My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #21 : EP 15 : การช่วยเหลือ

ที่อพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน หลังจากที่นอร์รีนออกจากที่พักไป พวกเธอก็นั่งพักกันอยู่ด้านใน เพื่อรอให้คนที่ออกไปหาของด้านนอกได้กลับมา

อนูวา : มิเชล เธอไม่ไปนอนเหรอจ๊ะ

มิเชล : ไม่เป็นไรกรอก เธอไปนอนดีกว่า ฉันเฝ้ายามให้เอง

อนูวา : กำลังรอนอร์รีนเขาอยู่สินะเธอ

มิเชล : รอคุณตะวันงั้นเหรอ

อนูวา : ก็รอสิฉันถึงได้มานั่งเป็นเพื่อนเธอนี่ไง

และในขณะเดียวกัน ไลฟ์และเอจิที่ต้องจัดการเฝ้ายามให้คนในที่อพาร์ทเม้นท์ ก็เดินมาคุยกับมิเชลและอนูวาในทันที

ไลฟ์ : สวัสดีค่ะ ทำอะไรกันอยู่คะ

มิเชล : อ้อ คือว่าเรานอนไม่หลับหน่ะ

เอจิ : พวกคุณไปนอนก็ได้นะครับ ผมจะอยู่เฝ้าที่นี่เอง

ไลฟ์ : เออนี่ นายว่าพี่ฉันจะกลับมาเมื่อไหร่

เอจิ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงจะเร็วๆนี้แหละ

ไลฟ์ : ทำไมเธอถึงรู้หล่ะ

เอจิ : ก็ตอนนี้การรบยุติลงแล้วนี่ ฉันว่าพี่เธอคงจะกลับมาแล้วหล่ะ

แล้วที่ด้านล่าง อลันและฮาน่าก็พากันกลับมาพอดี และในตอนนั้นพวกเขาก็นั่งคุยกันถึงเรื่องในวันนี้

อลัน : ในที่สุดก็กลับมาถึงซะทีนะเนี่ย

ฮาน่า : ใช่ๆ เดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะ

อลัน : เออ คือ คุณจะไม่ค้างกับผมหน่อยเหรอ

ฮาน่า : เอ๊ะ จะดีเหรอคะ

อลัน : หรือว่าถ้าคุณไม่ว่าง ก็ไม่เป็นไรนะครับ

ฮาน่า : ก็ได้ค่ะ ยังไงก็เข้าไปที่ห้องดีกว่าค่ะ

และที่ด้านล่างของห้อง โทนี่และมินโฮกำลังรักษาตัว โดยที่คีธและเอสเทอร์ก็คอยดูแลเขาอยู่ที่ด้านล่าง

มินโฮ : เอ๊ะ คุณยูจีนไปไหนเหรอครับเนี่ย

โทนี่ : ออกไปหาของข้างนอก ว่าแต่ นายเป็นอะไรกับพี่ฉันมากเปล่าเนี่ย

คีธ : นั่นสิ เห็นเรียกหาแต่พี่ฉันเนี่ย บอกก่อนพี่ฉันชอบผู้หญิงนะ

เอสเทอร์ : ใจเย็นๆสิ เขาอาจเป็นห่วงก็ได้ อย่าเพิ่งออกตัวแรงน่า

มินโฮ : ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เป็นห่วงเธอนิดหน่อยหน่ะ

ในขณะเดียวกัน อลิซก็ลงมาด้านล่างเพื่อมาดูว่าคนอื่นๆกำลังทำอะไรกันอยู่

อลิซ : อ้าวนี่ทุกคน คุยอะไรกันอยู่เหรอ

เอสเทอร์ : อ้อ ก็คุยอะไรไปเรื่อยหน่ะ

โทนี่ : ว่าแต่ เธอมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ

อลิซ : ก็ไม่มีอะไร ฉันว่าฉันจะทำประตูนิรภัยหน่ะ

คีธ : ประตูนิรภัย เอาไว้กันอะไรเหรอ

อลิซ : ก็เอาไว้ป้องกันพวกโจรที่บุกมายังไงหล่ะ

มินโฮ : น่าสนใจนะครับ คุณซ่อมอาวุธได้หรือเปล่าครับ // มินโฮยื่นปืนพกให้กับอลิซ

อลิซ : เดี๋ยวฉันจะลองดูให้ก็แล้วกันนะ

ที่ห้องของซีโร่ หลังจากที่ซีโร่และบารีร่ามีความสุขด้วยกัน บารีร่าก็นอนเอาเสื้อปิดตัวเองเอาไว้ เนื่องจากว่านี่ก็เพิ่งจะเป็นครั้งแรกของบารีร่าเหมือนกัน

