My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #25 : EP 19 : โกดังปริศนา

กองทัพของเซบาสเตียนจัดการจู่โจมกลุ่มกบฏอย่างขุดรากถอนโคน พวกเขาจัดการบุกเข้าไปในทีละตึกเพื่อค้นหากลุ่มกบฏที่ซ่อนตัวอยู่ด้านใน พวกนั้นบุกเข้าไปแล้วฆ่าทุกชีวิตที่ขวางทางของเขา

ในระหว่างที่เขากำลังรอผลการกวาดล้าง ลูกน้องของเขาก็มารายงานสถานการณ์กับเขา

“ท่านครับ มีรายงานครับท่าน”

เซบาสเตียน : เออนี่ มีอะไรก็ว่ามา ผลการรบเป็นยังไง

“อ่า ตอนนี้ทหารของเรากำลังกวาดล้างในส่วนนอกอยู่ครับ แต่ว่าส่วนใหญ่ที่เราเจอมีแต่พวกชาวบ้านทั้งนั้นครับ”

เซบาสเตียน : พวกกบฏคงจะอยู่ด้านในตัวเมืองหน่ะ

“แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงต่อหล่ะครับ”

เซบาสเตียน : ค้นหาพวกมันให้ทั่ว เราต้องจบเกมนี้ให้ได้เร็วๆ

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน หลังจากที่ปืนใหญ่ยิงเสร็จ พวกของนอร์รีนก็ออกมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พร้อมทั้งประชุมว่าใครจะเป็นคนออกไปหาของในคืนนี้

มิเชล : คืนนี้ใครจะออกไปหาของอีกดีหล่ะ

โทนี่ : คืนนี้ผมจะไปเอง ใครจะไปด้วยกันบ้างครับ

ยูจีน : ฉันจะไปด้วย ฉันมีอะไรต้องทำหน่ะ

มินโฮ : แต่ว่าขาเธอยังไม่หายดีนะ อย่าเพิ่งดีกว่า

ซีโร่ : ถ้างั้นผมจะไปด้วย ผมรู้สถานที่ๆมีของเยอะแยะเลย ผมจะนำทางไปเอง

บารีร่า : ถ้างั้นเธอต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ

เอสเทอร์ : นายก็ด้วยนะโทนี่ ฉันเป็นห่วงนายหน่ะ

ตะวัน : เอาหล่ะครับ คืนนี้ผมคงไปด้วยไม่ได้ คงไม่ว่ากันนะครับ

นอร์รีน : ไม่ว่าหรอก เพราะฉันจะไปแทนนายเอง

อนูวา : ว่าแต่สถานการณ์แบบนี้จะออกไปจริงๆเหรอคะ

เอจิ : ผมขอไปด้วยคนถ้าแบบนั้นหน่ะ ผมจะเอาฮาจิไปด้วย

ไลฟ์ : อ้อ นี่จะเอาฮาจิไปจริงๆงั้นเหรอ

อลัน : ผมว่าพวกคุณพกอาวุธไปหน่อยก็ดีนะครับ

อลิซ : ฉันเพิ่งทำกระสุนมาใหม่ มีประมาณยี่สิบนัด ใช้ประหยัดๆหน่อยนะ

มิสซึ : เออนี่ เอากาแฟไปดื่มด้วยมั้ย มันช่วยให้ตื่นตัวนะ // มิสซึยื่นถ้วยกาแฟให้กับคนที่จะออกไปหาของ

ฮาน่า : ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนะคะทุกคน

หลังจากที่พวกเขาตกลงกันว่าใครจะเป็นคนออกเดินทาง ในขณะเดียวกัน กลุ่มของทาเคชิก็กลับเข้ามาหามินโฮที่อยู่ด้านใน มินโฮรีบไปรับพวกเขากลับมาทันที

มินโฮ : เฮ้ย พวกนาย เป็นไงกันบ้าง

ทาเคชิ : ฉันไม่เป็นไร แต่ว่างานนี้พวกเราลำบากแล้วหล่ะ

อัลเบิร์ต : งานนี้รัฐบาลเอาจริงแน่ๆ เราต้องเตรียมตัวแล้วหล่ะ

มินโฮ : อีกแล้วเหรอ ถ้างั้นฉันจะไปเตือนคนอื่นๆก็แล้วกัน

ไคล่า : เออนี่ ว่าแต่ชินเฮหล่ะ เราไม่เตือนเธอเหรอ

อามินะ : เธอปลอดภัยอยู่แล้ว อยู่กับกลุ่มกบฏด้านในนี่

ชิสา : ว่าแต่ที่นี่จะโดนโจมตีหรือเปล่านะ

ดราก้อน : ผมว่าที่นี่อาจจะโดนไปด้วยก็ได้นะครับ

ซนแซ : ตายแล้ว เราควรจะไปจากที่นี่นะคะเนี่ย

ซาซอน : ฉันว่าตอนนี้ อยู่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยหรอกนะ

