Descendant War - สมรภูมิปิตุฆาต

ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 18 : สองฝ่ายเผชิญหน้า

นอร์ดิกควบม้าของเขามาจนถึงแนวรับของริงก้า ในขณะนั้นเองทั้งอาร์เทมิส ซอลและเฟรย์อากำลังรอคอยเขาอยู่นานนักหนา เมื่อนอร์ดิกมาถึงเขาก็ลงจากม้าแล้วเดินมาเจอทุกคนในทันที

นอร์ดิก : สวัสดีครับทุกคน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ

อาร์เทมิส : คุณนอร์ดิกคะ ตอนนี้พวกโซราบอลกำลังเดินทัพมาค่ะ

ในระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงของทหารแถวนั้นตะโกนมา

“ปืนใหญ่ยิงมา หาที่กำบังเร็ว”

พวกเขารีบเข้าไปหลบในสนามเพลาะ จากนั้นลูกปืนใหญ่ก็ยิงถาโถมใส่พวกเขาราวกับห่าฝน ในตอนนั้นเองพวกเขาก็เก็บอาวุธเข้ามาไว้ในที่ปลอดภัยด้วย

ซอล : ดูเหมือนพวกมันต้องการจะถล่มที่นี่ให้ราบเลยแหะ

เฟรย์อา : นั่นสิ ไม่รู้ว่าคนของฉันจะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย

ลูกปืนใหญ่ตกลงมาราวกับห่าฝน จนกระทั่งเสียงปืนใหญ่ก็หยุดลง พวกเขาก็ออกมาตรวจสอบความเสียหายในทันที

นอร์ดิก : คุณอาบาตู ไปตรวจสอบดูว่ามีอะไรเสียหายหรือเปล่า แล้วค่อยมารายงานผมนะ

อาบาตู : ได้ครับคุณหนู // อาบาตูรีบไปดำเนินการตรวจสอบในทันที และในขณะเดียวกัน กองพันของเมเทอร์กับฟีนด์ก็เข้ามาสมทบกับนอร์ดิกในทันทีในชั่วไม่กี่อึดใจ

เมเทอร์ : เฟรย์อา เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า

เฟรย์อา : ฉันไม่เป็นไรหรอก ดีนะที่เธอมาทันเวลาพอดี

ซอล : พวกคุณมีกำลังคนมากแค่ไหนกันครับ

ฟีนด์ : ตอนนี้ผมมีอยู่ราวๆ 8000 ได้ครับ รวมกับอาสาสมัครชาวมอร็อคด้วย

อาร์เทมิส : ดูเหมือนว่าตอนนี้เราคงต้องใช้ทุกอย่างที่มีแล้วหล่ะ

ฟีนด์ : คุณนอร์ดิกครับ ท่านนายพลอาร์เทอร์จะนำกำลังมาเสริมด้วยครับ

นอร์ดิก : คุณอาร์เทอร์เหรอครับ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาด้วย

ซอล : สงสัยว่าพวกมันคงจะเกินกำลังของเราหล่ะมั้ง

และในขณะเดียวกัน อาบาตูก็รีบวิ่งเข้ามารายงานสถานการณ์ความเสียหายในทันที

อาบาตู : คุณหนูครับ คนของเราตายไปสองร้อย บาดเจ็บอีกสามร้อยครับ สนามเพลาะพังเสียหายหลายส่วนครับ

อาร์เทมิส : ดูเหมือนพวกมันจะยิงตัดกำลังพวกเราก่อนนะคะ

นอร์ดิก : รีบรักษาคนเจ็บโดยด่วน แล้วรับซ่อมสนามเพลาะทันที ผมว่าพวกมันคงจะใกล้เข้ามาแล้วหล่ะ

อีกด้านหนึ่งของเมือง เอลิซ่าและขบวนของเธอในขณะที่กำลังจะไปพบนอร์ดิก เธอได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังมาแต่ไกลและดังไม่หยุด ในตอนนั้นเองมันทำให้เธอหวั่นใจเล็กน้อย

เอลิซ่า : เสียงปืนใหญ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย // เธอถามคนรับใช้ของเธอ

“สงสัยคงจะมีการรบกันหน่ะครับ”

เอลิซ่า : เสียงมันมาจากที่ไหนกันหล่ะ

“มาจากแนวหน้าครับ”

เอลิซ่า : สงสัยพวกเขากำลังรบกันอยู่หน่ะ

“แล้วจะเอายังไงต่อดีครับ”

เอลิซ่า : รีบนำขบวนของเราไปสมทบกับพวกเขาเดี๋ยวนี้เลย

ขบวนของอาร์เทมิสรีบเดินทางไปยังแนวหน้าเพื่อช่วยเหลือนอร์ดิกในทันที

และอีกด้านหนึ่งของป่า ไม่ห่างจากจุดที่เอลิซ่าอยู่เท่าไหร่นัก เสียงปืนใหญ่ก็ดังไปถึงหูของอาร์เทอร์ ในตอนนั้นเองมันทำให้เขาร้อนใจ กลัวว่านอร์ดิกจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า

อาร์เทอร์ : ทหาร นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

“ผมว่า พวกโซราบอลคงจะบุกประชิดชายแดนแล้วหล่ะครับ”

อาร์เทอร์ : ตอนนี้ทางเรามีทหารอยู่เท่าไหร่กันหล่ะ

“ตอนนี้เรามีอยู่หนึ่งแสน แต่ทางด้านของท่านนอร์ดิกคงมีประมาณแสนกว่าหน่ะครับ”

อาร์เทอร์ : แค่นั้นคงต้านพวกโซราบอลได้ไม่นานแน่ๆ รีบไปเสริมกำลังกับพวกเขาโดยด่วนเลย

“ได้ครับท่าน”

กลับมายังริงก้า นิโคลัสกำลังเฝ้าดูทางรถไฟของเขาที่กำลังก่อร่างสร้างขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากกว่าที่เขาคิด ในตอนนั้นเขาเรียกวิศวกรของเขามาตรวจสอบในทันที