ซีโร่ : ฉันขอโทษนะบารีร่า

บารีร่า : กอดฉันหน่อยสิซีโร่ ฉันต้องการเธอนะ // ซีโร่ไปนอนกอดบารีร่าในทันที

ซีโร่ : ฉันรักเธอนะบารีร่า

บารีร่า : ฉันก็รักเธอนะซีโร่ ฉันอยากอยู่กับเธอนานๆจังเลย

ซีโร่ : ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้วนะ ฉันจะอยู่กับเธอตรงนี้เอง

ณ โกดังร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกเขาเชื่อว่าเป็นแหล่งเก็บวัสดุอุปกรณ์สำคัญในการทำของ นอร์รีนพาพรรคพวกมาถึงที่ด้านหน้า แต่ในตอนนั้นเองพวกเขาก็เห็นทหารกลุ่มหนึ่งกำลังหาของและซ้อมยิงปืนกันเล่นๆในตึก นอร์รีนและคนอื่นๆคุยกันทันทีว่าจะทำยังไงต่อ

นอร์รีน : มีทหารอยู่ที่นี่ด้วย ทำไงดีหล่ะ

ตะวัน : ท่าทางจะมีไม่กี่คนเองนะ น่าจะพอสู้ได้หน่ะ

ยูจีน : แล้วเราจะเก็บพวกมันเลยหรือเปล่า

มิสซึ : ฉันว่า พยายามเลี่ยงพวกมันดีกว่านะ

ตะวัน : เอาแบบนี้นะ พยายามเก็บทหารพวกนั้น แค่สลบก็พอ แล้วเอาปืนมันมาด้วย

ยูจีน : เยี่ยมเลย ฉันจะลุยพวกมันเอง

มิสซึ : ฉันจดลิสต์ของที่ต้องการมาให้พวกนายแล้วนะ อย่าลืมเอามาด้วยหล่ะ

นอร์รีน : โอเค ถ้างั้นเรารีบไปกันเลยดีกว่า

พวกเขาแยกย้ายกันไปในแต่ละทางของโกดัง เพื่อออกหาของที่จำเป็น นอร์รีนเดินไปด้านหนึ่งแล้วจัดการทุบหัวทหารพวกนั้นจนสลบ แล้วเขาก็เอาเสื้อเกราะ หมวกและอาวุธของพวกมันมา จากนั้นนอร์รีนก็เก็บวัสดุอุปกรณ์ที่จำเป็นตามลิสต์ที่อบลิซขอมา

ทางด้านของตะวันและมิสซึ พวกเขาทั้งคู่ไปด้วยกัน ตะวันพยายามจัดการทหารสองคนที่ถืออาวุธอยู่ แต่ในตอนนั้นเองทหารอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจะยิงตะวัน แต่มิสซึวิ่งไปผลักมันจนล้ม ตัวมันตกตึกลงไปตายคาที่ ส่วนตะวันก็จัดการทหารสองคนนั้นได้จนอยู่หมัด

ตะวัน : มิสซึ นายเป็นอะไรหรือเปล่า

มิสซึ : ฉันไม่เป็นไรหรอก นายหล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า

ตะวัน : ฉันไม่เป็นไรหรอก รีบไปหาของต่อดีกว่า

มิสซึ : ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน รีบไปกันเถอะ

ทางด้านของยูจีน ในตอนนั้นยูจีนเกิดสติแตก ฆ่าทหารที่อยู่บนดาดฟ้าไม่มีเว้น เธอเชือดคอมันจากนั้นก็ทิ้งศพมันไว้แถวนั้น จากนั้นเธอก็ฉกเอาปืน ชุดเกราะมาจากพวกมัน แต่ในตอนนั้นเอง มันคนหนึ่งถือปืนขึ้นมาจ่อเธอที่ดาดฟ้า

“หยุด วางอาวุธ และคุกเข่าลงด้วย”

ยูจีนทิ้งปืนและคุกเข่าลง แต่ในตอนนั้นเอง นอร์รีนก็บังเอิญขึ้นมาพอดี ทำเอานอร์รีนและทหารคนนั้นเกิดต่อยกันขึ้น ยูจีนวิ่งเข้ามาช่วยโดยการที่เธอเข้าไปเตะและต่อยมันจนเละ จากนั้นเธอก็ไปดูนอร์รีน

ยูจีน : นี่ นายเป้นอะไรหรือเปล่า

นอร์รีน : ฉันไม่เป็นไรหรอก ทุกคนหาของกันเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ

ยูจีน : ได้สิ ฉันเก็บของก่อนนะ

หลังจากที่ทุกคนหาของกันเสร็จ พวกเขาก็มารวมตัวกันแล้วเช็คว่าใครเอาอะไรมาได้บ้าง จากนั้นเองพวกเขาก็เดินทางกลับ แต่ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงปืนดังขึ้น กระสุนเฉียดเข้าไปที่ขาของยูจีน

