คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]Vocaloid Series~0.1~My Master YunJae Pairing
[SF]Vocaloid Series~0.1~My Master
ชื่อเรื่อง:My Master
Author:shinn_ayumi
Pairing:YunJae
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“อา~ อ๊า~ อ้า~ อ่า~”
สวัสดีครับทุกท่าน ผม Vocaloid ยองอุง แจจุงครับ ทุกท่านคงกำลังจะสงสัยใช่มั้ยล่ะครับ Vocaloidคืออะไร Vocaloidอย่างพวกผมเป็นคอมพิวเตอร์ที่ร้องเพลงได้ครับ เอาว่าง่ายๆก็คือโปรแกรมสังเคราะห์เสียงน่ะแหละครับ ผมเป็น”เสียง”ให้กับบริษัทค่ายเพลงค่ายหนึ่งอยู่ครับเพราะถูกสร้างขึ้นมาตามความต้องการโปรดิวเวอร์อันดับหนึ่งของทีนี้ ลี ซูมาน เพื่อให้ได้เสียงที่ต้องการและเข้ากับเพลงที่เขาแต่งมากที่สุด แน่นอนครับ บริษัทนี้ไม่ได้มีเพียงผมแค่ตัวเดียวเท่านั้น ยังมีจุนจัง มินนี่ มิกิแล้วก็อีกเยอะเลยล่ะครับ อ่ะ! ผมบอกไปแล้วใช่มั้ยครับว่าผมถูกสร้างขึ้นตามคำสั่งของคุณพ่อลี แต่มาสเตอร์ของผมไม่ใช่คุณพ่อลีหรอกน่ะครับ แต่ว่าเป็น”คนๆนี้”ต่างหาก
“แจจุง เสียงหลงแล้วน่ะ เป็นอะไรไป สติหลุดหรอ?”
อ้า~ คนนี้แหละครับมาสเตอร์ของผม อะไรน่ะครับ มาสเตอร์”ของ”ผมเป็นโวคอลลอยด์ ? ไม่ใช่หรอกครับ ผมบอกแล้วไม่ใช่หรอครับว่า”คนๆนี้” มาสเตอร์ของผมเป็นมนุษย์ครับ แต่เป็นมนุษย์ที่มีใบหน้าเหมือนหมีขาวขั้วโลกตอนที่คุณพ่อลีเปิดสารคดีหมีน้อยให้ผมดูเลย มาสเตอร์ใส่เฮดโฟนแล้วเอ็ดผมมาตามสาย ก็แม้ มาสเตอร์น่ะ ตอนทำหน้าจริงจังน่ะน่าดูน้อยที่ไหนล่ะครับ? เท่มากๆเลย>///<
“แจจุง?”
อ่ะ อ่ะ! มาสเตอร์ทำหน้างงแล้วเอียงคอนิดๆด้วยแหละ น่ารักจังเลย แต่เดี๋ยว เมื่อกี้มาสเตอร์เรียกผมนี้น้า
“คะ ครับ มาสเตอร์”
“เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นเหม่อๆ เมื่อกี้ก็ร้องเพี้ยน”
“เอ่อ คือว่า”
“หือ?”
“ไม่มั่นใจน่ะครับ ว่าจะขึ้นเสียงสูงอย่างที่มินนี่ทำได้หรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก แจจุง ถ้าเป็นเธอล่ะก็ ต้องทำได้แน่ๆ เอ้า! ไหนลองอีกทีสิ”
“ครับ มาสเตอร์!”
