The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #7 : ตั้งแก๊งค์

เกมได้เริ่มต้นขึ้น พวกมันเป็นคนเริ่มก่อน พวกมันเลี้ยงลูกไปทั่วสนาม แต่ซื่อหงและคนอื่นๆสกัดพวกมันได้อย่างยอดเยี่ยม

โลกิน : แบบนั้นแหละพวก เอาให้มันตายห่าไปเลย

โทจัง : แต่พวกมันอึดกันมากเลย เรานำเท่าไหร่ มันก็ตามเร็วอย่างกับจรวดเลย

พวกมันเล่นไปเรื่อยๆจนนำได้ ทำเอาซื่อหงแทบจะบ้าไปเลย

เวร่า : แบบนี้ต้องทำอะไรหน่อยแล้วหล่ะ ไม่งั้นแย่แน่ๆ

เดลแคน : นั้นสิ พวกมันนำเราแล้วเนี่ย

เดลอา : คงต้องเปลี่ยนคนเล่นใหม่แล้วหล่ะ

ในตอนนั้นเอง นากะก็เดินไปคุยกับซื่อหง

นากะ : ฉันลุยเอง

ซื่อหง : โห นากะ ฉันชนะพวกมันได้นะ

นากะ : นายประมาทเกินไป ฉันจัดการเองดีกว่า // จากนั้นนากะก็เปลี่ยนตัวกับซื่อหงเพื่อเล่นเอง

พวกเขาพยายามสู้ต่อ นากะเลี้ยงบาสส่งให้โซเซีย โซเซียส่งให้ออก้า ออก้าเลี้ยงผ่านพวกมันจากนั้นก็กระโดดดั๊งค์ได้ จนแต้มนำพวกมันแล้ว

พวกมันพยายามไล่ตามให้ทัน แต่โอ๊คกับฮานสกัดมันไว้แล้วส่งต่อให้นากะ จากนั้นก็ชู้ตใส่พวกมัน

ดาริน : ไปเลย แบบนั้นแหละดีมาก

มาเรียน่า : นากะ สู้เขานะ!!

แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันก็เผลอศอกใส่โอ๊ตกับโซเซีย ทำเอาฝ่ายของนากะไม่พอใจ

เฮสเตอร์ : เฮ้ย ทำไมพวกนายเล่นแบบนี้วะ

ไอล่า : ใช่ แบบนี้มันโกงนี่หว่า

“โกงอะไรของพวกแกวะ พวกแกมันอ่อนแอเองนี่หว่า”

นากะ : เอาแบบนี้ใช่มั้ย ได้ พวกนาย มีใครเล่นแทนสองคนนี้ได้บ้าง

เดลแคน : ฉันลุยเอง

เฮสเตอร์ : ฉันเอาด้วย

โลกิน : ฉันก็ลุยเหมือนกัน

เวร่า : แบบนี้ฉันก็ลุยด้วยเหมือนกัน

โทจัง : เธอจะไหวเหรอเวร่า

เวร่า : ไม่ต้องห่วง บาสแค่นี้กระจอกน่า // หลังจากที่เปลี่ยนตัว พวกเขาก็ลงไปลุยกับพวกมัน

พวกเขาเลี้ยงบาสไปทั่วทั้งสนาม พวกมันพยายามสกัด แต่ก็ไม่เป็นผล ทางด้านโอ๊คกับโซเซียที่บาดเจ็บ ฮานและออก้าก็ช่วยกันดูแลอยู่

ออก้า : เจ็บตรงไหนหรือเปล่า มาเดี๋ยวฉันช่วยดูให้นะ

ฮาน : ฉันว่านะ ต้องหาอะไรมาประคบเขาก่อนดีกว่า

ในตอนนั้นเอง พวกมันก็พยายามเลี้ยงลูกมาจะชู้ตใส่ห่วง แต่นากะกระโดดขวางทางไว้ จากนั้นก็เลี้ยงผ่านพวกมัน จากนั้น

ย้าก!!!

