" Hotaru Dormitory : Hamakaze Yuekichi "

ลำดับตอนที่ #3 : -- เหตุการณ์ 1 แรกพบประสบเจอ --

     เหตุการณ์ที่ 1 :: แรกพบประสบเจอ

 

     โตเกียว หากกล่าวถึงชื่อนี้หลาย ๆ คนคงรู้จักในนามของเมืองหลวงอันสุดเจริญของประเทศแห่งหมู่เกาะสุดเขตตะวัน ออกไกล ดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัยหรือประเทศญี่ปุ่นนั่นเอง เป็นเมืองที่มีผู้คนอาศัยอยู่กันอย่างคับคั่ง ค่าครองชีพก็สูงเอาเรื่องแต่ทว่าก็คุ้มกันกับความสะดวกสบายในหลาย ๆ ด้านอะนะ

     เอาล่ะ หลังจากที่ผมเวิ่นเว้อเพราะไม่มีอะไรจะพูดมาจนครบหนึ่งย่อหน้า ก็ขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน ผมมีชื่อว่า ฮามะคาเซะ ยูเอะคิจิ อายุครบรอบ 17 ปีเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สถานะภาพปัจจุบันโสดสนิทและไร้ที่อยู่อาศัย เนื่องจากลืมอะไรสักอย่างเจ้าของหอก็เลยถีบอัญเชิญส่งผมออกมาหาแหล่งกบดาน เอ้ย ที่อยู่ใหม่ซะ จนตอนนี้ต้องมานั่งหง่าวเล่าความหลังและบรรยายเรื่องไร้สาระที่ไม่ค่อยจะ เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันเท่าไหร่ ก็เพราะว่าผมตระเวณหาจากบรรดานายหน้ากว่า 30 บริษัทแต่ไม่ยักจะมีห้องว่างสักที่เลย

     "นี่ก็เย็นมากแล้ว งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ หาที่อยู่ใหม่ให้ได้เร็ว ๆ นะเพื่อน" เสียงของไอ้บ้าตัวประกอบสองตัวนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่ตอนเรียนปี 1 นั่นแหละส่วนชื่อช่างมัน พวกนั้นกล่าวอวยพรให้ผมได้ที่อยู่ใหม่ในเร็ววัน ฟังดูเหมือนจะซึ้งในมิตรภาพแต่จะสำนึกบุญคุณกว่านี้ถ้าพวกมันยอมให้ผมค้าง ที่บ้านสักระยะล่ะนะ เฮ้อ ช่างมันเถอะ อย่างน้อย ๆ ทั้งสองคนก็อุตส่าห์ร่วมขบวนการบุกเมืองฝ่าฝูงชนช่วยผมทั้งวันแล้วล่ะนะ

     "เฮ้ น้องสาว สนใจไปสนุกกับพี่มั้ยจ๊ะ" คำกล่าวสุดแสนจะเชยสามารถพบได้ตามถนนคนเดิน ร้านคาราโอเกะหรือหน้าศูนย์การค้าทั่วไปดังขึ้น แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะปัญหามันอยู่ที่เรียกผมว่าน้องสาวต่างหาก นี่มันเป็นพี่ชายของผมตั้งแต่ตอนไหนวะ ไม่สิ ตูไม่ใช่น้องสาวของคุณเอ็งเฟ้ย ไอ้จิ๊กโก๋หน้าเถื่อนอย่างกับพวกลุงยากูซ่า ถึงจะหน้าหวานไปนิดนึงก็เถอะ

     "อยากสนุกสินะ เดี๋ยวจัดให้" เมื่อผมพูดแบบนี้ขึ้นมาไอ้หน้าเถื่อนมันก็ยิ้ม แต่ไม่บรรยายแล้วกันสยองอะ ผมเลยจัดการส่งมันขึ้นสวรรค์ด้วยกระบวนท่าผ่าหมากแล้วสอยปลายคางด้วยหมัด เล็ก ๆ แต่หนักแน่นหมัดนี้

     "นี่ น้องสาว อยากไปเที่ยวกับพี่มั้ย" คุณพ่อเอ็งสิ นี่ยังมีอีกพวกเรอะ ผมหันกลับไปหมายจะซัดพวกขี้หลีอีกคนแต่ก็ต้องชะงัก เพราะว่าไม่ใช่พวกนั้นอย่างที่คิดแต่กลับเป็นคุณหัวหน้าห้องไปเสียได้

     "นี่คุณหัวหน้าห้อง มาทำอะไรที่สวนสาธารณะค่ำ ๆ แบบนี้กันครับ ไม่รู้หรอว่ามันอันตรายน่ะ"

     "แล้วคุณล่ะคะ ยูเอะจัง ได้ยินมาว่าถูกเชิญออกจากหอเดิมนี่คะ ตอนนี้ก็ยังหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้งั้นเหรอคะ"

     "เอ่อ ผมว่ายังไม่เคยบอกคุณหัวหน้าห้องเลยนะ ไปรู้มาจากไหนกันเนี่ย"

     "พอดีว่าเมื่อสักครู่เพื่อนของยูเอะจังโทรศัพท์ติดต่อเข้ามาน่ะค่ะ ฉันจึงรีบให้พ่อบ้านพามาเผื่อว่าจะช่วยอะไรยูเอะจังได้บ้าง"

