My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #11 : EP 7 : เครื่องบินปริศนา

อลันเชิญฮาน่าเข้ามาด้าน จากนั้นเขาก็ให้เธอทำความรู้จักกับทุกๆคนที่อยู่ในนั้นทันที

ฮาน่า : สวัสดีค่ะ ฉันฮาน่า ฉันรู้จักกับคุณอลันเขาหน่ะ

นอร์รีน : สวัสดีครับ คุณมาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ

อลัน : แหม่ ใจเย็นสินอร์รีน จะไล่เธอซะแล้วเหรอ

ฮาน่า : ดิฉันเป็นหนึ่งในกลุ่มกบฏ ตอนนี้มีข่าวว่าเครื่องบินรัฐบาลมาตกในตัวเมือง เราอยากจะให้คุณไปช่วยกู้เสบียงพวกนั้นด้วยค่ะ เรามีส่วนแบ่งให้

ยูจีน : แล้วเราจะได้ส่วนแบ่งเยอะแค่ไหนกันหล่ะครับ

ฮาน่า : ทุกคนได้ส่วนแบ่งเท่าๆกันค่ะ

ซิลเวีย : ว่าแต่ จุดที่เครื่องบินตกอยู่ไกลจากที่นี่หรือเปล่าคะ

ฮาน่า : ห่างจากที่นี่ 3 ไมล์ค่ะ

โทนี่ : ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว ผมว่าต้องรีบไปหน่อยหล่ะ

มิเชล : ใช่แล้วค่ะ ต้องรีบไปแล้วกลับมาที่นี่ก่อนมืดหน่ะ

ซีโร่ : ก็ให้พวกคนที่จะออกไปหาของคืนนี้ไปสิครับ

ตะวัน : ถ้าอยากงั้นผมก็ต้องเป็นคนออกไปสินะครับ

ฮาน่า : โอเคค่ะ รีบไปกันดีกว่านะคะทุกคน // จากนั้นคนที่จะต้องออกไปหาของก็เตรียมตัวในทันที

อนูวา : ระวังตัวด้วยนะคะ ยังไงก็รีบกลับมาหล่ะ

ตะวัน : ได้สิครับ

อลัน : แน่ใจนะว่าไม่ไปกับพี่หน่ะ

ไลฟ์ : พี่ไปเถอะค่ะ หนูต้องอยู่ดูแลเอจิเขาหน่ะค่ะ เขายังเจ็บอยู่เลย

เอจิ : ไม่ต้องห่วงนะพี่ ผมจะดูแลไลฟ์เขาให้เองครับ

อลิซ : ยังไงก็ปลอดภัยกลับมากันนะคะทุกคน

มิสซึ : คือ แบบว่า ถ้าเจอวัตถุดิบตามที่ผมบอก ผมอาจจะทำอะไรดีๆให้พวกคุณได้นะครับ // มิสซึพูดทิ้งท้าย

จากนั้นเอง พวกเขาก็รีบออกไปตามที่ฮาน่าบอกอย่างรวดเร็ว แล้วกลับมาก่อนจะมืดค่ำ

บารีร่า : หวังว่าทุกๆคนจะปลอดภัยกันนะคะ

เอสเทอร์ : ไม่ต้องกลัวหรอกบารีร่า พวกเขาไม่เป็นไรแน่ๆ

ทางด้านของหน่วยดอว์นซอร์ด หลังจากที่พวกเขาเค้นความลับของพวกกบฏเสร็จ ในตอนนั้นพวกเขาก็ได้รับสัญญาณวิทยุมาใหม่จากฐานบัญชาการ พวกเขาตอบรับมันในทันที

อเล็กซานเดอร์ : นี่บอสพูด โปรดบอกรายละเอียดงานของเรามา

“พวกคุณทำได้ดีมากจากการปราบปรามกลุ่มกบฏ แต่ในตอนนี้เรามีงานใหม่ให้พวกคุณ”

ซิลเวสเตอร์ : งานอะไรอีกหล่ะ จะให้เราไปที่ไหนกันห่ะ // เขาพูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์

“พวกคุณคงจะได้ข่าว เครื่องบินของรัฐบาลตกในเขตของกลุ่มกบฏ”

อีริค : งั้นเหรอ ทำไมผมถึงไม่ได้ข่าวเลยหล่ะ ทั้งๆเป็นหน่วยข่าวกรองแท้ๆ

“เรื่องมันเพิ่งจะเกิดหน่ะ เราอยากให้คุณแทรกซึมเข้าไปใจกลางเมืองศัตรู แล้วขโมยข้อมูลลับคืนมา”

คาสเตอร์ : ห่ะ ถึงฉันจะโง่ แต่ฉันก็รู้นะเฟ้ย ว่านั้นมันฆ่าตัวตายชัดๆ

เควิน : นั่นสิ ใจกลางกลุ่มกบฏด้วย เราไม่รอดแน่ๆ

“งานนี้รัฐบาลสั่งพวกคุณสั่งมาโดยตรง หวังว่าพวกคุณคงจะทำได้นะ”

