คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP 7 : งานใหญ่ชิ้นใหม่
วินและเซบช่วยกันล้อมรถคันนั้นเอาไว้
จากนั้นก็เรียกให้คนในรถออกมา
“ออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเรายิงแน่” วินตะโกนออกไป
และในตอนนั้นเอง
ชายสองคนและหญิงอีกหนึ่งคนก็ออกมาจากรถ
เซบเจอผู้หญิงคนนั้นก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นใคร
“อ้าว นี่เธอ ซากิริ ใช่หรือเปล่า” เซบถามขึ้น
“เซบ นี่นาย นายอยู่ที่นี่งั้นเหรอเนี่ย” ซากิริพูดด้วย
“ฉันว่าแล้ว หัวหน้าคิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ” เอย์จิพูดเสริม ในขณะเดียวกัน
เวหาก็เดินมาดูอะไรด้านนอกด้วย
“อ่า นี่ พวกที่เราเคยเจอกันวันก่อนใช่หรือเปล่า” เวหาพูดขึ้น
“นี่พวกนาย มาอยู่บ้านนี้ได้ยังไงกัน” เอกยิงคำถามใส่ทันที
“มีผู้ชายคนหนึ่งพาผมมาที่นี่ แล้วให้ผมอยู่ที่นี่
ว่าแต่ไปไหนหล่ะครับ” คนในกลุ่มของเอกอึ้งไปตอนแรก แต่สุดท้ายก็ตอบไป
“ผู้กองธงงั้นเหรอ เขา… เขาตายแล้วหล่ะ” เอย์จิพูดขึ้น
“ใช่ ตายเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง
เพื่องานของเราหน่ะ” ซากิริพูดเสริม
“ตกลงนี่มันยังไงกัน พวกคุณต้องการอะไรกันแน่เนี่ย” เซบถาม
“นั่นดิ นายรู้จักผู้กองธงด้วยเหรอวิน” เวหาถามวิน
“คือ ตั้งแต่ที่ฉันถูกเผาบ้านไป
เขาก็พาฉันมาที่นี่ แล้วเขาก็หายไป ไม่กลับมาอีกเลยหล่ะ” วินพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“เธอต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ผู้กองธงถึงได้เลือกเธอ” เอกพูดขึ้น
“แล้วพวกคุณมาที่นี่ มีธุระอะไรกับเรางั้นเหรอ” เซบถามกลับไป
“ก็เราต้องการมาดูให้แน่ใจเฉยๆหน่ะ” ซากิริพูดขึ้น
“ใช่ๆ ก็แค่มาดูว่าผู้กองธงทำไมถึงเลือกพวกนายหน่ะ” เอย์จิพูดเสริม
“สรุปคือ ผู้กองธงนี่เป็นใครกันหล่ะครับเนี่ย” เวหาถามไป
“เขาเป็นสุดยอดนายตำรวจที่ดีที่สุดคนหนึ่ง
เขาตายเพราะพวกเจ้าพ่อเคี้ยงหน่ะ” เอกพูดขึ้น
“เจ้าพ่อเคี้ยงอีกแล้ว
ทำไมฉันต้องได้ยินแต่ชื่อมันด้วยเนี่ย” วินพูดด้วยความอารมณ์เสีย
“พวกนายมีอะไรกับมันอย่างงั้นเหรอ” ซากิริถามกลับ
“ก็ เรากำลังตามล่าพวกมันอยู่หน่ะ
เจ้าพ่อสิงห์ด้วย” เซบพูดขึ้น
“ห่ะ พวกนายแค่สามคนเนี่ยนะ” เอย์จิถามอย่างเย้ยหยัน
“เอ้า อย่าดูถูกพวกเราสิพวก
เราฆ่าลูกน้องคนสนิทมันตายไปหลายคนแล้ว” เวหาโม้ขึ้นบ้าง
“ถ้าอย่างงั้น เราคงช่วยเหลือกันได้หล่ะ” เอกพูดไปตรงๆทันที
“นี่คุณหมายความว่ายังไงกันหล่ะครับ”
