The Mask Land - สมรภูมิแยกแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #15 : สมาชิกใหม่

เนสซีเศร้าเสียใจมาก เขาหมกตัวอยู่แต่ในห้องของเขา ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้อยู่ทุกวัน เนื่องจากทั้งแม่และคนที่เขารักได้จากเขาไปแล้ว เขาจมอยู่กับขวดเหล้าทุกวัน เพื่อนเขาทั้งสองเห็นท่าว่าเขาจะไม่ไหวเลยไปปลอบใจเขา

ความมืด : นายโอเคนะเพื่อน

เนสซี : เอาเหล้ามาอีก ฉันจะกิน

กระดาษ : บ้านเอ็งเถอะ นี่ก็ล่อไปเยอะแล้วนะเฟ้ย

เนสซี : แล้วทำไมวะ กูจะกินเว้ย

ความมืด : เฮ้อ อยากรู้จริงๆว่าถ้าแฟนแกมาเห็นสภาพแกแบบนี้จะทำยังไงวะ

เนสซีได้ยินจึงนิ่งไปพักนึง

กระดาษ : นั้นสิ วันๆเมาเหมือนหมา แทนที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นเนี่ย ไหนๆก็กลับมาแล้วเนี่ย

เนสซี : แกลองเสียคนที่รักไปแบบฉันบ้างสิวะ

ความมืด : แล้วพวกกูไม่เคยเสียหรือไงวะ หรือมึงเสียได้แค่คนเดียววะ

กระดาษ : นั้นสิ ทุกคนก็เสียกันมาเยอะทั้งนั้นแหละ อยู่ที่ว่านายจะทำยังไงหลังจากที่เสียเขาไปเนี่ย

เนสซีนึกในใจไปพักนึง แล้วเขาก็คิดออกว่าควรทำอะไรดี

เนสซีวิ่งไปที่โต๊ะทำงานของเขา จากนั้นก็เขียนจดหมายฉบับหนึ่ง

ความมืด : ทำอะไรของเขากันนะ

กระดาษ : อยากรู้ก็ไปถามมันตรงๆดิ

ความมืดกับกระดาษเดินเข้าไปถามเนสซีว่าทำอะไรอยู่

ความมืด : เขียนอะไรของแกอยู่เนี่ย

เนสซี : ฉันจะลาออกจากการเป็นเลขาธิการ UN หน่ะ

กระดาษ : เอ้า แล้วนายจะไปทำอะไรต่อหล่ะ

เนสซี : ฉันจะไปเป็นทหาร ไปล้างแค้นพวกมัน

ความมืด : ฉันว่าแกเมาอยู่นะเฟ้ย อย่าทำอะไรวู่วามดีกว่า

กระดาษ : นั้นสิ ทำอะไรคิดก่อนสิเพื่อน

เนสซี : ไม่ต้องห่วง ฉันติดสินใจเด็ดขาดหล่ะ ยังไงตอนนี้ฉันก็ตัวคนเดียวหล่ะ

ความมืดกับกระดาษมองดูเนสซีเขียนจดหมายจนเสร็จสิ้น

เนสซี : เอาหล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปส่งที่สถานฑูตสหรัฐหน่ะ

ความมืด : หวังว่านายคงจะรู้นะว่ากำลังทำอะไรอยู่หน่ะ

กระดาษ : นั้นสิ ยังไงก็แล้วแต่นายแล้วกันนะพวก

ทางด้านพวกของจอมยุทธ์ ซึ่งกำลังนั่งประชุมกันอยู่นั้น ผบ.แมวตาเดียวก็เดินเข้ามาในห้องประชุม

แมวตาเดียว : คุณยุทธ์ ปลอดภัยดีนะ

จอมยุทธ์ : ท่านครับ

แมวตาเดียว : เอาหล่ะ คุณรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้สงครามเริ่มต้นขึ้นแล้ว