อเล็กซ่า : ขอเวลาพวกเขาคิดซักหน่อยดีกว่านะ เราต้องมีแผน

อเล็กซานเดอร์ : มันก็พอจะมีวิธี แต่เราต้องลงมือเดี๋ยวนี้เลย

ซิลเวสเตอร์ : แผนอะไรเหรอครับหัวหน้า

อเล็กซานเดอร์ : เราต้องใช้เสื้อผ้าของกลุ่มกบฏ ใส่มันแล้วแฝงตัวเข้าไป

คาสเตอร์ : ห่ะ นี่ท่านล้อผมเล่นใช่หรือเปล่าเนี่ย

อีริค : หัวหน้าสั่งขนาดนี้ ลงจะล้อเล่นไม่ได้หล่ะเพื่อน

ซิลเวสเตอร์ : ถ้าอย่างงั้น เราจะจัดการตามแผนนี้เลยแล้วกัน

เควิน : เฮ้อ ถ้างั้นผมจะไปเอาเสื้อผ้าพวกกบฏใส่ก่อนแล้วกัน

อเล็กซ่า : นี่ ถ้าเจอเสื้อผู้หญิงก็เอามาให้ฉันด้วยนะ

บนเครื่องบิน C-130 800 กิโลเมตรห่างจากประเทศโซราติก หลังจากที่หน่วยรบพิเศษไทยพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ทำภารกิจส่วนตัวของพวกเขา ก่อนที่จะมาทวนภารกิจของพวกเขาในทันที

อรุณ : เอาหล่ะทุกคน ทุกคนคงจะพักผ่อนกันมาพอแล้วนะ

เนตร : อยากให้พวกเรานอนต่อก็ได้นะครับผู้กอง // ทุกคนพากันหัวเราะอย่างสะใจ

เดชา : เฮ้ย มุกนี้ใช้ได้หว่ะ อยากยืมไปใช้หน่อยได้ป่าววะ

อรุณ : เออ เล่นกันอยู่นั้นแหละพวก เอาหล่ะ งานของเราคือช่วยเหลือผู้พันตะวัน เขาหายไปในเขตเมืองหลวง เท่าที่เรทราบนะ

เจตนา : อย่าหาว่าผมอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ ผมว่าผู้พันอาจจะ..

จินตโล : นี่พวก ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร ไม่ต้องพูดก็ได้นะ // เขาเบรกเพื่อนของเขา

อรุณ : ผมรู้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ผู้พันกลับมาเป็นๆ เราก็ต้องนำร่างของเขากลับมาให้ได้

เนตร : สรุปคือ เราก็ต้องพาผู้พันกลับบ้านสินะ

เดชา : ว่าแต่ พวกมันมีทหารมากแค่ไหนกันหล่ะ

อรุณ : น่าจะซัก 3 กองพันได้หน่ะ

จินตโล : นี่เราจะต้องฟัดกับคนทั้งกองพันเลยเหรอเนี่ย

อรุณ : ไม่ต้องห่วง เราเคยฝึกกันมาแล้วนี่หน่า

เดชา : ผมว่าอย่าพูดพร่ำทำเพลงเลย รีบไปเลือกอาวุธกันดีกว่า

พวกเขารีบไปเตรียมอาวุธ ยุทโธปกรณ์ของเขา เพื่อทำภารกิจช่วยเหลือผู้พันตะวันในทันที

และที่เขตเมืองที่มีการปะทะ หลังจากที่เร็นและเอ็ดเวิร์ดจับมือฝ่ากลุ่มทหารรัฐบาลมาด้วยกัน พวกเขาก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆเพื่อหาความช่วยเหลือ ก่อนที่จะไปทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้นต่อไป พวกเขาเดินทางค่อนข้างไกลเนื่องจากว่ารอบข้างแทบจะไม่มีอะไรให้เขาสนใจเลย

เอ็ดเวิร์ด : ดูสิ สภาพแบบนี้มีคนอยู่ก็แปลกแล้วหล่ะ

เร็น : ว่าแต่ นายยังจำภารกิจของนายได้หรือเปล่า

เอ็ดเวิร์ด : ฉันเปลี่ยนภารกิจใหม่แล้ว ก็คือเอาตัวรอดกลับบ้านยังไงหล่ะ

เร็น : แต่งานของฉันยังไม่จบ ฉันต้องเล่นงานประธานาธิบดีก่อน

เอ็ดเวิร์ด : ถามจริงเพื่อน กระสุนนายเหลืออีกกี่นัดวะ // เร็นนับกระสุนของเขาที่อยู่ในกระเป๋า

เร็น : 60 นัดได้หว่ะ

เอ็ดเวิร์ด : ปะทะกับพวกมันตะได้แค่ซักกี่นาทีเองวะนาย

เร็น : แต่ยังไงมันก็ต้องลองดูก่อน ฉันเป็น MI6 นะเฟ้ย

เอ็ดเวิร์ด : เรื่องของนายเลยก็แล้วกัน แต่อย่าลากฉันไปตายด้วยแค่นั้นพอ

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางที่ถูกระเบิดลงจนเป็นหลุมเป็นบ่อ

ณ เขต 12 เขตตัวเมืองที่เหล่ากองทัพกบฏต่างหนีมารวมตัวกัน ซึ่งในตอนนั้นพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในตึกไม่กล้าออกมา เนื่องจากกลัวว่าพวกรัฐบาลจะตามมากวาดล้าง พวกของเทเรซ่าเดินทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีสัญญาณเข้ามายังวิทยุของเดม่อน