“ผมอยากให้พวกคุณมาร่วมงานกับเราหน่ะ”
“ใช่ๆ ไหนๆเราก็มีศัตรูคนเดียวกันแล้ว
นายน่าจะมาร่วมกับเรานะ” ซากิริพูดขึ้น
“แต่ เราไม่ชอบรับคำสั่งจากใครนี่หน่ะสิ” เซบพูดขึ้น
“เอ้า แล้วนายจะไม่ยอมฟังใครเลยงั้นเหรอ” เอย์จิถาม
“ก็พวกเรามัน Freelance นี่หว่า นายจะทำไมหล่ะ” เวหาพูดขึ้น
“เอ๊ะ มึงนี่กวนตีนหว่ะ” เอย์จิกับเวหาเริ่มจะเขม็นใส่กันแล้ว
“ใจเย็นสิ ตอนนี้ผมยังไม่ขอตัดสินใจ
แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะช่วยพวกคุณเท่าที่จะช่วยได้ก็แล้วกัน” วินพูดขึ้น
“ฉันเข้าใจ
ถ้านายมีอะไรก็ติดต่อพวกเราที่เบอร์ติดต่อนี่ก็แล้วกัน” เอกให้เบอร์สำนักงานกับวิน จากนั้นพวกเขาก็รีบขึ้นรถกลับไป
“แล้วเจอกันใหม่นะเซบ” ซากิริพูดกับเซบ จากนั้นเธอก็นั่งรถออกไปในทันที
“เฮ้ย แฟนนายสวยดีหว่ะ จีบเลยมั้ย” เวหาสะกิดเซบ
“พูดบ้าๆ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย” เซบพูดขึ้น
“เรากลับไปทำงานต่อดีกว่าหว่ะ
มีอะไรต้องทำอีกเยอะหว่ะ”
พวกเขากลับเข้าไปในเซฟเฮ้าส์ในทันที
เพื่อที่จะตามล่าคนของเจ้าพ่อเคี้ยงต่อไป
ณ รังของเจ้าพ่อเคี้ยง
ลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงรีบวิ่งไปรายงานข่าวกับเจ้าพ่อเคี้ยงเรื่องของไอ้แก้ให้เคี้ยงได้ฟัง
“พี่เคี้ยง แย่แล้วพี่”
“อะไรของมึงอีกวะ” เขาพูดพลางพี้ยาตัวใหม่
“ไอ้แก้มันโดนเก็บแล้วพี่”
“ห่ะ ใครเก็บมันวะ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าพวกไหน
พวกเจ้าพ่อสิงห์หรือเถ้าแก่หยงหน่ะ”
“ห่ะ นี่มันตายเพราะพวกนั้นเหรอ”
“ใช่พี่ มันตายตอนสองแก๊งค์นั้นปะทะกันพี่”
“ไม่ได้การแล้ว แบบนี้ต้องสืบให้ได้”
“ครับพี่”
และที่รังของเจ้าพ่อสิงห์ ในขณะที่เขากำลังนั่งดื่มน้ำชา
ลูกน้องของเขาคนหนึ่งรีบวิ่งมารายงานสถานการณ์การปะทะของแก๊งค์ให้พวกเขาฟังในทันที
“พี่สิงห์ครับ
แก๊งค์เราปะทะกับพวกเถ้าแก่หยงที่ตลาดครับ”
“งั้นเหรอ พวกเราเป็นยังไงบ้าง”
“พวกเราตายไปหลายคนอยู่ครับ แต่ว่า”
“แต่ว่าอะไรวะ”
“มีลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงตายด้วยนะครับ”
“ห่ะ จริงเหรอวะ เรื่องใหญ่เลยนะเว้ย
ถ้ามันมีปัญหา เราจะโดนสองแก๊งค์เล่นงานเราได้เลยนะ”
“แล้วเราจะเอายังไงดีครับพี่”
“ฉันจะนัดเจอมัน แล้วจะรินน้ำชาเลี้ยงมันเอง”
“ได้ครับพี่ ผมจะนัดวันคุยกับทางนั้นเองครับ”
และที่ห้องนอนในบ้านเถ้าแก่หยง
ในขณะที่เมียเขายังคงดูแลเขาอยู่
ลูกน้องของเขาก็มารายงานเรื่องของเขาผ่านทางโทรศัพท์
“เถ้าแก่ครับ มีเรื่องที่ตลาดครับ
