คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP 4 : หัวอกของพี่ชาย
ขบวนรถของนาขับมาตามถนนเส้นหนึ่ง
ซึ่งเส้นทางในตอนนั้นทั้งมืดและเปลี่ยว แต่พวกเขาก็ยังคงเลี่ยงเส้นทางหลักเพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา
พวกเขาเข้ามายังซอยๆหนึ่งซึ่งเป็นที่ค่อนข้างเปลี่ยว
แต่ที่นั่นมีบ้านหลังใหญ่อยู่หลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านร้าง เมื่อพวกเขามาถึง
พวกเขาก็จอดรถอยู่ด้านหน้า ซึ่งในตอนนั้นพวกเขาก็เห็นประตูรั้วที่กำลังล็อคอยู่
“โอเค สงสัยเราคงต้องไปบ้านอื่นหล่ะมั้ง” เอกพูดอย่างกวนๆ แต่ในตอนนั้นเอง
ชิตก็ไปไขประตูได้อย่างง่ายดายโดยใช้ Pick lock ของตัวเอง จากนั้นชิตก็เปิดประตูรั้วไปในทันที
“ไม่ต้องไปบ้านไหนแล้วหล่ะทุกคน” ชิตพูด
“หนูว่า ข้างในบ้านต้องมี กุ๊ก กุ๊ก กู๊ แน่ๆเลย” วิคเตอร์พูดอย่างกลัวๆ
“แหม่ ผีเผอมีที่ไหนกันเนี่ย อย่าให้เจอนะแหม่” เชนพูด แต่ในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากด้านบน
ทำเอาทุกคนตกใจกันยกใหญ่ แต่เมื่อพวกเขาส่องไฟ ก็พบว่าเป็นนกตัวหนึ่ง
แล้วมันก็บินจากไป
“นี่ มันก็แค่นกน่า เข้าไปในบ้านกันดีกว่า” เซนพูดหลังจากที่ส่องไฟ
จากนั้นพวกเขาก็ไปสำรวจในบ้าน พวกเขาเปิดประตูชั้นล่าง
ก็พบว่าสภาพบ้านในชั้นล่างยังคงสภาพดีอยู่ ซึ่งคาดว่าจะยังร้างไม่นาน
“ดูเหมือนว่าที่นี่จะยังร้างได้ไม่นานนะเนี่ย” ฮันเตอร์พูดขึ้น
“โอเค พวกนาย ระวังตัวกันด้วยหล่ะนะ” ปัดพูด จากนั้นเธอก็เปิดประตูห้องน้ำ
จากนั้นก็มีผีตัวหนึ่งโผล่มาคร่อมตัวเธอ ปัดร้องลั่นพยายามจะป้องปัดมัน
และในตอนนั้นเองชิโระก็มาเตะหัวมันแล้วก็เอามีดปักที่หัวมันจนแน่นิ่งไป
จากนั้นก็รีบมาดูปัด
“นี่ ทำอะไรระวังหน่อยสิ เพิ่งบอกคนอื่นอยู่แท้ๆ” ชิโระยื่นมือไปหาปัดแล้วยกเธอขึ้นมา
ทางด้านคนอื่นๆ
อาซามิเห็นรูปครอบครัวตั้งอยู่บนโต๊ะ ในตอนนั้นเองเธอก็ร้องไห้ออกมา
ไผ่เห็นจึงมาคอยดูเธอเพราะไม่อยากให้เธอเป็นอะไร
“อาซามิ เธอไม่เป็นไรนะ คิดถึงพ่อแม่เธองั้นเหรอ”
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่ของฉันอยู่ที่ไหน” อาซามิพูดแล้วน้ำตาไหลออกมา
ในขณะเดียวกันในห้องครัว รันและออโรร่าก็ไปดูอาหารที่อยู่ด้านใน
ก็พบข้าวสารจำนวนหนึ่ง และอาหารกระป๋องที่ยังไม่ได้แกะอยู่จำนวนหนึ่ง
“ดูสิ ออโรร่า ยังไม่หมดอายุด้วย โชคดีจัง”
“น่าจะเก็บไว้กินพรุ่งนี้นะคะเนี่ย”
ส่วนกลางบ้าน
ในตอนนั้นเองเอลิซ่ากำลังนั่งสวดมนต์อยู่ โดยที่เอ็ดเวิร์ดและจอห์นมาดูเธอด้วย
“ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า
ขอให้ปกปักเราจากดวงวิญญาณชั่วร้าย”
“นี่ นายจะลองไปสวดกับซิสเตอร์หน่อยมั้ยหล่ะ” จอห์นสะกิดเอ็ดเวิร์ด
“ไม่หรอก พระเจ้าคงไม่รักฉันเท่ากับเธอหรอก”
และที่ชั้นสอง
พวกเขาได้ไปสำรวจที่รอบๆห้อง พวกเขาเปิดดูทุกห้องที่เจอ
และมาสะดุดอยู่ที่ห้องสุดท้าย ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโศกนาฏกรรมสำหรับพวกเขา