ริกโก้ : ใช่ครับ ผมว่าเราควรจะปิดตัวอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ

ไซม่อน : แล้วเราจะอยู่ยังไง ขุดรูอยู่งั้นเหรอ

มีกัส : หน้าจะหาไม้มาปิดตามหน้าต่างนะ ให้คนข้างนอกรู้ว่าที่นี่มันร้างหน่ะ

จียอน : ฉันว่าเราน่าจะตุนอาหารเพิ่มด้วยนะคะ

ยู่อี๋ : ใช่ๆ แล้วก็ต้องมีน้ำสะอาดด้วย ท่าทางเราคงต้องอยู่ที่นี่หลายวันเลยหล่ะ

ซุนฮยอน : ผมพอจะหาน้ำสะอาดให้ได้ ถ้ามีเครื่องมือที่ดีนะครับ

ทาเคชิ : โอเค ถ้าอย่างงั้นเราจะยันพวกมันไว้ที่นี่ก่อน

อัลเบิร์ต : เดี๋ยวฉันจะคุ้มกันพวกผู้หญิงให้ก็แล้วกันนะ

ไคล่า : ถ้างั้นฉันจะช่วยคุณเองนะคะ

ดราก้อน : มีกัส นายกับคุณอลิซช่วยกันสร้างที่นี่ใหม่ด้วยหล่ะ

มีกัส : แน่นอน ฉันจะปรับปรุงที่นี่ให้ใหม่เลย

จียอน : ว่าแต่ เราจะยันได้นานแค่ไหนคะ

ริกโก้ : เท่าที่ดูเนี่ย ต้องรอดูว่าพวกมันจะมาเมื่อไหร่หน่ะครับ แต่เดาๆไม่น่าจะเกินสามวันครับ

ซนแซ : สามวัน ฉันวาไม่น่าจะถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ

ซาซอน : จริงด้วย ฉันว่าแค่วันเดียวไม่รู้จะอยู่หรือเปล่า

ไซม่อน : ถ้าอย่างงั้นเราก็เตรียมทางหนีไว้ด้วยสิ

ซุนฮยอน : จริงด้วย เตรียมทางหนีเอาไว้เผื่อต้องหนีจริงๆหน่ะ

ยู่อี๋ : แล้วจูซมหล่ะ ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย

ชิสา : เอาน่า ตอนนี้เธอน่าจะปลอดภัยอยู่นะ

อามินะ : ฉันว่าอย่าเสียเวลากันเลย รีบไปทำงานกันต่อดีกว่า

และที่ด้านนอกตึก กลุ่มทหารไทยกำลังสำรวจเส้นทางที่จะสามารถพาผู้พันตะวันหนีออกไปได้ เขาใช้กล้องส่องทางไกลมองไปรอบๆ ในตอนนั้นเองพวกเขาก็พบว่าทหารของรัฐบาลกำลังปิดล้อมพวกเขาอย่างหนาแน่น

จินตโล : ท่านครับ พวกทหารตอนนี้อยู่กันเต็มเลยครับ // อรุณรับกล้องมาส่องดู

อรุณ : โห แบบนี้ท่าทางจะออกไปไม่ได้เลยหว่ะ

เดชา : แล้วเราจะเรียกฮอมารับเราดีมั้ย

เจตนา : สภาพแบบนี้ ฮอฝ่ายไหนมันก็ยิงร่วงหมดหล่ะ

เนตร : ถ้างั้นเราคงต้องติดอยู่ที่นี่งั้นเหรอ

อรุณ : ไม่หรอก พอจะมีทางฝ่าออกไปอยู่ ด้านทิศตะวันตก แถวนั้นการป้องกันน้อย แถมยังพอจะอยู่ใกล้เส้นทางที่เราต้องไปต่อจุดนัดพบหน่ะ

เดชา : แล้วเราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่หล่ะครับ

อรุณ : เท่าที่ดู ไม่เกิน 2 วันเตรียมเดินทางได้เลย

เจตนา : ถ้างั้นผมจะไปบอกผู้พันก่อนก็แล้วกันครับ

เนตร : บอกแกดีๆนะ เดี๋ยวแกโวยวายไม่ไปอีกมันจะยุ่ง

จินตโล : เออหว่ะ ตอนนี้แกกำลัง...ด้วยสินะ

พวกเขารีบลงจากตึก บันทึกเส้นทางลงในแผนที่โดยทันที

กลับมายังหน่วยดอว์นซอร์ด หลังจากที่พวกเขาได้ข้อมูลจากซีวิลมา เขาเตรียมออกเดินทางไปตามล่าโจเซฟยังที่กบดานใหม่ แต่จากนั้นไม่นาน ก็มีสัญญาณวิทยุติดต่อหาเควิน เควินรับสายแล้วรีบแจ้งอเล็กซานเดอร์ทันที

