คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EP 11 : ช่วยน้องชาย
วินเดินทางของเขาไปเรื่อยๆ
โดยที่เขาก็เตรียมปืนพกหนึ่งกระบอก พร้อมกระสุนอีกเต็มอัตรา
เขาเดินไปหมายที่จะช่วยน้องชายเขาออกมา
“รอพี่ก่อนนะวุ้น
พี่จะไปช่วยนายให้ได้”
และที่เซฟเฮ้าส์ของวิน
ในตอนนั้นเองเซบและเวหาก็มาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่วินจะไปช่วยน้องชายของเขาออกมา
“นี่เซบ
ฉันเป็นห่วงวินหว่ะ ไม่รู้จะเป็นยังไง”
“เออ ฉันรู้
แต่เขาเหลือแค่น้องชายคนเดียวนะ”
“แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย”
“เราคงต้องดูแลไข่มุกเขาไปก่อนหล่ะนะ
ฉันเอาอะไรไปให้เธอกินก่อนแล้วกัน”
เซบเอาอาหารไปให้กับไข่มุกที่อยู่ในห้อง
แต่เธอก็ไม่อยู่แล้ว ทำเอาเซบตกใจมาก เขารีบไปหาเวหาในทันที
“เวหา
เธอไม่อยู่แล้วตอนนี้”
“ห่ะ
นี่เธอหายไปไหนหล่ะเนี่ย”
“รีบไปตามหาดีกว่า
ไปเตรียมปืนกับรถมาเลย”
“จัดไปเลยเพื่อน”
เวหารีบไปหยิบปืนและกระสุนในห้อง
จากนั้นก็รีบไปขึ้นรถเพื่อตามหาเธอในทันที
วินเดินทางไปตามเส้นทางที่เขาได้รับมา
เขาไปเจอกับมอไซค์คันหนึ่ง ซึ่งมีกุญแจคาอยู่
วินไปเช็คก็พบว่ายังมีน้ำมันเหลืออยู่ เขารีบไปสตาร์ทรถแล้วจะออกไปทันที
แต่จู่ๆไข่มุกก็มาขวางทางเขาเอาไว้ก่อน ทำเอาวินแทบจะหัวเสีย
“นี่เธอ
มาขวางฉันทำไมกันเนี่ย”
“นายจะไปที่นั่นไม่ได้เด็ดขาด”
“ผมจะไปช่วยน้องชายผม
คุณอย่ามาขววางดีกว่า”
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้คุณไปหรอก”
“เธอเป็นใครกันแน่
บอกฉันมา ไม่งั้นฉันจะไปฆ่ามันแน่” วินกดดันไข่มุกจนเธอต้องพูดออกมา
“เจ้าพ่อเคี้ยงเป็นพี่ชายฉัน”
“ห่ะ อะไรนะ
ที่เธอเป็นน้องเจ้าพ่ออย่างงั้นเหรอ”
“ใช่ เธอรู้แค่นั้นแหละ
ฉันไม่อยากให้นายไป”
“แต่ผมต้องไปช่วยน้องผม”
“ถ้างั้นฉันจะไปด้วย
ฉันไม่ยอมให้คุณไปคนเดียวหรอก”
“เฮ้อ ก็ได้
ถ้างั้นก็ขึ้นมาเลย”
วินพาไข่มุกขึ้นรถ
แล้วก็ขับออกไปในทันที ซักพักไม่นาน
เวหาและเซบก็ขี่มอไซค์ตามมาจนถึงที่ๆจอดรถมอไซค์ของวิน
“นี่ ดูท่าว่าวินจะไปทางนี้นะเนี่ย”
“ทำไมถึงรู้หล่ะเซบ”
“ก็รอยล้อรถเพิ่งจะออกไปนี่หน่า”
“ถ้างั้นอย่าเสียเวลาเลย
รีบไปกันดีกว่า”
เซบรีบขี่มอไซค์ตามวินไปในทันที
เพื่อไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
ณ
โรงพยาบาลของวาเดลเรีย หลังจากที่เธอรักษากลุ่มเจ้าพ่อหมดแล้ว
เธอก็รีบเคลียร์โรงพยาบาลในทันทีเพื่อรองรับผู้ป่วยในรอบต่อไป
ซึ่งหลังจากที่เธอทำแผลให้กับชายคนหนึ่งเสร็จ
บุรุษพยาบาลคนเดิมก็เอาน้ำมาให้เธอดื่มในทันที
“หมอครับ
ดื่มน้ำหน่อยครับ” วาเดลเรียรับน้ำมาดื่มในทันที
“ความจริงหมอน่าจะไปพักหน่อยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก
ตอนนี้ฉันยังโอเคอยู่หน่ะ”
