The Mask Land - สมรภูมิแยกแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #21 : จบสงคราม!!

หลังสิ้นเสียงปืนใหญ่ เงาพาเพื่อนคนอื่นๆไปที่สนามเพลาะ เพื่อตั้งรับการโจมตีครั้งสุดท้ายของพวกมัน ซึ่งพวกมันก็เคลื่อนกำลังมาใกล้จะถึงแล้ว

อนูบิส : นายไหวแน่นะ

เงา : พอได้อยู่หน่ะ จากนี้เราคงต้องวัดดวงกันแล้วหล่ะ

ระหว่างนั้น เนสซี กระดาษกับความมืดก็กลับมาพอดี

โซ่ตวง : เออนี่พวกนาย หัวหน้าเป็นไงบ้างอ่ะ

เนสซี : แค่สลบไปหน่ะ ราชินีกับแฮมเตอร์กำลังเฝ้าอยู่

ดอกฝ้าย : ใช่ๆ คุณจอมยุทธ์ยังหายใจอยู่ ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ

ความมืด : พวกมันมาถึงไหนกันแล้วหล่ะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ฉันว่าอีกไม่นานแล้วหล่ะ เสียงรถถังมันอยู่ใกล้ๆนี่เอง

กระดาษ : เดี๋ยวขอส่องกล้องดูก่อนนะ // กระดาษส่องกล้องไปยังแนวข้าศึก

หมาป่าดำ : เป็นยังไงบ้างอ่ะ ถึงไหนแล้ว

กระดาษ : รถถังมันมีไม่มาก ส่วนใหญ่มีแต่รถหุ้มเกราะแล้วก็พวกเดินเท้าหน่ะ

นางฟ้า : หมายความว่า พวกมันคงเหลืออาวุธอีกไม่มากแล้วสินะ

โจกกี้เกล : แบบนี้เราก็พอสูสีกับมันสินะ

แต่ระหว่างนั้นเอง ปืนใหญ่ของพวกมันก็ยิงมาอีกรอบ ทำเอาพวกเขาต้องหลบอยู่ในสนามเพลาะอีกครั้ง

ทางด้านราชินีกับแฮมเตอร์ ซึ่งกำลังดูอาการของจอมยุทธ์อยู่

ราชินี : หัวหน้าเป็นไงบ้างอ่ะ

แฮมเตอร์ : ไม่เป็นไรมากหรอก แค่สลบจากแรงกระแทกหน่ะ

ราชินี : แล้วพวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้างหล่ะ

แฮมเตอร์ : นั้นสิ ฉันก็เป็นห่วงพวกเขาเหมือนกัน

ระหว่างนั้นเอง จอมยุทธ์ก็พยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ทำเอาทั้งสองคนต้องมาดูอาการ

แฮมเตอร์ : หัวหน้า ฟื้นแล้วเหรอคะ

จอมยุทธ์ : ทำไมผมลุกไม่ขึ้นเลยเนี่ย สายตาผมก็มัวด้วย

ราชินี : คงต้องให้หมอมาดูแล้วหล่ะค่ะหัวหน้า

จอมยุทธ์ : ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ขอปืนให้ผมหน่อยเถอะครับ

แฮมเตอร์ : อย่าเลยค่ะหัวหน้า

ราชินี : นั้นสิคะหัวหน้า เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วงหัวหน้าคะ

จอมยุทธ์ : ผมเวียนหัวหน่ะ // จากนั้นจอมยุทธ์ก็หลับไปซะดื้อๆ ทำเอาทั้งสองคนตกใจมาก