มีคนของเจ้าพ่อเคี้ยงตายด้วยครับ”
“ห่ะ บ้าเอ้ย นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะเว้ย”
“แล้วจะเอายังไงดีครับเถ้าแก่”
“เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปก่อนไป” จากนั้นเถ้าแก่หยงก็ตัดสายไป
“เฮีย
ฉันว่าเฮียส่งลูกเราไปคุยกับเจ้าพ่อเคี้ยงดีกว่านะ”
“อาเหยากับอาเปียวงั้นเหรอ
ตอนนี้เขาอยู่ที่ต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ”
“ฉันได้ยินว่าเขามาอยู่บ้านที่กรุงเทพด้วย”
“ดี ให้เขาไปคุยกับเจ้าพ่อเคี้ยง บอกเราจะชดใช้ให้ดีที่สุด”
เถ้าแก่หยงยังคงคุยกับเมียในห้อง
โดยที่ไม่รู้ว่าเขาโดนติดเครื่องดักฟังไว้ในห้องด้วย
ณ บ้านหลังใหญ่ของอาเหลาและอาเปียว
ในตอนนั้นอาเปียวรับโทรศัพท์จากแม่ของเขา จากนั้นเขาก็มาคุยกับอาเหลาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“เฮีย หม๊าเราโทรมาอ่ะ”
“เออ มีอะไรหรือเปล่าวะ”
“อีให้เราสองคนไปเจรจากับเจ้าพ่อเคี้ยง
เรื่องลูกน้องเขาที่ตายหน่ะ”
“งั้นเหรอ ต้องรีบหน่อยหล่ะ ก่อนจะเป็นเรื่องใหญ่”
“แต่เราต้องนัดพวกเจ้าพ่อเคี้ยงก่อนนะเฮีย”
“ส่งคนของเราไปคุยกับมันก่อน”
ในขณะเดียวกัน
แม่บ้านคนหนึ่งที่ทำความสะอาดหน้าห้องของพวกเขาทั้งคู่ได้ยิน
เธอก็รีบวิ่งลงมาด้านล่าง โดยที่มีป้าคนหนึ่งในบ้านมาเจอเข้าด้วย
“อ้าว หนูโมเอกะ มาทำอะไรข้างล่างหล่ะ”
“เออ ป้าคะ
คุณเปียวกับคุณเหลากำลังจะออกไปด้านนอกค่ะ”
“อ้าว ไปไหนอย่างงั้นเหรอ”
“ได้ยินจะไปเจรจาเรื่องอะไรกับเจ้าพ่อนี่แหละค่ะ”
“โห แบบนั้นอันตรายนะหน่ะ”
“อันตรายหน่ะดิสิคะ”
“นี่หนู เบาเสียงหน่อยสิ เดี๋ยวอีได้ยินนะ”
ในตอนนั้นเอง สองคนนั้นก็เดินลงมาด้านล่าง
เจอกับแม่บ้านโมเอกะด้วย พวกเขาทั้งคู่เดินมาหาเธอในทันที
“นี่ โมเอกะ
ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ดูแลที่นี่ให้ดีด้วย”
“ใช่ แล้วอย่าให้มีอะไรที่ไม่เรียบร้อยหล่ะ”
“ได้ค่ะอาเฮีย” เธอขานรับ
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็นั่งรถออกจากบ้านไป
“ขอแช่งให้พวกแกรถคว่ำตาย” โมเอกะพูดลับหลังพวกเขา
“แหม่ แช่งมากี่ครั้ง ก็กลับมาได้ทุกครั้งนะ”
“ป้าก็ หนูไปทำความสะอาดข้างบนดีกว่า”
โมเอกะลากไม้ม็อบของเธอขึ้นไปถูที่ด้านบน
และทำความสะอาดเพิ่มเติม
ณ โรงพยาบาลของวาเดลเรีย
ในตอนนี้เป็นช่วงที่หมอและพยาบาลกำลังพักผ่อนเนื่องจากไม่ค่อยมีคนไข้เข้ามา วาเดลเรียนั่งพักและอ่านหนังสืออะไรของเธอไปเรื่อยๆ
แต่ในขณะเดียวกัน บุรุษพยาบาลคนหนึ่งของเธอก็วิ่งมารายงานข่าวๆหนึ่งให้เธอฟัง
