คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP 13 : การแก้แค้น
วินและคนอื่นๆนั่งรถกลับมายังแหล่งกบดานของตัวเอง
เมื่อพวกเขามาถึง วินก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเข้าไปด้านในเพื่อทำอะไรบางอย่าง
โดยที่เซบและเวหาก็ตามเขาไปติดๆ วินเข้าไปในห้องเพื่อเตรียมอาวุธของเขาอยู่ด้านใน
ท่ามกลางความสงสัยของเซบและเวหา
“เอ้ยนี่
ไอ้วิน มึงเตรียมปืนไปไหเยอะแยะวะ” เซบถามไป
“กูจะไปตามล่าไอ้เคี้ยง
วันนี้แหละ”
“เฮ้ย
นี่มึงเอาจริงเหรอวะเนี่ย” เวหาถามไป
“มันฆ่าน้องกูตาย
จะให้กูอยู่เฉยหรือไง”
“กูรู้
แต่ว่าเราเพิ่งจะหนีจากพวกมันได้นะเว้ย” เซบพูดขึ้น
“นั่นดิ
ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังหน่อยสิ” เวหาพูดขึ้น
“พวกนายจะไม่ไปด้วยก็ได้นะ
งานนี้ฉันลุยเอง”
“ฉันหมายถึง
นายจะไม่วางแผนอะไรกันหน่อยเหรอ” เวหาพูดขึ้น
“นั่นดิ
ป่านนี้พวกมันคงเตรียมคนไว้ป้องกันแล้วหล่ะ” เซบพูดเสริม
“ช่างแม่งดิ
พวกมันจะซักเท่าไหร่เองวะ”
วินพูดอย่างอารมณ์เสีย
และในขณะเดียวกัน ไข่มุกก็เดินเข้ามาด้านในเพื่อที่จะมาหาวิน
“นี่นาย
นายกำลังทำอะไรของนาย”
“ทำไมหล่ะ
จะห้ามไม่ให้ผมฆ่าพี่คุณงั้นเหรอ” เซบและเวหาถึงกับมองอย่างแปลกใจ
“ฉันไม่ได้ห่วงพี่ฉัน
ฉันเป็นห่วงนายนั้นแหละ”
“ทำไมหล่ะ
ผมแย่มากเลยงั้นเหรอ”
“เปล่า
ฉันแค่กลัวว่านายกำลังจะเป็นเหมือนพี่ฉัน ที้เอาอารมณ์มาก่อนสติหน่ะ”
“เฮ้ย
เธอพูดถูกนะ นายต้องคิดมากกว่านี้นะ” เซบพูดเสริม
“นั่นสิ
ฉันรู้ว่านายเสียใจ แต่แบบนี้มันดีแล้วเหรอ” เวหาพูดเสริมอีก
“นี่พวกนายกำลังจะรุมฉันเหรอ”
วินพูดขึ้น
“ใครว่าหล่ะ
ทุกคุณเป็นห่วงนายกันทั้งนั้นนะ” ไข่มุกพูดอีก
“เชื่อกูสิเว้ย
วันนี้มันยังไม่ตาย แต่วันข้างหน้ามันอาจไม่รอดก็ได้” เซบพูดขึ้น
“ตอนนี้ฉันพยายามหาข่าวอยู่
ถ้าได้เรื่องยังไงฉันจะบอกนายเอง” เวหาพูดกับวิน
แต่ในขณะเดียวกัน
ก็มีการแจ้งเตือมาจากแท็ปเล็ตของเวหา เวหาหยิบมาดู
ก็พบว่ามีใครไม่รู้มาป้วนเปี้ยนแถวๆที่พักของพวกเขา
“เฮ้ย
เรามีปัญหาแล้วหว่ะ มีแขกมาเยี่ยม” เวหาพูดขึ้น
“ใครวะ
ที่มันรู้ที่ซ่อนของพวกเราหน่ะ” เซบพูดขึ้น
“แล้วพวกนายจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย”
ไข่มุกถามไป
“ฉันจะไปจับพวกมันซักคน
ถามมัน เผื่อมันจะรู้อะไรบ้าง” วินพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับพวกมัน
ที่ด้านนอก
“เฮ้ย
พวกมันอยู่กันที่นี่งั้นเหรอ”
“แน่นอนสิ
ฉันตามรอยมันมาเองเลยนะเว้ย”
“แล้วจะเอายังไง
จะบุกเข้าไปหรือเปล่า”
“ไม่
เราแค่มาสืบเรื่องของพวกนั้นเท่านั้นนะเว้ย”
แต่ในขณะเดียวกัน
พวกเขาก็เจอกับพวกของวินที่เล็งปืนเข้าด้านหลังพวกเขา
