Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #21 : พายุลูกใหม่ที่กำลังมา

หลังจากยุทธการที่ดันเคิร์กไม่นาน โจสพาแคทเทอรีนและเด็กๆไปพักฟื้นที่สถานทูตสหรัฐ ในตอนนั้นเองโซเซียออกจากโรงพยาบาลได้แต่ก็ต้องใช้เวลาพักฟื้นพอสมควร เมื่อพวกเขามาถึง พวกเด็กๆก็พากันนั่งพักอย่างสบายใจ ในระหว่างนั้นเอง โจสก็ขอเชิญแคทเทอรีนไปคุยที่ห้องทำงานของเขา ทำเอาพวกเด็กๆสงสัย

ธิน : เอ้ยนี่ ฉันว่าคุณโจสเขาดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้นะ

โอ๊ค : แปลกเรื่องอะไรของนาย เขาอุตส่าห์ช่วยพวกเรานะ

โซเซีย : ฉันก็เห็นด้วยนะ แปลกตรงที่เขาพยายามตีสนิทกับน้าแคทเทอรีนหน่ะสิ ใช่ป่าวหล่ะ // ธินพยักหน้า อเล็กซ์รู้จึงคิดในใจว่า พวกนายจะรู้หรือเปล่า ว่านั้นคือปู่ทวดของฉันเอง ท่านกำลังจะย้ายไปอเมริกานี่

แซค : เออนี่อเล็กซ์ เธอไม่สงสัยอะไรเลยหน่อยเหรอ

อเล็กซ์ : ไม่นะ คุณน้าจะทำอะไรก็ปล่อยคุณน้าเขาสิ

นาวิน : นั่นสิ น้าเขาก็มีอายุอยู่นะ เขารู้แหละว่าเขาทำอะไรอยู่

เอม : ว่าแต่ พวกเราจะเอายังไงต่อหล่ะ จะสู้กับพวกมันหรือเปล่า

ออย : ก็คงต้องสู้แหละ เออนี่ พี่วิน พี่รู้วิธีใช้กำลังพี่ให้ย้อนเวลากลับไปหรือยัง

นาวิน : พี่พยายามแล้ว แต่มันทำไม่ได้เลยเนี่ย

ธิน : เออใช่ พูดถึงเรื่องนี้ แล้วพวกเจ้าเทราน์เนอร์หล่ะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่

อเล็กซ์ : ให้เดานะ คงไปเข้ากองทัพนาซีแล้วกำลังถล่มอังกฤษแน่ๆ

แซค : มิน่าหล่ะ ฝีมือที่ดันเคิร์ก ฮัมบูร์กต้องมีเอี่ยวแน่ๆ

โอ๊ค : ถ้างั้นศึกนี้คงเอาชนะยากแล้วหล่ะ พวกนั้นอาจจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ก็ได้

โซเซีย : ใครจะไปยอมกันหล่ะ ถ้าเจอพวกนั้นจะลากพากลับอนาคตเดี๋ยวนี้เลย

นาวิน : หวังไว้แบบนั้นนะ

ที่ห้องของโจส แคทเทอรีนเข้าไปในห้อง เพื่อคุยกับโจส และนั่งดื่มอะไรด้วยกันไปพลางๆ

โจส : คุณมาจากที่ไหนเหรอครับ

แคทเทอรีน : ฉันหนีมาจากโปแลนด์ เจอหลานฉันและเพื่อนๆเลยพาหนีมาที่นี่ค่ะ

โจส : คุณเคยเป็นสายลับหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่าครับ

แคทเทอรีน : คุณรู้ได้ยังไงคะเนี่ย

โจส : ก็ไม่ยากเกินเดาหรอกครับ ผมดูท่าทางคุณต้องแค้นพวกนาซีมากๆแน่ๆ

แคทเทอรีน : ค่ะ พวกมันฆ่าลูกชายฉัน ฉันไม่ยอมจบแค่นี้แน่ๆ

โจส : เราทำแน่ๆครับ แต่ตอนนี้ผมขอดูแลคุณก่อนได้หรือเปล่าครับ // แคทเทอรีนแปลกใจ

โจส : คุณไม่ต้องห่วงอะไรนะครับ ตอนนี้คุณตัดสินใจก่อนก็ได้

แคทเทอรีนรีบเดินออกไปข้างนอก ไปเรียกอเล็กซ์ทันที

แคทเทอรีน : อเล็กซ์ น้าขอคุยอะไรหน่อยสิ // อเล็กซ์ตามแคทเทอรีนไป ปล่อยให้คนอื่นมองอยู่ข้างหลัง