ตะวัน : ยูจีน หาที่หลบเร็ว

ทหารที่ยังไม่ตายใช่ปืนสไนเปอร์ตามไล่ยิงพวกเขา พวกเขารีบหาที่หลบกันก่อนที่กระสุนจะมาโดนพวกเขา

นอร์รีน : ผมจะแบกเธอไปเอง มิสซึ นายถือของได้หรือเปล่า

มิสซึ : ได้สิ ไม่ต้องห่วงหรอก

ยูจีน : ฉันพอเดินไหวน่า รีบไปกันดีกว่า // พวกเขารีบกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ของพวกเขาในทันที ก่อนที่จะโดนตามล่าไปมากกว่านี้

กลับมายังหน่วยดอว์นซอร์ด หลังจากที่พวกเขากบดานอยู่ในตึกหลังหนึ่งได้ซักพัก เควินก็ได้รับคำสั่งใหม่จากทางหน่วยเหนือ จากนั้นเควินก็เรียกทุกคนให้มาฟังข่าวในทันที ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าวิทยุ จากนั้นเควินก็เปิดวิทยุในทันที

“หน่วยเหนือเรียกดอว์นซอร์ด เปลี่ยน”

เควิน : ดอว์นซอร์ด รีบทราบเปลี่ยน

“ขณะนี้ โจเซฟ มิโลลาฟ หัวหน้ากลุ่มกบฏเซิร์ฟที่ชายแดนทางเหนือหนีไปได้ พวกคุณมีหน้าที่ตามล่าเขา ที่ฐานที่มั่นตามจุดที่เราส่งข้อมูลไป”

อเล็กซานเดอร์ : โจเซฟ นี่ฉันคิดว่ามันโดนประหารไปแล้วนะเนี่ย

ซิลเวสเตอร์ : แต่มันยังไม่ตาย แถมพวกกบฏเซิร์ฟก็เข้มแข็งด้วย

คาสเตอร์ : มันจะซักแค่ไหนกันเชียวหล่ะหะ

อีริค : ก็เก่งกว่าพวกกบฏนั่นแหละ อย่าเพิ่งปากดีเลย

อเล็กซ่า : ที่มั่นของพวกมันอยู่แถบชายแดน งั้นฉันจะไปเตรียมของให้นะคะ

เควิน : นี่ ทำไมเขาส่งเราไปแค่หน่วยเดียวไปสู้กับพวกมันหล่ะ

ซิลเวสเตอร์ : นั่นเป็นคำสั่งนะ เราต้องทำตามสิ

ในระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงกระจกแตกดังมา พวกเขารีบไปดู ก็พบว่ากระจกหน้าต่างแตกพร้อมกับปรากฎข้อความบนกระดาษใบหนึ่ง อเล็กซานเดอร์หยิบมาอ่านในทันที

“ขอให้โชคดีกับการรบนะอเล็กซานเดอร์”

คาสเตอร์ : มันเป็นใครกันวะ บังอาจมาแหย่พวกเรา

อีริค : ถามฉันแล้วันจะรู้กับนายมั้ยหล่ะเพื่อน

อเล็กซานเดอร์ : อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนั้นเลย รีบไปทำงานต่อดีกว่า

อเล็กซ่า : ถ้างั้น ดิฉันจะไปเตรียมของให้นะคะ

กลับมายังที่มั่นของกลุ่มกบฏ หน่วยรบพิเศษไทยเดินตามหานายทหารไทยที่หายตัวไปกับชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้จัก พวกเขาคอตกเดินกลับมาหาที่พักแถวนั้นในทันทีหลังจากที่เดินหาอยู่พักใหญ่ๆ

