The Mask Land - สมรภูมิแยกแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #11 : สงครามเกาหลี (ตอนจบ)

หลังจากที่จอมยุทธ์สั่งยิง ทหารของเขาก็กระหน่ำยิงทั้งปืนกล ปืนใหญ่ ปืนครก แม้กระทั่งปืนประจำกายของตน ทำให้ทหารจีนล้มตายไปมากมาย พวกนั่นพยายามที่จะปีนขึ้นเขามาแต่ก็โดนยิงกดอย่างหนัก รถถังของจีนก็ยิงไม่โดนทหารของจอมยุทธ์ที่อยู่ในนั้น ระหว่างนั้นจอมยุทธ์ก็สั่งการพลางยิงปืนสไนเปอร์ของตัวเองใส่ข้าศึก

จอมยุทธ์ : เงา นายไปประจำที่โซน A นะ ไปคุมพลปืนกลตรงนั้น

เงา : ได้ครับ // จากนั้นเงาก็ไปคุมด้านนั่นที่มีปืนกลติดตั้งไว้มากมาย

จอมยุทธ์ : โซ่ตวง ไปคุมหน่วยปืนใหญ่ แล้วยิงตามตำแหน่งที่ฉันบอก

โซ่ตวงวิ่งไปบนเขาซึ่งมีกองพลปืนใหญ่กำลังยิงใส่ศัตรูอย่างหนักหน่วง

จอมยุทธ์  :พวกเธอสองคนหน่ะ คอยสนับสนุนทหารราบไว้ มีอะไรให้รายงานฉันเป็นระยะๆนะ

หมาป่าดำ แมงมุมแม่ม่ายดำ : ได้ค่ะ จากนั้นพวกเธอก็ไปอีกด้านนึง

ด้านหน้า เงาสั่งให้พลปืนกลยิงกดศัตรูไว้ แต่พวกมันก็มีจำนวนมากเกินไป จนเงาถึงกับต้องมียิงปืนกลเอง ปืนกลของเงาฆ่าพวกมันตายไปมากมาย แต่ทันใดนั้น กระสุนปืนกลของเขาก็ใกล้จะหมด เงาเห็นท่าไม่ดีเลยติดต่อกับจอมยุทธ์

เงา : หัวหน้าครับหัวหน้า กระสุนเรากำลังหมด เอาไงดีครับหัวหน้า

จอมยุทธ์ : รีบถอยกลับเข้ามาในโพรงถ้ำ สกัดพวกมันให้นานที่สุด ให้โซ่ตวงยิงปืนใหญ่สกัดมันไว้

เงาเปลี่ยนการสื่อสารไปหาโซ่ตวงแทน

เงา : โซ่ตวง ตอบฉันด้วยๆ

โซ่ตวง : เงาเหรอ ตรงนั้นเป็นไงบ้างอ่ะ

เงา : พวกมันจะบุกเข้ามาได้แล้ว ขอปืนใหญ่ยิงสนับสนุนที

โซ่ตวง : ได้ ขอพิกัดตำแหน่งด้วย

เงา : ได้ รอเดี๋ยวนะ ตำแหน่งอยู่ที่ …… ทราบแล้ว ยิงเลย

จากนั้นโซ่ตวงก็สั่งให้ปืนใหญ่ยิงไปยังตำแหน่งที่เงาบอก ปืนใหญ่ลูกแล้วลูกเล่ายิงลงมาใส่ทหารจีนพวกนั้นทำให้พวกมันตายกันเป็นเบือ จากนั้นโซ่ตวงก็สั่งให้ทหารขว้างระเบิดมือใส่คนละลูก จากนั้นก็ถอยเข้าไปในช่องเขา

จอมยุทธ์มองดูเหตุการณ์ด้านนอก เมื่อเห็นท่าไม่ดีก็สั่งให้คนของตนตามมาแล้วสกัดพวกมันอุโมงค์นั้น

เงา : ท่านครับ

จอมยุทธ์ : เป็นไงบ้างหล่ะ

เงา : พวกมันมีเยอะมากเลยครับ เราต้องถอยมาก่อน

จอมยุทธ์ : สั่งให้ทหารทุกคนสกัดพวกมันให้นานที่สุด แล้วก็ให้ถอยขึ้นไปบนเขานะ แล้วก็บอกให้อีกสามคนถอยไปบนเขาด้วย