“คุณวาเดลเรียครับ มีข่าวจาก The Nation ครับ”
“มีเรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ”
“ลูกน้องของเจ้าพ่อเคี้ยงตายในที่ของพวกเจ้าพ่อสิงห์ครับ”
“แย่หล่ะ แบบนี้ไม่ได้การแน่ๆ” เธอวางหนังสือลงทันที
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นหล่ะครับ”
“ก็ถ้ามีแก๊งค์ของเจ้าพ่อเคี้ยงมาเกี่ยวด้วย
งานเราหนักเป็นสองเท่าแน่ๆ”
“ก็หวังว่าเอาให้ถึงตายเลยก็ดีนะครับ”
“กลัวว่าจะไม่เป็นแบบนั้นหน่ะสิ
แล้วยากับหมอของเราพร้อมนะ”
“พร้อมอยู่ครับตอนนี้”
“ดี ฉันจะได้ไม่ต้องติดต่อทางนั้นบ่อยๆหน่ะ”
“ครับหมอ” บุรุษพยาบาลคนนั้นเดินออกไป
กลับมายังหน่วย The Nation ในตอนนั้นเองมีข่าวว่าสงครามแก๊งค์เริ่มมีการปะทะกันแล้ว
คนในหน่วยก็กำลังช่วยกันประสานงานเรื่องนี้อย่างเร่งด่วนแล้วหาทางหยุดยั้งเรื่องนี้ ในขณะเดียวกัน
เกรซและเอเรียน่ากำลังรอการกลับมาของคนอื่นๆด้วย
“นี่ เมื่อไหร่เอย์จิจะกลับมาหล่ะเนี่ย” เอเรียน่ารอคอยด้วยความเป็นห่วง
“เอาน่า เขาแค่ไปหาคนนี่หน่า” เกรซพูดปลอบใจเธอ
“เออนี่
แล้วเรื่องที่ผู้กองธงยังไม่ตายนี่จริงหรือเปล่า”
“ไม่นะ พวกเราเป็นคนเห็นเขาโดนเผานี่หน่า”
“หรือว่า เป็นคนของผู้กอธงอีกทีนึงหล่ะ”
“ก็อาจจะใช่ก็ได้นะ”
“เออนี่ เธอได้ข่าวแก๊งค์ของเจ้าพ่อเคี้ยงหรือเปล่า” เอเรียน่าเปิดประเด็นขึ้น
“ได้ข่าวสิ คนของเจ้าพ่อเคี้ยงตายในที่ของเจ้าพ่อสิงห์นี่” เกรซพูด
“ถ้ามันปะทะกันจริงๆงานนี้เมืองนี้ได้ป่วนแน่ๆ”
“ฉันก็หวังว่าสถานการณ์มันจะดีขึ้นนะ”
“นั่นสิ แต่เราอยู่ในนี้เราก็ปลอดภัยนี่นะ” เอเรียน่าพูดพลาดื่มกาแฟของเธอไป
ณ จังหวัดชลบุรี เขตพัทยา
ในเมืองดูราวกับสงบร่มรื่น ไม่มีสิ่งใดมาทำอันตรายพวกเขา และที่บังกะโลแห่งหนึ่ง
ซึ่งชายคนหนึ่งกำลังนั่งประชุมอยู่ในนั้น
แล้วก็มีชายอีกคนหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูเขา เขาฟังอยู่พักนึง
คนอื่นๆที่ประชุมด้วยก็ถามเขาในทันที
“คุณสุวรรณครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ตอนนี้ในกรุงเทพกำลังวุ่นวาย
สงครามแก๊งค์กำลังเริ่มขึ้น ถึงเวลาแล้วที่เราจะเปิดศึกกับพวกเจ้าพ่อในกรุงเทพ
พวกคุณว่าไง เสือ ภาทิน ฟาฟา”
“ผมเห็นด้วยนะครับ ตอนนี้ในกรุงเทพกำลังอ่อนแอ
เราน่าจะชนะได้ง่ายๆ” เสือพูดขึ้น
“ฉันก็คิดเหมือนกัน ตอนนี้คนของเรามีพร้อมทั้งอาวุธและแผนการ” ฟาฟาพูดขึ้น
“แล้วยิ่งถ้าเรายึดเขตสมุทรปราการ สมุทรสาคร
สมุทรสงครามได้แล้ว เราจะได้คนเพิ่มขึ้น” ภาทินพูดขึ้น