นิโคลัส : ตอนนี้ทางรถไฟของเราเป็นยังไงบ้าง

“ตอนนี้สำเร็จไปมากแล้วครับ คาดว่าทางรถไฟจะส่งไปถึงฟิลล์บอนเร็วนี้ครับ”

นิโคลัส : เยี่ยมไปเลย ไม่น่าเชื่อว่าผู้อพยพพวกนี้จะช่วยเราได้

“ว่าแต่ คุณไม่ลองทำทางรถไฟสายแคว้นเดลล์บ้างเหรอครับ”

นิโคลัส : คุณไม่ได้ยินเสียงปืนใหญ่เหรอครับ ตอนนี้ยังรบกันอยู่เลย

“ไม่รู้ว่าสงครามนี้เมื่อไหร่มันจะจบสินะ”

นิโคลัส : ความจริงฉันไม่ค่อยอยากให้จบเท่าไหร่ ฉันกำลังจะขายอาวุธให้กับผู้นำริงก้าซะด้วย แล้วฉันมีแผนจะสร้างโรงงานอาวุธด้วย

“โรงงานอาวุธด้วยเหรอครับ”

นิโคลัส : แน่นอน คุณนอร์ดิกต้องชอบมันแน่ๆ นายเตรียมแบบแปลนให้ให้พร้อมก็แล้วกัน

“ได้ครับ”

กลับมายังฟิลล์บอน หลังจากที่เคจาและสการ์เล็ตกลับมาที่ค่ายทหาร พวกเขาก็พบไซโซที่กำลังเตรียมอาวุธและม้าของเขา เพื่อออกตามห่านักโทษที่หลบหนี เคจาไปถามไซโซในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

เคจา : ไซโซ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

ไซโซ : ก็ยัยทหารของแฟนพี่หน่ะสิหนีไปแล้ว

สการ์เล็ต : พอลลี่งั้นเหรอ เธอหายไปไหนกันหล่ะ

ไซโซ : ผมก็ไม่รู้ครับ เรากำลังออกตามล่าเธออยู่

สการ์เล็ต : อย่าทำอะไรเธอเด็ดขาด ถือว่าฉันขอก็แล้วกัน

ไซโซ : ผมไม่รับประกันนะครับ ว่าเธอจะไม่เป็นอะไร

เคจา : ถ้านายไม่อยากไป ฉันไปเองก็ได้นะ

สการ์เล็ต : ฉันไปด้วย ฉันจะไปพูดกับพอลลี่เขาเอง

ทั้งสามคนรีบเตรียมอาวุธและม้าของพวกเขาเพื่อออกตามล่าพอลลี่ที่หนีไป

และอีกด้านหนึ่งของเมือง บ้านของตระกูลดราโก้ ในตอนนั้นหนุ่มๆสองคนนั่งกลุ้มใจกันอยู่ ไม่รู้ว่าน้องชายคนเล็กตัวดีหายไปไหน

โคน่า : คุณแมทธิวคะ ดูคุณเศร้าๆนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ

แมทธิว : ไม่รู้ว่าเจ้าเอเทอร์หายไปไหนของเขากันนะ

เลออน : กลับมาเมื่อไหร่หล่ะก็น่าดูเจ้าน้องคนนี้

อาเรียส : ใจเย็นๆสิคะ น้องคุณอาจจะไปเดินเล่นแถวนี้ก็ได้

ดราโก้ : ถ้าอย่างงั้นผมจะลองติดต่อกับทหารริงก้าให้ช่วยเราหานะครับ

อาร่า : นั่นสิคะ พวกเขาน่าจะช่วยเราได้อยู่นะ

คาลิมบ่า : แต่นี่มันก็มืดแล้ว ไม่รู้ว่าเราจะหาเจอหรือเปล่านะครับ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง รถม้าของเอ็นและอาเรียก็มาจอดที่หน้าบ้านของดราโก้ จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อทักทายทุกคนทันที

อาเรีย : สวัสดีค่ะทุกคน ขอโทษนะคะที่ฉันมาช้า

อาร่า : อ้าว อาเรียลูก ไปไหนมาเหรอถึงกลับมาช้าจัง

เอ็น : อ้อ ผมอาสามาส่งเธอเองครับ ผมเอ็น เป็นพ่อค้าหน่ะครับ

ดราโก้ : ผมดราโก้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ

โคน่า : แล้วแต่เรื่องของน้องคุณนี่จะเอายังไงต่อหล่ะคะ

แมทธิว : ผมว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากไซโซกับเคจาหน่ะครับ

อาเรียส : ฉันจำได้แล้ว สองคนนั้นเป้นทหารของท่านนอร์ดิกนี่คะ แล้วเขามาประจำการที่นี่ด้วย

เลออน : ถ้างั้นอย่าเสียเวลาเลยครับ ผมจะออกไปตามหาเขาเอง

คาลิมบ่า : ผมจะไปเตรียมรถม้าให้นะครับ // พวกเขาเตรียมรถของพวกเขาเพื่อไปพบกับไซโซและเคจา เพื่อให้ช่วยตามหาเอเทอร์ที่หายไป

ณ เขตทะเลทรายอันกว้างใหญ่ของฟิลล์บอน ซิกนัสและเซเลนส์ตามรอยเท้าม้าไปเรื่อยๆ จนมาถึงจุดหนึ่ง รอยเท้าม้าก็ถูกทรายกลบทับไปเกือบหมดแล้ว ทำเอาพวกเขาต้องปรึกษากันว่าจะทำยังไงกันต่อ

