Time Mercenary Hunter - ข้ามเวลารับจ้างเชือด

ลำดับตอนที่ #10 : Mission 1 : สงครามเวียดนาม : EP.3 หมู่บ้านลึกลับ #2

พวกของนาวินเดินทางออกจากหมู่บ้านที่เพิ่งจะทำการค้นในช่วงค่ำ พวกเขาเดินทางไปยังหมู่บ้านต่อไป ในขณะเดียวกันฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้ว พวกเขาก็เปิด GPS เช็คเส้นทางว่าเดินทางมาถึงไหนแล้ว

นาตาชา : โรโบโกะ ตรวจเช็คเส้นทางให้พวกเราหน่อยสิ

โรโบโกะ : ตรวจเช็คเรียบร้อยค่ะ พวกคุณเดินทางมาได้ 5 กิโลเมตรแล้วค่ะ แต่ทางข้างหน้าที่ค่ายของพวกข้าศึก จะหาที่อ้อมก็ไม่ได้แล้ว พวกคุณคงต้องเหนื่อยกันหน่อยนะคะ // โรโบโกะขยิบตาข้างหนึ่งจากนั้นก็หายไป

นาวิน : นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย

นาตาชา : ดูเหมือนว่าพวกเราต้องเข้าปะทะกันหล่ะค่ะ

นาวิน : ถ้างั้นผมจะรีบไปเตือนเพื่อนๆคนอื่นนะครับ

นาวินไปเตือนเพื่อนๆคนอื่นที่กำลังเดินทาง จากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงค่ายของข้าศึกที่ทหารด้านในกำลังเดินแถวกันอย่าขยันขันแข็ง ในตอนนั้นเองเอิร์ทและเรย์นอร์ฟก็ส่องเข้าไปดูในค่ายเพื่อดูว่าด้านในมีอะไรบ้าง