เนตร : โอ้ย เดินกันจนขาลากก็ยังไม่เจอผู้พันเลยเนี่ย

จินตโล : นั่นดิ ขอพักก่อนดีกว่า เดชา ขอน้ำหน่อยสิ // เดชาโยนกระติกน้ำให้จินตโล

เดชา : เหลือไว้ให้ฉันด้วยนะเฟ้ย อย่าหมดหล่ะ

เจตนา : หัวหน้าครับ เราจะเอายังไงต่อดีครับ

อรุณ : ฉันก็กำลังคิดอยู่ มีใครมีความเห็นอะไรบ้างมั้ย

เดชา : ผมว่า เราลองไปถามพวกระดับสูงๆนะครับ

จินตโล : จริงด้วย ทำไมฉันไม่คิดเรื่องนี้เลยเนี่ย

เนตร : ว่าแต่ เราจะรู้ได้ครับว่าดับหัวหน้าอยู่ที่ไหน

อรุณ : ลองถามพวกที่ถือปืนก็ได้ว่าใครเป็นหัวหน้า

เจตนา : ก็ดีนะครับ แต่เขาจะไว้ใจเราหรือเปล่า

จินตโล : ถ้าไม่ไว้ใจก็แค่ยิงกับมันสิครับ

เนตร : นี่ เก็บชีวิตนายไว้กินข้าวเถอะเพื่อน

เจตนา : เราน่าจะไปลองถามคนที่ถูกยิงเมื่อตอนนั้นนะครับ

เดชา : จริงด้วย พวกนั้น่าจะรู้อะไรบ้างนะ ว่าไงครับหัวหน้า

อรุณ : โอเค ลองไปตามหาคนพวกนั้นก่อนดีกว่า

กลับมายังพวกของทาเคชิ ในตอนนั้นพวกเขาได้รับคำสั่งให้คุ้มกันสาวๆเกิร์ลกรุ๊ปทั้ง 9 คนที่มาติดอยู่ในประเทศนี้ ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะพาเธอไปส่งที่เขตปลอดภัย แต่ในตอนนั้นเองพวกเขาก็เป็นห่วงมินโฮกัน พวกเขาจึงคิดว่าจะออกไปตามหามินโฮกันก่อน

ทาเคชิ : ฉันอยากจะไปหามินโฮเขาก่อนหน่ะ พวกนายว่าไง

อามินะ : มินโฮ เขาเป็นใครอย่างงั้นเหรอคะ

ซุนฮยอน : อ้อ เขาเป็นเพื่อนเราหน่ะครับ แต่ตอนนี้เขาบาดเจ็บ

ยู่อี๋ : จริงเหรอคะ ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะ

ไซม่อน : ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาฟื้นหรือยังหน่ะจ้ะสาวๆ

ชินเฮ : ถ้าอย่างงั้นฉันขออยู่ที่นี่ก่อนนะ

จูซม : อ้าว ทำไมเธอจะอยู่ที่นี่ต่อหล่ะ

ชินเฮ : ฉันว่า ฉันจะไปตามหาคุณอันนาหน่ะ

จูซม : ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะ แล้วเราจะกลับมา

อัลเบิร์ต : ถ้าคุณมีปัญหา ไปหาคุณเทโจได้นะครับ

ชิสา : ฉันว่า เรารีบไปกันดีกว่า เพื่อนคุณอยู่ที่ไหนหล่ะ

หลังจากนั้นไม่นาน พวกของทาเคชิก็เดินทางไปยังสถานที่ที่มินโฮพักรักษาตัวอยู่

ดราก้อน : ขอบคุณนะครับที่ยอมมาด้วยกับพวกเรา

ไคล่า : แต่ไม่ว่ายังไง พวกคุณต้องปกป้องฉันด้วย

ซาซอน : ใช่ๆ ถ้าพวกเราเป็นอะไรเราจะงอนพวกคุณด้วย

ริกโก้ : คร้าบ ไม่ต้องห่วง ดูแลด้วยชีวิตเลย

ซนแซ : ว่าแต่ พวกคุณเป็นคนต่างชาติกันเหรอคะ

มีกัส : อ้อครับ เราได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่หน่ะครับ

จียอน : แล้วทำไมพวกคุณถึงไม่กลับบ้านคุณหล่ะ

ทาเคชิ : ผมไม่กลับหรอกครับ ถ้ายังโค่นล้มรัฐบาลนี้ไม่ได้

อามินะ : โห พวกคุณไม่ห่วงชีวิตกันเลยเหรอคะ

ดราก้อน : คนเราเกิดครั้งเดียวตายหนเดียว จะไปกลัวทำไมหล่ะครับ

มีกัส : ใช่ครับ แล้วอีกอย่าง ก่อนตายเราขอทำอะไรที่มันเปลี่ยนโลกซักครั้งหน่ะ

ไคล่า : โห กล้าหาญมากเลยนะคะพวกคุณ

จูซม : แต่ไม่รู้สิ ยังไงฉันก็อยากกลับบ้านหน่ะ

ชิสา : นั่นสิ แต่ปัญหาคือเรายังไปไหนไม่ได้หน่ะสิ

อัลเบิร์ต : ไม่ต้องห่วงครับ เราจะหาทางพาคุณกลับบ้านให้ได้

ซนแซ : ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพวกเรา

ซาซอน : อยากกินอะไรร้อนๆซักจานจังเลย

ไซม่อน : จริงด้วย ฉันก็อยากกินเหมือนกัน ฉันอยากกินพิซซ่า

ริกโก้ : ถ้าอย่างงั้นฉันทำให้กินก็แล้วกันนะ

ซุนฮยอน : โอ้ยตาย อย่าเลย ฉันไม่เอาด้วยนะ

จียอน : ทำไมล่ะ เขาทำได้ไม่ดีอย่างงั้นเหรอคะ

ยู่อี๋ : แต่ว่าก็น่าจะลองทำกันดูก่อนนะคะ

เหล่าผู้ชายในกลุ่มมองหน้ากันพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่วนริกโก้ก็ไปตีซี้เหล่าสาวๆพวกนั้น

