คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03 ' เกลียด
Chapter 3
“ยงกุกอ่า นายเงียบแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ฮิมชานที่เหมือนจะเบื่อนั่งฟังยงนัมพูดเลยลุกเดินไปยืนอยู่ข้างยงกุก การกระทำนี้ทำให้ยงกุกกระตุกยิ้มขึ้นมาได้นิดๆ แต่ต่างกับอีกคนที่จ้องยงกุกตาไม่กระพริบ
ตอนนี้จะเรียกว่าพวกเค้าสองคนเริ่มแข่งกันแล้วหรือยังนะ?
“คงงั้นมั้ง ฉันก็ไม่ได้มานั่งสังเกตตัวเองหรอกนะว่าวันๆพูดมากแค่ไหน” ยงกุกตอบ ชำเลืองไปบอกหน้าฮิมชานเล็กน้อยก่อนจะหันตัวออกทางด้านนอก บางทีคนข้างๆเค้าอาจทำให้บรรยากาศที่นี่ดีขึ้นก็ได้
“กวนจริงๆเลย” ฮิมชานยู่ปากใส่อีกคน ถามดีๆแต่ตอบกวนแบบนี้มันน่าเตะนัก ฮิมชานตัดสินใจเลิกชวนคุยแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
นั่นอีกแหละ พอฮิมชานเดินเข้ามา ยงนัมก็เรื่มอารมณ์ดีขึ้นมาอีกครั้ง ยงนัมหันไปมองยงกุก แฝดทั้งคู่เหมือนจะพูดอะบางอย่างผ่านสายเชื่อมระหว่างกัน และนั่นก็ดูจะไม่ใช่คำพูดดีๆแน่ ถ้าพูดออกมา
ยงกุกพอเห็นฮิมชานเดินเข้าไป เค้าก็หันมา ยงกุกรู้สึกได้ว่ายงนัมต้องการสื่ออะไร เพราะสายตานั่น
มันเยาะเย้ยเค้าชัดๆ
‘ถ้ามึงยังไม่เลิกนิสัยอย่างนี้ กูคงได้ฮิมชานมาเป็นของกูแล้วแหละ’
ใช่ยงกุกรู้ว่ายงนัมต้องการพูดประโยคนี้กับเค้า รอยยิ้มบนปากนั่น บนใบหน้านั่น เหมือนเค้ากำลังจะแพ้ตัวเองอีกคน
ยงกุกถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะเดินตามฮิมชานเข้าห้องมา แต่เค้าไม่ได้จะมานั่งพูดคุยงุ้งงิ้งกับอีกสองคนหรอกนะ
“นายจะกลับห้องแล้วหรอ” เป็นฮิมชานที่ถามขึ้น แต่คำถามนั้นก็ไม่ได้รับคำตอบ ยงกุกออกจากห้องไปแล้ว
“มันก็เป็นแบบเนี้ย ใครจะทนอยู่กับมันได้” ยงนัมพูดขึ้น ทำท่าทีไม่ได้สนใจ แต่ในใจนั้นเหมือนจะบอกว่ายกนี้เค้าชนะ
ฮิมชานที่งึมงำพยักหน้ารับรู้ เค้าเริ่มรู้สึกแล้วแหละว่าแฝดคู่นี้ต่างกันตรงไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าบางทีเค้าก็ความคิดของสองคนนี้
“คืนนี้ ฉันนอนเป็นเพื่อนนายได้มั้ย” ยงนัมล้มตัวลงนอนลงบนพื้นเย็นๆ เค้าคงยังไม่พร้อมจะกลับไปนอนร่วมห้องกับน้องชายคืนนี้แน่ๆ ไม่งั้นมีหวังเกิดสงครามความคิดจนหัวระเบิดชัวร์
“แล้วแต่นาย อยู่มาทั้งวันแล้วนี่ และนี่เอาไปทิ้งที ฉันจะไปอาบน้ำ” ฮิมชานเริ่มชินกับการอยู่กับยงนัมซะแล้ว ร่างขาวๆลุกไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าน้ำ ยังไม่ลืมที่จะหันมากำชับให้ยงนัมไปทิ้งถังขยะ
ยงนัมผู้แสนดีก็ทำทุกอย่าง เริ่มเก็บนู่นนี่ไปเรื่อยจนห้องสะอาดเหมือนเดิม คืนนี้นอนโซฟาสักวันคงไม่เป็นไร
‘สงครามเพิ่งเริ่มเอง อย่าเพิ่งรีบกลัวสิ ยงกุกมันไม่เห็นจะมีอะไรดีกว่านายสักนิด’
พยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ แต่ทำไมใจต้องกลัวด้วย เหมือนเค้าจะรู้สึกว่าอีกไม่นานเค้าอาจจะแพ้
.