“เฮ้ย วางอาวุธ
อย่าเสือกตุกติกนะเว้ย”
พวกมันสองคนวางอาวุธลง
จากนั้นก็ยกมือขึ้น
“เฮ้ย
หันหน้ามาช้าๆ แล้วก็มองหน้าฉัน” เซบพูดขึ้น
“นั่งลง
พวกฉันมีเรื่องจะถามพวกแก”
เวหาสั่งให้พวกมันทั้งคู่นั่งลง
จากนั้นก็เริ่มการสนทนาดูในทันที
“วันนี้เราจะมาเล่นเกม
20 คำถามกัน พวกแกมีหน้าที่แค่ตอบมาอย่างเดียวก็พอ” เวหาพูดแซวพวกมัน
“เอาหล่ะ
พวกแกมาทำอะไรที่นี่ ตอบมา!!” เซบพูดเสียงดังใส่
“ฉันได้รับคำสั่ง
ให้ติดตามและสืบเรื่องพวกแกหน่ะ”
“พวกแกแต่งตัวไม่เหมือนพวกกุ๊ยเลย
แกต้องไม่ใช่พวกเจ้าพ่อแน่ๆ” วินพูดไป
“แน่นอน
ฉันไม่ใช่พวกนั้นซะหน่อย”
“แล้วพวกแกเป็นใคร
ตอบมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็ตายซะ” เซบถามด้วยเสียงหนักแน่น
“ฉันเป็นคนของคุณสุวรรณ
ตอนนี้กองทัพของเราล้อมกรุงเทพไว้แล้ว”
“แล้วพวกแกต้องมาตามพวกเราทำไม
เราไม่รู้จักนายพวกแก” เวหาพูดขึ้น
“ก็ไม่มีอะไร บังเอิญคุณสุวรรณสนใจในตัวพวกแกหน่ะ”
“แล้วทำไมนายแกต้องสนใจพวกฉันด้วย”
วินถามอย่างสงสัย
“เพราะคุณสุวรรณนิยมคนมีฝีมือ
เพื่อก่อสร้างประเทศใหม่หน่ะ”
“ฉันยังไม่รู้จักนายแก
ทำไมเขาต้องสนใจฉันด้วย” วินถามไป
“ง่ายมาก
แกอยากล้างแค้นพวกเจ้าพ่อ คุณสุวรรณก็เหมือนกัน
เขายังรู้อีกว่าตอนนี้พวกนายกำลังติดต่อกับพวก Nation หน่ะ”
“แล้วยังไง
พวกแกเป็นพวก Nation งั้นเหรอ” เซบถามไป
“เราเป็นศัตรูกับพวกนั้น
เพราะพวกมันขัดขวางงานของเรา”
“แสดงว่าพวกแกเป็นพวกก่อการร้ายใช่หรือเปล่า”
เวหาถามไป
“ฉันก็เหมือนพวก
Nation นั่นแหละ แต่ว่าคุณสุวรรณมีความชอบธรรมในการครองประเทศมากกว่า
แกสนใจหรือเปล่า”
“พวกแกจะไปไหนก็ไป
บอกนายแกด้วย ว่าเราไม่ได้ทำงานให้ใคร” วินพูดกับพวกมัน จากนั้นพวกมันก็ลุกขึ้น
“พวกแกยังไม่ต้องตัดสินใจก็ได้”
พวกมันพูด
จากนั้นก็เดินออกไปจากพื้นที่ของพวกเขา
“นี่เวหา
รู้จักพวกของไอ้สุวรรณอะไรนี่หรือเปล่า” เซบถามเวหา
“ฉันก็ไม่รู้
ไม่เห็นมีข้อมูลของพวกเขาเลย นี่วิน เราจะบอกเรื่องนี้กับพวก Nation มั้ย” เวหาถามวิน
“อย่าเพิ่งบอกก็แล้วกัน
เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่อีก” วินพูดจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้านของเขา
กลับมายังโรงพยาบาลของวาเดลเรีย
ในขณะเดียวกันนั้นเองเธอกำลังจัดการศพของน้องชายวินตามที่วินขอร้อง
ในระหว่างนั้นเอง เธอก็ติดต่อกับเอกในทันที เธอเข้าไปในห้องแล้วโทรศัพท์หาเอก
“วาเดลเรีย
มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ค่ะ
ตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ”
“หน่วยของผมกำลังจะไปจับเถ้าแก่หยงหน่ะ”
“เหรอคะ คือว่า