เขาชู้ตลงห่วงได้สำเร็จ ทำเอาเพื่อนๆของเขาเฮลั่นทั้งสนาม

โอ๊ค : เย้ พวกเราชนะแล้ว

โซเซีย : เยี่ยมไปเลยเพื่อน

ซื่อหง : ไปเลยพวกเอง เก็บของกลับบ้านพวกแกไปเลย // พวกมันเสียหน้าแต่มันประกาศไว้ว่าจะมาเอาคืนพวกของนากะให้ได้

ที่สถานีตำรวจ L.S.P.D พวกเขาประชุมกันเรื่องการจับกุมการซื้อขายยาเสพติดครั้งใหม่

ผู้การสมิทธ์ : เอาหล่ะ วันนี้จะมีการส่งยาล็อตใหญ่นะระหว่างพวกคนดำกับพวกรัสเซียนะ ผมอยากให้พวกคุณรู้ เรื่องนี้เราต้องทำให้สำเร็จ เพราะเราจะสามารถสาวได้ถึงตัวการใหญ่ได้

แซค : แล้วกฎการปะทะหล่ะครับท่าน

ผู้การสมิทธ์ : พยายามให้สูญเสียน้อยที่สุด

เจน : แล้วเริ่มปฏิบัติการเมื่อไหร่คะ

ผู้การสมิทธ์ : คืนนี้ 4 ทุ่ม แต่พวกคุณไปดักซุ่มรอก่อนได้เลยนะ เอาหล่ะ หมดคำถามแล้ว ไปได้ครับ // พวกเขาทั้งสองคนออกไปปรึกษากันว่าจะเอายังไงต่อไป

ทางด้านพวกเด็กๆ หลังจากที่แข่งบาสชนะเสร็จแล้ว พวกเขาก็มาพักผ่อนกันที่ลานกว้างแถวนั้น พวกขาดูมีความสุขมากที่ชนะพวกมันได้

ในตอนนั้นเอง นากะก็นั่งคิดอะไรไปพลางๆ มาเรียน่าเห็นเขาจึงมานั่งคุยด้วย

มาเรียน่า : ขอนั่งด้วยคนนะ

นากะ : ได้สิ

มาเรียน่า : วันนี้นายเก่งมากๆเลยนะ

นากะ : ขอบใจมากนะ

มาเรียน่า : เธอคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ

นากะ : ฉันว่า บางครั้งถ้าเราจะเอาชนะเรื่องร้ายๆพวกนี้ได้ เราต้องร้ายกว่า

มาเรียน่า : เธอหมายความว่าไงเหรอ

นากะ : ฉันคิดจะตั้งแก๊งค์ // มาเรียน่าได้ยินดังนั้น เลยดึงมือนากะไปหาเพื่อนคนอื่นๆ

มาเรียน่า : ทุกคน ฉันมีอะไรจะบอก นากะเขาอยากจะตั้งแก๊งค์หน่ะทุกคน

โลกิน : เอาจริงดิ เยี่ยมไปเลยนะ

โซเซีย : ฉันเข้าแก๊งค์ด้วย ขอเป็นมือขวานายนะ

ออก้า : ฉันจะเข้าด้วยนะ

โซเซีย : นายมีแก๊งค์ของนายอยู่แล้วนี่ อะไรของนาย

ออก้า : ก็ฉันจะมารวมแก๊งค์กับนาย นายไม่ดีใจเหรอ // โซเซียเบะปากแต่ในใจก็แอบยิ้ม

โอ๊ค : ก็ดีเหมือนกันนะ แต่จะเป็นแก๊งค์แบบไหนดีหล่ะ

โทจัง : แก๊งค์เรียกค่าคุ้มครองดีมั้ย

ฮาน : ฉันว่าแบบนั้น มันก็ไม่ต่างจากพวกกุ๊ยนั่นหน่ะสิ

โลกิน : ฉันว่า น่าจะทำเป็นแบบโรบินฮู้ดดีมั้ยหล่ะ

เวร่า : น่าจะดีนะ แต่ว่าตอนนี้แก๊งค์เราคนน้อยไปนะ

เดลแคน : ฉันขอร่วมแก๊งค์ด้วยแล้วกันถ้าแบบนี้

เดลอา : หนูเอาด้วยพี่ๆ อยากร่วมด้วย

ดาริน : อืม แต่ฉันว่าถ้าจะมีแก๊งค์เนี่ย ต้องมีอาณาเขตที่แน่นอนนะ

ซื่อหง : ก็นี่ไง เขตของเราอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้นี่แหละ

