คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro ก่อนเข้าเรื่อง
... Days Before The World End
.
“ติ๊ดๆๆๆๆ!!”
“หมับ!!”
มือของชายคนหนึ่งที่กดลงนาฬิกาปลุก และลืมตาขึ้นมา เขาลุกขึ้นมาจากเตียงโดยไม่เต็มใจนัก สายตามองไปยังนาฬิกาปลุกที่เขาเพิ่งจะปิดไป
“6 โมง 2 นาที”
“สายไปสองนาทีแหะ” ชายคนนั้นคิดในใจ ก่อนที่จะลากสังขารตัวเองขึ้น จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำราวกับหุ่นยนต์ อาบน้ำ และออกมาแต่งตัว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงสแล็คสีดำราคาถูก รองเท้าผ้าใบสีดำล้วน และเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ก่อนที่จะเปิดประตู และลงไปที่ชั้นล่าง พลางมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เวลาประมาณ 6 โมง 32 นาที เขาเดินออกจากบ้าน แต่ไม่ลืมที่จะล็อคบ้านเอาไว้ เขารีบเดินไปตามถนนเรื่อยๆ และไม่นานนัก เขาก็เดินมาถึงป้ายรถเมล์จนได้
“โอเค น่าจะทัน”
ภาพตัดมาที่สีลม ย่านที่มีออฟฟิศตั้งตระหง่านกันมากมาย ผู้คนมากมายต่างพากันเดินผ่านกันไปมา ตัวของชายหนุ่มคนเดิมก็เหมือนกัน เขาเดินเข้ามาในร้านโจ๊กร้านหนึ่ง ซึ่งโต๊ะในวันนี้กำลังว่างพอดี
“เหมือนเดิมนะจิน??” ป้าคนขายโจ๊กตะโกนบอกกับชายหนุ่ม
“ครับ เหมือนเดิมครับ” จินตอบกลับไป ก่อนที่ตัวของเขาจะมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้เหลือเวลาประมาณ 21 นาทีก่อนจะแปดโมงเช้า
“โอเค รีบเคลียร์งานดีกว่า จะได้ไปเที่ยวหน่อย” จินพูดกับตัวเอง
ตัดภาพมาที่ออฟฟิศแห่งหนึ่ง เวลาประมาณ 8 โมง 22 นาที พนักงานออฟฟิศก็พากันมาบางส่วน รวมถึงจิน ที่ตอนนี้เตรียมกาแฟเอาไว้บนโต๊ะ จินนั่งเคลียร์งานโดยที่แทบจะไม่พูดกับใคร แต่ในขณะเดียวกัน
“ตุ๊บ!!”
กองเอกสารกองหนึ่งก็ถูกเอามากองเอาไว้โดยชายคนหนึ่ง จินเองตอนนั้นก็หยุดและมองหน้าชายคนนั้น
“ผมฝากกองพวกนี้ด้วยนะจิน”
“ครับผู้จัดการ” จินตอบกลับไป ก่อนที่ผู้จัดการคนนั้นจะเดินออกไป จินถอนหายใจเล็กน้อย เป็นผู้น้อยก็มักจะโดนแบบนี้หล่ะนะ ก่อนที่จะนั่งเคลียร์เอกสารของเขาต่อ หวังว่าจะให้วันนี้มันจบๆไปซักที
.
เวลา 16.32 น.
ตัวของจินเดินออกจากออฟฟิศด้วยท่าทางเงียบขรึม ซึ่งตัวของเขานั้นค่อนข้างเงียบขรึมเป็นปกติอยู่แล้ว วันนี้เขากลับเร็วเนื่องจากว่าเคลียร์งานได้แล้ว เลยไม่จำเป็นต้องเสียเงินเพิ่มนั่ง BTS เขาเดินออกจากออฟฟิศมาเรื่อยๆ จู่ๆ เขาก็เห็นชายคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางจะสิ้นหวัง เดินโซซัดโซเซไปตามถนน และพยายามจะกระโดดออกไปยังถนนเพื่อให้รถเมล์ได้ชน
“เฮ้ย!!”
จินตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งไปกระชากชายคนนั้นเข้ามา โดยที่รถเมล์ก็ผ่านไปอย่างฉิวเฉียด จินกับชายคนนั้นล้มลงทับกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไรมากนัก จินเองรีบลุกขึ้นและดูชายคนนั้นในทันที
“นี่ลุง เป็นอะไรหรือเปล่า อย่าเพิ่งคิดสั้นนะลุง??”
“ฮือๆๆๆ” ชายคนนั้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักราวกับว่าเขาเสียใจที่ฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ
“โลกนี้กำลังจะล่มสลายแล้ว ลุงไม่อยากอยู่เห็นมัน ฮือๆๆๆ!!”
จินเองแปลกใจกับคำพูดของชายคนนั้น แต่ไม่นานนัก เขาก็เห็นโทรศัพท์มือถือของชายคนนั้นตกอยู่ จินรีบไปหยิบขึ้นมาก่อนที่ใครจะหยิบไปก่อน เขาหยิบมันขึ้นมาดูแล้วก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคหน้าจอ ซึ่งหน้าจอปรากฎให้เห็นข้อความอะไรบางอย่าง ในหน้ากลุ่มลับของแอพลิเคชั่นตัวหนึ่ง
“โลกนี้กำลังจะล่มสลาย..” จินเองที่เห็นก็ยิ่งแปลกใจขึ้นไปอีก แต่เขาก็รีบเอามันไปคืนชายคนนั้น
“ลุงครับ โทรศัพท์ครับ”
“เอาไปเลย ฉันไม่ต้องใช้มันแล้ว โลกนี้จะแตกอยู่แล้ว!!” ลุงคนนั้นตอบกลับจินราวกับว่าจินนั้นไปทำอะไรให้ลุงแก
“เฮ้ย น้องชาย อย่าไปสนใจลุงแกเลย คงจะเป็นคนบ้า!!” ไทยมุงคนหนึ่งตะโกนบอกจิน จินเองวางโทรศัพท์เอาไว้ที่พื้นให้ลุงแกในทันที
“เอานี่ครับลุง” จินพูดกับลุงคนนั้น ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปในทันที ดูเหมือนว่าตัวของเขาจะทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ในจังหวะเดียวกันรถเมล์ของเขาก็มาถึงพอดี จินเลยรีบกระโดดขึ้นรถเมล์ทันที จินเองรีบหยิบหูฟังและเสียบมันเข้ากับโทรศัพท์ เพื่อฟังเพลงฆ่าเวลา และเวลาก็ผ่านไป บนถนนประเทศไทย ถ้าจะทำอะไรเพื่อฆ่าเวลา คงจะฆ่าไปได้ซักร้อยหรือพันศพเลย
.
เวลา 18.00 น.
รถเมล์ที่จินโดยสารมาเดินทางมาถึงบริเวณเขตบ้านเขาพอดี จินลงจากรถเมล์และเดินกลับบ้านมาเรื่อยๆ และเดินเข้าไปในร้านอาหารตามสั่งประจำของเขา เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะ จากนั้นก็สั่งอาหารในทันที
“ป้าครับ ข้าวต้มหมูถ้วยนึงครับ”
“ได้จ้า” ป้าคนนั้นตอบ ในระหว่างที่เขากำลังรออาหารอยู่ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อเปิดข่าวโซเชียลอ่าน เขาอ่านไปเรื่อยๆ แต่ไม่ยักกะเจอข่าวที่เขาช่วยเหลือลุงแก่ๆที่พยายามจะฆ่าตัวตาย ก็นั่นหล่ะนะ ข่าวคนแบบเขามันขายได้ที่ไหนหล่ะ เขาเปิดอ่านไปเรื่อยๆ ไม่นานนัก ข้าวต้มที่เขาสั่งก็มาเสิร์ฟ
“ข้าวต้มจ้า”
“ขอบคุณครับ” จินตอบป้าคนขายอาหารตามสั่ง
“เดี๋ยวก็หยุดยาวแล้ว จะไปไหนหรือเปล่าหล่ะ??” แม่ค้าถามจิน
