คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF I Waiting for love
‘Waiting for love’
- Bang Yongguk & Kim Himchan
Short Fiction By Mayooku
“บัง นายไปนานมั้ย”
“ไม่หรอก แค่สองเดือนเอง”
“….สองเดือน”
“ไม่เอาหน่า ฉันไปทำงานนะ กลับมาเผื่อดังจะได้เลี้ยงนายได้ไง”
เมื่อเห็นว่าผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าเค้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ‘บังยงกุก’ เลยดึงตัว ‘คิมฮิมชาน’ เข้ามากอด บอกผ่านความรู้สึกจากกอดนี้ เค้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผู้ชายคนนี้
เวลาผ่านไปสามอาทิตย์กว่าๆ ฮิมชานยังติดต่อกับบังยงกุกเสมอ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเค้าซะมากกว่าที่โทรไปหา ยงกุกงานยุ่งมาก ต้องทำงานร่วมกับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ ทั้งแต่งเพลง โปรดิวซ์ และร้องเองด้วยซ้ำ ฮิมชานรู้จักกับบังยงกุกตั้งแต่เข้ามัธยมและอยู่ด้วยกันมาตลอด ยงกุกมักจะพูดเสมอว่า ฮิมชานหน่ะเข้มแข็ง ไม่งั้นก็คงไม่ทนอยู่กับเค้านานขนาดนี้ และคำพูดนี้ทำให้ฮิมชานมีชีวิตอยู่ได้ถึงแม้จะตัวคนเดียว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ยอโบเซโย?”
‘ฮิมชาน ฉันอัดเพลงเสร็จแล้วนะ อาทิตย์หน้าก็คงปล่อยซิงเกิ้ลแล้ว ดีใจมั้ย’
แปลกมากที่วันนี้บังยงกุกเป็นคนโทรมาหา แต่ถ้าฟังเรื่องที่พูดแล้วคงไม่แปลกสักเท่าไหร่ ยังไงเสียงนี้ก็ยังทำให้ฮิมชานมีความสุข
“จริง? นายจะดังแล้วเนี่ย อย่าลืมฉันละ” น้ำเสียงปนติดเล่นๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกภายใน ฮิมชานกลัว กลัวถ้ายงกุกดังขึ้นมาจริงๆแล้วเค้าจะอยู่กับใคร
‘...ฮิมชาน ฉันรู้นะว่านายกังวล ฉันคิดถึงนายนะ’
“ฉันป่าวกังวลสักหน่อย นายต้องตั้งใจทำงานด้วยละ และ ฉันก็คิดถึงนายมากๆเหมือนกัน” เป็นอีกครั้งถ้าเมื่อไหร่ยงกุกพูดว่าคิดถึง ฮิมชานมักจะร้องไห้ ความคิดถึงของเค้านั้นมันมากมายเหลือเกิน
‘ร้องอีกแล้วเหรอ นายเข้มแข็งนะฮิมชาน เชื่อฉัน รอฉันอีกแค่เดือนเดียว’ ประโยคนี้อีกแล้ว ถ้าวันนึงไม่มีเสียงของยงกุกมาพูดประโยคนี้ให้เค้าฟัง เค้ายังจะสู้ต่อไปได้มั้ยนะ
“อื้ม ฉันรอนายทุกวันอยู่แล้ว”
‘สัญญานะ ฉันต้องไปซ้อมแล้วละ ต่อจากนี้คงจะไม่มีเวลาคุยกับนายแล้ว มองฉันผ่านทีวีเอานะ ขอบคุณนะฮิมชาน’
ยงกุกไม่รอที่จะให้ฮิมชานพูดลา ก็วางสายไปแล้ว ต่อจากนี้เค้าคงจะโดดเดี่ยวของจริงแล้วสินะ