มาเรียน่า : ฉันว่าไม่น่าจะพอนะ น่าจะหาเพิ่มอีกนิดนึงนะ

เฮสเตอร์ : การปฏิวัติโลกของเราได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เย้ๆ

ไอล่า : แนะ เพลาๆเรื่องพวกนี้หน่อยเถอะ ว่าแต่ชื่อแก๊งค์ของเราจะชื่ออะไรดีหล่ะ

พวกเขาเลือกชื่อแก๊งค์กันอยู่นาน จนสุดท้ายได้ชื่อแก๊งค์ว่า The Coverage ซึ่งหมายความว่า ผู้มาช่วยเหลือ

นากะ : แก๊งค์ของเรา The Coverage เราจะช่วยเหลือสังคมที่น่ารังเกียจจากพวกกุ๊ยน่ารังเกียจ

โลกิน : หง่ะ ชื่อเหมือนหนังทำเงินร้อยล้านเลยแหะ

โทจัง : แล้วงานแรกของเราจะทำอะไรกันดีหล่ะ

นากะ : ก่อนอื่นเลยนะ เราจะรวบรวมเด็กคนอื่นๆที่ถูกรังแกมาเข้าร่วมกับเรา เพื่อปกป้องเมืองนี้จากพวกนักเลงยังไงหล่ะ

โอ๊ค : ก็ได้ งั้นเราเริ่มกันเย็นนี้เลย

ที่ซอยแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นทางเข้าบ้านของคิร่า ในตอนนั้น เธอกำลังนั่งคุยแชทกับหนุ่มคนสนิทของเธอ ซึ่งตอนนี้กำลังทำสงครามอยู่ในตะวันออกกลาง

คิร่า : ทำอะไรอยู่อ่ะ คิดถึงจัง

ฮาเกน : อยู่ที่ค่ายจ้า // ส่งรูปให้ดู

คิร่า : เมื่อไหร่จะกลับมาอ่ะ เป็นห่วงนะ

ฮาเกน : อุ๊ย ปลื้มใจจังเลย ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบกลับไป แล้วพาคุณออกไปจากเมืองนรกนั้นให้ได้

คิร่า : ฉันจะรอเธอนะ

ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะมาจากด้านนอก เธอรีบออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นก็มีการโต้เถียงกันด้านนอก

“จะกลับไปดีๆมั้ย”

“ยังไงฉันก็ไม่กลับไปหรอก ฉันยอมตายดีกว่า”

“ก็ได้ งั้นลากมันไปเลย”

พวกมันรุมซ้อมและพยายามลากตัวชายคนนั้นไป แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาช่วยไว้

“หยุดนะ ห้ามแตะต้องเขาเด็ดขาด”

“แล้วมาเสือกอะไรด้วย จัดการมันเลย”

มันเปลี่ยนไปเล่นงานหญิงคนนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เก่งกว่า จัดการพวกมันซะจนหมอบ แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันก็มากันเพิ่ม พวกเขาสองคนไม่รู้จะทำอะไรต่อ คิร่าเห็นท่าไม่ดีเลยเรียกเธอเข้ามาในบ้าน

คิร่า : พวกเธอนี่หาเรื่องจริงๆ หลบอยู่ในนี้ก่อนแล้วกัน ที่นี่ปลอดภัย แล้วพวกเธอเป็นใครกันเนี่ย