กลับมายังกลุ่มของเอ็ดเวิร์ด ในขณะนั้นเองพวกเขาก็มานั่งพักกันที่ลานกว้างในตัวเมือง ซึ่งพื้นที่ส่วนนั้นยังไม่ถูกทำลายไปมาก ในตรงนั้นมีแต่ชาวบ้านที่หลบหนีมาพักผ่อน พวกเขาไปนั่งลงด้านข้างสนามซึ่งเป็นที่พื้นที่ยังว่างอยู่

เอ็ดเวิร์ด : เฮ้อ เรามาพักที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะครับ ว่ามั้ยเทเรซ่า

เทเรซ่า : นั่นสิคะ โชคดีจังที่มันยังไม่โดนทำลาย

ลูลู่ : เดม่อน นายน่าจะพักผ่อนให้เยอะๆหน่อยนะ

เดม่อน : ก็พยายามอยู่ เออนี่เร็น เป็นอะไรไปหน่ะ ดูซึมๆนะ

เร็น : ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่เป็นไรหรอก

เอ็ดเวิร์ด : ทำไมล่ะ คิดถึงอันนาอยู่สินะ

เร็น : คิดดูสิ ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเข้าๆออกๆเมืองไปได้ยังไง

เทเรซ่า : ฉันว่านะ พ่อแม่เธออาจจะเป็นทหารใหญ่ก็ได้

ลูลู่ : ถ้าเป็นทหารใหญ่จริงๆ ทำไมถึงปล่อยให้ลูกสาวมาลำบากที่นี่หล่ะ

เดม่อน : ใช่ๆ ดูไม่สมเหตสมผลเลยนะ

และในระหว่างนั้นเอง เร็นดันไปสะดุดตาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง จากนั้นเร็นก็วิ่งไล่ตามเด็กคนนั้นไป โดยที่คนอื่นๆก็ตามเข้าไปติดๆ เร็นไปสะกิดเด็กชายคนนั้น เด็กชายคนนั้นหันมาท่าทางตกใจ

“มีอะไรครับพี่”

เร็นมองหน้าเด็กคนนั้น พบว่าไม่ใช่เด็กที่เขาตามหา จากนั้นเร็นก็เอารูปให้เด็กคนนั้นดู

เร็น : นี่หนู เคยเห็นเด็กคนนี้หรือเปล่า

“ไม่เคยครับพี่” จากนั้นเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีเขาไป ส่วนคนอื่นๆก็วิ่งตามเขาทันพอดี

เอ็ดเวิร์ด : เฮ้ยเร็น ทำไมถึงวิ่งมาไม่บอกกันเลยเนี่ย

เทเรซ่า : เออใช่ เด็กคนนั้นเป็นใครงั้นเหรอ

เร็น : อ้อ ฉันนึกว่าเขาเป็นลูกของอันนาหน่ะ

ลูลู่ : เฮ้อ เด็กคนนั้นหายไปไหนกันแน่หล่ะเนี่ย

เดม่อน : ไม่แน่นะ ในค่ายของเราอาจจะมีร่องรอยของเด็กคนนั้นก็ได้

กลับมายังเขตชายแดน หลังจากที่อันนาขับรถกระบะของเธอมาตามทางเรื่อยๆ จากนั้นเองเธอก็เห็นทหารกลุ่มหนึ่งคอยขวางทางเธอไว้ จากนั้นทหารก็มาขอตรวจค้นรถของอันนาในทันที

“ขอโทษนะครับ คุณกำลังจะไปไหนครับ”

อันนา : อ้อ ฉันกำลังจะออกไปที่บ้านฉันหน่ะค่ะ

“เราขอตรวจค้นหน่อยนะครับ”

อันนา : อ้อ ได้สิคะ

ทหารค้นรถของอันนาทุกที่ ทั้งในรถและท้ายรถ จากนั้นเขาก็มาคุยกับเธอ

“มีบัตรผ่านหรือเปล่าครับ”

อันนา : อ้อ นี่ค่ะ // เธอยื่นบัตรของนายทหารที่เคยให้กับเธอ ให้เจ้าหน้าที่คนนั้นดู

“ผู้พันเซบาสเตียนงั้นเหรอ งั้นเชิญครับคุณผู้หญิง ไม่ต้องค้นแล้วหล่ะ”

อันนา : อ้อ ขอบคุณค่ะ

ที่ด่านปล่อยให้อันนาผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ส่วนเธอก็รีบขับไปยังไร่องุ่นของเธอทันที