แซค : มีใครพอจะบอกได้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

นาวิน : ฉันก็ไม่รู้ ลองไปถามคุณโจสดูสิ // แซคเดินดุ่มๆเข้าไปในห้อง เดินเข้าไปถามโจสที่นั่งอยู่ในห้อง

แซค : ขอคุยอะไรหน่อยได้หรือเปล่าครับ

โจส : มีอะไรงั้นเหรอครับ

แซค : คุณพูดอะไรกับน้าแคทเทอรีนครับ

โจส : เธอจะรู้ไปทำไมงั้นเหรอ

แซค : ก็แค่รู้สึกแปลกๆหน่ะครับ คุณพอจะบอกผมได้หรือเปล่าหล่ะ

อีกด้านหนึ่ง แคทเทอรีนพาอเล็กซ์ไปคุยที่ด้านนอก อเล็กซ์แปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของแคทเทอรีน

อเล็กซ์ : เรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ

แคทเทอรีน : น้าว่า เขาคงกำลังจีบน้าอยู่หน่ะ

อเล็กซ์ : แล้วน้าตกลงหรือเปล่าคะ

แคทเทอรีน : น้ายังไม่ได้พูดอะไรหรอก น้าออกมาก่อนหน่ะ

อเล็กซ์ : โธ่คุณน้า ถ้าน้าชอบเขาก็ตกลงไปสิคะ

แคทเทอรีน : แหม่ คือ น้าก็ต้องสงวนท่าทีหน่อยสิ น้าไปก่อนนะ

ที่ห้องพักรับรองนายทหาร ในระหว่างที่ฮัมบูร์กกำลังนั่งพักกับทหารคนอื่นๆ อลิส ริน โยชิตะก็เข้ามาหาเธอในห้องทันที

อลิส : พี่ฮัมบูร์ก สบายดีนะคะพี่

ฮัมบูร์ก : อ้าว เป็นไงบ้างหล่ะ คิดถึงทุกคนจังเลย

ริน : นั่นสิพี่ คิดถึงพี่มากๆ ไม่โทรมาหาเลยนะพี่

โยชิตะ : ยินดีกับพวกพี่ด้วยนะครับที่ฝรั่งเศสหน่ะ

มิลเลอร์ : ขอบใจมากไอ้น้องชาย คิดถึงนายเหมือนกันนะเนี่ย

เมอร์ลิน : เสียดายนะ ถ้าลูก้ามาเนี่ยจะครบเครื่องกว่านี้นะ

แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ ลูก้าก็เดินเข้ามาในห้องพอดี ท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ลูก้า : เป็นไงบ้างทุกคน ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ

ฮัมบูร์ก : อ้าว ว่าไงลูก้า ไม่เจอกันนานเลยนะ

มิลเลอร์ : ที่แอฟริกาเป็นยังไงบ้างหล่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ

ลูก้า : ไม่ไหวๆ สู้รบไม่เป็นโล้เป็นพาย  อีกหน่อยเราคงต้องไปช่วยหล่ะ

เมอร์ลิน : เฮ้อ พวกอิตาลีนี่มันอิตาลีจริงๆเลยนะเนี่ย

อลิส : เออนี่ มีใครเห็นพี่เทราน์เนอร์บ้างคะ

ริน : นั่นสิ ช่วงนี้พี่แกหายไปนานเลยนะคะเนี่ย

ลูก้า : เทราน์เนอร์งั้นเหรอ เขาเคยไปแอฟริกาเหมือนฉันหน่ะกับเพื่อนเขาอีกคนหนึ่ง

โยชิตะ : แล้วตอนนี้เขากลับมาหรือยังครับพี่

แต่พูดยังไม่ทันขาดคำเทราน์เนอร์ วิคเตอร์และกัสก็เข้ามาในห้อง โดยทั้งสองคนสภาพเหมือนเพิ่งจะแฮงค์มาอย่างหนัก

ฮัมบูร์ก : โห พวกนาย ท่าทางจะหนักเลยสินะเมื่อคืน

เทราน์เนอร์ : นิดหน่อยหน่ะ เจ้าวิคเตอร์มันชวนหน่ะ

วิคเตอร์ : นี่นาย ลูก้า นายมาทำอะไรที่นี่หล่ะเนี่ย

ลูก้า : ฉันก็มาเยี่ยมเพื่อนฉัน ว่าแต่นายเถอะ กลับมาแล้วทำงานอะไรหล่ะ

วิคเตอร์ : ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณซะหน่อย // วิคเตอร์หัวเสียเดินออกไปด้านนอก