“แต่ผมเป็นห่วงหมอนะครับ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก
ขอบใจมากนะ”
ในระหว่างนั้นเอง
มีพยาบาลคนหนึ่งมายื่นโทรศัพท์ให้กับเธอ
“คุณหมอคะ
โทรศัพท์มาค่ะ”
วาเดลเรียหยิบโทรศัพท์แล้วไปรับในห้องของเธอในทันที
“คุณเอก
คุณเอกใช่หรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ
คุณปลอดภัยดีนะครับ”
“เหตุการณ์ที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะ”
“เราเคลียร์ได้แล้วหล่ะครับ
ไม่ต้องห่วงครับ”
“วันนี้คนไข้เยอะมากเลยค่ะ
ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้วค่ะ”
“อ้อ ผมรู้
แต่ไม่เป็นไรหรอก แล้วผมจะส่งความช่วยเหลือไปให้นะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ
ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
“ครับผม
คุณก็เหมือนกันนะครับ”
และที่หน่วย The
Nation หลังจากที่เอกโทรคุยกับวาเดลเรีย
เขาก็เตรียมการเพื่อกวาดล้างกลุ่มเจ้าพ่อเพื่อเคลียร์ความสงบสุขในกรุงเทพ
ซึ่งเขาได้ปรึกษากับทั้งสี่คนเกี่ยวกับแผนการของเขา
“เอาหล่ะทุกคน
ตอนนี้เราก็ได้ข่าวเกี่ยวกับพวกเจ้าพ่อแล้วนะ ผมคิดว่า
เราน่าจะกวาดล้างพวกมันได้ไม่ยากในตอนนี้นะครับ”
“แล้วคุณเอกมีแผนการอะไรหรือเปล่าครับ”
เอย์จิถามไป
“ผมจะให้กำลังคนของผมเตรียมการกวาดล้างพวกมันครั้งใหญ่ครับ
เราจะกวาดล้างพวกมันไม่ให้พวกมันได้ตั้งตัวเลยครับ” เอกตอบไป
“แต่ว่า
กำลังคนของเราจะพอสำหรับงานนี้เหรอคะ” เอเรียน่าถามไป
“นั่นสิคะ
แล้วเรื่องของพวกที่มาล้อมกรุงเทพนี่จะไม่จัดการมันเหรอคะ” เกรซถามเสริม
“อ้อ
เรื่องนั้นหน่วยอื่นจะจัดการเองครับ”
“อืม
ก่อนอื่นเราต้องรู้แหล่งกบดานของพวกนั้นก่อนนะคะ” ซากิริพูดขึ้น
“นั้นหน่ะสิครับ
เรายังไม่รู้แหล่งกบดานของพวกมันเลยนะครับ” เอย์จิพูดขึ้น
“ไม่ต้องห่วง
ตอนนี้เรารู้แหล่งกบดานของเจ้าพ่อสิงห์แล้วหล่ะ ส่วนอาเปียวกับอาเหลา
เราได้ที่อยู่พวกเขามาแล้ว”
“ฉันได้ข่าวมานะคะ
ว่าอาเหลาตายไปแล้ว เหลือแค่อาเปียว” ซากิริพูดขึ้น
“แบบนี้เราน่าจะจับตัวเขาได้สบายสินะคะเนี่ย”
เอเรียน่าพูดขึ้น
“ใช่
แล้วเราจะแบ่งคนไปจัดการกับพวกของเถ้าแก่หยงไปด้วย” เอกพูดเสริม
“อืม
แล้วพวกของเจ้าพ่อเคี้ยงหล่ะคะ จะเอายังไงต่อ” เกรซถาม
“ตอนนี้คนของมันที่เราจับได้สารภาพหมดแล้วหล่ะว่าแหล่งกบดานเขาอยู่ที่ไหน”
“โห
คุณเอกทำได้ยังไงหล่ะครับเนี่ย” เอย์จิถามอย่างตั้งใจ
“ก็ไม่มีอะไรมาก
วิธีการเดิมๆหน่ะ ไอ้นี่ปากไม่มีหูรูดด้วย”
“ว่าแต่
คุณดิดต่อกับสามคนนั้นหรือยังคะ คุณเซบ คุณวินหน่ะค่ะ” ซากิริพูดขึ้น
“เอ๊ะ
รู้สึกว่าเธอพูดถึงพวกเขาบ่อยนะจ๊ะ” เอเรียน่าแอบแซว
“นั่นสิ
หรือว่ามีอะไรอยู่ในกอไผ่หรือเปล่า อิอิ” เกรซแซวกลับไปบ้าง
“อ้อ