เควิน : ท่านครับ มีข่าวจากหน่วยเหนือ ให้เรายกเลิกภารกิจตามล่าโจเซฟ แล้วไปสมทบกับหน่วยพิเศษคอบบร้าครับ

อเล็กซานเดอร์ : ฉันอยากรู้นี่มันเรื่องอะไรกัน ย้ายพวกเราไปทางนั้นทีทางนี้ทีเนี่ย

ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินป่า จู่ๆมีหญิงสาวคนหนึ่งมายืนอยู่ริมต้นไม้ เธอขาวงทางพวกเขาไว้

คาสเตอร์ : นี่แกเป็นใคร มาขวางทางพวกเรา หลีกไปเดี๋ยวนี้

คาสเตอร์วิ่งไปจะต่อยหน้าเธอ แต่เธอรับหมัดเขาได้อย่างสบายแล้วหักแขนเขา อเล็กซานเดอร์ต้องเข้าไปดูเขา

“อเล็กซานเดอร์ จำฉันไม่ได้งั้นเหรอ”

อเล็กซานเดอร์ : เอสเมอรันด้า นี่เธอเองเหรอเนี่ย ปล่อยลูกน้องฉันก่อนได้มั้ย

เอสเมอรันด้าปล่อยคาสเตอร์ออกมา อเล็กซ่าจับแขนเขามาดูทันที

อเล็กซ่า : นี่ถ้าเธอเอาจริงแขนนายหักไปแล้วนะเนี่ย

ซิลเวสเตอร์ : ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่กันหล่ะ

เอสเมอรันด้า : พวกนายภักดีกับประธานาธิบดีของพวกนายหรือเปล่า

อีริค : แน่นอนสิ คุณนี่ถามแปลกๆ ว่าแต่คุณมีอะไร

เอสเมอรันด้า : เขากำลังจะถูกรัฐประหาร พวกนายต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย

ซิลเวสเตอร์ : รัฐประหาร ใครมันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้กันหล่ะ

เอสเมอรันด้า : สี่นายพลที่นายรู้จักดียังไงหล่ะ

อเล็กซานเดอร์ : ฉันว่าแล้ว ไอ้พวกนั้นสันดานมันเลี้ยงไม่เชื่อง

เควิน : แล้วเราจะเอายังไงต่อดีหล่ะครับ

ซิลเวสเตอร์ : รีบกลับไปหาท่านประธานาธิบดี จับพวกนายพลนั่นมา

คาสเตอร์ : แต่ก่อนอื่นช่วยรักษาแขนผมหน่อยสิ

อเล็กซ่า : แค่นี้ยังไม่ถึงกับหักหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง

จากนั้นเอสเมอรันด้าก็หายวับไป ส่วนหน่วยดอว์นซอร์ดคนอื่นๆก็เดินทางกลับไปหาประธานาธิบดีของพวกเขา

ณ ตึกร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งคีธพาจูซมไปแอบอยู่ด้านใน เขาหาอะไรให้เธอกินจากนั้นก็หาผ้าแถวนั้นมาห่มให้ เขาค่อยเฝ้าดูอาการของเธออยู่ไม่ห่าง

คีธ : คุณโอเคนะครับ

จูซม : ยังมึนๆหัวอยู่หน่ะค่ะ

คีธ : ถ้างั้นเดี๋ยวผมดูให้นะครับ

คีธยื่นมือไปนวดขมับให้เธอเผื่อว่าจะช่วยให้เธอผ่อนคลาย แต่คีธเอาหน้าไปใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนจูซมถึงกับหน้าแดงก่ำ

จูซม : คุณคีธ ใกล้ไปหรือเปล่าคะ

คีธ : ผมว่านี่กำลังดีเลยนะครับ // คีธยื่นหน้าของเขาไปใกล้กับปากของเธอ จากนั้นก็จูบปากเธอในทันที

จูซม : คุณคีธ นี่คุณ....

คีธ : ผมชอบคุณนะ ผมรักคุณด้วย

จูซม : ฉันหนาวจังเลยค่ะ ช่วยฉันหน่อยสิ

คีธเคลื่อนตัวเข้าไปโอบกอดเธอ จากนั้นก็จูบกับคีธไปด้วย บรรยากาศดูช่างหวานชื่น

จูซม : ฉันอยากอยู่กับคุณที่นี่นานๆจังเลย

คีธ : ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ ไม่ต้องห่วงนะครับ

และในเขตของกลุ่มกบฏ ซึ่งเร็นพาอันนาและอเล็กซ์มาหลบในเขตนั้นเนื่องจากว่าปลอดภัยกว่าอยู่ด้านนอก พวกเขาต้องคอยฝ่ากระสุนพวกทหารเพื่อกลับเข้าไปในเมืองโดยเร็ว