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ตั้งแต่ยงกุกโทรมาวันนั้น ก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลย ตอนนี้ยงกุกปล่อยซิงเกิ้ลแล้ว เค้าดูป๊อปมากเลยจริงๆ เพลงของเค้าถูกเปิดแทบจะทุกรายการ นั่นคงทำให้ยงกุกมีความสุขมากๆ สำหรับเค้าก็ด้วย อย่างน้อยเค้าก็ได้มองยงกุกผ่านหน้าจอละนะ ยงกุกมีงานทำ ฮิมชานก็ต้องมี เค้าถูกทาบทามให้เป็นนายแบบบ้าง ถ่ายโฆษณาบ้าง อาจจะไม่ได้ดังเปรี้ยงปร้าง แต่ก็ยังพอมีคนรู้จักแหละนะ และอีกอย่าง ฮิมชานก็มีเพื่อนแล้วด้วย
ร้านเบเกอรี่ในฮงแด
เดือนกว่าๆแล้วที่ยงกุกไปทำงาน ฮิมชานก็คงไม่ปล่อยให้ตัวเองจมปรักอยู่แต่ในห้อง ถ้าวันไหนไม่มีงานเค้าก็ออกมานั่งฟังเพลง มองดูผู้คนไปเรื่อย และวันนี้เค้านัดเพื่อนไว้ เพื่อนคนที่สองของเค้าที่เพอ่งได้รู้จักกันตอนถ่ายเอ็มวี
“ฮิมชานฮยอง” เสียงใสๆนุ่มๆเป็นที่น่าหลงใหลตะโกนทักขึ้นเหมือนเห็นพี่ชายที่นัดไว้
“โอ้ งานยุ่งละสิ สายตั้งครึ่งชม.” ฮิมชานแขวะไปที ใช่ เพื่อนที่เจอกันตอนถ่ายเอ็มวีก็ต้องเป็นนักร้องหน่ะสิ จองแดฮยอน นักร้องเสียงทองมาแรง บวกกับหน้าตาและสีผิวที่เพอร์เฟคนั้น ผู้ชายคนนี้ดูดีใช้ได้เลย
“ฮยองเลือกร้านเหมาะมาก คนเยอะ ดัง และ.. หวานมาก” จองแดฮยอนประชด เค้ารู้ว่าฮิมชานตั้งใจแกล้ง ดีนะวันนี้เค้าแต่งตัวชาวบ้านสุดๆ
“ประชดเข้าไป จะกลับก็ได้ฉันไม่ว่า วันนี้อุตส่าห์ไม่มีงาน”
“พี่คนเดียวสิ ผมต้องไปอัดเสียงตอนสามทุ่ม จริงๆตอนนี้เวลานอนผมเลย แต่ต้องมาหลบผู้คนในร้านเบเกอรี่” แดฮยอนเริ่มทำตามที่ตัวเองพูด เค้ามองซ้ายขวา พลางขยับแว่น บางทีเค้าอาจจะพูดสำเนียงปูซานบ้างก็ดี
“ให้ตายสิ นายนี่ขี้บ่นจริง กลับไปเลยไป” ฮิมชานยู่ปากใส่อีกคน เค้าไม่ได้ขอร้องให้มาสักหน่อย ตัวเองอสาจะมาอยู่เป็นเพื่อน บ่นขนาดนี้จับขนมปังยัดปากเอาให้ร้องเพลงไม่ได้เลยดีมั้ง
“อย่าทำปากงั้นดิฮยอง”
“เห?” ฮิมชานไม่เลิกทำ กลับทำให้ชัดขึ้นอีก ทำไมเค้าจะทำหน้าแบบนี้ไม่ได้ละ
“หนุ่มๆมองตาเยิ้มซะขนาดนั้น อยากโดนฉุดหรอไง” แดฮยอนชี้ไปนอกร้านที่มีผู้ชาย และผู้หญิงกำลังมองฮิมชาน พร้อมบ่นงุ้งงิ้งว่าน่ารักบ้างละ น่ากินบ้างละ
“เห้ยย” ฮิมชานแทบจะหยุดทำในทันที
‘ข่าวบันเทิงคะ ตอนนี้ที่สนามบินอินชอน เหล่าแฟนคลับมากมายมารอการกลับมาของ บังยงกุก แร็ปเปอร์สุดเท่ที่กำลังดังไปทั่วเอเชีย ไฟล์ทบินของเค้าจะแลนดิ้งลงในอีดสิบนาทีนี้คะ รายการเรามีสัมภาษณ์หนุ่มคนนี้ด้วยนะคะ คอยติดตามกันด้วย ข่าวต่อไป...’