ภาพที่พวกเขาพบก็คือคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังนอนบนเตียงพร้อมกับยิงตัวตาย
โดยที่มีจดหมายฉบับหนึ่งอยู่บนเตียง ในตอนนั้นเองภพหยิบมันขึ้นมาอ่าน
จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมาทันที
“ภพ ข้างในมันเขียนว่าอะไรวะ” วายุถามไป
“ฉันไม่กล้าอ่านหว่ะ
นายอยากรู้ก็อ่านเอาเองแล้วกัน” จากนั้นภพก็ยื่นจดหมายให้วายุอ่าน
“เฮ้อ ดูเหมือนว่าพวกเขาคงจะไม่รอดแล้วสินะ” ยูกิพูดขึ้น และจากนั้นเอง
พวกเขาได้ยินเสียงเหมือนซอมบี้กำลังร้องอยู่ เสียงดังมาจากในเปลเด็กทารก
ซึ่งภาพที่พวกเขาเห็นก็คือเด็กทารกซอมบี้ตัวหนึ่งซึ่งกำลังร้องลั่น
มันยิ่งทำให้พวกเขาหดหู่ไปกันใหญ่
“ตายแล้ว มีเด็กอยู่ตรงนี้ด้วย
เขาเป็นซอมบี้ไปแล้ว” มีร์พูดอย่างตกใจ
“แล้วเราจะจัดการยังไงดีหล่ะเนี่ยทีนี้” จินถามไป
“เราควรส่งเขาไปที่ชอบๆ
ให้เขาไปอยู่กับพ่อแม่ของเขานะ” และในตอนนั้นเอง
นาก็ชักมีดออกมา จากนั้นก็แทงเข้าไปที่หัวเด็กคนนั้นอย่างเบามือ
จากนั้นเขาก็วางศพไว้ข้างๆพ่อแม่เด็กที่เพิ่งจะยิงตัวตายบนเตียง
“เอาหล่ะ ให้พวกเขาได้พักผ่อนที่นี่เถอะ
อย่ารบกวนพวกเขาอีกเลย” นาพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาทยอยออกจากห้อง
แล้วไปรวมตัวกันที่ชั้นล่าง เพื่อนัดแผนการกันว่าจะทำอย่างไรต่อ
“เอาหล่ะทุกคน เท่าที่ฉันดูแล้ว บ้านหลังนี้ปลอดภัย
น่าจะให้พวกเราหลบภัยได้นะ”
จินพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น เราน่าจะพักที่นี่กันซักคืนนะครับ
เราเหนื่อยกันมาเยอะแล้ว”
นาพูดเสริม
จากนั้นไม่นาน
พวกเขาก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนในแต่ละจุด เนื่องจากว่าพวกเขาเหนื่อยกันมาทั้งคืนแล้ว
อีกด้านหนึ่งของถนน
แบทขับรถตามแกะรอยพวกผู้รอดชีวิตที่หนีมาไปเรื่อยๆ ผ่านซอยนั้นทีซอยนี้ที แต่ในขณะที่เขากำลังขับรถ
จู่ๆก็มีวิทยุติดต่อเขาเข้ามา
เขาหยุดรถที่คอนโดหลังหนึ่งจากนั้นก็โทรศัพท์ต่อในทันที
“นี่แบทพูด มีอะไรว่ามา”
“นี่ฉันเองนะ แองเจลล่า เรามีปัญหาแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นหล่ะ”
“ผู้ติดเชื้อที่นายพามา
ปฏิกิริยาแรงกว่าทุกตัวที่เราเจอมาเลยนะ”
“ช่วยพูดภาษาคนหน่อยได้หรือเปล่า”
“เชื้อของมันแรงมาก ยาของเราต้านไม่ไหวเลยซักตัว”
“ก็คุมมันให้อยู่สิ พวกคุณมีวิธีอยู่แล้วนี่”
“ฉันรู้ แต่ถ้าไม่มียาแก้ งานนี้เราพังแน่”
“สรุปนี่คือคุณจะโทรมาเร่งผมใช่หรือเปล่า
ผมแกะรอยมันอยู่ โอเคนะ ฝันดีหล่ะ”
แบทตัดสัญญาณไป
จากนั้นเขาก็เอารถไปจอดแอบในซอยแห่งหนึ่ง แล้วก็เปิดเพลงร็อคฟังในรถเพื่อผ่อนคลาย
“We cannot swim, we cannot swim, we can't swim
under these conditions.
We are drowning quicker and quicker.
We cannot swim, we cannot swim under these
conditions...
We have become what we have feared (We have
become what we have feared), being one with this world.
We've become one with this world.”