.
.
.
1751
ตั้งแต่ยงกุกถึงห้องเค้าก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เค้าแค่นั่งอยู่หน้าคีย์บอร์ด หัวสมองเค้ากำลังคิดหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยงกุกรู้อยู่แล้วว่าคืนนี้ยงนัมไม่กลับมานอนห้องแน่ๆ และอีกไม่นานพวกเค้าต้องแยกห้องแน่ ว่าแต่ใครจะต้องออกไปละ แค่คิดหัวก็จะระเบิดแล้ว อยู่กับมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเค้าจะต้องมาสร้างสงครามเย็นกันแบบนี้
นี่อาจจะเป็นชะตากรรมของพวกเค้าทั้งคู่ ไม่สิ พวกเค้าทั้งสามคนเลยต่างหาก คืนนี้ไหนๆก็จะไม่มีอีกคนมานอนแล้ว เค้าขอไปสนุกหน่อยละกัน แค่คืนนี้ เพราะต่อจากนี้ไปเค้าคงจะหาความสุขไม่เจอจนกว่าฮิมชานเป็นของเค้า
ยงกุกเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ยังไม่ลืมห่วงว่าอีกคนอาจกลับมาเอาของที่ห้องเลยเขียนโพสต์อิสบอกไว้หน่อย หน้าตาเจ้าเล่ห์เผยรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินออกไปจากห้องไป
‘ล่ำลาความสุขซะ พรุ่งนี้เจอกันนะ - ยงกุก’
.
.
.
.
8.30 น.
เสียงนาฬิกาปลุกดังเตือนเวลาว่าควรตื่นได้แล้ว ร่างหนาบิดขี้เกียจใต้ผ้าห่ม ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ไม่ได้สนใจจะปิดมันสักนิด ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนหยุดไป ไม่ถึงห้านาทีร่างหนาก็ออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ผู้ชายคนนี้ทำอะไรรวดเร็ว ชีวิตมีแบบแผน ร่าเริงเสมอ แต่หน้าของเค้าตอนนี้คงร่าเริงไม่ออก ตื่นมาเค้าก็ยังคิดตลอดเวลา ยงนัมกำลังเครียดหนัก เค้ากลับห้องมาตอนตีหนึ่งกะว่าจะมาอาบน้ำ แต่พอเข้าห้องก็ไม่เห็นใคร เลยอาบน้ำเตรียมของเสร็จเรียบร้อยจนเห็นโพสต์อิสแปะไว้ที่ตู้เย็น ข้อความสั้นๆจากยงกุก ข้อความที่เหมือนชนวนจุดไฟ ยงนัมเลยตัดสินใจนอนที่ห้อง เพราะยังไงอีกคนคงไม่กลับมานอนอยู่แล้ว และเค้าคงจะล่ำลาที่ห้องนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ยงนัมใช้เวลาเก็บของเพียงครึ่งชม.ของทั้งหมดที่เป็นของเค้า เค้ากะเวลาถูก ยงกุกยังคงไม่กลับมาและเค้าจะออกไปจากห้องนี้ก่อนยงกุกกลับมา ยงนัมจองห้องใหม่เรียบร้อยแล้วเมื่อคืน ห้อง 1652 ข้างห้องฮิมชาน เหมือนทุกอย่างเป็นใจ ที่ห้องข้างๆนั่นว่างพอดี ยงนัมเลยได้โอกาสจองอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยฮิมชานก็อยู่ใกล้เค้ามากกว่ายงกุกแหละนะ
ยงกุกจัดการล็อคห้องเรียบร้อยก่อนจะเดินเอื่อยๆลงไปยังห้องใหม่ทันที ใบหน้านั้นดูเริ่มมีความสุขขึ้นมา
แต่แค่แปปเดียวนะ............