อเล็กซ์ : อีกไกลหรือเปล่าครับน้าเร็น

เร็น : ไม่ไกลหรอก จะแน่นๆก็แล้วกันนะ

อันนา : อเล็กซ์ ลูกหมอบอยู่ในรถไว้ก่อนนะลูก

เร็นขับรถฝ่ากระสุนไปทางนั้นทีทางนี้ที โดยที่กลุ่มทหารก็ยังคงตามไล่ยิงอย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งมาเจอซอยแห่งหนึ่ง เร็นขับเข้าไปในซอยเพื่อใช้ทางลัด ในตอนนั้นเองเขาเห็นกำแพงไม้ผุๆอยู่บานหนึ่ง เขาจึงเตรียมขับเพื่อทะลุมันไปทันที

เร็น : อันนา อเล็กซ์ เกาะแน่นๆเลยนะ

อันนา : อเล็กซ์ กอดแม่ไว้นะลูก

ในตอนนั้นเอง เร็นขับรถฝ่ากำแพงไม้ไปในทันที จากนั้นเขาก็ขับไปอีกซักพักจนพ้นพวกทหารมา จากนั้นเขาก็จอดรถเพื่อดูคนอื่นๆว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

เร็น : ทุกคน เป็นยังไงกันบ้างครับเนี่ย

อเล็กซ์ : โคตรมันส์เลยครับน้า ขออีกรอบสิครับ

อันนา : อย่าเอาแต่เล่นสิลูกเนี่ย

เร็น : เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนปลอดภัยกันแล้วนะครับ

อันนา : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะคะ

เร็น : มีแต่เขตของกลุ่มกบฏในตอนนี้ที่ปลอดภัยหน่ะครับ

อเล็กซ์ : นี่ผมต้องกลับไปข้างในอีกแล้วเหรอครับ

เร็น : แค่ชั่วคราวหน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่กี่วันหรอก

อเล็กซ์ : ก็ได้ครับ น้าเร็นว่าไงผมก็ว่างั้น

อันนา : ถ้างั้นเรารีบไปจากที่นี่ดีกว่านะคะ

เร็น : ได้เลยครับผม

เร็นสตาร์ทรถต่อแล้วขับรถไปยังเขตของกลุ่มกบฏในเมืองทันที

และที่กลุ่มของเอ็ดเวิร์ด หลังจากที่พวกเขาได้รบคำสั่งมา พวกเขาก็รีบเดินทางไปยังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีนในทันทีเพื่อที่จะติดต่อกับอนูวา เรื่องของกองทัพของพ่อเธอที่จะส่งมาช่วยกลุ่มกบฏในการรบครั้งนี้

เอ็ดเวิร์ด : เดินอีกไกลมั้ยเนี่ยคราวนี้

เทเรซ่า : ไม่น่าจะไกลหรอก ไม่แน่อาจจะถึงเย็นนี้ก็ได้

ลูลู่ : ฉันว่าความจริง ไม่จำเป็นต้องเพิ่งท่านนายพลก็ได้นะ

เดม่อน : ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นหล่ะ บอกหน่อยสิ

ลูลู่ : ลำพังความช่วยเหลือในตอนนี้ น่าจะช่วยให้เราจัดการเรื่องนี้ได้สบายหล่ะ

เทเรซ่า : แต่ถ้าการรบมันยึดเยื้อ มันจะไม่เป็นผลดีหน่ะสิ

เอ็ดเวิร์ด : ฉันเห็นด้วยนะ คงต้องทำให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆหล่ะ

ลูลู่ : จะเอายังไงก็เอาเถอะ ฉันเบื่อสงครามมากเลยตอนนี้

เดม่อน : เราทุกคนก็เบื่อเหมือนกันนั่นแหละ

เอ็ดเวิร์ด : แล้วกับประธานาธิบดีเราจะเอายังไงต่อหล่ะ

เทเรซ่า : ฉันว่า เขาคงจะหนีไปต่างประเทศแล้วล่ะ

ทางด้านของเทโจและชินเฮ พวกเขาทั้งคู่ก็เดินทางไปตามหาเพื่อนๆของเธอที่อพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีนเหมือนกัน โดยที่เทโจมีลูกน้องติดตามพวกเขาไปด้วย

