My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #18 : EP 12 : เริ่มเข้าปะทะ

ในอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน พวกเขาต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง นอร์รีนและมิเชลช่วยอลิซสร้างเครื่องมือและอุปกรณ์เพิ่มเติม ส่วนคนอื่นๆก็คอยเฝ้าอพาร์ทเม้นท์เอาไว้ตรวจดูว่าจะมีใครเข้ามาหรือเปล่า ในระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านหน้า ซีโร่และบารีร่ารีบไปดูในทันที จากนั้นพวกเขาก็เปิดประตูให้คนที่อยู่หน้าบ้านเข้ามา

ตะวัน : อ้าว ซีโร่ คนอื่นๆหายไปไหนกันหมดงั้นเหรอ

ซีโร่ : พี่ตะวัน ตอนนี้คนอื่นๆกำลังทำงานกันอยู่เลยครับ

บารีร่า : แล้วพวกพี่ไปทำอะไรกันมาคะ กลับมาช้าจัง

อนูวา : มีธุระนิดหน่อยจ้ะ ว่าแต่ ขอคุยกับทุกคนได้หรือเปล่าจ๊ะ

ซีโร่รีบไปเรียกทุกคนที่ทำงานอยู่ด้านบนมาทั้งหมด แล้วก็ยูจีนที่ไม่ค่อยเต็มใจจะมาแต่โทนี่ก็ลากตัวเขามาจนได้

อลัน : เอาหล่ะครับทุกคน ผมมีอะไรต้องแจ้งนิดหน่อยหน่ะ

นอร์รีน : มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ ร้ายแรงหรือเปล่า

ฮาน่า : ตอนนี้รัฐบาลกำลังเดินหน้าบุกเข้ามาในเมืองแล้วค่ะ

มิเชล : จริงเหรอ ดูเหมือนว่าพวกมันต้องการจะจบเรื่องนี้แล้วสินะ

เอสเทอร์ : แล้วแบบนี้พวกเราจะตายกันหมดหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

โทนี่ : ไม่ต้องกลัวหรอก เราจะไม่ตายถ้าเราอยู่ด้วยกัน

อลิซ : ว่าแต่ ตอนนี้พวกเรามีปืนกี่กระบอกกันหล่ะ

มิสซึ : มีของเอจิหนึ่งกระบอก ของคุณตะวัน คุณอนูวา และที่ยึดมาได้จากพวกโจรอีกก็ประมาณ 5 กระบอกหน่ะ

เอจิ : แต่คงต้องทำกระสุนเดี๋ยวนี้เลย กระสุนเราเหลือน้อยแล้ว

ไลฟ์ : จะทำยังไง เราไม่มีดินปืนกับปลอกกระสุนเลยนะ

ยูจีน : ถ้าจะเรียกมาแค่นี้ ไม่ต้องเรียกฉันมานะ // ยูจีนจะกลับขึ้นห้องไป แต่โทนี่ดึงแขนเธอไว้

โทนี่ : นี่พี่ จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ผมไม่ให้พี่ไปไหนหรอก

ยูจีน : ปล่อยฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน // ยูจีนต่อยโทนี่จนร่วง คนอื่นๆพยายามไปห้ามเอาไว้ และในระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูมาจากหน้าบ้าน ตะวันรีบไปดูที่หน้าบ้าน ก็พบว่ามีชายคนหนึ่งมาขอแลกเปลี่ยนสินค้ากับพวกเขา

“มีของมาขายจ้า สนใจจะแลกหน่อยมั้ยครับ”

ในตอนนั้นเอง ยูจีนเห็นคนแลกของ เธอก็ตะโกนโวยวายใส่เขา

“แก แกฆ่าแฟนฉัน นายแกอยู่ไหน ฉันจะไปฆ่ามัน” นอร์รีนต้องลากยูจีนเข้าไปในบ้าน แล้วก็มาแลกของกับชายคนนั้น โดยแลกวัสดุจำเป็น แล้วก็อาหารสดนิดหน่อย รวมถึงวัตถุดิบทำอาวุธอื่นๆที่มีประโยชน์อย่างมาก จากนั้นพวกเขาก็มาดูยูจีนที่กำลังคลั่งอยู่

ตะวัน : ยูจีน คุณพูดอะไรของคุณ ที่ว่าเขาฆ่าแฟนคุณหน่ะ

ยูจีน : ฉันสาบานได้ ฉันจำมันได้ คนที่ฆ่าแฟนฉันอยู่ในกลุ่มเดียวกับพวกมัน

อนูวา : เธอแน่ใจได้ยังไง เธออาจจะจำผิดก็ได้

ยูจีน : จำไม่ผิดหรอก ต่อไปนี้ทุกคนห้ามไปแลกของกับมันอีกเด็ดขาด // จากนั้นยูจีนก็หัวเสียขึ้นไปที่ห้องของเธอ