“หมีดำเรียกเดม่อน หมีดำเรียกเดม่อน เปลี่ยน”

เดม่อน : เดม่อนรับทราบ เปลี่ยน มีอะไรว่ามา

“พวกนายได้ข่าวหรือยัง มีเครื่องบินของกองทัพรัฐบาลตกกลางเมือง ซึ่งเราคาดว่าน่าจะมีเสบียงอยู่ด้านใน”

ลูลู่ : อ้อ มิน่าหล่ะ เสียงเครื่องบินตกดังมาแต่ไกลเลย

“พวกนายต้องไปยังเขตที่เครื่องบินตก เพื่อไปเสาะหาเสบียงเพิ่มเติมหน่ะ”

เทเรซ่า : นี่ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ป่านนี้กลุ่มรัฐบาลคงจะส่งคนมายึดไปแล้วหล่ะ

“เราได้ข่าวมาใหม่ ตอนนี้ยังไม่มีใครเข้าไปใกล้ แต่ก็ระวังตัวหน่อยหล่ะ แถวนั้นมีโจรมากมายเลยหล่ะ ขอให้โชคดี” จากนั้นสัญญาณก็ตัดไป

เดม่อน : พวกเธอจะเอายังไงกันต่อหล่ะ

ลูลู่ : ยังไงก็ต้องลองดูหล่ะ เขาสั่งมาแล้วนี่

เทเรซ่า : โอเค งั้นรีบเดินทางกันดีกว่า ไม่งั้นอาจจะมีคนฉกของไปก็ได้

พวกเขารีบเดินทางต่อไปยังจุดที่เครื่องบินตก เพื่อหาเสบียงที่พวกเขาเชื่อว่ามันอยู่ในเครื่องบินของรัฐบาล ในจขณะเดียวกันก็มีหลายสายตาจับจ้องมองมาที่พวกเขา

ในตึกร้างแห่งหนึ่ง สตอร์มตื่นมาในสภาพที่ตัวเขาโดนจับมัดแขวนไว้กับเชือกด้านบน ในขณะที่เขากำลังนึกอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็มองไปเห็นชายคนดำกำลังโดนจับมัดมือในท่าคุกเข่า จากนั้นมีกลุ่มคนกำลังถือมีดเตรียมพร้อมไว้ในมือ

“ลุง จะเอายังไงก็เอาเถอะ ผมหิวแล้วเนี่ย”

พวกมันไม่รอช้า มันเอาไม้ฟาดที่หัวชายที่หน้าสงสารคนนั้น จากนั้นก็เชือดคอเขาอย่างเลือดเย็น แล้วเอาหัวเขาไปห้อยลงที่อ่างอาบน้ำให้เลือดไหลออกมา

“รอเลือดมันออกหมด ก็คงจะใช้ได้แล้วหล่ะ”

สตอร์ม : ไอ้พวกบ้าเอ้ย ฉันไม่ยอมเป็นอาหารพวกแกหรอก // สตอร์มนึกในใจ จากนั้นก็พยายามมองไปรอบๆ ในตอนนั้นเอง นกเหยี่ยวของเขาจ้องมองเขามาจากช่องระบายอากาศที่เปิดอยู่ด้านบน จากนั้นก็เตะเศษเหล็กชิ้นหนึ่งเข้ามาที่มือเขา

สตอร์ม : ขอบใจนะบูล สมแล้วที่ฉันฝึกนายมากับมือ // เขาพูดในใจจจากนั้นก็เอาเศษเหล็กค่อยๆตัดเชือกออกไป แต่พวกมันหันมาทางสตอร์มแล้ว มันเตรียมจะเอาเขาลงมาขึ้นเขียงแล้ว

“ผมขออีกคนเถอะลุง คนเดียวมันไม่อิ่มหน่ะ”

พวกนั้นเดินตรงมาที่เขา ในมือถือมีดเตรียมจะสับเขา แต่ในตอนนั้นเอง เชือกในมือของสตอร์มก็หลุดพอดี สตอร์มพยายามจะหนีออกจากที่นั่น แต่พวกมันก็ล้อมเขาเอาไว้

“ยอมให้จับซะดีๆดีกว่าน่า”

สตอร์ม : ฉันไม่ยอมเป็นอาหารของพวกแกหรอกเว้ย

พวกมันพยายามจะจับตัวเขา แต่สตอร์มก็จัดการกับพวกมันจนหมอบ เขาทั้งเตะและต่อยพวกมันไปจนเละ ในขณะเดียวกันนั้นเอง เด็กคนนั้นพยายามจะเอาเข็มจิ้มเขาต่อ แต่เขาไหวตัวทันจากนั้นก็หักแขนเด็กนั้น แล้วทิ้งมันลงกับพื้น

สตอร์ม : รีบไปจากที่นี่ดีกว่าหว่ะ

แต่ในตอนนั้นเอง สตอร์มไปเห็นคบเพลิงอันหนึ่ง ซึ่งพวกมันคงจะใช้จุดไฟย่างมนุษย์กิน สตอร์มจึงหยิบคบเพลิงมา แล้วโยนเข้าไปในกองเศษผ้าแถวนั้น

