คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 ' เริ่มแข่ง
Chapter 2
'ฉันเริ่มเกลียดนายแล้วสิ.. ยงนัม'
ตั้งแต่เกิดมานี่คงเป็นครั้งแรกที่ยงกุกรู้สึกแบบนี้ และเค้าก็คิดว่าถ้ายงนัมรู้ว่าเค้าอยู่นี่ก็คงจะเริ่มเกลียดเหมือนกัน
เจ๊ากันละกันนะ บังยงนัม…
.
.
.
“นี่นาย จะยืนตรงนั้นนานมั้ย จะไม่ช่วยฉันแล้วหรอไง” ร่างเล็กชะโงกหน้าออกมาถามจากห้องนอน เห็นแฝดคนนี้ไม่เดินตามเค้าเข้าไป
“...” ยงกุกเดินตามเข้าไปในห้องนอนแทนคำตอบ
“ถามไม่ตอบ ต่างกันตรงนี้สินะ..” ฮิมชานบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่มีหรือที่ยงกุกจะไม่ได้ยิน
ร่างสูงของยงกุกเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก แล้วกระซิบที่ข้างหู
‘เลิกเปรียบเทียบสักที’
ร่างเล็กชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเดินออกจากชายตรงหน้า ยงกุกน่ากลัวจริงๆนะ ฮิมชานเริ่มจะระแวงซะแล้วสิ
ยงกุกไม่ได้แกล้งอะไรต่อ เพียงแต่ยืนนิ่งๆรอฟังคำสั่งของฮิมชาน เค้าแอบคิดเล็กๆว่าทำแบบนี้ฮิมชานจะกลัวเค้ามากไปมั้ย บางทีเค้าอาจจะต้องเลิกนิสัยแบบนี้ก็ได้
“....”
“…”
“จะให้ช่วยอะไรมั้ย” ยงกุกพูดขึ้นมา เพราะเค้าคิดว่าถ้าไม่ถามร่างเล็กคงไม่สั่งเค้าแน่ เล่นเงียบกริบซะ นี่คงทำให้กลัวจริงๆสินะ
“อ้อ..เอ่อ.. นายช่วยจัดโซฟา โต๊ะห้องโถงก็ได้ ในนี้คงไม่มีอะไรแล้วแหละ”
ฮิมชานกลัวจริงๆด้วย จากท่าทางก็รู้ พูดโดยไม่มองหน้าเค้า แถมยังไล่ให้ไปจัดข้างนอกทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งจะเรียกเค้าเข้ามาพลาดไปหนึ่งอย่างแล้วยงกุก
“ก็ได้ ฉันจัดข้างนอก ตามใจฉันแล้วกันใช่มั้ย” ยงกุกถามลองเชิง เผื่อว่าฮิมชานจะโวยวายขึ้นมาบ้าง
“ตามใจอะไรกัน นี่มันห้องฉันนะ. แต่..แต่ว่า”
“งั้นนายก็ต้องให้ฉันช่วยนายในห้องนี้ก่อนสิ” เป็นไปตามคาด ฮิมชานโวยออกมาจริงๆ แกล้งคนตรงหน้านี่ชักสนุกขึ้นแล้วสิ
“ก็ได้ ช่วยฉันปูผ้าปูที่นอนก่อนละกัน” ฮิมชานลดเสียงลง
“อย่ากลัวฉันเลยหน่า เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนานเลย” ยงกุกเน้นคำว่า นาน เป็นพิเศษ ยังไงนายก็ต้องเป็นของฉัน
“นายน่ากลัวจะตาย อ้ะ.. ขอโทษ” ฮิมชานปากยื่นปากยาวพูดออกไป แต่ก็หงอยเพราะสายตายงกุกไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
น่ากลัวขนาดนี้ยังกล้าบอกว่าไม่ให้กลัว บ้ารึป่าวนะ..
แฝดคนพี่ออกจะพูดมาก กระตือรือร้น แต่แฝดน้องน่ากลัวชะมัด ชีวิตฮิมชานคงต้องยุ่งเหยิงแน่ๆ
.
.
.