สิ้นเสียงการรายงานข่าวเรื่องของยงกุก ฮิมชานนิ่งไปเกือบจะห้านทีเลยทีเดียว เค้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ทำไมยงกุกไม่บอกเค้า นี่มันยังไม่ถึงกำหนดการที่ยงกุกเคยบอกไว้ตั้งสองอาทิตย์ นี่มันอะไรกัน
“ฮยอง..” แดฮยอนเห็นฮิมชานนิ่งไปนานเลยสะกิดเรียก แน่นอนว่าแดฮยอนไม่รู้ว่าฮิมชานรู้จักยงกุก ไม่งั้นเค้าคงกระโดดโลดเต้นให้ฮิมชานพาไปหาแล้ว แดฮยอนก็อยากใกล้ชิดคนดังเหมือนกันนะ
“ห้ะ.. ขอโทษที ฮยองแค่ตกใจนิดหน่อย” ฮิมชานเกาหัวแก้ขัด เค้าไม่ได้ตกใจนิดหน่อยหรอก เค้าตกใจมากๆ
“ฮยองอย่าบอกนะว่าชอบยงกุกอ่ะ ฮ่าๆ ก็นะ คนดัง ขนาดศฺลปินด้วยกันก็ยังปลื้ม”
“อื้ม ดังมากๆเลยนี่เนอะ” ฮิมชานยิ้มแหยๆ ตอนนี้เค้าเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เค้าอยากไปสนามบิน
“แดฮยอน ไปรับยงกุกกันมั้ย” ฮิมชานไม่แค่คิด เค้าลองถามแดฮยอนแต่ไม่ได้รอคำตอบเค้าลุกแล้ววิ่งออกจากร้านไปขึ้นรถทันที
“เห้ยฮยอง เอาจริงอ่ะ รอผมด้วย” แดฮยอนเริ่มงงกับอาการพี่ชายคนสนิทแต่ก็ยอมตามไปด้วย
สนามบินอินชอน
“ฮยอง ผมว่าไม่ทันแล้วแหละ เราใช้เวลาเดินทางตั้งครึ่งชม.เลยนะ แฟนคลับก็ออกกันมาหมดแล้ว”
เรื่องจริงอย่างที่แดฮยอนบอก แฟนคลับทยอยกันกลับ ไม่มีวี่แววนักข่าวแล้ว ระหว่างทางมารถกิดมากๆด้วย ฮิมชานควักซัมซุงคู่ใจขึ้นมาหวังว่าจะมีข้อความหรือไม่ก็สายที่ไม่ได้รับ แต่กลับว่างเปล่า ยงกุกไม่ได้ติดต่อเค้าเลย
“ฉันขอโทษนะ เดี๋ยวฉันขับไปส่งที่บริษัท” ฮิมชานหันไปขอโทษแดฮยอนที่พามาเสียเวลา แล้วขับรถวนไปส่งแดฮยอน
“ฮยองรู้จักยงกุกหรอ..” คำถามนี้ทำเอาฮิมชานสะดุ้ง เค้าแสดงออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอ
“บ้าเรอะ ฉันก็เป็นแฟนคลับนะ แค่นั้นเอง” ฮิมชานหัวเราะกลบเกลื่อน ตอนนี้รู้จักก็ไม่เหมือนไม่รู้จักแล้ว
“เหมือนผมเลย ฮ่าๆ วันนี้ผมอัดเสร็จแล้วจะโทรไปนะ”
ฮิมชานขับรถมาส่งแดฮยอนเสร็จก็กลับไปที่หอทันที เค้าอยากรู้ว่ายงกุกจะไปไหน ทำอะไร แล้วจะมีเวลาว่างมั้ย แต่ความรู้สึกตอนนี้ ฮิมชานอยากกอดยงกุกมากๆเลย
เวลา 22.04 น.