สตอร์ม : อย่าอยู่เลยพวกแก

เขารีบออกจากบ้าน ในขณะที่ไฟก็ลุกไหม้ไปทั่วทั้งบ้าน จนตึกก็เหลือแค่เถ้าถ่าน

ที่โกดังเก็บสินค้าของมาร์ค ในขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ ลูกน้องของเขาก็วิ่งมาหาเขาพร้อมกับรายงานเรื่องที่เขาได้ยินมาทางวิทยุทันที

“นายครับ มีข่าวใหม่มาครับนาย”

มาร์ค : อะไรอีกหล่ะ ว่ามาสิ

“มีข่าวว่าเครื่องบินขนเสบียงของรัฐบาลมาตกอยู่แถวนี้ครับ”

มาร์ค : ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยหล่ะห่ะ

“ก็นายมัวแต่หลับอยู่หน่ะครับ เรานี่ได้ยินเสียงเครื่องบินตกมาแต่ไกลเลย”

มาร์ค : เครื่องบินของรัฐบาลงั้นเหรอ ถ้างั้นมันก็ต้องมีของมีค่าด้วยสิ

“ผมก็ว่าน่าจะมีหล่ะครับ”

มาร์ค : รีบบอกคนของเรา รีบไปที่จุดเครื่องบินตกเดี๋ยวนี้เลย

“แต่มันอันตรายนะครับนาย”

มาร์ค : พวกแกเอาปืนที่อยู่ในคลังไป มีปืนซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้ ไปจัดการตามนั้นซะ // เมื่อเขาสั่งมา ลูกน้องของมาร์คก็ไปดำเนินการตามนั้นทันที

และอีกด้านหนึ่งของเมือง ค่ายทหารตะวันตกเฉียงใต้ เวร่าก็กำลังเตรียมของเถื่อนเพื่อเข้าไปขายในเมือง ก่อนที่เธอจะออกไป เธอก็ได้เช็คของและเส้นทางก่อนเพื่อความปลอดภัย

เวร่า : ตอนนี้เสบียงของเราพร้อมหรือเปล่า

“เสบียงของเราพร้อมจะขายแล้วครับ แต่ว่ามันจะมีคนซื้อเหรอครับสถานการณ์แบบนี้”

เวร่า : แน่นอน พวกเขาอยู่แต่ในเมือง อพยพออกมาได้ไม่มาก นี่เป็นโอกาสดีที่จะเอาทรัพย์สินของพวกมันมา

“แล้วถ้าเกิดเราเจอกับพวกกบฏหล่ะครับ”

เวร่า : เราก็แค่ปลอมตัว ถอดเครื่องแบบออก พวกมันก็ไม่รู้แล้ว

“เข้าใจครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเราจะได้ประโยชน์จากเรื่องนี้มากแค่ไหน”

เวร่า : ไม่ต้องห่วง คนเรามันต้องกินต้องใช้นี่หน่า

“ตอนนี้ผมมีข่าวมาเพิ่มเติมรายงานให้กับท่านครับ”

เวร่า : มีข่าวอะไรอีกหล่ะ

“ตอนนี้ทางสหประชาชาติเริ่มจะหมดความอดทนกับรัฐบาลแล้วครับ”

เวร่า : เป็นไปตามคาด ถ้ารัฐบาลล้มเมื่อไหร่ ฉันจะกุมอำนาจทุกอย่างเอง

“แล้วถ้ากองพลอื่นคิดจะยึดอำนาจเหมือนกันหล่ะครับ”

เวร่า : ไม่มีใครข้ามหัวฉันได้ เอาเป็นว่าพวกนายไปจัดการเรื่องเสบียงก่อนดีกว่า

“ได้ครับท่าน”

กลับมาในเมือง ในตอนนั้นเองอันนาเธอพาพ่อไปนอนที่เตียง จากนั้นก็คอยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำให้กับเธอ เนื่องจากพ่อของเธอป่วยมากจนเริ่มจะทำอะไรเองไม่ไหวแล้ว

“ลูก ว่าแต่สวนองุ่นของลูกเป็นยังไงบ้างหล่ะ”

อันนา : ผลผลิตดีมากเลยค่ะ หนูขนองุ่นพวกนี้มาจะเอามาขายให้กับชาวเมืองนี้ค่ะ

“ดีแล้วลูก คิดราคายุติธรรมหน่อยหล่ะ อย่าไปขูดเลือดขูดเนื้อเขาหล่ะ”

อันนา : ค่ะพ่อ หนูคิดถึงแอนดริวค่ะพ่อ

“พ่อรู้ พ่อผิดเองที่ไม่อยู่กับเขาตอนนั้น”

อันนา : ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพ่อ ไม่ว่ายังไงหนูต้องหาตัวเขาให้ได้

“พ่อขอให้ลูกเจอหลานของพ่อนะ”

อันนา : ขอบคุณค่ะพ่อ หนูว่าหนูจะเอาองุ่นไปขายในเมืองก่อนที่มันจะเน่าซะก่อนนะคะ

“โอเคลูก เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ”

เธอรีบออกไปนอกบ้าน จากนั้นก็สตาร์ทรถขับเข้าไปในเมือง หาชุมชนเพื่อที่จะขายองุ่นที่เธอเตรียมมา   

