คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 ' อ่อนแอ
Chapter 4
(Himchan Part)
เป็นวันที่สองแล้วที่เค้าเข้ามาอยู่หอแห่งนี้ มีเพื่อนอยู่สองคนที่เหมือนจะเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเค้ามากเป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่าจะมาเป็นเพื่อนนะ เหมือนจะมาเป็นเจ้าของฮิมชานซะมากกว่า นับวันสองพี่น้องแฝดบังยิ่งทำตัวแปลกมากขึ้น แต่ใช่เค้าจะเป็นคนใสซื่อ ไม่รู้เรื่องรู้ราวซะเมื่อไหร่ สองคนนี้กำลังแข่งขันกัน ทั้งทางจิต และการกระทำ แต่ฮิมชานคิดว่าทางจิตของสองคนนี้มันน่ากลัวมากๆเลยทีเดียว และตัวเค้าเองก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง สำหรับเค้าแล้วสองคนนี้เสมอกันอยู่นะ
หลังจากที่ฮิมชานเข้าไปเปลี่ยนชุดออกมา สองคนก็กินราเมงที่เค้าทำหมดพอดี ซึ่งเค้าคิดว่านั่นมันเร็วมาก และราเมงที่ทำไว้ไม่ใช่น้อยๆด้วย แต่ก่อนอื่นเค้าต้องทำบรรยากาศตอนนี้ให้สดชื่นขึ้นหน่อยแล้วกัน
“ย๊า พวกนายจะกินแล้ววางไว้เฉยๆแบบเนี้ยหรอ” ออกมาถึงก็โวยวายใส่แฝดสองคนใหญ่ กินเสร็จแล้วก็วางชามทิ้งส่งหน้าตาเฉย มารยาทสังคมไม่มีเลยหรือไงนะ
“ฉันล้างเอง” เป็นยงนัมที่ลุกขึ้นไปหยิบชามแล้วไปล้าง ชามของยงกุกก็ด้วย ถึงเพิ่งจะส่งสายตาอาฆาตหันไปเมื่อกี้แต่ก็คงไม่อยากให้ฮิมชานไม่สบายใจ
“เร็วๆนะยงนัมอ่า ฉันอยากไปแล้ว” ฮิมชานส่งเสียงอ้อนนั่นได้ผลมากที่เดียว ยงนัมหันมายิ้มเหลือกบานแล้วรีบล้างจานอย่างรวดเร็ว
ฮิมชานแค่อยากรู้ปฏิกิริยาของยงกุก ว่ายังมีอารมณ์เย็นชาอีกมั้ยถ้าเค้าอ้อนอีกคน
และตามคาด ยงกุกลุกจากโซฟาไปปิดหน้าต่าง ปิดไฟนู่นนี่หมดห้อง จะเอาใจทั้งทีทำได้แค่เนี้ย
หลังจากเสร็จภารกิจทุกอย่างทุกคนก็ลงไปรอรถข้างล่างมุ่งไปยังจุดหมาย
สวนสนุก
ใช้เวลาไม่ถึงชม.พวกเค้าสามคนก็เดินทางมาถึง พอถึงปุ๊ปแทนที่จะไปซื้อบัตรเล่นเครื่องเล่นก่อน ฮิมชานกลับวิ่งไปร้านกิ๊ฟชอปทันที ยงนัมก็เลยไปซื้อบัตรให้ ส่วนยงกุกก็คงต้องเดินตามฮิมชานไป
“กระต่ายหรือหมี” ฮิมชานถามโพล่งขึ้นมาแล้วชูที่คาดผมสองอันเป็นเชิงว่าช่วยเลือกหน่อย แล้วคิดหรอว่าคนอย่างยงกุกจะเลือกของแบบนี้ได้ ฮิมชานรู้อยู่แล้ว แค่เค้าอยากถามก็แค่นั้น
“หมู” สั้นๆได้ใจความ แต่เอ๊ะ หมูหรอ ในมือเค้ามีหูหมูซะที่ไหน
“ไอบ้าบังยงกุก!!! ถามดีๆตอบดีไม่เป็นไงห้ะ!” ถึงจะรู้ว่ายังไงยงกุกต้องกวนเค้าอยู่แล้ว แต่แบบนี้หาว่าเค้าอ้วนนี่