แฮมเตอร์ : เราว่าส่งไปหาหมอที่แนวหลังเถอะ

ราชินี : นั้นสิ พาหัวหน้าไปกันเลยดีกว่า

ในระหว่างที่ด้านหลังกำลังตกใจ ด้านหน้าก็กำลังปะทะกันอย่างหนัก

เงา : มันเอาแต่ยิงปืนใหญ่แบบนี้หมายความว่าไงวะ

อนูบิส : สงสัยพวกมันคงจะหมดคนแล้วหล่ะมั้ง

เนสซี : ถ้าพวกมันไม่มีรถถังมา นั้นก็คือมันเริ่มหมดแรงแล้วสินะ

ดอกฝ้าย : แต่เราก็ไม่ควรจะประมาทนะ

แต่ระหว่างนั้น พวกมันก็บุกเข้ามาเรื่อยๆราวสายน้ำหลาก มันพยายามปีนขึ้นเขาเพื่อจะยึดที่มั่น แต่พวกของเงาก็ยันพื้นที่ไว้ได้อยู่

กระดาษ : อยู่หลังฉันไว้นะ ครั้งนี้คงจะหนักหนาน่าดูเลยหล่ะ

หมาป่าดำ : ฝันเถอะย่ะ นายสิต้องอยู่หลังฉัน ฉันรบมาเยอะกว่านายนะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : แหม่ มัวแต่เถียงกันอยู่ได้เนี่ยพวกเธอ สู้กับพวกมันก่อนสิ

ความมืด : นี่ จริงจังกันหน่อยสิพวกนายเนี่ย

พวกนั้นบุกเข้ามาเรื่อยๆ จนแนวหน้าแทบจะต้านไม่ไหวแล้ว

นางฟ้า : ถ้าพวกเราไม่ถอย เราจบเห่แน่

โจกกี้เกล : นั้นสิ พวกมันมาอย่างกะมดเนี่ย

อนูบิส : เงา นายจะทำยังไงก็แล้วแต่นายนะตอนนี้

โซ่ตวง : ใช่ เราจะทำตามที่นายบอกเองหล่ะ

เงา : โอเค งั้นสั่งให้พวกเราถอนกำลังไปยังแนวป้องกันอีกชึ้นสองด่วนเลย เอาอาวุธไปให้ได้มากที่สุดนะ

อนูบิส : ฉันจะไปคุ้มกันเอง

โซ่ตวง : ฉันไปด้วยๆ

พวกเขาทำการถอนกำลังไปยังแนวป้องกันชั้นที่สอง ซึ่งเป็นอะไรที่ทุลักทุเลพอสมควร เนื่องจากผู้พันจอมยุทธ์ไม่ได้ประจำการที่นั่น พวกเขาขนปืนกลและอาวุธหนักไปเท่าที่จะขนไปได้ เพื่อไปหลบที่ป้องกันชั้นสอง

โจกกี้เกล : นางฟ้า ไปหลบที่แนวหลังก่อนเลย ทางนี้ฉันจัดการเอง

นางฟ้า : งั้นฉันฝากด้วยนะ

กระดาษ : เธอรีบขึ้นไปก่อนนะ ฉันจะสกัดมันให้ ล

หมาป่าดำ : ทำไมต้องเป็นฉันหล่ะ

กระดาษ : ก็เธอเก่งกว่าฉันยังไงหล่ะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : เรารีบไปกันเถอะ พวกมันบุกเข้ามาแล้วนะ

ความมืด : นั้นสิ งั้นเธอไปก่อนเลย ฉันจะคุ้มกันให้

ที่ฐานบัญชาการ คิงอีกาดำก็ดูสถานการณ์แนวหน้าจากแนวหลังเพื่อประเมินสถานการณ์การสู้รบ

แมวตาเดียว : เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมงก่อนที่สัญญาหยุดยิงจะมีผลครับ

คิงอีกาดำ : ที่นี่ก็อยู่ที่ทหารของเราแล้วสินะ

ระหว่างนั้นเอง จิงโจ้กับทุเรียนก็เดินเข้ามาหาพ่อของเขาพอดี

จิงโจ้ : พ่อครับ ผลารรบไปถึงไหนแล้วครับ

คิงอีกาดำ : กำลังดุเดือดเลยหล่ะ

ทุเรียน : นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงแล้วสินะครับ ที่สัญญาจะมีผล