เขาฟังจากนั้นก็หยิบปืนขึ้นมาใส่กระสุน
แต่ในตอนนั้นเอง เขาต้องหรี่เพลงลงเนื่องจากว่ามีเสียงมอไซค์ดังแถวนี้
เขาถือปืนไว้ในมือตลอดไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้รถเขา
และอีกด้านหนึ่ง
เสียงมอไซค์ซึ่งดังอยู่ที่หน้าปากซอย พวกเขาวนรถตรวจสอบไปเรื่อยๆ
ดูว่าบ้านหลังไหนต้องสงสัย
ซึ่งพี่ชายของไผ่ได้บอกทุกคนให้ตามล่าตัวของเพลิงมาให้เขาให้ได้
“เฮ้ย พวกมึง ตามล่าไผ่มาให้ได้ จับเป็นมาให้ฉัน”
“ครับพี่เพลิง เรากำลังตามหาพวกมันอยู่ครับ”
“ถ้าพวกแกทำไม่ได้ แกก็รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ครับพี่”
เสียงมอไซค์ดังไปทั่วซอย
พวกเขาค้นบ้านทุกหลังเพื่อตามล่าตัวไผ่กลับมา
กลับมายังบ้านพวกของนา
ซึ่งเป็นบ้านร้างหลังใหญ่ พวกเขาเก็บซ่อนรถไว้ด้านใน
แล้วผลัดกันเฝ้าเวรยามกันทั้งคืน โดยที่บางส่วนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนด้วย ณ
ด้านหนึ่งของบ้าน ซึ่งนาและจินมานั่งเฝ้ายามอยู่ด้วยกัน
ท่ามกลางอากาศเย็นๆที่อยู่ด้านนอก
“นา นายโอเคนะ” จินมาแตะไหล่นา
“ผมไม่เป็นไรหรอก
เรื่องวันนี้มันไม่ทำให้ผมเครียดหรอก” นาตอบจินไป
“ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดกับเรื่องนี้เนี่ย”
“ไม่แน่นะ ไปๆมาๆคุณอาจคิดถูกก็ได้”
“นี่ ดื่มหน่อยหรือเปล่า” จินยื่นขวดเหล้าขวดหนึ่งให้กับนา
นาหยิบมันมาดื่มในทันที
“ผมมาคิดๆดูแล้ว
ผมยอมไปโดนไล่ออกจากงานยังจะดีกว่า”
“อ้าว แล้วนายจะกลับไปไหน ไปทำอะไรต่อหล่ะ” จินถาม
“ผมว่าจะกลับบ้าน ไปทำนาทำสวนของผมไปเรื่อยหน่ะ
พ่อแม่สอนผมทำตั้งแต่เด็ก”
“อ้อๆ เข้าใจหล่ะ ก็คงต้องแล้วแต่นายหล่ะนะ”
“ขอบใจมากนะ”
ทางด้านของชิต
ฮันเตอร์ เซน สามทหารที่เฝ้ายามอยู่อีกด้านหนึ่ง
เซนก็ใจจดใจจ่ออยู่กับเครื่องส่งวิทยุของเธอ
เธอพยายามติดต่อกับหน่วยของเธอแต่ไม่มีการตอบรับ มันทำเอาเซนค่อนข้างร้อนใจ
“นี่เซน ยังติดต่อไม่ได้อีกเหรอ” ฮันเตอร์ถาม
“ฉันพยายามอยู่ แต่พวกเขาไม่ตอบเลย” เซนพูดขึ้น
“ไม่รู้ป่านนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ” ชิตพูดขึ้น
“พวกเขามีฝีมือ ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก” เซนพูดขึ้น
“ป่านนี้พวกเขาคงนอนกันหมดแล้วหล่ะมั้ง” ฮันเตอร์พูดขึ้น
“นอนพักผ่อนหรือเปล่า พูดให้เคลียร์สิเพื่อน”
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ฉันติดต่อใหม่ก็ได้” เซนวางหูทิ้ง จากนั้นก็ไปเดินเฝ้ายามของเธอต่อไป
ทางปัดของปัด
ในตอนนั้นเธอกำลังจะไปนอนเพื่อเฝ้าเวรในผลัดต่อไป ในตอนนั้นเอง
เธอก็เห็นชิโระกำลังถือผ้าห่มผืนหนึ่งมาหาเธอ
“เออนี่เธอ ฉันไปเจอนี่ในห้องใต้ดิน
น่าจะช่วยได้นะ” ชิโระยื่นผ้าห่มให้กับปัด
“ขอบใจนะ ขอบใจที่ช่วยฉันวันนี้ด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกปัด ก็ช่วยได้เท่าที่ช่วยหล่ะ”
“ว่าแต่ พวกคุณมีแผนอะไรต่อจากนี้อีกหรือเปล่า”