ซิกนัส : ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลบรอยเท้าม้ากันนะ

เซเลนส์ : ว่าแต่ พวกเขาจะไปที่ไหนกันต่อหล่ะ

ซิกนัส : พวกเขาต้องไปทางนั้น มีโอเอซิสอยู่ ถ้าไม่อยากหิวน้ำตาย

เซเลนส์ : แล้วมันอยู่ไกลหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

ซิกนัส : ไม่เท่าไหร่หรอก พวกเขาน่าจะไปได้ไม่ไกล

เซเลนส์ : โอเค งั้นเรารีบไปกันดีกว่า

พวกเขารีบควบม้าออกตามหาพอลลี่และเอเทอร์ที่ควบม้าหนีไปยังโอเอซิสต้องสงสัยในทันที

และที่โอเอซิสแห่งนั้น หลังจากที่พอลลี่และเอเทอร์นั่งปรับทุกข์คุยกันอย่างหวานชื่น ทั้งคู่ต่างรู้ปูมหลังของกันและกัน ทำให้ทั้งคู่เข้าใจกันและกันมากขึ้น ทั้งคู่นั่งใกล้กันริมน้ำอย่างสนิทสนมกันมาก

เอเทอร์ : เธอเป็นทหารที่ดีนะ ฉันดีใจกับพ่อเธอด้วยจริงๆ // พอลลี่แอบมาเป็นทหารแทนพ่อของเธอ เพราะพ่อเธอป่วยจนถึงขั้นสู้รบไม่ได้ เธอสร้างชื่อมาเรื่อยๆจนกลายมาเป็นทหารเอกของสการ์เล็ตจนได้

พอลลี่ : ความจริงฉันก็อยากจะอยู่แบบผู้หญิงทั่วไปนะ

เอเทอร์ : ฉันเข้าใจ ชีวิตฉันก็เหมือนกัน เหมือนจะมีทุกอย่าง แต่ไม่รู้สิ เหมือนฉันขาดอะไรไปอย่างหน่ะ

พอลลี่ : ฉันเข้าใจ ทุกคนมีสิ่งที่ขาดหายไปเสมอนั่นแหละ

เอเทอร์ : ถ้าเธอจะหนีไป ฉันก็จะไม่ว่าเลยนะ ฉันจะปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้หล่ะ // พอลลี่จ้องหน้ากับเอเทอร์โดยไม่พูดอะไร จากนั้นเอเทอร์ก็เผลอเอามือไปกุมมือของพอลลี่เอาไว้ ทำเอาหน้าแดงกันทั้งคู่

เอเทอร์ : เธอจะไม่หนีไปแน่นะ

พอลลี่ : ฉัน……. // เธออายและบิดเบี้ยวตัวไปมา เธอไม่เคยหัวใจเต้นแรงแบบนี้เลย จากนั้นเอเทอร์ก็ลุกขึ้นในทันที

เอเทอร์ : ฉันจะกลับเมืองแล้ว เธอจะไปด้วยหรือไม่ก็แล้วแต่เธอนะ // เอเทอร์ไปขึ้นม้าของเขา ในระหว่างนั้นเอง พอลลี่ก็ขี่ม้าของเธอควบตามเอเทอร์มาด้วย จากนั้นทั้งคู่ก็ขี่ม้าด้วยกันเพื่อกลับเมือง

ณ พระราชวังริงก้า ในขณะนั้นเอง เนม่าก็อยู่คนเดียวเนื่องจากไม่มีคนช่วยดูแล ในระหว่างนั้นเอง คาเนสก็เดินเข้ามาเอาอะไรให้เธอดื่ม เผื่อว่าจะช่วยเธอให้ผ่อนคลายลงบ้าง

คาเนส : คุณเนม่าครับ ผมเอามาให้ดื่มหน่ะครับ

เนม่า : ปกติไม่มีใครกล้าเข้าห้องฉันนะ ถ้าฉันไม่เชิญหน่ะ

คาเนส : เอาเป็นว่า เป็นโอกาสพิเศษก็แล้วกันครับ // เนม่าหยิบเคริ่องดื่มของคาเนสมาดื่มอย่างชื่นใจ

เนม่า : ว่าแต่ คุณคาเนสไม่มีงานทำเหรอคะ

คาเนส : ไม่ต้องห่วง งานผมให้ผู้จัดการดูแลแทนก็ได้

เนม่า : อ้อค่ะ ยังไงก็ทำตัวตามสบายเลยนะคะ อยู่กับฉันหน่ะ

คาเนส : ได้ครับ ขอบคุณคุณหนูมากนะครับที่กรุณา

และอีกด้านหนึ่งของเมือง อราชรวบรวมชาวรูดิวและสมัครพรรคพวกคนอื่นๆที่อยากปลดแอกตนเองจากโซราบอล พวกเขารวบรวมคนได้ราวๆหลายร้อยคน ซึ่งพวกเขาจะตั้งเป็นกองโจรเพื่อจัดการทหารโซราบอลในทันที

อราช : โอลลี่ ตอนนี้คนของเรามีแค่ไหนหล่ะ

โอลลี่ : ตอนนี้ก็มีมากกว่าร้อยคนได้หล่ะ

อราช : เยี่ยมมากเลย คงจะพอรบกับพวกมันหล่ะ

โอลลี่ : ว่าแต่นายจะรบยังไงกัน พวกโซราบอลมีเป้นแสนเลยนะ

อราช : เราจะเล่นสงครามกองโจรกับพวกมัน กดดันให้พวกมันลำบากจนอยู่ไม่ได้ครับ

โอลลี่ : ถ้าอย่างงั้น ก็ต้องปล้นของพวกมันด้วยสินะ

อราช : เยี่ยมไปเลย ความคิดเธอดีมากเลยนี่

โอลลี่ : ถ้าอย่างงั้น เดี๋ยวฉันพาคนของฉันมาเสริมด้วยก็แล้วกันนะ

และที่ป่าแถบชายแดนริงก้า มาร์ธิวเอาตัวเอ็ดเวิร์ดไปยังค่ายทหารชายแดนเพื่อพิจารณาโทษของเขา พวกเขาเดินทางกันอย่างแข็งขันเพื่อไปให้ถึงที่หมาย แต่ในระหว่างนั้นเอง เอ็ดเวิร์ดก็ใช้มีดเล่มเล็กที่เขาพกมาแอบตัดเชือกไปทีละน้อย จนกระทั่งเชือกหลุด เขาก็จัดการกับทหารยามแถวนั้น จากนั้นก็ไปล็อคตัวมาร์ธิวในทันที แล้วสั่งให้ทหารของมาร์ธิวถอยออกไป

“ถอยไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันฆ่ามันแน่” คนของมาร์ธิวจำเป็นต้องถอยกลับไป เอ็ดเวิร์ดลากมาร์ธิวเข้าไปในป่า พวกเขาเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาร์ธิวขัดขืน จากนั้นพวกเขาก็นัวเนียกันไปมา จนเผลอล้มทั้งคู่ ร่างของเอ็ดเวิร์ดไปคร่อมร่างของมาร์ธิวเอาไว้ ตาของทั้งคู่จ้องประสานกัน จากนั้นเอ็ดเวิร์ดไปเผลอจูบปากของมาร์ธิวอย่างไม่รู้ตัว มาร์ธิวไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

มาร์ธิว : นี่นาย นายจะทำอะไรฉันหน่ะ

เอ็ดเวิร์ด : ฉันไม่รู้ ทำไมฉันถึงทำแบบนั้น ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย // เอ็ดเวิร์ดจ้องตามองมาร์ธิวอย่างหวานชื่น แต่ก็ได้ไม่นาน ทหารของมาร์ธิวมาลากตัวเอ็ดเวิร์ดไป จากนั้นพวกเขาก็มาช่วยมาร์ธิวในทันที

“ท่านครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

มาร์ธิว : ไม่เป็นไร พวกนายทำเขาเจ็บ มัดเขาเหมือนเดิมซะ อย่ารุนแรงหล่ะ

ทหารของมาร์ธิวจัดการมัดเอ็ดเวิร์ดไว้แบบเดิม มาร์ธิวลูบปากของเขาจากนั้นก็เคลิ้มไปซักพักหนึ่ง

“ท่านครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

มาร์ธิว : ไม่เป็นไรหรอก เดินทางกันต่อเถอะ // จากนั้นขบวนของมาร์ธิวก็ออกเดินทางต่อ

และที่ชายแดนแคว้นเดลล์ กองทัพของนายพลบูลก็เคลื่อนทัพเข้าใกล้ริงก้าเรื่อยๆเพื่อหนีจากทหารโซราบอล นายพลบูลใช้เส้นทางลับที่ทหารริงก้าจะไม่สังเกต ในระหว่างนั้นเอง กองทัพของนายพลบูลก็มาตั้งค่ายกันที่ยิดเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกเขามองเห็นสมรภูมิรบของริงก้าและโซราบอลด้วย นายพลบูลใช้กล้องส่องทางไกลมองออกไปอย่างใจเย็น

“ท่านครับ กำลังมองหาอะไรอยู่ครับ”

บูล : ดูสมรภูมิ ริงก้ากับโซราบอลคงจะปะทะกันเร็วๆนี้

“ว่าแต่ เราจะส่งกำลังบุกไปช่วยริงก้าดีหรือเปล่าครับ”

บูล : อย่าเพิ่งทำอะไรทั้งนั้น พวกมันยังไม่สนใจเรา อย่าทำให้ไก่ตื่นดีกว่า

“ครับท่าน แต่เสียงปืนใหญ่ดังทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ พวกโซราบอลน่าจะทุ่มกำลังเต็มที่นะครับ”

บูล : ไม่ต้องห่วง พวกริงก้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก เชื่อฉันได้เลย ตอนนี้ทหารของเราเป็นยังไงบ้าง

“ยังปกติอยู่ครับท่าน”

บูล : โอเค ไปเตรียมอาวุธให้พร้อม เผื่อว่าพวกมันอาจจะส่งคนมาล่าเรา

“ได้ครับท่าน”

อีกด้านหนึ่งของสมรภูมิ โซรอนนำทหารโซราบอลของเขามาใกล้ชายแดนริงก้ามากขึ้น จนตอนนี้พวกเขาได้ยิงปืนใหญ่ถล่มแนวรับของริงก้าทั้งวันทั้งคืนแล้ว และพวกเขายังเคลื่อนทหารตั้งแนวพร้อมจะบุกเข้าไปอีกต่างหาก

โซรอน : คูเปอร์ ตอนนี้ทหารของเราพร้อมหรือยัง

คูเปอร์ : ทหารของเราประชิดชายแดนพร้อมจะบุกเข้าไปแล้วครับ

โซรอน : ตอนนี้เราต้องยิงถล่มแนวรับของพวกมันก่อน ก่อนที่จะให้ทหารราบบุกเข้าไป

คูเปอร์ : ท่านครับ ผมว่าการรบครั้งนี้อาจจะไม่ง่ายเลยนะครับ

โซรอน : เหตุผลหล่ะคูเปอร์

คูเปอร์ : พวกนั้นมีกำลังรบพอๆกับเรา มีอาวุธที่ทันสมัยพอๆกับเรา แถมยังตั้งมั่งไม่ยอมถอยอีก แบบนี้ท่าจะลำบากแล้วหล่ะครับ

โซรอน : ยังไงซะ ทหารของเราก็เยอะกว่า จะกลัวอะไรหล่ะ

คูเปอร์ : ผมว่า เราน่าจะโจมตีตอนกลางคืนดีกว่านะครับ โจมตีตอนพวกมันไม่รู้ตัวหน่ะครับ

ตาร์ก : ผมเห็นด้วยนะครับ เราน่าจะลองโจมตีพวกมันโดยไม่ทันรู้ตัว

โซรอน : ท่านเนโรต้องการให้เรายึดริงก้าโดยเร็ว ทำแบบนั้นจะเสียเวลาเปล่าน่า ยังไงทหารเราก็มากกว่าพวกมัน

ในตอนนั้นเอง ทหารนายหนึ่งก็วิ่งเข้ามารายงานสถานการณ์กับนายพลโซรอนทันที

“ท่านครับ ตอนนี้ท่านนายพลเนโรกำลังจะมาที่นี่ครับ”

โซรอน : เนโรหายดีแล้วงั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้น คงต้องรีบจัดการบุกพวกมันก่อนที่ท่านนายพลจะมา ไม่งั้นเราจะเสียหน้าที่โจมตีพวกมันไม่ได้ สั่งการไปเลยคูเปอร์ บุกเมื่อฉันสั่ง

