Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #11 : สวัสดีแอนน์ แฟรงค์

พวกมันเข้าเล่นงานแคทเทอรีนและพวกเด็กๆ ปะทะกันอย่างตะลุมบอน นาวินประเคนเข่าและศอกใส่พวกมัน แซคเตะหน้าพวกมันเรียงตัว โอ๊คและธินก็ใช้คาราเต้ที่เรียนมาสอยพวกมัน โซเซียใช้กังฟูของเขากระโดดเตะพวกมัน อเล็กซ์ก็ไม่น้อยหน้าจับมันหักแขนหักขาอย่างกับตุ๊กตา ส่วนเอมและออยทำอะไรไม่ได้มากนอกจากไปผสมโรงกับพวกเขา

พวกมันเริ่มเห็นท่าไม่ดี ตัวหัวหน้ามันพยายามจะใช้ปืนยิง แต่แคทเทอรีนมาเตะปืนของมันทิ้ง จากนั้นก็เอาปืนมันมาจ่อที่หน้าของมัน

“ใจเย็นน่าแคท มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันได้นี่หน่า”

แคทเทอรีน : งั้นเหรอ ฝากไปบอกไวเมอร์ลูกพี่แกด้วย ฉันจะตามไปฆ่าแกถึงที่เลย

จากนั้นแคทเทอรีนก็เอาปืนตบหน้ามัน ตัวมันหนีไปปล่อยให้ลูกน้องอ่วมอรทัยอยู่ตรงนั้น แต่ไม่ทันไร ตำรวจแถวนั้นก็มาพอดี แคทเทอรีนกลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ เลยตัดสินใจไปเอากุญแจเรือยอร์ชจากดอร์กิ้นมา จากนั้นก็รีบหนีขึ้นเรือไป ตำรวจพยายามจะจับตัวไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

อเล็กซ์ : เฮ้อ หนีรอดซะที นึกว่าจะต้องติดคุกในเดนมาร์กแล้ว

นาวิน : ว่าแต่ เพื่อนของคุณแคทเทอรีนจะรู้หรือเปล่าครับว่าเรามา

แคทเทอรีน : ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ฉันส่งข้อความไปบอกเขาเรียบร้อยแล้ว

แซค : ว่าแต่ เนเธอร์แลนด์จะปล่อยภัยเหรอครับ ผมคิดว่าพวกเยอรมันต้องบุกไปที่นั่นแน่ๆ

แคทเทอรีน : เนเธอร์แลนด์เป็นแค่ทางผ่านเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนน้าหน่ะ ความจริงน้ามีของให้พวกเธอดูมากกว่า

โอ๊ค : ครับผม อยากรู้จริงๆเลยครับว่ามันคืออะไร

ธิน : ว่าแต่ น้าไปทำอะไรกับพวกมันมาครับ มันถึงคิดจะทำร้ายน้า // แคทเทอรีนนิ่งไปพักนึง ทำเอาบรรยากาศรอบข้างเงียบงัน

โซเซีย : นี่ ฉันว่าอย่าเพิ่งถามตอนนี้ดีกว่านะธินเอ้ย

แคทเทอรีน : ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวน้าจะเล่าให้ฟังนะ // เรื่องมีอยู่ว่า ลูกชายคนโตของแคทเทอรีนเธอเกิดไปมีเรื่องกับพวกนาซีหัวรุนแรงเพราะมันทำร้ายคนยิว ทำให้ลูกชายของเธอโดนไวเมอร์สั่งเก็บ เขาตายอย่างหน้าอนาถา แคทเทอรีนพยายามใช้วิธีการทางกฎหมาย แต่ในยุคที่พวกนาซีครองอำนาจหน่ะเหรอ อย่าหวังที่ความยุติธรรมจะมีกับพวกเชื้อสายยิว พวกมันไม่ใยดีกับเรื่องนี้เลย แคทเทอรีนจึงสะสมความแค้นกับพวกเยอรมันอย่างมาก รอวันที่จะล้างแค้นไวเมอร์