“ผมก็ไม่รู้ หน่วยของผมก็ตายหมดแล้ว”
“ฉันเสียใจด้วยนะ สำหรับฉัน
ฉันก็คงจะเร่ร่อนไปเรื่อยหน่ะ นายเป็นตำรวจใช่หรือเปล่าล่ะ”
“ใช่ ฉันไม่รู้อาชีพของเธอเลยตอนนี้”
“ฉันไม่ถูกกับตำรวจเท่าไหร่หน่ะ อาชีพของฉัน”
“ผมไม่ใช่ตำรวจแล้วหล่ะตอนนี้ แต่เอาเถอะ
ยังไงก็หลับฝันดีนะ” ชิโระพูดจากนั้นก็เดินออกไป
ทางด้านของคนอื่นๆ
ซึ่งพวกเขาก็เตรียมตัวนอนกันเนื่องจากเหนื่อยกันมามาก แต่ก่อนนอน
พวกเขาก็มาหาเรื่องคุยกันก่อนที่จะเข้าไปนอนกัน
“เออนี่ เรามาเล่าเรื่องสนุกๆกันมั้ย” เชนเปิดประเด็นขึ้น
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันคิดเรื่องตลกๆไม่ออกหว่ะ” เอกพูด
“ว่าแต่ ไผ่ นายจะทำไงยังไงต่อกับพี่ชายนาย” ยูกิถาม
“ฉันว่า พี่ชายเขาคงอยากจะฆ่าเขาทิ้งแล้วหล่ะ” มีร์ถามขึ้น
“ก็คงจะเป็นแบบนั้นหล่ะ แต่ผมไม่กลัวหรอก” ไผ่พูดขึ้น
“นายต้องระวังตัวหน่อยสิ ฉันเป็นห่วงนายนะ” อาซามิพูดขึ้น
“แหม่ๆๆ เดี๋ยวนี้เป็นห่วงเป็นใยกันดีนะจ๊ะ” วิคเตอร์แซวอาซามิ
“นี่ อย่าไปแซวเขาแบบนั้นดิ เดี๋ยวก็หน้าแดงหรอก” ภพพูดแบบซื่อๆ
“นายนี่ก็ไปแขวะเขา
ชาตินี้นายจะหาแฟนได้มั้ยวะเนี่ย” วายุผลักไหล่ภพ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเจอเรื่องแบบนี้จนชินแล้วหล่ะ” ไผ่พูดขึ้น
“เออนี่ แล้วแต่พรุ่งนี้เราจะเอายังไงต่อหล่ะ” เอกถามคนในกลุ่ม
“ก็คงต้องเร่ร่อนไปเรื่อยๆเหมือนผีหน่ะสินะ” มีร์พูดอย่างเซงๆ
“หรือไม่ก็ต้องตั้งแคมป์กันหล่ะ ว่ามั้ย” ยูกิพูดขึ้น
“แต่เราต้องมีอาหารกับเชื้อเพลิงนะ ถึงจะอยู่ได้” วิคเตอร์พูดขึ้น
“ไม่มีเราก็หาสิ หรือไม่ก็ลองทำดูก็ได้” อาซามิพูดเสริม
“มันทำไม่ได้ง่ายๆขนาดนั้นนะ” วายุพูดขึ้น
“แต่เราก็ไม่มีทางเลือกนี่หน่า คงต้องทำเองหล่ะ” ภพพูดเสริม
“ถ้าไม่งั้นก็ส่งคนออกตามหาก็ได้
พวกเราเก่งอยู่แล้ว” เชนพูดอย่างมั่นใจ
ทางด้านของเอลิซ่า
เอ็ดเวิร์ด และจอห์น เอลิซ่าก็นั่งสวดมนต์ของเธอไป ส่วนเอ็ดเวิร์ดและจอห์นก็นั่งพักอยู่ในบ้าน
ในขณะเดียวกัน รันกับออโรร่าก็เดินมา โดยที่เอลิซ่าสวดมนต์เสร็จพอดี
“อ้าว นี่พวกเธอยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ” เอลิซ่าถามทั้งคู่
“อ้อ ออโรร่าบอกฉันว่าเธอนอนไม่หลับหน่ะค่ะ” รันตอบไป
“ว่าแต่ พวกคุณยังไม่ไปนอนอีกเหรอคะ” ออโรร่าถามไป
“อ้อ ยังหน่ะ พวกเราก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกัน” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
“ใช่ๆ ฉันกลัวพวกเราต้องย้ายที่อยู่กันอีกเนี่ย” จอห์นพูดแบบเซงๆ
“แม่ว่าคืนนี้น่าจะพักกันได้สบายๆนะ” เอลิซ่าพูดขึ้น
“แต่ก็ช่างเถอะค่ะ
เอาเป็นว่าหนูอยู่แถวๆนี้ก็แล้วกันนะคะ” ออโรร่าออกไปเดินข้างนอก
รันพยายามจะรั้งไว้แต่ไม่ทัน
“เฮ้อ เด็กก็แบบนี้แหละค่ะ อย่าถือสาเลยนะคะ” รันพูดขึ้น
“ผมเข้าใจ ว่าแต่พรุ่งนี้พวกเขาจะเอายังไงต่อหล่ะ” จอห์นถามไป