คูเปอร์ก้มหน้ารับคำสั่งไป แต่ดูเหมือนว่าในใจเขาจะมีแผนอะไรอยู่นะ

ที่คฤหาสน์ของมาร์ธ่า ในขณะเดียวกันนั้นเอง ซิลเวียรรีบเข้าไปในห้องของเธอเพื่อเขียนจดหมายเตือนนอร์ดิก ว่านายพลเนโรกำลังจะกลับมาบัญชาการแล้ว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหยิบปากกาเขียน มาร์ธ่าและซาร่าก็เดินเข้าในห้องเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

มาร์ธ่า : ซิลเวียร์ เธอเขียนจดหมายถึงใครอยู่เหรอ

ซิลเวียร์ : หนูต้องรีบเตือนนอร์ดิก ก่อนที่เขาจะเป็นอะไรไปหน่ะ

ซาร่า : แล้วเธอจะส่งมันไปยังไงเหรอจ๊ะ

ซิลเวียร์ : หนูคงต้องยืมนกพิราบของคุณหญิงหน่อยค่ะ

มาร์ธ่า : ฉันว่าเธอรีบเขียนก่อนดีกว่านะจ๊ะ

ซิลเวียร์ไม่รอช้าเขียนจดหมายเตือนนอร์ดิกในทันที ก่อนที่นายพลเนโรจะกลับไปยังสนามรบของเขา เธอใช้เวลาไม่นานจากนั้นก็ได้จดหมายฉบับน้อยที่จะส่งให้นอร์ดิก

ซิลเวียร์ : หนูว่าต้องรีบส่งด่วนเลยนะคะ

ซาร่า : ถ้างั้นรอพี่แป๊ปนึงนะ // ซาร่ารีบไปหยิบนกพิราบในกรงมาให้กับซิลเวียร์ ก่อนที่ซิลเวียร์จะสอดจดหมายเข้าไปในเท้าของมัน จากนั้นก็เอาไปปล่อยที่หน้าต่างในทันที นกตัวนั้นบินออกไปอย่างรวดเร็ว

มาร์ธ่า : หวังว่ามันจะส่งไปถึงนอร์ดิกโดยเร็วนะ

ซาร่า : นั้นสิคะคุณแม่ หนูกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่หนูคิดจริงๆ

กลับมายังริงก้า ในขณะนั้นขบวนคาราวานของชาวเยอรมันก็อพยพลงมาเรื่อยๆ เพื่อไปยังเขตเช่าชั่วคราวของพวกเขา ในตอนนั้นเอง แอนตาร์กติกก็เกิดนึกอยากจะทำอะไรบางอย่าง ในตอนนั้นเธอเรียกประชุมเหล่าทหารเรือของเธอในทันทีระหว่างทาง

แอนตาร์กติก : เอาหล่ะ ทหารทุกท่าน ฉันมีงานให้ทุกคนทำ

“มีอะไรครับท่าน พวกเราพร้อมจะรับคำสั่งครับ”

แอนตาร์กติก : ฉันคิดว่า ฉันจะช่วยริงก้าสู้รบหน่ะ

“ท่านทูตสั่งมาหรือเปล่าครับ”

แอนตาร์กติก : เราจะไม่ทำในนามของประเทศ เราจะทำของเราเอง

“ทำแบบนั้นทางเบอร์ลินจะไม่พอใจเอานะครับ”

แอนตาร์กติก : พวกเขาเป็นพันธมิตรเรา อีกไม่นานนี่หรอก ยังไงทางเยอรมันก็ต้องจัดการกับโซราบอลอยู่ดี เพราะพวกนั้นทำลายสถานทูตเรา

“ผมขอค้านหน่อยครับ สงครามครั้งนี้ไม่ใช่สงครามของเราซะหน่อยนี่ครับ”

แอนตาร์กติก : ถ้าแบบนั้น เราก็คงต้องอพยพออกจากริงก้าด้วย เพราะตอนนี้เราอาศัยแผ่นดินเขาอยู่

“ผมว่า เรารอคำสั่งจากทางเบอร์ลินก่อนดีกว่านะครับ”

แอนตาร์กติก : ฉันรู้ แต่ถ้าใครไม่อยากไป ฉันไม่ห้ามหรอกนะ // ไม่มีทหารคนไหนกล้าขัดคำสั่งเธอ จากนั้นเองเธอก็นำกำลังพลของเธอไปยังจุดจอดเรือรบ เพื่อที่จะออกเรือรบกับทหารโซราบอล

และอีกด้านหนึ่ง เขตเช่ารัสเซียในริงก้า ชาวรัสเซียที่อพยพกันอย่างต่อเนื่องก็ไปพักผ่อนด้านในเขตเช่า ส่วนอาวุธที่ยึดมาได้ พวกเขาก็เอาไปเก็บในโกดังแห่งหนึ่งที่มีทหารยามเฝ้าอย่างแน่นหนา ราวกับว่าจะไม่ยอมให้แม้แต่แมลงวันตัวเดียวเข้าไปด้านใน

โทมารอฟ : ตอนนี้ที่นี่รักษาความปลอดภัยมากแค่ไหน

“เรามีทหารร้อยกว่านายเฝ้าที่นี่อยู่ครับ และยังสร้างเครื่องกีดขวางเพื่อเติมด้วย”

โทมารอฟ : แล้วยังไงต่อหล่ะ

“ไม่ว่ายังไง พวกมันก็เข้ามาไม่ได้แน่นอนครับ”

โทมารอฟ : หลายคนก็พูดแบบนี้ แต่อเล็กซ์สกี้มันก็ทำสำเร็จทุกที

“ไม่ต้องห่วงครับท่าน ยังไงเราก็จัดการได้ครับ”

โทมารอฟ : ตอนนี้เจอตัวอเล็กซ์สกี้หรือยัง

“สายข่าวของเราแจ้งมาว่ามันกบดานอยู่แคว้นบาส์กครับ”

โทมารอฟ : นั่นไม่ใช่พื้นที่ของเรา แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับตัวมันมาให้ได้