ชินเฮ : ลูกน้องคุณเยอะจังเลยนะคะ

เทโจ : อ้อ พวกเขาหนีจากฝั่งรัฐบาลมาหน่ะ

ชินเฮ : ถ้าจบเรื่องนี้ คุณจะไปไหนต่อหล่ะคะ

เทโจ : ไปไหนงั้นเหรอครับ ผมว่าผมอยากจะกลับญี่ปุ่นหน่ะ

ชินเฮ : ฉันเองก็อยากกลับเกาหลีเหมือนกันนะ

เทโจ : ผมอยากไปเกาหลีบ้างจังเลย

ชินเฮ : งั้นเหรอคะ งั้นฉันพาคุณไปดีมั้ยคะ

เทโจ : ก็ดีนะครับ แล้วเพื่อนๆคุณจะไม่ว่าเหรอ

ชินเฮ : ฉันเป็นหัวหน้าวงเลยนะ ทำไมเพื่อนฉันจะต้องว่าหล่ะ

กลับมายังกลุ่มของดีซ พวกเขาเดินทางกลับเข้ามาในเมืองเพื่อสมทบกับกลุ่มกบฏคนอื่นๆ เพื่อป้องกันกองทัพของรัฐบาลในการต่อสู้ครั้งนี้ ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทาง พวกเขาก็มาเจอกับทหารกลุ่มหนึ่งที่จับตัวกลุ่มกบฏได้ พวกเขาเตรียมอาวุธแล้วไปรอดูสถานการณ์ตรงนั้นทันที

เดอร์ริก : พวกมันกำลังจะทำห่าอะไรวะเนี่ย // เขาเห็นทหารพวกนั้นกำลังใช้ผ้าปิดตากลุ่มกบฏอยู่

เอิร์ล : พวกมันคงจะประหารพวกเราแน่ๆเลยหล่ะ

ดีซ : จอห์นนี่ นายเก็บสามตัวทางซ้าย เดอร์ริก เอิร์ล ทางขวา ที่เหลือฉันเอง

จอห์นนี่ : ได้เลย ฉันเตรียมพร้อมไว้ตั้งนานแล้ว

หลังจากที่ดีซให้สัญญาณ พวกเขาก็ยิงปืนฆ่าทหารพวกนั้น ส่วนที่เหลือพยายมจะหนีเอาตัวรอดแต่ก็โดนพวกเขายิงตายอยู่ดี ในตอนนั้นเองพวกเขาก็รีบวิ่งออกไปช่วยพวกกบฏที่โดนจับมัดเอาไว้อยู่ เขาแก้มัดพวกนั้นแล้วเปิดตาพวกเขาออกทันที

ดีซ : พวกนายมาจากหน่วยไหนกันหล่ะ

“เราเป็นพวกสอดแนมจากในเมืองหน่ะ”

ดีซ : แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนกันหล่ะ

“พวกนั้นอยู่แถวนี้ กำลังเดินทัพมา เราต้องรีบไปบอกข่าวพวกนั้น”

ดีซ : รีบไปซะเถอะ // ดีซปล่อยพวกนั้นไป ส่วนเขากับพรรคพวกก็มาปรึกษากันต่อ

จอห์นนี่ : ฉันดูสัญลักษณ์เครื่องแบบพวกที่ตายแล้ว มันต้องเป็นหน่วยพิเศษแน่ๆ

เอิร์ล : พวกมันจะเอาหน่วยพิเศษมาทำไมกันที่นี่

เดอร์ริก : พวกมันคงจะเริ่มกวาดล้างพวกเรายังไงหล่ะ เอาไงต่อดีหล่ะหัวหน้า

ดีซ : รีบกลับเข้าไปในเขตของพวกเราด่วนเลย

พวกเขาเดินทางกันต่อเพื่อกลับไปยังเขตของพวกเขา

กลับมายังโกดังของมาร์ค ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ข่าวจากสายของเขาว่ากลุ่มกบฏกำลังถูกโจมตี เขาเตรียมขายยาเสพติดล็อตสุดท้ายของเขาเพื่อที่จะหาเงินเพิ่ม ก่อนที่สงครามกำลังจะจบลง และในขณะเดียวกัน เวร่าก็นั่งรถจิ๊บมายังโกดังของเขา เพื่อมาเจอกับเขา เมื่อทั้งคู่เจอกันก็รีบเข้ามากอดกันในทันที

เวร่า : ฉันคิดถึงคุณจังที่รัก

มาร์ค : ผมก็เหมือนกัน ผมเตรียมของไว้ให้คุณด้วย

มาร์คยื่นเช็คเงินสด 5 ล้านดอลล่าห์ให้กับเวร่าในทันที

มาร์ค : นี่คือส่วนแบ่งของคุณนะ

เวร่า : เยี่ยมไปเลย ตอนนี้ฉันมีเป็นสิบล้านแล้วเนี่ย

มาร์ค : คุณมีข่าวจากกองทัพอะไรมั้ยตอนนี้

เวร่า : เข้าไปคุยกันในห้องเราดีกว่านะ

ทั้งคู่พากันไปเข้าห้อง โดยที่มีเครื่องดื่มรับรองพวกเขาทั้งคู่เอาไว้อยู่ พวกเขารินเหล้าบนโต๊ะแล้วดื่มด้วยกันในทันที