ฮิมชานใช้เวลาดูข่าว ติดตามมาเกือบห้าชม.แล้ว ตารางงานยงกุกแน่นทั้งวันและทุกวันเลย เค้าไม่สามาร๔จะไปเจอยงกุกได้จริงๆเหรอ ถ้าเค้าไปตามเหมือนแฟนคลับทั่วไป ก็จะมีคนเอาไปทำข่าว อย่างน้อยคนส่วนใหญ่ก็เริ่มรู้จักเค้าแล้ว
“บ้ารึป่าว ฉันคิดถึงนายมากเกินไปแล้วยงกุก”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
แดฮยอนโทรเข้ามาหลายสายแล้ว แต่ฮิมชานไม่รับ เค้ายังไม่อยากคุยโทรศัพท์ตอนนี้จริงๆ พอแดฮยอนตัดสายไป ฮิมชานก็ปิดเครื่องแล้วเข้านอนเลย พรุ่งนี้เค้าคงต้องไปหายงกุกจริงๆ
‘เอาหล่ะครับ วันนี้เราก็อยู่กับแร็ปเปอร์ระดับเอเชีย ผมตื่นเต้นจริงๆนะ พบกับ บังยงกุก ครับ!!! ’
ตอนนี้ฮิมชานอยู่หน้าห้องอัดรายการเพลงรายการหนึ่ง เค้าไม่ได้ใช้เส้นเพื่อเข้าไปในห้องอัดเลย แต่เค้าเลือกที่จะอยู่รวมๆกับแฟนคลับคนอื่น รอคอยอยู่ท่ามกลางบรรยากาศร้อนๆ ก็เค้าเข้มแข็งนี่ ใช่มั้ยยงกุก
ผ่านไปสองชม. รายการจบแล้ว ยงกุกกำลังจะออกมา แต่แฟนคลับมากเกินไป ฮิมชานเลือกตัดใจแล้วเดินไปที่จอดรถ เค้าว่าคงไม่ได้เจอแล้วแหละ
“ฮิมชาน...” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย เสียงที่ไม่ได้ยินชัดมานาน เสียงที่เรียกชื่อของเค้า
แทบจะในทันทีที่ได้ยินฮิมชานหันไปหาเสียงนั้น น้ำตาเอ่อร้น ความรู้สึกที่เก็บมานานกำลังจะปล่อยออกมา
“ฮิมชาน” เสียงทุ้มเรียกอีกครั้ง เหมือนอีกคนจะยังไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่คนที่เค้าเรียกมั้ย แต่พอได้เห็นหน้าชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา
“ยงกุก? ” ฮิมชานแทบจะไม่มีแรงเดิน เค้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง คนที่เค้าคอยมาทั้งวัน คอยมาตลอดเกือบสองเดือน ฮิมชานดีใจ ดีใจที่ยงกุกเรียกชื่อเค้า ดีใจที่เห็นรอยยิ้มนั่น
“ฉันคิดถึงนาย” สิ้นเสียงของยงกุก ฮิมชานกึ่งวิ่งกึ่งเดินโผเข้ากอดยงกุกด้วยความคิดถึง คิดถึงมากๆ คิดถึงที่สุด อยากกอด อยากเห็นหน้า อยากฟังเสียง
“นายเนี่ยเหมือนเดิมเลยนะ ฉันขอโทษ” ยงกุกกอดฮิมชานแน่นขึ้น เค้าก็คิดถึงฮิมชานมากเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ไม่ติดต่อหาฮิมชานเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาเลย แต่เค้าไม่กล้าที่จะติดต่อ เพราะถ้าเค้าได้ยินเสียงฮิมชานร้องไห้อีก เค้าจะต้องทนไม่ไหวแน่ๆ เค้าไม่อยากทิ้งฮิมชานไว้คนเดียว เค้าเลือกที่จะไม่ติดต่อมา เพื่อกำหนดการจะได้เร็วขึ้น แล้วเค้าจะได้เจอคนในอ้อมกอดเร็วขึ้น
“ทำไมนายไม่ฉันก่อน ส่งข้อความมาก็ได้ ฉันคิดถึงนาย ยงกุกอ่า” ฮิมชานคนนี้กลับมาขี้แยเหมือนเดิมแล้ว พออยู่กับยงกุกทีไรเป็นต้องร้องไห้ทุกที
“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ ยงกุก”
“บัง!!! บังเหงือกบานสินายหน่ะ” ฮิมชานผละออกจากอ้อมกอด ก่อนจะพูดกวนประสาทยงกุก ตอนนี้ฮิมชานมีความสุขมากๆ กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่เฉพาะกับยงกุกนะ
“สรุปนายก็เรียกฉันดีๆไม่ได้ ฮิมชาน” ยงกุกกลับมาน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง เล่นเอาฮิมชานใจเสีย เตรียมร้องไห้อีกครั้ง
“อีกสามวันฉันต้องไปญี่ปุ่นอีก..” ยงกุกเอื้อมมือไปกุมมือฮิมชานไว้
“นายจะไปอีกแล้วเหรอ นานแค่ไหน” ฮิมชานพยายามแข็งใจถามออกไป เค้าไม่อยากให้ยงกุกไปแล้ว นี่เค้าเพิ่งเจอเองนะ
“บอกไม่ได้ ฉันไม่รู้ต้องอยู่นานแค่ไหน”
“นาย...” ฮิมชานเตรียมจะร้องไห้จริงๆแล้ว ยงกุกจะไปจริงๆ แล้วนานกว่าเดิมด้วย
“ฮิมชานไปกับฉันนะ..”