ทุกวันของผมก็จะเป็อย่างนี้แหละครับ ตื่นมา อาบน้ำ แปรงฟัน เข้าห้องซ้อม เช็กเสียง ซ้อมร้อง อัดเสียง แก้ที่อัดเสีย เป็นอย่างนี้ไปจนจบวัน อาจจะดูน่าเบื่อสำหรับบางคนแต่ว่าสำหรับผมมีความสุขมากๆเลยครับ ทุกๆวันได้อยู่กับมาสเตอร์ ร้องเพลงให้มาสเตอร์ฟังแม้เสียงของผมอาจจะไม่เพราะเท่าจุนจังหรือบัวคุงก็ตาม ทว่ามาสเตอร์น่ะตอนนี้ไม่ได้เป็น
มาสเตอร์ของผมคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถึงผมจะดีใจที่ได้มีเพื่อนอย่างจุนจังที่เปลี่ยนมาสเตอร์มา มินนี่ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อร้องเสียงสูงสุดและต่ำ หรือมิกิที่มีโปรแกรมนักดนตรีด้วยแล้ว แต่มาสเตอร์ก็ต้องเฉลี่ยเวลาไปให้กับ”ตัว”อื่น ไม่ใช่มาสเตอร์”ของ”ผมเพียงคนเดียวอีกแล้ว ผมแกล้งทำเป็นราวกับไม่รู้จักความเศร้าเมื่อเห็นมาสเตอร์อยู่กับตัวอื่น แต่ว่านะ ผมน่ะจริงๆแล้วรู้สึกเศร้ามากจนเหมือนกับมีน้ำใสๆออกมาจากเบ้าตาเลย ถึงจะเป็นเพียงคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีน้ำตาจริงๆก็เถอะ
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
วันนี้ผมกับมาสเตอร์ออกมาเที่ยวข้างนอกครับ จริงๆจะเรียกว่ามาเที่ยวก็ไม่เชิงหรอกครับ ออกมาซื้อของมากกว่า อ้า~ เหมือนลืมบอกอะไรไปเลยแหะ อ่ะ! ผมไม่ได้บอกใช่มั้ยว่า ผมน่ะอาศัยอยู่กับมาสเตอร์ที่ห้องพักเดียวกัน ที่จริงห้องข้างๆก็พวกจุนจังอยู่น่ะแหละ มาสเตอร์บอกว่าอยู่ใกล้ๆกัน เวลาปลุกจะได้ไม่ต้องเดินไปไกล ผมกับมาสเตอร์ออกมาที่ห้างใกล้ๆกันสองคน รู้สึกดีเหมือนกันฮะ เหมือนได้กลับไปสมัยก่อนที่มาสเตอร์ยังคงเป็นมาสเตอร์ของผมเพียงคนเดียว ผมเดินเข็นรถเข็นมาตรงที่เป็นโซนซุปเปอร์มาร์เก็ต มาสเตอร์หยิบใบลิสต์ของที่ต้องซื้อออกมาแล้วเดินไปตามแผนก ผมได้แต่เดินตามมองมาสเตอร์เลือกหยิบของอย่างตั้งใจ ผมยิ้มบางๆกับภาพของมาสเตอร์ที่หันไปชิมของฟรีที่วางไว้แล้วเบ้ปากราวกลับเด็กน้อยเมื่อเจอของไม่ถูกใจจากนั้นก็หันมาหัวเราะเบาๆกับผมที่ยิ้มหัวเราะคิกคัก เมื่อได้ของครบตามที่ต้องการแล้วมาสเตอร์ก็เดินตรงไปที่เคานเตอร์จ่ายเงินที่มีคิวรอยาว ข้างหน้ามีเด็กน้อยอายุราวๆหนึ่งหรือสองขวบนั่งมองมาสเตอร์ตาแป๋วบนรถนั่งของเด็ก แน่ะล่ะครับ มาสเตอร์พวกรักเด็กครับ ลงไปนั่งยองๆเล่นกับเด็กเขาซะแล้ว มาสเตอร์ครับ เดี๋ยวจะถึงคิวเราแล้วน้า~
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
มาสเตอร์มาหยุดอยู่ที่วินโดว์โชว์ของร้ายขายของกระจุกกระจิกเล๊กๆในห้าง แล้วมองไปที่พวงกุญแจรูปโลมา ไก่และพวงกุญแจรูปมงกุฎที่แขวนไว้ด้วยกัน แต่สิ่งที่เรียกความสนใจผมออกจากมาสเตอร์คือ เจ้านั้น ต่างหากครับ นั้นน่ะฮะ เห็นมั้ยครับ พวงกุญแจรูปช้างสีชมพูน่ารักน่าชัง อ้า~ น่ารักจังเลย อยากได้จัง แต่พอดูราคาแล้วแทบจะเมินหนีเลย ก็พอเข้าไปดูมันเป็นของอิมพอร์ตจามประเทศไทยนี้ฮะ แพงจัง ไว้แจจุงจะตั้งใจทำงานแล้วเอาเงินเก็บมาซื้อเจ้าน่ะ พวงกุญแจช้างน้อย รอแจจุงก่อนน่ะ
“แจจุง”
“ครับ”
“ฝากเฝ้าของข้างนอกแป๊บนึงน่ะ”
“ครับ”
ผมออกมานอกร้านก่อนจะหันไปอาลัยอาวรณ์กับเจ้าช้างสีชมพูแล้วหันสายตามามองรอบๆ ฆ่าเวลารอมาสเตอร์ที่เข้าไปในร้าน
“แจจุง ป่ะ กลับกัน”