1651
“ย๊า!! ยงกุก นายเอากาแฟฉันไปซ่อนไว้ไหนห้ะ!!!” เสียงโวกเวกโวยวายของร่างอวบที่กำลังงุ่นง่านค้นทั้งตู้เย็น ตู้เก็บของ ยั้นใต้เตียง ก็ตัวดียงกุกเอากาแฟของเค้าไปซ่อนหน่ะสิ
“อะไรๆ มั่วแล้วอ้วน ฉันไม่ได้เอาไปซ่อน นายหาไม่เจอมาโทษกันสิ” ยงกุกยังคงทัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่งแผ่อยู่บนโซฟาต่อไป นิสัยอย่างนึงของยงกุกหรอ แกล้งคนที่ชอบไง
“ใครอ้วนห๊า! ปากหมาจริงเลย อ้ะ เจอแล้ว เมื่อกี้ฉันก็หาตรงนี้นะทำไมไม่เห็น” ฮิมชานบ่นงุบงิบแต่ก็เลิกว่ายงกุก เพราะเจอของที่ต้องการแล้ว แต่ยังหรอก ฮิมชานยังไม่แก้แค้นคนที่แกล้งเค้าเลย
“อุ๊กกกกกกกกกก!!!” ยงกุกนั่งกุมท้องตัวเอง เมื่อกี้ฮิมชานโยนกระป๋องกาแฟใส่เค้าเต็มๆ จุกจะตาย ยงกุกไม่รอช้ารีบลุกขึ้นหมายจะเอาคืน
“อย่าเชียวนะ บังยงกุก!!!” ฮิมชานเตรียมวิ่ง สองคนไล่กันไปกันมารอบห้อง ความสุขสินะ นี่แหละความสุขของบังยงกุก
บางคนสงสัยว่าเค้ามาที่นี่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อคืนหน่ะสิ เค้ากำลังจะออกไปผับสักหน่อยแต่ดันเห็นยงนัมออกจากห้องมา เค้าเลยรอดูสักพักนึง พอเห็นว่ายงนัมไม่ลงมาแล้ว เค้าก็ล้มเลิกที่จะไปผับทันที ในเมื่อยงนัมกลับไปนอนห้อง เค้าก็ได้ที่นอนใหม่แล้วแหละ ฮิมชานตกใจเล็กน้อยที่เห็นเค้าแทนที่จะเป็นยงนัม แต่ยงกุกให้เหตุผลว่าเค้าเพิ่งไปซื้อของแล้วลืมกุญแจ ยงนัมล็อคห้องนอนแล้วก็เลยไม่อยากปลุก ฮิมชานเลยให้เค้านอนได้ และนั่นทำให้เค้ามาอยู่ห้องฮิมชานตอนนี้
และยงกุกก็คิดว่ายงนัมคงคิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าเค้าไม่ได้ไปผับแต่กลับมาอยู่ห้องฮิมชาน
แค่คิดก็เรียกรอยยิ้มเล็กบนหน้าของยงกุกได้ไม่น้อย ยกที่สอง ฉันชนะ!
.
.
.
.
