คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : EP 17 : การโจมตีระลอกสอง
เช้าวันต่อมา พวกของนอร์รีนก็ตื่นมาในยามเช้าเพื่อรับวันใหม่
แต่ละคนในวันนี้ก็ต่างคนต่างทำงานกันไป เช้าวันนี้ดูเหมือนเหตุการณ์จะปกติดี
ไม่มีเสียงปืนและการสู้รบอะไรเกิดขึ้น ทำเอาพวกเขาโล่งใจขึ้นมาหน่อย
ในห้องของนอร์รีน เขาไปเยี่ยมซีโร่ที่เพิ่งจะพักฟื้นในห้อง
สภาพของซีโร่ในตอนนี้ก็ดีขึ้นมากเนื่องจากบารีร่าคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
นอร์รีน : ซีโร่ นายเป็นยังไงบ้างหล่ะตอนนี้
ซีโร่ : ผมหายดีแล้วหล่ะครับ พอจะออกไปข้างนอกได้แล้วหล่ะ
มิเชล : ดีแล้วหล่ะ ตอนนี้เราต้องหาเสบียงเพิ่มอีกหน่ะ
บารีร่า : พี่คะ สัญญากับหนูได้หรือเปล่าคะ
ไม่ว่ายังไงต้องพาซีโร่กลับมาให้ได้นะคะ
ซีโร่ : ใจเย็นๆน่า ฉันยังไม่ได้ออกไปไหนเลยนะ
บารีร่า : ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่หน่า
ฉันใจไม่ดีทุกครั้งที่เธอไปเลยนะ
นอร์รีน : ผมจะพยายามพาเขากลับมาให้ได้ ไม่ว่ายังไงครับ
มิเชล : ใช่ อย่าเพิ่งเป็นห่วงอะไรตอนนี้เลยนะ
บารีร่า : ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยหนูค่ะ
ซีโร่ : ว่าแต่ คืนนี้เราจะไปหาของเพิ่มเติมมั้ยครับพี่
นอร์รีน : ก็อาจจะนะ เผื่อสร้างอะไรเพิ่มเติมอีกหน่ะ
มิเชล : ใช่ แล้วตอนนี้ยาของเราก็เริ่มจะขาดแคลนแล้วหน่ะ
บารีร่า : ที่โรงพยาบาลแถวชานเมืองน่าจะยังมียาอยู่นะคะ
ซีโร่ : ฉันเคยเห็นนะ ที่นั่นโดนทหารยึดครองอยู่นี่
นอร์รีน : ผมคิดว่าพวกนั้นถอยไปแล้วซะอีก
มิเชล : พวกมันคงกำลังแทรกซึมอยู่แถวนี้หน่ะ
ถ้าไปก็ระวังตัวกันด้วยนะ
ซีโร่ : แน่นอนครับผม ผมอยากยืดเส้นยืดสายหล่ะ
บารีร่า : อยากไปเดินเล่นมั้ยหล่ะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนให้
นอร์รีน : ยังไงก็ระวังด้วยหล่ะ แถวนี้มันไว้ใจไม่ได้ด้วย
มิเชล : เอาน่านอร์รีน อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยนะ
ในห้องของยูจีน หลังจากที่เธอตื่นมาโดยที่คราบน้ำตายังนองหน้าอยู่
เธอยังคงนั่งเศร้าอยู่ในห้อง ในตอนนั้นเองมินโฮก็เอาน้ำมาให้เธอล้างหน้าแล้วก็หาอะไรให้กิน
มินโฮ : ฉันเอาน้ำมาให้เธอล้างหน้าหน่ะ
ยูจีน : อย่ามายุ่งกับฉันได้หรือเปล่า
มินโฮ : เอ้า ผมอยากช่วยคุณจริงๆนะ
น้ำตานองหน้าแบบนี้มันก็ไม่สดชื่นหน่ะสิ //
มินโฮเอาทิชชู่ของเขาชุบน้ำจากนั้นก็ค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาให้กับยูจีน
ยูจีน : ขอโทษด้วยนะที่ทำนายเมื่อคืนหน่ะ
มินโฮ : ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ทำไมเธอถึง...