กลับมายังแนวรับของกลุ่มกบฏ หลังจากที่มื้ออาหารของดีซและพวกได้จบลง พวกเขาก็ได้รับคำสั่งใหม่ให้บุกเข้าไปยังค่ายทหารแห่งหนึ่ง

“นี่ ดีซ บอกลูกน้องนายให้เตรียมพร้อม พวกนายต้องไปค่ายทหารหน่ะ” ชายคนหนึ่งถือคำสั่งของหัวหน้าหน่วยเดินมาหาเขา

ดีซ : ค่ายทหาร จะให้เราไปทำอะไรกันหล่ะ

“หัวหน้าต้องการให้พวกนายสังหารนายทหารคนหนึ่ง ผู้พันเซบาสเตียนหน่ะ”

จอห์นนี่ : ผู้พันเซบาสเตียน หมอนี่มันตัวแสบเลยนะ

เอิร์ล : ใช่ เขาว่าหมอนี่อยู่เบื้องหลังการกวาดล้างครั้งใหญ่ด้วย

เดอร์ริก : แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ

“ตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในค่ายทหาร ไม่ยอมออกไปไหนมานานแล้ว”

จอห์นนี่ : แต่เอ๊ะ นั่นไม่ใช่ผู้พันเซบที่เรารู้จักเลยนะ

เอิร์ล : สงสัยคงจะมั่วกับผู้หญิงที่จับมาได้แน่ๆ

เดอร์ริก : แล้วเราจะเอายังไงต่อครับหัวหน้า

ดีซ : เตรียมอาวุธและกระสุนให้พร้อม เราจะเล่นงานมันทันที

กลับมายังโกดังของมาร์ค ในตอนนั้นเอง เวร่าก็ได้เดินทางกลับไปยังโกดังเพื่อที่จะดูว่าการค้าขายของเธอกับมาร์คเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเวร่ามาถึง มาร์คก็เข้าไปจูบเวร่าในทันที

เวร่า : นี่ ใจเย็นๆสิ ฉันเขินนะเนี่ย

มาร์ค : คุณหายไปซะตั้งนานเลยนะ ไม่เห็นว่าเรากำลังทำอะไรอยู่

เวร่า : เออใช่ การค้าขายเป็นยังไงบ้าง

มาร์ค : ดีมากเลยหล่ะ เหล้าและกัญชาที่ส่งไปขายในกองทัพ ทำกำไรได้ดีมาก

เวร่า : ฉันได้ยินว่าทางสหประชาชาติเพิ่งจะให้เงินทุนสนับสนุนพวกกบฏหน่ะ

มาร์ค : ว้าว แบบนี้ก็ดีหน่ะสิ พวกมันจะได้มีเงินมาซื้อของฉันหน่ะ

เวร่า : ตอนนี้ฉันเอาเสบียงกับอาวุธที่ยักยอกมาได้มาขายเพิ่มด้วยหล่ะ นายสนใจลองดูหน่อยมั้ยหล่ะ

เวร่าพามาร์คไปดูอาวุธล๊อตใหม่ที่ส่งมาจากรัสเซีย มาร์คเจออาวุธในตอนนั้นถึงกับตกตะลึง

มาร์ค : ว้าว แบบนี้ขายได้ราคาแน่ๆ

เวร่า : แน่นอน ฉันจะขายไปให้กลุ่มกบฏและฝ่ายรัฐบาลด้วย

มาร์ค : ผมว่าท่าทางรัฐบาลคงจะไม่มีอาวุธดีๆแบบนี้แน่

เวร่า : ตอนนี้เหลือเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ ก่อนที่สหประชาชาติจะเริ่มตอบโต้อย่างรุนแรงหน่ะ

มาร์ค : หนึ่งอาทิตย์ก็พอแล้ว ผมมีเงินอยู่ห้าล้านดอลล่าห์ในธนาคารสวิส สำหรับคุณผมมีกำไรให้สองล้าน

เวร่า : เยี่ยมไปเลย อย่าลืมเซนเช็คให้ฉันด้วยหล่ะ

มาร์ค : แต่ก่อนอื่น ผมคิดถึงคุณจังเลย // มาร์คพยายามรุกเข้าไปหอมแก้มเวร่า

เวร่า : แหม่ ไปต่อกันที่ห้องของเราดีกว่าค่ะ

กลับมายังเขตชายแดนโซราติก ที่มั่นของกลุ่มกบฏเซิร์ฟ ในตอนนั้นเองโจเซฟพาซีวิลและคนอื่นๆมาพักที่ค่ายของเขาก่อน

โจเซฟ : นายพักที่นี่ก่อนได้นะ

ซีวิล : ครับ ว่าแต่มีอะไรให้กินหรือเปล่าครับ

โจเซฟ : แน่นอน เดี๋ยวฉันให้คนของฉันไปส่งให้ที่เต้นท์แล้วกัน

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ลูกน้องของโจเซฟก็นำข่าวมาบอกกับเขา