เอจิ : น่าจะหายาคลายเครียดให้เธอกินบ้างนะ

เอสเทอร์ : เธอเพิ่งจะเสียคนรักไป เข้าใจเธอหน่อยสิ

ไลฟ์ : แล้วแบบนี้เราจะเอายังไงต่อ ถ้าไม่ให้แลกของ เราอยู่ไม่ได้แน่

มิสซึ : เอาแบบนี้สิ เราก็แลกตอนนี้ยูจีนไม่อยู่สิ แค่นี้ง่ายๆ

อลิซ : ไอเดียดีนี่ ต้องไปแลกในที่ลับตาหน่อยหน่ะ ดูสิเราได้วัสดุทำกำแพงแล้วก็ดินปืนมาด้วย ฉันจะรีบซ่อมบ้านแล้วหล่ะ

อลัน : เยี่ยมไปเลย อย่างน้อยก็คงจะกันกระสุนได้หล่ะนะ

ฮาน่า : ว่าแต่ เรื่องที่กองทัพรัฐบาลจะบุกมานี่จะเอายังไงต่อหล่ะ

นอร์รีน : ผมว่า เราควรจะดูสถานการณ์ไปก่อน รอจนกว่าอะไรๆจะดีขึ้นครับ

มิเชล : หวังว่าข้อมูลที่ฉันให้กลุ่มกบฏคงจะมีเพียงพอนะคะ

ซีโร่ : โอเค ถ้างั้นช่วงนี้ผมจะไปหาของเพิ่มเติมให้ทุกคนซักครู่นะครับ

บารีร่า : เดี๋ยวก่อนสิ มันอันตรายนะซีโร่

ในตอนนั้นเอง ซีโร่ก็รีบออกจากบ้านไป โดยที่ไม่ยอมฟังเสียงใครเลย ทำเอาทุกคนถึงกับแปลกใจ

นอร์รีน : เอาหล่ะครับ ตอนนี้ผมวาเราแยกย้ายกันไปทำงานก่อนดีกว่านะครับ

จากนั้นทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ละคน เนื่องจากเวลาของพวกเราที่เริ่มเหลือน้อยลงทุกที

กลับมายังหน่วยดอว์นซอร์ด ในตอนนั้นเองพวกเขาได้เตรียมอาวุธเพื่อทำการกวาดล้างกลุ่มกบฏ เควินใช้เครื่องมือชองเขาในการดักฟังสัญญาณวิทยุของฝ่ายกบฏ ในตอนนั้นเอง เควินเรียกทุกคนมาคุยในทันที

อเล็กซานเดอร์ : เออนี่ เรียกพวกเรามามีอะไรกันงั้นเหรอ

เควิน : ผมดังฟังวิทยุของพวกมัน ตอนนี้พวกมันกำลังเคลื่อนไหว แล้วก็กำลังติดต่อกับหน่วยทหารภายนอกอยู่ครับ

ซิลเวสเตอร์ : หน่วยภายนอก หมายถึงทหารต่างประเทศอย่างงั้นเหรอ

เควิน : อาจเป็นไปได้ครับ เราเพิ่งได้รับรายงานมาว่ามีเครื่อง c-130 ไม่ทราบสัญชาติมาบินรอบชายแดนเราครับ

อีริค : งั้นก็แสดงว่า ทางสหประชาชาติเริ่มตอบโต้แล้วสินะ

คาสเตอร์ : จะกลัวอะไรหล่ะ พวกมันมาก็ฆ่าให้หมดเลยสิ

อเล็กซ่า : จะบ้าเหรอ เราสู้กับนาวิกโยธินสหรัฐได้ที่ไหนหล่ะ

เควิน : เออใช่ ผมเพิ่งได้ยินข่าวจากรัฐบาล พวกเขากำลังหาตัวนักบินสัญชาติไทยที่หายตัวเข้ามาในนี้ครับ

