Miracle of love เย็นวันนี้ฉันได้จ้องท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่แล้วเพ้อกับตัวเองว่า “เมื่อไหร่กัน…เขาคนนั้น…จะกลับมาหาฉัน” หลังจากนั้นฉันก็ถอนหายใจช้าๆแต่มีความรู้สึก ‘หนักแน่น’ ในลมหายใจนั่น
“ซุนกยู!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเรียกฉัน ใช่แล้ว…เขาคือ ’เพื่อน’ ของฉันเอง หลังจากสิ้นเสียงของ ‘ซูยอง’ เพื่อนของฉันแล้ว จู่ๆก็มีลมพัดมาจนทำให้ผมที่ยาวถึงประมาณกลางหลังที่มีสีน้ำตาลคล้ำซึ่งเกือบดำของฉันให้ สะบัดไปตามสายลม แล้วเมื่อดวงตาสีน้ำตาลของฉันมองไปยังนอกหน้าต่างฉันก็มองเห็น ‘เขา’ ยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน
“ซุนกยู!!!!!!!!!!!!”
“หา!”
“ฉันเรียกเธอตั้งหลายรอบแล้วนะ”
“โทษจ้า แหะๆ พอดีฉัน…” ฉันบอกไม่ได้อ่ะว่าฉันเห็นเขา 0_o
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับฉันแล้วเหรอ นี่เธอโตขึ้นแล้วสินะ โฮะๆๆๆๆๆๆ”
ยัยนี่เป็นใครก๊านเพื่อนของฉันจริงเหรอเนี่ย - -*
ซารังแฮ นอล อีนือกิม มีแดโร ~~~ ใครโทรมาวะ
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ซุนกยูพูดค่ะ”
[สวัสดีครับ ผม ‘ คิมทียู’ ครับ]
คิมทียู…มันคือไผ ไผคือคิมทียู แว้ก!!!!!!!!!!! O[]O
[นั่นคุณ ‘ลีซุนกยู’ ใช่ไหมครับ]
“ค่ะ แต่ไม่ทราบว่า คุณได้เบอร์โทรศัพท์ของฉันมาจากไหนคะ”
[เรื่องนั้นเอาไว้พูดกันทีหลังดีกว่าครับ ที่ผมโทรมาหาคุณก็เพราะผมมีเรื่องสำคัญที่จะบอกคุณ]
“เรื่องอะไรเหรอ…คะ”
[คือว่า…คุณ…ช่วยมาหาผมที่สวนสาธารณะพรุ่งนี้เช้าได้ไหมครับ]
“นะ…น่าจะได้นะคะ”
[งั้นพรุ่งนี้ตอนเวลา9.00น.เจอกันที่นั่นนะครับ]
“ค่ะ”
รุ่งเช้า ฉันก็รีบอาบน้ำ แต่งตัว ทานข้าว แล้วก็ออกจากบ้านมายังสวนสาธารณะ ฉันไม่เห็นใครเลยนอกจาก ผู้ชายที่สวม Jacket สีดำนั่งอยู่บนชิงช้าเขามีใบหน้าที่กลมได้รูป ผมสีดำที่ยาวประบ่า ตาที่เล็กกว่าตาของฉัน(เล็กมาก) จมูกที่เป็นสัน แล้วก็ปากที่ดูอิ่มเอิบ ทำให้ฉันเคลิ้มไปเลยก็ว่าได้ นี่น่ะเหรอ ‘คิมทียู’ คนที่โทรหาฉันเมื่อวานตอนเย็น จู่ๆลมก็พัดมา ผ่านหน้าฉันไป แล้วพอฉันรู้สึกตัวอีกที ฉันก็ได้อยู่ในห้องที่ฉันไม่คุ้นตาทันที
“ไงครับ”
“นี่…นาย ทำอะไรกับฉันน่ะ!”
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แล้วไอ่เสื้อผ้าของนายที่กองอยู่นี่ หมายความว่าไง”
To be continue
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น