เวร่า : ตอนนี้รัฐบาลเตรียมการโจมตีระลอกใหม่หน่ะ

มาร์ค : นี่รัฐบาลเอาจริงแล้วงั้นเหรอ

เวร่า : ไม่หรอก แค่ดิ้นเฮือกสุดท้ายมากกว่าหน่ะ

มาร์ค : ทำไมถึงพูดแบบนั้นหล่ะ

เวร่า : กำลังพลหลักในตอนนี้นี้มีแค่ผู้พันเซบาสเตียน ซึ่งทหารตอนนี้ก็มีไม่พอจะทำลายพวกกบฏหรอก

มาร์ค : งั้นเหรอ แล้วแบบนี้เธอคิดว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงต่อหล่ะ

เวร่า : ตอนนี้ถ้าสหประชาชาติบุกเข้ามา รัฐบาลแพ้แน่ ฉันคิดว่าฉันจะแยกตัวออกมาหน่ะ

มาร์ค : แยกตัว แล้วลูกน้องคุณจะยอมงั้นเหรอ

เวร่า : แน่นอน ตอนนี้ลูกน้องฉันเชื่อฟังฉันมากกว่ารัฐบาลซะอีก

มาร์ค : เยี่ยม แล้วพวกรัฐบาลจะไม่สั่งคนมาเก็บเธอเหรอ

เวร่า : ถ้าจะมีตอนนี้ก็มีแต่พวกดอว์นซอร์ดหน่ะ แต่พวกมันทำงานอื่นอยู่หน่ะสิ

มาร์ค : เยี่ยม แล้วเรื่องของเราจะเอายังไงต่อหล่ะ

เวร่า : ก็ ลืมเรื่องอื่นไปก่อนดีกว่านะ

มาร์คไปถอดเสื้อผ้าของเวร่าแล้วพาเธอขึ้นเตียงในทันที

กลับมายังบริเวณค่ายลับของโจเซฟ เขาเดินไปยังริมฝั่งทะเลที่มีซากเรือลำหนึ่งอับปางอยู่ ในตอนนั้นเองมากิก็เข้ามารายงานข่าวกับเขาในทันทีเมื่อได้เธอได้รับข่าวมา

มากิ : พ่อคะ มีข่าวจะมาบอกค่ะ

โจเซฟ : เรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ

มากิ : ได้ยินว่าหน่วยดอว์นซอร์ดถูกเรียกให้ไปโจมตีในเมืองหน่ะค่ะ

โจเซฟ : พวกมันคงจะไม่มากวนเราแล้วหล่ะสิ แล้วมีอะไรอีกมั้ย

มากิ : ได้ยินมาว่าจะมีการรัฐประหารกันหน่ะค่ะ

โจเซฟ : ฉันว่าแล้ว อดัมส์เพื่อนฉันคงจะคุมอะไรไม่ได้แล้วหล่ะ

มากิ : เห็นพ่อมองเรือลำนี้ตั้งนานแล้วนะคะ มีอะไรหรือเปล่าคะพ่อ

โจเซฟ : นี่คือซากเรือของพวกอูสตาเช่ที่พ่ายคาบ้านของมันหน่ะ ว่าแต่ ลูกไปได้ข่าวนี้มาจากไหน

มากิ : คุณทูริโอส่งข่าวมาให้กับเราหน่ะค่ะ

โจเซฟ : เยี่ยม ว่าแต่ซีวิลเขาจะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย

ทางด้านของซีวิล หลังจากที่พวกดอว์นซอร์ดปล่อยตัวเขาไป เขาก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในเมือง เดินทางมาเรื่อยๆเพื่อหาอะไรกินประทังชีวิต เขาพยายามหลบหลีกพวกทหารเพื่อเข้าไปด้านใน ในตอนนั้นเอง เขาเดินเข้าไปในตึกหลังหนึ่งซึ่งเขาเปิดห้องไปทั่วเพื่อหาของที่กินได้ แต่ในระหว่างที่เขาเปิดประตูไปอีกห้องหนึ่ง เขาก็ไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งเปลือยอยู่กำลังจะกินขนมปังก้อนหนึ่งอยู่ ซีวิลจ้องขนมปังชิ้นนั้นตาเป็นมัน

“นายจะเอาขนมปังมานอนกับฉันอีกหรือไง”

ซีวิล : ฉันไม่มีหรอก ฉันกำลังหิวอยู่พอดี

“ถ้างั้นเอาก้อนนี้ไป แล้วหยิบกางเกงในตรงนั้นให้ฉันที”

เธอโยนขนมปังให้กับเขา จากนั้นเขาก็ยื่นกางเกงในให้กับเธอ จากนั้นเธอก็ใส่กางเกงในต่อหน้าเขา