“อ่ะ ครับ มาสเตอร์” ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
พวกเรากลับมาที่ห้องพักโดยมีพวกจุนจังออกมารอโดยเฉพาะมินนี่ที่แทบจะเข้ามาถือถุงขนมนมเนยแทนผมเสียให้ได้เลยล่ะครับ กินเก่งจังเลยน้า มินนี่ มาสเตอร์เอาของเก็บเข้าตู้เย็นและตู้เก็บของเรียบร้อยแล้วหยิบเจ้าพวงกุญแจที่ผมเห็นมาสเตอร์มองจากร้านขายของในห้างนั้นออกมาให้จุนจัง มินนี่แล้วก็มิกิ ทุกคนดูดีใจกับเจ้าพวงกุญแจนั้นมาก แต่มาสเตอร์ครับ ลืมผมไปแล้วหรอครับ ลืมไปว่ายังมีแจจุงที่ยังไม่ได้อะไรเลยแล้วหรอครับ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ผมเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวจะเข้านอน มาสเตอร์โบกมือเรียกผมให้เข้าไปที่ห้องทำงาน เมื่อเข้าไป มาสเตอร์กำลังง่วนกับการหาของอะไรสักอย่างอยู่ ผมได้ยินมาสเตอร์บ่นพึมพัมด้วยแหละ “อ๊า อยู่ไหนน้า”ผมเลยออกเสียงถามมาสเตอร์ว่า
“หาอะไรอยู่หรอครับ มาสเตอร์ ให้ผมช่วยหามั้ย”
“ไม่เป็นไรๆ เหมือนจะเจอแล้ว อ๊ะ! อยู่นี้เอง”
มาสเตอร์หันหน้ามาทางผมแล้วยื่น …
“อ่ะ นี้ ของแจจุง”
อะ เจ้าช้างสีชมพู สิ่งที่มาสเตอร์ยื่นมาให้ผมก็คือพวงกุญแงสีชมพูที่ผมมองที่ร้านนั้นเอง
“เห็นจ้องเหมือนอยากได้ แต่ทำหน้าเหมือนตัดใจ ก็เลยซื้อมาให้ ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับวันนี้”
“เอ๊ะ? แต่ว่ามาสเตอร์ครับ เจ้านี้น่ะ แพงจะตายไปน่ะครับ จะดีเหรอครับ เอามาให้ผมอย่างนี้”
“นายอยากได้ไม่ใช่หรอ เพื่อนายแล้วแค่นี้เอง”
มาสเตอร์ครับ ผมรักมาสเตอร์ที่สุดเลยคร้าบบบบบบบบ
“ขอบคุณมากครับ มาสเตอร์”
“ดูแลดีๆ อย่าให้หายแล้วกัน นายยิ่งโก๊ะๆอยู่”
“ครับ ขอบคุณจริงๆน่ะครับ มาสเตอร์”
“อืม เอ้า! ไปนอนได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์น่ะ แจจุง”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ มาสเตอร์”
ผมกึ่งเดินกึ่งกระโดดมาที่ห้องนอนของผมด้วยความดีใจ ก็มาสเตอร์อุตส่าห์ซื้อให้นี้ครับ ทั้งๆที่ผมไม่ได้บอกว่าอยากได้ แต่มาสเตอร์ก็รู้ใจผมแถมราคามันก็แพงใช่ย่อย ขอบคุณน่ะครับ มาสเตอร์ ผมจะดูแลรักษามันดีๆเลย ก่อนนอนผมสวดมนต์ แล้วขอกับพระเจ้าให้ผมได้อยู่กับมาสเตอร์ไปเรื่อยๆอย่างนี้ตลอดไป ผมล้มตัวลงนอนด้วยความรู้สึกเปี่ยมสุข
มาสเตอร์ครับ ผมรักมาสเตอร์น่ะครับ…
เมื่อแน่ใจว่าคนภายในห้องหลับสนิทแล้ว บานประตูห้องนอนแจจุงก็ถูกเปิดออกโดยอุ้งมือของมาสเตอร์ จอง ยุนโฮของแจจุง ยุนโฮเดินไปที่เตียงแล้วนั่งข้างๆแจจุง เตียงยวบลงตามน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น มือหนาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของโวคอลลอยด์ที่รักของเค้าออกอย่างเบามือแล้วจุมพิตที่หน้าผากของแจจุงพร้อมกล่าวว่า"หลับฝันดีน่ะ เด็กดีของฉัน"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Talk With Writer :
สวัสดีคะ ทุกคน เรียกเราว่าชิน หรืออายุ น่ะ อายุก็ปีนี้สิบเจ็ดคะ
อ่านไปตอนหนึ่งแล้ว รู้สึกว่าไงบ้างเอ่ย ชอบกันไหมเนี่ย หวังว่าจะชอบกันน้า
เอาล่ะ! มีเกมส์มาให้เล่น ทายสิว่า จุน มิกิ มินนี่ คือใครบ้างเอ่ย ง่ายมาก ทายถูก พรุ่งนี้มาลงตอนใหม่ให้ แต่เป็นช่วงเย็นๆน่ะ
ความคิดเห็น