ตอนนี้เรายังติดต่อเขาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่ แต่ยังไงก็จะพยายามนะครับ”
เอกพูดทิ้งท้าย
กลับมายังบ้านของอาเปียวและอาเหลา
ซึ่งในตอนนั้นเองอาเปียวกำลังพักผ่อนอยู่ เขาเรียกโมเอกะมาช่วยรับใช้
เธอเข้ามาในห้องจากนั้นอาเปียวก็จับเธอนอนเตียงลงในทันที เธอตกใจมาก
แล้วก็พยายามขัดขืน
“นี่คุณเปียว
จะทำอะไรฉันเนี่ย”
“ฉันขอหน่อยเถอะ
ฉันอั้นมานานแล้ว”
“ไม่
ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอเป็นของฉัน
เธอต้องทำให้ฉันสิ”
“คุณมันบ้าไปแล้ว”
“นี่มึงกล้าพูดแบบนี้งั้นเหรอ”
อาเปียวพูดจากนั้นก็ตบหน้าเธอไปจนโมเอกะนอนนิ่ง
แล้วเขาก็พยายามจะถอดเสื้อผ้าของเธอ แต่เธอก็คว้าโคมไฟตีเข้าที่หัวของเขา
จากนั้นก็ฟาดเขาจนสลบไป จากนั้นเธอก็จับเขามัดไว้ด้วยเสื้อผ้าที่อยู่ในห้อง
แล้วลากเขาเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเธอก็ออกมาจากห้องทางหน้าต่าง
แล้วลงมายังสนามหญ้าที่เฝ้ากระเป๋าให้เธออยู่
“นี่
มาไวจังเลยนะหนู”
“หนูทนไม่ไหวแล้ว
หนูต้องไปแล้วค่ะ”
“ยังไงก็โชคดีนะจ๊ะหนูโมเอกะ”
“ป้าก็ควรจะไปจากที่นี่นะคะ”
“ไม่หรอก
ป้ามันแก่แล้ว ป้าคงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก”
“ถ้าอย่างงั้นหนูไปก่อนนะคะ
โชคดีนะคะ” โมเอกะกอดป้าคนนั้น จากนั้นเธอก็รีบออกจากบ้านไปในทันที
ในตอนนั้นเองลูกน้องของอาเปียวจะไปดูเขา แต่เขาเห็นประตูไม่ได้ล็อคเลยเปิดเข้าไป
จากนั้นเขาก็เห็นสภาพห้องที่เละเต็มที่ พร้อมกับเสียงจากห้องน้ำ
ลูกน้องเขาเปิดประตูเข้าไปดูก็พบอาเปียวกำลังอยู่ในห้องน้ำ เขารีบไปช่วยอาเปียวในทันที
“บ้าเอ้ย
ไปจับตัวโมเอกะมาให้ได้ ฉันจะฆ่ามัน”
ลูกน้องของอาเปียวเตือนภัยกันทั้งบ้าน
จากนั้นพวกเขาก็ไปขึ้นรถแล้วออกตามหาโมเอกะในทันที
กลับมายังเหลามังกรฟ้า
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น เรย์ก็ปิดร้านไป เนื่องจากว่าร้านเกิดความเสียหายมาก เธอให้พนักงานในร้านทำการซ่อมแซมร้านและตรวจสอบเสบียงที่ยังมีเหลืออยู่
หลังจากที่เธอเช็คเสบียงแล้ว
เธอก็ประชุมกับพนักงานร้านในทันทีเพื่อคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“เอาหล่ะทุกคน
ตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”
“อ้อครับ
ผมเข้าใจแล้วครับ แล้วร้านเราจะเปิดอีกเมื่อไหร่ครับ” พนักงานร้านถามขึ้น
“อ้อ
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คงจนกว่าจะซ่อมร้านเสร็จหน่ะ”
“พวกเจ้าพ่อนั่นคงจะไม่มีซักพักเลยหล่ะค่ะ”
“นั่นสิ
คงจะมีสงครามแก๊งค์ใหญ่แน่ๆ”
“ฉันรู้
ฉันถึงเรียกพวกเธอมาคุยไง ฉันว่าจะปิดร้านไปก่อน จนกว่าอะไรจะดีขึ้นหน่ะ” เรย์พูดขึ้น
“ว่าแต่
เรื่องค่าตอบแทนของพวกเราหล่ะครับ”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง
ฉันจะติดต่อองค์กรลับเอง” เรย์ตอบไป