คิงอีกาดำ : ใช่แล้วหล่ะลูก

จิงโจ้ : ความจริงผมออกไปสู้ด้วยก็ได้นะครับ

คิงอีกาดำ : อย่าดีกว่าลูก เดี๋ยวทหารคนอื่นๆก็ต้องมาเป็นห่วงลูกอีกนะ

ทุเรียน : นั้นสิครับพี่ ผมว่ารอดูไปก่อนดีกว่า

ทางด้านแนวหลังของฝ่ายคอมมิวนิสต์ ซึ่งกำลังรอผลการรบอยู่

เทวดา : ผลการรบเป็นยังไงบ้างหล่ะ

ผีเสื้อสมุทร : ตอนนี้แนวหน้าของพวกมันเริ่มถอยไปที่แนวป้องกันชั้นสองแล้วหล่ะ

เทวดา : อะไรนะ ยังไม่ชนะอีกเหรอ ฉันนึกว่าจะยึดเมืองได้อยู่แล้ว

ผีเสื้อสมุทร : พวกมันต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งเลยหล่ะ

เพชร : ไม่น่าเป็นไปได้นะ

เทวดา : ไหนคุณบอกแนวรบที่คุณบอกให้ผมเข้าตีหน่ะอ่อนแอมากไงคุณ

เพชร : เป็นไปไม่ได้ ฉันอยากรู้ว่าใครบัญชาการแนวรบนั้น

ผีเสื้อสมุทร : ผู้พันจอมยุทธ์ วีรบุรุษคนดังไงหล่ะ

เพชร : ว่าแล้ว ฉันว่าแล้ว ลำพังพวกมันคงจะป้องกันได้ไม่นานขนาดนี้หรอก

เทวดา : มันเคยต่อยหน้าฉันด้วย

ผีเสื้อสมุทร : หรือว่าเราจะถอยออกมาแล้วไปโจมตีแนวอื่นดีหล่ะ

เทวดา : เราหันหลังกลับไม่ได้แล้ว สั่งทหารทั้งหมด พุ่งไปยังด้านนั้นเลย

หลังจากที่พวกเขาหนีมายังแนวป้องกันชั้นที่สอง พวกเขาต้องปะทะกับมันต่อ จนทหารเริ่มจะหมดแรงทั้งสองฝ่าย

เงา : ตอนนี้เราต้องการกระสุนเพิ่ม

โซ่ตวง : แล้วก็ยารักษาเพิ่มด้วย

นางฟ้า : เดี๋ยวฉันไปที่แนวหลังไปเอาของมาให้พวกนายนะ

นางฟ้าวิ่งกลับไปยังแนวหลัง เพื่อไปเอายารักษาโรคและกระสุน นางฟ้าสั่งให้ทหารเอาของพวกนี้กลับไปที่แนวหน้า แต่ระหว่างทางกลับ นางฟ้าก็โดนเหล่าเชลยที่ห้องขังพังจับตัวไว้

“ว้าว พวกเรา เรามีอาหารกินกันแล้ววันนี้”

นางฟ้าพยายามต่อสู้กับพวกมัน แต่มันคนหนึ่งก็ต่อยท้องนางฟ้าแล้วก็ลากเข้าไปในกระท่อม จากนั้นก็พยายามถอดเสื้อนางฟ้า

“สุดยอด งานนี้ฉันขอก่อนแล้วกันนะ”

แต่ไม่ทันไร ก็มีก้อนหินพุ่งตรงมาเข้าหัวมัน ซึ่งคนปาก็คือจระเข้นั่นเอง

“ปล่อยเธอซะ”

“จะเก็บไว้แดกคนเดียวเหรอมึง ข้ามศพพวกกูไปก่อนสิ”