เอิร์ท : มีทหารอยู่ 2 กองร้อย อาวุธเบา ปืนกลหนัก Dshk 5 กระบอก

เรย์นอร์ฟ : ยังมีอีก รถหุ้มเกราะรัสเซีย 5 คัน รถถัง 2 คัน

ปักษา : จะกลัวอะไรหล่ะ ก็ลุยเข้าไปเลยสิ

เซเบอรัส : แค่ 20 กว่าคนเนี่ยนะ เลิกคิดเถอะ ไอ้พวกนี้มันบ้าเลือดทั้งนั้น

อมตะ : จะอ้อมไปก็ไม่ได้ซะด้วย ไปถึงหมู่บ้านไม่ทันแน่ๆ

อูลริค : ไม่ได้อยากมีปัญหาหรอกนะเพื่อนแต่มีวิธีไหนที่ไม่ฆ่าตัวตายมั้ย

วาเลเรีย : ฉันว่า น่าจะลองจัดการแนวป้องกันที่ด้านหน้ามันก่อนนะ

โทไบอัส : คูลุก นายมีธนูนี่ เก็บพวกมันจากระยะไกลได้หรือเปล่า

คูลุก : ระยะธนูฉันคงต้องเดินไปอีกหน่อยหน่ะ ถึงจะได้ผล

ครูส : ผมว่าน่าจะเอาแบบนี้นะ ไดโยวเซย์หายตัวได้นี่หน่า

ไดโยวเซย์ : โอเค ฉันจะลองไปจัดการหาแนวที่พอจะเจาะได้ แล้วให้สัญญาณเอง

เวเรียไนท์ : ส่วนเรย์นอร์ฟกับเอิร์ท นายไปบนต้นไม้ เก็บตัวที่พอจะเก็บได้นะ

นิโคลัส : งานนี้ต้องไม่กะโตกกะตากนะ ไม่งั้นซวยกันหมดแน่

ทาเคชิ : แน่นอนครับลุง งานนี้ต้องทำงานเร็วครับ

คางุยะ : ฉันจะเชือดมันให้หมดทั้งค่าย ถ้าเข้าไปได้

อิโอ : สาธุ โชว์ให้ฉันดูหน่อยสิเถอะแหม่

รา : แล้วงานนี้ต้องใช้อะไรทำลายกำแพงหรือเปล่า

โคลวิส : นี่ ถ้าใช้ระเบิดพวกมันรู้กันทั้งก๊กแน่ๆเลย

วาเนสซ่า : ฉันมีระเบิดไร้เสียง รับรองมันได้ผลแน่ๆ

เซนโนว่า : เดี๋ยวฉันจะตามไดโยวเซย์เขาไปเองค่ะ

แบล็ค : เสียดายงานนี้เราไม่มีกำลังเสริมทางอากาศด้วยเนี่ย

ยู : TARS งานนี้นายพอจะตรวจสอบสัญญาณเตือนพวกมันได้หรือเปล่า

TARS : ได้ครับ ผมจะลองตรวจสอบเองครับ

นาวิน : โอเคครับ ทุกคน รีบจัดการเลยดีกว่าครับ

หลังจากที่พวกเขาแบ่งหน้าที่กัน ไดโยวเซย์ใช้วิชาพรางตัวเข้าไปด้านใน ส่วนเรย์นอร์ฟและเอิร์ทก็ปีนต้นไม้สูงแถวนั้นเพื่อที่จะไปเล็งปืนใส่ศัตรูที่อยู่ด้านบน ไดโยวเซย์ชักดาบออกมาจัดการพวกเวียดกงที่อยู่แถวกำแพง จากนั้นเธอก็ส่งสัญญาณให้ปักษา เซน อูลริค วาเลเรีย เวเรียไนท์เข้าไปด้านในกำแพง แล้วในตอนนั้นรากับวาเนสซ่าก็ตามมาด้วย

ไดโยวเซย์ : แหม่ มาช้ากันจริงนะพวกเธอเนี่ย

รา : ก็นิดเดียวเองเนี่ย วาเนสซ่า ไหนระเบิดของเธอหล่ะ

วาเนสซ่า : ได้ เดี๋ยวแม่จัดให้แจ่มๆเลย

ในตอนนั้นเองวาเนสซ่าวางลูกระเบิดลูกหนึ่งบนกำแพง จากนั้นก็จุดระเบิด ระเบิดลูกนั้นทำงานได้เงียบมาก มันเจาะกำแพงไม้ไผ่จนเป็นรู โดยที่พวกเวียดกงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ในตอนนั้นเอง เอิร์ทกับเรย์นอร์ฟเมื่อได้เห็นกำแพงระเบิด ทั้งคู่ก็จัดการเคลียร์ศัตรูที่อยู่บนกำแพงแถวนั้นจนเหี้ยน

เอิร์ท : เส้นทางที่จะเข้ากำแพงเคลียร์แล้วนะทุกคน

เรย์นอร์ฟ : ที่เหลือพวกนายต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วหล่ะ

ปักษา : ให้สัญญาณพวกเรา เดี๋ยวฉันจะบุกเข้าไปด้านในเอง

เซนโนว่า : โอเค ถ้างั้นฉันตามไปด้วยก็แล้วกัน

ปักษา เซน อูลริค วาเลเรียและเวเรียไนท์ แยกย้ายกันไปจัดการทหารเวียดกงที่อยู่ด้านใน โดยที่คนอื่นๆกำลังตามมา ปักษาและเซนโนว่าเข้าไปในกระท่อมหลังหนึ่งและจัดการอัดพวกมันด้วยมือเปล่า ส่วนที่เหลืออีกสามคนก็เล่นงานพวกมันในกระท่อมอีกหลัง ซึ่งพวกมันกำลังซ้อมทหารอเมริกันที่อยู่ด้านใน จากนั้นพวกเขาก็ไปช่วยทหารพวกนั้นทันที

อูลริค : พวกนายเป็นอิสระแล้ว หนีไปซะสหาย

เวเรียไนท์ : ดูท่าเราคงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ต้องรีบไปกันหล่ะ

วาเลเรีย : แล้วคนอื่นไปอยู่ที่ไหนกันหล่ะเนี่ย

ที่ด้านนอก คนที่เหลือก็มาถึงค่ายอย่างรวดเร็ว TARS ตรวจสอบหาสัญญาณเตือนภัยในค่าย จากนั้นเขาก็ตัดสัญญาณทั้งหมดเพื่อไม่ให้พวกเวียดกงเตือนภัยได้

TARS : คุณนาตาชาครับ เราตัดสัญญาณพวกมันแล้วครับ

แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน มีเวียดกงคนหนึ่งดันมาเจอพวกเขา มันกำลังจะหนีแต่โคลวิสวิ่งไปจัดการมันได้ จากนั้นพวกมันอีกสามคนจะเล็งปืนใส่โคลวิส แต่คูลุกและอมตะช่วยกันยิงใส่พวกมันจนตายกันหมด