ยงนัมเดินมาถึงหน้าห้องใหม่ของเค้าแล้ว แต่เดี๋ยวนะ เค้าได้ยินเสียงของฮิมชานเหมือนกำลังด่าใคร ยงนัมรีบโยนของเข้าห้องใหม่ไปก่อน แล้วเดินกลับมาหยุดอยู่หน้าห้อง 1651 เสียงฮิมชานตะโกนจริงๆ สักพักเค้าก็ได้ยินเสียงเบาๆของใครอีกคนตอบฮิมชาน
‘ ยงกุกหรอ?’
ตอนนี้หัวยงนัมขาวโพลน เค้าไม่ทันยงกุกจริงๆ เค้าไม่คิดเลยว่าที่ยงกุกหายไปจะมาอยู่ห้องฮิมชาน นี่บังยงนัมประมาทเกินไปแล้ว ยงนัมตัดสินใจไม่เข้าไป เค้ายังไม่อยากเห็นหน้าแบบเค้าอีกคนในห้องนั้น ยงนัมเดินกลับไปห้อง จัดห้องสักชม.ให้ใจสงบลงจะดีกว่า
‘บังยงนัมประมาทเกินไป’
ยงนัมใช้เวลาจัดห้องไม่ถึงชม.ด้วยซ้ำ จิตใจของเค้าไม่ค่อยจะมีสมาธิสักเท่าไหร่ พอจัดเสร็จเค้าไม่รอช้ารีบไปห้องฮิมชานทันที เค้าเคาะประตูไม่นานฮิมชานก็มาเปิดให้ ท่าทางของฮิมชานเหมือนจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จนะ
“ยงกุกละ?” ยงนัมถามถึงแฝดอีกคนทันที บางทีเค้าก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ
“หือ? อ้อ เพิ่งกลับไปอาบน้ำหน่ะ” ฮิมชานงงเล็กน้อยที่อยู่ดีๆยงนัมก็ถามถึงยงกุก เค้าค่อนข้างแน่ใจว่ายงนัมไม่น่ารู้ว่ายงกุกอยู่นี่
“กินข้าวยัง?” พอได้คำตอบที่ต้องการ ยงนัมก็เปลี่ยนประเด็นทันที
“ยังเลย แต่ฉันยังไม่หิวหน่ะ เพิ่งดื่มกาแฟไปเมื่อกี้ นายหล่ะ”
“ยัง รอกินพร้อมนายก็ได้” ยงนัมผ่อนเสียงลง ผิดคาดเลยแหะ นึกว่าฮิมชานจะกินแล้วซะอีก
“นายกินก่อนก็ได้นะ ฉันต้มราเมงไว้แล้ว ยงกุกบอกจะกลับมากินเลยทำไว้” ฮิมชานพูดแล้วนึกได้จึงเดินไปที่หม้อต้มที่ต้มค้างไว้ การกระทำนั้นถูกจับจ้องด้วยสายตาของยงนัมหมดแล้ว สายตาที่เหมือนจะเอ็นดู แต่สะกิดใจอย่างแรงที่ฮิมชานไม่ได้ตั้งใจทำให้เค้าตั้งแต่แรก แต่เพราะยงกุกจะกิน
‘เหอะ นายมัน!’