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ในขณะนั้นที่คนที่ไม่ได้ไปหาของด้านนอกกำลังรอคนของเขาอยู่ ในตอนนั้นเอง อลิซก็นึกอะไรได้บางอย่าง ช่วงนี้เป็นช่วงใกล้จะหมดหน้าฝนแล้ว ฝนกำลังจะมาเป็นอาทิตย์ เธอจึงไปสร้างอะไรบางอย่างจากวัสดุที่มี คนอื่นๆนึกแปลกใจเลยถามเธอดู

มิสซึ : อลิซ เธอทำอะไรอยู่งั้นเหรอ

อลิซ : ฉันว่ากำลังจะทำที่รองน้ำฝนอยู่หน่ะ แล้วก็เครื่องกรองน้ำแบบบ้านๆด้วย

มิเชล : ว้าว น่าสนใจดีนี่ ว่าแต่มันต้องใช้อะไรบ้างหล่ะ

อลิซ : พวกเธอลองไปดูรอบๆอพาร์ทเม้นท์นี่หน่อยสิ ว่ามีของที่ฉันจดลงบนกระดาษหรือเปล่า ลองไปหามาดูนะ

คนอื่นๆออกไปด้านนอก หาของที่อลิซต้องการอยู่ซักพัก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของที่พวกเขาขโมยมาอยู่แล้ว จากนั้นพวกเขาก็เอากลับไปให้กับอลิซที่กำลังสร้างอุปกรณ์กับมิสซึอยู่

นอร์รีน : เฮ้อ เหนื่อยจังเลย แต่ก็หามาได้เท่านี้นะ

ไลฟ์ : ไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้หรือเปล่า เธอว่ายังไงอลิซ?

อลิซ : โอเค ก็ใช้ได้ ตอนนี้ทุกคนก็รอดูก็แล้วกัน     

อนูวา : แต่ถ้าจะให้ได้ผลดี มันต้องมีสำลีเพิ่มด้วยนะ

ซิลเวีย : เออนี่พวกเรา ป่านนี้พวกที่ออกไปด้านนอกจะเป็นยังไงกันบ้างเนี่ย

เอจิ : ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณว่าจะเสบียงตามที่เขาบอกหรือเปล่า

เอสเทอร์ : นั่นสิ ฉันไม่ค่อยเชื่อใจยัยฮาน่านั่นเท่าไหร่เลยแหะ

บารีร่า : อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้สิคะพี่ พี่เขายังไม่กลับมาเลย

มิสซึ : แต่ผมก็คิดแบบเอสเทอร์นะ ทำไมเครื่องบินรัฐบาลถึงมาตกแถวนี้ง่ายๆหล่ะ

นอร์รีน : มันก็น่าสงสัยนะ มิเชล คุณคิดว่าไงครับ

มิเชล : เท่าที่ดูจากคำพูดของเธอ เธอไม่น่าจะโกหกอะไรเรานะคะ

ไลฟ์ : แค่คำพูดมันก็เชื่ออะไรไม่ได้มากหรอกนะคะ

เอสเทอร์ : นั่นสิ เกิดมันลวงเพื่อนเราไปฆ่าจะทำยังไงหล่ะ

บารีร่า : ใจเย็นสิคะพี่ อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายเลยนะคะ

เอจิ : ผมว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย เดี๋ยวทะเลาะกันอีก ผมขอไปพักหน่อยนะครับ

อนูวา : เดี๋ยวฉันจะไปงีบแป๊ปนึงนะคะ คืนนี้ฉันจะเฝ้ายามให้พวกคุณเอง

ณ จุดเครื่องบินตกกลางเมือง ในตอนนั้นเองกลุ่มดอว์นซอร์ดก็ปลอมตัวเป็นพวกกบฏมาสอดแนมแถวนี้ จนพวกเขาเจอเครื่องบินรัฐบาลที่ตกอยู่ตรงนั้น พวกเขาเตรียมอาวุธพร้อมเพื่อจู่โจมเข้าชิงเสบียงในทันที

คาสเตอร์ : ว่าแต่ งานของเรามีแค่ชิงเสบียงแค่นี้เองเหรอ

อเล็กซานเดอร์ : ทางหน่วยเหนือแจ้งมาว่า ถ้าชิงเสบียงไม่สำเร็จ ก็ระเบิดเครื่องบินทิ้งซะ

อีริค : ฉันว่านะ ระเบิดเครื่องบินทิ้งให้มันจบๆไปง่ายกว่า ใช่มั้ยเควิน

เควิน : นั้นสิ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมี C4 อยู่สองลูก มากพอจะเล่นเครื่องบินให้เป็นจุลเลย

ซิลเวสเตอร์ : ยังไงก็ตามแต่ ระวังตัวกันด้วยหล่ะ พวกกบฏอยู่แถวนี้เต็มไปหมดเลย

อเล็กซ่า : ทราบแล้วค่ะท่าน ฉันเตรียมทางหนีไว้แล้วหล่ะ

ทางด้านของกลุ่มอลัน ในตอนนั้นเองฮาน่าและคนของเธอนำทางพวกเขามาถึงเครื่องบินของรัฐบาลที่ตกอยู่แถวนั้น พวกเขาก็เริ่มวางแผนกันในทันทีว่าจะทำอย่างไรต่อ