โคลวิส : แม่งเอ้ย เฉียดหัวกูไปนิดเดียวไอ้เวรเอ้ย จะฆ่ากันหรือไง

คูลุก : นี่ ขอบคุณซักคำจะไม่มีหรือไงเนี่ยเพื่อน

อมตะ : เฮ้ย ทุกคน เรามีปัญหาแล้วหว่ะ ดูทางนั้นดิ

อมตะชี้ไปยังพวกเวียดกงนับสิบที่กำลังวิ่งเข้ามา ทำเอาพวกถึงกับตกใจกันมาก

นาตาชา : ทุกคน เตรียมเข้าปะทะ

พวกเขาชักปืนออกมายิงต่อสู้กับพวกมัน โดยที่พวกเวียดกงบุกเข้ามานับร้อย พวกเขาต้องแบ่งกำลังแยกไปสองฝั่ง ที่ด้านนอกเรย์นอร์ฟและเอิร์ทได้ยินเสียงปืนด้านใน พวกเขาก็ลงจากต้นไม้แล้ววิ่งเข้าไปในค่าย ส่วนด้านในก็ยิงปะทะกันอย่างดุเดือด

โทไบอัส : ดูท่างานนี้จะไม่ง่ายซะแล้วหล่ะเนี่ย // เขาพูดจากนั้นก็ยิง M79 เข้าไปด้านใน

แบล็ค : ฉันรบบนพื้นไม่ถนัดซะด้วย ถ้ามีฮอหน่อยจะดีมากเลย

ทาเคชิ : แล้วจะไปหาจากที่ไหนกันหล่ะที่นี่หน่ะ

นิโคลัส : ก็หาจากตรงนั้นไงหล่ะ ไปจากที่นี่เร็วสิโว้ย // นิโคลัสชี้ไปบนฟ้าให้ทุกคนเห็นเฮลิคอปเตอร์ Mi-6 ซึ่งกำลังบินอยู่แล้วไล่ยิงพวกเขา พวกเขาต้องรีบหาที่หลบกันให้วุ่น

คางุยะ : ใครก็ได้รีบทำอะไรหน่อยสิ จะตายกันหมดอยู่แล้ว

ในขณะเดียวกันครูสเองก็เหลือบไปเห็น RPG ของศัตรู เขารีบไปหยิบมันมาในทันที จากนั้นก็เล็งใส่เฮลิคอปเตอร์ของพวกนั้นในทันที

อิโอ : ครูส นี่นายยิงเป็นเหรอเนี่ย

ครูส : ของมันต้องลองสิ อุดหูไว้ด้วยถ้าไม่อยากหูแตก

ครูสยิง RPG ใส่ฮอพวกมันร่วงไปหนึ่งลำ อีกลำหนึ่งพยายามยิงกดครูสไว้ไม่ให้ทำอะไร

ยู : ถ้าไม่จัดการฮออีกลำ เราตายกันหมดแน่

จากนั้นจู่ๆฮอก็ถูกยิงตกโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ซึ่งพวกเขามองไปเห็นเอิร์ทและเรย์นอร์ฟยิงปืนใส่ห้องกระจกคนขับ ส่วนพวกเขาที่เหลือก็ไล่ยิงพวกเวียดกงจนพวกมันตายไปมากมาย

นาวิน : อย่าให้พวกมันหนีไปได้ซักคน

เซเบอรัส : จัดไป นายตามฉันมาให้ทันก็แล้วกันเพื่อน

นาวินชักปืนพกออกมาจากนั้นก็ไล่ยิงพวกมัน ส่วนคนอื่นๆก็ไล่ตามนาวินไปฆ่าพวกเวียดกงจนหมดค่าย จากนั้นพวกเขาก็รีบมาเคลียร์ความเรียบร้อยด้านในค่ายหลังจากที่ถล่มค่ายพวกนั้นจนหมดแล้ว

นาวิน : รีบเคลียร์ที่นี่ด่วนเลยครับ พวกมันต้องส่งคนมาดูแน่ๆ

นาตาชา : ได้เลย TARS กลบร่องรอยที่เหลือของพวกเราให้หมดครับ

TARS : ได้ครับ จะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ // TARS กลิ้งตัวไปที่หน้าค่าย ส่วนคนอื่นๆก็รีบไปตรวจสอบสิ่งของที่พอจะใช้ได้ภายในค่าย จากนั้นก็ตามหาเพื่อนๆคนอื่นๆไปด้วย

อมตะ : เออนี่ มีใครเห็นปักษาบ้างหล่ะเนี่ย

คูลุก : ฉันก็ไม่รู้ เซน เธอไปกับปักษาเขาไม่ใช่เหรอ

เซนโนว่า : ใช่ แต่ว่าเขาอยู่ในกระท่อม ยังไม่ออกมาเลย

พวกเขาเดินเข้าไปในกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งข้างในนั้นปักษากำลังนั่งไขว้ห้างสูบบุหรี่ ท่ามดลางศพทหารเวียดกงที่นอนเปลือยอยู่ในห้อง

เซเบอรัส : นี่แกทำบ้าอะไรเนี่ย แกไม่ใช่คนแล้ว

ปักษา : ทำไมหล่ะ นายหึงฉันอย่างงั้นเหรอ // ปักษายื่นหน้าเข้าไปใกล้เซเบอรัส

เซเบอรัส : นี่นาย...