“นี่นาย
นายยังจะหวังค่าตอบแทนเหรอ ไม่โดนยิงตายก็ดีแล้วเนี่ย” และในขณะเดียวกัน
มีพนักงานในร้านเอาของอะไรบางอย่างมาให้กับเรย์ดู
“คุณเรย์ครับ นี่มันระเบิดนี่ครับ
ผมไปเจอมันอยู่ใต้โต๊ะของเจ้าพ่อพวกนั้นครับ”
“ว่าแต่ใครเป็นคนมาติดระเบิดที่นี่หล่ะ”
เรย์ถามไป
“ไม่ทราบค่ะ
แต่ว่า พนักงานคนใหม่ที่มา พวกเธอจำหน้าได้เปล่า” พนักงานในร้านพุดคุยกัน
“เออใช่
ผู้หญิงคนนั้นนี่ ฉันเห็นหน้าไม่ถนัด”
“แสดงว่ามีคนแฝงตัวเข้ามาในร้านเราแน่ๆ
แต่ช่างมันเถอะ เรื่องมันจบไปแล้ว เอาเป็นว่า ถ้าฉันมีอะไรจะมาอัพเดทอีกที
ตอนนี้ทุกคนไปพักผ่อนกันดีกว่า”
เรย์พูดปิดประชุมจากนั้นเธอก็กลับไปพักผ่อนในห้องทันที
กลับมายังสมุทรปราการ
หลังจากที่พวกของสุวรรณได้ตั้งปืนใหญ่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ระดมยิงเข้าไปในเขตกรุงเทพในทันที
เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว
สุวรรณเรียกลูกน้องของเขามาคุยเพื่อนัดแนะแผนการที่การโจมตีต่อไป
“คุณสุวรรณครับ
เรียกพวกผมมาเหรอครับ” คูไกถาม
“ใช่ แล้วนี่
เสือเขาไปไหนอย่างงั้นเหรอ”
“อ้อ
หมอนั่นไปสอดแนมหาข่าวในเมืองหน่ะครับ” ภาคินพูดขึ้น
“แล้วหมอนั่นจะเอาตัวรอดได้เหรอ”
“แน่นอนค่ะ
เขารู้ว่าต้องเอาตัวรอดยังไง” ฟาฟาพูดขึ้น
“ว่าแต่
เรื่องสงครามนี่เราจะใช้แผนอะไรคะ” ติ๋มถามหัวหน้าของเขา
“อ้อ
ฉันจะระดมยิงปืนใหญ่ให้พวกมันอ่อนแอ จากนั้นก็เอาขบวนรถของเราบุกเข้าไปหน่ะ”
“ครับผม ผมจะจัดการบุกพวกมันเองครับ”
ภาคินพูดขึ้น
“ว่าแต่
ที่ภาคอีสานตอนนี้เป็นยังไงบ้างหล่ะ”
“อ้อ
กำลังรบอยู่กับเจ้าพ่อในเขตนั้นอยู่ค่ะ” ติ๋มพูดขึ้น
“สั่งให้พวกเขามารวมกำลังกับเรา
ฉันขอ 30 คัน ให้มาทางสระบุรี ตอบโต้มันอย่างสายฟ้าแลบ”
“ครับท่าน
แล้วผมจะจัดการเองครับ” คูไกพูดขึ้น
“แต่ท่านคะ
ทำแบบนี้กรุงเทพจะไม่โดนทำลายหมดเหรอคะ” ฟาฟาถาม
“อ้อ
ฉันตั้งพิกัดให้โจมตีเขตพวกเจ้าพ่อในแถบนั้นแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก”
หลังจากนั้นเอง
สุวรรณก็เดินไปดูสภาพของกรุงเทพที่กำลังถูกปืนใหญ่ยิงถล่ม
“สหายชาวกรุงเทพทั้งหลาย
ฉันจะไปเจอพวกแกแล้ว”
ณ เกาะสีชัง
เขตของหน่วย NSA ในตอนนั้นเองยามาโมโตะได้รับข่าวสำคัญ
ซึ่งเป็นข่าวที่นายสุวรรณและพวกกำลังยิงโจมตีกรุงเทพ เขารีบประชุมนายทหารคนอื่นๆในทันที
หลังจากที่นายทหารมารวมตัวกัน พวกเขาก็เริ่มประชุมในทันที
“นี่ทุกคน
คงรู้แล้วนะว่าที่ผมเรียกมามีอะไร”
“ครับท่าน
เสียงปืนใหญ่ดังขนาดนั้นนี่นะครับ”
“ตอนนี้นายสุวรรณกับพวกกำลังโจมตีกรุงเทพ
เราต้องตอบโต้พวกนั้นแล้วหล่ะ”
“ทางเราได้ส่งความช่วยเหลือและพยายามติดต่อหน่วย
Nation อยู่ครับ” ทหารของเขาพูดขึ้น
“ที่เราต้องทำมีมากกว่านั้น