“ครับท่าน เรากำลังพยายามอยู่ครับ”

โทมารอฟ : ก็คงต้องเป็นแบบนั้นหล่ะ

กลับมาที่แคว้นบาส์ก โรงน้ำชาของอี้ชิง ในระหว่างที่เธอกำลังนั่งสูบฝิ่นอยู่ ในตอนนั้นเอง อเล็กซ์สกี้ก็มาขอพบเธอ เธอแต่งตัวแล้วก็รีบไปต้อนรับเขาในทันที

อี้ชิง : สวัสดีค่ะคุณอเล็กซ์สกี้ มาที่นี่บ่อยจังเลยนะคะ

อเล็กซ์สกี้ :  ผมต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ กบดานซักพักนึงหน่ะ

อี้ชิง : หรือว่าคุณติดใจอะไรที่นี่เหรอคะ แต่ช่างมันเถอะ คุณมาที่นี่คงจะเป็นเรื่องอาวุธที่ถูกยึดไปสินะ

อเล็กซ์สกี้ : แน่นอน เธอนี่รู้ใจฉันจริงๆเลย

อี้ชิง : ตอนนี้ฉันให้คนของฉันตามรอยอาวุธพวกนั้นไปอยู่ ไม่ต้องห่วงไปหรอก

อเล็กซ์สกี้ : แล้วคุณมีแผนยังไงล่ะ

อี้ชิง : คนของฉันจะชิงอาวุธออกมา จากนั้นคุณก็เอาเรือของคุณไปรับตามที่ๆฉันบอกก็แล้วกัน

อเล็กซ์สกี้ : เธอแน่ใจนะว่าจะได้ผล

อี้ชิง : แน่นอนสิคะท่าน ฉันรับรองด้วยร่างกายอันขาวผ่องของฉันเลย // จากนั้นเธอก็เอาตัวลูบไล้ยั่วยวนเขา

อเล็กซ์สกี้ : เธอนี่มันอสรพิษจริงๆ ฉันชอบ ถ้าเธอทำได้ ฉันจ่ายเธอไม่อั้นเลย

อี้ชิง : อย่างลืมที่พูดนะคะท่าน // จากนั้นเองก็เธอก็เดินออกไปจากโรงน้ำชา

อเล็กซ์สกี้ : เธอจะไปไหนกันหน่ะ

อี้ชิง : ฉันต้องไปคุมการส่งฝิ่นจากอังกฤษที่จะมาที่นี่หน่ะ

กลับมายังบ้านของนายพลจอร์จ นายพลจอร์จมีคำสั่งให้ส่งเสบียงและอาวุธเพิ่มเติมให้กับทหารโซราบอล เขาเป็นคนคุมส่งเสบียงด้วยตนเอง เนื่องจากว่านายพลโซรอนให้ข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้กับเขา จากนั้นไม่นานเขาก็ตรวจสอบเสบียงที่จะส่งออกไปทันที

จอร์จ : ตอนนี้เรามีเสบียงที่จะส่งได้เท่าไหร่หล่ะ

“ครับท่าน เรามีเสบียงที่พอจะรบได้ 5 เดือน อาวุธเบาและปืนใหญ่อีกจำนวนหนึ่งให้พวกเขาครับ”

จอร์จ : เยี่ยมมาก แค่นี้พวกโซราบอลคงจะทำได้อยู่แล้วหล่ะนะ

“ว่าแต่ท่านครับ ท่านจะเข้าร่วมสงครามจริงๆเหรอครับ”

จอร์จ : ก็อย่าให้ใครรู้สิว่าเราจะเข้าร่วมหน่ะ เรื่องนี้ต้องเก็บไว้อย่างลับๆนะ

“ครับท่าน ทางผมจะรีบจัดการเองครับ”

จอร์จ : ว่าแต่ นายพอจะมีนายทหารที่จะส่งไปช่วยพวกเขาหรือเปล่า

“เรามีนาวิกโยธินส่วนหนึ่งพร้อมจะช่วยเหลือครับ”

จอร์จ : ดีมาก ไปจัดการตามนั้น แต่อย่าให้ใครรู้หล่ะว่าเป็นฝีมือเรา

ทางด้านของแพททรีเซีย ในตอนนั้นเองเธอเข้าไปในเมืองหลวงแคว้นเดลล์เพื่อหาอะไรดื่ม เธอหาร้านเงียบๆและเป็นส่วนตัวสำหรับเธอ ในตอนนั้นเองเธอเดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วก็สั่งเหล้ามาดื่ม

“ขอวอดก้าแก้วนึง”

หลังจากที่บาร์เทนเดอร์ยื่นเหล้าให้เธอ เธอก็ดื่มหมดในทันที บาร์เทนเดอร์ถึงกับสงสัยเลยถามเธอไป

“นี่คุณผู้หญิงเครียดเรื่องอะไรครับ”

แพททรีเซีย : ทำไมถึงถามแบบนั้นหล่ะ

“คุณดื่มซะขนาดนั้นไม่เครียดก็แปลกแหละ”

แพททรีเซีย : เฮ้อถามหน่อยสิ นายเคยทะเลาะกับพ่อตัวเองหรือเปล่า

“เคยสิครับ ผมนี่ก็หนีออกจากบ้านมาหางานทำในเมืองนี่แหละ”

แพททรีเซีย : ว่าแต่ ทะเลาะกันเรื่องอะไรหล่ะ

“พ่ออยากให้ผมเป็นทหารหน่ะ แต่ผมไม่ชอบฆ่าคน ก็เลยหนีออกมาครับ”

แพททรีเซีย : นี่ยังมีผู้ชายในโลกที่ไม่ชอบฆ่าคนเหรอเนี่ย

“แหม่ ก็มีสิครับ ว่าแต่คุณไปทะเลาะกับพ่อคุณเรื่องอะไร”

แพททรีเซีย : เรื่องมันซับซ้อนหน่ะ นายไม่เข้าใจหรอก

“อ่ะครับ ถ้าอย่างงั้นผมเลี้ยงเหล้าคุณแก้วหนึ่งก็แล้วกัน” เขารินเหล้าให้เธอจากนั้นก็ยื่นให้