ฉันไม่ถามดีกว่า
ยูจีน : คือ แฟนเก่าฉันเพิ่งตายหน่ะ เธอตายที่นี่ด้วย
มินโฮ : ฉันเสียใจด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็คุยกับฉันได้นะ
ยูจีน : ขอบใจมากนะมินโฮ // มินโฮยิ้มจากนั้นก็เช็ดน้ำตาให้ยูจีนต่อ
จากนั้นเขาก็ป้อนอาหารให้กับยูจีน
ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆของมินโฮก็แอบมองเขาอยู่ในห้อง
พร้อมทั้งแอบแซวเขาอย่างสนุกปาก
ริกโก้ : ดูท่าหมอนั่นจะได้แฟนใหม่แล้วนะเนี่ย
ไซม่อน : จริงด้วย น่ารักมากๆเลยนะเนี่ยคู่นี้
แต่ในขณะเดียวกัน 7
สาวเกิร์ลกรุ๊ปก็แอบมาสะกิดเหล่าหนุ่มๆที่อยู่ตรงนั้นพอดี
ชิสา : นี่ แอบดูอะไรกันอยู่เหรอพวกนายเนี่ย
ซุนฮยอน : อ่า คือ ไม่มีอะไร แค่มาเดินเล่นแถวนี้หน่ะ
ยู่อี๋ : แหม่ ไม่ต้องปิดบังกันก็ได้นะพวกนาย
ไคล่า : ใช่ๆ ขอแค่ส่องนิดเดียวว่ามีอะไรกันหน่ะ
อามินะ : อืม ว่าแต่ พวกคุณมีแผนจะทำอะไรกันวันนี้หน่ะ
ทาเคชิ : ผมว่า ผมจะไปเดินเล่นแถวนี้หน่ะ แหะๆ //
พวกหนุ่มพยายามจะเดินออกไปแต่สาวๆขวางเอาไว้ก่อน
ซาซอน : นี่ ไม่ต้องคิดจะเดินหนีพวกเราเลยนะ
จียอน : ใช่ๆ พวกนายต้องคุ้มกันพวกฉันไม่ใช่เหรอ
อัลเบิร์ต : หรือพวกคุณอยากไปเดินเล่นกับเราหล่ะ
มีกัส : แต่มันอันตรายหน่อยนะ พวกคุณจะไปหรือเปล่าล่ะ
ซนแซ : ทำไมฉันจะไม่ไปหล่ะ พวกเรากลัวที่ไหนหล่ะ
ดราก้อน : โอเค งั้นก็ไปกันดีกว่าเน้อ
พวกเขาไม่รอช้าพาพวกผู้หญิงออกไปเดินเล่นด้านนอก
ซึ่งบรรยากาศภายนอกค่นข้างดีเนื่องจากว่ายังไม่มีการยิงปะทะกันในเขตเมือง
อามินะ : ฉันรู้สึกเติมเต็มอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ
ทาเคชิ : เติมเต็ม หมายความว่ายังไงกันครับเนี่ย
ไคล่า : คือว่า พวกเรารู้สึกเป็นตัวของตัวเองหน่ะ
อัลเบิร์ต : แล้วพวกคุณไม่เป็นตัวของตัวเองยังไงหล่ะครับ
ชิสา : ก็ชีวิตเกิร์ลกรุ๊ปอย่างเรา ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงที่อยู่ในกรงเลยหน่ะ
ซนแซ : ใช่ วันๆต้องเอาใจแฟนคลับแบบโน่นแบบนี้
ทำตามที่ผู้จัดการบอก
ไซม่อน : ฉันเองก็เคยอยู่ในวงการแบบนี้นะ
มันเป็นของธรรมดาอยู่แล้ว
ดราก้อน : ที่พวกเราทำก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่นะ
ผมไม่อยากมารบที่นี่เลย
มีกัส : แต่ทำยังไงได้หล่ะ
สถานการณ์แบบบน้ำไม่สู้ก็ตายสินะ
ซาซอน : นั่นสิ แต่ฉันรู้สึกดีนะที่ได้มากับพวกคุณ
ริกโก้ : ว้าว ยินดีนะครับที่ได้ยินแบบนี้
จียอน : แน่นอนค่ะ ถ้าสงครามจบเราไปเที่ยวด้วยกันนะ
ยู่อี๋ : ซุนฮยอน นายอยากไปจีนมั้ย
ฉันจะพานายไปหลังจบเรื่องนี้นะ
ซุนฮยอน : ขอบคุณครับ ผมต้องไปกับคุณอยู่แล้วหล่ะ
ทางด้านของตะวันและอนูวา ทางด้านห้องรับแขก
ในตอนนั้นเองพวกเขากำลังคุยกับคนอื่นๆด้านในเพื่อประชุมเกี่ยวกับที่พักของพวกเขา
และสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้
ตะวัน : คุณอนูวา ตอนนี้สถานการณ์ไปถึงไหนแล้วครับ
อนูวา : เท่าที่ฟังข่าว
อีกไม่กี่วันทางสหประชาชาติจะตอบโต้รัฐบาลถ้ายังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดหน่ะค่ะ
อลัน : ขอให้พวกเขารีบมาเถอะ มันจะได้จบๆซะที
ฮาน่า : ใช่ ตอนนี้การต่อสู้มันยืดเยื้อมานานแล้ว
ไลฟ์ : แบบนี้ไม่นานสงครามก็คงจะจบแล้วสินะคะ
เอจิ : แต่ว่าตอนนี้ยังเหลืออีกตั้ง 6 วันนี่
ไม่รู้จะพอหรือเปล่านะ
ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอก
พวกเขาเตรียมอาวุธเพื่อป้องกันตัวเอง จากนั้นเอง