เราต้องตอบโต้พวกมันอย่างเต็มกำลัง” ยามาโมโตะพูดอย่างหนักแน่น
“คงจะยากหน่ะครับ
ตอนนี้พวกเขากำลังเข้มแข็งอยู่”
“ใช่ครับ
ตอนนี้กองเรือของเรากำลังเสียงเปรียบ
ปืนใหญ่ของพวกเขายิงตอบโต้พวกเราอย่างหนักเลยครับ”
“ถ้าอย่างงั้น
เราคงต้องใช้กำลังทางอากาศแล้วหล่ะ” ยามาโมโตะพูดขึ้น
“แต่ว่าทางเรายังไม่รู้นะครับ
ว่าปืนต่อสู้อากาศยานของพวกมันมีมากแค่ไหน”
“ฉันพอมีวิธี
เราต้องแบ่งกำลังเป็นสองทาง อย่างแรก กำลังทางเรือ เราจะยิงกับพวกมันไปก่อน
ส่วนทางอากาศ เราจะยกพลขึ้นบกในแถบแหลมตรงนี้ ซึ่งพวกมันมีกำลังน้อย
เราน่าจะตอบโต้พวกมันได้”ยามาโมโกะวางแผนการเอาไว้
“ครับท่าน
พวกเราจะจัดการเองครับ”
“แล้วอีกอย่าง
ติดต่อกับพวก Nation ให้ได้ ไม่ว่าจะยังไง” ยามาโมโตะย้ำชัด
“ได้ครับท่าน”
กลับมายังคอนโดชั่วคราวของชนและโซระ
ซึ่งพวกเขาทั้งคู่ได้มาเช่ากันอยู่ไม่นาน พวกเขาปรับปรุงมันให้เป็นเซฟเฮ้าส์อย่างดีที่พวกของเจ้าพ่อสิงห์ไม่รู้
และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็กลับมานั่งคุยกันด้านในเกี่ยวกับแผนการของเขาต่อไป
“แม่งเอ้ย
เกือบไม่รอดแล้วมั้ยหล่ะมึง” โซระพูดอย่างอารมณ์เสีย
“นั่นดิ
ไอ้สิงห์มันก็หนีไปได้อีก”
“แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย”
“เดี๋ยวค่อยตามล่ามันก็ได้
ตอนนี้พวกมันกำลังอ่อนแออยู่”
“ก็แค่ชั่วคราวหน่ะ
พรุ่งนี้เราต้องไปต่อนะ”
“เออ
รู้แล้วน่า ว่าแต่วันนี้ไอ้หมอนั่นที่ช่วยเราไว้เป็นใครกันวะ” ชนถามโซระกลับ
“ก็ไอ้คนที่เราเพิ่งจะเจอกันไงหล่ะ
สามคนนั้นหน่ะ”
“พวกมันต้องการตามล่าเจ้าพ่อเหมือนกัน
แล้วมันเป็นใครกันแน่วะ”
“ถามฉันแล้วฉันจะรู้มั้ยหล่ะ”
โซระพูดอย่างกวนๆ
“ช่างมันเถอะ
ถ้าไม่มีขวางทางเราก็แล้วไป”
“แล้วเรื่องเจ้าพ่อสิงห์นี่จะเอายังไงวะ”
“ตอนนี้ทั้งสามแก๊งค์ก็กำลังจะรบกันแล้ว
เราน่าจะเข้าถึงพวกมันได้ง่าย มาทางนี้สิ”
ชนพาโซระไปยังห้องแผนที่
ซึ่งชนได้วางแผนกันมานานเพื่องานนี้
“แหล่งกบดานของมันอยู่ที่นี่
เราจะลุยเข้าไปเลย” ชนพูด
“เหรอ
แล้วคนของพวกมันหล่ะ”
“พวกมันคงกำลังวุ่นกับสงครามแก๊งค์
คนคุ้มกันคงมีไม่มากหรอก”
“เออ
แล้วอาวุธที่เรามีตอนนี้หล่ะ”
“ฉันมีปืน MP5
ติดกระบอกเก็บเสียง
น่าจะช่วยเราได้นะ”
“ฉันจะพกระเบิดไปด้วย
เผื่อฉุกเฉินหน่ะ”
“แล้วแต่นายเลย
แต่เราจะลุยกันคืนพรุ่งนี้เลย”
“งั้นเหรอ
ถ้างั้นคืนนี้ฉันขอนอนหล่ะ ไม่ไหว” โซระพูดจากนั้นก็ไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาดื่ม
“เออ
เอาที่สบายใจเลยหว่ะพวก”
กลับมายังบ้านของเถ้าแก่หยง
ในตอนนั้นเองแองเจลลล่าขี่บิ๊กไบค์ของเธอกลับไปยังบ้านของเถ้าแก่
ซึ่งเธอจอดเอาไว้แอบมุม จากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดแล้วกลับเข้าไปในบ้าน