คนที่คุณเคยเล่าให้ฉันฟัง เขามาที่นี่หน่ะค่ะ” วาเดลเรียพูดขึ้น
“เหรอ
เขามาทำไมกัน มารักษาตัวเหรอ”
“น้องชายของเขาเสพยาเกินขนาดจนตายหน่ะ
ฉันเพิ่งจะจัดการศพเขา”
“แล้วยังไงต่องั้นเหรอ”
“คือว่า ฉันดูแล้ว
เขาคงต้องเตรียมทำอะไรซักอย่างกับพวกเจ้าพ่อนั่นแล้วหล่ะ”
“จริงเหรอ
แล้วยังไงต่อหล่ะ”
“ฉันแค่อยากจะเตือนคุณ
ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่า”
“ผมจะพยายามติดต่อเขาเอง
พวกคุณดูแลศพน้องเขาให้ดีก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ
แล้วฉันจะจัดการเอง ปลอดภัยกลับมานะคะ”
วาเดลเรียวางสายไป
กลับมายังหน่วย
Nation ซึ่งพวกเขานำขบวนเตรียมไปปิดล้อมบ้านของเถ้าแก่หยง
พวกเขาจัดการคนของเถ้าแก่ที่อยู่หน้าซอยจนหมด จากนั้นพวกเขาก็นำกำลังเตรียมจะล้อมบ้านของเถ้า
แล้วบุกเข้าไป
“เอย์จิ
นายคุมทีม A บุกไปทางด้านซ้าย”
“รับทราบครับ”
“ซากิริ
คุณกับทีม B ไปขวา”
“รับทราบค่ะท่าน”
“เอเรียน่า
เกรซ คุณอยู่ที่นี่ คอยสนับสนุนพวกเรา”
“ได้ค่ะท่าน”
“ที่เหลือตามผมมา
ลุยได้”
พวกเขายิงถล่มเข้าไปในบ้านของเถ้าแก่หยง
จากนั้นก็ยิงปะทะกับลูกน้องของเถ้าแก่หยงที่อยู่บนกำแพง เสียงปืนดังไปทั่วซอย พวกของเถ้าแก่วิ่งออกมาจากบ้านนับร้อยคนยิงสกัดกับพวกตำรวจ
“ท่านครับ
พวกมันมีกำลังมาเสริมครับ” ลูกน้องของเอกรายงาน
“ใช้รถหุ้มเกราะนำไป”
รถหุ้มเกราะ 2
คันค่อยๆยิงปืนกดหัวพวกมัน เอกและคนอื่นๆรีบนำทีมไปยังประตูหน้าเพื่อระเบิดมันทิ้ง
เปิดทางให้คนอื่นๆได้เข้าไป
“คุณ 2 คน
วางระเบิดประตูเลย”
เอกสั่งลูกน้อง
จากนั้นลูกน้องก็ติดตั้งระเบิดไว้ที่ประตู แล้วก็ถอยออกมาจากประตู
“เตรียมระเบิด”
“ตู้ม!!”
ระเบิดสองลูกพังประตูได้อย่างง่ายดาย
หลังจากนั้นเอกและพรรคพวกก็ใช้รถหุ้มเกราะนำไปในทันที
ทางด้านของเอย์จิ
เอย์จินำคนไปยังประตูลับฝั่งซ้าย
พวกเขาระเบิดประตูจากนั้นก็บุกเข้าไปยิงพวกลูกน้องของเถ้าแก่หยงแถวนั้น
“นี่เกรซ
มีศัตรูตรงไหนอีกหรือเปล่า” เอย์จิวอถามเกรซ
“ตอนนี้พวกมันกำลังรีบไปป้องกันด้านหน้า
ประตูหลักระเบิดแล้วหน่ะ” เกรซพูดจากนั้นก็ดูกล้องโดรนของเธอ
“แต่ฉันจะไปด้านข้าง
ไปเล่นพวกมันไม่ให้รู้ตัว”
“ก็ได้
แต่ยังไงก็ระวังด้วยหล่ะ พวกมันมีกันเป็นร้อยเลย”
“อีกกี่นาทีฮอจะมาเสริมหล่ะเนี่ย”
เอย์จิถามอย่างจริงจัง
“อีก 5 นาที
เท่านั้น อดทนหน่อยก็แล้วกัน”
ทางด้านของซากิริ
เธอไปทางด้านขวา ซึ่งเป็นที่ๆทิ้งขยะของบ้าน เธอบุกเข้าไปด้านใน จากนั้นเธอก็เห็นบรรดาคนใช้หลายคนรีบวิ่งออกมาแล้วก็มอบตัว
โดยที่ซากิริได้ติดต่อกับเอเรียน่าทันที
“เอเรียน่า
ตอนนี้มีคนมามอบตัวหน่ะ”
“ถ้างั้นคุ้มกันพวกเขา
เดี๋ยวฉันจะส่งหน่วยของฉันไปรับ”