ฮิมชานเหมือนหูอื้อไปชั่วขณะ เมื่อกี้มีทั้งเสียงผจก.เรียกยงกุก เสียงแฟนคลับ แต่เสียงยงกุกที่เค้าได้ยินชัดเจนที่สุดแล้ว
“ได้หรอ... แล้วงานที่นี่หล่ะ” ฮิมชานยังไม่แน่ใจ เค้าอยากไปมากๆ แต่ยังไงก็ยังมีงานที่นี่รออยู่
“นายคิดว่าฉันพลาดหรอ นายไม่ได้อยู่สบายๆนะ แต่นายต้องไปทำงานกับฉัน” ยงกุกพูดพร้อมชี้ไปที่ด้านหลังฮิมชาน ที่ตอนนี้มีผจก.ของเค้าและฮิมชานยืนคุยกันอยู่
“นายจัดการแล้ว” ฮิมชานอึ้งเล็กน้อย อะไรๆดูดีไปหมด ชีวิตเค้าจะได้อยู่กับยงกุกตลอดไปใช่มั้ย
“เรียบร้อย อยู่นู่นนายจะได้ถ่ายโฆษณา เป็นเอ็มซี เดินแบบ งานรอเพียบ และ..”
“เดบิวต์เป็นศิลปินบอยแบนด์” ยังไม่ทันที่ยงกุกพูดจบก็มีเสียงคุ้นเคยโพร่งขึ้นมา จองแดฮยอนเดินเข้ามากอดคอฮิมชาน แล้วส่งยิ้มให้ยงกุก แต่พอเห็นหน้ายงกุก แดฮยอนแทบจะเอามือออกจากคอฮิมชานแทบไม่ทัน
“อะไรกันเนี่ย” ฮิมชานเริ่มโวยวาย งงไปหมดแล้ว แดฮยอนมาได้ยังไง แล้วทำไมผจก.ไม่บอกเค้านะ
“ตลอดเวลาที่อยู่ที่นู่น ฉันคุยเรื่องนี้กับผจก.ตลอด แล้วก็มีค่ายเพลงสนใจ ฉันเลยดึงนายมาด้วย แล้วบังเอิญทางค่ายก็ดึงตัวแดฮยอนมาพอดี ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเค้ารู้จักกับนายด้วย” ยงกุกส่งสายตากวนๆไปให้แดฮยอนเล็กน้อย แดฮยอนก็ไม่ได้แย่อะไรแต่แค่จะก้าวก่ายฮิมชานของเค้ามากไปหน่อย
“ฮยองไปนะ ไปอยู่วงเดียวกับผม โอ๊ะ.. กับยงกุกฮยองด้วย” แดฮยอนพูดอ้อนๆ ตอนแรกเค้าไม่รู้จะใช้ศัพท์อย่างไรกับยงกุกดี สองคนนี้เหมือนจะเป็นแฟนกัน แต่เค้ายังไม่ได้ยินคำหวานๆเลย
“ไปอยู่กับฉันนะฮิมชาน” ยงกุกพูดเป็นครั้งสุดท้าย
“อื้ม ฉันจะไปอยู่กับนาย” ฮิมชานตอบรับเต็มเสียง เรื่องนี้เค้าคงไม่ต้องคิดมากแล้วแหละ
“แล้วผมอ่า โด่ว ลืมน้องเลยนะ ไปดีกว่า แล้วเจอกันฮะฮยอง” แดฮยอนทำท่างอนเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกเพราะกลัวว่ายงกุกอาจจะฆ่าเค้าในไม่ช้า
“ไปเก็บของที่หอนายกัน” ยงกุกพูดแล้วจูงมือฮิมชานเดินนำไปที่รถ