“คิดว่าจะไปเที่ยวทะเลครับ” จินตอบ ก่อนที่ตัวของเขาจะตักข้าวต้มเข้าปาก
พอเสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตัวของเขากลับมาที่บ้านของเขาตามปกติ เขาเปิดบ้านเข้ามา ทำทุกอย่างเพื่อเตรียมจะพักผ่อนให้พร้อมสำหรับการทำงานพรุ่งนี้ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จอะไรเสร็จ เขาก็กลับขึ้นมานอนบนเตียงตามปกติ แต่มันกลับไม่ปกติตรงที่ จู่ๆเขาก็คิดถึงเรื่องของลุงคนนั้นอยู่ในหัว ทั้งๆที่เขาไม่ควรจะเก็บมันมาใส่หัวเลย
“อะไรวะ โลกแตกอะไรของลุงวะเนี่ย??” จินคิดเรื่องนั้นอยู่ซ้ำๆ แต่ก็พยายามจะข่มตานอน ไม่ให้พรุ่งนี้ตื่นสาย
วันต่อมา จินเองก็รีบนั่งปั่นงานของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ถึงแม้ว่างานจะมาแบบไม่รู้จักจบสิ้น จนกระทั่ง
ตกเย็น จินเดินออกมาจากออฟฟิศ ทั้งๆที่ตอนนี้เวลาประมาณ 6 โมงกว่าๆแล้ว เพราะเขาต้องเคลียร์งานให้หมด ไม่ให้กระทบกับวันหยุดเขา แต่ก็แล้วยังไง พรุ่งนี้ก็หยุดยาวแล้ว จินเดินตัวโก่งขึ้นรถเมล์กลับบ้านอย่างเซงๆ จินลงป้ายก่อนถึงเขตบ้านเขา 2 ป้าย กะว่าจะไปหาอะไรกินที่ตลาด เขาเดินซื้อนั่นซื้อนี่ไปเรื่อยๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็เดินมาเจอร้านเหล้าร้านหนึ่ง มันเป็นร้านเหล้าที่เขาเคยมากับเพื่อนเมื่อนานมาแล้ว เขาเดินเข้ามาในร้าน ซึ่งเด็กของร้านที่ยืนอยู่แถวนั้นก็เดินมาหาจิน
“คนเดียวเหรอน้อง มีบัตรหรือเปล่า??” เด็กของร้านถามจิน จินรีบยื่นบัตรประชาชนให้กับเด็กที่ร้านได้ดู ก่อนที่เด็กร้านจะปล่อยจินไปนั่งที่ จินไปนั่งที่เคาน์เตอร์สำหรับคนมาคนเดียว และบาร์เทนเดอร์ของร้านก็เดินมาหาเขา
“เอาอะไร..เอ๊ะ ใช่นายคนที่เคยมากับเพื่อนหรือเปล่า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วันนี้อารมณ์ไหนเนี่ยถึงมานั่งเนี่ย??” บาร์เทนเดอร์ที่รู้จักจินก็ถามจินอย่างร่ายยาว
“ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกเหนื่อยๆหน่ะ” จินตอบ
“อ้อ งานประจำก็งี้หล่ะ เจ้านายงี่เง่า เพื่อนร่วมงานเฮงซวย แต่ถ้าไม่ทำก็จะเอาไรแดกหล่ะนะ” พี่ที่ร้านเหล้าคนนั้นร่ายยาวออกมาอีก ก่อนที่เขาจะหยิบเอาเบียร์ขวดเล็กขวดหนึ่งให้กับจิน
“ขวดนี้เลี้ยง ประเดิมก่อน” พี่ที่ร้านพูดขึ้น ก่อนที่ตัวของจินเองจะหยิบมันมาดื่ม ถึงแม้ว่าเขาจะเคยกินมันบ่อย แต่เขาก็ไม่เคยชินซักที ตัวของจินนั่งอยู่ซักพัก จู่ๆ หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างดูโดดเด่นก็มานั่งข้างๆเขาด้วย
“เบียร์ขวดนึงค่ะ”
“ได้ครับ” บาร์เทนเดอร์ร้านพูดจบก็เอาเบียร์ให้กับเธอคนนั้น ตัวของจินตอนนี้ก็เริ่มจะเมาแล้ว หญิงสาวคนนั้นเหลือบไปเห็นหน้าจิน ตัวของเธอนิ่งอยู่ซักพัก จากนั้นก็พูดกับเขา
“เฮ้ เพิ่งเคยมาดื่มเหรอ??”