“แล้วนี่ด้านอื่นเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้กำลังบุกเข้าไปในตัวบ้านหน่ะ”
“ถ้างั้นฉันจะไปเสริมกำลังหล่ะ
เธอรีบส่งคนมาดูทางนี้เร็ว”
“ได้เลย
ตอนนี้ฉันกำลังส่งไป” เอเรียน่ารีบติดต่อหน่วยอื่นให้ไปเสริมกำลังให้ซากิริทันที
ส่วนตัวซากิริก็บุกไปช่วยคนอื่นด้านใน
ในห้องนอนของเถ้แก่หยง
เถ้าแก่หยิบปืนแล้วเรียกลูกน้องของเขามาในทันที
“นี่ ราม
พวกมันมากันเยอะหรือเปล่า”
“ไม่ทราบครับ
แต่ตอนนี้พวกมันล้อมบ้านไว้หมดแล้วครับ”
“โธ่เว้ย
รีบออกไปทางลับหลังบ้านเร็ว”
“ได้ครับนาย
เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยครับ”
“โทรหาอาเปียวด้วย
ให้ส่งคนมาช่วยอั๊วหน่อย”
“ได้เลยครับเถ้าแก่”
รามรีบพาเถ้าแก่ลงไป
แต่ในตอนนั้นเอกและพรรคพวกตำรวจคนอื่นๆก็บุกเข้ามาถึงในตัวบ้านแล้ว
มีการยิงปะทะกันสนั่นบ้าน ลูกน้องของเถ้าแก่ตายไปมากมาย
“เถ้าแก่
หนีเร็ว”
รามยิงตำรวจที่กำลังบุกเข้ามา
แต่ในขณะเดียวกันเอกก็รีบไล่ตามพวกเขาไป
“เฮ้ย
นั่นมันกำลังจะหนี ตามไปเร็ว”
รามพาเถ้าแก่หนีไปด้านหลัง
แต่ในตอนนั้นเอง แองเจลล่าก็ออกมายิงขาของเถ้าแก่เอาไว้ เถ้าแก่ล้มลงในทันที
“คุณแอน
นี่มันอะไรกัน”
“ขอโทษนะคะคุณราม
นี่มันเรื่องของฉันกับเขา”
“นี่แกเป็นใครกันแน่”
เถ้าแก่หยงตะโกนถาม
“แกยังจำครอบครัวที่แกฆ่าเมื่อตอนอยู่อเมริกาได้หรือเปล่า”
“ห่ะ นี่แกยังไม่ตาย”
รามถึงกับสงสัย
แต่ในขณะเดียวกัน พวกของเอกก็บุกเข้ามา จากนั้นก็เล็งปืนใส่ราม
“หยุด
วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้”
แองเจลล่าเอาตัวเข้าไปขวางเอาไว้ก่อนที่พวกตำรวจจะยิงเขา
“อย่ายิง
เขาไม่เกี่ยว”
ในขณะเดียวกัน
ลูกน้องเถ้าแก้หยงเห็นเหตุการณ์ จึงจะยิงรามไปเพราะคิดว่าเขาทรยศ
“ไอ้ราม
ไอ้ทรยศ”
มันยิงรามเข้าที่หน้าอกขวา
จนรามล้มลง แองเจลล่าชักปืนออกมายิงมันทันที จนมันถึงกับตายคาที่
“คุณรามคะ
แพทย์สนาม ทางนี้หน่อย เร็ว”
แองเจลล่าเรียกแพทย์สนามเข้ามาด้านใน
จากนั้นพวกเขาก็เข้ามาดูอาการของเถ้าแก่หยงและราม จากนั้นแพทย์สนามก็แบกทั้งคู่ออกไปด้านนอก
และในขณะเดียวกัน เอก เอย์จิและซากิริก็เข้ามาด้านในเพื่อเคลียร์พื้นที่ในทันที
“คุณเอก
เจอกันอีกแล้วนะคะ” แองเจลล่าวิ่งเข้าไปทักเอก
“คุณแองเจลล่า
เป็นยังไงบ้างครับเนี่ย”
“ดิฉันไม่เป็นไรค่ะ
ดูเหมือนงานของฉันจะสำเร็จแล้ว” แองเจลล่าพูดขึ้น
“คุณเอกครับ
ตอนนี้เราเคลียร์พื้นที่ในบ้านหมดแล้ว จับเป็นพวกมันมาได้ก็เยอะครับ” เอย์จิรายงานสถานการณ์
“ตอนนี้เรายังตรวจค้นเจอเหรียญทองคำและยาเสพติดจำนวนมากด้วยค่ะ”
ซากิริพูดขึ้น
“ดีมาก
ตอนนี้ก็รีบเก็บของแล้วกลับได้เลย” เอกพูดขึ้น
“แล้ว พวกคุณจะทำอะไรกันต่อหล่ะเนี่ย”