เธอสะเดาะกุญแจแล้วก็เข้าไป หลังจากที่เธอเข้ามาได้ เธอก็ดันมาเจอกับรามที่มายืนอยู่แถวนั้น
แองเจลล่าตกใจมากจนใจตกไปอยู่ตาตุ่ม
“คุณแอน
ไปทำอะไรหลังบ้านครับเนี่ย”
“คือ ฉัน
เดินเล่นค่ะคุณราม”
“อ้อครับ
ก็เดินๆไว้นะครับ กลัวว่าคุณอาจจะงานเยอะหลังจากนี้”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ"
“อ้อ
คุณเหลาลูกชายคนเล็กของเถ้าแก่โดนยิงตายหน่ะ”
แองเจลล่าไม่กล้าเปิดปากพูดเนื่องจากว่าเธอเป็นคนยิงเขาเอง
“หะ จริงเหรอคะ
เถ้าแก่รู้หรือยังคะ”
“อ้อ
รู้แล้วหล่ะครับ เถ้าแก่โกรธมากเลยครับ”
“แล้วคุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”
“อ้อ
ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ”
“ถ้าไม่มีอะไร
ฉันขอกลับไปด้านในนะคะ”
“อ้อ ได้สิ
เดี๋ยวผมไปส่งคุณเองนะ”
รามพาแองเจลล่ากลับเข้าไปด้านใน
และในห้องของเถ้าแก่
เถ้าแก่หยงถึงขนาดหัวเสียและเสียใจอย่างมากที่ลูกชายของเขาตายไป
“อาเหลา ฮือๆๆ
พวกไหนมันฆ่าลูกอั๊ววะ”
“เรายังไม่ทราบหน่ะเฮีย
ไม่รู้ว่าแก๊งค์ไหนทำ”
“งานนี้พวกไอ้สิงห์และไอ้เคี้ยงต้องชดใช้
บอกคนของเรา ฆ่ามันทุกคนที่เจอ”
“นั่นสิเฮีย
เชือดไก่ให้ลิงดูหน่อยก็ดีนะเฮีย”
“แน่นอน
อาเหลาต้องไม่ตายเปล่า”
เถ้าแก่หยงออกมาจากห้อง
จากนั้นก็ไปสั่งลูกน้องให้เตรียมจัดการพวกของเคี้ยงและสิงห์ในทันที
กลับมายังถนนหลวงเส้นภาคตะวันออก
ซึ่งเกรทกำลังนั่งรถกลับกรุงเทพเพื่อพักผ่อน
เธอได้รับการว่าจ้างให้ผลิตยาเสพติดตัวใหม่ให้เจ้าพ่อทางภาคตะวันออก
และในขณะเดียวกัน เธอก็ยังคงอัพเดทสถานการณ์เกี่ยวกับในกรุงเทพ
ผ่านทางลูกน้องของเธอ
“นี่ฉันเองเกรท
เรื่องของสามคนนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“อ้อครับ
เรากำลังตามตัวอยู่ เราสืบได้ว่าพวกเขากำลังไปที่รังเจ้าพ่อเคี้ยงครับ”
“แล้วเขาไปทำอะไรที่นั่นกันนะ”
“จะให้เราบอกเจ้าพ่อเคี้ยงดีมั้ยครับ”
“ไม่ต้องหรอก
ไม่ใช่เรื่องของเรา”
“อ่า
คุณเกรทครับ ตอนนี้กรุงเทพของเรากำลังโดนโจมตีครับ”
“ฝีมือใครกันหล่ะ”
“เป็นกองกำลังไม่ทราบฝ่ายครับ”
“ถ้าอย่างงั้นกลับไปเราคงต้องเปลี่ยนที่อยู่กันแล้วหล่ะ”
“แล้วคุณเกรทจะทำยังไงต่อไปครับ”
“เก็บของๆเราไปที่ห้องใต้ดินของเรา
แล้วเปิดใช้งานระบบไฟฟ้าด้วย”
“ได้ครับ
ผมจะจัดการเองครับ” จากนั้นสายก็ตัดไป
กลับไปยังรังของเจ้าพ่อเคี้ยง
ซึ่งในตอนนั้นเองพวกเขากำลังระดมคนเพื่อตามหาไข่มุก
เคี้ยงและคนของเขาระดมคนตามหาทั้งวันทั้งคืนอย่างกระวนกระวายใจ
“นี่
หาน้องสาวฉันเจอหรือยังวะ” เคี้ยงวอถามลูกน้อง
“ยังเลยครับพี่
แต่เราพยายามอยู่”
“บ้าเอ้ย
ไปเรียกไอ้เพลิงมาหน่อยสิ”
ลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงรีบไปเรียกตัวเพลิงมา
จากนั้นไม่นานเพลิงก็มาหาเจ้าพ่อเคี้ยงอย่างกล้าๆกลัวๆในทันที
“ไอ้เพลิง
มาแล้วเหรอ”