“ยอมรับความจริงหน่อย นายอ้วนกว่าฉันนะ” ยงกุกยังคงพยายามพูดต่อไป ยั่วโมโหสักนิด เนี่ยแหละความสุขของยงกุก
“แต่ฉันน่ารักกว่านาย!” ฮิมชานตั้งใจย้ำให้ยงกุกได้ยินแล้วหันมาหาเรื่องเค้า เพราะตอนนี้เค้าตัดสินใจใส่หูกระต่ายเรียบร้อยแล้ว
“…” ยงกุกหันมาจริงๆและก็ตะลึงจริงๆ ตอนนี้ภาพที่เค้าเห็นคือกระต่ายสีขาวตัวเบ้อเริ่มยืนยิงฟันให้เค้าอยู่ มันน่ารักมากๆเลยด้วย
บางทีฮิมชานก็คิดว่าทำไมเค้าถึงชอบที่จะเถียงกับยงกุกนะ
ยงกุก : ยงนัม
1 : 0
พอซื้อของจุ๊กจิ๊กตามใจฮิมชานเสร็จก็เดินออกไปหายงนัมที่ยืนรออยู่หน้าร้าน อ่า ฮิมชานคิดว่ายงนัมอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่นะ แต่วันนี้เป็นวันของเค้า ยังไงยงนัมคงไม่ปฏิเสธเค้าแน่
“ยงนัม ใส่ซะ!” ฮิมชานจัดการสั่งอย่างเด็ดขาด เค้าซื้อหูทิกเกอร์มาให้ยงนัมใส่จะได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ตอนแรกก็จะซื้อให้ยงกุกด้วย แต่รายนั้นส่งสายตาอาฆาตมาดักก่อน ฮิมชานเลยต้องซื้อมาแค่อันเดียว
“ทิกเกอร์?” ยงนัมงงๆเล็กน้อยแต่เค้าก็ไม่อายที่ใส่มัน นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฮิมชานยิ้มร่า มีคนใส่เป็นเพื่อนเค้าแล้ว
“ไปเล่นกันเถอะ คนเริ่มเยอะแล้ว ย๊ากกกกกก” ฮิมชานวิ่งนำไปที่เครื่องเล่นที่ตัวเองชอบอย่างไว สองคนที่เหลือต่างทำหน้าเอือมแล้วเดินกึ่งวิ่งตาม เพราะเจ้าตัวดีใช่จะอืดอาด วิ่งเร็วใช้ได้เลยนะนั่น
ฮิมชานคนนี้เป็นคนที่เล่นเครื่องเล่นคุ้มจริงๆนะ เค้าเลือกเล่นแทบทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะต้องขึ้นไปเล่นคนเดียวก็ตามที สองพี่น้องคู่แฝดไม่มีอารมณ์ร่วมกับเค้าเอาซะเลย ยงนัมก็ยังพอเล่นบ้าง แต่ยงกุกเนี่ยสิไม่เล่นเลยด้วยซ้ำ แล้วบัตรที่ซื้อมาคงจะคืนได้หรอกนะ เล่นมาเกือบสองชม.ฮิมชานเริ่มจะเหนื่อยขึ้นมาแล้ว และอีกอย่าง เค้าเล่นหมดทุกอย่างที่เล่นได้ไปแล้ว
“ถ้าพวกนายไม่คิดจะเล่น ฉัน..”
“หิวแล้ว” ยังไม่ทันที่จะพูดจบเสียงต่ำๆของยงกุกก็แทรกขึ้นมา ผู้ชายคนนี้รู้ความคิดเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ อดยู่หน้าไม่ได้ ก่อนจะหันไปค้อนใส่สักนิด
“งั้นก็ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับ คงต้องเป็นอย่างนี้ใช่มั้ย” ยงนัมเลิกคิ้วเป็นเชิงขอความเห็น
สองคนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นอันตกลง ทั้งสามจึงเลือกเดินทางโดยการเดินแทนขึ้นรถเมล์ หาร้านอาหารไปเรื่อยๆ อาหารเย็นหรูก็เป็นความคิดที่ดีนะสำหรับฮิมชาน
แต่ว่า...