เงาวิ่งพาทหารขึ้นไปบนเขาแห่งนั้น จากนั้นจอมยุทธ์ก็ระเบิดอุโมงค์แถวนั้นเพื่อไม่ให้พวกมันเข้ามาได้ จากนั้นก็ถอยขึ้นไปบนเขาตาม

โซ่ตวงในขณะที่กำลังใส่ให้ยิงปืนใหญ่และปืนครกใส่ศัตรูนั้น พอเห็นปืนหยุดยิงก็เข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

โซ่ตวง : นี่ ทำไมปืนครกถึงหยุดยิงหล่ะ

ทหาร : ปืนครกมันร้อนเกินไปครับ ถ้าเรายิงอีก มันระเบิดแน่ๆครับ

โซ่ตวง : พวกแกก็ฉี่ใส่ปืนสิ // จากนั้นทหารก็ผลัดกันฉี่ใส่ปืนเพื่อให้ความร้อนคลายลง จากนั้นก็ยิงต่อ จากนั้นแมงมุมม่ายดำและหมาป่าดำก็ขึ้นมาหาโซ่ตวงบนเขา

โซ่ตวง : นี่ พวกเธอมากันทำไมเนี่ย

แมงมุมแม่ม่ายดำ : พวกเราต้านกันไม่ไหวแล้วหล่ะ กระสุนเราแทบไม่เหลือเลย

หมาป่าดำ : ใช่ๆ อีกอย่างหัวหน้าก็สั่งให้เราถอยมาบนเขาด้วย

โซ่ตวง : แล้วพวกเธอเห็นเงาหรือเปล่าอ่ะ

ระหว่างนั้นเงาก็วิ่งขึ้นมาพอดี แล้วทุกคนก็ถามเงาว่าเกิดอะไรขึ้น

โซ่ตวง : อ้าวเฮ้ย ทางนั้นเป็นไงบ้างวะ

เงา : หนักเลยหว่ะ กระสุนแทบไม่เหลือเลย ตอนนี้หัวหน้าคอยพาทหารขึ้นมาอยู่

หมาป่าดำ : แล้วหัวหน้าไปไหนหล่ะ

จากนั้นทุกคนก็เห็นจอมยุทธ์ขึ้นมาในสภาพที่โดนยิงที่ท้อง

แมงมุมแม่มายดำ : หัวหน้า รีบไปช่วยเร็วสิ // จากนั้นทุกคนก็พยุงจอมยุทธ์มานอนในหลุมเพลาะ จากนั้นแมงมุมแม่ม่ายดำก็ดูอาการของจอมยุทธ์

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ดีนะที่ไม่โดนจุดสำคัญ

หมาป่าดำ : แล้วทำไงต่อดีหล่ะ

เงา : ฉันว่าต้องห้ามเลือดไว้ก่อนดีกว่า

โซ่ตวง : ฉันมีผ้าปิดแผลอยู่หน่ะ  // จากนั้นโซ่ตวงก็เอาผ้าปิดที่แผลของจอมยุทธ์ไว้

เงา : แล้วหัวหน้าจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

โซ่ตวง : ไม่รู้สิ แม่ม่ายดำ เธอคิดว่าไงอ่ะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : แผลไม่แย่มาก แต่เสียเลือดไปเยอะอยู่หน่ะ

หมาป่าดำ : พวกนายไปสกัดพวกมันไว้ก่อนดีกว่า ฉันจะดูหัวหน้าเอง

จากนั้นเงากับโซ่ตวงก็ไปยิงสกัดพวกมันที่กำลังขึ้นเขา ส่วนแมงมุมแม่ม่ายดำก็ไปคุมอีกด้านหนึ่ง สงครามตอนนี้ดุเดือดถึงขีดสุดแล้ว

ณ ร้านขายเสื้อของผ้าฝ้าย หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ ผ้าฝ้ายก็กลับมานั่งทำเสื้อของตัวเองต่อ โดยที่ราชินีคอยช่วยทำด้วย

ผ้าฝ้าย : ทำเก่งมากเลยนี่

ราชินี : ฉันเคยทำงานที่โรงงานเสื้อผ้ามาก่อนหน่ะ

ผ้าฝ้าย : แล้วทำไมถึงออกจากงานซะหล่ะ

ราชินี : ก็เจ้าของโรงงานกดค่าแรงหน่ะสิ พวกเราคนงานประท้วงทั้งวันทั้งคืน แต่แกนนำนี่โดนจับไปแล้วหล่ะ