     โอเค ชัดเจน สาเหตุที่คุณหนูหัวหน้าห้องมาคุยกับผมทั้งที่คนแบบเธอไม่น่าจะมาได้ ก็เพราะไอ้บ้าสองตัวมันปากโป้งคาบข่าวไปรายงานนั่นเอง ผมเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจเล็กน้อยและเหมือนจะเห็นภาพของสองตัวนั่นต่างชู นิ้วโป้งมาให้ ไอ้พวกบ้ารู้ดีเกินไปแล้ว

     "นี่ค่ะ ถ้าคุณยังหาที่อยู่ไม่ได้ ลองไปที่นี่ดูนะคะ หรือจะให้ฉันไปส่งดี" ผมรับใบปลิวสีขาว ซึ่งกลางหน้ากระดาษเขียนไว้ว่า 'หอโฮะตารุ' น่าสนใจดีแฮะ ลองไปดูดีกว่า แต่จะรบกวนเธออีกคงไม่ได้ "ไม่เป็นไรหรอก ผมว่าเดินไปเองดีกว่าอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง"

     "น่าเสียดายนะคะ แต่ว่ากลางคืนแบบนี้คงหนาวแย่ ให้ฉันช่วยอีกสักเล็กน้อยนะคะ" สิ้นคำกล่าว หัวหน้าห้องก็ถอดเสื้อคลุมกันหนาวของเธอออกแล้วสวมให้ผม จากนั้นก็แก้ผ้าพันคอของเธอออกแล้วนำมันมาพันรอบคอของผมแทน ตอนนี้นั้นใบหน้าของเราแทบจะชิดกัน เวลาสั้น ๆ แต่ก็เหมือนเนิ่นนานจนเมื่อต่างฝ่ายต่างรู้สึกตัวก็ได้แต่ก้มหน้างุดหน้า ขึ้นสีแดงเรื่อ ๆ ผมมองไปยังพ่อบ้านของเธอเพื่อหาตัวช่วย แต่ว่าเอ็งจะชูนิ้วหัวแม่มือทำไมฟะ นี่คุณหนูของเอ็งนะเว้ยต้องมาห้ามสิ ไม่ใช่มาชูนิ้วกู๊ดจ๊อบว้อยตูล่ะเพลียจริง ๆ

     "อะ...เอ่อ ขอบคุณนะหัวหน้าห้อง" ผมรีบพูดขอบคุณเพื่อเป็นการทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี่ ขอบคุณสำหรับน้ำใจจริง ๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่ชุดเซ็ทสีชมพูลายกระต่ายน้อยสีขาวน่ารักล่ะนะ

     "ยูเอะจัง จนกว่าจะได้ที่อยู่ใหม่ห้ามถอดเสื้อคลุมและผ้าพันคอออกนะคะ และนี่ค่ะเผื่อหิวกลางทาง" กรรมเวร เหมือนเธอจะรู้ทันเลยพูดดักทางเอาไว้ ส่วนถุงเล็ก ๆ ที่ให้มานั้นเหมือนว่าจะเป็นคุกกี้ล่ะนะ ไปรู้มาจากไหนเนี่ย ผมจึงได้แต่รับมาพร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ เชิงว่าเข้าใจแล้วกล่าวลาเธอทันที

     "เอาล่ะที่นี่สินะ น่ากลัวนิด ๆ แฮะ" ผมเดินเข้าไปภายในหอที่ดูลึกลับนั้น และเป็นโชคดีของผมที่ยังมีห้องว่างเหลืออยู่ จึงรีบเขียนเอกสารส่งแล้วรับกุญแจห้องมา

     "ที่นี่อยู่กันแบบรูมเมทสินะ" ผมสะพายกระเป๋าใส่สัมภาระเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ห้องหมายเลข 06 เมื่อมาถึงผมจึงเคาะประตูก่อนตามมารยาทล่ะนะเผื่อว่ามีใครอยู่ เจ้าของหอก็ดันเงียบไม่ยอมบอกอะไรเลย นอกจากว่าหนึ่งห้องอยู่กันสองคนแค่นั้น

     เป็นอย่างที่คาดมีคนมาอยู่ก่อนผมจริง ๆ เป็นเด็กสาวตัวเล็กน่ารัก หากมีพวกหมีอยู่ใกล้ ๆ คงได้ยินเสียงเฮลั่นเป็นแน่

     "สวัสดีค่ะ ฉันมิซุอิโระ ยู ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เธอกล่าวแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มอันสดใส และเปิดทางให้ผมเข้าไปก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง "แล้วคุณชื่ออะไรคะ ?"

     "อ๊ะ ขอโทษทีที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย ผมชื่อ ฮามะคาเซะ ยูเอะคิจิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ผมแนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายรู้จัก ก่อนที่จะหยิบขนมขึ้นมา "กินคุกกี้ด้วยกันมั้ย"

     ในที่สุดผมก็ได้ที่หลับนอนแห่งใหม่สักที ไม่ต้องตากน้ำค้างแล้ว ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ให้กำเนิดผมมา ขอบคุณท่านเทพผู้สถิตย์อยู่ทุกแห่ง ขอบคุณไอ้เพื่อเวรที่ช่วยกันหาที่อยู่ ขอบคุณหัวหน้าห้องที่ช่วยแนะนำที่นี่ เอาล่ะชีวิตแบบใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้แล้ว