที ในตอนนั้นเอง
เวหาก็เจอกับเธอ ผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายกับเกรทคนนั่น
“คุณเกรท
นั่นใช่คุณหรือเปล่า”
“เกรท
นี่คุณรู้จักน้องสาวฉันด้วยเหรอ”
“อ้าว
นั่นน้องสาวคุณอย่างงั้นเหรอ”
“คุณเจอน้องสาวฉัน
ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอคะ”
“ผมเคยเจอเธอไม่กี่วันก่อน”
แต่จู่ๆ
ก็มีคนมาทำให้พวกเขาทั้งคู่สลบ แล้วลากตัวเอาไปขึ้นรถ
“คุณเกรทครับ เราได้ตัวเป้าหมายแล้วครับ”
“ดีมาก
เอาตัวมันมาให้ฉัน” เกรทพูดจากนั้นก็วางสายไปทันที
===============================================================================
เวหาและเกรซถูกลักพาตัวไป พวกของวินจะรู้หรือไม่ แล้วพวกเขาทั้งคู่จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น