อเล็กซานเดอร์ : เข้าใจหล่ะ เราต้องตามหาตัวนักบินคนนั้นให้ได้

ซิลเวสเตอร์ : แต่เราไม่รู้นะว่านักบินคนนั้นอยู่ที่ไหนหน่ะ

เควิน : แต่ว่าเท่าที่ได้ยินสายข่าวรายงานมา เหมือนเขาจะกบดานในเมืองหลวงนะครับ

อีริค : ใจกลางเมืองหลวงเลยเหรอ ใต้จมูกพวกมันเลยนะ

คาสเตอร์ : กว่าจะช่วยมาได้คงจะโดนกวาดล้างหมดก่อนหล่ะนะ

อเล็กซ่า : เรื่องนี้คงต้องดำเนินการแบบลับๆ หัวหน้าว่ายังไงคะ

อเล็กซานเดอร์ : ฉันจัดการเอง หาคนเอเชียในใจกลางเมืองคงไม่ยากเท่าไหร่นะ

ในเขตเมืองหลวงของโซราติก หน่วยรบพิเศษไทยรีบเดินทางเข้าไปยังใจกลางเมืองหลวงเพื่อตามหานายทหารที่หายตัวไป พวกเขารีบเดินทางแข่งกับเวลาก่อนที่ทหารของรัฐบาลจะตามมาจัดการพวกเขา ในระหว่างที่กำลังเดินทาง ก็มีด่านๆหนึ่งซึ่งมีกลุ่มกบฏถืออาวุธครบมือเล็งปืนใส่พวกเขา โจอี้และเดวิดต้องรีบไปคุย และในตอนนั้นเอง ชายคนที่หน่วยทหารไทยช่วยไว้ก็มาเจอพอดี

“ทุกคน พวกเขาช่วยผมเอาไว้ครับ”

“นี่คุณช่วยเพื่อนของเรางั้นเหรอครับ”

เดวิด : ใช่แล้วหล่ะ เออนี่ เขาคือหน่วยรบพิเศษไทยที่หัวหน้าบอกให้คุ้มกันเขาหน่ะ

“สวัสดีครับ เดินทางเป็นยังไงบ้างครับ”

อรุณ : ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่สถานการณ์ที่นี่เป็นยังไงบ้างครับ

“เราเตรียมแนวรับพร้อมที่จะจัดการพวกมันแล้ว รอแค่พวกมันมาเท่านั้นครับ”

โจอี้ : นี่ พวกนายมีอาวุธต่อสู้รถถังเพียงพอหรือเปล่าหล่ะ

“เรามี RPG อยู่พอที่จะสกัดพวกมันไว้ครับ”

เดชา : แต่ว่า กำลังคนแค่นี้ไม่พอจะรับมือพวกมันหรอกนะ

จินตโล : ใล่ๆ ผมคิดว่าพวกคุณคงต้องหาคนเพิ่มหน่อยนะครับ

“เราขอกำลังช่วยเหลือเพิ่มเติมไปแล้วหล่ะครับ”

เนตร : แล้วพวกเขาจะมาเมื่อไหร่กันหล่ะ อีกนานหรือเปล่า

“อีกประมาณ 200 คนจะมาใน 20 นาทีครับ”

เจตนา : พอได้ ยังไงก็อย่าประมาทก็แล้วกัน // แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังมาแต่ไกล ออจู่โจมและฮอลำเลียงบางส่วนของพวกมันก็บุกมากวาดล้างเบื้องต้นก่อนที่ทหารราบหน่วยอื่นจะบุกเข้ามา

อรุณ : ทุกคน รีบไปแอบอยู่ด้านข้างก่อน เดชา เอาจรวดมา

พวกเขารีบหาที่หลบเฮลิคอปเตอร์ ฮอลำเลียงก็กำลังจะปล่อยคนลงมา แต่จินตโลและเนตรช่วยกันยิงมันเอาไว้ก่อน

จินตโล : เราต้องจัดการฮอจู่โจมของพวกมันก่อน

เนตร : จะทำอะก็รีบทำหน่อยสิโว้ย

เดชา : ใจเย็นๆ // เดชาเล็งจรวดไปยังเฮลิคอปเตอร์จู่โจม สอยมันจนร่วง จากนั้นก็สอยฮอลำเลียงเพิ่มเติม ทำเอาฮอลำอื่นถึงกับต้องถอยร่น

เจตนา : เออ กลับบ้านพวกแกไปเลยไอ้ระยำเอ้ย

อรุณ : รีบไปกันเถอะ ก่อนที่พวกมันจะกลับมา // พวกเขารีบออกเดินทางกันต่อไปยังใจกลางเมืองหลวง

ทางด้านของกลุ่มกบฏ เอ็ดเวิร์ดกับเร็นไปรวมกำลังกับกลุ่มกบฏเพื่อจัดการตั้งรับทหารของรัฐบาล โดยที่กลุ่มของเทเรซ่าไปด้วย

เอ็ดเวิร์ด : เทเรซ่า เธอกลับไปแนวหลังก่อนดีกว่านะ มันอันตราย

เทเรซ่า : เธอคิดว่าในสนามรบจะไม่มีคนเจ็บอย่างงั้นเหรอ ว่าแต่ นี่เพื่อนใหม่เธอเหรอ