- 1751 -
ยงนัมหลังจากที่วิ่งขึ้นห้องเพื่อรีบเอาข้าวไปให้ยงกุก แล้วจะได้ลงไปหาฮิมชานสักที รีบเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป วางของไว้ที่โต๊ะแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนหวังจะเรียกอีกคน แต่... บังยงกุกไม่อยู่ซะแล้ว
“ไปไหนนะ เพิ่งจะสิบโมงเอง เสียเวลากูหมดเลย” บ่นอุบอิบ แล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อจะกินข้าว สายตาเหลือบไปเห็นโพสอิสสีแดงตรงตู้เย็น พอลองอ่านแล้ว ยงนัมแทบจะรีบดึงมาอ่านชัดๆแทบไม่ทัน
‘กูว่าเรื่องเมื่อวานที่มึงพูด เกิดขึ้นแล้วละ’
เหมือนมีอะไรสะกิดใจ เหมือนเค้าจะรู้สึกว่ายงกุกกำลังยิ้มให้เค้าอยู่ ยิ้มที่ไม่เหมือนเดิม ยิ้มที่ไม่ได้สื่อความหมายในทางที่ดี มันเริ่มขึ้นแล้วสินะ
ยังไม่ทันจะได้แกะข้าวกิน ยงนัมเลือกที่จะวิ่งไปยังจุดหมาย ที่ที่เค้าคิดว่ายงกุกน่าจะอยู่ที่นั่นแน่นอน ห้องของฮิมชาน
.
.
.
- 1651 -
“ย๊า บัง!! นายจะเรียบสักทีได้มั้ยห้ะ สิบห้านาทีปูยังไม่เสร็จเนี่ยนะ” เสียงของฮิมชานแผดดังลั่นห้องด่าเจ้าแฝดหน้าตายตัวดีที่มองก็รู้ว่าตั้งใจปูผ้าแบบให้เสร็จๆไปที
“จะเรียบไปไหน แคนี้ก็นอนได้แล้วหน่า” ยงกุกพูดประชดก่อนจะยัดปลายผ้าปูลงข้างเตียง แล้วเดินไปยัดทุกมุม ไม่วายดึงผ้าที่ฮิมชานถืออยู่มาพับเองซะเลย
“นายเนี่ยนะ จริงๆเลย” บ่นไป แต่หน้านี่จะแอ๊บไปไหน แก้มอูมๆเหมือนอมอะไรอยู่ ยั่วกันชัดๆ คิมฮิมชาน
ก๊อกๆ…
เสียงเคาะประตูดังขึ้น บ่งบอกได้ว่าฮิมชานกับยงกุกควรเลิกทะเลาะกันแล้วไปเปิดประตูซะ
ถึงอย่างนั้นไม่บอกก็รู้ว่าใครมา แฝดผู้พี่ตระกูลบังไงหล่ะ
ฮิมชานรีบวิ่งไปเปิดประตู พร้อมส่งเสียงร่าเริงเมื่อเจอหน้าผู้มาเยือน
ท่าทางนั่นต่างกับที่ทำกับเค้าจริงๆ
“ยงกุก พี่นายมาช่วยอีกคนแล้ว พวกนายเนี่ยเหมือนกันจริงๆเลยนะ” ฮิมชานเดินเริงร่านำผู้มาใหม่เข้าห้องที่มียงกุกจัดของอยู่ แต่หน้าร่าเริงนั้นก็ต้องหยุดลง เค้าพูดเปรียบเทียบอีกแล้ว ยงกุกมองเค้าแบบนั้นอีกแล้ว
“ขอโทษ ฉันลืม.”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ว่านายหรอก” ยงกุกชักจะสงสารร่างเล็กที่จะกลัวเค้าตลอดเวลาซะแล้วสิ เค้าคงต้องเปลี่ยนนิสัยจริงๆ
“มึงกินข้าวยัง” แฝดพี่ถามขึ้น เมื่อเจอหน้าน้องตัวเองในที่ที่เค้าไม่อยากจะให้เจอ
“ยัง กูไม่หิว” บทนทนาเริ่มห้วนขึ้น ความผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว พี่น้องคู่นี้จะไม่เหมือนเดิมแล้ว
“นายสองคนไม่สนิทกันเหรอ” ฮิมชานตัดสินใจถามออกไปเล่นๆ เค้าไม่อยากให้บรรยากาศเป็นแบบนี้สักหน่อย มันหดหู่เกินไป
“ป่าว แค่ยงกุกไม่ชอบพูดหน่ะ” ยงนัมตอบคำถามไปตามปกติ เค้าไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องกลัวพวกเค้าสองคน
“งั้นรีบๆจัด เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวพวกนายเองก็ได้นะ” ฮิมชานพยักหน้าเชิงเข้าใจ แล้วรีบๆจบบทสนทนาจะได้ไปกินข้าวกันสักที
.
.
.