แองเจลล่าถามขึ้น
“ยังเหลืออีก 2
แก๊งค์ที่ต้องจัดการ ต่อไปเริ่มจากแก๊งค์ของไอ้สิงห์เลย”
“เห็นด้วยครับท่าน”
เอย์จิพูดขึ้น
“แล้วพวกของเจ้าพ่อเคี้ยงหล่ะคะ”
ซากิริถามกลับ
“ตอนนี้มีคนกำลังจัดการอยู่แล้วหล่ะ”
เอกขยิบตา
ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน
ณ
บ้านของอาเปียว
“เฮ้ย อะไรวะ
เตี่ยอั๊วโดนจับไปอย่างงั้นเหรอ” อาเปียวคุยโทรศัพท์กับลูกน้องของเขา
“ครับเฮีย
พวกมันบุกเข้ามาชิงตัวไปเลยครับ”
“พวกมันมีเยอะแค่ไหนกัน”
“มันคงมากันทั้งกรมเลยครับ”
“พวกมึงไปเตรียมคนให้พร้อม
อั๊วจะไปช่วยเตี่ยอั๊ว”
“ครับเฮีย”
จากนั้นสายก็ตัดไป
และในขณะเดียวกัน ลูกน้องของอาเปียวก็มารายงานข่าวของเขา
“เออนี่
จับอีนั่นมาได้หรือยัง”
“มีคนมาช่วยมันครับเฮีย”
“ไปเรียกอีแก่นั่นมาคุย”
ลูกน้องของอาเปียวไปลากตัวป้าคนใช้ในบ้านมาคุยด้านบน
“อีนั่นมันบอกมึงหรือเปล่า
มันจะไปที่ไหน”
“ไม่ได้บอกเลยนะคะ
ไม่บอกอะไรเลย เธอแค่ไปเฉยๆค่ะ”
“มึงอย่าโกหกกูนะ”
“จริงๆค่ะเฮีย
อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”
“ช่างมันเถอะ
ตอนนี้ พวกมึงทุกตัว รีบเก็บของหนีไปทางอีสานก่อน ตอนนี้ที่นี่คงไม่ปลอดภัยหน่ะ”
“ครับเฮีย”
กลับมายังจังหวัดสมุทรปราการ
หลังจากที่มีการปะทะกันขึ้นในเขตอ่าวไทย
สุวรรณก็สั่งให้กองปืนใหญ่ของเขาเตรียมเล็งไปในเขตเรือดำน้ำ
ในตอนนั้นเองเขายังสั่งให้ปล่อยโดรนเพื่อตามล่าเรือทุกลำที่ล่วงล้ำมายังเขตของเขา
สุวรรณในตอนนั้นถึงกับต้องสั่งการด้วยตัวเอง โดยให้ลูกน้องของเขาเป็นลูกมือ
“ตอนนี้เจอเรือของพวกมันหรือยัง”
“เรากำลังปล่อยโดรนเพื่อตรวจตราทั่วอ่าวไทยอยู่ค่ะ”
ฟาฟาพูดขึ้น
“จะให้เราส่งเรือลาดตระเวนไปดูมั้ยคะ”
ติ๋มพูดขึ้น
“อย่าเพิ่ง
มันอาจจะดักซุ่มเล่นงานเราก็ได้”
“เข้าใจครับ
ตอนนี้ผมกำลังให้โดรนตรวจสอบเรื่อยๆครับ” คูไกตอบไป
“แล้วนี่
ของที่ฉันสั่งมาเนี่ย ได้หรือยัง”
“อ่า
คาดว่าจะมาถึงเย็นนี้ครับ” คูไกตอบไป
“แต่ว่า
ของที่เราสั่งนี่มันจะพอหรือคะ” ติ๋มถามไป
“ตอนนี้แค่ล็อตแรก
ล็อตต่อไปมาเมื่อไหร่ พวกมันไม่รอดแน่”
“นั่นคือจรวดนำวิถีของเราใช่หรือเปล่าคะ
ถ้าทำได้ พวกมันตายหมดแน่” ฟาฟาพูดไป
“ไปสืบมันมาด้วย
ว่าพวกมันเป็นใครกัน ฉันอยากเจอหน้าพวกมันหน่อย”
“ตอนนี้เรากำลังส่งสายไปสืบอยู่ค่ะ”
ติ๋มพูดขึ้น
“อยากรู้ตอนนี้เสือกับภาคินเขาทำอะไรกันอยู่นะ”
ฟาฟาพูดขึ้น
“สองคนนั้นเขารับมือได้อยู่แล้ว
ไม่ต้องห่วงหรอก” คูไกพูดขึ้น
“แน่นอน
ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ เราจะยึดกรุงเทพทันทีเลย” สุวรรณพูดแล้วยิ้มมุมปาก
ทางด้านของกองเรือยามาโมโตะ