อิโอ : ช่างมันเถอะ ไหนๆพวกแม่งก็ตายไปแล้วนี่หว่า

คางุยะ : เรารีบไปจากที่นี่ดีกว่า ขืนอยู่ต่อพวกมันตามมาเจอแน่

ที่ด้านนอก พวกเขาตรวจสอบอาวุธที่ยังใช้งานได้ และเตรียมการทำลายค่ายเพื่อไม่ให้พวกนั้นเอาไปใช้ประโยชน์ได้ ในตอนนั้นเอง ราขอให้คนอื่นๆช่วยกันวางศพพวกเวียดกงเอาไว้ให้ทั่วทุกที่ ทุกคนเหนื่อยกันมากแต่ก็ยอมทำ จนกระทั่งศพของพวกนั้นวางเรียงรายกันอยู่เต็มค่าย

อูลริค : โอ้ย เหนื่อยจังเลยเนี่ย วางศพพวกมันแบบนี้

เวเรียไนท์ : นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกันว่าราเธอจะทำอะไรของเธอ

วาเนสซ่า :  เธอให้วางศพแบบนี้คิดจะทำอะไรกันหล่ะ

รา : รอดูฉันก็แล้วกัน ระเบิดจิ๋วของฉันมันช่วยยื้อเวลาให้เราได้// ราแอบใส่แท่งเล็กๆอะไรบางอย่างไว้ใต้ศพของพวกมัน จากนั้นเธอก็วางมันไปจนครบ

ครูส : อ้อ เข้าใจหล่ะ ถ้าพวกมันมาเก็บศพคงโดนระเบิดแน่ๆ

วาเลเรีย : ว่าแต่พวกมันจะตามมาที่นี่จริงๆอย่างงั้นเหรอ

โทไบอัส : ผมว่าน่าจะตามมานะ เสียงปืนดังซะขนาดนี้

ทาเคชิ : เออนี่แบล็ค ไปตรวจสอบคลังอาวุธพวกมันหรือยัง

แบล็ค : ตรวจแล้วหล่ะ พอมีกระสุนกับระเบิดให้เราใช้อยู่หน่ะ

โคลวิส : อย่าลืมเผาค่ายที่นี่ให้หมดด้วยหล่ะ

ยู : เข้าใจแล้ว ตอนนี้ได้ยินว่า TARS กำลังไปพ่นเชื้อเพลิงใส่กระท่อมอยู่นี่

ไดโยวเซย์ : เออนี่ ตอนนี้กี่โมงแล้วหล่ะเนี่ย

เรย์นอร์ฟ : ตอนนี้น่าจะห้าทุ่มได้หน่ะ

เอิร์ท : เออใช่ ตอนนี้เราอยู่ใกล้หมู่บ้านใหม่หรือยังหล่ะเนี่ย

นิโคลัส : อันนี้น่าจะลองไปถามคุณนาตาชาดูนะ

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ถูกเรียกมารวมตัวกัน จากนั้นนาตาชาก็ติดต่อโรโบโกะในทันทีเพื่อรับทราบถึงภารกิจและระยะทางของหมู่บ้านถัดไป

นาตาชา : โรโบโกะ อัพเดทภารกิจให้พวกเรามี

โรโบโกะ : ได้ค่ะ ตอนนี้พวกคุณนาตาชาห่างจากหมู่บ้านอยู่ 6 กิโลเมตรได้ค่ะ ตอนนี้เส้นทางปลอดภัยด้วยค่ะ

นาวิน : แล้วหมู่บ้านถัดไปนี่จะมีอะไรให้เราค้นหรือเปล่า

โรโบโกะ : หมู่บ้านที่สองนี่มีเครื่องกาลเวลาอยู่ค่ะ ยังไงก็สู้ๆนะคะ // จากนั้นสัญญาณของโรโบโกะก็หายไป

นาตาชา : วิน เราจะเอายังไงกันต่อดี

นาวิน : วันนี้เราเหนื่อยกันมามาก หาที่พักผ่อนให้พวกเราก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะครับ

นาตาชา : ได้เลยค่ะ ทุกคนคะ เราจะไปหาจุดพักที่ด้านหน้า ส่วนค่ายนี้เผาทิ้งให้หมดนะคะ

พวกเขาเผาค่ายจนเหลือแต่เถ้าถ่าน รวมถึงรถหุ้มเกราะและอาวุธอื่นๆ พวกเขาก็ระเบิดมันจนไม่มีชิ้นดี จากนั้นพวกเขาก็เดินทางกันต่อไป