จอมยุทธ์ : ทราบครับ

แมวตาเดียว : ส่วนตัวผมก็ต้องไปประจำการที่แนวหน้า ที่หน่วยนี้ผมยกให้คุณจัดการก็แล้วกันนะ

จอมยุทธ์ : ผมจะจัดการเองครับ

แมวตาเดียว : งานของคุณคือรักษาความสงบในตัวเมืองเป็นหลัก ส่วนที่เหลือผมจะบอกอีกที เอาหล่ะ ขอให้โชคดีนะ

จอมยุทธ์ : ครับท่าน ระวังตัวด้วยนะครับ

หลังจากนั้นจอมยุทธ์ก็กลับไปประชุมยังห้องของเขาซึ่งมีทุกคนมาอยู่พร้อมหน้ากัน

จอมยุทธ์ : เอาหล่ะทุกคน ตอนนี้ผมรับผิดชอบหน่วยนี้เต็มตัวแล้วนะ

เงา : ดีจังเลยครับหัวหน้า

โซ่ตวง : แล้วเราจะทำอะไรกันต่อหล่ะครับ

จอมยุทธ์ : งานหลักของเขาคือรักษาความสงบในเมืองหน่ะ ถ้ามีภารกิจอะไรจะแจ้งให้ทราบอีกที

หมาป่าดำ : นึกว่าจะได้สู้กับพวกมันซะอีก

แมงมุมแม่ม่ายดำ : เอาน่า ยังไงก็ได้สู้เองหล่ะ

แฮมเตอร์ : ตอนนี้คุณฟินิกซ์ก็ไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนเหมือนกัน

ราชินี : เราขออยู่ที่นี่ก่อนชั่วคราวได้มั้ยคะคุณยุทธ์

จอมยุทธ์ : ได้สิ แต่ผมอยากให้พวกคุณสองคนเป็นเจ้าหน้าที่เทคนิคที่นี่หน่ะ

แฮมเตอร์ : ได้ค่ะ

ราชินี : ฉันก็ได้ทั้งนั้นค่ะ

จอมยุทธ์ : ตอนนี้งานแรกของเราคือต้องไปตรวจตราในเมืองหน่ะ เงา โซ่ตวง แม่ม่ายดำ หมาป่าดำ พวกคุณมากับผม ไปเตรียมอาวุธกัน

จากนั้นพวกเขาก็ไปยังคลังเก็บอาวุธ เพื่อเตรียมพร้อมตรวจตราในเมือง

ทางด้านแนวหน้าซึ่งกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด กองทัพชาวนาของฝ่ายคอมมิวนิสต์ถาโถมบุกทั้งวันทั้งคืน ผบ.แมวตาเดียวก็ประจำการอยู่ที่นั่น  เสียงปืนดังเข้ามาทุกขณะ ในขณะที่ทหารล้มตายกันมากขึ้น

แมวตาเดียว : เจ้าชาย นายไปคุมที่หมวด 10 ทักซิโด้ไปหมวด 5 ไปคุมพวกเรา ให้สู้ให้ถึงที่สุด

ทันใดนั้นอยู่ดีๆก็มีทหารคนหนึ่งรายงานเข้ามา

ทหาร : ท่านครับ จ่าดำน้ำ จ่าไดโนเสาร์เสียชีวิตในหน้าที่แล้วครับ หมวดของพวกเขากำลังแย่ครับ

แมวตาเดียว : โอเค งั้นส่งจ่าเข็มทิศ กับจ่านาฬิกาไป บอกเขาว่า งานนี้ห้ามถอยเด็ดขาด