เขายิงปืนเรือขึ้นฝั่งเพื่อทำลายแนวรับของพวกสุวรรณ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเลย
และดูเหมือนว่าพวกของสุวรรณจะไม่ได้รับความเสียหายด้วย
ยามาโมโตะจึงสั่งให้หยุดยิงไปก่อนชั่วคราว
“นี่
ทำไมถึงยิงพวกมันไม่ได้เลยหล่ะ” ยามาโมโตะถามลูกน้องของเขา
“เราไม่รู้ตำแหน่งปืนใหญ่ของพวกมันครับ”
“ใช้โดรนของเราเล็งหาพิกัด
หรือไม่ก็แฮคดาวเทียมซักดวงสิ”
“ครับท่าน
เราพยายามอยู่ครับ”
และในระหว่างนั้นเอง
ลูกน้องของยามาโมโตะก็รีบวิ่งมารายงานข่าวที่เขาทราบมาให้เขาฟังในทันที
“ท่านครับ
แย่แล้วครับ”
“มีอะไรเหรอ
ว่ามาสิ”
“หน่วยของเราที่ยกพลขึ้นบกตอนนี้โดนซุ่มโจมตีครับ”
“แย่หล่ะ
รีบพาเขาออกมาเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับท่าน
เรากำลังติดต่ออยู่ครับ”
“ท่านครับ
ทำไมเราถึงไม่ใช่จรวด Exocet ไปเลยครับ” ลูกน้องอีกคนหนึ่งถามเขา
“เรายังไม่ทราบพิกัดที่แน่นอน
และจรวดเรายังมีจำกัดอีก”
“ครับท่าน
เราจะดำเนินการค้นหาต่อไปครับ”
ยามาโมโตะยังคงใช้กล้องส่องทางไกลของเขาค้นหาต่อไปจนกว่าจะเจอพิกัดของปืนใหญ่ที่ตั้งอยู่บนชายฝั่ง
กลับมายังเขตกรุงเทพ
หลังจากที่ชายสองคนที่เพิ่งจะโดนวินเล่นงานกลับไปหาเจ้านายของเขา
ซึ่งก็คือเสือกับภาคิน ในตอนนั้นเองเขาก็เตรียมฟังข่าวที่พวกเขาให้สืบ
“นี่
ได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า” เสือถามชายสองคนนั้น
“พวกนั้นจับตัวเราได้ครับผม”
“เฮ้ย จริงเหรอ
แล้วทำไมมันถึงปล่อยพวกแกออกมาหล่ะ” ภาคินถาม
“ก็คงจะให้มาบอกข้อเสนอหน่ะครับ
พวกเขายังไม่ร่วมมือกับใครทั้งนั้น”
“ช่างมันเถอะ
จับตาดูสามคนนั้นไว้ต่อ คุณสุวรรณต้องการคนแบบนี้มาใช้งาน” ในระหว่างที่เสือกำลังเจรจากับลูกน้องของเขา
จู่ๆโมเอกะก็ตื่นขึ้น แล้วเดินมาสะกิดเขาในทันที
“นี่คุณ
ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”
“อ่า คือ
บ้านพักของผมหน่ะ ว่าแต่คุณหนีพวกมันมาทำไมกัน” เสือถามกลับไป
“ฉันเป็นคนใช้บ้านของอาเปียว
ลูกไอ้เถ้าแก่หยงหน่ะ ฉันหนีมาเพราะอะไรพวกนายก็น่าจะรู้นะ”
“ว่าแต่
พวกของอาเปียวมันกำลังทำอะไรอยู่หล่ะ” ภาคินถามไป
“ฉันก็ไม่รู้
คงต้องรอดูต่อไปหล่ะ”
“ช่างมันเถอะ
ตอนนี้เราทั้งคู่ต้องกลับไปสมุทรปราการหน่ะ จะไปด้วยกันหรือเปล่า” เสือถามไป
“นี่ฉันไปได้อย่างงั้นเหรอ”
“แน่นอน
พวกเรามีอะไรเซอร์ไพร์สเธอด้วยหล่ะ ไปกันดีมั้ย” ภาคินถามย้ำ
“ก็ดีเหมือนกัน
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไงต่อ”
ณ
เหลามังกรฟ้า ในขณะที่เรย์กำลังจะปิดร้านของเธอ ในตอนนั้นเอง
คนของเธอก็มารายงานเธอเกี่ยวกับข้อมูลที่เธออยากรู้ในทันที
“คุณเรย์ครับ
เรื่องรถบรรทุกที่ผมสืบเนี่ย ได้เรื่องแล้วครับ”
“มีอะไรงั้นเหรอ