“ฉันก็ไม่รู้ นายก็ลองไปถามพวกเด็กๆดูสิ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
“อยู่ที่นี่เราก็ปลอดภัยนะคะ” รันพูดขึ้น
“แต่ถ้าเสบียงหมด เราก็ต้องไปจากที่นี่หน่ะสิ” จอห์นพูดแย้ง
“ถ้าเสบียงหมด เราก็ออกไปหาเพิ่มก็ได้นี่หน่า
รถเราก็มี” เอ็ดเวิร์ดพูด
“เอาเป็นว่า รอดูพรุ่งนี้ก่อนก็แล้วกันนะคะ
แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะทำยังไง” เอลิซ่าพูดทิ้งท้ายไว้
เช้าวันต่อมา
ทุกคนในบ้านตื่นขึ้นมาโดยที่ยังคงงัวเงียอยู่ พวกเขารีบมาเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าและแปรงฟัน
หลังจากที่พวกเขาทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ พวกเขาก็รีบมาทานอาหารกระป๋องที่รันและเอลิซ่าเตรียมให้ตั้งแต่เช้า
ในขณะเดียวกัน รันก็ตามหาออโรร่าแถวๆนั้น ซึ่งรันไปถามทุกคนที่อยู่แถวๆนั้น
“นี่ พวกคุณ มีใครเห็นออโรร่าหรือเปล่าคะ” รันถามจอห์นและเอ็ดเวิร์ด
“อ้อ ลองไปหาหน้าบ้านดูสิ ไม่แน่อาจวิ่งเล่นอยู่ก็ได้นะ” จอห์นพูดขึ้น
“ใช่ๆ แล้วนี่อย่าลืมเรียกให้เธอมากินข้าวด้วยหล่ะ” เอ็ดเวิร์ดพูดเสริม ในตอนนั้นเองรันก็ออกไปหน้าบ้าน
ซึ่งเด็กๆบางส่วนก็ดูออโรร่ากำลังเดินเล่นแถวนั้น รันรีบเรียกเธอกลับมากินข้าว
ในขณะที่ออโรร่ากำลังจะกลับมา จู่ๆมีชายวิกลจริตคนหนึ่งถอดเสื้อของเขาวิ่งลักพาตัวออโรร่าไป
เขาฉกตัวออโรร่าไปอย่างรวดเร็ว
“ใครก็ได้ช่วยด้วย” รันตะโกนเรียกทุกคนให้ไปช่วย พวกเขารีบหยิบปืนตามคนบ้านั่นไป
โดยที่กลุ่มของจินเป็นคนนำไปก่อน
“นี่นา เดี๋ยวหยิบปาวุธแล้วตามมาเลยนะ” จินรีบวิ่งตามชิโระพี่ของเธอที่กำลังตามล่าพวกนั้น
จากนั้นพวกของนาก็หยิบอาวุธแล้วตามไปติดๆ
ชายคนบ้าคนนั้นแบกออโรร่าไป
โดยที่ชิตและฮันเตอร์รีบวิ่งไป พวกเขาทั้งคู่พยายามจะยิง
แต่เซนตะโกนห้ามเอาไว้ก่อน
“นี่ อย่ายิงนะ เดี๋ยวโดนเด็กผู้หญิง” เซนรีบวิ่งตามไป แต่ในตอนนั้นเอง
ก็มีกลุ่มคนดักอยู่ริมทางยิงสกัดพวกเขาเอาไว้ ชิตและฮันเตอร์รีบหาที่หลบในทันที
“ไอ้บ้าเอ้ย พวกมันมาจากไหนกันวะเนี่ย” ชิตสบถขึ้นมา
“ไม่รู้สิโว้ย
ยังไงก็ช่วยเด็กกลับมาให้ได้ก่อนเถอะ” ฮันเตอร์ตอบไป
ออโรร่าเห็นเหตุการณ์ในตอนนั้น
เธอกัดมือของคนบ้าคนนั้นจนเขาต้องปล่อยเธอ ออโรร่ารีบวิ่งกลับไป
คนบ้าคนนั้นจะตามไปจับเธอ แต่เซนก็ยิงมันจนตายคาที่
ส่วนออโรร่าก็หลบอยู่ตรงถังขยะแถวนั้น
“ออโรร่า รีบมาหาพี่ เร็ว” ชิโระตะโกนบอกเธอ แต่ในตอนนั้นเอง
พวกมันคนหนึ่งเป่านกหวีด จากนั้นพวกมันนับสิบคนก็ออกมาจากป่า
พร้อมกับมีดและปืนมาไล่ยิงพวกเขา
ในตอนนั้นเองจินยิงสกัดพวกมันแล้ววิ่งไปแบกออโรร่ากลับมา
พวกมันพยายามไล่ยิงด้านหลังจิน แต่พวกของนาก็มาช่วยไว้ได้ทัน นายิงพวกมันที่ตามหลังจินมา
จากนั้นจินก็ปล่อยให้ออโรร่าวิ่งกลับไปหารัน ออโรร่าวิ่งเข้าไปกอดรันในทันที
“พี่รัน หนูขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ หนูปลอดภัยแล้ว”
คนอื่นๆรีบป้องกันตัวเอง