กัส : ต้องขอโทษด้วยนะคะ เมื่อคืนเขาดื่มหนักไปหน่อยหน่ะ

อลิส : ช่างมันเถอะค่ะ ให้เขาพักผ่อนนั้นแหละดีแล้ว // จากนั้นกัสก็ตามวิคเตอร์ไปด้านนอก

มิลเลอร์ : จริงสิ วันนี้วิคเตอร์มันมากับแฟนมันด้วย ว่าแต่พวกนายไม่คิดจะมีหน่อยเหรอ

เมอร์ลิน : ตอนนี้ฉันยังหาไม่ได้เลยหว่ะ นายหล่ะลูก้า

ลูก้า : ไม่รู้สิ ฉันเจอเธอครั้งหนึ่ง ที่เยอรมันนี่แหละ เธอห้าวๆแต่ก็น่ารักดี ชื่ออเล็กซ์ ชื่อเหมือนผู้ชายมากเลยแหะ

ฮัมบูร์กและเทราน์เนอร์ได้ยินจึงหูผึ่งทันที

เทราน์เนอร์ : นายบอกว่าอเล็กซ์งั้นเหรอ ผู้หญิงเชื่อเหมือนผู้ชายเนี่ย

ลูก้า : ทำไมหล่ะ พวกนายรู้จักเธองั้นเหรอ

ฮัมบูร์ก : ผู้หญิงที่ชื่อเหมือนผู้ชายไม่มีในยุคนี้แน่ๆ ต้องเป็นเธอคนเดียวแน่ๆ

ลูก้า : จริงเหรอ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนอย่างงั้นเหรอ

อลิซ : ทำไมหล่ะคะ คุณสนใจอเล็กซ์เขาอย่างงั้นเหรอคะ

โยชิตะ : ผมได้ยินว่า เธอย้ายไปโปแลนด์แล้วก็ไม่ได้ข่าวอีกเลยครับ

มิลเลอร์ : ท่าทางคงจะถูกต้อนไปค่ายกักกันแล้วหล่ะแบบนี้

ฮัมบูร์ก : ไม่มีทางค่ะ เธอไม่ใช่ยิว ไม่มีทางถูกจับหรอก

เมอร์ลิน : ถ้างั้นก็คงลำบากหน่อย โปแลนด์ตอนนี้ได้ยินว่าค่อนข้างวุ่นวายนี่

เทราน์เนอร์ : จริงด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเจ้านาวินก็ยังอยู่หน่ะสิ

อลิส : ว่าแต่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ

มิลเลอร์ : พวกเธอพูดถึงใครกันงั้นเหรอ

ริน : เราเคยรู้จักพวกเขาหน่ะค่ะ แต่เมื่อเกิดสงคราม เราไม่เจอพวกเขาเลยค่ะ

โยชิตะ : ถ้างั้น คงต้องตามหาพวกเขาที่โปแลนด์สินะ

ลูก้า : พวกนาย ฉันมีธุระหน่ะ ฉันขอตัวก่อนนะ // จากนั้นลูก้าก็รีบร้อนเดินออกไป

เมอร์ลิน : เอ้า จะรีบไปไหนของเขากันนะ

อีกด้านหนึ่ง วิคเตอร์เดินหัวเสียออกมา โดยที่มีกัสเดินตามต้อยๆออกมา กัสสงสัยเลยวิ่งเข้าไปถามวิคเตอร์ทันที

กัส : คุณวิคเตอร์คะ ทำไมถึงต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วย

วิคเตอร์ : ผมไม่อยากเจอหน้าไอ้หมอนั่นหน่ะ

กัส : แล้วคุณไม่อยากเจอเพื่อนๆคุณงั้นเหรอ

วิคเตอร์ : ช่างมันเถอะ ไม่เกี่ยวกับคุณซะหน่อย

กัส : นี่ คุณยังไม่สร่างเมาใช่หรือเปล่า เดี๋ยวฉันพากลับบ้านนะ

ลูก้าไปเขียนจดหมายขอลาพักร้อน จากนั้นเขาก็เก็บกระเป๋าเตรียมเดินทางในทันที

“คุณลูก้าครับ จะไปที่ไหนเหรอครับ”

“โปแลนด์หน่ะ”

“โปแลนด์ตอนนี้ไม่น่าเที่ยวเท่าไหร่นะครับ”

“ไม่ต้องห่วง แล้วผมจะรีบกลับมาครับ”

บนถนนแห่งหนึ่ง ซึ่งกำลังทอดยาวไปเยอรมัน ซาบอนขับรถไปยังเยอรมันเพื่อที่จะไปรับตำแหน่งใหม่ ในตอนนั้นเอง มีรถคันหนึ่งขับมาไล่จี้กับเขา เขาพยายามเร่งเครื่องแล้วสลัดมัน แต่มันก็ยังตามมาอยู่ไม่ห่าง