จากนั้นแมวตาเดียวก็ไปคุมปืนกลด้วยตัวเอง ต้านพวกมันเอาไว้

แมวตาเดียว : เมื่อไหร่พวกเขาจะส่งกำลังเสริมมาหล่ะเนี่ย

ทหาร : พวกเขาสั่งให้เราถอยทัพครับ

แมวตาเดียวตกใจแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาคุยเอง

นกอินทรี : นี่เป็นคำสั่งจากองค์ราชันย์ ถ้านายไม่ฟัง พวกเราตายกันหมดแน่

แมวตาเดียว : แต่เราชนะพวกมันได้นะ // ทันใดนั้นวิทยุก็ถูกยิงจนพัง

แมวตาเดียวไม่รู้จะทำยังไง จึงสั่งให้จ่าคนอื่นๆกลับมายังแนวรับของตน เพื่อหาทางป้องกันต่อไป

อีกฝากหนึ่งของสมรภูมิ ชายคนหนึ่งมองสมรภูมิจากบนตึกแห่งหนึ่ง

ผีเสื้อสมุทร : นี่เทวดา พวกมันกำลังจะแพ้แล้ว

เทวดา : ก็แหงะหล่ะ พวกมันมีน้อยขนาดนั้นจะเหลืออะไรหล่ะ

ผีเสื้อสมุทร : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะ

เทวดา : สั่งคนเข้าโจมตีเต็มที่ ฆ่าให้หมด

ผีเสื้อสมุทรนำคนของเขาบุกเข้าไปในแนวหน้า พวกเขาบุกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง แมวตาเดียวเห็นท่าไม่ดี และเนื่องจากไม่มีกำลังเสริมมาด้วย จึงสั่งให้ถอยไปยังเมืองหน้าด่านของเมืองหลวง พวกเขาเหลือทหารไม่มาก แต่ก็ยังเอาตัวรอดมาได้

แมวตาเดียวหัวเสียเดินเข้าไปยังตึกบัญชาการโดยที่นกอินทรีรออยู่ แมวตาเดียวหัวเสียจึงเดินเข้าไปถามให้รู้เรื่อง

แมวตาเดียว : นี่คุณ ทำไมถึงสั่งให้ผมถอยหล่ะครับ แล้วกำลังเสริมของผมหายไปไหนหล่ะเนี่ย

นกอินทรีไม่กล้าสบตากับเขาจึงหลบสายตาไปทางอื่น

แมวตาเดียว : นี่ท่าน หลายวันมานี่คนของผมไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากถอยเนี่ย เราไม่อยากจะถอยอีกแล้ว แล้วมาถึงวันนี้ คนของเราต้องถอยอีก เราจะต้องถอยไปถึงไหนกันครับ จะให้ทิ้งที่นี่หรือเปล่า งั้นจะเอายังไง หรือจะให้พวกมันเข้าเมืองหลวง

แมวตาเดียวโกรธมากจนทหารคนอื่นๆต้องมาห้ามไว้

นกอินทรี : ผมเข้าใจ ว่าคุณโกรธ แต่คิงอีกาดำท่านคำนึงถึงชีวิตทหารทุกคน แล้วอีกอย่างตอนนี้ เราต้องเสริมกำลังที่เมืองแห่งนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันเข้าเมืองหลวง ถ้าพวกมันบุกเข้ามาได้ ทุกอย่างก็จบกัน

แมวตาเดียว : งั้นเอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน

นกอินทรี : ผมรู้ คุณอยากสู้ใจจะขาด ผมก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้ เมืองแห่งนี้ คือจุดตัดสินชะตาของประเทศเรา

ณ หน่วยสืบราชการลับ M.A.S.K

แฮมเตอร์ในขณะที่กำลังทำงานออกแบบที่เธอถนัดโดยที่ราชินีคอยเป็นผู้ช่วยอยู่นั้น อยู่ดีๆก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาหา

เจ้าหน้าที่ : คุณแฮมเตอร์คะ มีคนมาหาคุณ เขาบอกอยากเจอคุณ

แฮมเตอร์ : ใครเหรอ มากันกี่คนอ่ะ

เจ้าหน้าที่ : มี 3 คนค่ะ ฉันเชิญเขาเข้ามาเลยนะคะ

จากนั้นสามคนนั้นก็เดินเข้ามา

แฮมเตอร์ : เอ้านี่นาย อีกแล้วเหรอ

เนสซี : ใช่ๆ หัวหน้าของเธออยู่หรือเปล่าอ่ะ

ราชินี : เขาไม่อยู่หน่ะ ตอนนี้ไปทำงาน พวกคุณมีอะไรเหรอ

เนสซี : ฉันมีอะไรจะคุยกับเขาหน่อยอ่ะ ถ้าเขาไม่อยู่ฉันจะรอก็ได้

ระหว่างนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งถือจดหมายฉบับหนึ่งเข้ามาในสำนักงาน เนสซีเห็นก็ตกใจ

เนสซี : ผ้าฝ้าย คุณยังไม่ตาย

เนสซีจะวิ่งเข้าไปกอด แต่ทันใดนั้นก็โดนเธอคนนั้นต่อยเข้าที่หน้า

ดอกฝ้าย : คุณรู้จักพี่ฉันได้ไงคะ

เนสซี : นี่คุณไม่ใช่…

แฮมเตอร์ : อ้าว แล้วนี่เธอเป็นน้องสาวผ้าฝ้ายเหรอคะ

ดอกฝ้าย : ใช่ค่ะ หนูได้รับจดหมายนี่แล้วก็ที่อยู่ หนูก็เลยมาที่นี่ทันทีเลยค่ะ

ระหว่างนั้นความมืดกับกระดาษก็พาเนสซีที่โดนต่อยไปนั่งพักอยู่อีกที่หนึ่ง

ความมืด : เป็นไงหล่ะเพื่อน เจ็บมากมั้ยเนี่ย

เนสซี : เจ็บดิวะ

กระดาษ : แหงะหล่ะ ดั้งไม่หักก็บุญแล้วนะนายเนี่ย

ระหว่างนั้นดอกฝ้ายก็เอากระดาษทิชชู่มาซับเลือดให้

ดอกฝ้าย : ซับแผลไว้นะ แล้วก็เงยหน้าขึ้นด้วย

เนสซีเห็นเธอแล้วนึกถึงผ้าฝ้าย คิดว่าเธอคนนี้คงจะเป็นตัวแทนของผ้าฝ้ายที่มาหาผมสินะ

ราชินี : แล้วเธอมาจากไหนหล่ะ

ดอกฝ้าย : ประเทศจีนค่ะ ลืมบอกไปเลย ฉันชื่อดอกฝ้าย ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ

แฮมเตอร์ : ยินดีค่ะ

จากนั้นพวกของจอมยุทธ์ก็กลับมาพอดี

จอมยุทธ์ : กลับมาแล้วนะทุกคน เอ๊ะนี่

แฮมเตอร์ : พอดีเลยค่ะ คุณยุทธ์ คนนี้ชื่อดอกฝ้าย น้องสาวของผ้าฝ้ายค่ะ ส่วนสองคนนี้ที่เราเจอที่งานศพไงคะ

เงา : นายกระดาษกับความมืดใช่ป่าวหล่ะ ฉันจำได้

โซ่ตวง : ว่าแต่ พวกนายรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่ แล้วมีธุระอะไรหล่ะ

ความมืด : เนสซีพาฉันมาที่นี่ บอกมีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณจอมยุทธ์นี่แหละ

กระดาษ : ยังไงก็ช่วยคุยกับเขาหน่อยนะครับ เขาอยากคุยมากเลยเนี่ย

จอมยุทธ์ : ได้ครับ งั้นคุณเนสซีไปเจอผมข้างในนะครับ

จากนั้นเนสซีก็เดินตามจอมยุทธ์เข้าไปในห้องประชุม คนอื่นๆก็ไปนั่งพักกัน ระหว่างนั้น