แล้วถอยกลับไปที่บ้าน เนื่องจากว่าคนบ้าพวกนี้มีเยอะเกินไป
“จิน รีบกลับเข้าไปที่บ้านเรา เร็ว”
นาตะโกนบอกจิน
แต่ในขณะเดียวกัน กลุ่มมอไซค์กล่มหนึ่งก็มาไล่ยิงพวกมัน
พวกมันบ้างส่วนจึงหันกลับไปเล่นงานแก๊งค์มอไซค์เหล่านั้น เสียงปืนดังสนั่นไปทั่ว
มีแต่คนบาดเจ็บล้มตายไปมากมาย พวกของนากำลังจะรีบถอยกลับไป
แต่มีมอไซค์คันหนึ่งขี่ตรงมายังพวกเขา
“เฮ้ย นั่นมีพี่ชายแกนี่หว่าไผ่ มันกำลังมาแล้ว” เอกพูดขึ้นจากนั้นก็เล็งปืนไปที่เขา
พี่ชายของไผ่ชักดาบออกมา แล้วเขวี้ยงดาบออกไป
แต่เป้าหมายของเขาคือคนบ้าคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังพวกเขา
เพลิงปาดาบใส่มันจนมันตายคาที่ แต่เพลิงก็โดนมันคนหนึ่งยิงเข้าที่กลางลำตัว
จนรถของเขาล้มในทันที เพลิงรีบวิ่งไปดูพี่ของเขาที่กำลังนอนเจ็บอยู่
“พี่เพลิง ทำไม ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้”
เพลิงยังไม่ตอบอะไร
แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีคนตะโกนขึ้นมาแล้วชี้ไปทางถนนเส้นหนึ่ง
ซึ่งพวกซอมบี้กลุ่มใหญ่กำลังมาทางพวกเขา แก๊งค์มอไซค์และพวกคนบ้าคนอื่นๆรีบหนีไป
แต่พวกของนายังคงสกัดซอมบี้ฝูงนั้นเอาไว้
“ไผ่ เราต้องไปกันแล้ว ไม่มีเวลาแล้วนะ” อาซามิพูดกับไผ่
“ไม่ ผมไม่ทิ้งพี่ผมไปหรอก” ไผ่พูดเสียงแข็ง
“เฮ้ยไอ้ไผ่ น้องคนนี้พูดถูก
ยังไงฉันก็ไม่รอดแล้วหว่ะ แกรีบไปเถอะ ไหนๆแกก็จะไปแล้วนี่
ยังไงก็เอาตัวให้รอดก็แล้วกันไอ้น้อง” เพลิงพูดกับไผ่
จากนั้นเองภพและวายุต้องลากไผ่กลับไป
“ไม่ ปล่อยฉัน ฉันจะไปช่วยพี่ฉัน”
“ไอ้บ้าเอ้ย พวกมันกำลังมานะเว้ย เดี๋ยวก็ตายหรอก” วายุพูดขึ้น
“นั่นสิ พี่นายเขาอยากให้นายรอดชีวิตนะเฟ้ย” ภพพูดเสริม
“โห นี่พวกมันมาจากไหนกันวะเนี่ย” เชนพูดขึ้นมา
“อย่าเพิ่งไปสนเลย รีบกลับก่อนดีกว่า เร็ว” ปัดรีบพาทุกคนกลับไป
พวกเขารีบหนีอย่างรวดเร็วก่อนที่พวกมันจะเข้าถึงตัว จนกระทั่งมาถึงบ้าน ส่วนตัวของเพลิงนั่น
เมื่อพวกมันเข้ามาใกล้ตัวเพลิง เพลิงใช้ปืนของตัวเองยิงสกัดพวกมันทีละตัว
แต่ก็สกัดพวกมันเอาไว้ไม่หมด จนกระทั่งจวนตัว เขารีบยิงตัวเองในทันที แต่ว่า
“แชะ”
กระสุนของเขาดันหมดลง
แต่เขายังมีแผนสำรองอยู่ เขาหยิบระเบิดมือที่กระเป๋าหลังของเขาขึ้นมา
จากนั้นก็ถอดสลัก
“เข้ามาเลยไอ้พวกนรก”
“ตู้ม” แรงงระเบิดได้ฉีกร่างของเพลิงและซอมบี้ที่อยู่รอบๆหายไปกับตา
ไผ่แทบจะเป็นบ้าเมื่อได้เห็น และที่บ้านหลังใหญ่กลุ่มคนที่ไม่ได้ไปด้วยก็รีบมารับพวกเขาในทันที
“กลับมาแล้วเหรอ รีบเข้ามาในบ้านเลย” มีร์พูดขึ้น
“ฉันว่าเราคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว เราหนีกันเถอะ” วิคเตอร์พูดขึ้น
“อ้าว ทำไมถึงเป็นแบบนั้นหล่ะ” ยูกิถามอย่างสงสัย
“พวกซอมบี้กำลังมาที่นี่หน่ะสิ ฝูงใหญ่ด้วย” ปัดพูดขึ้น
“ถ้างั้นฉันจะไปเก็บของให้นะจ๊ะ ไปกันเถอะ” เอลิซ่ารีบไปเก็บของขึ้นรถ ส่วนจอห์นกับเอ็ดเวิร์ดก็ช่วยกันจัดการรถของพวกเขา