ตะวันก็เตรียมเปิดประตูเพื่อที่จะให้พวกนั้นเข้ามา เพื่อยิงสังหารทั้งหมด
แต่ในระหว่างที่เขาเปิดประตู ก็มีชายห้าคนถืออาวุธจ่อเขาไว้
ชายห้าคนเห็นหน้าตะวันจึงพูดขึ้นทันที
อรุณ : คุณคือผู้พันตะวันหรือเปล่าครับ
ตะวัน : ใช่ครับ พวกคุณเป็นใครกันหล่ะ
อรุณ : ผมร้อยเอกอรุณ หน่วยจู่โจมพิเศษรายงานตัวครับ
ตะวัน : อ่า เข้ามาด้านในก่อนสิ //
ตะวันเปิดประตูเชิญพวกเขาเข้ามาด้านในอพาร์ทเม้นท์
อนูวา : พวกเขาเป็นใครกันเหรอคะ
ตะวัน : อ้อ พวกเขาเป็นหน่วยรบพิเศษจากประเทศของผมหน่ะ
อรุณ : ท่านครับ เราได้รับคำสั่งมาให้พาท่านกลับไปครับ
เดชา : ครับ เราเตรียมเฮลิคอปเตอร์มารับแล้วครับ
ตะวัน : ไกลจากที่นี่หรือเปล่าครับ
จินตโล : ห่างจากเมือง 3 กิโลเมตรครับท่าน
อนูวา : แล้วพวกคุณจะพาเขาไปอย่างงั้นเหรอคะ //
เธอพูดอังกฤษใส่พวกเขา
เนตร : ใช่ครับ เราได้รับคำสั่งมาแบบนั้นครับ
จินตโล : ว่าแต่พวกคุณเป็นใครกันอย่างงั้นเหรอครับ
ตะวัน : พวกเขาช่วยผมไว้หน่ะ ผมยังไม่อยากไปตอนนี้เลย
อรุณ : อ้าว ทำไมอย่างงั้นหล่ะครับ
ตะวัน : ผมยังไม่พร้อมเท่าไหร่หน่ะ //
จากนั้นเขาก็ไปพูดกับอนูวา
ตะวัน : พวกเขาจะพาผมไปหน่ะ แต่ผมยังไม่อยากไปตอนนี้เลย
อนูวา : อ้าว ทำไมอย่างงั้นหล่ะคะ
ตะวัน : ผมยังไม่อยากทิ้งคุณไป
คุณยังมีปัญหาที่นี่อยู่นี่ // เขากุมมืออนูวาไว้ทันที
อนูวา : ก็แล้วแต่คุณนะคะ
ความจริงฉันก็ยังไม่อยากให้คุณไปเหมือนกัน
เอจิ : เออนี่ ดูเหมือนว่าคู่นี้จะยังไงกันซะแล้วนะ //
เขากระซิบข้างหูไลฟ์
ไลฟ์ : นั่นสิ ดูท่าคุณตะวันคงไม่อยากไปไหนแล้วหล่ะ
อลัน : ถ้าคุณพร้อมจะไป เดี๋ยวผมจะไปส่งเองนะครับ
ฮาน่า : ใช่ค่ะ ฉันจะช่วยคุณเต็มที่เลยค่ะ
ทางด้านของเหล่าทหารไทย พวกเขาพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
จึงได้ปรึกษากันในทันที
จินตโล : ดูท่าผู้พันเขาคงยังไม่อยากกลับตอนนี้แล้วหล่ะ
เนตร : ฉันสงสัยตั้งแต่จับมือกันแล้วหล่ะเพื่อน
เจตนา : แล้วเราจะรายงานทางหน่วยว่ายังไงดีหล่ะ
เดชา : รายงานไปว่าเจอตัวผู้พันแล้วแต่ข้าศึกกำลังล้อมเมืองอยู่สิ
และในขณะเดียวกัน ตะวันพาอนูวาเข้าไปในห้องของเขา
แล้วพูดความในใจทุกอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป
ตะวัน : คุณอนูวาครับ ทีผมไม่อยากไป คือผมเป็นห่วงคุณนะ
ผมรักคุณ
อนูวา : คุณตะวัน ฉันเป็นห่วงว่าคุณจะไม่ได้กลับไปที่นั่นหน่ะ
ตะวัน : ใช่ ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้เจอคุณอีก
อนูวา : ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว
ฉันจะรอคุณคนเดียวนะคะ
อีกด้านหนึ่งในห้อง
เอสเทอร์กำลังนวดหลังให้โทนี่เพราะว่าโทนี่ยังมีอาการปวดเมื่อยอยู่
เอสเทอร์คอยดูแลโทนี่อยู่ตลอดไม่ห่าง
โทนี่ : เธอนวดดีจริงๆเลยนะเนี่ย
เอสเทอร์ : แน่นอน นายหายเมื่อยแล้วนะ
ว่าแต่ไม่ไปดูพี่สาวเธอหน่อยเหรอ
โทนี่ : ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้พี่เขามีคนดูแลแล้วหล่ะ
เอสเทอร์ : แหม่ น่าอิจฉาจังเลยนะเนี่ย
โทนี่ : ว่าแต่คุณหล่ะ คุณยังไม่มีคนดูแลเลยนี่ //
เอสเทอร์ถึงกับหน้าแดงเมื่อได้ยิน
เอสเทอร์ : นายนี่ พูดอะไรก็ไม่รู้
โทนี่ : ก็จริงนี่นะ ผมอยากจะดูแลคุณเหมือนกันนะ //
เอสเทอร์หน้าแดงขึ้นแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้
เอสเทอร์ : ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า แบร่ //
เอสเทอร์แกล้งนวดให้โทนี่แบบเจ็บๆ
โทนี่ : โอ้ย เจ็บนะ อะไรกันเนี่ย