ผ้าฝ้าย : เสียใจด้วยนะจ๊ะ

ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น แฮมเตอร์ก็เขามานั่งคุยด้วย

ผ้าฝ้าย : อ้าว แฮมเตอร์ นึกว่ากลับบ้านไปแล้วซะอีก

แฮมเตอร์ : วันนี้ฉันขี้เกียจอยู่คนเดียวหน่ะ

ผ้าฝ้าย  : ตามสบายจ้า เธอจะมานอนที่นี่เลยก็ได้นะ

ราชินี : แล้วนี่กี่โมงแล้วหล่ะ

แฮมเตอร์ : สองทุ่มครึ่งหน่ะ

ราชินี : งั้นฉันขอเอาวิทยุมาเปิดตรงนี้นะ // จากนั้นราชินีก็วิ่งสับสปีดไปหยิบวิทยุจะเอามาเปิดฟังข่าว

ผ้าฝ้าย : ดูท่าทางนางจะรีบยังไงไม่รู้นะ

แฮมเตอร์ : ฉันว่านางคงจะเป็นห่วงเพื่อนๆเราที่ไปรบอยู่ก็ได้นะ

ผ้าฝ้าย : แต่ฉันว่า ดูนางห่วงนายโซ่ตวงมากกว่านะ

จากนั้นราชินีก็กลับมาพร้อมกับวิทยุมาตั้งบนโต๊ะพร้อมกับเปิดฟังข่าว แต่ก็ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับสงครามเข้ามาเลย

ผ้าฝ้าย : ใจเย็นน่าราชินี นี่ยังไม่สามทุ่มเลยนะ

ราชินี : เอาน่า จะได้ไม่ต้องวิ่งไปบ่อยๆไง

แฮมเตอร์ : ดูท่าทางเธอดูจะห่วงเพื่อนฉันจริงๆนะเนี่ย

ราชินี : บ้าน่า นั่นก็เพื่อนฉันเหมือนกันนะ

ผ้าฝ้าย : แน่ใจนะว่าแค่เพื่อนหน่ะคนสวย อิอิ

ราชินี : ผ้าฝ้ายอ่ะ ไม่คุยกับเธอแล้ว

แฮมเตอร์กับผ้าฝ้ายหัวเราะกันคิกคัก ปล่อยให้ราชินีก้มหน้าก้มตาทำเสื้อต่อไป

ณ สหรัฐอเมริกา หลังจากที่ความมืดกับกระดาษทำงานสำเร็จ ก็ได้ไปนั่งกินเหล้ากับเนสซีที่ร้านแห่งหนึ่ง

เนสซี : ยินดีกับพวกนายด้วยนะ

ความมืด : ขอบใจมากนะ วันนี้เต็มที่เลยนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง

กระดาษ : เออๆๆๆ นานทีจะเลี้ยงคนอื่นเขาทีนึงนะ

ความมืด : นายก็รู้นี่ว่าฉันไม่ค่อยมีตังค์ นักสืบเอกชนก็แบบเนี่ยแหละ

กระดาษ : เออ ส่วนฉันก็นักวิจัยตกอับเหมือนกัน 5555

เนสซี : เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ฉันชักจะงงแล้วนะ ถามจริง ชีวิตพวกนายเป็นยังไงหล่ะเนี่ย

ความมืด : ก็ไม่มีไรมากหรอก ฉันแค่อยากมาแสวงหาโชคลาภที่อเมริกาหน่ะ แต่ทำไงได้ งานที่ฉันทำก็ไม่ได้ดีเด่อะไรมากหรอก ส่วนใหญ่ทำงานให้ตำรวจหน่ะ

เนสซี : แล้วนายหล่ะกระดาษ

กระดาษ : ฉันเหรอ ถ้าพวกนายฟังเรื่องนี้ พวกนายต้องเก็บเงียบไว้เลยนะ

“ฉันเป็นหนึ่งในทีมวิจัยระเบิดอะตอมที่ไปทิ้งที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ ในตอนนั้นมีข่าวมาว่าพวกนาซีเตรียมการวางแผนจะสร้างนิวเคลียร์กัน ตอนนั้นฉันได้รับมอบหมายให้วิจัยร่วมกับไอน์สไตน์ ฉันกับเขาร่วมวิจัยมาด้วยกัน 2 ปี จนเราพัฒนาระเบิดนิวเคลียร์ได้สำเร็จ แล้วเอาไปใช้กับที่ฮิโรชิม่า แต่ในขณะนั้นเอง มีทางนักวิทย์คนหนึ่งหักหลังเรา เอาเรื่องอาวุธนิวเคลียร์ไปขายให้กับโซเวียต ฉันเลยโดนหางเลขเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย ไอน์สไตน์จึงบอกให้ฉันเปลี่ยนชื่อแซ่แล้วเก็บตัวเงียบไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด”