แต่ดูเหมือนว่ามันต้องใช้เวลา เอ็ดเวิร์ดรีบไปบอกจินและคนอื่นๆทันที
“นี่ เราต้องใช้เวลาซักพักเก็บของหน่ะ
เราต้องสกัดพวกมันไว้ก่อน”
จอห์นพูดกับจิน
“แล้วใช้เวลานานแค่ไหนกันหล่ะ” จินถามขึ้น
“ไม่น่าจะเกิน 5 นาทีหรอก ขอแค่นี้พอ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น
“เอาหล่ะ ผมจัดการเอง ใครที่พอสู้ได้มากับผม”
ชิโระรีบวิ่งออกไปจากบ้าน
เพื่อเตรียมรับมือกับซอมบี้ที่กำลังจะบุกเข้ามา
“ทุกคน เล่นงานมันที่หัว ชักมีดออกมา”
ชิโระพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็วิ่งไปปักหัวซอมบี้ทีละตัว โดยที่คนอื่นๆก็ไปช่วยเขาด้วย
พวกเขาเล่นงานซอมบี้ทีละตัว เพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันบุกเข้ามา
“เข้ามาเลยไอ้พวกบ้าเอ้ย” ชิตตะโกนออกไป
“ใจเย็นๆสิวะ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” ฮันเตอร์จับมันทุ่มลงแล้วมีดปักหัวมัน
ในตอนนั้นเองจินก็สู้กับมันแต่พลาดท่าโดนมันผลัก มันกำลังจะคร่อมตัวเธอ
แต่นาวิ่งมาเตะขาของมัน แล้วเอามีดปักหัวมัน แล้วช่วยจินขึ้นมาได้
“ขอบใจนะ นายทำได้ยังไงเนี่ย”
“ฉันดูในเกมหน่ะ เตะตาขามันให้มันล้ม”
“อ้อ แจ๋วเลย ถ้าอย่างงั้นฉันลองมั้งดีกว่า” เซนเจาะยางพวกมันแล้วเอามีดปักที่คอ
คนอื่นๆก็พากันทำตาม ในตอนนั้นเองไผ่เกิดบ้าเลือดบุกเข้าไปใจกลางของกลุ่มพวกมัน
แต่สุดท้ายก็โดนซอมบี้ตัวลากไปกับพื้น
“ไผ่ ใครก็ได้ช่วยไผ่ด้วย” อาซามิตะโกนเรียก ในตอนนั้นเองปัด วายุ
ภพและเชนก็รีบวิ่งฝ่าไปเอาตัวไผ่ออกมา โดยที่ทุกคนยังปลอดภัยดี
ในตอนนั้นเอกหัวเสียแทบอยากจะต่อยหน้าไผ่
“ไอ้บ้าเอ้ย มึงคิดอะไรของมึงอยู่วะ” เอกตะโกนถาม
“มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง” ไผ่พูดออกไป
“พอก่อนเถอะ ทั้งคู่เลย อย่าเพิ่งฟาดปากกันสิ” เชนแยกทั้งคู่ออกจากกัน
“นี่ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย สู้กับพวกมันก่อนสิ” ปัดพูดขึ้นจากนั้นก็ใช้ไม้หน้าสามสกัดพวกมันไว้
แต่พวกมันก็มากันเรื่อยๆเหมือนกับว่าไม่มีวันหมด จนตอนนี้พวกเขาแทบจะหมดแรงกันแล้ว
“โอ้ย เมื่อไหร่พวกเขาจะเสร็จหล่ะเนี่ย” ภพพูดขึ้น
“นั่นสิ พวกเรากำลังจะตายหมดนะเว้ย” วายุพูดเสริม และในขณะเดียวกัน กลุ่มของเอลิซ่าก็เก็บของกันเสร็จหมดแล้ว
เอ็ดเวิร์ดและจอห์นรีบไปสตาร์ทรถเพื่อหนีออกไป วิคเตอร์และคนอื่นๆรีบมาเตือนคนที่อยู่ด้านนอกในทันที
“ทุกคน เก็บของเสร็จแล้ว รีบไปจากที่นี่เร็ว”
“ทุกคน เราต้องไปกันแล้ว เร็ว” จินตะโกนบอกคนอื่นๆ
พวกเขารีบกลับไปขึ้นรถกันอย่างทุลักทุเล
โดยที่พวกซอมบี้เหล่านั้นตามพวกเขาอย่างไม่ลดละ
ฮันเตอร์โยนระเบิดควันลุกหนึ่งไปตรงพวกมัน
จากนั้นพวกเขาก็รีบขึ้นรถกันอย่างรวดเร็ว
"มากันครบแล้วนะคะทุกคน” ยูกิถามอีกครั้ง
“น่าจะครบแล้วหล่ะ รีบไปจากที่นี่เร็ว” มีร์ตะโกนบอกทุกคน จากนั้นขบวนรถก็ขับออกไป