มันพยายามเข้าทำร้ายจระเข้าแต่จระเข้เก่งกว่า เลยซัดพวกมันจนล้ม จากนั้นเขาก็พานางฟ้าหนีออกมา แต่ระหว่างนั้น มันก็เอาปืนยิงเข้าที่ขาของจระเข้

จระเข้ : รีบหนีไปเร็ว

นางฟ้า : ไม่ ฉันไม่ทิ้งคุณเด็ดขาด

“ห่ะ หมดมุกแล้วสินะมึง ตายซะเถอะ”

แต่ไม่ทันไร โจกกี้เกลก็โผล่มาแล้วยิงเชลยพวกนั้น ส่วนคนที่เหลือก็โดนจับไปจนหมด

นางฟ้า : เราปลอดภัยแล้ว

โจกกี้เกล : แกทำอะไรนางฟ้าวะ // เอาปืนจ่อหัวจระเข้

นางฟ้า : อย่า เขาช่วยฉันไว้ เขาบาดเจ็บด้วย

โจกกี้เกล : แล้วนี่จะทำยังไงต่อหล่ะ

นางฟ้า : ฉันจะพาเขาไปรักษาที่แนวหลังก่อน เธอไปช่วยคนอื่นๆเถอะ

นางฟ้าพาจระเข้ไปรักษาที่แนวหลัง จากนั้นก็ผ่าตัดเอากระสุนที่ขาเขาออกมาแล้วก็ทำแผลให้ จากนั้นก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี

นางฟ้า : ฉันขอบคุณมากเลยนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่คุณต้องเจ็บตัวเพราะฉัน

จระเข้ : ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาแถวนี้หน่ะ

นางฟ้า : ก็ฉันมีงานของฉันนี่หน่า

จระเข้ : แล้วเพื่อนของเธอที่แนวหน้าหล่ะเป็นไงบ้าง

นางฟ้า : พวกเขาเก่งอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ นี่เธอรู้มั้ย สงครามใกล้จะสงบแล้ว

จระเข้ : แล้วยังไงเหรอ

นางฟ้า : เอ้า เธอก็จะได้กลับบ้านหน่ะสิ

จระเข้ : ฉันคงกลับไปไม่ได้แล้วหล่ะ ฉันกลายเป็นคนทรยศไปแล้ว

นางฟ้า : งั้นเธอก็อยู่กับฉันที่นี่ซะสิ

จระเข้ : อยู่กับคุณ ที่นี่ ผมเนี่ยนะ??

นางฟ้า : ผู้พันจอมยุทธ์กำลังต้องการคนอยู่ เธอน่าจะลองดูหน่อยนะ

ที่แนวหน้า พวกเขากำลังต่อสู้อย่างดุเดือด ซึ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่อึดใจ สงครามก็จะสิ้นสุดลงแล้ว

เงา : บ้าเอ้ย มาไม่รู้จักหมดซะที

อนูบิส : นั้นสิ สงสัยมันคงคิดจะเข้าเมืองหลวงแน่ๆ

หมาป่าดำ : ฉันม่กลัวหรอก ให้มันเข้ามาเยอะๆเลยสิ

กระดาษ : แหม่ ดุจริงๆเลยนะคนสวย!!

แต่ทันใดนั้น เทวดากับผีเสื้อสมุทรก็ถือปืนกลมาลุยด้วยตัวเอง เทวดาสาดปืนกลใส่พวกของเงาทำให้พวกเขาต้องหาที่หลบ

เทวดา : เจอกันอีกแล้วนะพวกแก

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ห่ะ แกนี่มันตายยากจริงๆนะเนี่ย