เร็น : อ้อ ผมชื่อเร็น ผมเจอกับเอ็ดเวิร์ดเขาโดยบังเอิญหน่ะครับ

ลูลู่ : ดูท่าทางจะเป็นสายลับเหมือนกันสินะคะ

เดม่อน : แหม่เธอ จะอะไรกับเขานักหนาหล่ะเนี่ย

เร็น : ใช่ครับ ความจริงผมกับเอ็ดเวิร์ดเราอยู่หน่วยเดียวกันหน่ะ

เอ็ดเวิร์ด : เออๆ ว่าแต่หัวหน้าของเธอให้เรามารับคนที่อพยพมางั้นเหรอ

เทเรซ่า : ใช่ๆ ได้ยินว่าอพยพมากันเป็นร้อย แถมกลุ่มของกบฏกลุ่มอื่นตั้งแนวรับที่นั่นด้วย

ลูลู่ : ดูนั่นสิ พวกเขาเริ่มจะมากันแล้ว // ลูลู่ชี้ให้เห็นขบวนของกลุ่มผู้อพยพที่เริ่มจะเดินทางเบียดเสียดกันมา โดยที่มีเทโจเป็นผู้นำกลุ่มในการอพยพ กลุ่มของเทเรซ่าไม่รอช้าไปรับพวกของเทโจในทันที

เทเรซ่า : สวัสดีค่ะ เป็นยังไงกันบ้างหล่ะคะ

เทโจ : เราโดนเล่นงานหนักเลยครับ พวกนั้นตามเรามาทุกทีๆ

เอ็ดเวิร์ด : คุณมีคนของคุณอยู่ประมาณเท่าไหร่กันหล่ะครับ

เทโจ : ตอนนี้ที่เหลือมีประมาณพันคนได้ครับ กำลังตั้งแนวรับอยู่

ในตอนนั้นเอง อันนาที่มากับเทโจด้วยก็พยายามจะถามคนอื่นเกี่ยวกับลูกของเธอ แต่เนื่องจากเธอเหนื่อยและอ่อนล้าเธอจึงเป็นลมตรงนั้น เร็นรีบมาคว้าเธอมาอยู่ในอ้อมแขนทันที

เร็น : ดูท่าทางเธอจะเหนื่อยนะครับเนี่ย

เทโจ : เธอมาตามหาลูกชายของเธอหน่ะครับ ยังไงผมฝากดูเธอด้วยนะครับ

เร็น : ได้ครับ // เร็นพาอันนาไปหาที่พักแถวนั้น จากนั้นผู้อพยพก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนในที่ของแต่ละคน

ทางด้านของเทโจ เขาไปนั่งพักอยู่แถวๆม้านั่งแห่งหนึ่ง แต่ในตอนนั้นเอง ชินเฮก็มานั่งข้างๆเขา จากนั้นก็มาคุยกับเขาด้วย

ชินเฮ : คุณเทโจคะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยพวกเรา

เทโจ : ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเต็มใจอยู่แล้ว

ชินเฮ : ว่าแต่ คุณอยู่ที่ญี่ปุ่น แล้วจากบ้านมาทำไมคะ

เทโจ : ผมมาหางานทำที่นี่หน่ะครับ

ชินเฮ : เหมือนกันเลยค่ะ ฉันมาเล่นคอนเสิร์ตที่นี่ แล้วก็แบบว่า ติดแหงกอยู่ที่นี่หน่ะค่ะ

เทโจ : เสียใจด้วยนะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพยายามหาทางพาคุณกลับบ้านให้ได้

ชินเฮ : ขอบคุณมากๆนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะ

ทางด้านของหนุ่มคีธ ในตอนนั้นเองเขาเอามอไซค์ของเขาไปเติมน้ำมัน เพื่อที่จะใช้เดินทางไปต่อ และในตอนนั้นเอง จูซมก็วิ่งไปหาคีธอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ในตอนที่เขากำลังเติมน้ำมันอยู่

จูซม : คุณคะ คือว่า คุณทำของตกไว้หน่ะค่ะ

คีธ : อ้อ ขอบคุณครับ แต่นั่นไม่ใช่ของๆผมหรอกครับ

จูซม : อ้าวเหรอคะ ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอคะ

คีธ : ผมคีธ เรียกผมว่าคีธก็ได้คุณจูซม

จูซม : รู้ชื่อฉันด้วยเหรอคะ

คีธ : ผมได้ยินเพื่อนของคุณเรียกคุณแบบนั้นหน่ะครับ

และในตอนนั้นเอง เพื่อนๆของเธอก็มาแอบมองอยู่ห่างๆ จากนั้นก็หัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน

อามินะ : แหม่ๆ พวกเรา ดูนั่นสิ แม่สาวใจแข็งของเรา

ไคล่า : แต่หัวหน้าวงของเราก็ใช่ย่อยนะ เธอเห็นหรือเปล่า

ชิสา : นี่ ถ้าผู้จัดการวงมาเห็นนะ คงโดนด่าตายแน่ๆ

ซาซอน : ใครสนหล่ะ ป่านนี้ผู้จัดการวงคงจะหนีไปแล้วล่ะ

จียอน : ว่าแต่ เราจะกลับบ้านกันยังไงหล่ะเนี่ย

ซนแซ : คงต้องรอดูหล่ะว่าจะติดต่อใครที่พอช่วยเราได้หรือเปล่า

ยู่อี๋ : ใช่ๆ พวกเขาคงจะมาหลบภัยอยู่ที่นี่กันหมดนะ

และในตอนนั้นเอง จูซมก็มาด้านหลังพวกเธอ ทำเอาคนอื่นๆตกใจกันมาก

จูซม : นี่พวกเธอ มาอยู่อะไรกันตรงนี้หล่ะเนี่ย

อามินะ : อ่ะ คือ เรามาคุยกันไปเรื่อยหน่ะจ้ะ

ชิสา : ว่าแต่ เธอกับพ่อหนุ่มคนนั้นนี่ยังไงกันเหรอ

จูซม : ไม่มีอะไร แค่เขาทำของตกเอาไว้หน่ะ

ไคล่า : เฮ้อ ฉันอยากกลับบ้านจริงๆเลยตอนนี้

ซาซอน : ใครๆก็อยากกลับบ้านกันทั้งนั้นหล่ะ

ยู่อี๋ : ใช่ๆ คิดถึงมาม๊าที่บ้านจังเลย ถ้ากลับไปได้นะ

จียอน : ฉันว่าเราเข้าไปหลบในตึกก่อนดีกว่านะ อย่างน้อยก็น่าจะติดต่อใครได้บ้าง

ซนแซ : ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันกลัวเสียงระเบิดจะตายอยู่แล้วเนี่ย

จากนั้นไม่นาน กลุ่มสาวๆก็กลับเข้าไปในตึกกำบัง เพื่อไปติดต่อกับคนต่างชาติที่หลบภัยอยู่ในนั้น

ทางด้านของเร็น ในตอนที่เขากำลังดูแลอันนาที่กำลังนอนซมอยู่ จู่ๆอันนาก็ลุกขึ้นมา แล้วก็เรียกหาลูกชายของเธออย่างรวดเร็ว

อันนา : ลูก ลูกฉันอยู่ที่ไหน

เร็น : ใจเย็นๆนะครับ คุณเพิ่งจะสลบไปหน่ะครับ

อันนา : คุณคะ คุณเคยเห็นเด็กคนนี้หรือเปล่าคะ // อันนาโชว์รูปให้เขาดู

เร็น : ไม่เคยเห็นนะครับ แต่คงจะอยู่ในค่ายหน่ะครับ

อันนา : คุณรีบพาฉันไปในค่ายหน่อยได้หรือเปล่าคะ

เร็น : ใจเย็นๆครับ คุณกำลังเหนื่อยอยู่ อย่าเพิ่งทำอะไรเลยนะครับ

อันนา : ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน คุณเป็นใครกันเหรอคะ

เร็น : ผมชื่อเร็นครับ

อันนา : ฉันชื่ออันนาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

กลับมายังแนวรับของกลุ่มกบฏ ซึ่งทางรัฐบาลกำลังจะเริ่มต้นกวาดล้างอย่างเร่งด่วน ชายคนหนึ่งกำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองไปยังพื้นที่ของรัฐบาล เขาเห็นกองทัพและรถถังจำนวนมากเตรียมเคลื่อนพลเข้าเมืองเรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่เขาสำรวจเสร็จ เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่างในทันที เพื่อไปรวมตัวกับพรรคพวกคนอื่นๆ

“เฮ้ จอห์นนี่ สถานการณ์เป็นยังไงบ้างอ่ะ” ชายคนหนึ่งถามคนที่เพิ่งจะไปสำรวจด้านบนมา
“กองทัพรัฐบาลที่กำลังจะมาตอนนี้ ใหญ่กว่าที่เราคิดไว้มากครับ ขบวนรถหุ้มเกราะก็คงจะมาถึงในไม่กี่ชั่วโมงครับ หัวหน้าดีซ” เขาตอบหัวหน้าของเขาไป

“แย่หล่ะ แบบนี้เราแค่สิบกว่าคนคงทำอะไรไม่ได้แน่ ว่ามั้ยเอิร์ล”

“ไม่รู้สิเดอร์ริก เราควรจะถอนกำลังก่อนดีกว่านะ”