เอม : เรื่องของคุณน้าน่าเศร้าจริงๆนะคะ ว่ามั้ยออย

ออย : นั่นสิ ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงวันหนึ่งคุณน้าต้องได้รับความยุติธรรมแน่ๆ

แคทเทอรีน : ขอบใจมากนะจ๊ะ

ณ กรุงวอร์ซอร์ หลังจากที่ทหารเยอรมันเข้าควบคุมเมืองไว้ได้เนื่องจากโปแลนด์ขอยอมแพ้ ฮัมบูร์กและพรรคพวกฉลองให้กับชัยชนะในครั้งนี้

ฮัมบูร์ก : ฉลองกันหน่อย วันนี้พวกนายทุกคนทำได้ดีมากเลยนะ

มิลเลอร์ : ใช่แล้ว ต่อไปฝรั่งเศส แล้วก็อังกฤษ พวกมันจะเอาอะไรมาต่อต้านเรา

เมอร์ลิน : แน่นอน กองทัพของพวกเราแข็งแกร่งซะขนาดนี้เนี่ย ใครจะสู้ได้

ลูก้า : นี่พวกนาย พรุ่งนี้ฉันต้องไปประจำการที่แอฟริกาตามท่านรอมเมลไปแล้วนะ

ฮัมบูร์ก : งั้นเหรอ ฉันก็ต้องเข้าพบท่านผู้นำเหมือนกันพรุ่งนี้

เมอร์ลิน : เอาน่า ยังไงก็ไปทันอยู่แล้วน่า ท่านรู้นี่ว่าเราพักผ่อนอยู่

มิลเลอร์ : นั่นสิ เอ้ยนี่ เอาไส้กรอกมาเพิ่มให้พวกเราหน่อยสิ

ลูก้า : เฮ้ยนี่ กะจะให้อ้วนเป็นหมูเลยหรือไงเนี่ย // แต่ตัวเขาหยิบไส้กรอกเข้าปากไม่หยุด

มิลเลอร์ : ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันก็กลับไปออกกำลังกายแล้ว

เมอร์ลิน : ฮัมบูร์ก ได้ยินว่าท่านผู้นำชื่นชมในตัวเธอมากเลยนะ ฉันอิจฉาจริงๆ

ฮัมบูร์ก : ยังไม่จบแค่นี้หรอก ฉันมีบางอย่างที่ต้องบอกท่านผู้นำด้วยหล่ะ ฉันอยากไปอยู่ทัพเรือหน่ะ

ลูก้า : จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อ ยังไงก็ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ

ด้านแนวรบตะวันออก หลังจากที่กองทัพแดงเข้ายึดได้ ออก้านึกออกว่าพวกเขาทำงานอยู่โรงงานแห่งหนึ่ง เขารีบมุ่งหน้าไปยังโรงงานแห่งนั้นทันที แต่ในตอนนั้นเอง กองทัพเยอรมันก็เข้ายึดโรงงานแห่งนั้นแล้วกวาดต้อนชาวยิวออกไป ออก้าพยายามเข้าไปหาโซเซียแต่ทหารเยอรมันห้ามไว้

“เฮ้ย นายจะไปไหน”

ออก้า : ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน

“ตอนนี้ที่นี่อยู่ในความดูแลของเยอรมัน โซเวียตไม่เกี่ยว”

“ไอ้พวกหมาเยอรมัน ซักวันอังกฤษจะมาฆ่าพวกแก โซเวียตก็เหมือนกัน โง่ร่วมมือกับพวกมันอยู่ได้” เชลยคนหนึ่งตะโกนด่าทหารเยอรมัน จนโดนพวกมันซ้อมแล้วลากตัวออกไป ทันใดนั้นเองออก้าก็เห็นดไวด์ คนที่เขารู้จักและเป็นเพื่อนกับโซเซีย เขาจึงเข้าไปคุยด้วยทันที