“แต่ฉันว่า เราควรจะประวิงเวลาไว้ก่อนนะ” หญิงสาวที่ชื่อติ๋มพูดขึ้น
“อ้าว ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นหล่ะ” คูไกถามเธอ
“ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะเข้มแข็งในภาคตะวันออก
แต่ในกรุงเทพยังมีองค์กร The
Nation ที่กำลังคอยเข้ามาซ้ำพวกเราอีก
พวกนี้มีกำลังคนค่อนข้างจะเข้มแข็ง
เนื่องจากว่าส่วนใหญ่เป็นคณะรัฐบาลก่อนโลกล่มสลายหน่ะ
เราควรจะปล่อยให้พวกนั้นฆ่ากันให้ตายให้หมดก่อน แล้วค่อยเข้าซ้ำอีกทีค่ะ” ติ๋มพูดขึ้น
“ไอ้พวกเศษซากจากยุคเก่านั่น
มันเป็นหนามตำใจฉันมาตลอด เสือ”
“ครับผม มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ส่งคนไปแฝงตัวอยู่ในกรุงเทพ
สืบข่าวว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
“ได้ครับผม”
“ส่วนที่เหลือ
ฉันต้องการยึดสามจังหวัดก่อนพรุ่งนี้”
สุวรรณพาคนอื่นๆไปด้านนอก จุดที่มีปืนใหญ่หลายสิบกระบอกเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว
รอแต่เพียงคำสั่งยิง
“ยิง”
หลังจากที่สุวรรณมีคำสั่ง
ปืนใหญ่นับสิบกระบอกของเขาก็ยิงใส่ทั้งสามจังหวัด
ตามด้วยคนนับร้อยคนก็บุกไปยังสามจังหวัด จากนั้นพวกเขาก็ยึดครองได้ทั้งหมด
ณ เหลามังกรฟ้า หลังจากที่พวกเธอเปิดร้านเพื่อรับลูกค้า
ในตอนนั้นเองเธอก็ให้คนของเธอปิดร้าน แล้วตัวเธอก็ไปนั่งพักอยู่ในห้อง
แต่จู่ๆเธอก็นึกอะไรได้บางอย่าง เธอเรียกพนักงานคนหนึ่งของเธอมาคุยด้วย
เมื่อเธอเรียกตัวมา พนักงานคนนั้นก็รีบมาในทันที
“คุณเรย์คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ฉันอยากให้เธอสืบเรื่องของชายสามคนที่มาที่ร้านฉันหน่อย”
“ทำไมหล่ะคะ คุณสนใจพวกเขางั้นเหรอ”
“พวกเขาดูแตกต่างจากคนอื่นๆ
ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่”
“พวกเขาอาจจะเป็นนักเดินทางก็ได้นะคะ”
“ไม่นะ เขาดูท่าทางไมเหมือนเดินทางมาไกลเลย”
“แล้วคุณต้องการจะสืบอะไรเหรอคะ”
“ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
มีจุดประสงค์อะไรที่นี่ก็แค่นั้น”
“อ้อค่ะ ฉันจะลองดูนะคะ”
“นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้เจอคนแบบนี้นะ”
“แหม่ คุณเรย์ชอบเขาสินะคะ”
“นี่ ไม่ใช่เลย เธอไปทำงานได้แล้ว” พนักงานคนนั้นแอบหัวเราะแล้วเดินออกไป
ส่วนเรย์ก็รีบติดต่อคนในหน่วย The Nation เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมจากพวกเขา
ณ คอนโดของชนและโซระ
หลังจากที่พวกเขาเที่ยวอาบอบนวดจนอิ่มหน่ำสำราญ พวกเขาก็กลับมาพักที่บ้าน