สองชั่วโมงผ่านไป ไร้คำพูด บทสนทนา มีเพียงเสียงพูดนู่นนี่ของฮิมชานคนเดียวที่สั่งแฝดทั้งคู่ให้จัดของตามความต้องการของตน
“เสร็จแล้ว!!!” ยงนัมตะโกนออกมาอย่างดีใจ ล้มตัวลงนอนบนโซฟากลางห้อง ยิ้มจนเหงือกโผล่ ตอนนี้ยงนัมจะหิวตายอยู่แล้ว
“หิวมากเลยอ่ะ ทั้งคู่ไปกินข้าวกันเถอะ” ฮิมชานเดินเข้าไปห้องนอนเพื่อจะไปหยิบกระเป๋า ปล่อยให้แฝดอยู่ด้วยกันกลางห้อง
“ไม่ดีเลยเนอะแบบเนี้ย” ยงนัมพูดขึ้น วายตาว่างเปล่าจ้องไปที่เพดานห้อง
“ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้หรอก กูกับมึงมันเป็นชะตา” ยงกุกพูด เค้ารู้ว่ายังไงพวกเค้าก็ต้องใช้สายชีวิตเดียวกัน ไม่อาจเลี่ยงได้เลย มันเป็นชะตากรรม
“กูขอโทษ” ยงนัมลุกขึ้นมายืนจ้องหน้ายงกุก สายตาทั้งคู่บอกแทนคำพูดได้ ไม่มีใครต้องการจะให้เป็นแบบนี้ แต่เรื่องนี้ที่เกิดขึ้น คิมฮิมชาน กับพวกเค้าทั้งคู่จะต้องมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ ยงนัม ก็ ยงกุก
เวลาเดียวหันที่ฮิมชานเดินออกมาพอดี ยิ้มแย้มหน้าตาแจ่มใส แล้วเดินนำไปที่ประตู ยังไม่วายแซะพี่น้องแฝดที่ยืนอยู่ไม่ยอมเดินตามมา
“จะไม่กินใช่มั้ยข้าวอ่ะ” ฮิมชานทำหน้าแอ๊บแบ๊วตามความเคยชิน ไม่ว่าจะอารมณ์ไหน เค้าก็จะทำหน้าแบบนั้นตลอด และหน้าแบบนี้แหละทำให้หัวใจสองหนุ่มเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็น
เป็นยงกุกที่เดินนำไปก่อน แล้วยงนัมก็เดินตามไป มารยาทดีที่ติดเป็นนิสัยดันให้ร่างเล็กออกไปก่อน แล้วปิดประตูให้ การกระทำนี้เรียกรอยยิ้มของฮิมชานได้เลย
‘ยงนัม 1 คะแนน’
.
.
.
- ร้านสะดวกซื้อใต้หอ -
“นายคิดได้แค่นี้หรอ” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นขณะกำลังเลือกนมอยู่ ก็คนตัวเล็กนี่สิจะพาไปเลี้ยงข้าว แต่ทำไมมาที่ร้านสะดวกซื้อละ
“ก็ฉันไม่ได้รวยนี่ หยิบๆไปเหอะหน่า อย่าบ่นเลยยงกุก”
“เลิกกลัวฉันแล้วหรอ” ยงกุกที่พอได้ยินคำเหน็บแนมจากปากฮิมชาน ลองเชิงๆดูหน่อย ดูสิจะตอบยังไง
“....ใครกลัว นายมั่วแล่ว” จ้องหน้ายงกุกอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะตอบน้ำเสียงไม่น่าเชื่อนัก
‘จ้องขนาดนี้ต้องการอะไรกัน ฮิมชาน’
“สนใจกูบ้างดิ ฮิมชานนายชอบกินราเมงมั้ย” ยงนัมเดินเข้ามาแทรกกลางบทสนทนา พูดเปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็ว เพราะไอน้องของเค้าจะจ้องนานเกินไปแล้ว
“ไม่อ่ะ เบื่อจะตาย ของฉันต้องนี่” ทำหน้าแหยๆ แล้วยื่นกระป๋องกาแฟใส่คนตรงหน้า
“ฉันไม่ได้ชอบดื่มกาแฟกระป๋องนะ แต่ที่นี่ก็มีไอเนี่ยแหละน่าจะประทังความอยากได้อยู่”
“ลาเต้หรอ?” ยงนัมลองถาม
“อเมริกาโน่ต่างหาก ไม่รู้ใจฉันเลยนะ ฮ่าๆ” ฮิมชานแลบลิ้นใส่ ก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์ ทำเอาแฝดพี่น้องเดินตามไปสมทบแทบไม่ทัน
“จ่ายไหวจริงหรอ พวกเรามันอดอยากนะ” ยงนัมถามฮิมชาน ของที่พวกเค้าหยิบกันมานี่ยิ่งกว่าเข้าค่ายสองอาทิตย์อีกนะ
“...” ฮิมชานไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่จ่ายเงินแล้วเดินนำออกไป ทำเอาสองพี่น้องต้องรีบเดินตามเป็นรอบที่สอง
.