โซ่ตวง : ผู้พันน่าจะฆ่าแกตั้งแต่วันนั้นแล้ว

เทวดา : แต่ก็เสือกโง่เองนี่ วันนี้แหละ พวกแกต้องเป็นผีเฝ้าที่นี่

พวกนั้นบุกเข้ามาเรื่อยๆโดยที่มีเทวดานำทีม ผีเสื้อสมุทรวิ่งเข้ามาจะปาระเบิดใส่ แต่ก็โดนเง่ยิงเข้าที่ขา ระเบิดที่ถอดสลักแล้วก็ดันตกพื้นแล้วระเบิดใส่พวกของเทวดา

เทวดา : พวกบ้าเอ้ย แกฆ่าเพื่อนฉัน

หมาป่าดำ : เออ ต่อไปก็จะฆ่าแกด้วยเฟ้ย

พวกเขายิงปะทะกันจนกระสุนหมดทั้งสองฝ่าย จนพวกเขาต้องติดดาบปลายปืนแล้ววิ่งประจัญบานใส่กัน พวกเขาผลัดกันรุกรับ ผลัดกันได้เปรียบ เงาเห็นเทวดาตัวคนเดียวเลยบุกเข้าไปหวังจะฆ่ามัน แต่มันก็ยิงเงาเข้าที่ไหล่

“เงา”

อนูบิสวิ่งเข้าไปต่อยเทวดา สู้กับมันจนชุลมุน พวกเพื่อนๆพยายามจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนทหารของเทวดาคนอื่นๆขวางทางไว้

แมงมุมแม่ม่ายดำ : บ้าเอ้ย มากันไม่รู้จักหมดซะทีพวกนี้

ความมืด : แล้วเธอกลัวอะไรหล่ะ

เนสซี : ดอกฝ้าย เอ้านี่กระสุน แล้วยิงคุ้มกันฉันด้วย

ดอกฝ้าย : ได้เลย

พวกเขาปะทะกันโดยที่ไม่มีอะไรหยุดพวกเขาได้ แต่ระหว่างนั้นเอง

ลำโพงกระจายเสียงก็ดังขึ้นมา ทำเอาพวกเขาหยุดชะงัก

ซึ่งในประกาศ มีว่า สัญญาหยุดยิงมีผลแล้ว ขอให้ทั้งสองฝ่ายหยุดยิง

พวกเขาค่อยๆลดอาวุธลง จากนั้นก็ค่อยถอยห่างออกจากกัน

เทวดา : หยุดยิงทำไมวะ ฆ่าพวกมันสิโว้ย

แต่ระหว่างนั้นเอง ทหารสื่อสารก็มารายงานเรื่องให้กับเทวดาฟัง

“ท่านครับ หัวหน้าพรรคสั่งให้เราหยุดยิง แล้วกลับไปยังฐานของเราทันทีครับ”

เทวดา : บ้าเอ้ย ไม่จบแค่นี้หรอก ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย คอยดู

พวกคอมมิวนิสต์ก็ถอยร่นกลับไปยังที่มั่นของตน พวกของเงาก็ไปจัดการหาผู้บาดเจ็บเพื่อไปรักษา

อนูบิส : แย่แล้ว ทุกคนช่วยเงาด้วย

ทุกคนมาดูอาการของเงาที่เพิ่งโดนยิง แมงมุมแม่ม่ายดำเห็นจึงปฐมพยาบาลเบื้องต้น

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ต้องรีบส่งไปแนวหลังด่วนเลย

ความมืด : พวกนายไปกันเลย ฉันจะอยู่จัดการที่นี่เอง

กระดาษ : มันจบแล้วจริงๆใช่มั้ย

หมาป่าดำ : มันจบแล้วหล่ะ แต่ฉันคิดว่ายังไม่จบทั้งหมดหรอกนะ

เนสซี : โอเค พวกเราแยกกันไปก่อนดีกว่า เรามีอะไรต้องทำอีกเยอะนะ

ดอกฝ้าย : นั้นสินะ ไปกันเถอะจ้ะ

======================================================================

สงครามสิ้นสุดแล้ว แต่ผู้ได้รับบาดเจ็บก็มีมากมาย เหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า