ดีซ : เราจะไม่ถอยเด็ดขาด บอกพวกเราให้ส่งคนมาเพิ่มด่วนเลย

เอิร์ล : แต่ผมเห็นด้วยกับเดอร์ริกนะครับ ที่นี่ไม่เหมาะกับการต่อสู้ยืดเยื้อนะครับ

ดีซ : ก็ได้ บอกพวกเราให้กลับไปตั้งรับที่แนวรับชั้นสอง

เดอร์ริก : ถ้างั้นเรารีบไปกันดีกว่า จอห์นนี่ ไปบอกพวกเราให้ถอนตัวก่อน

จอห์นนี่ : ได้เลยครับพี่

กลับมายังโกดังของมาร์ค ซึ่งมาร์คกำลังรับของที่กำลังจะลำเลียงมาจากกองทัพของเวร่า เวร่าเธอยอมลงทุนกับมาร์คเพื่อผลประโยชน์อันมหาศาลแห่งนี้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีรายงานจากรัฐบาลมาถึงกองทัพของเวร่า เธอรีบอ่านรายงานในทันที

มาร์ค : มีอะไรหรือเปล่าครับ

เวร่า  :ฉันต้องนำกองทัพบุกเข้าเมืองหล่ะ เซงชะมัด

มาร์ค : งั้นเหรอ แล้วทำไมคุณไม่บุกเข้าไปหล่ะ

เวร่า : ถ้างั้นรอฉันแป๊ปนึงนะ // เวร่าเรียกคนของเธอมาพบ

“ท่านครับ เรียกผมมีอะไรครับ”

เวร่า : นายนำกำลังพลบางส่วนบุกเข้าเมืองไปก่อน แค่พอหอมปากหอมคอหล่ะ

“ทำไมกันหล่ะครับ”

เวร่า : ฉันยังอยากเลี้ยงธุรกิจของฉันไว้ก่อนหน่ะ

“แต่ว่า นี่มันขัดคำสั่งรัฐบาลนะครับ”

เวร่า : ทำไมหล่ะ หรือว่าคุณอยากจะขัดกับฉันหล่ะ

“ได้ครับ ผมจะจัดการเองครับ” จากนั้นนายทหารคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง

มาร์ค : แหม่ เด็ดขาดดีจริงๆเลยครับ

เวร่า : แน่นอน ใครจะกล้าหือกับฉันงั้นหล่ะ

มาร์ค : ว่าแต่ ของๆเราจะมาถึงเมื่อไหร่หล่ะ

เวร่า : อีกไม่นานหรอกค่ะ รอฟังข่าวดีได้เลย

มาร์ค : แล้วผมก็จะรอดูก็แล้วกันนะ

กลับมายังตึกร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งซีวิลพยายามจะหาทางออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เขาจะโดนพวกนั้นกินเขา เขาพยายามจะไขประตูทุกวิถีทาง แต่มันไม่ได้ผลเลย

“เอ้ย ไม่ได้ผลหรอก พอเถอะ”

ซีวิล : เฮ้ย ฉันไม่ยอมโดนพวกมันจับกินหรอก

“ตอนนี้ภาวนาให้คนมาช่วยเราเถอะ”

ซีวิล : ใครจะมาช่วยเราหล่ะวะ แกบ้าหรือเปล่า

แต่ในตอนนั้นเอง ด้านในตึกก็เกิดมีเสียงปืนดังขึ้น ทำเอาคนด้านในตกใจ

“เฮ้ย เสียงปืน เกิดอะไรขึ้นวะ”

ซีวิล : ไม่รู้เว้ย ฉันจะไปถามใครได้หล่ะ

จากนั้นเอง เสียงปืนก็ดังมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเองพวกนั้นก็เข้ามาในห้องพร้อมกับปืนพก ดูท่าทางจะกระวนกระวาย

“เฮ้ย เราจะเอายังไงต่อกันดีวะ”

“ไม่รู้ดิ ทหารล้อมตึกไว้หมดแล้วเนี่ย”

ซีวิล : พวกแกไม่รอดแล้ว ยอมแพ้เถอะวะ

“หืม มึงมานี่เลย” มันเปิดห้องขังแล้วก็ลากตัวซีวิลออกมา จากนั้นมันก็เอาปืนเล็งที่เขาไว้

“แกคิดว่าแกจะรอดจากฉันไปได้งั้นเหรอ”

แต่ในตอนนั้นเอง ทหารกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาในห้อง ซีวิลอาศัยจังหวะที่พวกนั้นตกใจเอาตัวรอดไป จากนั้นทหารก็ยิงทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นจนหมด ส่วนซีวิลก็วิ่งหนีออกจากตึก ก่อนที่ทหารจะตามมาจับตัวเขาอีกรอบ

และที่อีกด้านหนึ่งของเมือง กลุ่มของทาเคชิได้เดินทางมาเรื่อยๆเพื่อกลับมายังแนวรับของตัวเอง พวกเขาต้องรีบแข่งกับเวลา ไม่เช่นนั้นทหารของรัฐบาลจะตามพวกเขามาได้ พวกเขาเดินทางฝ่าลูกปืนใหญ่ของทหาร จนมาถึงแนวตั้งรับของกลุ่มกบฏได้แล้ว