พวกซอมบี้พยายามจะตามไปแต่ไม่ทัน พวกมันเดินอยู่แถวๆนั้น
แต่จากนั้นก็มีรถคันหนึ่งกำลังมาทางพวกมัน พวกมันรีบตามเสียงรถไป
แต่ชายคนนั้นปาอะไรบางอย่างออกจากรถ ปรากฏว่าเป็นระเบิดเพลิงแรงสูง ซึ่งเชื้อเพลิงกระจายจากตัวหนึ่งไปอีกตัวหนึ่ง
ทำเอาพวกมันตายกันราวใบไม้ร่วง เมื่อทางสะดวก
รถของชายคนนั้นก็มาตรวจดูที่หน้าบ้านของพวกนาที่เพิ่งออกมา ชายคนนั้นลงมาจากรถ
ซึ่งเขาคือแบทนั่นเอง เขารีบวอกลับไปที่หน่วยของเขาในทันที
“นี่แบทเรียกศูนย์ ตอบฉันด้วย”
“แบท นี่นายไปอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“ฉันกำลังตามล่าพวกมันอยู่
ตอนนี้รู้แล้วว่าพวกมันอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องตามแล้ว นายต้องกลับมาที่หน่วย ด่วนเลย
ตอนนี้เราเกิดปัญหา”
“มีอะไรอีกหล่ะ ตัวทดลองหลุดออกมางั้นเหรอ”
“ก็ประมาณนั้น แต่คราวนี้มัน…” จากนั้นสัญญาณก็ตัดไป
แบทพยายามเรียกซ้ำแต่ก็ไม่ได้ผล
“มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย”
แบทรีบขึ้นรถของเขา
จากนั้นก็ขับออกไปในทันที
ทางด้านพวกของนา
พวกเขาขับรถมาเรื่อยๆจนมาออกเส้นทางหลัก
แล้วก็ขับรถไปเรื่อยๆเพื่อหาที่พักถัดไปสำหรับพวกเขา
ในตอนนั้นเองออโรร่าก็เกิดร้องไห้แล้วพูดออกมา
“หนูขอโทษค่ะ เพราะหนูแท้ๆทำให้พวกพี่ต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไม่มีใครโทษหนูทั้งนั้นนะจ๊ะ” ปัดพูดแล้วลูบหัวของออโรร่า
“อย่าร้องไห้ไปเลยนะ พักผ่อนดีกว่า” รันพูดกับออโรร่าแล้วปล่อยให้เธอนอนพักบนตักของเธอ
“แล้วนี่ เราจะเอายังไงต่อไปหล่ะ” วายุถามอย่างสงสัย
“ก็คงต้องหาที่อยู่ใหม่ไปเรื่อยๆหน่ะ” ภพตอบเขาไป
และในตอนนั้นเองเอกก็เกือบจะไปต่อยไผ่แล้ว
แต่คนอื่นๆโดยเฉพาะอาซามิช่วยกันแยกทั้งคู่ออกมา
“ไอ้เวรเอ้ย มึงเกือบทำพวกกูตายหมดแล้วนะเว้ย” เอกตะโกนใส่ไผ่
“พอเถอะ นี่ไม่ใช่ความผิดของเขานะ
นายไม่เคยเสียใครไปจะรู้อะไรหล่ะ” อาซามิพูดกับเอก
“ช่างมันเถอะ เขาพูดไม่ผิดหรอก” ไผ่พูดจากนั้นก็เงียบไป
“ตอนนี้ยังตายกันไม่พออีกงั้นเหรอ
เมื่อไหร่จะสงบๆซะทีเนี่ย”
ยูกิตะโกนบอกไป
“ใช่ หรือว่าจะเอายังไง จะแยกทางกันเลยก็ได้นะ” มีร์พูดขึ้น จากนั้นเอกก็เงียบไป
โดยที่เชนมาแตะไหล่ของเอก
“เอาน่า นายก็หัดใจเย็นๆหน่อยสิ”
“เฮ้อ สงสัยเราคงจะตายเพราะพวกเดียวกันเองหล่ะนะ” วิคเตอร์พูดขึ้น
พวกเขายังคงนั่งเงียบอยู่ในรถไม่พูดคุยกันต่อ
แล้วก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ว่าจุดหมายจะไปจบลงที่ไหน
=================================================================
กลุ่มของนาจะไปที่หนกันต่อ อย่าลืมติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
มีเรื่องจะสารภาพ ข้าพเจ้าอาจจะอัพ Evillands กับเรื่องทหารรับจ้างล่าช้า
เนื่องจากไฟล์อยู่ในคอมที่ทำงาน ลืมก๊อปมา
แง๊ๆๆๆ ขอโทษด้วยนะครับ (กราบงามๆ)
ขอคนละเม้นท์ด้วยนะครัช
ความคิดเห็น