แต่ในขณะเดียวกัน
พวกเขาก็เหลือบไปเห็นชายกลุ่มหนึ่งพร้อมอาวุธครบมือกำลังขึ้นไปที่ห้องของเขา ชนและโซระแอบอยู่แถวนั้นแล้วรีบปรึกษากันในทันที
“ดูเหมือนว่าเจ้าพ่อสิงห์จะตามล่าเราแบบเต็มสูบแล้วหล่ะ” ชนพูดขึ้น
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อหล่ะที่นี้” โซระถามขึ้น
“มึงตามกูมาแล้วกัน เราต้องจัดการมันทีละคนเว้ย”
“เอาไงก็เอาสิวะ”
ที่หน้าห้องของชนและโซระ
“มึงว่าใช่ห้องนี้หรือเปล่าวะ”
“ห้องนี้แหละ ไม่ผิดแน่โว้ย”
พวกมันพยายามจะพังประตู
แต่จู่ๆก็มีคนยิงลูกน้องของมันล้ม พวกมันตกใจรีบเตือนให้คนอื่นๆระวังตัวกันในทันที
“เฮ้ย มันเป็นใครวะ ตามล่ามันเร็ว”
พวกมันกระจายคนไปค้นทั้งคอนโด
แต่คนของมันก็โดนชนและโซระเชือดคอไปทีละคน พวกมันพังประตูห้องทุกห้องที่มีแต่ก็ไม่พบตัวทั้งคู่
จนกระทั่งชนและโซระไล่เชือดคอพวกมันไปเรื่อย จนถึงกับตัวหัวหน้ามัน
มันยิงปืนกลใส่แต่ชนและโซระหลบไว้อย่างเฉียดตาย
จากนั้นก็วิ่งเข้าไปตัดนิ้วมันจนปืนมันหล่น แล้วก็เตะหน้ามันเข้าซ้ำอีกครั้ง
โซระไม่รอช้าชากตัวมันมาคุยในทันที
“ใครส่งมึงมาวะ”
“ใช่ ไอ้สิงห์ส่งมึงมาใช่เปล่า”
“ใช่ เขาส่งฉันมาฆ่าแกสองคนไงหล่ะ”
“ความจริงมึงไม่น่ามาเองเลยนะ
เพราะกูก็จะไปฆ่ามันอยู่แล้ว” ชนพูดขึ้น
“มึงทำอะไรลูกพี่กูไม่ได้หรอก”
“แก๊งค์ที่แล้วก็พูดแบบนี้
จนพวกกูตัดหูมันได้ทั้งแก๊งค์”
“พวกมึงกำลังทิดมหันต์ มึงจำไว้เลย”
“เออ แล้วกูจะคอยดู” ชนเชือดคอมันทิ้งจนมันตายคาที่
“เออนี่ แล้วเราจะเอาต่อวะ” โซระถามขึ้น
“ไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า แล้วค่อยหาทางอีกที”
ทั้งคู่รีบไปเก็บของในห้องของพวกเขา
จากนั้นก็เดินทางออกจากคอนโดก่อนที่พวกมันจะส่งคนมาอีก
กลับมายังที่อยู่ของเจ้าพ่อเคี้ยง ในตอนนั้นเองอาเหลาและอาเปียว
และคนของเจ้าพ่อสิงห์ได้ติดต่อพวกของเจ้าพ่อเคี้ยง
พวกเขาก็คิดว่าจะมาตกลงกันที่เหลามังกรฟ้า
เจ้าพ่อเคี้ยงเตรียมคนของเขาเพื่อจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นไม่นาน
อิฐและเพลิงก็กลับมาพอดี โดยที่เจ้าพ่อเคี้ยงกำลังรออยู่
“พี่เคี้ยง เรารู้ตัวคนฆ่าไอ้จิตรแล้วพี่”
“เออ เรื่องนั้นช่างมันก่อน
ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น”
“มีอะไรเหรอครับพี่เคี้ยงครับ” เพลิงถามขึ้น
“ไอ้แก้ลูกน้องเราตายห่าในการปะทะของเจ้าพ่อสิงห์กับเถ้าแก่หยงหน่ะสิ”
“ห่ะ ไอ้แก้เนี่ยนะจะตายแบบนี้ เป็นไปไม่ได้” อิฐพูดขึ้น