“ไอ้บ้าเอ้ย จะตามมาถึงไหนวะ”

จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นชักปืนออกมาแล้วยิงรถของซาบอน ทำเอาเขาต้องขับหลบ จากนั้นเองมันก็ยิงยางรถเขา ทำเอารถของเขาเสียหลักและพลิกคว่ำอยู่ริมทาง

พวกมันเดินลงจากรถแล้วก็ยิงกระหน่ำใส่รถอย่างไม่ลดละ จากนั้นพวกมันก็เดินจากไป

แต่เขาไม่ตาย แล้วพยายามคลานออกมาจากรถ จนกระทั่งตำรวจเยอรมันมาดูเหตุการณ์

“เป็นอะไรมากมั้ยครับคุณ”

ซาบอน : ก็อย่างที่เห็น ผมยังไม่ตายหน่ะ

“คุณรู้มั้ยพวกมันเป็นใคร”

ซาบอน : ผมไม่รู้ แต่คงได้รู้แน่ๆ เพราะมันทิ้งป้ายทะเบียนไว้ตรงนั้นหน่ะ // ซาบอนชี้ให้ตำรวจเยอรมันเห็น

“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้ทันที”

ซาบอน : ขอบคุณครับ

กลับยังฝรั่งเศส ที่บาร์แห่งหนึ่ง หัวหน้าของจูเลียสกำลังคุยอะไรบางอย่างกับนายพลคนหนึ่งในห้องส่วนตัว ในขณะที่จูเลียสกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ แต่พวกเขาเหมือนมีปากเสียงกัน จากนั้นมันก็จัดการเก็บหัวหน้าของจูเลียส จูเลียสออกจากห้องน้ำพอดีแล้วเห็นเหตุการณ์แต่ทำอะไรไม่ได้ จนกระทั่งพวกมันได้เดินจากไป จูเลียสไปดูสภาพของหัวหน้าของเขาที่เพิ่งจะถูกยิงไป

จูเลียส : หัวหน้าครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล

“ไม่ทันแล้ว ยังไงฉันก็ตายอยู่ดี ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกมันจะเก็บฉันหน่ะ”

จูเลียส : ไม่ครับ ผมจะพาคุณหนีไปเอง

“ไม่หรอก ยังไงฉันก็ไม่รอดหรอก นายต้องไปตามที่อยู่นี่ ฉันเก็บข้อมูลบางอย่าง มันเป้นของนายแล้ว แล้วถ้าเป็นไปได้ หนีกลับอังกฤษซะ”

จากนั้นเขาก็สิ้นลมอยู่ตรงนั้น จูเลียสพยายามหนีออกไปบาร์ เพื่อกลับไปยังบ้านของเคท เพื่อเตรียมของจะหนีไปจากปารีส

เคท : อ้าว จูเลียส กลับมาเร็วจังเลย

จูเลียส : เคท ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว คุณพาผมไปที่อยู่นี่ได้หรือเปล่าครับ // เคทนำกระดาษนั่นออกมากางดู

เคท : โปรตุเกสเลยเหรอ ฉันพอจะรู้หล่ะ

จูเลียส : งั้นคุณพาผมไปหน่อยนะ คุณจะไปกับผมหรือเปล่า

เคท : ฉัน…..

จูเลียส : ถ้าคุณไม่ไป ผมไปเองก็ได้ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ

เคท : ก็ได้ค่ะ งั้นฉันไปเก็บของก่อนนะ // เคทกับจูเลียสช่วยกันเก็บของขึ้นรถ เพื่อจะหนีไปจากฝรั่งเศส ตอนนั้นเองเคทเป็นคนขับรถ แล้วพาเขาออกไป

จูเลียส : พยายามเลี่ยงด่านตรวจไว้นะครับ

เคท : คุณไปทำอะไรมาอย่างงั้นเหรอคะ

จูเลียส : ผมโดนหักหลัง ตอนนี้พวกมันคงกำลังตามล่าผมหน่ะ ตอนนี้หัวหน้าผมตายแล้ว

เคท : ถ้างั้น คุณคงต้องหนีกลับอังกฤษแล้วหล่ะ

จูเลียส : ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วหล่ะ ผมขอโทษนะที่พาคุณมาเกี่ยวเรื่องนี้

เคท  ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้วหล่ะ

กลับมายังอิตาลี นูโวร่านั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ เพื่อสืบหาร่องรอยของคนทรยศ ซึ่งเธอก็สืบหาได้หลายคน แต่ในขณะเดียวกัน ลูกน้องเธอก็เดินเข้ามาหาเธอเพื่อคุยอะไรบางอย่าง