ฮาน่า : มาถึงแล้วค่ะ ยังดีนะคะที่ยังไม่มีใครมาขโมยไป

อลัน : นั่นสิครับ ผมว่า เราน่าจะย่องเข้าไปฉกมันมาเลยง่ายกว่า

โทนี่ : เคลียร์เส้นทางแถวนี้ก่อนดีกว่ามั้ยพี่ อาจจะมีพวกซุ่มยิงก็ได้

ตะวัน : ผมเห็นด้วยกับเขา ป่านนี้รัฐบาลคงส่งคนมาเก็บกวาดแล้วหล่ะ

ซีโร่ : พี่ครับ ดูตรงนั้นสิครับ // ซีโร่ชี้ไปยังท้ายเครื่องบิน ในจุดนั้นเองมีคนสองกลุ่มกำลังยิงปะทะกันอย่างหนักหน่วง คงจะเป็นเพราะพวกเขาต้องการจะชิงเสบียงกันแน่นอน

ยูจีน : ดูเหมือนว่าพวกมันก็แย่งชิงเสบียงกันด้วยแหะ

ฮาน่า : ระหว่างนี้แหละค่ะ พวกมันกำลังยิงกันอยู่ เราน่าจะไปฉกของมาเลยนะคะ

อลัน : โอเคครับ เราจะแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งคุ้มกันเครื่อง ส่วนอีกกลุ่มฉกทุกอย่างที่คิดว่ามีค่านะ

ตะวัน : ครับ ถ้างั้นเราคงต้องรีบกันหน่อยหล่ะ ไม่งั้นพวกมันจะรู้ตัวก่อน

ซีโร่ : งั้นผมล่วงหน้าไปก่อนเลยนะครับ // ซีโร่รีบวิ่งไปยังเครื่องบินก่อนใครเพื่อน ทำเอาคนอื่นๆเกาหัวกันเป็นแถว

โทนี่ : แหม่ ไวจริงๆเลยไอ้หมอนี่ // จากนั้นไม่นานคนอื่นๆก็ค่อยๆตามซีโร่ไป

และอีกด้านหนึ่ง ในตอนนั้นเองพวกของเทเรซ่าที่เพิ่งจะมาถึงจุดเกิดเหตุ พวกเขาก็ได้ยินเสียงยิงปืนปะทะกันไปมา พวกเขาจึงหลบอยู่แถวนั้นแล้วดูสถานการณ์ไปด้วย

เทเรซ่า : แย่แล้ว สงสัยพวกกบฏคงจะรบกันแย่งเสบียงกันหน่ะ

เดม่อน : บ้าเอ้ย แล้วทางหน่วยคิดบ้าอะไรให้เราไปเอาเสบียงในนั้นเนี่ย

ลูลู่ : กลัวอะไรหล่ะ ก็แค่บุกเข้าไปเอา แค่นั้นเอง

เทเรซ่า : ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังจะรบกันอยู่ เราจะอาศัยจังหวะนี้แหละบุกเข้าไป

ลูลู่ : เยี่ยมเลย เดม่อน ฉันจะดูทางให้ ถ้าให้บอกให้ไป นายวิ่งไปที่เครื่องบินเลยนะ

เดม่อน : เดี๋ยวๆ ปรึกษากันก่อนได้มั้ย // ลูลู่ไม่รอช้าให้สัญญาณกับเดม่อน จากนั้นเองเดม่อนก็รีบวิงหน้าตั้งไปยังเครื่องบินทันที ในขณะที่กระสุนปลิวว่อนผ่านหัวของเขาไปอย่างหวุดหวิด ส่วนคนอื่นๆก็รีบวิ่งไล่ตามเขาไปในเครื่องด้วย

หลังจากที่กลุ่มของตะวันไปถึงเครื่องบิน ในตอนนั้นเองอลันกับตะวันก็พยายามดูลาดเลาอยู่ด้านนอก จากนั้นเขาก็ให้คนอื่นๆไปเอาของมีค่ามาในทันที

อลัน : เอาหล่ะ หยิบอะไรก็ได้ที่คิดว่ามีค่าที่สุด แล้วเอามารวมกันในกล่องนั่นนะ

หลังจากที่ได้รับคำสั่ง ทั้งสามคนก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในเพื่อเก็บของในทันที ทั้งสามคนรีบหาของที่มีค่าที่สุด จำพวกยารักษาโรคและอาหารแห้งบางส่วน รวมถึงอุปกรณ์จำเป็นในการทำเครื่องทุ่นแรงต่างๆ

ซีโร่ : พี่ครับ ตรงนี้มีกระเป๋ายาเต็มเลยครับ

ฮาน่า : ดีจ้ะ รีบหยิบเอามาเยอะๆเลย เราต้องใช้มันนะ

โทนี่ : ตรงนี้ก็มีอาหารแห้งอยู่ ผมหยิบไปเลยนะครับ // โทนี่หยิบอาหารกระป๋องที่อยู่ตรงนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ฮาน่า : จำไว้นะจ๊ะ เราต้องเอาของที่จำเป็นนั้น

ยูจีน : ฉันรู้น่า ตอนนี้ฉันกำลังคัดเลือกอยู่ // ยูจีนเลือกอาหารที่คิดว่าเก็บได้นานสุดไปด้วย