ถ้าเค้าเข้าร้านอาหารหรูๆ เค้าอาจจะต้องหนีอีกครั้งหน่ะสิ
แค่คิดภาพในอดีต ไม่สิมันยังคงเป็นปัจจุบันเมื่อไม่นานมานี้
สิ่งที่เกิดขึ้นกับเค้า
สิ่งที่ทำให้เค้าต้องมาอยู่ที่หอแห่งนี้
และได้เจอกับแฝดสองคนนี้
ฮิมชานไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังหยุดหน้าร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง หน้าของเค้าตอนนี้ไม่มีความสุขเหมือนเมื่อครู่เอาซะเลย
และนั่นก็อยู่ในสายตาของผู้ชายทั้งสองคน
“อยากกินร้านนี้หรอ” ยงนัมถาม
“…” ไร้เสียงตอบ ตอนนี้ฮิมชานยังไม่อยากพูดอะไรถ้าเค้าพูดน้ำตาเค้าต้องไหลออกมาแน่ๆ
“นายคงไม่อยากอยู่ตรงนี้หรอกจริงมั้ย ฉันว่าไปกินข้างทางดีกว่านะ” ยงกุกเหมือนจะรู้ความรู้สึกของเค้ามากกว่า ยงกุกกุมมือเค้าแล้วพาเดินออกจากตรงนั้น
ใช่ ผู้ชายคนนี้รู้ความคิดของเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
‘ บังยงกุก’
ยงกุกพาเค้ามาถึงร้านต๊อกป๊อกกีเล็กๆ ยงนัมก็เดินตามมาด้วย ฮิมชานไม่รู้ว่าหน้าตาของยงนัมตอนนี้เป็นยังไง แต่เค้าก็ยังไม่กล้ามองหน้ายงนัมสักเท่าไหร่ เรื่องแบบนี้มันทำให้เค้าอึดอัดใจมากเกินไป ยงกุกเพิ่งจะฉีกหน้ายงนัมไปเมื่อกี้ เพราะสิ่งที่ยงกุกคิดมันถูก นี่เค้าจะเป็นตัวปัญหาของทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเค้าเลยรึไงนะ
คิมฮิมชานเป็นตัวปัญหา
คิมฮิมชานเป็นตัวสร้างความแตกแยก
คิมฮิมชานไม่น่าจะเกิดมาเลยจริงๆ
ในหัวของเค้ากำลังปวนแปรไปหมด เค้าคิดว่าวันนี้น่าจะเป็นวันที่พวกเค้าสามคนควรจะมีความสุขสิ แต่ทำไม เพราะเค้า ที่อยู่ดีๆก็อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง
น้ำตาใสๆค่อยๆเอ่อล้นแล้วหยดลงบนแก้มใส
เค้า ‘อ่อนแอ’ อีกแล้วนะ
เมื่อไหร่จะ ‘เข้มแข็ง’ สักที
“นี่..หิวขนาดถึงร้องไห้เลยหรอ” เป็นยงนัมที่สังเกตเห็นว่าเค้าร้องไห้ คำพูดที่เหมือนจะพยายามให้เค้าสบายใจขึ้น ไม่ว่าเรื่องนั้นยงนัมจะรับรู้หรือไม่
“ถ้านายไม่อยากกินอะไรตอนนี้ เรากลับกันก็ได้นะ” ยงกุกพูดปลอบ กระชับมือที่จับมือเค้าไว้แน่นขึ้น
“แต่นายหิว” น้ำเสียงสั่นเครือนั่นจะทำให้สองคนนี้ห่วงเค้ากว่าเดิม แต่ยังไงเค้าก็ไม่อยากให้สองคนต้องมาอดข้าวเพราะเค้า
“นายก็หิว ยังไงซะกินเถอะ ฉันจะไม่ถามว่านายเป็นอะไร ฉันจะไม่เซ้าซี้เรื่องของนาย แค่ตอนนี้นายต้องกิน” ยงนัมจ้องลึกลงไปในตาของฮิมชาน สายตานั่นจริงจัง คำพูดนี้ยงนัมพูดจริง ยงนัมจะไม่ถามอะไรเค้า แค่ขอให้เค้าสบายใจ
“ฉันจะไปซื้อ วันนี้เสียพลังงานไปเยอะ เดี๋ยวนายก็ผอม ฉันก็อดเรียกนายว่าอ้วนสิ” ยงกุกพูดติดกวนก่อนจะเดินไปซื้อ
นั่นเรียกรอยยิ้มของฮิมชานได้ดีเลย พอเค้ายิ้ม ยงนัมก็ยิ้มด้วย
ถ้ารอยยิ้มของเค้าจะทำให้สองคนนี้มีความสุข
เค้าก็จะยิ้มเมื่อสองคนนี้มีเรื่องไม่สบายใจ
ถือเป็นการตอบแทนแล้วกันนะ
ยงนัมเอามือขยี้หัวเค้าอย่างเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆพาเค้าไปนั่ง ยงกุกจึงมีหน้าที่ไปซื้อต๊อกโดยปริยาย
.
.
.
.
พวกเค้าสองคนมีบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนกันมากๆ
บางอย่างที่ฮิมชานสัมผัสได้แค่คนเดียว
ทั้งคู่จะดูแลเค้าเมื่อเค้าคนนี้ ‘อ่อนแอ’
ตอนนี้ฮิมชานเริ่มอยากจะให้สองคนนี้เป็นคนๆเดียวกันจริงๆนะ
เมื่อถึงเวลานั้น ตัวเค้าเองยังไม่อยากคิดเลยว่า
' จะต้องทนความเจ็บแค่ไหน '
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพช้า ข้าน้อยสมควรตายยยยย โฮรรรรรรรร
ยกโทษให้ไรเตอร์นะคะ T T
พาร์ทนี้บ่งบอกอย่างมากว่าคิมฮิมชานคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่แฝดยังไม่รู็อีกมาก
แฝดเริ่มปล่อยของความเป็นสุภาพบุรุษ ไรเตอร์ฟินมากอยากให้มาดูแลบ้าง เคอะๆ
ตอนหน้าใครจะโผล่มาน้าาา แอบบอก 5555555
เม้นด่วยเลยคะ!!!!
ความคิดเห็น