เอสเทอร์ : ก็อยากแกล้งฉันก่อนทำไมหล่ะจ้ะ
ทางด้านของอลิซและมิสซึ อลิซหลังจากที่ซ่อมอพาร์ทเม้นท์จนเสร็จ
ในตอนนั้นเองมิสซึก็ทำอาหารให้กับอลิซทาน
เนื่องจากว่าเธอเพิ่งจะเหนื่อยแล้วยังไม่ได้กินอะไรมาเลย
อลิซ : โห น่ากินจังเลยนะมิสซึ
มิสซึ : แน่นอน ฉันทำเอาไว้ให้เธอโดยเฉพาะเลยเนี่ย //
อลิซไปนั่งทานอาหารบนโต๊ะ
มิสซึ : แล้วนี่ ซ่อมที่นี่ถึงไหนแล้วหล่ะ
อลิซ : ซ่อมหมดแล้วหล่ะ คราวนี้ใครก็เข้ามาไม่ได้แล้ว
มิสซึ : ดีเลย แล้วเธอจะทำอะไรเพิ่มอีกหล่ะ
อลิซ : ฉันจะซ่อมปืนแล้วก็ซ่อมเก้าอี้เพิ่มหน่ะ
มิสซึ : อ้อ เข้าใจหล่ะ แต่ว่าเธอต้องทำเตาผิงด้วยหน่ะ
เริ่มจะหนาวแล้ว
อลิซ : ฉันกำลังทำถ่านและซ่อมเครื่องทำความร้อนเพิ่มหน่ะ
มิสซึ : เธออยากได้ไม้หรือถ่านเพิ่มก็บอกได้นะ
อลิซ : ได้สิ แต่ตอนนี้เรายังพอมีเชื้อเพลิงเหลืออยู่นะ
ณ เขตชายแดน หน่วยดอว์นซอร์ดดักฟังสัญญาณของกลุ่มกบฏเซิร์ฟที่ชายแดน พบว่าพวกนั้นกำลังจะเปลี่ยนที่มั่นของพวกเขาไปใกล้เขตเมืองมากขึ้น
พวกเขาตรวจสอบถนนที่พวกนั้นจะเดินทางมาจนพบกับถนนเส้นหลัก
พร้อมกับปั๊มน้ำมันร้างกลางป่า พวกเขาฆ่าหน่วยสอดแนมของกบฏเซิร์บ
จากนั้นก็เตรียมประจำที่ก่อนที่พวกกบฏจะเดินทางมาตามแผ่น
เควิน : อีริค ถ้าพวกนั้นมาบอกพวกเราด้วยนะ
อีริค : รับทราบ ฉันเตรียมพร้อมไว้แล้วหล่ะ
คาสเตอร์ : อยากเห็นหน้าโจเซฟมานานแล้วเนี่ย
อเล็กซ่า : อย่าเสียสมาธิสิ เดี๋ยวนายก็ได้เห็นแน่
ซิลเวสเตอร์ :
ใจเย็นๆหน่อยเด็กๆ พวกมันกำลังจะมาแล้ว
อเล็กซานเดอร์ : ทุกคนสามารถจับตายทุกคนได้
ถ้าพวกนั้นไม่ยอมแพ้
และในระหว่างนั้นเอง อีริคก็เห็นขบวนรถของกลุ่มกบฏ
จึงแจ้งให้ทุกคนเตรียมพร้อม
ทางด้านของโจเซฟ หลังจากที่ขบวนรถของเขาเดินทางมา
ในตอนนั้นเองโจเซฟก็เริ่มได้กลิ่นแปลกๆ
ดูเหมือนว่ามีคนกำลังดักรอเล่นงานพวกเขาอยู่
โจเซฟ : ทุกคน เตรียมตัวไว้นะ ดูเหมือนว่ามันแปลกๆหล่ะ
มากิ : ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูเตรียมพร้อมไว้แล้ว
ซีวิล : อ่า คือ มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ
มากิ : ไม่มีอะไรหรอก นายหลบอยู่หลังฉันก็แล้วกัน
ซีวิล : แน่นอน ผมคงไม่ไปไหนไกลหรอกน่า
โจเซฟ : โอเค เตรียมพร้อมเอาไว้ก็แล้วกัน
หลังจากที่ขบวนรถของเขามาถึงปั๊มน้ำมัน พวกเขาก็ลงจากรถมาในทันที
พวกเขาเตรียมพร้อมเนื่องจากว่าไม่เห็นหน่วยสอดแนมของเขาอยู่ที่นั่น
อเล็กซานเดอร์ : ทุกคน ยิงเลย
พวกนั้นยิงใส่กลุ่มของโจเซฟ
โจเซฟและคนอื่นๆก็หลบอยู่ด้านหลังรถแล้วยิงปะทะกับพวกนั้น ทำเอาเสียงปืนดังสนั่นป่า
อีริค : ผมเจอตัวโจเซฟแล้ว เอาไงต่อดี
คาสเตอร์ : ฆ่ามันให้ได้ อย่าให้ฉันต้องแย่งนายฆ่าเลย // คาสเตอร์ยิงปืนกลหนักใส่กลุ่มของโจเซฟ แต่คนของโจเซฟก็มากันมากมายราวกับว่ามากันหมดทั้งทัพ
อเล็กซ่า : ทุกคน พวกมันมาเยอะมาก เอายังไงต่อ
ซิลเวสเตอร์ :
ฉันจะสกัดพวกมันไว้ พวกนายจัดการโจเซฟให้ได้
เควิน : ผมจะเรียกกำลังสนับสนุนแถวนี้มาเอง //
เควินรีบติดต่อหน่วยที่ใกล้ที่สุด แต่ก็ยังไม่มีใครมา
ฝนตอนนั้นเองพวกเขาก็โยนระเบิดใส่เพื่อถล่ม
ตอนนั้นเองซีวิลวิ่งหาที่หลบแต่ก็โดนแรงระเบิด ทำเอาเขาหูเกือบหนวก เขาเดินโซซัดโซเซฝ่าแนวกระสุนไปเรื่อยๆ
มากิพยายามจะเข้าไปช่วย
ซีวิล : นี่นาย อย่าออกไปไหนนะ
ในตอนนั้นเองหน่วยดอว์นซอร์ดต้องรีบถอย
เนื่องจากว่ากำลังเสริมของโจเซฟมากันเยอะเกินไป พวกเขารีบถอยกลับเข้าไปในป่า