ว่ามาสิ” เรย์ถามไป
“รถบรรทุกคันนั้นไปยังสมุทรปราการ
ซึ่งเป็นเขตของกองกำลังนายสุวรรณครับ”
“งั้นเหรอ
แล้วพวกเขาบรรทุกอะไรกันมาหล่ะ”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ
เราพยายามสืบอยู่”
“อืม
ดูเหมือนว่าพวกนั้นกำลังจะทำสงครามนะ พวกนั้นยิงปืนใหญ่ใส่กรุงเทพทุกวันเลย”
“ผมว่า
ด้านในอาจจะบรรทุกอาวุธก็ได้นะครับ”
“ฉันก็คิดอยู่
แต่ว่าถ้าเรามีหลักฐานไม่มากพอ เราคงรายงานพวกเขาไม่ได้หรอก”
“แล้วจะเอายังไงต่อดีหล่ะครับ”
“พยายามตรวจสอบข้อมูลด้านใน
หรือไม่ก็ บอกพวก Nation สืบเรื่องนี้ก็น่าจะดีนะ”
“ผมเห็นด้วยนะครับ”
“เอาหล่ะ
ตอนนี้รีบปิดร้านก่อนดีกว่า”
“ครับคุณเรย์”
บนถนนเส้นหนึ่ง
ซึ่งชนและโซระกำลังเดินทางเพื่อไปเล่นงานพวกของเจ้าพ่อสิงห์
พวกเขาขับรถไปเรื่อยๆผ่านซากปรักหักพังที่เพิ่งจะโดนปืนใหญ่จะเละ พวกเขามองดูรอบข้างก็แทบจะหดหู่ไปด้วย
“เฮ้ย
นี่มันอะไรกันวะเนี่ย” ชนถามไปอย่างเซงๆ
“ไม่รู้สิ
ปืนใหญ่เสียงดังทุกวันขนาดนี้” โซระตอบไป
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย”
ชนถามลอยๆ
“ไม่รู้สิ
แต่แกคิดว่าใช้ฝีมือพวกแก๊งค์หรือเปล่าวะ” โซระถามกลับ
“เป็นไปไม่ได้
พวกมันเหรอจะมีปืนใหญ่” ชนตอบกลับไป
“เออหว่ะ
แล้วมันฝีมือใครกัน ไม่มีข่าวให้อ่านด้วย” โซระพูด
“แหงะหล่ะ
สำนักข่าวที่ไหนมันจะเปิดหล่ะ”
จากนั้นพวกเขาก็ขับรถไปเรื่อยๆ
จนมาถึงโกดังหลังหนึ่ง ซึ่งพวกเขาสงสัยว่าเป็นเซฟเฮ้าส์ของเจ้าพ่อสิงห์
พวกเขาจอดรถอยู่ซอยเล็กแถวๆนั้น จากนั้นพวกเขาก็ไปหาที่ซุ่มในทันที
“เฮ้ย ชน
ดูเหมือนว่าจะใช่ที่นี่จริงๆหว่ะ” โซระใช้กล้องส่องทางไกลส่องไปยังโกดัง
“ทำไมหล่ะวะ”
“ก็พวกมันยืนสูบบุหรี่กันแถวนั้น”
“อาจเป็นเด็กขี้ยาแถวนั้นก็ได้”
“ขี้ยาอะไรวะถืออาก้าด้วย
ที่นี่แหละ”
“ถ้าอย่างงั้น
ก็คงต้องเล่นงานพวกมันตอนกลางคืนหล่ะ”
“แน่นอน
ฉันรออยู่ตั้งนานแล้ว”
ณ ห้องลับใต้ดินของเกรทซึ่งเธอใช้เป็นแหล่งผลิตยาเสพติด
เธอได้เริ่มการสร้างเครือข่ายและผลิตยาเสพติดของเธอ
เพื่อจำหน่ายไปยังกลุ่มเจ้าพ่อในเขตภาคตะวันออก
ในระหว่างที่เธอกำลังตรวจสอบการผลิต ชายคนหนึ่งก็มารายงานข่าวกับเธอในทันที
หลังจากที่เขาได้รับข่าวสำคัญ
“คุณเกรทครับ
ผมมีข่าวจะแจ้งครับ”
“มีอะไรงั้นเหรอ
ว่ามาสิ”
“ผมสืบเรื่องของสามคนนั้นอยู่
ดูเหมือนว่าพวกเขาทำงานให้พวก Nation ครับ”
“บ้าเอ้ย
ทำไมกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
“จะให้ผมเก็บพวกนั้นหรือเปล่าครับ”
“ไม่
พวกเขาก็แค่เบี้ย ฉันต้องการเก็บหน่วยใหญ่ของมันเลย”
“เรื่องใหญ่เลยนะครับคุณเกรท”
“ฉันไม่สน
เราต้องเล่นงานพวกมันเดี๋ยวนี้เลย จ่ายเท่าไหร่ๆไม่อั้น หรือไม่ก็หาศัตรูของพวกมันสิ”