ซีโร่หาของไปเรื่อยจนมาเจอกับมีดพับสวิสราคาแพงแถวนั้น ซีโร่รีบเก็บในทันทีเพราะมันมีประโยชน์มาก และข้างๆกันนั้นเอง ก็มีฮาร์ดดิสก์พกพาอยู่หลายเครื่อง ซึ่งซีโร่ไม่ได้สนใจมากเพราะคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร

โทนี่ : ซีโร่ ทำอะไรอยู่ หาของเจอหรือยังเนี่ย // ซีโร่เผลอหยิบฮาร์ดดิสก์ไปตัวหนึ่ง จากนั้นก็รีบไปรวมตัวกับคนอื่นๆเพื่อรวบรวมของที่จำเป็นในทันที ในขณะที่ด้านนอก พวกของเทเรซ่าพยายามจะเข้าไปในเครื่องบิน แต่ตะวันกับอลันห้ามเอาไว้ก่อน

ตะวัน : พวกเธอเป็นใครกัน ห้ามเข้าไปนะ

ลูลู่ : คิดว่าแกกำลังพูดอยู่กับใครวะห่ะ

อลัน : พวกนายนั้นแหละเป็นใคร ถ้าไม่อยากตายก็กลับไปซะ // แต่ในตอนนั้นเอง ฮาน่าก็ดันมาเจอกับพวกเขาโดยบังเอิญ พวกเขารู้จักกันเลยเข้าไปทักทายกันในทันที

ฮาน่า : เทเรซ่า เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย

เทเรซ่า : ฮาน่า ฉันคิดว่าเธอจะไม่รอดซะแล้ว // ทั้งคู่รีบกอดกันในทันที

เดม่อน : สรุปว่าพวกเธอรู้จักกันใช่หรือเปล่าเนี่ย

ฮาน่า : พวกเขาเป็นเพื่อนฉัน เรากำลังจะขนของมีค่าออกไปอยู่ พวกเธอช่วยเราหน่อยสิ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ตะวันก็เห็นกลุ่มดอว์นซอร์ดกำลังวิ่งเข้ามาที่เครื่องบิน พวกเขาจึงยิงสกัดเอาไว้ในทันที

โทนี่ : รีบขนของแล้วไปจากที่นี่ดีกว่าครับ // คนอื่นๆรีบขนของใส่กล่องแล้วลากลงไปด้านนอกเครื่องบิน ในขณะที่อลันกับตะวันช่วยยิงคุ้มกันให้กับทุกคนอยู่

อลัน : บ้าเอ้ย ไอ้คนกลุ่มนั้นเป็นใครกันวะ กัดไม่ปล่อยเลย

ตะวัน : ดูจากการจู่โจม มีแบบแผนและมีประสิทธิภาพแบบนี้ ต้องไม่ใช่โจรธรรมดาแน่ๆ

อลัน : หรือว่ารัฐบาลส่งทหารมาชิงเสบียงเหมือนกันเนี่ย

ตะวัน : ฉันก็ไม่รู้ ยิงสกัดพวกมันไว้ก่อนดีกว่า

พวกเขายิงปะทะกันไม่มีหยุดหย่อน ในขณะที่รอบข้างกำลังระอุอย่างหนัก เนื่องจากทั้งกลุ่มกบฏและกลุ่มโจรต่างกรูเข้ามาแย่งชิงเสบียงกันอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายจะไม่มีใครยอมใครกันเลย

อเล็กซานเดอร์ : เราต้องหยุดความโกลาหลนี่ เควิน เตรียมระเบิดให้พร้อม

เควินรีบต่อชนวนระเบิดเข้ากับตัวจุดชนวนของเขา

อีริค : เฮ้ยพวก เร็วๆเข้าสิ ชักช้าอยู่นั้นแหละเฟ้ย

เควิน : เสร็จแล้ว ใครพอจะมีแรงขว้างไปหล่ะ ต้องขว้างให้โดนถังน้ำมันนะ

คาสเตอร์ : ถ้าอย่างงั้น คนๆนั้นมันก็ต้องเป็นฉันหน่ะสิ // คาสเตอร์รีบหยิบระเบิดมาจากมือเควิน

อเล็กซ่า : รีบโยนเร็วเข้า พวกมันกำลังจะหนีไปแล้ว // ในตอนนั้นเองคาสเตอร์ก็ขว้างไปอย่างสุดแรงเกิด ระเบิดไปโดนกับกับน้ำมันพอดี

ซิลเวสเตอร์ : ทุกคน รีบเข้าที่กำบัง เร็ว

อีกด้านหนึ่ง ตะวันเห็นพวกมันขว้างอะไรบางอย่างมา ตะวันรู้เลยว่าเป็นอะไร จึงรีบบอกให้ทุกคนลงจากเครื่อง

ตะวัน : ทุกคน รีบออกจากเครื่องเดี๋ยวนี้

ทุกคนรีบคว้าเอาของที่เหลือที่หยิบมาได้ลงไปนอกเครื่อง จากนั้นพวกเขาก็รีบโดดตามไปในทันที

อลัน : หาที่หลบเร็ว!!

“ตู้ม!!”