ส่วนกำลังเสริมคนอื่นๆก็รีบไปช่วยโจเซฟในทันที
“ท่านครับ
เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
โจเซฟ : ฉันไม่เป็นไร แต่ซีวิลหายไปไหนหล่ะ
มากิ : หนูก็ไม่รู้ค่ะ สงสัยเขาคงไปแถวๆนั้นหน่ะ
โจเซฟ : สั่งคนออกตามหาเขา แล้วก็
ถ้าเจอพวกดอว์นซอร์ดก็อย่าเพิ่งทำอะไรหล่ะ นายสู้พวกนั้นไม่ได้หรอก
“ครับท่าน”
หลังจากที่ได้รับคำสั่ง พวกนั้นก็ออกเดินทางตามหาซีวิลในทันที
และในขณะเดียวกันที่ซีวิลวิ่งหนีเข้าไปในป่า
จู่ๆเขาก็โดนสันปืนฟาดเข้าที่หน้า จากนั้นเขาก็ล้มลงไปในทันที
ซีวิล : อย่า อย่าทำอะไรผมเลยครับ
อีริค : ดูเหมือนว่าเราจะได้ตัวคนของโจเซฟมาแล้วนะ
คาสเตอร์ : ถ้างั้นก็ฆ่ามันเลยสิ
อเล็กซ่า : อย่าเพิ่ง เราต้องรีดเอาข้อมูลจากเขาก่อนสิ
เควิน : ใช่ ดูท่าทางมันขี้กลัวนะ น่าจะพูดง่ายอยู่
ซิลเวสเตอร์ :
เอางี้ พวกนายพามันกลับไปด้วย ฉันจะถามมันเอง //
อีริคและคาสเตอร์เมื่อได้รับคำสั่งก็ลากตัวซีวิลไปในทันที
ณ ถนนเส้นหนึ่งในเขตเมือง คีธพาจูซมไปนั่งรถเล่นท่ามกลางสายลมหนาวพัดมาพร้อมกับหิมะสีขาวโพลน
พวกเขาทั้งคู่สนุกกันมาก
จนกระทั่งพวกเขามาจอดรถแล้วนั่งพักที่ปั๊มน้ำมันร้างแห่งหนึ่งซึ่งเจ้าของทิ้งปั๊มเพื่อหนีสงครามไปแล้ว
คีธ : ว้าว โชคดีจังที่ยังมีน้ำมันเหลือ //
คีธรีบหยิบหัวจ่ายมาเพื่อเติมน้ำมันรถทันที
จูซม : ฉันหิวจังเลย ยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ย
คีธ : อ้อ ไม่รู้ว่าในร้านยังมีอะไรให้กินหรือเปล่านะ
จูซมรีบเดินเข้าไปในร้าน
เธอพยายามหาอาหารตามชั้นวางของและในห้องเก็บสินค้า
แล้วเธอก็ไม่ผิดหวังเนื่องจากเธอหาของกินได้จริงๆ
และในตอนนั้นเองคีธก็ตามมาดูที่ด้านใน
คีธ : หาอะไรกินได้หรือยังครับ
จูซม : ได้แล้วค่ะ ขอกินก่อนเลยนะคะ //
จูซมไปนั่งทานอาหารที่หน้าร้านโดยที่คีธคอยดูแลเธอ
จูซม : คุณไม่กินหน่อยเหรอ
คีธ : อ้อ ผมไม่หิวหรอกครับตอนนี้
จูซม : ฉันอยากมาเที่ยวกับคุณทุกวันเลยค่ะ
คีธ : อ้อ ยินดีครับ
ณ เขตของกลุ่มกบฏ ในตอนนั้นเองเร็นก็ต้องคอยดูแลอเล็กซ์
ลูกชายของอันนา โดยที่พวกเขากำลังรอแม่ของเขามารอรับอยู่
เอ็ดเวิร์ด :
ลูกของอันนาน่ารักนะ
ว่างๆเรามามีลูกด้วยกันมั้ยเทเรซ่า
เทเรซ่า : แหม่ เธอเนี่ย รอจบสงครามนี้ก่อนสิ
ลูลู่ : แล้วนายหล่ะเดม่อน ไม่คิดจะหาเมียบ้างเหรอ
เดม่อน : ยังอ่ะ ตอนนี้ฉันมีคนในใจของฉันไว้แล้วหล่ะ
เทเรซ่า : หะ เธอเนี่ยเหรอเดม่อน อยากรู้จริงๆว่าเป็นใคร
ลูลู่ : ใช่ หวังว่าจะไม่ใช่แฟนในจินตนาการนะ
เดม่อน : แน่นอน วันหนึ่งเธอจะได้รู้แน่ๆ
ในระหว่างที่เร็นกำลังอยู่กับอเล็กซ์
จากนั้นรถกระบะของอันนาก็กลับมายังเขตของกลุ่มกบฏ
ในตอนนั้นเองเธอก็ยังตามหาลูกของเธออยู่ตลอด และในระหว่างนั้นเอง
เร็นก็พาอเล็กซ์ไปหาแม่ของเขาในทันที เมื่ออเล็กซ์เจอแม่ของเขา
อเล็กว์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาแม่ของเขาทันที อันนาดีใจมากที่ลูกของเธอยังไม่เป็นอะไร
อเล็กซ์ : แม่ครับ
อันนา : อเล็กซ์ ลูกแม่ ลูกยังไม่ตาย //
อันนารีบวิ่งเข้าไปกอดอเล็กซ์ในทันที
อันนา : แม่คิดถึงลูกมากเลยนะ
อเล็กซ์ : ผมขอโทษที่ออกจากบ้านมานะครับแม่
อันนา : ไม่เป็นไรจ้ะลูก กลับบ้านกับแม่นะ
อเล็กซ์ : แม่ครับ พี่เร็นเขาช่วยผมไว้ด้วยหน่ะครับ
อันนา : ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงเร็น
เร็น : อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมขอไปส่งคุณด้วยดีกว่า