แพททรีเซีย : ขอบใจมากๆเลยนะ

และทางด้านของแมทธิว ที่กำลังออกเดินทางไปพร้อมกับเพื่อนใหม่ของเขา เพื่อไปหาอเล็กซ์สกี้ที่แคว้นบาส์ก ในตอนนั้นเองพวกเขาต้องผ่านฟิลล์บอนซึ่งกำลังรบกันอย่างหนัก ระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งรถม้าเดินทางกัน พวกเขาก็มองเห็นการรบระหว่างทหารริงก้าและโซราบอลกันอยู่ด้านล่างของภูเขา พวกเขาจึงหยุดดูการต่อสู้ราวกับว่ามันเป้นแค่การแสดงอย่างหนึ่ง

“นี่ นายว่าการรบครั้งนี้มันจะเป็นยังไง” เขาถามแมทธิวโดยที่เอาบุหรี่มาสูบด้วย

แมทธิว : ฉันว่าโซราบอลเริ่มจะตกที่นั่งลำบากแล้วหล่ะ

“ฉันก็คิดแบบนั้น ได้ยินว่าผู้นำริงก้าคนใหม่เป็นเด็กอ่อนประสบการณ์ เราน่าจะหาประโยชน์จากมันได้”

แมทธิว : ว่าแต่ เราคุยกันมาตั้งนาน ฉันยังไม่รู้ชื่อของนายเลยนะ

“จริงด้วย ฉันลืมบอกนายเลย ฉันคอสกาย่า ยินดีที่ได้รู้จัก”

แมทธิว : ว่าแต่ อีกไกลมั้ยเนี่ยกว่าเราจะถึงเนี่ย

“ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก แต่ว่าเราอาจจะต้องพักกันที่นี่หน่ะ”

แมทธิว : เข้าใจหล่ะ ฉันเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน

พวกเขาสั่งให้คนรับใช้ทำเต้นท์ค้างแรมให้ชั่วคราวและก่อกองไฟแถวนั้น เพื่อตั้งแคมป์พักผ่อนก่อนจะออกเดินทางในวันถัดไป

ณ โบสถ์ลึกลับในแคว้นริงก้า กลุ่มต่อต้านศาสนจักรยังคงรมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมต่อต้านกลุ่มศาสนจักรในโซราบอล ซึ่งพวกเขาได้ต้อนรับสมาชิกใหม่จากทั้งริงก้าและโซราบอลที่หนีจากการตามล่ามา ในตอนนี้พวกเขามีสมาชิกราวสิบกว่าคนได้ จากนั้นไม่นานพวกเขาก็ประชุมกันถึงเรื่องการรับสมาชิกใหม่เหล่านั้น

ชาร์ลี : พี่คะ เริ่มมีสมาชิกใหม่มาเรื่อยๆ เราคงต้องคุยกับพวกเขาหน่อยหล่ะ

เดลต้า : นั่นสิพี่ ตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่แบบโดดเดี่ยวแล้วสินะ

เบต้า : แล้วแต่ ตอนนี้สมาชิกของเรามาจากไหนกันบ้างหล่ะ

อัลฟ่า : ตอนนี้ที่มาอยู่กับเราก็มีทั้งจากริงก้าและโซราบอล ส่วนแคว้นอื่นยังไม่มีหน่ะ

โอเมก้า : ถ้าอย่างงั้น เราไปเยี่ยมสมาชิกของเราหน่อยดีกว่า

พวกเขาออกจากห้องของพวกเขาเพื่อไปพบปะกับสมาชิกใหม่สิบกว่าคน ซึ่งดูเหมือนว่าพวกเขาจะดีใจมากที่ได้เจอกับกลุ่มต่อต้านนี้

“ใครเป็นหัวหน้ากันครับ” ชายคนหนึ่งได้สอบถาม โอเมก้าได้ตอบเข้าไปทันที

โอเมก้า : ผมเป็นหัวหน้าของสมาคมครับ มีอะไรครับ

“ผมมาจากโซราบอล ตอนนี้พวกศาสนจักรกำลังเหิมเกริม ฉวยโอกาสยามสงครามกดขี่พวกเรา เราทนไม่ได้จึงหนีมาที่นี่ครับ”

เดลต้า : ตอนนี้พวกเราต้องสามัคคีกัน อย่ายอมแพ้ ไม่งั้นพวกมันจะกดขี่เราตลอดไปนะครับ

ชาร์ลี : หวังว่าผู้นำคนใหม่ของริงก้าคงจะทำอะไรได้บ้างนะคะ

“เราได้ยินว่าผู้นำริงก้าคนใหม่นี่ถอดแบบมาจากนายพลเตเวียสเลยนะครับ เขาน่าจะช่วยพวกเราได้”

เบต้า : เฮ้อ พูดถึงนายพลเตเวียส ความจริงเราน่าจะไปเยี่ยมเขาก่อนตายนะครับ

อัลฟ่า : นี่ เรื่องมันผ่านมาแล้ว พวกนายไม่ต้องรื้อฟื้นมันหรอก เอาเป็นว่า พวกคุณเป็นสมาชิกของเราแล้วนับจากนี้ เราจะต่อต้านอำนาจศาสนจักรจนกว่าพวกนั้นจะยอมแพ้เราครับ

กลับมายังแคว้นบาส์ก ค่ายทหารโซราบอล ในขณะที่มีการตรวจตราและสอบถามข้อมูลจากชาวบ้านอย่างเข้มงวด ในขณะนั้นเองกลุ่มโจรสลัดของลอเรนซ์ก็ลอบเข้าไปฆ่าทหารโซราบอล จากนั้นพวกเขาก็รีบช่วยชาวบ้านที่ถูกทรมานบางส่วนให้หลบหนีออกมา

ลอเรนซ์ : นี่ เธอเห็นแพทกับเมดหรือเปล่า บอกฉันหน่อยสิ

“ฉันเห็นเธอสองคนโดนสอบสวนที่บ้านพักนายทหารที่นี่หน่ะ”