หลังจากที่พวกของนาวินไปได้ไม่นาน กองพลหนึ่งของเวียดนามก็มาถึงและตรวจสอบความเรียบร้อย นายทหารคนหนึ่งสั่งให้จัดการตรวจสอบความเสียหายและหาผู้รอดชีวิต และสั่งให้เก็บศพเพื่อนทหารที่ตาย และในระหว่างที่พวกเขากำลังพลิกศพเพื่อเอากลับไป จู่ๆระเบิดก็ทำงาน ทำเอาพวกนั้นตกใจมาก คนที่ไปแบกศพเพื่อนทหารโดนระเบิดกันถ้วนหน้า จากนั้นทหารคนหนึ่งก็มารายงานสถานการณ์กับนายของเขา

“ท่านครับ พวกมันฝังระเบิดไว้ใช้ศพทุกศพเลยครับ”

“พวกมันคงเป็นหน่วยพิเศษหน่ะ แล้วมีใครรอดบ้าง”

“ไม่มีใครรอดเลยครับท่าน”

“บ้าเอ้ย แล้วตอนนี้พวกมันไปทางไหนกัน”

“เราพยายามแกะรอยอยู่ แต่ไม่พบร่องรอยของพวกมันเลยครับ”

“สั่งคนของเราให้ตามล่าพวกมันไป พสกมันคงไปได้ไม่ไกลหรอก”

เช้าวันต่อมา พวกของนาวินเดินทางกันต่อด้วยอาการที่ง่วงซึมเนื่องจากยังพักผ่อนกันไม่พอ แต่ก็ต้องเดินทางเนื่องจากต้องการไปให้ถึงหมู่บ้านเป้าหมายก่อนที่จะหมดวันที่สอง พวกเขาเดินทางมาไม่นาน พวกเขาก็พบกับหมู่บ้านเป้าหมาย แต่พวกเขาก็ดันพบกับทหารอเมริกันกลุ่มหนึ่งที่กำลังตรวจค้นหมู่บ้านอยู่ นาตาชากับพรรคพวกจึงแสดงตัวกับทหารอเมริกันเพื่อขอทำการเข้าค้นในทันที

นาตาชา : สวัสดีค่ะ พวกเราขอค้นของที่นี่หน่อยค่ะ

“พวกคุณมาจากหน่วยไหนกันหล่ะ”

นาตาชา : เราเป็นรบพิเศษนานาชาติ เราขึ้นตรงกับสหประชาชาติ เราได้รับภารกิจให้ตามหาเครื่องมืออันตรายของพวกเวียดกงที่นี่หน่ะ

ในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน จู่ๆทหารอเมริกันก็ลากหญิงแก่คนหนึ่งมาพร้อมกับเด็กวัยรุ่นอีกหนึ่งคน ซึ่งมาระเบิดมือของเวียดกงที่ทหารอเมริกันยึดมาได้ถือมาด้วย

“ไอ้เด็กบ้านี่เป็นพวกเวียดกง มันพกระเบิดนี่ไว้ใต้เตียงด้วย”

หญิงแก่พูดเป็นภาษาเวียดนาม ทหารอเมริกันฟังไม่รู้เรื่อง นาตาชาจึงต้องเข้าไปคุยด้วย จนได้ความจากหญิงแก่คนนั้น

นาตาชา : เธอบอกว่าเขาเป็นลูกของเธอ ให้ปล่อยเขาไป

“บ้าเหรอ ปล่อยพวกเวียดกงเนี่ยนะ” ทหารอเมริกันคนหนึ่งพูดขึ้น

นาวิน : ลองถามเขาดูสิ ว่าระเบิดนี่ไปเอามาจากไหน // นาตาชาถามหญิงคนนั้นอีกรอบ

นาตาชา : เธอบอกว่าพวกเวียดกงเอามาทิ้งไว้ พวกเธอไม่รู้เรื่องเลย

“เชื่อก็โง่แล้ว พวกแม่งเวียดกงชัดๆ”

และอีกด้านหนึ่ง ทหารอเมริกันคนหนึ่งอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งออกมาด้านนอก เขาผลักเธอลงจากนั้นก็เอาปืนจ่อเธอไว้

“เอาอะไรซ่อนไว้ในอก ระเบิดใช่ไหม บอกมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย” เขาพูดพลางยิงขู่เด็กคนนั้นจนร้องไห้ไปทั่ว เซเบอรัสทนไม่ไหววิ่งเข้าไปจับกระบอกปืนของมันขึ้นฟ้า จากนั้นก็ไปค้นตัวเด็กผู้หญิงคนนั้น ก็พบว่ามันเป็นแค่ตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆน่ารักตัวหนึ่ง

เซเบอรัส : เฮ้อ นี่คือระเบิดของแกใช่ไหม นี่ ผบ.ของแกชื่ออะไรวะ // เซเบอรัสบอกเขาจากนั้นก็คืนตุ๊กตาให้เด็ก