ออก้า : ดไวด์ นี่ฉันออก้านะ โซเซียอยู่ที่นี่หรือเปล่า

ดไวด์ : โซเซียเหรอ เขาไม่อยู่ตั้งนานแล้ว ได้ยินวาไปเนเธอร์แลนด์กับน้าเขา

ออก้า : เนเธอร์แลนด์เนี่ยนะ จริงเหรอเปล่า

ดไวด์ : ฉันได้ยินมาแบบนั้น ออก้า อย่าไว้ใจพวกเยอรมัน // จากนั้นมันก็ลากตัวดไวด์ไป ส่วนออก้าก็ต้องคอตกออกมา

ทางด้านรถของเจเลมี่ เมื่อเขามาถึงท่าเรือ เจเลมี่ก็เดินมาขึ้นเรือโดยที่มีชายคนหนึ่งรออยู่

“เจลามี่ นายรอนานมั้ย” ใช่แล้ว เจลามี่ เขาคือน้องชายของเจเลมี่ที่ชื่อคล้ายกัน เมื่อคนพี่มาถึง เขาก็โดนลอบยิงจากด้านบนเรือ ร่างของเจเลมี่ล้มลงไปทันที เจลามี่ตกใจมาก พยายามจะไปประคองพี่สาวของเขาไว้ ส่วนมือปืนก็โดนจับส่งตำรวจจนได้

เจเลมี่ : เจลามี่ ฉันคงไม่รอดแล้วหล่ะ

เจลามี่ : แข็งใจไว้นะพี่ พี่ต้องรอดเพื่อประเทศนี้นะพี่

เจเลมี่ : ไม่ เธอต้องทำงานนี้แทนฉัน ฉันเชื่อในตัวเธอนะ

เจลามี่ : แต่ผมไม่เก่งเหมือนพี่นะครับ

เจเลมี่ : ไม่ต้องห่วง ยังไงเธอต้องทำได้ ทุกอย่างอยู่ในเอกสารนี้แล้ว ฉันฝากด้วยนะ

เจเลมี่หมดลมไปในอ้อมแขนของเจลามี่ เขาร้องไห้อย่างเสียสติจนแทบบ้า แต่ยังไงเขาก็ต้องทำงานของเขาต่อไป เขาปาดน้ำตาแล้วขึ้นเรือไปยังอังกฤษทันที

ณ ประเทศไทย หลังจากที่กัสกลับมาได้ไม่นาน เธอก็มีข่าวในไทยว่าเธอไปนอนกับนายทหารเยอรมันมา ทำเอาเธอเครียดจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร เธอต้องคอยให้สัมภาษณ์กับสื่อทุกวันเกี่ยวกับเรื่องชู้สาวนี้

“คุณกัสคะ เรื่องของคุณกับนายทหารเยอรมันนี่เป็นยังไงคะ”

กัส : เรารู้จักกันเฉยๆค่ะ ไม่มีอะไรมาก

“แล้วตอนนี้เขาใช่แฟนของคุรหรือเปล่าคะ”

กัส : ตอนนี้ยังเรียกไม่ได้ แต่อนาคตไม่แน่ค่ะ

“คุณคิดว่ามันจะเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศหรือเปล่าคะ”

กัส : ดิฉันไม่ขอตอบเรื่องนี้ค่ะ ฉันขอตัวนะคะ // เธอหัวเสียเดินเข้าบ้านพักของเธอไป เธอพยายามจะไปควบคุมตัวเองไม่ให้เสียสติ แต่ทำยังไงได้ ข่าวบ้าพวกนี้มันมาสุมอยู่ในหัวทั้งวัน

“คุณวิคเตอร์ ยังไงคุณต้องรับผิดชอบฉัน” เธอพยายามรวบรวมเงินเพื่อเดินทางไปเยอรมันโดยเร็ว โดยที่ไม่รับงานแสดงอื่นๆที่เขามาหาเธอ