“เฮ้ สองคนนั้นนะ อย่าหวานกันมากนะ ไปทำงาน ไม่ได้ไปแต่งงาน” เสียงผจก.เอ่ยแซวดังลั่น เล่นทำเอาฮิมชานหนีขึ้นรถแทบทัน ยงกุกได้แต่ขำกับคำพูดของผจก. แล้วนั่งตำแหน่งคนขับก่อนจะออกรถ
“หน้าแดงหมดแล้ว อ้วน” ยงกุกหันไปยิ้มให้ฮิมชาน ที่ตอนนี้หน้าแดงเห็นได้ชัดเลย
“มันน่าอายมั้ยละ ง่า” ฮิมชานทำหน้าจะร้องไห้อีกแล้ว
“รักฉันมั้ย” ยงกุกโพร่งคำถามฆ่าฮิมชานขึ้นมา ฮิมชานแทบจะกระโดดลงรถ
“นายหล่ะ คิดถึงฉันแล้วรักมั้ย” ฮิมชานใจแข็งย้อนบ้าง
“นายเนี่ยนะ เข้มแข็งไม่พอแล้วยังกวนอีก”
“ฉันถาม ตอบมาก่อน” ฮิมชานยิ้มยียวน หันหน้าไปจ้องคนที่กำลังขับรถอยู่
ยงกุกกดเปิดกระจกจนสุดก่อนจะตะโกนออกมา “บังยงกุก รัก คิมฮิมชาน!!!!!”
“ไอ้บัง!!!! ทำอะไรเนี่ย ตะโกนหา!!!” ฮิมชานฟาดเข้าไปเต็มแรงที่ต้นแขน ทำรถเซเล็กน้อย ยังดีที่ตอนนี้เส้นทางไปหอของฮิมชานไม่ค่อยมีรถ ไม่งั้นคงไม่แค่ฟาดแน่ ฮิมชานไม่ได้กลัวคนได้ยิน แต่เค้าเขินต่างหากละ
“อะไรเล่า ตานายแหละ ถ้ารักต้องทำแบบฉันด้วยนะ” ยงกุกยิ้มแล้วรอใจจดจ่อ แต่สิ่งที่เค้าคิดมันผิดคาด
“จอดรถ!” ฮิมชานสั่งเสียงแข็ง
“ห้ะ ยังไม่ถึงนะ” ยงกุกตกใจมาก เค้าค่อยๆขับช้าลง
“จอด!!” รถขับช้าลงเรื่อยๆกึ่งจอด แต่ยังไม่ทันจอดดีฮิมชานก็ลงรถไปแล้ว ยงกุกหน้าเสียมากก่อนจะจอดรถแล้วรีบลงรถตามไป ฮิมชานไม่ชอบการกระทำของเค้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ นี่ก็ไม่มีคนเลยด้วยซ้ำ
“ฮิมชาน..” ยงกุกเรียกฮิมชานดู ตอนนี้ฮิมชานหยุดเดินเค้าหันกลับมา หน้าฮิมชานเต็มไปด้วยน้ำตา เค้าทำฮิมชานร้องไห้หรอ แต่ฮิมชานก็ทำสิ่งที่ผิดคาดยิ่งกว่า
“ฉันรักนาย บังยงกุก!!!!!!!” ฮิมชานตะโกนสุดเสียง เค้าวางแผนทั้งหมด เค้าจงใจที่จะทำให้ยงกุกใจเสีย แต่ที่ร้องไห้เพราะยงกุกบอกรักเค้า และฮิมชานก็อยากทำให้ยงกุกมีความสุขบ้าง และนั่นก็ทำให้ยงกุกยิ้มได้จริงๆ ยงกุกค่อยๆเดินเข้ามากอดฮิมชาน
“ขอบคุณนะที่รอฉัน ต่อไปนี้นายไม่ต้องรออีกแล้ว”
“ขอบคุณเหมือนกันที่ไม่ทิ้งฉัน ฉันรักนาย”
อย่างน้อยการรอคอยก็ไม่ได้แย่เสมอไป มันอาจจะกลับมาแบบไม่คาดคิดก็ได้
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น