“อ่า ครับ
เรียกผมมีอะไรเหรอครับ”
“อ้อ
ฉันจะให้แกออกตามหาน้องสาวฉันหน่อย ไปกับลูกน้องฉัน”
“เออ
ผมเนี่ยนะครับพี่”
“ใช่
ลองไปตามหาดู ว่าแต่ ช่วงนี้แกดูแปลกๆไปหว่ะ”
“แปลกยังไงเหรอครับพี่”
“ช่วงนี้แกไม่ค่อยกล้าสู้สายตากับฉัน”
“ก็เปล่านี่ครับ
ช่วงนี้ผมแค่ไม่สบายนิดหน่อย”
“เออ
ยังไงก็ช่วยงานนี้ฉันหน่อย แล้วฉันจะให้แกพักผ่อนเอง”
“ได้ครับ
ผมจะลองดู” และในตอนนั้นเอง เคี้ยงก็ให้ถุงใส่ทองจำนวนหนึ่งกับเพลิง
“เอ้านี่ เผื่อเอาไว้ใช้”
เพลิงหยิบถุงใส่ทองนั่นมา
จากนั้นเพลิงก็ไปพาลูกน้องของเคี้ยงจำนวนหนึ่งออกไปด้านนอก เพื่อตามหาไข่มุกต่อไป
ทางด้านของวิน
ในตอนนั้นเองเขาก็มาจอดมอไซค์แถวๆรังของเจ้าพ่อเคี้ยง
วินเตรียมปืนพกของเขาเพื่อที่จะบุกเข้าไป แต่ในตอนนั้นเองเขาก็เห็นลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงกำลังออกไปด้านนอก
ซึ่งวินสงสัยมาก
“นี่คุณ
พวกลูกน้องพี่คุณมันไปไหนหล่ะเนี่ย”
“ฉันก็ไม่รู้
สงสัยคงตามหาตัวฉันหล่ะ”
“ถ้างั้นก็ได้การ
ผมจะบุกเข้าไปตรงๆเลย”
“นี่
นายต้องสัญญานะ ห้ามทำอะไรพี่ชายฉัน”
“แน่นอน
ผมสัญญา”
“เกี่ยวก้อยกันก่อน”
“อะไรของคุณเนี่ย”
วินถามอยากแปลกใจ
“เกี่ยวก้อยสัญญาไง
นายทำไม่เป็นเหรอ” ไข่มุกยื่นนิ้วเกี่ยวก้อยกับวิน
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็บุกเข้าไปด้านใน
ทางด้านของเซบและเวหา
หลังจากที่เขามาถึงได้ไม่นาน พวกเขาก็จอดรถอยู่ละแวกนั้น
จากนั้นก็ค่อยๆแอบเข้าไปในเขตรังของเจ้าพ่อเคี้ยง ในตอนนั้นเอง
ทั้งคู่ก็เห็นมอไซค์ของวินที่กำลังจอดอยู่
พวกเขาจึงแอบมาดูมอไซค์ที่จอดอยู่ตรงนั้นทันที
“เฮ้ย
นั่นมันรถวินหรือเปล่าเนี่ย” เซบถามขึ้น
“ถามฉันแล้วฉันจะถามใครหล่ะแหม่”
เวหาพูดขึ้น
“ฉันว่าวินอาจจะเข้าไปในนั้นแล้วก็ได้นะ”
“ถ้างั้นเรารีบไปช่วยเขาดีกว่า”
ทั้งคู่รีบตามวินเข้าไปด้านในโกดังของเจ้าพ่อเคี้ยงในทันที
วินและไข่มุกแอบเข้าไปรังของเจ้าพ่อเคี้ยง
โดยที่วินสะเดาะกุญแจประตูหลัง จากนั้นก็ฆ่าลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงไปทีละคน
จากนั้นเขาก็พูดกับไข่มุกเกี่ยวกับเรื่องของน้องชายเขาที่ถูกลักพาตัวมา
“นี่
คุณว่าน้องผมน่าจะถูกจับไปที่ไหนกัน”
“เออ
ฉันเคยเห็นลูกน้องของพี่ฉันพาเด็กไปไว้ด้านล่างหน่ะ”
“ด้านล่างนี่มันตรงไหนเหรอ”
“ชั้นใต้ดินหน่ะ
เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง”
ไข่มุกรีบจูงมือวินไปยังชั้นใต้ดิน
ในตอนนั้นเองพวกเขาแอบมองอยู่ที่หน้าประตูขอห้องใต้ดิน ซึ่งในตอนนั้นเองไม่มีลูกน้องเฝ้าด้านหน้าอยู่แม้แต่คนเดียว
ทำเอาไข่มุกแปลกใจ
“ทำไมไม่มีใครเฝ้าหน้าห้องเลยเนี่ย”
“ไม่มีก็ดีแล้วคุณ
ผมจะได้บุกไปได้หน่ะ”
วิรีบสะเดาะกุญแจแล้วเดินเข้าไปในห้อง