“ขออนุญาตครับคุณนูโวร่า”

นูโวร่า : มีอะไรหรือเปล่า ฉันกำลังทำงานอยู่

“ท่านผู้นำอยากให้คุณไปปราศัยในเมืองหน่ะครับ”

นูโวร่า : เฮ้อ งานนี้อีกแล้ว น่าเบื่อจริงๆ

“ว่าแต่ คุณสืบหาตัวพวกทรยศได้หรือยังครับ”

นูโวร่า : ก็บางส่วนแล้วหล่ะ ตอนนี้กำลังส่งไปให้ทางตำรวจลับจัดการหน่ะ

“ก็ขอให้โชคดีกับการทำงานนะครับ”

นูโวร่า : เอาหล่ะ ไปปราศรัยกันดีกว่า ขับรถให้ฉันที // นูโวร่าแต่งตัวแล้วก็ไปขึ้นรถที่ลูกน้องเตรียมไว้ให้

กลับมายังบ้านพักของคาริน่า เธอกำลังเขียนจดหมายกลับบ้าน ในตอนนั้นเอง เพื่อนร่วมงานของเธอก็เข้ามาเยี่ยมเธอในฐานะสมาชิกใหม่ของทีม

“สวัสดี คาริน่า ทำอะไรอยู่เหรอ”

คาริน่า : อ้อ ฉันเขียนจดหมายกลับบ้านอยู่หน่ะ

“เอ๊ะ แต่ทางนั้นจะปลอดภัยอย่างนั้นเหรอ”

คาริน่า : ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีเพื่อนที่ทำงานที่ไปรษณีย์อยู่หน่ะ

“ดีจัง ว่าแต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่หล่ะ”

คาริน่า : ฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังจะใส่ความฉัน ฉันรู้ตัวก่อนเลยหนีมา

“แย่จังเลยนะ ได้ยินว่าตอนนี้ทางเยอรมันกำลังแข็งแกร่งอยู่นี่”

คาริน่า : ตอนนี้ทำได้แค่รออเมริกาเข้าร่วมสงครามสินะ

“นั่นสิ พวกเขาจะรอกันไปถึงเมื่อไหร่นะ”

คาริน่า : ไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่นานแน่นอน

ณ รัฐแอริโซน่า โคเวอร์กลับบ้านมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยเข้าทุกวัน แม่ของเขาก็รอคอยเขาด้วยความเป็นห่วง เมื่อเขากลับมาแม่เขาก็เอาน้ำมาให้เขาดื่มทันที

“อ้าว ลูกจ๊ะ กลับมาแล้วงั้นเหรอ ดื่มน้ำหน่อยสิ”

โคเวอร์ : ขอบคุณครับแม่ กำลังหิวเลย

“ลูกวิ่งทุกวันเลยนะเนี่ย นายอำเภอก็เพิ่งมาคุยกับแม่เรื่องลูกนี่แหละ”

โคเวอร์ : คุยเรื่องอะไรกันเหรอครับ

“เขาจะช่วยเรื่องในการเข้ากองทัพของลูกหน่ะ”

โคเวอร์ : ครับแม่ แต่ผมอยากฝึกตัวเองหน่ะ เข้ากองทัพจะได้แข็งแรงหน่ะ

“โอเคลูก งั้นแม่ไปเตรียมอาหารให้นะ”

โคเวอร์วิ่งไปเปิดวิทยุฟัง ก็พบว่ามีข่าวจากอังกฤษแทรกเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องที่ดันเคิร์ก เขาฟังอย่างใจจดใจจ่อ แล้วเขาก็ดีใจมากที่ทหารสัมพันธมิตรกลับบ้านอย่างปลอดภัย จากนั้นก็เป็นข่าวจากทางฮาวาย ซึ่งเหตุการณ์ยังเป็นปกติ ทำให้เขาเบาใจลงได้ ตอนนี้เขารอแต่จดหมายที่พ่อของเขาจะส่มาให้เท่านั้น

ณ โกดังร้างแห่งหนึ่งในกรุงอัมสเตอร์ดัม เนเธอร์แลนด์ ออก้าถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้ โดยมีชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนที่เขารู้จักบนเรือสำราญมาด้วย เมื่ออก้าตื่นขึ้นมา ก็เริ่มทำการสอบสวนทันที

“แกมาทำอะไรที่เนเธอร์แลนด์ ไอ้หมาคอมมี่”