ลอเรน : ฉันลอเรน ส่วนนี่น้องที่ฉันช่วยไว้ อังเดร ขอบคุณที่ช่วยเรานะ

อังเดร : ยังไงผมก็ไม่กลับไปอีกแล้วนะ

ลอเรน : แล้วใครให้เธอกลับไปหล่ะ เธอปลอดภัยแล้วนะ

คิร่า : อยู่ที่นี่ซักพัก รอพวกมันไปกันหมดก่อนก็แล้วกัน

ในตอนนั้นเอง พวกของนากะก็พากันใช้ผ้าปิดหน้าปิดตา แล้วออกไปออกสำรวจข้างนอก ในช่วงเดียวกันกับที่แซคกับเจนกำลังนำทีมไปดักจับพวกส่งยา

แซค : เจน สั่งหน่วยของเราให้พร้อมทุกเมื่อเลยนะ

เจน : รับทราบ

ในไม่กี่อึดใจ ขบวนรถหรูก็ขับเข้ามายังโกดังร้าง จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆลงมาจากรถแล้วเริ่มการเจรจาซื้อขายยากัน

เจน : พวกมันส่งยากันแล้ว ขอคำสั่งโจมตี

แซค : เอาหล่ะ โจมตีได้

พวกตำรวจทำการจับกุมได้อย่างรวดเร็ว

แซค : พวกแกโดนจับแล้ว

“พวกมึงแน่ใจเหรอ”

ในตอนนั้นเอง ก็มีพวกมันถือปืนบุกเข้ามากันยกใหญ่ ฆ่าหน่วยของแซคไปมากมาย ทำเอาพวกเขาต้องถอยเข้าไปในตึก

เจน : เราโดนหลอกแล้ว จะทำยังไงดีหล่ะ

แซค : เรียกกำลังเสริมสิ

เจนพยายามโทรเรียกแต่ไม่มีสัญญาณเลย พวกเขาเลยต้องแยกย้ายกันหนี แซคโดนยิงจนเดินไม่ไหว ในขณะที่เจนก็ต้องต้านเอาไว้

ในตอนนั้นเอง พวกของนากะก็แอบดูอยู่ห่างๆ

ซื่อหง : เราจะเอายังไงดีหล่ะ ตำรวจพวกนั้นกำลังแย่นะ

นากะ : เอางี้ เราแยกกันไป ช่วยเหลือพวกเขานะ แต่ที่สำคัญ อย่าให้ใครเห็นหน้าเรานะ

พวกเขาแยกย้ายกันไปจัดการพวกมันทีละคน นากะวิ่งไปพาแซคที่เพิ่งจะโดนยิงบาดเจ็บไปหาที่พัก โอ๊ค ฮาน โซเซีย ออก้าไปยิงสกัดพวกมันไว้ ทางด้านซื่อหงก็พาเจนที่ปลอดภัย โทจัง เดลอา มาเรียน่า ดาริน เดลแคนกำลังไปช่วยตำรวจที่บาดเจ็บในขณะที่คนอื่นๆยิงสกัดมันไว้ และในตอนนั้นเอง เวร่า โลกิน เฮสเตอร์และไอล่าแอบไปเรียกตำรวจให้มาช่วย จนตำรวจก็กำลังมาเสริมอย่างเร็วไว

นากะ : เอาหล่ะ พวกเรา แยกย้ายกันหนีก่อนเถอะ

โซเซีย : แล้วซื่อหงไปไหนหล่ะเนี่ย

โอ๊ค : เขาไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เรารีบหนีกันก่อนดีกว่า

พวกเขาพยายามแยกย้ายกันหนีเนื่องจากตำรวจเคลียร์พื้นที่ได้หมดแล้ว จ่าคนหนึ่งเห็นแซคกำลังบาดเจ็บเลยเข้าไปดูอาการ