ยงนัมผู้แสนดีเริ่มจะครุกครุ่นซะแล้วสิ เมื่อวานเค้ายังรู้สึกเหนือกว่าอยู่เลย แต่วันนี้ยงกุกกลับนำเค้าไปแล้ว
ต้องรีบซะแล้ว ก่อนอีกคนจะนำไปไกลกว่านี้
“นี่ ฮิมชานอ่า”
“หืม?” ฮิมชานตอบรับแต่ยังคงง่วนกับการตักราเมงใส่ชาม
“ไปสวนสนุกกัน”
“ห้ะ?!” ประโยคเมื่อกี้เรียกความสนใจจากฮิมชานได้ไม่น้อยเลย ทำเอาฮิมชานแทบจะปล่อยชามทิ้งเลยด้วยซ้ำ สวนสนุกหรอ ยงนัมคิดยังไงถึงชวนเค้าไปเนี่ย
“หรือนายจะอยู่ในห้องนี้อย่างเดียวเลยหรอไง” ยงนัมถามกลับ ก็ควรตกใจอยู่หรอกนะ อยู่ดีๆก็ชวนกันไปดื้อๆเลย แต่ตอนนี้เค้าคิดอะไรไม่ออกแล้วนี่
“นั่นสิ งั้นไป! แล้วราเมงนี่หล่ะ” ฮิมชานยืนมองหม้อที่ต้มราเมงไว้สำหรับสองคน ยังไม่ได้กินเลย แล้วจะทิ้งก็เสียดาย
“เดี๋ยวให้ยงกุกกินก็ได้หน่า ป่ะ!” ยงนัมไม่รอช้า ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปจูงแขนฮิมชาน
“เดี๋ยวนะ แล้วไม่ชวนยงกุกไปด้วยกันหรอ” ฮิมชานหยุดเดินแล้วถามขึ้น เค้านึกว่าจะไปด้วยกันสามคนซะอีก ไหงทิ้งราเมงให้ยงกุกกินละ
“มันไม่ชอบอะไรแบบนั้นหรอก นายก็น่าจะรู้นะ”
“กูไปด้วย!” ยงกุกที่มาตอนไหนก็ไม่รู้โพร่งขึ้นมา ทำยงนัมใจหายไม่น้อย
“’งั้นพวกนายต้องกินราเมงให้หมด ฉันจะไปเปลี่ยนชุด” ฮิมชานตัดปัญหาความงงของสองพี่น้องคู่นี้ ไหนๆก็จะไปก็ต้องกินราเมงที่เค้าต้มไว้ให้หมดซะ
“ก็ได้” ยงนัมยอมแพ้ฮิมชาน เค้าหันมามองหน้ายงกุกด้วยสีหน้าเรียบเฉย และเป็นปกติอยู่แล้วที่ยงกุกจะรับรู้ความรู้สึกที่ผ่านออกมา สีหน้าแบบนั้นที่ยงกุกได้รับมา มันคือ
‘เกลียดชัง’
ไม่แปลก เพราะเค้าก็เกลียดเหมือนกัน แต่คนอย่างเค้าบอกว่าจะแย่งก็คือแย่ง
ความสกปรกตอนนี้มันพร้อมเสมอ อย่าหวังจะกำจัดฉันง่ายขนาดนั้น บังยงนัม
รอยยิ้มกระตุกขึ้นบนใบหน้าของบังยงกุก ก่อนร่างหนาจะเดินไปหยิบชามราเมงที่ฮิมชานตักไว้มานั่งกินที่โซฟา
ส่วนยงนัมพอเห็นรอยยิ้มของยงกุก สติใกล้จะแตกพร้อมระเบิดเต็มทน แต่ยังไงเค้าก็ต้องอดทนไว้ ยงนัมกำมือแน่น
เค้าจะต้องไม่แพ้หมอนี่เด็ดขาด!!
และจำไว้เลยบังยงกุก
“อย่ายิ้มแบบนั้นใส่กู กูเกลียดมัน”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างคะกับตอนสาม ไรเตอร์ขอโทษนะคะอัพช้ามาก
เว็บก็กากๆต้องเข้าใจเนอะ ไรเตอร์ไม่ขออะไรมาก แค่เม้นท์ไรเตอร์ก็แต่งต่อได้แล้วคะ
ตอนนี้รู้สึกว่ายงกุกของเราจะมาแรงแซงทางโค้ง มาแบบนิ่งๆแต่ได้ผลน้า
แล้วยงนัมจะทำยังไงละเนี่ย มาดผู้ชายผู้แสนดียังจะมีอยู่มั้ย
รอติดตามนะคะ
ความคิดเห็น