ออก้า : ฉันมาตามหาเพื่อน ผิดตรงไหนเหรอวะ

“งั้นเหรอ ทำไมแกต้องไปคลุกคลีกับพวกยิวด้วยหล่ะ”

ออก้า : หรือว่าพวกแกรู้ว่าเพื่อนฉันอยู่ที่ไหนหล่ะ

“ปากดีนะแก ป่านนี้เพื่อนแกคงโดนจับเข้าค่ายไปแล้วหล่ะ”

ออก้า : ถ้าพวกแกทำอะไรเพื่อน ฉันเอาแกตายแน่

“ไม่ต้องห่วง แกยังไม่ตายง่ายๆหรอก ตอนนี้แกยังมีประโยชน์กับฉันอยู่” ตอนนั้นเองออก้าก็แอบแกะเชือกที่มัดอยู่ ระหว่างที่พวกมันกำลังปรึกษากัน ออก้ายั่วโมโหพวกมันเพื่อให้พวกมันเข้ามาใกล้ จากนั้นเขาก็แกะเชือกออกมาแล้วแย่งปืนจากมันมาจ่อหัวมันไว้ ทำเอาพวกมันไม่กล้าทำอะไร

ออก้า : พวกแกถอยไปให้หมดนะเว้ย // ออก้าพยายามถอยออกจากโกดัง แต่ตัวหัวหน้าก็ยิงตัวประกันทิ้ง จากนั้นก็พยายามตามล่าตัวออก้ากลับมา

“จับมันให้ได้ อย่าให้มันหนีไปเด็ดขาด”

กลับมายังป่าลึกลับแถวชายแดนกัมพูชา รัตเตรียมของไว้เพื่อจะกลับประเทศของตน ตนจึงถามทางกลับจากสองตายาย ในตอนนั้นเอง พวกมันก็ไล่ตามมาเรื่อยๆ ยายจึงอาสานำทางไป ส่วนคุณตาจะไปคอยถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้

รัต : ขอบคุณมากนะครับคุณตา ถ้าเป็นไปได้ตารีบหนีกลับมาเลยนะครับ ผมไม่อยากให้มันทำร้ายตา

ตา : ไม่เป็นไรหรอก ตาอยู่มาป่านนี้ยังไงก็ตาลูก

จากนั้นเอง ยายก็อาสาพารัตเดินเลาะป่าเพื่อไปยังอีกฝากของชายแดน ในตอนนั้นเองรัตก็ได้ยินเสียงร้องโวยวาย และเสียงปืนดังลั่นมาอีกทาง รัตเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามจะกลับไปช่วยคุณตา แต่ยายห้ามไว้ก่อน

รัต : สงสัยมันคงจะจับคุณตาได้ ผมจะไปช่วยเองครับ

ยาย : ไม่ต้องหรอก ตาเขาคงจัดการได้หน่ะ ไปกันต่อเถอะ

พวกเขาเดินต่อมาเรื่อยๆ จนมาถึงน้ำตกแห่งหนึ่ง จากนั้นยายก็หายไป รัตตกใจมาก พยายามตามหาแต่ก็ไม่เจอ เขาจึงคิดว่าตนเองโดนดีเข้าแล้ว เขาจึงพยายามหนีไปตามทางเรื่อย แต่เหมือนมีอะไรไล่หลังเขามา เขาพยายามหนีสุดชีวิต จนกระทั่ง

“เฮ้ย หยุด”

ทหารนายหนึ่งเล็งปืนไปทางเขา เขาพูดภาษาไทย รัตเลยโล่งใจพูดตอบไปทันที

รัต : ใจเย็นๆ ผมเป็นคนไทย เป็นทหารหน่ะ // เขาโชว์บัตรที่เขาพกมาให้ดู

“อ้าว ผู้กองครับ ไปทำอะไรที่ชายแดนมาครับ”

รัต : เรื่องมันยาวหน่ะ ช่วยติดต่อศูนย์ใหญ่ให้ผมที

“รับทราบครับผม”

รัตยังสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ลึกๆแล้วก็ขอบคุณตายายสองคนนั้น ว่างๆผมจะทำบุญไปให้บ่อยๆนะครับ

กลับมายังกรุงลอนดอน โอแลนนั่งดื่มฉลองกับแฟรงค์ เจ้านายของเขา กับเรื่องที่ปฏิบัติการที่ดันเคิร์ก ได้รับผลที่ดีเกินคาด ในตอนนั้นเองก็มีเพื่อนวิศวกรนั่งดื่มร่วมกับเขาด้วย