“แล้วเราจะเอายังไงต่อดีครับ” ลูกน้องของลอเรนซ์ถาม

ลอเรนซ์ : เราต้องรีบไปช่วยสองคนนั้น ฉันไม่ยอมให้สองคนนั้นเป็นอะไรเพราะฉันหรอก // ลอเรนซ์รีบหยิบอาวุธแล้วบุกเข้าไปที่บ้านพักนายทหารด้านในทันที ทางด้านของสามสาว เธอนอนด้วยกันในห้องพักห้องใหญ่ของสกายและอาร์มเมอร์ ทั้งคู่ดูแลสามสาวที่มาเข้าพักเป็นอย่างดี โดยที่ทั้งสามสาวก็ไม่มีการขัดขืนอะไรแต่อย่างใดเลย

โรส : ขอบคุณมากนะคะสำหรับที่พักของพวกคุณ

สกาย : ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พวกคุณจะได้รับความคุ้มครองแน่นอน

เมด : ฉันรู้ว่านายทำตามหน้าที่ แต่นายคิดว่าพวกอเมริกันจะเคารพนายงั้นเหรอ

อาร์มเมอร์ : ถ้าพวกมันไม่เกรงใจลูกปืนฉันก็ลองดูสิ

แพท : ฉันพูดจริงนะ ตอนนี้นายก็รู้ว่าพวกนั้นเป็นยังไง

ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงกุกกักๆดังมาจากด้านล่าง สกายและอาร์มเมอร์หยิบปืนลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และในตอนนั้นเอง ลอเรนซ์ก็บุกเข้าไปช่วยแพทกับเมดที่อยู่ด้านบน แต่สกายและอาร์มเมอร์ก็ไม่ให้เธอผ่านไปง่ายๆ

สกาย : นี่เธอเป็นใคร มาบุกบ้านฉันได้ยังไงเนี่ย

ลอเรนซ์ : ปล่อยคนของฉันมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกนายตายแน่

ทั้งสามคนตะลุมบอนกันอยู่พักหนึ่ง เนื่องจากว่ามีฝีมือกันทั้งสามคน ทำให้กินกันไม่ลงเลย

อาร์มเมอร์ : บ้าเอ้ย ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย โคตรอึดเลย

และในตอนนั้นเอง สามสาวที่อยู่ด้านบนก็ลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แพท : คุณลอเรนซ์คะ คุณยังไม่ตาย

ลอเรนซ์ : สาวๆ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันมาช่วยพวกเธอแล้ว

เมด : ใจเย็นนะคะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรพวกเราหรอกค่ะ

โรส : ใช่ พวกเขาช่วยให้ที่พักกับเรา แล้วก็คุ้มครองเราด้วยค่ะ // ลอเรนซ์แปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีเวลาสงสัยอะไรมาก ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงทหารด้านนอกกำลังบุกเข้ามาช่วยสกายกับอาร์มเมอร์ที่อยู่ด้านใน สถานการณ์เริ่มบีบคั้นพวกเขาเข้าไปทุกขณะ

ลอเรนซ์ : แย่แล้ว พวกนั้นกำลังจะมาแล้ว

เมด : พวกนาย เราขอไปจากที่นี่นะ

สกาย : นี่ เธอจะหนีไปไหน อย่าเด็ดขาดเชียวนะ

แพท : พวกฉันขอร้องหล่ะ ช่วยพวกฉันอีกซักครั้งเถอะนะ

อาร์มเมอร์ : จะให้ช่วยอย่างงั้นเหรอ

จากนั้นไม่นาน ทหารก็บุกเข้ามาช่วยสกายและอาร์มเมอร์ที่อยู่ด้านใน ทหารพบเขาทั้งคู่กำลังนอนบาดเจ็บอยู่ ทหารพวกนั้นจึงรีบไปช่วยเขา

“ท่านครับ เกิดอะไรขึ้นครับ”

สกาย : มีพวกโจรบุกบ้านฉันหน่ะ ตอนนี้พวกมันหนีไปแล้ว

“พวกมันหนีไปทางไหนครับท่าน”

อาร์มเมอร์ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าไปตรวจสอบความเสียหายซะ ฉันสองคนขอไปนอนพักก่อนหล่ะ

จากนั้นทั้งคู่ก็รีบปลีกตัวจากทหารพวกนั้นขึ้นไปนอนบนห้องพวกเขาทั้งคู่ทันที

กลับมายังริงก้า หลังจากที่มีการซ่อมแซมแนวรบได้ไม่นาน ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้รับสัญญาณเตือนมาแต่ไกล

“ข้าศึกบุกมาแล้ว ข้าศึกบุกมาแล้ว”

นอร์ดิก : แย่แล้ว รีบสั่งให้ทหารเข้าประจำที่ด่วนเลยครับ

หลังจากที่มีคำสั่ง ทหารริงก้าก็เข้าไปประจำการในสนามเพลาะ และในขณะเดียวกัน ทหารโซราบอลก็เคลื่อนพลเหยียบแผ่นดินริงก้าแล้ว

นอร์ดิก : ทุกคน เตรียมใจให้พร้อม จากนี้สงครามของจริงกำลังจะเริ่มแล้ว

และอีกด้านหนึ่ง นายพลโซรอนก็มองดูแนวรับของทหารริงก้าอย่างยิ้มเยาะ เนื่องจากว่าทหารริงก้าที่มาสกัดพวกเขานั้นค่อนข้างบางเบาเมื่อเทียบกับทหารของเขา

โซรอน : ทหารทุกนาย บุกได้

หลังจากที่นายพลโซรอนมีคำสั่งและยิงปืนขึ้นฟ้า ทหารโซราบอลนับแสนก็บุกข้ามพรมแดนไปในทันที

=================================================================

ทหารริงก้าและทหารโซราบอลกำลังจะเตรียมปะทะกันครั้งใหญ่อีกครั้ง สงครามนี้จะเป็นอย่างไรต่อ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ แหะๆๆ
คืนนี้เคาท์ดาวน์ที่ไหนครับทุกคน