เนสซี : โอ้ว ชีวิตนายเหมือนในหนังเลยหว่ะ

ความมืด : จากนั้นฉันก็เจอไอ้หมอนี่กำลังโดนพวกคอมมิวนิสต์กระทืบ ฉันเลยช่วยมันไว้หน่ะ

กระดาษ : แหม่ ไม่ต้องเอามาพูดก็ได้ม้าง

เนสซี : เออนี่พวกนาย ฉันคงต้องกลับไป Mask Land อีกไม่นานนี่แล้วนะ

ความมืด : ไปทำไมเหรอ

เนสซี : พักร้อนเฉยๆหน่ะ

กระดาษ : กลับไปหาใครหรือเปล่า??

เนสซี : ก็แม่ฉันเนี่ยแหละ

ความมืด : มีคนอื่นอีกหรือเปล่า อ่ะจ้ะๆๆๆๆ

เนสซี : พวกบ้าเอ้ย มีซะที่ไหนหล่ะ

กระดาษ : เอาเถอะๆ ยังไงก็ดื่มหน่อยแล้วกัน // จากนั้นพวกเขาก็ฉลองกันต่อยันมืดค่ำ

กลับมายังสมรภูมิสุดท้ายในเกาหลีใต้ เวลาประมาณ 21:12

เวลาหยุดยิงกำลังใกล้เข้ามา พอๆกับศัตรูที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างหนัก เงา โซ่ตวง แมงมุมแม่ม่ายดำ หมาป่าดำต่อต้ายอย่างสุดกำลัง ในขณะที่จอมยุทธ์ที่กำลังบาดเจ็บยังต้องหยิบอาวุธขึ้นมายิง

จอมยุทธ์ : ทุกคน แข็งใจไว้ อีกไม่นานมันก็จะจบแล้ว

เงา : ก็ขอให้มันจบจริงเถอะครับ // เงาพูดพลางขว้างระเบิดไป

โซ่ตวง : หัวหน้า ผมว่าต้องขอกำลังสนับสนุนทางอากาศเถอะครับ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ว่าแต่ใครมีวิทยุอยู่หละ

หมาป่าดำ : ฉันเจอแล้ว รออยู่นี่นะ // หมาป่าดำไปหยิบวิทยุมา

จอมยุทธ์ : เอาวิทยุมาให้ผม

จอมยุทธ์คว้าวิทยุมาแล้วขอกำลังสนับสนุนทางอากาศ แต่ทางนั้นยังไม่มีการตอบสนอง พวกเขาเลยต้องป้องกันตัวเองไปพลางๆก่อน

เงา : กำลังสนับสนุนเราไปไหนแล้ววะ

โซ่ตวง : ตอนนี้ต้องเพิ่งตัวเองไปก่อนแล้วหล่ะ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : กระสุนหมด ขอกระสุนให้ฉันที

หมาป่าดำ : เอานี่ เหลืออีกไม่มากนะ ต้องประหยัดกระสุนกันหน่อยหล่ะ

ทั้งสี่คนยิงสกัดพวกมันที่บุกเข้ามาเรื่อย แต่เงากับโซ่ตวงกระสุนหมด เลยต้องรบกับมันโดยติดดาบปลายปืน

เงา : บ้าเอ้ย กระสุนเราไม่เหลือเลยหว่ะ

โซ่ตวง : รู้แล้ว ใช้ปืนของพวกมันสิ // โซ่ตวงคว้าปืน PPsh41 ของศัตรูมายิงพวกมันกลับ ปืนนี้มีประสิทธิภาพดีจนโซ่ตวงต้องประหลาดใจ เงาเห็นดังนั้นก็เอามาใช้บ้าง