ก็พบกับยามบางส่วน ซึ่งวินก็เล่นงานพวกเขาโดยปืนเก็บเสียง และในตอนนั้นเอง
ภาพที่ทั้งคู่เห็นก็คือคุกใต้ดินที่ขังทั้งชายและหญิงเอาไว้มากมาย
พวกเขาซูบผอมราวกับว่าไม่ได้ทานอะไรมานาน ทั้งคู่มองดูด้วยความเวทนา
“นี่มันอะไรกัน
คุณรู้มั้ย” วินถามไข่มุก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ฉันไม่รู้เลย ฉันเสียใจจริงๆ”
“ช่างมันก่อนเถอะ
ตามหาน้องผมก่อนดีกว่า”
วินเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ
ก็พบกับห้องขังห้องหนึ่งด้านล่าง ซึ่งมีเสียงเด็กชายคนหนึ่งกำลังร้องโหยหวน
วินคุ้นเสียงนั้น เขารีบลงไปด้านล่าง จากนั้นเขาก็รีบไปเขย่ากรงในทันที
“มันล็อคอ่ะ
ทำยังไงดี”
วินตัดสินใจยังลูกกรงตรงนั้นจนมันเกิด
แล้วก็ผลักประตูเข้าไปด้านในทันที
เขาก็พบกับเด็กชายคนหนึ่งซึ่งท่าทางเหมือนคนติดตา ซูบผอม ขอบตาคล้ำ
ราวกับว่าไม่ได้นอนมานานหลายปี เมื่อเด็กชายคนนั้นเห็นวิน ก็ตกใจมาก
แต่วินเห็นเขาก็ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา
“วุ้น
นี่พี่เองนะ พี่มาช่วยเราแล้ว”
วินพยายามจะแบกวุ้นออกมา
แต่ในตอนนั้นเอง มียามคนหนึ่งเห็นพวกเขา ยามคนนั้นจึงเป่านกหวีดเรียกทุกคนออกมา
ลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงนับสิบมาล้อมเขาเอาไว้ในทันที
โดยที่เจ้าพ่อเคี้ยงตามมาทีหลัง มาดูว่าใครมันบังอาจบุกเข้ามาด้านใน
“เฮ้ย
นี่แกเป็นใครถึงบุกเข้ามาวะ” เจ้าพ่อเคี้ยงตะโกนไป
“พี่เคี้ยง
อย่าทำอะไรเขาเลย”
“ไข่มุก
นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย เธอหายไปไหนมา พี่ตามหาจนทั่วเลยนะ”
“แกทำอะไรกับน้องฉันวะ”
วินตะโกนบอกไป
“ก็แค่ให้น้องแกติดยายังไงหล่ะ
ฉันจำแกได้ แกคิดว่าแกจะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอ”
“แกฆ่าฉันไม่ตาย
วันนี้ฉันเลยจะมาฆ่าแกยังไงหล่ะ”
“ปากดีนักนะไอ้เด็กเวร
กูจะส่งมึงไปอยู่กับพ่อแม่มึงวันนี้แหละ”
ในตอนนั้นเอง
วินก็จับไข่มุกเอาไว้เป็นตัวประกัน โดยที่ไข่มุกนั้นก็ยอมแต่โดยดี
“ถ้ามึงอยากให้น้องมึงตายก็เอาเลย”
“มึงอย่าทำอะไรน้องกูนะเว้ย”
“บอกลูกน้องมึงวางอาวุธแล้วถอยไปให้หมด”
“ก็ได้ๆๆ เฮ้ย
พวกมึง วางอาวุธลงให้หมด” พวกของเจ้าพ่อเคี้ยงวางอาวุธลงกันหมด
แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีคนแอบมายิงลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงจนล้มลงไปทีละคน
“วิน
รีบไปจากที่นี่ เร็ว”
หลังจากที่เซบตะโกนบอกวิน
พวกเขาก็ยิงปะทะกันด้านในทันที
=================================================================
วินจะพาน้องชายออกไปจากรังนรกนี้ได้หรือไม่ อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
อัพช้าหนูขอโทษด้วย พรีส!!
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น