“ครับ
ผมจะพยายามครับ”
ชายคนนั้นเดินออกไป
ปล่อยให้เธอยืนกัดฟันอยู่ตรงนั้น
ณ
เขตหนึ่งในกรุงเทพ เพลิงและลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงก็ได้รีบออกตามหาไข่มุก
ในตอนนั้นเองเพลิงก็ได้แต่ร้อนรนในใจ เนื่องจากตัวเองไม่รู้ว่าเพลิงอยู่ที่ไหน
แล้วอีกอย่าง ถ้าไข่มุกเปิดปากเรื่องของเขา เขาได้กลายเป็นปุ๋ยแน่ๆ ในระหว่างที่เขากำลังนำทีมค้นหา
จู่ๆลูกน้องของเขาก็มาสะกิดเขา
“นี่พี่เพลิง
คุณจะไปไหนต่อเนี่ย”
“ก็คงจะไปเรื่อยๆหล่ะ
เริ่มจากที่ๆมันชอบไปหน่ะ” เพลิงพูดไป
“แล้วคุณรู้จักพวกมันจริงหรือเปล่าครับ”
“แน่นอน
ฉันยิ่งกว่ารู้ซะอีก”
“เฮ้อ ผมว่านะ
เราพักแถวนี้ก่อนดีกว่า”
“นั่นดิพี่
โคตรเหนื่อยเลย ตามหามาทั้งวันแล้วเนี่ย” ลูกน้องอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“โอเค
ไปนอนแถวๆโรงแรมนั้นก็แล้วกัน”
เพลิงชี้ไปยังโรงแรมร้างหลังหนึ่ง
จากนั้นพวกของเขาก็ไปหาที่นอนกันซักพัก
ส่วนเพลิงก็ไปจองห้องๆหนึ่งเพื่อไปนอนพักผ่อนเอาแรงด้วย
เขาพยายามหาวิธีที่จะทำยังไงไม่ให้เจ้าพ่อเคี้ยงระแคะระคายเรื่องนี้
“ปิดปากเธอสิ
ฉันจะข่มขืนเธอก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้ง แล้วโดยความผิดให้ไอ้วินมัน
แบบนี้เจ้าพ่อเคี้ยงเอามันตายแน่ๆ ว่าแต่ตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกันหล่ะ”
ในระหว่างที่เขากำลังพูดซักพัก
จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูห้องเขา แล้วเข้ามาด้านใน
“พี่เพลิง
ผมเอาข้าวมาให้นะ”
ลูกน้องของเพลิงเอาอาหารมาให้เขา
เพลิงรีบหยิบมากินในทันที
กลับมายังที่พักของวิน
ในตอนนั้นเองวินก็กำลังเตรียมอาวุธของเขาเพื่อเตรียมบุกรังของเจ้าพ่อเคี้ยงอีกครั้ง
โดยคราวนี้เขาเตรียมทั้งปืนกลและระเบิดสังหารที่มีเก็บไว้ทั้งหมดเอาไปด้วย
เหมือนกับว่าเขาจะระเบิดรังของเจ้าพ่อเคี้ยงให้แหลกเป็นจุล ในขณะที่เขากำลังโหลดกระสุน
ไข่มุกก็เดินเข้ามาในห้องของเขา
“ถ้าจะมาห้ามผม
ไม่ได้ผลหรอกนะ”
“ฉันขอหล่ะ
อย่าฆ่าพี่ฉันเลย”
“แล้วที่มันทำกับน้องผมหล่ะ”
“ทำแบบนี้น้องคุณก็ไม่ฟื้นหรอกนะ”
“แต่อย่างน้อยก็ให้เขาได้ตายตาหลับหล่ะ”
“ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะเปลี่ยนใจ”
“คุณไม่ต้องทำอะไรหรอก”
“แล้วถ้าฉันทำแบบนี้หล่ะ”
ไข่มุกหยิบปืนพกของวิน
จากนั้นก็เล็งไปทั่วของเขา ทั้งคู่จ้องตาประสานกัน บรรยากาศดูท่าจะไม่ดีเท่าไหร่
===================================================================
ไข่มุกกำลังคิดอะไรของเธอกันแน่ แล้ววินจะกำจัดเจ้าพ่อเคี้ยงได้หรือไม่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น