“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วยวะไอ้เวร”

คูลุก : นี่ก็งานของพวกฉัน พวกแกนั่นแหละอย่ามาแหลม

“อะไรของมึงไอ้หน้าจืด อยากโดนเหรอวะ”

มันพยายามจะผลักคูลุกแต่คูลุกจับมันหักแขน พวกมันคนอื่นๆพยายามจะไปช่วย แต่คนอื่นๆก็ขวางทางไว้

“หลีกไปไอ้ตุ๊ดเอ้ย” มันพูดกับปักษาแล้วจะต่อยเขาแต่ก็โดนปักษาจับเป้าแล้วบีบจนมันถึงกับหน้าเขียว

อมตะ : พอได้แล้ว เราไม่อยากมาทะเลาะกับพวกคุณนะ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ชายคนหนึ่งที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าหมู่ของทหารอเมริกันเดินเข้ามาหาพวกของนาวิน

“ผมร้อยโทมาร์ติน รับผิดชอบที่นี่ มีอะไรกันครับ”

วาเลเรีย : กรุณาสอนมารยาทให้ลูกน้องคุณด้วยนะคะ ปักษา ปล่อยเขาเถอะ // ปักษาปล่อยมือที่บีบเป้าของมัน

ปักษา : ที่ฉันปล่อยเพราะไม่มีอะไรให้จับหรอกนะเว้ย นี่พ่อแกให้แกมาแค่นี้เองเหรอวะ

“หัวหน้า พวกนี้มันอาจเป็นสายลับเวียดกงก็ได้นะครับ แล้วไอ้แก่นี่ แก่ขนาดนี้ยังจะมารบอีกเนี่ย” มันแอบไปแขวะนิโคลัส นิโคลัสถึงกับไปตบกบาลของมันจนหัวสั่น

นิโคลัส : อย่าปากดีนักไอ้หนู ฉันฆ่าคนครั้งแรกตอนนั้นแกคงหัดดูดนมแม่

ครูส : พวกเราแค่มาหาของอันตราย พวกคุณพอจะเห็นมันบ้างหรือเปล่า

และในขณะเดียวกัน มีทหารจีไอสองคนแบกอุปกรณ์อะไรบางอย่างมา แล้วก็วางไว้ต่อหน้าพวกเขา

มาร์ติน : เจ้านี่คือของที่คุณตามหาหรอเปล่า เราไม่รู้มันคืออะไร ว่าจะส่งกลับไปวิจัยหน่ะ

วาเนสซ่า : ใช่ค่ะ งานของเราคือทำลายเจ้าสิ่งนี้ค่ะ

รา : ฉันจัดการเอง ทุกคนรีบถอยไป

ราวางระเบิดใส่เครื่องกาลเวลา จากนั้นก็ระเบิดมันทิ้ง เครื่องกาลเวลาเครื่องนานหายวับไปกับตา แหลกเป็นผงไม่มีชิ้นดี

ครูส : โอเค จบไปอีกหนึ่งเคสแล้วสินะเนี่ย

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เซนโนว่าไปได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงในป่า เมื่อเธอวิ่งไปดูก็พบทหารจีไอกลุ่มหนึ่งกำลังฉุดหญิงสาวเวียดนามไปข่มขืนในป่า พวกนั้นฉีกเสื้อผ้าเธอทิ้ง แต่ในตอนนั้นเซนโนว่าก็ไปลากคอมันออกมาจากผู้หญิงคนนั้น

“อะไรกันน้องสาว อยากมาร่วมด้วยก็ไม่บอก”

เซนโนว่าบันดาลโทสะต่อยหน้ามันจนฟันร่วง พวกมันพยายามรุมทำร้ายเธอ แต่ทาเคชิและโทไบอัสมาช่วยเอาไว้ พวกเขาเล่นงานทหารจีไอพวกนั้นจนอ่วม พวกมันคนหนึ่งพยายามจะเอาปืนยิงเซนโนว่า แต่เวเรียไนท์เอามีดของเธอมาจ่อคอมันเอาไว้ได้ก่อน

เซนโนว่า : ไอ้พวกเดรัจฉานอย่างแก ยังเรียกตัวเองว่าทหารได้อีกเหรอ

ทาเคชิ : เอาน่า ใจเย็นๆ อย่าให้มันรุนแรงเลยนะเซน

โทไบอัส : นี่อิโอ เวเรียไนท์ เธอพาผู้หญิงไปหลบก่อนดีกว่า

เวเรียไนท์ : ตามฉันมานะ ไม่ต้องกลัวอะไรนะ ไม่มีใครทำอะไรเธอได้แล้ว // เวเรียไนท์ถอดเสื้อคลุมของเธอห่อตัวเธอเอาไว้ จากนั้นเองผู้กองมาร์ตินก็เดินมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น