“ท่านครับ ลูกสาวท่านมาแล้วครับ”

โจเซฟ : หะ จริงเหรอ ให้เธอมาหาฉันหน่อยสิ

จากนั้นเอง ก็ปรากฏร่างหญิงสาวคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาโจเซฟในตอนนั้น

“หวัดดีค่ะคุณพ่อ”

โจเซฟ : อ้าว มากิ หนีมาจนได้นะลูก

มากิ : ก็กว่าจะหนีมาได้ก็เกือบแย่หน่ะค่ะ

โจเซฟ : ซีวิล นี่ลูกสาวฉัน มากิ รู้จักกันไว้สิ

มากิเดินเข้าไปใกล้ซีวิล

มากิ : นายนี่ท่าทางขี้กลัวนะเนี่ย

ซีวิล : อะไรของเธอเนี่ย ใครกลัวอะไรกัน

มากิ : อยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวใครทำอะไรนายหรอกน่า

โจเซฟ : เอาหล่ะๆ สถานการณ์ในเมืองเป็นยังไงบ้างหล่ะ

มากิ : อ้อ ตอนนี้ทางสหประชาชาติให้ความช่วยเหลือกลุ่มกบฏอย่างลับๆ อีกไม่นานพวกเขาจะให้เงินทุนเราทำสงครามแล้วค่ะ

โจเซฟ : ดีมาก ตอนนี้เราต้องเคลื่อนพลไปประชิดเมืองให้ได้มากที่สุดในตอนนี้หล่ะ

มากิ : อีกอย่าง ได้ยินว่าตอนนี้รัฐบาลส่งหน่วยรบพิเศษมาจัดการพ่อหน่ะ

โจเซฟ : คงจะเป็นพวกดอว์นซอร์ดแน่ๆ พวกนี้มันหมาล่าเนื้อ

ซีวิล : แล้วพวกคุณจะเอายังไงกันต่อหล่ะ

โจเซฟ : ฉันไม่กลัวพวกมันหรอก

กลับมายังเขตหนึ่งของเมืองหลวง บ้านของเจซซิน เธอกับเวสต์กำลังนั่งปรึกษาปัญหาการขาดแคลนเสบียงกันในบ้าน ส่วนลูกๆของพวกเขาก็เล่นกันอยู่อีกด้านหนึ่งของบ้าน

เวสต์ : ปัญหาของพวกเราตอนนี้คือขาดแคลนเสบียงหน่ะครับ เราถึงได้ออกตามหา

เจซซิน : ฉันเองก็ทราบค่ะ เสบียงของฉันก็คงไม่พอเหมือนกัน

เวสต์ : ผมก็ว่าจะออกไปหาเสบียงด้านนอกอยู่หน่ะครับ

เจซซิน : ดิฉันได้ยินจากเพื่อน ได้ยินว่าที่มั่นของกลุ่มกบฏเพิ่งจะได้เสบียงจากสหประชาชาติมาหน่ะค่ะ

เวสต์ : นี่คุณจะบอกว่า น่าจะหาเสบียงได้จากเขตกบฏงั้นเหรอครับ

เจซซิน : ฉันว่าคิดว่างั้น แถวนี้กับเขตกบฏอยู่ไม่ไกลด้วย

เวสต์ : ถ้างั้น ผมน่าจะไปสำรวจดูก่อนนะ

เจซซิน : ว่าแต่ เด็กๆของเราจะเอายังไงดีหล่ะ // และอีกด้านหนึ่ง เด็กๆทั้งสองก็กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

อดอลล่า : นี่ๆเธอรู้มั้ย แม่ฉันคือชีร่า นักรบที่เก่งที่สุดในโลกเลยนะ

อนาตาเซีย : นี่เธอไปดูการ์ตูนเรื่องไหนมาเนี่ย

อดอลล่า : She-ra and The Princess of Power ไงหล่ะ

อนาตาเซีย : สนุกเหรอเรื่องนี้

อดอลล่า : สนุกจะตายเรื่องนี้ นายต้องลองดู ถ้ามีเน็ตนะฉันจะเปิดให้นายดูจนตาแฉะเลย

อนาตาเซีย : เฮ้อ พ่อฉันก็เก่งเหมือนกันนะ

อดอลล่า : แม่ฉันเก่งกว่า เพราะแม่ฉันคือ…

อนาตาเซีย : ชีร่า นักรบที่เก่งที่สุดในโลก เฮ้อ….