แฟรงค์ : เฮ้อ โชคดีมากเลยที่ทหารเรากลับมาอย่างปลอดภัย

โอแลน : ผมว่า พวกมันคงเตรียมการจะบุกอังกฤษแน่ๆครับ

โอเว่น : ฉันว่าไม่มีทาง กองเรือของพวกเยอรมันไม่มีประสิทธิภาพพอ แถมช่องแคบก็เตรียมการไว้พร้อมแล้ว

โอแลน : แต่ฉันว่าเราไม่ควรประมาทพวกมันนะ พวกมันเอาชนะฝรั่งเศสได้ในไม่กี่เดือน พวกมันคงมาเคาะประตูหน้าบ้านเราเร็วๆนี้แน่ๆ

แฟรงค์ : ตอนนี้เราควรจะปรับปรุงเครื่องบินของเราให้สู้กับพวกมันได้ดีกว่า

โอเว่น : เราพยายามจะยึดเครื่องบินมันมาดูส่วนประกอบ แต่ไม่ได้ผลซะทีเนี่ย

โอแลน : ฉันว่า เราควรจะใช้ฝีมือสู้กับพวกมันก่อน รอจนกว่าเราจะคิดค้นได้หน่ะ

แฟรงค์ : แต่ผมว่า พวกเยอรมันคงไม่อยู่รอให้เราคิดทันหรอกนะ

กลับมายังอิตาลี เทเรซ่ายังคงหัวปั่นกับการรักษาคนป่วย แต่โชคยังดีที่กองทัพของเธอยังพอรุกคืบได้บ้าง ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเตือนภัยดังไปทั่วค่าย

“ลูกปืนใหญ่ หาที่หลบเร็ว”

พวกเขารีบหาที่หลบกันให้วุ่น บางส่วนก็ไปถูกเต้นท์รักษาผู้ป่วย เทเรซ่าเอาตัวไปขวางเอาไว้ ลูกปืนใหญ่ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า ทุกอย่างโกลาหล แต่หลังจากที่มันสิ้นสุด พวกเขาก็มาสำรวจความเสียหายและรักษาคนเจ็บ ในตอนนั้นเอง เทเรซ่าต้องไปช่วยแบกคนเจ็บเข้ามาอีก คราวนี้งานก็ล้นมือไปกันใหญ่

“คุณหมอครับ คนนี้เขาเสียเลือดมากเลยครับ”

เทเรซ่า : ให้มอร์ฟีนแล้วพาเขาไปทางนั้นก่อนนะ

“หมอครับ ช่วยดูทางนี้หน่อยครับ”

เทเรซ่า : ฉันไปเอง เอายาฆ่าเชื้อมาให้ฉันด้วย

เทเรซ่าต้องรักษาคนเจ็บซ้ำไปซ้ำมา แต่ยังไงเธอก็ต้องทำ เพราะเธอเป็นหมอนี่หน่า

ทางด้านตะวันออก มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กรุงเทพ ประเทศไทย หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งเขียนงานอยู่บนโต๊ะอย่างเคร่งเครียด ในระหว่างนั้นเอง เพื่อนของเธอก็เดินเข้ามาทักทายและหยอกเธอในทันที

“นี่พิม ทำอะไรอยู่จ๊ะ” ใช่แล้ว เธอชื่อพิม ณิชารีย์ กิจมีเกียรติดี นักศึกษาและนักกิจกรรมที่กำลังโด่งดังในธรรมศาสตร์

พิม : นี่ แก้ว มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ฉันตกใจหมด

“แหม่ เครียดไปได้ ว่าแต่เธอเขียนเรื่องอะไรอีกหล่ะ”

พิม : ก็เรื่องพิพาทที่อินโดจีนหน่ะ ตอนนี้กำลังเป็นที่น่าสนใจเลยเชียวนะ

“ไม่น่าจะไปยุ่งเลยนี่ แถวนั้นก็เป็นของลาว กัมพูชา ไม่เกี่ยวกับเราซะหน่อย”

พิม : ใครว่าหล่ะ นั้นเป็นดินแดนของเราในอดีตเลยนะ ฉันค้นคว้ามานานกว่าจะเอามาเขียนได้เนี่ย

“เหรอ แล้วเธอจะทำยังไงต่อหล่ะ”

พิม : ฉันเหรอ ว่าจะเขียนเป็นบทความเล็กๆแจกเป็นใบปลิวหน่ะ

“ก็ดีนี่ ยังไงก็สู้ๆนะ”

ณ กรุงลอนดอน เจลามี่กลับมายังบ้านพักของตัวเอง ในขณะนั้นเอง เขาก็ได้รับคำสั่งให้ไปพบกับทูตอเมริกา เพื่อหารือเกี่ยวกับแนวทางในการก่อการที่โปแลนด์ เมื่อเจลามี่มาถึง พวกเขาก็นั่งคุยกันทันที