มาร์ติน : นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

“หมวดครับ ไอ้พวกนี้มันทำร้ายผมหน่ะครับ”

ไดโยวเซย์ : แล้วแกคิดจะทำระยำอะไรอะไรผู้หญิงคนนั้นหล่ะ // ไดโยวเซย์ที่อยู่ตรงนั้นก็พูดแย้งไป

“อย่ามากล่าวหากันดีกว่ายัยบ้า”

มาร์ติน : พอได้แล้ว แกหุบปากได้มั้ย

นาตาชา : เรื่องนี้มันเกินจะรับได้ กรุณาให้เกียรติกันมากกว่านี้ด้วยนะคะ

“แล้วพวกแกมายุ่งอะไรด้วย ฆ่าแม่งให้หมดเลยดีกว่า”

โคลวิส : ปากดีนักเหรอ แน่จริงมาตัวๆกันฉันมั้ยหล่ะ

มันวิ่งเข้าไปพร้อมกับหยิบสันปืนจะฟาดโคลวิส แต่โคลวิสหลบได้แล้วซัดมันเข้าไปหนึ่งหมัด จนมันหลับคาที่ ในตอนนั้นเองทหารอเมริกันกับพวกของนาวินพร้อมที่จะห่ำหั่นกันแล้ว ทั้งสองฝ่ายเตรียมปืนมาแล้วพร้อมที่จะยิงกันทุกเมื่อ

“ฆ่าพวกแม่งให้หมดเลย อย่าไปกลัวมัน”

ยู : มึงคิดว่าจะฆ่ากูได้ง่ายๆงั้นเหรอ

อิโอ : ใช่ ปากดีชิบหายไอ้พวกนี้ ไปเก่งกับพวกเวียดกงไป

อูลริค : นี่ พี่น้องผิวขาว ฉันไม่อยากเชือดคอพวกแกตอนนี้เลยนะ // อูลริคพูดกับพวกนั้นแบบใจเย็น

“แล้วมึงเสือกอะไรด้วยวะ” มันถุ๊ยน้ำลายใส่หน้าอูลริค จนอูลริคเอาเท้ายันหน้ามันจนมันกระเด็น

เรย์นอร์ฟ : ฆ่าพวกแม่งให้หมดเลยไอ้พวกนี้

เอิร์ท : ใช่ เก่งนักกระทืบพวกแม่งให้หายซ่าไปเลย

ในตอนนั้นเอง นาวินและมาร์ตินก็ยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อเป็นสัญญาณห้ามศึก จากนั้นก็จับทุกคนแยกย้ายกันไป

นาวิน : ผมขอโทษสำหรับคนของผมด้วย แต่พวกเราไม่อยากมีปัญหา เราขอเถอะครับ

มาร์ติน : ได้เลยครับ งานของผมจบแล้ว ของพวกคุณก็คงเหมือนกัน

แบล็ค : ขอบคุณครับ ส่วนเรื่องทางนี้ผมจะสานต่อเอง

นาตาชา : ใช่ค่ะ TARS ตรวจสอบความเสียหายทั้งหมดแล้วมารายงานฉันที

TARS ให้สัญญาณรับทราบ จากนั้นก็ไปตรวจสอบ จากนั้นไม่นาน TARS ก็กลับมาพร้อมกับรายงานนาตาชาในทันที

TARS : ตรวจสอบเบื้องต้น ไม่พบอาวุธหลงเหลือครับ

นาตาชา : ดีมาก เดี๋ยวฉันจะลองติดต่อโรโบโกะหน่อยนะ

นาตาชาต่อสายไปยังโรโบโกะ ซึ่งเธอก็โฮโลแกรมกลับมาทันที

โรโบโกะ : สวัสดีค่ะคุณนาตาชาซัง

นาตาชา : ตอนนี้เราจัดการเครื่องกาลเวลาไปเครื่องนึงแล้วนะ

โรโบโกะ : เยี่ยมไปเลยค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังอัพเดทระยะทางของหมู่บ้านสุดท้ายอยู่ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นที่นั่นเหรอคะ

นาตาชา : มีปากเสียงกับทหารอเมริกันนิดหน่อยหน่ะ

โรโบโกะ : แย่จังเลยนะคะ ดิฉันได้ข้อมูลใหม่มาค่ะ หมู่บ้านสุดท้ายอยู่ห่างไป 20 กิโลเมตร พวกคุณคงต้องออกเดินทางตอนนี้เลยนะคะ