“อือ ก็เคยมาดื่มอยู่ครับ กับเพื่อนหน่ะ” จินตอบกลับ
“อืม ขอบใจที่นายช่วยลุงเลปเขานะ แต่ถ้านายจำไม่ได้ กลุ่ม Telegram หน่ะ” หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นมา จินได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก เขารีบมองหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่เธอสวมแว่นดำเอาไว้ จินเองนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงบ่ายในทันที ในระหว่างที่เขากำลังนั่งปั่นงานอย่างเอาเป็นเอาตาย โทรศัพท์เจ้ากรรมของเขาก็เด้งขึ้นแอพของเทเลแกรม ซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยขึ้น เขาสังเกตเห็นเลยหยิบมาดูในทันที ตอนแรกคิดว่ามันจะเป็นสแปม แต่จินก็ลองกดดูจนได้
“เฮ้ นายหน่ะ นายช่วยลุงแก่คนนึงเมื่อวานใช่หรือเปล่า ก็อยากจะขอบใจนะ แต่นายคงไม่รู้กิตติศัพท์ของพวกเรา แล้วถ้าฉันบอกว่า ตอนที่นายเลิกงาน จะเกิดสงครามใหญ่ในตะวันออกกลาง นายจะเชื่อหรือเปล่า??”
ตัวของจินเมื่อได้อ่าน เขาก็รู้สึกว่ามีใครกำลังแกล้งเขาหรือเปล่า เขารีบวางมือถือก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า
กลับมาในตอนปัจจุบัน จินเองไม่ได้เช็คข่าวเลย เนื่องจากว่าช่วงนี้เขาไม่ได้ติดตามข่าวอะไรแล้ว จินรีบหยิบมือถือของเขาขึ้นมา แล้วลองหาข่าวในเน็ต ปรากฏว่าข่าวสงครามใหญ่ในตะวันออกกลางนั้นเป็นเรื่องจริง และมันเริ่มโพสต์ลงในช่วงเวลา 6 โมงเหมือนๆกัน เขาเช็คข่าวจากหลายๆที่ และปรากฏว่ามันเป็นเรื่องจริง
“เชี้ยไรวะเนี่ย??” จินสบถออกมา ก่อนที่เขาจะรีบหยิบเงินออกมาแล้วจ่ายให้บาร์เทนเดอร์
“พี่ นี่เงินนะพี่” จินพูดจบก็วางเงินแล้วรีบออกจากร้านไป ตัวของเขาพยายามจะลากสังขารเพื่อเดินกลับบ้าน พรุ่งนี้เขาต้องไปเที่ยวอ่ะนะ แต่หญิงสาวเจ้าเก่าคนนั้นก็เดินตามเขามาด้วย จินหันหน้าไปหาเธอในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอตามมา
“นี่คุณตามผมมาทำไมหล่ะเนี่ย??”
“เรื่องจริงหรือเปล่าหล่ะ ที่นายเจอเมื่อตอนบ่ายนี้หน่ะ ความจริงยังมีมากกว่านี้อีกนะ??” หญิงสาวคนนั้นถามไป
“นี่คุณต้องการอะไร จะเอาเงินเหรอ??” จินถามไป
“โธ่ ฉันหาเงินได้มากกว่าที่นายหาอีก” หญิงสาวคนนั้นตอบ พร้อมกันก็ถอดแว่นดำของเธอออกมา พร้อมกับเปิดหน้าเธอให้เขาได้เห็นด้วย
“เอ๊ะ เธอคุ้นๆนะ เธอใช่สการ์เล็ต เน็ตไอดอลชื่อดังใช่หรือเปล่า ผมเคยดูผลงานคุณอยู่นะ??”