ทาเคชิ : เอาหล่ะทุกคน รีบไปเตรียมกระสุนให้พร้อมเลยนะ

มิกัส : ว่าแต่ อีกกี่ชั่วโมงหล่ะกว่าพวกมันจะมาถึง

ดราก้อน : เท่าที่ได้ข่าวมานะ คงอีกไม่กี่ชั่วโมงนี่แหละ

ไซม่อน : ตายแล้ว นี่มันจะมาเร็วไปไหนกันหล่ะเนี่ย

ริกโก้ : ถ้ามาช้าสิแปลก นายนี่พูดไม่คิดเลยนะ

อัลเบิร์ต : ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปหากระสุนเพิ่มเติมดีกว่า

ซุนฮยอน : เออนี่ ว่าแต่ เราพอจะมียาเพิ่มหรือเปล่าเนี่ย

มินโฮ : เดี๋ยวฉันจะลองไปถามที่พลาธิการดูให้นะ ตอนนี้แยกย้ายกันไปก่อนดีกว่า

พวกเขาแยกย้ายกันไปเสริมแนวรับ บรรจุกระสุนเพิ่มเติม เพื่อรับมือกับกองทัพของรัฐบาลที่กำลังจะบุกเข้ามา พวกเขาต้องรีบทำงานแข่งกับเวลาเพื่อที่จะป้องกันตัวเอง

ทาเคชิ : งานนี้คงต้องใช้อาวุธเยอะๆหน่อยหล่ะ รัฐบาลคงอยากรีบจบเกมนี้หล่ะ

ไซม่อน : น่าจะลองขอความช่วยเหลือจากภายนอกดูนะ

อัลเบิร์ต : ใครจะมาช่วยเราหล่ะ ตอนนี้เราไม่เหลือใครมาแล้วนะ

และในตอนนั้นเอง มินโฮก็รีบวิ่งกลับมาบอกทุกคนเกี่ยวกับเรื่องยาของหน่วย

มินโฮ : นี่ ซุนฮยอน ตอนนี้ยาของเราเริ่มจะเหลือน้อยแล้วหล่ะ

ซุนฮยอน : จริงเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้เราลำบากแน่ๆ

ดราก้อน : เราคงจะสู้แบบยืดเยื้อไม่ได้อีกแล้วหล่ะนะ

ริกโก้ : เอานี่ ของนายมินโฮ นายชอบกระบอกนี้นี่ // ริกโก้โยนปืนไรเฟิลจู่โจมให้มินโฮหนึ่งกระบอก ก่อนที่มินโฮจะรีบบรรจุกระสุนใส่เข้าไป

มีกัส : ไม่รู้ว่าระเบิดที่ฉันวางไว้จะถ่วงพวกมันได้นานแค่ไหนกันนะ

ทาเคชิ : ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันรู้ว่านายทำได้น่า

กลับมายังร้านกาแฟของเวสต์ หลังจากที่อนาตาเซียกินอะไรจนอิ่ม เขาก็นอนหนุนตักของพ่อเขา เวสต์ต้องคอยปลอบลูกของเขาไว้ไม่ให้กลัวไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ความจริงดีว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป แต่เขาก็ยังเลือกที่จะอยู่ที่ร้านนี้ ไม่ยอมหนีไปไหนอีกแล้ว

เวสต์ : พ่อขอโทษนะลูก พ่อจะปกป้องลูกให้ได้

อนาตาเชียเอามือของเวสต์มากอด เวสต์เอามือกอดลูกของเขาไว้ไม่ให้ไปไหน และในตอนนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงคนเดินมาด้านหลังบ้าน เวสต์หยิบปืนขึ้นมาขึ้นลำ จากนั้นก็เดินย่องไปดู จากนั้นเขาก็เล็งปืนไปด้านหลัง ซึ่งไม่มีอะไรเลย จสงสัยเขาคงหูฝาดไปเอง จากนั้นเขาก็กลับไปหาลูกของเขาที่กำลังนอนอยู่

อนาตาเซีย : ไปไหนมาครับพ่อ
เวสต์ : ไม่มีอะไรหรอก สงสัยพ่อคงหูฝาดหน่ะ

อนาตาเซีย : ระวังหน่อยก็ดีนะครับพ่อ

เวสต์ : แหม่ลูก พ่อรู้น่าว่าควรจะทำอะไรดี นอนซะเถอะลูก

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ซึ่งพวกเขาแต่ละคนเตรียมความพร้อมเพื่อหาที่หลบภัยจากกลุ่มทหารที่กำลังจะโจมตีเมืองในเร็วๆนี้ ในตอนนั้นเองพวกเขาช่วยกันนำวัสดุที่แลกมาได้ทำการปิดช่องหน้าต่างและเส้นทางที่พัง ไม่ให้ใครเข้ามา ด้านหนึ่ง นอร์รีนและมิเชลช่วยกันตอกตะปูใส่ไม้เพื่อสร้างแนวป้องกันสำหรับหน้าต่าง
มิเชล : นอร์รีน ตะปูฉันหมดหน่ะ นายพอมีอีกหรือเปล่า
นอร์รีน : มีสิ ใช่ประหยัดๆหน่อยหล่ะ // เขายื่นตะปูให้กับเธอ