“มันเป็นไปแล้วสิวะ
สองแก๊งค์มันนัดเจอฉันอยู่เนี่ย”
“แต่ผมว่ามันแปลกๆนะ”
เพลิงพูดขึ้น
“อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย ไอ้อิฐ
มึงเตรียมคนคุ้มกันกูด้วย ส่วนเพลิง
มึงอยู่ที่นี่กับพวกพี่ๆคนอื่นไว้ก่อนตอนกูไม่อยู่นะ”
“ได้พี่ ผมจะรีบไปเตรียมตัวเลย” ไอ้อิฐไปเตรียมลูกน้องของเขา
“ไอ้เพลิง กูไว้ใจมึงนะ กูฝากมึงดูแลที่นี่ด้วย”
“ได้ครับพี่”
จากนั้นเอง
เจ้าพ่อเคี้ยงก็พาคนไปเตรียมอาวุธสำหรับพรุ่งนี้
เพลิงเหลือบไปเห็นไข่มุกกำลังเดินมาก็คิดแผนชั่วเอาไว้ในใจ แต่ในตอนนั้นเอง
ไอ้อิฐดันมาสะกิดเพลิงเอาไว้ก่อน
“ไอ้เพลิง แล้วเรื่องความลับนี่จะเอายังไงดีวะ”
“โธ่พี่
ก็เจ้าพ่อเคี้ยงยังมีเรื่องอื่นสำคัญกว่านี่”
“กูรู้ แต่นานๆไปคนของเราอาจตายเพิ่มนะเว้ย”
“ผมรู้
แต่ตอนนี้เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้แล้วนี่พี่”
“เฮ้อ เอาเป็นว่ากูจะหาทางเอง
มึงก็ดูแลที่นี่ไปก่อนแล้วกัน”
“ได้เลยพี่”
ตกเย็น เพลิงแอบไปขโมยกางเกงในของไข่มุกมา
จากนั้นเขาก็แอบมองเธออยู่ห่างๆด้วย
“พรุ่งนี้แหละ เธอต้องเป็นของฉัน”เขาพูดพลางทำมิดีมิร้ายกับกางเกงในของเธอ
ณ บ้านของเถ้าแก่หยง
ในตอนนั้นเองแองเจลล่ากำลังทำอะไรบางอย่างในห้องของเธอ
เธอใช้โน๊ตบุ๊คของเธอฟังเสียงที่บันทึกไว้ในห้องของเถ้าแก่หยง
ได้ความว่าเขาจะส่งลูกชายสองคนของเขาไปทำงานให้เขา
เธอรีบจดข้อมูลทุกอย่างเพื่อสังเคราะห์ แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีคนมาเคาะประตู
แองเจลล่ารีบปิดคอมและไปเปิดประตูรับในทันที
“อ้าว คุณรามคะ”
“อ่า ผมรบกวนหรือเปล่าครับแอน”
“อ้อ ไม่ค่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“อ้อ
ผมจะมาบอกว่าผมจะทำงานข้างนอกตามที่เถ้าแก่สั่งหน่ะ”
“งานอะไรเหรอคะ”
“ก็แค่คุ้มกันหน่ะครับ”
“คุณไม่ไปไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมบอกลูกน้องผมหมดแล้ว
ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณหรอก”
“แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ”
“คงจะไม่เกินพรุ่งนี้ช่วงเย็นหน่ะครับ อ่า
ยังไงก็ขอตัวก่อนนะครับคุณแอน” จากนั้นเขาก็เดินออกไป
เธอก็ปิดประตูแล้วไปปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเตรียมชุดดำชุดหนึ่งเพื่อทำอะไรซักอย่าง
กลับมายังคอนโดของเกรท
ในวันนั้นเองเธอได้รับการว่าจ้างให้ไปดำเนินเรื่องการผลิตยาตัวใหม่ให้เจ้าพ่อในเขตอื่น
ด้วยค่าจ้างที่เธอปฏิเสธไม่ได้ เธอตกลงรับงานและเลือกลูกน้องของเธอไปหลายคน