อเล็กซ์ : แม่ครับ คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ
อันนา : คุณปู่ตายแล้วลูก ลูกอย่าทิ้งแม่ไปไหนอีกนะ
เร็น : คุณจะกลับบ้านมั้ยครับ ผมจะไปส่งคุณเอง
อันนา : ฉันว่าจะพากลับค่ะ แต่ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกค่ะ
เร็น : ถ้างั้นผมจะไปกับคุณเองนะครับ
และอีกด้านหนึ่ง เทโจกับชินเฮกำลังเดินตามหาคุณอันนาอยู่
ในตอนนั้นเองพวกเขาทั้งคู่ก็ได้เจอคุณอันนาพร้อมกับลูกของเขา
ทำให้พวกเขาใจชื้นขึ้นมาในทันที
ชินเฮ : เทโจ คุณดูสิ คุณอันนาเจอลูกของเธอแล้ว
เทโจ : จริงด้วยครับ น่าดีใจจังเลยครับ
ชินเฮ : เยี่ยมเลยค่ะ ฉันดีใจที่สุดเลยนะ //
ในตอนนั้นเองชินเฮเผลอไปกอดเทโจ ทำเอาทั้งคู่หน้าแดงก่ำไปเลย
ชินเฮ : ขอโทษด้วยนะคะ
เทโจ : ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณจะไปไหนต่อหล่ะครับ
ชินเฮ : ฉันว่าจะไปหาเพื่อนฉันหน่ะ แล้วคุณหล่ะคะ
เทโจ : ผมคงจะไปแนวหน้า ไปสู้กับพวกรัฐบาลหน่ะครับ
ชินเฮ : ฉันว่าคุณพักเรื่องนี้ก่อน
แล้วไปส่งฉันหาเพื่อนฉันหน่อยสิ นะคะ
เทโจ : อ้อ ได้สิครับ // เทโจจูงมือชินเฮไปทันที
ณ ห้องพักของประธานาธิบดี
ในตอนนั้นเองประธานาธิบดีกำลังหาทางออกเรื่องสถานการณ์ของกลุ่มกบฏ
เตรียมความพร้อมที่จะนำกำลังพลบุกมาใหม่ ในตอนนั้นเอง จู่ๆห้องก็ถูกปิดหมด
ประธานาธิบดีหยิบปืนพกใต้โต๊ะเขามา จากนั้นก็เล็งไปยังเป้าหมาย
แต่ผู้หญิงคนหนึ่งก็จับปืนแล้วแย่งมาได้อย่างง่ายดาย
“ใจคอนี่คิดจะยิงฉันได้ลงคงเลยเหรอคะที่รัก”
“เอสเมอรันด้า
นี่เธอจะมาอะไรกับฉันอีก”
“ก็ฉันเป็นห่วงคุณเลยมาหายังไงหล่ะ
ลูกเราเป็นยังไงบ้างหล่ะ”
“ลูกผม
ไม่ใช่ลูกคุณซะหน่อย”
“แหม่ๆๆ
ยังไงเราก็ร่วมทำมาด้วยกันนะ ในฐานะประชาชนคนหนึ่ง เราอาจเป็นศัตรูกัน
แต่ในฐานะครอบครัว เราก็ยังเป็นสามีภรรยากันอยู่นะคะ นี่แสดงว่าคุณคงคิดถึงฉันมากๆ
ยังไม่เห็นมีคนใหม่เลย”
“เฮ้อ
ฉันไม่ยอมให้เธอมาขวางทางความสำเร็จของฉันหรอก”
“ความสำเร็จของคุณมันอาจเป็นความหายนะก็ได้นะคะ”
“เธอไม่ต้องมาบอกฉันหรอก
ปล่อยฉันไปเถอะ”
“เพราะฉันรักคุณฉันถึงไม่ปล่อยให้คุณเป็นแบบนี้ไง” ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูห้อง
“ท่านครับ
ผมจะพังประตูไปช่วยแล้วครับ”
จากนั้นไม่นาน เอสเมอรันด้าก็กระโดดหน้าต่างหนีออกไปทางด้านนอก
“แล้วเจอกันนะ” หลังจากที่เธอไปได้ไม่นาน
ทหารก็เข้ามาช่วยประธานาธิบดีในห้องทันที
“ท่านครับ
เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ฉันไม่เป็นไร แล้วเรื่องบุกเข้าเมืองครั้งใหม่นี่ไปถึงไหนแล้วหล่ะ”
“ตอนนี้รัสเซีนรับปากจะส่งอาวุธมาเพิ่มแล้วครับ”
“ดี
ไปจัดการเรื่องนั้นเถอะ แล้วอีกอย่างไม่ต้องตามล่าเมียฉันด้วย”
“คุณเอสเมอรันด้าเหรอครับ
แต่ว่า”
“นี่เป็นคำสั่ง
ไปได้แล้ว” หลังจากที่มีคำสั่ง ทหารก็ไปเตรียมพร้อมการโจมตีครั้งใหม่ทันที
กลับมายังกลุ่มของดีซ
หลังจากที่พวกเขาลอบสังหารผู้พันเซบาสเตียนไม่สำเร็จ
พวกเขาและลูกน้องคนอื่นๆก็กลับมายังที่ซ่อนตัวของพวกเขาเพื่อหลบหนีจากการตามล่า
หลังจากที่หลบหนีมาได้ พวกเขาก็ประชุมกันในทันที
เดอร์ริก : เฮ้อ เกือบตายแล้วมั้ยหล่ะพวกเรา
เอิร์ล : นั่นสิ แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อหล่ะ
จอห์นนี่ : จากนี้เราคงฆ่ามันลำบากแล้วหล่ะ
มันคงเสริมกำลังป้องกันค่ายของมันแน่ๆ
ดีซ : ฉันรู้ เห็นทีเราคงต้องเปลี่ยนแผนใหม่แล้วหล่ะ
พวกนายมีความเห็นอะไรหรือเปล่า