โจส : สวัสดีคุณเจลามี่ ผมโจส สมิทธ์ ยินดีที่ได้รู้จัก

เจลามี่ : ครับผม ขอคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านนะครับ

โจส : ผมทราบนะว่าตอนนี้ประเทศของคุณถูกยึดครอง เรากำลังหาทางช่วยอยู่ // ในตอนนั้นเอง แซคเผลอลืมของในห้องของโจส ทำเอาสองคนตกใจเล็กน้อย

แซค : ขอโทษครับ ผมลืมของนิดหน่อยหน่ะ

โจส : ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลย

แซค : ผมได้ยินพวกคุณพูดถึงเรื่องที่โปแลนด์กันอยู่หน่ะ พวกคุณกำลังจะทำอะไรกันครับ

เจลามี่ : นี่ นายรู้ได้ยังไงกันเนี่ย

แซค : ก็ผมได้ยินซักพักนึงแล้วหล่ะ ผมอยากจะบอกว่า ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะลงมือนะครับ

โจส : ทำไมถึงคิดแบบนั้นหล่ะ

แซค : ตอนนี้โซเวียตยังจับมือกับเยอรมันอยู่ ถ้าทำไปเราจะขาดการสนับสนุนนะครับ

เจลามี่ : นายจะบอกว่า ให้รอไปโดยไม่มีกำหนดงั้นเหรอ

แซค : ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เพราะอีกไม่นานพวกเขาคงทำสงครามกันแน่

โจส : จริงเหรอ แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องรบกันด้วยหล่ะ

แซค : ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ไว้ใจกันมานานพอสมควรหน่ะครับ เออผมได้ของๆผมแล้ว ผมไปก่อนนะครับ // จากนั้นแซคก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

อีกด้านหนึ่ง พวกเด็กๆก็ยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่เดิม ในตอนนั้นเอง อเล็กซ์ก็กลับมาทันที หลังจากที่คุยกับแคทเทอรีนเสร็จ

ธิน : กลับมาเร็วจัง เธอคุยอะไรกับคุณน้าอย่างงั้นเหรอ

อเล็กซ์ : ฉันมีอะไรจะบอกกับทุกคน แต่พวกนายอย่าไปบอกน้าเขานะ

ธิน : ว่ามาสิ

อเล็กซ์ : ในอนาคตคุณโจสจะแต่งงานกับน้าแคท แล้วจะไปอเมริกาด้วยกันหน่ะ

แซค : หมายความว่า ที่ฉันเข้าใจเรื่องคุณโจสก็ถูกสินะ

โอ๊ค : ว่าแต่ พวกนายอยากจะไปอเมริกากันหรือเปล่าหล่ะ

โซเซีย : ฉันอยากไปนะ ไปเที่ยวที่นั่นน่าสนุกดีนะ

นาวิน : ฉันว่า ฉันคงจะไม่ไปหรอก

โซเซีย : ทำไมหล่ะ

นาวิน : ช่วงนี้ฉันฝันถึงคุณปู่ฉันบ่อยๆ ท่านบอกว่าให้พวกเรารีบกลับโลกอนาคตซะ ครั้งล่าสุดดูท่าทางท่านเป็นกังวลมากเลยนะ

เอม : จริงด้วยสิ พวกเรามาจากอนาคตกันนี่หน่า ลืมไปแล้วเหรอ

ออย : นั่นดิ ถ้าพวกนายไม่บอกฉันคงจะลืมไปแล้วนะเนี่ย

แซค : ถ้าจะกลับ ฉันจะลากพวกนั้นกลับไปด้วย

โอ๊ค : ทำไมหล่ะ ปล่อยพวกนั้นติดแหงกที่นี่ดีแล้วหล่ะ

แซค : ถ้าพวกนั้นเปลี่ยนประวัติศาสตร์ มันจะเกิดผลเสียใหญ่เลยนะ

นาวิน : ฉันเห็นด้วย ฉันจะสู้เพื่อจะกลับโลกอนาคตให้ได้ มีใครจะเอาด้วยบ้าง

ทุกคนตกลงกันพร้อมจะสู้ และกำจัดพวกนาซีได้ถ้าเกิดว่าจำเป็น จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มเหล้าด้วยกัน

======================================================================

ฉลองวันเกิด (เกิดอยากจะอัพ)

วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร พลังงานมา

ตอนต่อไปจะข้ามเวลาไปยาวหน่อย เพื่อเข้าสู่สงครามเต็มรูปแบบ พวกเขาจะรอดหรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าเด้อ