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่รัตหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว เขาก็ออกจากโรงพยาบาลทันทีและถูกเรียกตัวกลับไปที่กรุงเทพ เพื่อเข้าพบกับผู้บังคับบัญชาของเขา เมื่อเขามาถึง ผบ.หน่วยก็นั่งรอเขาอยู่แล้ว

“เอาหล่ะคุณรัต นั่งก่อนสิ”

รัต : ท่านครับ ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ

“ผมได้รับรายงานเรื่องของคุณที่ชายแดนกัมพูชาแล้ว ทำได้ดีมาก ผมเลยอยากมอบหมายงานๆนี้ให้คุณ”

รัต : ครับท่าน งานอะไรครับ

“ผมอยากจะให้คุณเป็นสายลับหน่ะ ในตอนนี้ ความขัดแย้งของเราที่อินโดจีนตอนนี้กำลังปะทุอย่างหนัก ผมกลัวว่าจะเกิดสงครามใหญ่ ผมเลยอยากให้คุณเข้าแทรกซึมพื้นที่กัมพูชาหน่ะ”

รัต : ได้ครับท่าน ว่าแต่ ผมจะต้องเปลี่ยนชื่อใหม่หรืออะไรใหม่หรือเปล่าครับ

“ทุกอย่างอยู่ในซองนี้หมดแล้วหล่ะ อีก 3 วันจะมีคนมารับตัวคุณไป เอาหล่ะ โชคดีนะ”

ณ ค่ายยุวชนนาซี กรุงเบอร์ลิน เด็กคนอื่นๆกลับบ้านกันหมดเพราะเป็นช่วงหยุดฉลองชัยชนะ แต่โยชิตะไม่มีที่ไหนให้ไป เขาเลยตัดสินใจอยู่ที่ค่ายชั่วคราว โดยที่มีภารโรงแถวนั้นอยู่เป็นเพื่อนเขา

ภารโรง : ไม่กลับบ้านเหรอเรา

โยชิตะ : อ้อ ผมไม่มีบ้านอยู่หรอกครับ พวกพี่ๆของผมก็ไปทำงาน ไม่ก็ไปทำสงครามหน่ะครับ

ภารโรง : แล้วพ่อแม่ของเธอไปไหนซะหล่ะ

โยชิตะ : ท่านไม่อยู่ที่นี่หรอกครับ คุณลุงหน่ะ เคยเป็นทหารใช่หรือเปล่าครับ

ภารโรง : เธอรู้ได้ยังไงหล่ะ

โยชิตะ : ดูจากท่าทางที่ลุงทำผมก็พอรู้หน่ะครับ

ภารโรง : ใช่แล้วหล่ะ สงครามโลกครั้งที่หนึ่งหน่ะ

โยชิตะ : คุณลุงเล่าให้ผมฟังหน่อยได้หรือเปล่าครับ ผมอยากฟังจากปากคุณลุงหน่ะ

ภารโรง : โอเค เดี๋ยวลุงจะเล่าให้ฟังนะ // ลุงคนนั้นเล่าเรื่องของเขาให้โยชิตะฟังจนหมด โยชิตะก็นั่งฟังด้วยความเพลิดเพลิน เหมือนกับว่าเขาได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้มานานแล้ว

ณ กรุงปารีส ฝรั่งเศส อลิสกับรินเพิ่งจะส่งข้อมูลสำคัญให้กับทางเยอรมัน พวกเธอได้รับค่าตอบแทนที่คุ้มค่าแล้วส่งเงินและของบางส่วนไปให้โยชิตะน้องชายของเธอ รินเองก็เขียนจดหมายถึงเขาเช่นเดียวกัน

อลิส : เฮ้อ หวังว่าโยชิตะเขาจะได้รับไปนะ

ริน : นั่นสิพี่ กลัวว่าจะส่งไปที่เยอรมันไม่ได่หน่ะสิพี่ // ระหว่างนั้นเอง สาวนักเต้นกลุ่มหนึ่งที่ไม่ถูกกับพวกเธอก็เดินมาเจอพอดี