“อ้อ ดูฟรีของเถื่อนงั้นเหรอ??” สการ์เล็ตถามไป
“ไม่ๆๆ ไอ้งานนั้นผมไม่ได้ดูหรอก ผมไม่ใช่พวกดูเถื่อน แต่ที่ผมอยากรู้คือ คุณต้องการอะไรจากผม??” จินถามกลับไป สการ์เล็ตมองไปทางนั้นทางนี้ก็พบว่ามีม้านั่งตัวหนึ่งเอาไว้ใช้รอรถ
“ไปนั่งคุยกันตรงนั้นมั้ย??” สการ์เล็ตถามไปและชี้ไปยังม้านั่งตัวนั้น และเมื่อรู้ตัวอีกที จินกับสการ์เล็ตก็นั่งด้วยกันไปแล้ว
“โอเค แล้วคุณไม่ปิดหน้าตัวเองหน่อยเหรอ??” จินถามเธอไป
“เอ้า ทำไมฉันต้องปิดหน้าหล่ะ??”
“ก็ถ้ามีใครมาแอบถ่ายเราทั้งคู่ เดี๋ยวคุณก็เป็นข่าวเป็นอะไรอีก” จินอธิบายไป สการ์เล็ตยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น
“ช่างมันเถอะ ไหนๆโลกก็จะแตกอยู่แล้ว” สการ์เล็ตตอบ ทำเอาจินถึงกับแปลกใจอีก
“เอ๊ะ พูดเหมือนลุงคนนั้นอีกแล้ว”
“ก็ใช่ไง ฉันเริ่มอธิบายแล้วกัน ลุงแกเป็นแอดมินกลุ่มลับกลุ่มหนึ่ง ที่ออกมาทำนายเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในโลก ลุงแกทายไม่เคยพลาด แถมเป็นการทายก่อนหน้านั้นเป็นเดือนเป็นปีด้วย ฉันเองแอบเป็นสมาชิกกลุ่มนั้นมาซักพักแล้ว”
“โห คุณเองก็เป็นสมาชิกกลุ่มนั้นเหรอ ผมนึกว่าคุณน่าจะงานเยอะจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่นซะอีก” จินตอบ
“ไม่หรอก ก็แค่งานหน่ะ ทำให้ไอ้พวกโง่นั่นเสร็จๆไป ฉันเองไม่เคยมีอารมณ์ร่วมกับไอ้พวกนั้นหรอก แต่ช่างเถอะ ตอนที่ฉันรู้ว่านายช่วยลุงคนนั้น แถมคนสืบประวัติกันแล้วว่าตัวนายอยู่ไม่ห่างจากคอนโดที่ฉันอยู่เท่าไหร่ ฉันเลยลองมาดักรอเจอนายดู” สการ์เล็ตตอบ และในขณะเดียวกัน เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นเธอก็อ่านอะไรบางอย่างในกลุ่มลับที่เธอเป็นสมาชิก เธออ่านข้อมูลในห้องแล้วพูดขึ้นในทันที
“นาย อ่านนี่สิ ตึกวราเพลสกำลังจะโดนระเบิด โพสต์ 20 นาทีที่แล้ว”
“วราเพลส เฮ้ย นั่นมันที่ทำงานผมนี่??” จินพูดขึ้น และในตอนนั้นเอง
“ตู้ม!!”