ระหว่างที่จอมยุทธ์กำลังยิงต้านพวกมัน ก็มีเสียงวิทยุตอบกลับมา

นักบิน : eagle 1 นี่คือ star 1 ตอบด้วย

จอมยุทธ์ : eagle 1 รับทราบ เปลี่ยน

นักบิน : ข้างล่างเป็นยังไงบ้างผู้พัน

จอมยุทธ์ : เราโดนหนักเลย มีศัตรูอยู่ตรงพลุสัญญาณที่เราจุดหน่ะ แม่ม่ายดำ หมาป่า ขว้างพลุไปยังตำแหน่งพวกมัน เร็ว

แมงมุมแม่ม่ายดำกับหมาป่าจึงขว้างพลุสัญญาณไปข้างหน้าตรงตำแหน่งพวกมัน

นักบิน : เราเห็นสัญญาณควันแล้วครับผู้พัน กำลังจะโจมตี

จากนั้นจอมยุทธ์ก็ตะโกนบอกทหารทุกนายให้หลบหลังแนวสนามเพลาะ จากนั้นเครื่องบินของทัพสหรัฐก็ถล่มกองทัพจีนที่ถาโถมเข้ามาอย่างง่ายดาย หลังจากที่ถล่มเสร็จ จอมยุทธ์ก็ออกมาจากสนามเพลาะ พวกมันบางส่วนก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามบุกขึ้นมาอีก จอมยุทธ์ก็ยิงสู้กับพวกมัน แต่ระหว่างนั้น ก็มีทหารหญิงคนหนึ่งถือดาบปลายปืนวิ่งขึ้นมาจะฆ่าจอมยุทธ์ จอมยุทธ์หลบได้เลยสู้กับเธอ จอมยุทธ์แรงเยอะกว่าแต่เธอก็ไม่ยอม จนแมงมุมแม่ม่ายดำต้องไปสู้เอง ทหารหญิงนางนั้นผลักแมงมุมแม่ม่ายดำล้มลง กำลังจะแทงแมงมุมแม่ม่ายดำ แต่เธอหลบได้แล้วเตะปืนของหล่อนทิ้ง แล้วหยิบมีดขึ้นมาสู้ แต่ก่อนที่จะได้สู้กันนั้น ก็มีเสียงมาจากวิทยุ

“ประกาศให้ทราบๆ ขอให้ทหารทุกนายที่อยู่แนวหน้าหยุดยิงทันที เนื่องจากการสงบศึกมีผลเรียบร้อยแล้ว ประกาศให้ทราบอีกครั้ง ขอให้ทหารทุกนายที่อยู่แนวหน้าหยุดยิงทันที เนื่องจากสัญญาการสงบศึกมีผลเรียบร้อยแล้ว ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน”

ทหารหญิงคนนั้นถามไปว่า “มีอะไรงั้นเหรอ” เป็นภาษาจีน

หมาป่าดำซึ่งรู้ภาษาจีนจึงตอบไปว่า “สงครามสิ้นสุดลงแล้ว”

ทหารหญิง : มันจบแล้วสินะ เราจะได้กลับบ้านแล้วสิ

หมาป่าดำ : ใช่ พวกเธอได้กลับบ้านแล้วหล่ะ

ทหารหญิง : ฉันคิดว่าฉันจะยึดที่นี่ได้ซะอีก

หมาป่าดำ : เออนี่ เธอชื่ออะไร

“ฉันชื่อ อาหมวย” จากนั้นเธอก็เดินลงเขาไปพร้อมกับทหารที่เหลือ

หลังจากนั้น จอมยุทธ์ก็นั่งลงไปเพราะความเหนื่อยบวกกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง

เงา : หัวหน้า เป็นอะไรมากมั้ยครับ

จอมยุทธ์ : ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงฉันก็ขอบคุณพวกนายทุกคนมากนะ พวกนายทุกคน ล้วนแล้วแต่เป็นผู้กล้าหาญทั้งสิ้น

โซ่ตวง : ครับหัวหน้า ยินดีที่ได้ร่วมรบกับท่านครับ

แมงมุมแม่ม่ายดำ : พาหัวหน้าไปรักษาก่อนดีกว่า แล้วประกาศขอความช่วยเหลือจากทางนั้นด้วยนะ

หมาป่าดำ : รับทราบจ้ะ

 ======================================================================

สงครามแรกจบลงซะที แต่สงครามอื่นจะมีต่อหรือไม่นั้น รอดูต่อไปนะครับ!!