อดอลล่า : นี่ เธอล้อฉันงั้นเหรอ // อดอลล่ากระโดใส่อนาตาเซีย ทั้งคู่กระโดดฟัดกันไปมา จนพ่อแม่ของเด็กทั้งคู่ได้แต่หัวเราะคิกคัก

ณ เขตยึดครองของทหารรัฐบาล ทหารกลุ่มหนึ่งจับผู้หญิงคนหนึ่งมานอนบนเตียงในร้านเก่าๆที่โดนระเบิด พวกมันพยายามจะรุมโทรมเธอเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยและอดอยากผู้หญิงมานาน พวกนั้นจึงแสดงความเป็นสัตว์ของเธอเต็มที่

“อีนี่แม่งหุ่นดีหว่ะ ขอจัดซักหน่อยเถอะ”

ทหารคนหนึ่งเอาหน้าไปไซร้คอเธอ แต่เธอกัดหูทหารคนนั้นจนขาด

“ฮืม อีนี่ มึงกล้ากัดหูกูเหรอ”

เธอเตะเข้าที่หัวของมัน จากนั้นก็หยิบปืนพกของมันกระหน่ำยิงไปที่พวกมัน จากนั้นเธอก็รีบหนีออกมา โดยที่พวกมันบางส่วนพยายามตามตัวเธอ

“แกจะไปไหน มาให้จับซะดีๆ”

เธอคนนั้นรีบหนีไปเรื่อยๆ เข้ามาในซอยแห่งหนึ่ง เธอจับทหารคนหนึ่งที่ไล่ตามเธอมาทำอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็วิ่งหนีไปทหารคนอื่นๆที่ตามมาดู ก็เห็นร่างเพื่อนของเขากำลังนอนคว่ำอยู่ เพื่อนๆของเขาพยายามจะเข้าไปช่วย

“อย่าเข้ามา ถอยไป”

ทุกคนแปลกใจ แต่ก็ยังจะเข้าไปช่วยแบกร่างเขาขึ้นมา ในตอนนั้นเองที่ระเบิดที่ผู้หญิงคนนั้นแกะสลักเอาไว้ก็ทำงานทันที ระเบิดพวกมันจนแหลกเป็นผุยผง

เธอหนีออกมาได้โดยที่พกเนื้อตากแห้งของทหารมาด้วย เธอหยิบมันขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย

ฮา คือชื่อของเธอ เนื่องจากว่าชีวิตเธอรันทดตั้งแต่เด็ก ใครๆก็เรียกเธอแบบนี้ เธอเลยใช้มันเป็นชื่อของตัวเองซะเลย

ณ ทำเนียบรัฐบาล ในขณะที่ประธานาธิบดีกำลังประชุมกับทหารเหล่าทัพอยู่เพื่อทำการต่อสู้กับกบฎ จู่ๆก็มีกระดาษใบหนึ่งพุ่งเข้ามายังหน้าต่างของห้องประชุม มายังประธานาธิบดี ประธานาธิบดีสั่งทหารไปตามหาตัวคนทำ จากนั้นเขาก็หยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่าน เมื่อเขาอ่านแล้วจึงรู้ทันทีว่าเป็นใครทำ

"ท่านครับ มันฝีมือใครครับเนี่ย"

"เฮ้อ เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้ซะทีเนี่ย"

"ข้อความเขียนว่ายังไงครับ"

ประธานาธิบดียื่นข้อความให้เลขาดู เขียนว่า "จะทำอะไรให้คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"

"มันเป็นใครกันครับ"

"เอสเมอรันด้า พอลโก้ เมียเก่าฉันเองหล่ะ" และในขณะเดียวกัน ทหารคนหนึ่งก็เข้ามารายงานข่าวกับประธานาธิบดี

"ท่านครับ เราจับตัวมันไม่ได้ครับ แต่เราพยายามจับมันอยู่"

"ช่างเถอะ นายจับเธอไม่ได้หรอก"

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ในตอนนั้นเองพวกเขารีบแบกยูจีนที่กำลังบาดเจ็บที่เท้ามายังอพาร์ทเม้นท์ หลังจากนั้นเองพวกเขาก็เปิดประตูแล้วแบกร่างของยูจีนมาไว้บนฟูกในทันที คนอื่นๆก็รีบมาดูอาการของยูจีนด้วย

นอร์รีน : อนูวาครับ มาดูตรงนี้หน่อยครับ

อนูวารีบมาดูอาการของยูจีนในทันที เธอค่อยๆจับเท้าของยูจีนมาดูอาการ

อนูวา : กระสุนแค่เฉี่ยวขาหน่ะ โชคดีนะ

โทนี่ : แล้วแบบนี้พี่เขาจะเป็นยังไงครับ

อนูวา : อ้อ แค่รักษาแผลหน่อยก็หายแล้วหล่ะ

พวกเขาช่วยกันรักษายูจีนในทันที ก่อนที่แผลของเธอจะแย่ไปมากกว่านี้

=====================================================================

อาการของยูจีนจะเป็นอย่างไรต่อไป และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