“ทำไมล่ะ นายเป็นพวกกามตายด้านเหรอ”

ซีวิล : ฉันไม่มีอารมณ์เท่าไหร่หรอกตอนนี้ เธอเป็นใครกันหล่ะ // เขาพูดพลางกินขนมปังที่เธอโยนให้

ฮา : เรียกฉันว่าฮา แค่นั้นก็พอ

ซีวิล : นี่ พ่อแม่เกลียดเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ ถึงตั้งชื่อนี้ให้เนี่ย

ฮา : อย่าพูดคำนี้ ฉันไม่รู้จักหรอก // เธอพูดพลางหยิบช็อคโกแลตแถวนั้นมาอม

ฮา : นี่ นายเป็นผู้ชายคนแรกที่เห็นฉันแล้วไม่มีอารมณ์เนี่ย

ซีวิล : อย่าเพิ่งพูดเลย ฉันขอกินก่อนก็แล้วกัน

ฮา : แล้วนายจะไปไหนต่อหล่ะ

ซีวิล : ฉันไม่รู้ คงหาอะไรกินไปเรื่อยๆหน่ะ

ฮา : งั้นเหรอ ถ้างั้นก็โชคดีนะ ฉันไม่ยุ่งก็แล้วกัน

ซีวิล : ก็เรื่องของคุณสิ // ซีวิลพูดจากนั้นก็ดื่มน้ำแถวนั้นตามไป จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจะออกจากห้อง

ฮา : นี่ จะไม่พาฉันไปหน่อยเหรอ

ซีวิล : ก็คุณไม่อยากยุ่งนี่ ผมก็จะไม่ยุ่งก็แล้วกัน

ในตอนนั้นเองฮาใส่เสื้อผ้าที่เหลือแล้วก็เดินตามเขาไป

ฮา : นายเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้หรอก

ซีวิล : ก็เรื่องของฉันก็แล้วกัน

ฮา : นี่นายเป็นเกย์หรือเปล่าเนี่ย

ซีวิล : ไม่ใช่ซะหน่อย เอาเป็นว่าถ้าอยากตามมาก็ตามมาสิ

กลับมายังบ้านพักของอดอลล่าและเจซซิน ซึ่งในตอนนั้นเองเด็กสองคนก็นั่งเล่นด้วยกันในบ้าน ทั้งคู่เล่นเกมฮีโร่ด้วยกัน โดยที่อดอลล่าเล่นเป็นฮีโร่หญิงตัวหนึ่งที่กำลังโด่งดังในเน็ต พวกเขาเล่นด้วยกันจนกระทั่งมานั่งพักเหนื่อยด้วยกันที่โซฟาตัวหนึ่ง

อดอลล่า : เย้ วันนี้สนุกจังเลยเนอะ

อนาตาเซีย : วันหลังเล่นอย่างอื่นด้วยก็ดีนะ

อดอลล่า : มันไม่สนุกหน่ะสิ ฉันอยากดูชีร่าแต่อินเทอร์เน็ตโดนตัดหมดเลย

อนาตาเซีย : เฮ้อ แย่จังเลยนะ

ในตอนนั้นเอง อดอลล่าก็เกิดหนาวขึ้นมา แล้วเธอก็เข้าไปใกล้กับอนาตาเซียด้วย

อดอลล่า : อนาตาเซีย ฉันหนาวจัง

อนาตาเซีย : นี่มันคงจะใกล้หน้าหนาวแล้วหล่ะสิ // อนาตาเซียกอดอดอลล่าไว้

อดอลล่า : ฉันอยากไปจากที่นี่จังเลย

อนาตาเซีย : ฉันจะบอกคุณพ่อเวสต์ให้พาเราไปจากที่นี่ทันทีเลย

และที่ด้านนอก เวสต์และเจซซินก็ออกเดินทางกันต่อไปยังเขตตัวเมือง เพื่อออกไปหาของเพิ่มเติม

เจซซิน : คิดว่าปล่อยให้คู่นั้นอยู่ด้วยกันจะดีเหรอ

เวสต์ : ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกผมเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว

เจซซิน : ว่าแต่ จบเรื่องนี้คุณจะเอายังไงต่อหล่ะ

เวสต์ : ผมก็ไม่รู้ คิดได้แค่ว่าอยากจะกลับบ้านหน่ะ

เจซซิน : งั้นเหรอ ไม่รู้ว่าบ้านคุณยังอยู่หรือเปล่านะ

เวสต์ : มันต้องอยู่สิ ผมเชื่อแบบนั้นนะ

เจซซิน : ถ้าว่างๆ ฉันจะลองไปบ้านของคุณนะ

เวสต์ : ได้สิ แล้วผมจะพาคุณไปเอง

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ซึ่งในตอนนั้นเองคนที่ยังอยู่ข้างในก็คุยกันถึงเรื่องของรัฐบาลและการหาเสบียงของพวกเขา โดยที่พวกเขามารวมตัวกันที่ห้องรับแขกแล้วมาคุยกัน