“นี่หล่อนๆ มาดูพวกหมูเยอรมันนี่สิ พวกบ้าสงคราม”

“ใช่ๆ แต่เราประกาศสงครามกับมันแล้วนี่พี่ พวกแกเละเป็นจุลแน่”

อลิส : จะบ้าเหรอ ฉันมาจากออสเตรียนะเฟ้ย อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า

ริน : ใช่ๆ แล้วเธอคิดเหรอว่ากองทัพของเธอจะทำอะไรได้

“ปากดีนะอีนี่ ตบมันเลย”

พวกหล่อนพยายามจะตบทั้งสองคน แต่อลิสกับรินแข็งกว่า ทั้งคู่จิกหัวพวกนั้นจากนั้นก็ทั้งตบทั้งต่อย ทำเอาพวกนั้นน่วมไปตามๆกัน

“อีบ้า นี่เธอทำกับผมฉันแบบนี้เหรอ”

อลิสไม่ฟังตบหน้าพวกนั่นต่อ จนพวกนั้นต้องหนีออกไป ส่วนรินกับอลิสก็กลับมานั่งอยู่แถวนั้น

อลิส : เฮ้อ โคตรเหนื่อยเลย แต่ก็ดีแล้ว หมั่นไส้มันมานานแล้ว

ริน : แต่พวกมันจะไปฟ้องเจ้านายมันหรือเปล่าพี่

อลิส : ไม่ต้องห่วงหรอก เท่าที่แซคเล่าให้ฟัง อีกไม่นานฝรั่งเศสก็จะยึดที่นี่แล้ว

ริน : แซค จริงด้วยพี่ ไม่ได้เจอพวกนั้นนานแล้วนะพี่ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน

อลิส : นั่นสิ แต่เอาเถอะ ซักวันคงต้องได้เจอเองหล่ะ

ณ ท่าเรือแห่งหนึ่งของฝรั่งเศส หลังจากที่จูเลียสมาถึง เขาก็เดินทางต่อไปเยอรมันทันที แต่ในช่วงนั้นไม่มีรถไฟไปเยอรมันเลย เขาจึงต้องหารถแถวนั้นเพื่อเดินทางต่อ เขาเดินมาเจอรถคันหนึ่งที่กำลังขนของขึ้นรถอยู่ เขาจึงลองเดินเสี่ยงดวงเข้าไปถามชายคนนั้น

จูเลียส : คุณครับ คุณจะไปไหนเนี่ย

“ฉันจะไปเยอรมันหน่ะ”

จูเลียส : คุณจะไปทำไมเหรอครับ

“ฉันมีงานต้องทำนิดหน่อยหน่ะ”

จูเลียส : ผมขอไปด้วยนะครับ จะคิดเงินผมก็ให้

“นายจะไปทำอะไร”

จูเลียส : ผมจะไปเที่ยวหาเพื่อนหน่ะครับ

“โอเค งั้นนายมากับฉัน เงินฉันไม่คิดหรอก”

ณ กรุงลอนดอน โจสทำงานอยู่ที่สถานทูตอเมริกาในอังกฤษ เขาต้องคุยกับเจ้าหน้าที่อังกฤษทุกวันเรื่องของอเมริกา ว่าพวกเขาจะเข้าร่วมสงครามด้วยหรือไม่

“คุณโจส คุณว่าอเมริกาจะเข้าร่วมสงครามหรือเปล่าครับ”

โจส : เราดำเนินนโยบายเป็นกลางหน่ะครับ

“งั้นเหรอครับ คุณคิดว่าอเมริกาจะทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเหรอครับว่าเกิดสงคราม”

โจส : คุณต้องเข้าใจนะครับ ตอนนี้กองทัพอเมริกากำลังประสบปัญหาอยู่ครับ

“แล้วแนวรบทางด้านแปซิฟิกหล่ะ ได้ยินว่าทางญี่ปุ่นกำลังโจมตีจีนอยู่นี่”