เอิร์ล : ผมว่านะ หาโอกาสที่มันออกมานอกค่ายจัดการมันดีกว่า
จอห์นนี่ : แต่ว่าเราต้องมีสายข่าวที่แม่นยำพอนะ
เดอร์ริก : เรื่องนั่นไม่ต้องห่วง ฉันมีเพื่อนอยู่ในค่ายนั้น
เขาน่าจะพอช่วยเราได้
ดีซ : เห็นทีคงต้องจัดการมันตอนมันเผลอแล้วหล่ะ
พวกนายไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยฟังข่าวจากฉันก็แล้วกันนะ
ดีซเดินออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก
ส่วนคนอื่นๆก็พากันนั่งพักผ่อนเนื่องจากเหนื่อยกันมามาก
กลับมายังค่ายทหารของเวร่า
ในตอนนั้นเองเวร่ากำลังกลุ้มใจกับคำสั่งของรัฐบาลที่สั่งให้เธอปราบกบฏให้ได้ภายใน
1 อาทิตย์ เนื่องจากเธอต้องการให้สงครามยืดเยื้อออกไปและไม่อยากให้กำลังพลของเธอเสียหาย
ในตอนนั้นเอง เธอมีเช็คเงินสดอยู่ใบหนึ่ง ราคา 1 ล้านดอลล่าห์
เธอต้องการใช้เงินส่วนนั้นในการซื้อทหารของเธอ
เธอจึงเรียกนายทหารของเธอมาคุยด้วยในทันที
“ท่านเวร่าครับ
เรียกผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
เวร่า : ฉันถามอะไรหน่อยสิ นายคิดว่าเราจะชนะสงครามนี้หรือเปล่า
“ผมว่า
เราน่าจะชนะได้ไม่ยากนะครับ”
เวร่า : งั้นเหรอ แม้ว่าพวกกบฏจะเข้มแข็ง
แล้วตอนนี้ทางสหประชาชาติก็เริ่มช่วยเหลือพวกนั้นงั้นเหรอ
“อ่า คือว่า”
เวร่า : ฉันดูออกน่าว่าสงครามครั้งนี้จะจบลงแบบไหน
“ท่านมีอะไรหรือเปล่าครับ”
เวร่า : ฉันก็แค่คิดว่า รัฐบาลนี้คงจะล่มสลายไปอีกไม่นานแน่ๆ
“นี่ท่านจะก่อกบฎเหรอครับ”
เวร่า : นายคิดว่ารัฐบาลนี้จะอยู่ได้นานอย่างงั้นเหรอ
ฉันมี 1 แสนดอลล่าห์ให้นาย นายจะเอาหรือเปล่า
“แต่ว่า
ถ้ารัฐบาลรู้ เราโดนแขวนคอกันหมดแน่ๆครับ”
เวร่า : ตอนนี้รัฐบาลทำอะไรไม่ได้แล้วหล่ะ อีกไม่นาน
กองกำลังรักษาความสงบของ UN
ก็คงจะบุกมาในไม่ช้า รัฐบาลได้ล่มสลายแน่ๆ
เราอยู่ข้างผู้ชนะไมดีกว่าเหรอ
“อ่า ครับท่าน
ท่านจะให้ผมทำอะไรหล่ะครับ”
เวร่า : รวบรวมกำลังพลของเราให้ได้มากที่สุด
เราจะก่อกบฏแบบเงียบๆ ไม่ให้พวกนั้นรู้ตัว
“ได้ครับท่าน”
ที่โกดังของมาร์ค มาร์คยังคงขายกัญชาและเหล้า
รวมถึงอาวุธบางชนิดให้กลุ่มกบฏและทหาร จนเขาได้กำไรอย่างมหาศาล
ตอนนี้เขามีทรัพย์สินราว 20 ล้านดอลล่าห์
เขารีบนำเงินไปฟอกแล้วให้ส่งเป็นเช็คกลับมาในทันที และมาร์คก็ได้รับเช็คมาสองใบ
ราคา 5 ล้านหนึ่งใบและ 15 ล้านหนึ่งใบ
มาร์ค : นี่ ของๆเราตอนนี้เหลือมากแค่ไหนแล้วครับ
“เรากำลังซื้อจากต่างประเทศมาเพิ่มครับ”
มาร์ค : อืม ดี เราคงต้องอยู่ที่นี่กันอีกนานเลยหล่ะ
“ท่านครับ
แล้วเช็ค 5 ล้านนี่ท่านจะเอาให้ใครครับ”
มาร์ค : นี่เป็นส่วนแบ่งของเวร่าเขาหน่ะ ผมจะให้เขาเอง
“แล้วคุณเวร่าต้องไปจัดการกลุ่มกบฎหรือเปล่าครับ”
มาร์ค : ฉันรู้ว่าคุณเวร่าต้องทำยังไงหน่ะ
“อ้อครับ
แล้วที่ท่านให้ผมหาสนามบินพร้อมเครื่องบินให้หล่ะครับ”
มาร์ค : ฉันจะเตรียมหนีไปจากที่นี่กับคุณเวร่าหน่ะ
“ครับ
ผมจะรีบหาให้เลยนะครับ”
กลับมายังบ้านพักของเจซซิน
ทั้งเวสต์และเจซซินรีบกระเตงลูกๆของพวกเขากลับมาที่บ้าน
ฝ่าเสียงกระสุนที่อยู่ตามแนวชายแดน วันนี้พวกเขาได้สิ่งของและเสบียงมามาก
แต่ก็เกือบจะทำให้ลูกๆของพวกเขาได้รับบาดเจ็บ
ในตอนนั้นเองอนาตาเซียก็หลับไปในอ้อมอกของเวสต์ทันทีที่ถึงบ้าน
เวสต์ : อนาตาเซีย ลูก ฟื้นสิ อย่าเป็นอะไรนะลูก
เจซซิน : ฉันดูเองค่ะ // เจซซินตรวจชีพจรของอนาตาเซีย
เจซซิน : คงเหมือนลูกฉันหน่ะ แกคงเหนื่อยเลยหลับไป พาพวกแกไปหลับในบ้านก่อนดีกว่า
เวสต์ : ได้เลย!!