ระเบิดลูกนั้นทำลายเครื่องบินจะระเบิดเป็นซากอย่างไม่มีชิ้นดี ทุกอย่างหยุดนิ่งไปในทันทีหลังจากนั้น ทั้งกลุ่มกบฏและกลุ่มโจรต่างสลายตัวกันไปคนละทิศละทาง

อเล็กซานเดอร์ : พวกมันเอาเสบียงไป ตามไปฆ่ามันเลย

ซิลเวสเตอร์ : ใจเย็นสิ เราถอยก่อนดีกว่า ภารกิจเราสำเร็จแล้วนะ

หน่วยดอว์นซอร์ดรีบถอนกำลังออกไปจากพื้นที่ในทันทีเพราะกลัวว่ากลุ่มกบฏจะตามล่าพวกเขา

และอีกด้านหนึ่งของซากเครื่องบิน กลุ่มกบฏที่เฝ้าดูสถานการณ์แถวนั้นก็รีบวิ่งไปรายงานกับหัวหน้าของพวกเขาที่ตั้งกำลังคนเพื่อคุมเชิงอยู่ในทันที

"คุณเทโจครับ เครื่องบินลำนั้นระเบิดไม่เหลือซากเลยครับ"

เทโจ หัวหน้ากลุ่มกบฏเขตเหนือได้ยืนถึงกับไม่กับไม่พอใจขึ้นมา

เทโจ : แปลว่าเครื่องบินระเบิดไม่เหลือเลยเหรอ

"ใช่ครับ ดูเหมือนว่ามีคนจะมาทำลายหลักฐานนะครับ"

เทโจ : งั้นก็แปงั้นก็แปลว่าเสบียงก็ไม่เหลือเลยสินะ

"ครับ เราพยายามจะเอามาแล้วแต่ไม่ได้ผลครับ"

เทโจ : แล้วคนของเรามีใครบาดเจ็บหรือเปล่า

"ประมาณ 6 คนได้ครับ"

เทโจ : พาคนเจ็บไปรักษาที่ค่ายของเราก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง

"ได้ครับ"

พวกเขารีบลำเลียงคนเจ็บไปรักษาที่ค่ายของพวกเขาโดยเร็ว ก่อนที่จะก่อนที่จะถูกกองกำลังข้าศึกเข้าโจมตีอีกครั้ง

ทางด้านของตะวันกับพวก พวกเขานำเสบียงบางส่วนออกมาได้อย่างปลอดภัย พวกเขารีบตรวจสอบความเสียหายในทันที และดูว่ามีใครบาดเจ็บหรือเปล่า

อลัน : ทุกคนปลอดภัยกันดีนะครับ

ฮาน่า : ฉันไม่เป็นไรค่ะ เรารีบเอาเสบียงไปทางนั้นดีกว่า

พวกเขารีบขนเสบียงไปยังที่ปลอดภัย จากนั้นพวกเขาก็ทำการตกลงแบ่งเสบียงและยารักษาโรคที่มีอยู่ด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกของตะวันจะได้ของน้อยเป็นพิเศษ เนื่องจากของเหล่านี้ฮาน่าต้องการเอาไปช่วยเหลือกลุ่มกบฏที่กำลังสู้รบตามชายแดนอยู่

ตะวัน : อะไรกันครับ พวกเราได้ของแค่นี้เองเหรอครับ

ฮาน่า : เราต้องการนำเสบียงส่วนอื่นไปช่วยกลุ่มกบฏของเราค่ะ

โทนี่ : แต่มันก็ควรจะได้เยอะกว่านี้หน่อยสิครับ พวกเราเสี่ยงชีวิตนะครับ

เดม่อน : ทุกคนก็เสี่ยงด้วยกันทั้งนั้นแหละ รู้ไว้ซะด้วย

ซีโร่ : เฮ้ยนี่ ทำไมพูดแบบนี้กันหล่ะ ปากดีจริงๆ // ซีโร่เกือบจะได้ฟาดปากกับเดม่อน แต่เทเรซ่าห้ามเอาไว้ก่อน

ลูลู่ : โห ไอ้หนู ห้าวใช่เล่นนะแกเนี่ย

เทเรซ่า : เราต้องขอโทษด้วยค่ะที่ให้พวกคุณมาเสี่ยง เอาเป็นว่าถ้าเรามีของเพิ่มเติมให้คุณ เราจะเอาไปให้คุณถึงที่พักเอง ขออภัยตรงนี้ด้วยนะคะ

ยูจีน : เราจะเชื่อใจพวกคุณได้ยังไงกันคะ

อลัน : ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรับรองเอง คุณยูจีนถอยไปก่อนดีกว่า // อลันห้ามยูจีนเอาไว้ไม่ให้เดือดไปมากกว่านี้

อลัน : คุณฮาน่า ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะครับ

ฮาน่า : ขอบคุณมากนะคะ

จากนั้นเองพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับไปยังที่พักของตนก่อนจะมืดค่ำเสียก่อน

======================================================

ดูเหมือนว่าภารกิจจะลุล่วง แต่เรื่องราวของพวกเขายังไม่จบแค่นี้ พวกเขาจะฝ่าฟันเรื่องราวร้ายๆไปได้หรือไม่ เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนไปจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วย แล้วก็สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้เที่ยวให้สนุก ส่วนตัวข้าพเจ้ากำลังเข้าเวรจ้า ยาวไปๆ

ฉลองปีใหม่ ผมจะเปิดโอกาสให้ทุกคนถามอะไรผมก็ได้ ทำนอง Q&A ครับผม ถามอะไรก็ถามอะไรก็ได้ถามมาเลยจ้า