โจส : ผมเชื่อว่า รูสเวตต์คงจะต้องดำเนินการขั้นเด็ดขาดแน่นอนครับ

“ผมหวังว่า การกระทำของญี่ปุ่นจะทำให้คุณเข้าร่วมสงครามได้นะครับ”

ทางด้านนูโวร่า เมื่อเธอมาถึงลอนดอน เธอก็ได้รับคำสั่งให้เข้าทำงานที่สถานทูตอีตาลี เพื่อประชาสัมพันธ์โฆษณาชวนเชื่อของผู้นำของเธอ แล้วก็เป็นสายลับในอีกด้านหนึ่งด้วย เธอต้องเปลี่ยนชื่อแซ่ รวมทั้งต้องไม่ให้ใครจำได้ว่าเธอเป็นใคร

“สวัสดีครับคุณนูโวร่า เรากำลังรอคุณอยู่พอดีเลย”

นูโวร่า : สวัสดีค่ะทุกคน ทุกคนคงจะรู้ดีนะว่าฉันเป็นใคร

“ครับผม พวกเราทราบดี”

นูโวร่า : ฉันขอให้ทุกคนทำงานให้เต็มที่ แล้วดำเนินการอย่างลับๆ เอาหล่ะ ไปได้

นูโวร่ากลับไปนั่งโต๊ะของเธอเอง จากนั้นเธอก็ดูงานที่ได้รับมอบหมายบนโต๊ะของเธอ ซึ่งงานของเธอ เธอต้องตามหาตัวชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นทูตสหรัฐแล้วสืบหาข้อมูลจากเขาให้ได้ ซึ่งเขาคนนั้นก็คือ โจส สมิธ ชายคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดีนั่นเอง

“สวัสดีคุณโจส ฉันจะเจอคุณให้ได้”

ที่แนวรบด้านแอฟริกา ทหารเยอรมันหลายหน่วยได้เข้ามาช่วยทหารอิตาลีรบ วิคเตอร์กับเทราน์เนอร์ก็เพิ่งจะมาถึงพอดี พวกเขาตื่นตาตื่นใจกับดินแดนทะเลทรายแถวนั้นมาก

วิคเตอร์ : ในที่สุด เราก็มาถึงกันแล้ว สมรภูมิรบแรกของเรา

เทราน์เนอร์ : แต่ที่นี่ร้อนเป็นบ้าเลยเนี่ย พวกนายว่ามั้ย

วิคเตอร์ : กลัวอะไรหล่ะ ฉันชอบมากเลยหล่ะ เจอแต่หนาวมาทั้งชีวิตเนี่ย

เทราน์เนอร์ : เอาที่สบายใจเลยพวก

ในช่วงเดียวกัน เทเรซ่าก็กำลังช่วยรักษาทหารแถวนั้นอยู่ เธอก็ต้องออกมาต้อนรับทหารเยอรมันที่มาใหม่ เธอก็ได้เจอกับวิคเตอร์โดยบังเอิญ

เทเรซ่า : วิคเตอร์ นี่คุณมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย

วิคเตอร์ : คุณเทเรซ่า ในที่สุดผมก็เจอคุณ คุณรู้มั้ยผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน

เทราน์เนอร์ : ใครกันเนี่ย นายรู้จักเธองั้นเหรอ

วิคเตอร์ : แน่นอน เธอเป็นแฟนฉันเองหล่ะ

เทเรซ่า : ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย พวกนายเพิ่งจะมาใหม่ ไปรายงานตัวด้านนั่นสิ

วิคเตอร์ : แล้วเธออยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย

เทเรซ่า : ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก

เทราน์เนอร์ : ฉันว่าฉันไปรายงานตัวด้านนั้นดีกว่า ไปกันเถอะวิคเตอร์ // เทราน์เนอรากแขนวิคเตอร์ไปยังศูนย์บัญชาการ ปล่อยให้วิคเตอร์ตาลอยแบบนั้นไม่อยู่นานเลยหล่ะ