.
.
เดินมาจนถึงห้องของฮิมชาน ณ ตอนนี้ฮิมชานยังไม่พูดอะไรสักคำเลย ยงกุกกับยงนัมพลัดกันมองหน้าไปมา เหมือนกำลังเกี่ยงกันอยู่ว่าใครจะพูดกับฮิมชานก่อน
“ฮิมชาน นายเป็นอะไรมั้ย” สุดท้ายยงนัมก็ต้องเป็นคนเริ่มพูด ท่าทางของทั้งคู่ดูจะจดจ้องรอคำตอบของฮิมชานซะเหลือเกิน
“พวกนายคิดว่าฉันไม่มีปัญญาหาเงินเหรอ...” ประโยคที่ฮิมชานพูดออกมาเล่นเอาทั้งคู่งงอย่างกับเจอโจทย์ยากๆ พวกเค้าพูดประโยคแบบนั้นตอนไหน
“ทำไมนายคิดแบบนั้นหล่ะ” ยงนัมถามกลับ
“ก็..ที่นายบอกฉันว่าจ่ายไหวรึป่าวไง” หน้าฮิมชานตอนนี้เหมือนจะร้องไห้ให้ได้ ผู้ชายคนนี้คิดมากจริงๆ
“ฉันแค่ล้อเล่น นายอย่าจริงจังสิ ฉันว่านายก็น่าจะเก่งนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นด้วย เข้าห้องเถอะจะได้กินขนมสักที” ยงนัมรู้สาเหตุก็จัดการปลอบคนคิดมากซะ แล้วทั้งสามก็ได้เริ่มกินกันสักที
ยงนัมกับฮิมชานนั่งคุยเล่นกันอยู่ตรงหน้าโทรทัศน์ ส่วนยงกุกยืนหลบมุมอยู่ด้านนอกตรงระเบียง เปิดบานกระจกไว้เพื่อที่จะได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่
“นี่ นายสองคนมีเพื่อนกันมั้ยเนี่ย วันๆก็มาคลุกตัวอยู่กับฉันอ่ะ” ฮิมชานถามขึ้น บางทีเค้าก็เพิ่งนึกได้ ถ้าเป็นคนอื่นที่มีเพื่อนก็คงไม่สนใจเด็กใหม่อย่างเค้าหรอกจริงมั้ย
“มีสิ แต่เราไม่ค่อยจะอยู่กับเพื่อนหรอกนะ แต่พอเจอนาย ฉันรู้สึกอยากอยู่กับนายมากกว่า” ยงนัมตอบ พลางแอบใส่ประโยคเริ่มจีบหวานๆลงไป ฮิมชานถึงกับยิ้มแหยๆให้
“ยงกุกอ่า นายเงียบแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ฮิมชานที่เหมือนจะเบื่อนั่งฟังยงนัมพูดเลยลุกเดินไปยืนอยู่ข้างยงกุก การกระทำนี้ทำให้ยงกุกกระตุกยิ้มขึ้นมาได้นิดๆ แต่ต่างกับอีกคนที่จ้องยงกุกตาไม่กระพริบ
ตอนนี้จะเรียกว่าพวกเค้าสองคนเริ่มแข่งกันแล้วหรือยังนะ?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ว้าวๆ ลงตอนสองเรียบร้อย สองพี่น้องยังไงๆอยู่นะ ลองเชิงกันไปกันมาไม่เลิก
เดี๋ยวอีกไม่กี่ตอนไรเตอร์จะมีพาร์ทสำหรับฮิมชานแล้วนะคะ เห็นใสซื่อแบบนี้ ก็คงต้องอยากรู้แหละว่าฮิมชานรู้สึกยังไงกับแฝดทั้งคู่บ้าง
มีหลายคนอยากให้สามพีบ้าง กลัวยงนัมผิดหวังบ้าง คิคิ
ยังไม่ต้องกลัวดราม่าคะ ย้ำๆ เพราะไรเตอร์มีให้ดราม่าหนักๆแน่นอน ฮ่าๆ
ขอบคุณคนอ่านและคนเม้นนะคะ
ความคิดเห็น