จ่า : คุณแซค เป็นไงบ้างครับ

แซค : ผมไม่เป็นไร แล้วเจนอยู่ที่ไหนหล่ะ

จ่า : เดี๋ยวผมช่วยตามหาให้นะครับ

พวกเขาตามหาเจนไปทั่วทั้งตึก แต่ไม่รู้ว่าเจนอยู่ที่ไหน ในตอนนั้นเอง ก็มีโทรศัพท์ดังเข้ามา ซึ่งนั้นก็เป็นโทรศัพท์ของแซคเอง

แซค : ฮัลโหล

ทริช : แซค นี่ฉันเอง วันนี้ไม่เห็นนายมาทานข้าวกับฉันเลยนะ

แซค : ขอโทษด้วยนะ มีเรื่องนิดหน่อยหน่ะ ไปเจอฉันได้ที่โรงพยาบาลนะ

ทริช : ห่ะ จริงเหรอ ได้ๆๆเดี๋ยวฉันจะไปนะ

ทางด้านเจน ซึ่งซื่อหงพาเธอมาหาที่หลบพวกมัน แต่ในตอนนั้นเจนก็ตื่นพอดี เจนคิดว่าซื่อหงจะทำอะไรเธอเลยขัดขืน

เจน : ปล่อยฉันนะคนบ้า พาฉันมาทำไม

ซื่อหง : เอ้าคุณ ผมอุตส่าห์ช่วยคุณนะ ปล่อยก็ได้ // เขาวางเธอลง

เจน : นายทำอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย แล้วนายเป็นพวกมันหรือเปล่า

ซื่อหง : ผมช่วยคุณเอาไว้นะ

เจน : ก็ไม่รู้นี่หน่า เห็นนายหน้าตี๋ๆนี่ แล้วเข้าเมืองผิดกฎหมายหรือเปล่าเนี่ย // ซื่อหงได้ยินเลยไปนั่งเข่าทรุดอยู่ตรงนั้น

เจน : ขอโทษนะ ฉันแค่อยากรู้หน่ะ แต่ก็ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉันเอาไว้

ซื่อหง : ไม่เป็นไร ผมชินแล้วหล่ะเรื่องแบบนี้ ผมไม่ได้ตาสีฟ้า ผิวขาวแบบคุณนี่

เจน : ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ว่าแต่ นายเป็นใครเหรอ

ซื่อหง : ผมซื่อหง แล้วคุณตำรวจหล่ะ

เจน : ฉันเจน เรียกฉันหมวดเจนก็ได้ ขอบคุณมากนะชาวจีน

ซื่อหง : ผมเป็นคนไต้หวันต่างหากเล่า // แต่ในตอนนั้นเอง พวกตำรวจก็กำลังจะเดินเข้ามา ซื่อหงเลยต้องหนีไปก่อน ปล่อยให้ตำรวจคนอื่นๆไปช่วยเจนเอาไว้

ทางด้านนากะ พวกเขาหนีออกมาจากตึกแล้วเดินไปต่อยังถนนหลักเพื่อกลับบ้านของพวกเขา

โลกิน : โคตรมันส์เลยนะวันนี้

เวร่า : จริง เห็นด้วย ถ้ามีแบบนี้ทุกวันก็หนุกสิ

ดาริน : บ้าเหรอ เหนื่อยจะตายชัก

แดลแคน : ช่างเถอะ ยังไงเราก็ยังรอดกลับมานะ

แดลอา : อ้า แล้วซื่อหงเขาไปไหนหล่ะ

มาเรียน่า : ไม่เป็นไรหรอก นากะบอกเขาเอาตัวรอดได้

นากะ : นั่นสิ ป่านนี้คงไปรอที่บ้านแล้วหล่ะ ตอนนี้เราก็กลับบ้านกันก่อนเถอะ

======================================================================

แค่งานแรกพวกเด็กๆก็หอบขึ้นกันแล้ว แล้วงานต่อไปจะเป็นอย่างไรต่อ ติดตามต่อตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์และให้กำลังใจด้วยนะครับ

ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้อัพวันก่อนๆ เผอิญป่วย + เรียนหนักเพราะใกล้สอบแล้ว แหะๆๆๆ