ความมืด : นี่คุณก็เป็นทหารด้วยเหรอครับเนี่ย

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ใช่ค่ะ ฉันแม่ม่ายดำนะ คุณความมืด

ความมืด : ผมก็เคยรับใช้กองทัพอยู่นะครับ

กระดาษ : แล้วคุณก็เป็นทหารด้วยใช่มั้ยครับเนี่ย คุณชื่ออะไรเนี่ย

หมาป่าดำ : ฉันหมาป่าดำหน่ะ แล้วคุณกระดาษทำงานอะไรเหรอ

กระดาษ : ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ของกองทัพหน่ะครับ

ในห้องทำงานของจอมยุทธ์ ซึ่งเขากำลังนั่งคุยกับเนสซีอยู่

จอมยุทธ์ : คุณมีธุระกับผมเรื่องอะไรครับ

เนสซี : ผมอยากสมัครเข้าหน่วยของคุณหน่ะครับ

จอมยุทธ์ : แต่คุณเป็นถึงเลขา UN เลยนะครับ

เนสซี : ผมลาออกแล้วครับ

จอมยุทธ์ : อ้าว ทำไมหล่ะครับ

เนสซี : ผมอยากล้างแค้นให้กับผ้าฝ้ายครับ

จอมยุทธ์ : นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ดีเท่าไหร่เลยนะครับ

เนสซี : แต่ผมเคยรับใช้กองทัพ ฝึกภาคสนามได้คะแนนดีด้วยนะครับ

จอมยุทธ์ : คุณจะไหวเหรอครับเนี่ย

เนสซี : ผมไหวแน่นอนครับ คะแนนการยิงปืนผมก็ดีด้วย ได้โปรดเถอะครับคุณยุทธ์

ระหว่างนั้นที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ จอมยุทธ์กับเนสซีก็ออกมาพร้อมกับข่าวดี

เงา : เป็นไงครับหัวหน้า

จอมยุทธ์ : ตอนนี้เนสซีจะมาอยู่หน่วยของเราแล้วนะ

โซ่ตวง : เหรอครับ แต่เขาเป็นทูตไม่ใช่เหรอครับ

จอมยุทธ์ : แต่เขาลาออกแล้วหล่ะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : งั้นก็ ยินดีต้อนรับนะคะเด็กใหม่

ความมืด : นี่นาย จะเอาจริงเหรอ

เนสซี : จริงสิ แล้วพวกนายจะเอายังไงหล่ะ

ความมืดกับกระดาษมองหน้ากัน

เนสซี : ถ้าพวกนายอยากจะกลับ ก็แล้วแต่นะ ฉันจะไปส่งพวกนายที่ท่าเรือเอง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างแล้วกันนะ

ความมืด : เฮ้อ ยังไงฉันก็เอาด้วยกับนายอยู่แล้วหล่ะ

เนสซี : นายว่าไงนะ

กระดาษ : ก็แหง่หล่ะ ฉันจะปล่อยให้นายไปสนุกอยู่คนเดียวได้ไงหล่ะ

หมาป่าดำ : งั้นก็แปลว่า เรามีคนมาเพิ่มอีกสามคนแล้วสินะ

ดอกฝ้าย : นับหนูเข้าไปด้วยคน หนูเคยอยู่กองทัพปลดปล่อยประชาชนจีนนะ

จอมยุทธ์ : โอเค งั้นเรื่องนี้เราจะคุยกันทีหลังก็แล้วกันนะ

ระหว่างนั้นเอง ก็มีโทรศัพท์ติดต่อมาที่หน่วยของเขา จอมยุทธ์ไปรับโทรศัพท์ทันที

จอมยุทธ์ : ครับท่าน ได้ครับ จะรีบจัดการครับ

======================================================================

สงครามใกล้ตัวพวกเขาเข้ามาทุกที พวกเขาจะอยู่รอดปลอดภัยหรือไม่ รอชมตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