จินเองรู้สึกได้ถึงแรงระเบิดอะไรบางอย่าง จินหวังว่ามันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่ไม่กี่นาทีต่อมา จินก็เอาโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดู เขาเข้า X หรือทวิตเตอร์เมื่อก่อน และเมื่อเปิดดูหน้าแท็ก เขาก็พบกับข่าวตึกที่ทำงานของเขาระเบิดจริงๆ
“เฮ้ย เชี้ยไรวะเนี่ย??” จินไล่ไถอ่านข่าวดูก็แทบไม่เชื่อ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ชั้นที่เขาทำงาน แต่มันก็ได้รับความเสียหายไปด้วย
“ไอ้เชี้ย” จินสบถออกมา
“เฮ้อ นี่แค่ส่วนนึงนะ ความจริงมีมากกว่านี้อีก และมันแม่นยำ 100 เปอร์เซ็นต์ด้วยสิ” สการ์เล็ตพูดกับจินต่อ
“เดี๋ยวๆๆ แล้วทำไมพวกเธอไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจหล่ะ??” จินถามไป
“อย่างแรกเลยคือ บอกไปใครจะเชื่อหล่ะ อย่างที่สอง มันเป็นกฎของกลุ่มหน่ะ ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนนอกกลุ่มให้รู้” สการ์เล็ตตอบ
“ตลกแล้วคุณ เรื่องใหญ่แบบนี้ปิดกันไม่ได้หรอก” จินพูดต่อ
“มันก็มีบ้างนะ พวกที่เอาออกมาปูดข้างนอก แต่ส่วนใหญ่จะตายปริศนากันทั้งนั้น” สการ์เล็ตพูดขึ้น ทำเอาจินถึงกับตกใจมาก เพราะตัวของเขารู้ถึงความลับของกลุ่มนี้แล้ว
“เฮ้ ใจเย็น นายอาจจะไม่ตายก็ได้”
“เอาเถอะ แล้วไอ้เรื่องที่ว่าโลกแตกเนี่ย มันจะแตกยังไง ทุกวันนี้โลกมันก็เหมือนแตกไปแล้ว ผมแค่อยากรู้ว่ามันจะเกิดจากภัยธรรมชาติ หรือภัยจากมนุษย์หล่ะ??” จินถามไป
“ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เท่าที่ลุงเลปแกรู้มา ดูเหมือนแกน่าจะหมายถึงภัยจากมนุษย์นี่หล่ะ” สการ์เล็ตตอบ
“ภัยจากมนุษย์ อืม ตอนนี้สงครามรัสเซียยูเครนก็ไม่มีทีท่าจะจบ จีนเองก็เริ่มจะระรานประเทศรอบๆ อืม อาจจะเป็นไปได้” จินพูดขึ้น
“โห นี่นายรู้เรื่องด้วยเหรอ??”
“ฉันเคยอ่านข่าวหน่ะ แต่เอาเถอะ ฉันไปก่อนนะ” จินพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น
“เฮ้ นายจะไปไหนหน่ะ??” สการ์เล็ตถามจินไป
“กลับบ้านหน่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยว หยุดยาว” จินตอบ
“เฮ้ ไปเที่ยวเหรอ ฉันไปด้วยคนดิ”
“ห่ะ เอาจริงเหรอ??” จินถามไป
“อืม ช่วงนี้ฉันว่างๆด้วย ไหนๆโลกก็จะแตกแล้ว”
“เอาที่สบายใจเลย แต่ถ้าเธอไม่เจอฉัน ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะ แล้วนี่ ฉันต้องไปส่งเธอหรือเปล่า??” จินถามไป
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปนะ” สการ์เล็ตบอกลาจิน ก่อนที่สการ์เล็ตจะรีบเดินออกไปในทันที จินเองก็แปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็เดินกลับบ้านไป โดยที่ไม่ได้อยากจะใส่ใจอะไรมากนัก เขาเดินกลับเข้ามาในบ้าน โทรศัพท์ตอนนี้แทบไม่อยากจะมองมัน ตัวของเขาเกิดรู้สึกเหนื่อยๆ และไปนั่งงีบที่โซฟาอยู่ซักพัก
.
“กริ๊ง!!”
ตัวของจินตกใจตื่นขึ้นมา เนื่องจากได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านของเขาดังขึ้น เขามองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ จินเองลากสังขารตัวเองขึ้นมาและเดินออกไปดูหน้าบ้าน เขาก็พบว่าสการ์เล็ตกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน ซึ่งมีกระเป๋าเดินทางมากมายอยู่ในนั้นด้วย
“เฮ้ย นี่เธอ!!”
“เฮ้นาย แบบว่า ฉันขออยู่ที่นี่ซักพักได้เปล่า??”
“เดี๋ยวๆๆๆ อะไรของเธอ เธอไม่ใช่เมียฉันซักหน่อย??” จินถามกลับไป
“คือว่า มีพวกโรคจิตมาตามวนเวียนที่หน้าคอนโดฉันหน่ะ ฉันขออยู่แป๊ปๆแล้วกัน ไหนๆพรุ่งนี้เราก็ไปเที่ยวด้วยกันอยู่แล้วนี่” สการ์เล็ตพูดขึ้น ตัวของเขากัดฟันและไปเปิดประตูรับเธอเข้ามา และเธอก็เอากระเป๋าเข้ามาเยอะแยะมากมาย
“โห นี่จะมาลงหลักปักฐานเลยเหรอเนี่ย??” จินถามเธอไป
“ก็นิดหน่อยหน่ะ แล้วนี่บ้านนายเหรอ??” สการ์เล็ตถามจินไป
“ก็ประมาณนั้น แต่พ่อแม่ฉันไม่อยู่ ไปทำงานต่างจังหวัดหน่ะ” จินตอบ ก่อนที่เขาจะพาสการ์เล็ตเข้ามาในบ้าน
“เฮ้ บ้านสวยดีนี่ มีกี่ห้องนอนหล่ะ??”