พวกเขาทั้งคู่พาอนาตาเซียและอดอลล่าไปหลับบนเตียง
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็กลับลงมาคุยกันที่ด้านล่าง
เจซซิน : คุณจะเอายังไงต่อหล่ะคะ
เวสต์ : ผมว่า
น่าจะให้เด็กๆฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า
เจซซิน : ความจริงเราได้ของมามากพอแล้วนะคะ
เวสต์ : ผมก็ว่างั้น ผมว่าผมจะกลับบ้านก่อนหน่ะ
แต่เท่าที่ดูอนาตาเซียคงจะหลับไปอีกนานเลยหน่ะ
เจซซิน : พอๆกับลูกดิฉันเหมือนกันค่ะ
เวสต์ : เมื่อไหร่สงครามนี่จะจบซะทีเนี่ย
เจซซิน : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราควรจะอดทนนะคะ
เวสต์ : ผมหน่ะอดทนได้ แต่ลูกผมหน่ะสิ
เจซซิน : จริงด้วย ฉันก็ห่วงอดอลล่าเหมือนกัน
เวสต์ : ผมคิดว่า ถ้าเรื่องนี้จบ ผมจะกลับอเมริกาหน่ะ
เจซซิน : เหรอคะ ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะคะ
เวสต์ : คุณจะไปกับผมมั้ยครับ ผมพาคุณกับอดอลล่าไปได้
เจซซิน : อ่า คือว่า….
เวสต์ : ผมไม่อยากทิ้งคุณกับอดอลล่าไว้ที่นี่หน่ะ
มันอันตราย
เจซซิน : ฉันขอคุยกับลูกฉันก่อนดีกว่านะคะ
เวสต์ : ได้สิ แล้วผมจะรอนะ
กลับมายังเขตชานเมือง
ฮาเดินทางกลับเข้าไปในเมืองเนื่องจากเธอรู้ว่าทหารพวกนั้นไว้ใจไม่ได้
เธอเดินทางมาเรื่อยๆเพื่อหาของกินเท่าที่เธอจะหาได้ ในระหว่างที่เธอกำลังเดินทาง
จู่ๆเสียงปืนใหญ่ก็ดังไปทั่ว แล้วลูกปืนใหญ่ก็ไปตกในตัวเมืองมากมาย
เธอต้องหาที่หลบก่อนที่จะโดนลูกปืนใหญ่ไปด้วย
“เฮ้อ
คิดจะบุกอีกแล้วเหรอเนี่ย”
ในขณะเดียวกันนั้นเอง เธอก็เห็นชาวบ้านแถวนั้นกำลังหลบระเบิดกัน
และในระหว่างนั้นเองเธอก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกำลังล้มลง
เธอไม่รอช้ารีบวิ่งไปเอาตัวเด็กคนนั้นเข้ามาด้านในทันที จากนั้นก็พาเธอนอนอยู่ริมกำแพง
ฮา : ไม่เป็นไรนะจ๊ะหนู ปลอดภัยแล้วนะ
“หนู
หนูเจ็บจังเลยค่ะพี่”
ฮาพลิกตัวเด็กคนนนั้นดูด้านหลัง
พบว่าเธอโดนสะเก็ดระเบิดลูกใหญ่เข้าให้แล้ว ฮาพอรู้ว่าเด็กคนนี้คงจะไม่รอดแน่ๆ
“หนูเจ็บจังเลยค่ะพี่”
ฮา : ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ หนูหิวมั้ย กินก่อนสิ // ฮายื่นขนมปังให้กับเด็กหญิงคนนั้น เด็กหญิงคนนั้นกินขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย
ฮา : อร่อยมั้ยจ๊ะหนู
“อร่อยดีค่ะพี่
หนูอยากกลับบ้าน” ฮาได้แต่ลูบหัวเด็กผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นก็ร้องเพลงเด็กปลอบใจเธอ จนเด็กคนนั้นกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
แต่ตาเธอก็เริ่มจะหลับลง
ฮา : หนูจ๊ะ หนูจะได้กลับบ้านแน่นอน หนูชื่ออะไรจ๊ะ
“หนูชื่อคลาร่า สไต…” เด็กหญิงคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ
เธอก็หลับไปซะสนิท ฮาปิดตาเด็กหญิงคนนั้นจากนั้นก็ร้องไห้ออกมา
“ได้กลับบ้านแล้วนะคลาร่า”
กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน
ทุกๆคนที่อยู่ในบ้านต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของพวกเขา ในขณะเดียวกันนั้นเอง
เสียงปืนใหญ่ก็ดังเข้ามาใกล้พวกเขา พวกเขาไม่รอช้ารีบเข้าไปหลบในชั้นใต้ดินทันที
แม้ว่าลูกปืนใหญ่จะไม่ตกมาใส่พวกเขาแต่เสียงนั่นก็ทำเอาสิ่งรอบข้างสั่นสะเทือนได้
นอร์รีน : นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
มิเชล : ฉันก็ไม่รู้ อีกไม่นานก็คงจะรู้แน่
นอร์รีน : ยังไงเธอก็อยู่ใกล้ฉันเอาไว้นะ
===================================================================
ดูเหมือนว่ารัฐบาลเริ่มจะทำการเคลื่อนไหวอีกครั้ง คราวนี้พวกของนอร์รีนจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยนะครัช
เพิ่มเติมเกี่ยวกับนิยาย Evillands
ไปส่งกันได้เรื่อยๆเน้อ ขาดเยอะมาก
https://writer.dek-d.com/shinobinon/writer/view.php?id=1924526
ความคิดเห็น