นาตาชา : ได้เลย // จากนั้นโรโบโกะก็ตัดสัญญาณไป นาตาชาไม่รอช้าเดินเข้าไปหานาวินต่อในทันที

นาตาชา : วิน เราต้องไปกันได้แล้ว

นาวิน : โอเค ถ้างั้นก็ออกเดินทางกันเลยดีกว่า

พวกเขาจัดการความเรียบร้อยในหมู่บ้าน ทำลายอาวุธของพวกเวียดกง จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางกันต่อไปยังหม่บ้านถัดไป

พวกเขาเดินทางมาเรื่อยๆ แล้วก็พูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน

อูลริค : บ้าเอ้ย มันถุ๊ยใส่ฉันแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย

ยู : ดูท่าเพื่อนคนขาวของนายจะชอบนายมากเลยนะ // ยูยื่นทิชชู่ให้อูลริคเช็ดหน้า

ปักษา : แม่งเอ้ย น่าจะกระทืบไอ้เผือกนั่นให้ฟันร่วงเลย

เซเบอรัส : ดีแล้วหล่ะ อาจเป็นแกที่ฟันร่วงหว่ะเพื่อน

ไดโยวเซย์ : เออนี่ ถ้าเกิดพวกนั้นย้อนกลับไปที่หมู่บ้านแล้วทำลายหมู่บ้านทิ้งหล่ะคะ

คางุยะ : นั่นไม่ใช่งานของเรานี่หน่า ว่ามั้ย

วาเลเรีย : แต่ฉันเป็นห่วงนะ ไม่รู้พวกนั้นจะคิดอะไรอยู่

เวเรียไนท์ : ใช่ ก่อนไปน่าจะตัดไข่มันซะหน่อยนะ

คูลุก : เราคงหันหลังกลับไปไม่ทันซะแล้วหล่ะ

อมตะ : ก็คงจะเป็นแบบนั้นหน่ะ ขอให้พวกเขาหนีออกมาได้ก็แล้วกัน

แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทางพวกเขาได้ยินเสียงปืนดังมาแต่ไกล รวมถึงเสียงร้องของชาวบ้านแถวนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นควันไฟลอยพุ่งขึ้นมาแต่ไกล พวกเขาทราบแล้วว่าหมู่บ้านนั้นคงจะไม่เหลือซากเสียแล้ว

วาเนสซ่า : นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำเลยเนี่ย // วาเนสซ่าพูดพลางเอามือปิดหน้าร้องไห้

เอิร์ท : กลับไปฆ่าพวกแม่งให้หมดดีกว่า ใครจะไปกับฉันบ้าง

เซนโนว่า : ฉันไปด้วย คราวนี้ฉันจะเล่นมันทุกตัวที่เจอเลย // แต่ในตอนนั้นเอง โทไบอัสก็ขวางทางพวกเขาเอาไว้

โทไบอัส : นี่ เราไปช่วยไม่ทันแล้ว อีกอย่างงานเราจะเสียไปด้วยนะ

ทาเคชิ : ใช่ ป่านนี้พวกมันคงจะหนีไปไหนต่อไหนแล้วหล่ะ

รา : สันดานพวกไอ้กันมันเป็นแบบนี้มานานแล้วเหรอเนี่ย

นิโคลัส : แค่พวกแหกคอกหน่ะ อย่าเหมารวมไปเลยนะ // เขาตบไหล่เธอไปด้วย

แบล็ค : เฮ้อ นี่แหละนะ สงครามมันทำลายจิตใจพวกเขาไปหมดแล้ว

เรย์นอร์ฟ : แล้วพวกเราจะไม่เดินทางกันต่อเหรอครับ

อิโอ : ดูพวกเราตอนนี้สิ แทบไม่มีแรงเดินทางกันแล้วนะ

ครูส : นี่ ฉันอิจฉานายชิบหาย ไอ้ต่อยหน้าพวกมันด้วยเนี่ย

โคลวิส : นี่ ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายเลยมากกว่า แค่นั้นไม่พอสำหรับฉันหรอก

TARS : ให้ผมตรวจสอบจำนวนผู้เสียชีวิตมั้ยครับคุณนาตาชา

นาตาชา : ไม่ต้องหรอก ไม่มีใครอยากรู้ตอนนี้หรอกนะ

นาวิน : ผมว่า เราน่าจะหาที่ดีๆพักผ่อนดีกว่านะ

นาตาชา : ก็ดีนะคะ

พวกเขาเดินทางกันต่อไปยังหมู่บ้านสุดท้าย ก่อนที่ภารกิจจะหมดเวลาภายในวันถัดไป

===================================================================

การเดินทางไปยังหมู่บ้านสุดท้ายของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปและภารกิจของพวกเขาจะสำเร็จหรือไม่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