“3 ห้องนอนหน่ะ อีกห้องเป็นของน้องฉัน ตอนนี้ไปอยู่ต่างประเทศแล้ว” จินตอบ
“อ้อ งั้นฉันเอาห้องน้องนายแล้วกัน” สการ์เล็ตตอบ จินถอนหายใจก่อนที่จะพาสการ์เล็ตไปที่ห้องของน้องชายเขา และเมื่อเข้ามาแล้ว จินก็เอาผ้าปูที่นอนในตู้เสื้อผ้าห้องน้องชายเขา เอามาปูให้กับสการ์เล็ต รวมถึงจัดแจงส่วนอื่นๆของห้องให้สการ์เล็ตด้วย
“นี่นายทำบ้านเองทุกอย่างเลยเหรอ??” สการ์เล็ตถามจิน
“ก็ประมาณนั้น ฉันทำมาตั้งแต่เด็กแล้ว และบ้านนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไร” จินตอบ
“ไม่จ้างแม่บ้านหล่ะ??” สการ์เล็ตถามไป
“ขี้เกียจหน่ะ เปลืองเงินด้วย” จินตอบ ก่อนที่เขาจะทำห้องให้กับสการ์เล็ตเรียบร้อย
“ห้องน้ำอยู่ข้างนอกนะ” จินพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป สการ์เล็ตวางกระเป๋าเอาไว้ในห้อง แล้วก็เดินตามจินไปด้วย
“นายจะทำอะไรหล่ะ??”
“ฉันจะอาบน้ำหน่ะ” จินตอบ จากนั้นตัวของเขาก็เดินเข้าไป ซึ่งห้องของเขานั้นมีห้องน้ำในตัว เป็นห้องน้ำเล็กๆ เขาอาบน้ำซักพักจนเสร็จ จากนั้นเขาก็แต่งตัวออกมาข้างนอก เพื่อมาดูว่าสการ์เล็ตกำลังทำอะไร และจินก็พบว่าสการ์เล็ตกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาเพื่อเล่นโทรศัพท์อยู่
“อ้าว ยังไม่นอนเหรอ??”
“อืม อ่านข่าวในกลุ่มนิดหน่อยหน่ะ” สการ์เล็ตตอบ ในตอนนั้นจินก็ไปนั่งที่โซฟากับสการ์เล็ตด้วย
“แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้างอ่ะ??” จินถามสการ์เล็ตไป
“ดูเหมือนตอนนี้จะวุ่นวายกันหลายจุดเลยหน่ะ สงสัยจะเป็นพวกสมาชิกในกลุ่มแน่ๆ”
“แล้วเธอรู้ได้ยังไงหล่ะ??” จินถามไป
“สมาชิกกลุ่มตอนนี้มีเป็นแสนแล้ว แล้วข่าวที่ทำงานนายเป็นยังไงบ้างหล่ะ??” สการ์เล็ตถามจินไป จินเองก็เปิดอ่านกรีปไลน์ในที่ทำงาน ซึ่งเขาไม่ค่อยได้เข้าไปดูเท่าไหร่ และในตอนนั้น เขาก็เห็นสิ่งที่ผู้จัดการโพสต์
“ทุกคน ทางหน่วยแม่เขาแจ้งมาว่าให้พวกนาย WFH ไปก่อนไม่มีกำหนด จนกว่าจะมีคำสั่งอื่น...”