มิเชล : ไม่รู้ว่าพวกเขาที่ออกไปจะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย

บารีร่า : เห็นซีโร่เขาบอกว่ามีสถานที่ที่หาของได้ หนูก็ไม่รู้ว่าที่ไหนหน่ะค่ะ

ยูจีน : นี่ทุกคน ฉันได้ยินเรื่องที่มินโฮเล่าให้ฟัง พวกเธอรู้กันหรือยังเรื่องของรัฐบาลหน่ะ

ฮาน่า : ฉันรู้แล้วหล่ะ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะต้านพวกนั้นไว้ได้หรือเปล่า

อลัน : ผมว่า บางทีพวกนั้นคงจะไม่มาที่นี่หรอก

ตะวัน : พวกคุณไม่ต้องห่วงนะ ผมพอจะมีแผนรับมือแล้วหล่ะ

อนูวา : คุณมีแผนงั้นเหรอ แล้วคุณจะทำยังไงต่อหล่ะ

ในระหว่างที่ตะวันกำลังจะพูด จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูด้านหน้า ในตอนนั้นเองมิสซึก็ออกไปรับพวกนั้น

มิสซึ : นี่ พวกคุณเป็นใครกันหล่ะเนี่ย

เอ็ดเวิร์ด : เราขอไปพบกับคุณอนูวาหน่อยสิ

ในตอนนั้นเอง มิสซึก็เดินพาพวกนั้นเข้าไปด้านใน โดยที่เทเรซ่าก็เข้าไปคุยกับอนูวาในทันที

เทเรซ่า : คุณอนูวาคะ เรามีเรื่องให้คุณช่วยค่ะ

อนูวา : มีอะไรหรือเปล่าคะ

ลูลู่ : ตอนนี้พวกรัฐบาลกำลังจะบุกมาแล้ว เราต้องการกำลังเสริมหน่ะค่ะ

อนูวา : งั้นเหรอคะ เดี๋ยวฉันขอไปโทรเลขก่อนนะคะ

ในตอนนั้นเอง อนูวาพาก็พวกเขาไปที่ห้องโทรเลข ส่วนคนอื่นๆที่อยู่ด้านนอกก็คุยกันต่อในทันที

ไลฟ์ : ว่าแต่ คุณมีแผนอะไรหรือเปล่าคะคุณตะวัน

ตะวัน : เราเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน เราจะพยายามซ่อนตัวจนกว่าทางสหประชาชาติจะส่งกำลังมาช่วยครับ

อลิซ : เชื่อเหรอคะว่าพวกนั้นจะรักษาคำพูดหน่ะ

เอสเทอร์ : แต่ตอนนี้เราก็ไม่มีทางเลือกอะไรมากไม่ใช่เหรอ

ณ โกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งซีโร่พาพวกของนอร์รีนมาเพื่อหาของใช้เพิ่มเติม ซึ่งโกดังแห่งนี้ไม่เหมือนกับโกดังอื่นๆที่พวกเขาเจอมา เนื่องจากมันมีทหารนับสิบคอยเฝ้าโกดังพร้อมอาวุธสงคราม พวกเขาดูความเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกก่อนที่จะคุยกันว่าจะทำยังไงกันต่อ

โทนี่ : นี่มันโกดังของใครกันเนี่ย

ซีโร่ : พวกมาเฟียหน่ะมี มีทหารมาคอยช่วยคุมด้วย

เอจิ : นี่ นายนี่หาที่ให้พวกเราได้ถูกใจจริงๆ

นอร์รีน : ว่าแต่ มีใครจะเสนอแผนอะไรบ้างหล่ะ

ซีโร่ : มีทางเข้าลับอยู่ด้านนั้นซึ่งพวกมันไม่รู้ครับ เราน่าจะไปทางนั้นได้

เอจิ : ผมว่าแยกกันไปแต่ละจุด เอาของมาให้มากที่สุด ใครขวางเล่นมันให้หมด

โทนี่ : ผมว่าเราด้อยกว่าทั้งอาวุธและจำนวน ต้องเก็บพวกมันเท่าที่จะเก็บได้นะ

นอร์รีน : โอเค ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมา ทุกคนทิ้งของแล้วก็เผ่นออกมาเลยนะครับ เอาหล่ะ ไปกันเถอะครับ

พวกเขาต่างแยกย้ายกันไปในแต่ละจุดเพื่อหาของใช้จำเป็นเพิ่มเติม

================================================================

ดูเหมือนว่าโกดังแห่งนี้จะไม่ธรรมดาซะแล้ว พวกเขาจะหาของได้อย่าปลอดภัยหรือไม่ ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