ณ ซอยแห่งหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส ชายคนหนึ่งเดินถือซองเอกสารแผ่นหนึ่งเดินเข้าซอย แล้วทิ้งเอาไว้บนฝาถังขยะแถวนั้นแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้ผู้หญิงท่าทางจรจัดคนหนึ่งเอาเอกสารนั่นไป เมื่อเธอได้เอกสารเธอก็เปิดอ่านทันที

“เคท งานนี้เธอต้องข้ามเขตไปเยอรมัน ฉันมีงานให้เธอทำ เธอต้องสังหารชายคนนี้ ในรูปเป็นรูปของนายทหารคนหนึ่ง”

หญิงสาวคนนั้นอ่านดูอย่างละเอียด จากนั้นเธอก็กลับเข้าไปเตรียมของในบ้าน ซึ่งมีปืนไรเฟิล  Lee-Enfield ของอังกฤษ ติดกล้องเล็งสำหรับซุ่มยิง หลังจากที่เธอเตรียมยุทธภัณฑ์เสร็จ เธอก็เปลี่ยนชุดแล้วออกเดินทางทันที แต่ก่อนไป เธอไปร้านไวน์แห่งหนึ่งจากนั้นก็ซื้อไวน์มาขวดหนึ่ง เจ้าของร้านรู้จักเธอดีเลยเตรียมไวน์ให้เธอ

“จะไปฆ่าคนอีกแล้วสินะเคท”

“ก็นี่มันชีวิตทหารรับจ้างแบบฉันนี่หน่า แล้วเจอกันนะ” หลังจากที่เธอได้ของ เธอก็ออกเดินทางไปเยอรมันทันที

ไม่กี่วันถัดมา หลังจากที่เรือยอร์ชของแคทเทอรีนมาเทียบท่าที่ชายฝั่งเนเธอร์แลนด์ จากนั้นพวกเขาก็ผูกเรือไว้แล้วมายังจุดที่เพื่อนของแคทเทอรีนนัดไว้ทันที จากนั้น เธอก็เห็นเขาจอดรถบรรทุกอยู่ตรงโคนต้นไม้

แคทเทอรีน : อ๊อตโต้ นั่นนายใช่มั้ย

อ๊อตโต : แคทเทอรีน เธอปลอดภัยดีนะ ฉันได้ข่าวที่โปแลนด์แล้ว

อีดิธ : แคทเทอรีน เธอจำฉันได้มั้ยจ๊ะ

แคทเทอรีน : จำได้สิ เธอก็สบายดีนะ

อ๊อตโต : ลูกแอนน์ มาร์ก๊อต สวัสดีน้าแคทเทอรีนสิลูก

แอนน์ มาร์ก๊อต : หวัดดีค่ะคุณน้า

แคทเทอรีน : ว้าว หนูแอนน์ มาร์ก๊อต โตขึ้นมากเลยนะเนี่ย

อเล็กซ์ : พวกเรา ดูนั่นสิ แอนน์ แฟรงค์ตัวจริงเสียงจริงเลยนะเนี่ย // เธอกระซิบกับเพื่อนๆของเขา

แคทเทอรีน : อ๊อตโต นี่หลานสาวฉัน อเล็กซ์ ส่วนนี่ก็เพื่อนๆของหลานสาวฉันนะ // เด็กๆทักทายครอบครัวแฟรงค์ จากนั้นพวกเขาก็รีบขึ้นรถเพื่อไปส่งพวกของแคทเทอรีน ณ ที่พักของเธอทันที

======================================================================

พวกเด็กๆได้เจอกับแอนน์ แฟรงค์ตัวจริงเสียงจริง แต่ในขณะเดียวกันสงครามก็เริ่มเดือดขึ้น พวกเด็กๆจะผ่านมันไปได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยนะ พยายามรีบปั่นเอาใจคนเปิดเทอม แหะๆ