“เป็นยังไงบ้างอ่ะ??” สการ์เล็ตถามจินไป
“WFH ไม่มีกำหนดหน่ะ” จินตอบไป
“แบบนี้ก็ดีหน่ะสิ”
“ดีที่ไหนหล่ะ ต้องยืนยันตัวตนนั่นนี่ แถมต้องเปิดกล้องให้บริษัทดูอีก ตอนโควิดก็ทีนึงแล้ว” จินตอบ
“เอาเถอะ ว่าแต่ พรุ่งนี้นายจะไปเที่ยวไหนหล่ะ??” สการ์เล็ตถามไป
“พัทยาหน่ะ” จินตอบ
“อ้อๆ แล้วนี่จองโรงแรมไว้หรือยังหล่ะ??”
“ยังเลย เอาจริงๆ ฉันยังไม่ได้จองอะไรไว้ซักอย่าง กะจะนั่งรถตู้ไปหน่ะ” จินตอบ
“อ้อๆ ถ้างั้นฉันไปด้วย ฉันพอรู้จักโรงแรมอยู่”
“อืม อย่าแพงมากแล้วกัน” จินพูดขึ้น
“ไม่ต้องห่วงหรอก”
“แล้วนี่ เธอไม่ไปทำงานเหรอ??” จินถามไป
“อ้อ วันนี้ไม่มีอารมณ์หน่ะ แต่ช่างเถอะ งานฉันจะทำตอนไหนก็ได้”
“อืม แล้วนี่ คุณมาอยู่ไทยนานแค่ไหนแล้วเนี่ย พูดไทยโคตรคล่องเลย??” จินถามสการ์เล็ตกลับ
“ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก แต่ฉันเรียนภาษาเก่งอยู่แล้ว” สการ์เล็ตตอบ
“เอาเถอะ ถ้างั้นฉันล็อคบ้านก่อน มีอะไรก็เรียกฉันได้นะ” จินพูดขึ้น และตัวของจินก็เดินไปล็อคประตูบ้านเอาไว้ เอาจริงๆ จินก็ยังไม่ไว้ใจสการ์เล็ตเต็มร้อยหรอก แต่ถ้าไหนๆโลกมันจะแตกจริงๆ เขาก็ไม่เสียดายชีวิตหล่ะนะ จนกระทั่งไม่นาน ตัวของเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอน เพื่อพักผ่อนต่อ หลังจากที่เผชิญเรื่องต่างๆของวันนี้ แต่เมื่อจินไปนอนที่เตียง เขาก็อ่านไลน์ของเขาที่เด้งแจ้งเตือนขึ้นมา
“แจ้งเตือน”
“คุณมีเพื่อนใหม่ พยายามจะติดต่อคุณ”
“ช่องแชท : เฮ้ ตอนนี้สการ์เล็ตไปอยู่ที่บ้านนายแล้วใช่เปล่า??” ตัวของจินตกใจมาก และเมื่อส่องรูปโปรไฟล์ของชายคนนั้น ก็พบว่าเป็นชายคนเดียวกับที่ส่งข่าวเรื่องสงครามตะวันออกกลางให้กับเขา ตัวของจินรีบคุยกับเขาในทันที
“เฮ้ย มึงเป็นใคร มึงกับสการ์เล็ตคิดจะทำอะไร??”
“ใจเย็นพวก แค่มาทักทายหน่ะ ได้ข่าวว่านายจะไปเที่ยวพัทยากับสการ์เล็ตด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะไปรับ”
“ก็ได้ แต่ถ้าพวกมึงจะเล่นตลกกับกู กูไม่เอาพวกมึงไว้แน่ กูมีปืนนะ” จินตอบกลับ
“เออ ฉันรู้ เอาจริงๆ วันไปเที่ยว เอาปืนนายไปด้วยหล่ะ” ชายคนนั้นตอบ ก่อนที่จะหายไป เอาจริงๆ จินมีปืนลูกโม่เล็กกระบอกหนึ่ง เป็นของรุ่นพี่ มีกระสุนแค่ไม่กี่นัดเอง ตัวของจินวางโทรศัพท์เอาไว้ที่หัวนอนของเขาในทันที ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟ และเข้านอนตามปกติ ในหัวของเขาก็พยายามจะลืมเรื่องทุกอย่างไปด้วย
===================================================
ขอบคุณตัวละครจากคุณ น้ำส้มสีส้ม จ้า
ความคิดเห็น