เผื่อว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ
“คุณเกรทครับ รถพร้อมแล้วครับ”
“ดีมาก รีบไปกันดีกว่า” เธอรีบขึ้นรถ แล้วขบวนรถก็เคลื่อนออกไป
จนกระทั่งรถเคลื่อนมายังเขตหนึ่งในสุขุมวิท
จู่ๆรถของเธอก็ต้องหยุดเนื่องจากว่ามีอะไรบางอย่างมาขวางทางรถของเธอไว้
“ลงไปดูหน่อยสิเกิดอะไรขึ้น”
ลูกน้องเธอคนหนึ่งรีบลงจากรถไปดู
แต่ในตอนนั้นเองรถของเธอก็เกิดโดนปล้น พวกโจรมาจากไหนก็ไม่รู้พยายามจะพังรถของเธอ
เกรทตกใจสุดชีวิต พยายามจะร้องให้คนช่วยแต่ก็ไม่เป็นผล
และทางด้านนั้นเอง วิน เซบและเวหา
สามหนุ่มที่เดินทางมาเพื่อหาข่าวของเจ้าพ่อเคี้ยง หลังจากที่พวกเขาได้ข่าวกรองจาก The Nation มา ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทาง
จู่ๆเขาก็เจอกลุ่มคนพร้อมอาวุธกำลังรุมกันปล้นรถคันนั้นอยู่
“เฮ้ย ดูท่าแม่งจะพังรถทั้งคันเลยหว่ะ” เวหาพูดขึ้น
“แล้วจะเอายังไงดีวิน” เซบถามไป
“พวกนายมีกระสุนมั้ย” เซบและเวหาเช็คกระสุนแล้วพยักหน้า
“ถ้าอย่างงั้นก็ลุยกับมันเลย”
พวกเขาบุกเข้าไปยิงพวกมัน
พวกมันรีบถอยกลับออกไปเนื่องจากไม่มีอาวุธมากพอ
วินและเซบทั้งยิงและชักดาบออกมาเล่นงานพวกมัน จนมันถอยกลับไปอย่างเร็ว
“ห่ะ มีดีแค่นี้เองเหรอวะเนี่ย” เวหาพูดขึ้น
“เฮ้ย กูว่ารีบไปดูคนในรถก่อนดีกว่า” เซบพูดขึ้น และในตอนนั้นเองวินก็ไปเคาะกระจกรถ
“คุณๆ ออกมาได้แล้ว” วินเคาะกระจก จากนั้นเกรทก็เปิดประตูรถ เมื่อเกรทเห็นหน้าวิน
เธอก็ตกหลุมรักเขาขึ้นมาทันที แต่พอเวหาพบกับเกรท เวหาก็จ้องมองเธอตาไม่กระพิบเลย
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน พวกคุณเป็นใครเหรอคะ” เกรทยิงคำถามใส่วิน
“ผมแค่คนเดินทางมาแถวนี้หน่ะ
พวกคุณรีบไปจากที่นี่เถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัย” วินพูดกับเกรท
“แล้วพวกคุณจะไปไหนกันเหรอคะ”
“เรามีงานที่ต้องทำหน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ” วินพูดจากนั้นก็รีบไปกับเพื่อนๆของเขา
เซบกระชากเวหาให้ตามมา ในตอนนั้นเอง เกรทเรียกลูกน้องของเธอมาพบ
แล้วคุยอะไรบางอย่าง
“มีอะไรให้ผมทำเหรอครับคุณเกรท”
“สืบเรื่องราวของพวกเขา
ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร พักอยู่ที่ไหนหน่ะ”
“อ้อ ได้ครับ”
เกรทยังคงจ้องมองพวกเขา
แม้ว่าพวกเขาจะเดินลับตาเธอไปไกลแล้ว
=====================================================================
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น