มิเชล : หวังว่าตะปูน่าจะพอสำหรับเรานะ

นอร์รีน : ก็หวังไว้แบบนั้นนะ ขอแค่ปืนใหญ่อย่าตกมาแถวนี้ก็พอ
ในตอนนั้นเอง อลิซกับมิสซึก็ช่วยกันซ่อมแซมอพาร์ทเม้นท์เพื่อป้องกันตัวด้วย

อลิซ : เอาหล่ะ คงต้องทำแข่งกับเวลากันหน่อย พวกนั้นคงกำลังจะมา

มิสซึ : เธอคิดว่า พวกนั้นจะมาทางเราหรือเปล่า

อลิซ : ไม่น่าจะเหลือนะ ยังไงพวกมันก็มาแน่

มิสซึ : ก็คงจะเป็นแบบนั้นอ่ะนะ

และอีกด้านหนึ่ง โทนี่กับเอสเทอร์ก็มาช่วยกันซ่อม โดยดทนี่จัดการตอกตะปู ส่วนเอสเทอร์ก็ช่วยที่เหลือ

เอสเทอร์ : เออนี่ อีกนานมั้ยกว่าจะเสร็จเนี่ย

โทนี่ : ไม่นานหรอ ยังไงก็ต้องเสร็จก่อนแน่ๆ

เอสเทอร์ : ว่าแต่ ยูจีนพี่สาวนายตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

โทนี่ : เธอคงสงบสติอารมณ์อยู่หน่ะ ไม่เป็นไรหรอก

ที่ชั้นล่างของอพาร์ทเม้นท์ กลุ่มของตะวันได้เตรียมกระสุนปืนบางส่วนเอาไว้ป้องกันตัว พวกเขาเรียกทุกคนมารวมตัวกันเพื่อตกลงอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าทุกคนจะจริงจังกันมากในนั้น

อนูวา : เอาหละค่ะ ว่าแต่มากันครบหรือยังคะ

ไลฟ์ : กลุ่มของนอร์รีนกำลังซ่อมหน้าต่างอยู่ค่ะ

ตะวัน : ไม่เป็นไรครับ เอาหล่ะ ผมคิดว่าเราคงต้องอยู่ในนี้กันซักพักนะครับ

อลัน : อ้าว ทำไมเป็นอย่างงั้นหล่ะ

ตะวัน : ผมว่าเราต้องหลบอยู่ในนี้ จนกว่าการปะทะจะสิ้นสุดหน่ะ

อลัน : ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆหรอก ฉันจะออกไปหาของให้เอง

ไลฟ์ : ฉันว่าพี่เขาพูดถูกนะ ข้างนอกมันอันตรายมากนะ

เอจิ : ตอนนี้เสบียงเราแทบจะไม่เหลือแล้ว เรารอได้แค่พรุ่งนี้ แล้วต้องออกไปหาของต่อหน่ะ

อนูวา : ฉันเข้าใจนะ ว่าแต่ ซีโร่เข้าหายไปไหนงั้นเหรอ

บารีร่า : เขาออกไปข้างนอก หนูไม่รู้ค่ะว่าเขาไปไหน

ฮาน่า : ช่างมันก่อนเถอะ พวกคุณจะไม่ออกไปช่วยพวกเราสู้เหรอคะ

บารีร่า : พวกหนูคงไม่มีกำลังมากพอจะไปสู้กับใครหรอกค่ะตอนนี้

ในตอนนั้นเอง มีเสียงปืนใหญ่ดังออกมาด้านนอก ร่วมทั้งเสียงเครื่องบินรบและเฮลิคอปเตอร์ดังมาแต่ไกล อนูวาได้ยินจึงรู้ว่าเสียงนั้นเป็นอะไร

ไลฟ์ : เสียงนั่น พวกมันคงจะมาแล้วนะคะ

อนูวา : ไม่มีเวลาแล้ว ทุกคนรีบหาที่หลบ เร็ว

===================================================================

ดูเหมือนว่ารัฐบาลเริ่มให้สัญญาณในการบุกเข้าเมืองแล้ว พวกเขาจะทำอย่างไรกันต่อไปกับสงครามครั้งนี้ ติดตามชมต่อตอนหน้านะครัช