{ BIBAM Story : WIN Team B B.I x Bambam GOT7 }

ข้อมูลเบื้องต้น

CRY .q





















































ฟิคสนองนี้ดไรเตอร์เองนะคะ
ผิดพลาดยังไงติชมกันได้
ได้แรงบรรดาลใจมาจากแท็ก #BIBAM
ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องแต่ก็ฟินได้
อยากได้แท็กบ้าง ถ้าชอบ #BIBAMStory
ฝากด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

" Hanbin x Bambam Story "

Short Fiction by Mayooku

แม้จะเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว ก็ตกหลุมรักกันได้ไม่ใช่หรอ......
 

                ในระหว่างการถ่ายทำรายการ WIN : Who is next? เด็กเทรนในนามทีมเอ และทีมบี ได้มีโอกาสประลองความสามารถกับเด็กต่างสังกัดอย่างค่าย JYP ซึ่งนั่นทำให้หัวหน้าทีมบีอย่าง ‘ คิม ฮันบิน ’ ผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักเลยมาตลอด 18 ปี แต่สามารถแต่งเพลงรักได้เกือบร้อยเพลง จะได้สัมผัสกับคำว่า ‘ รัก ’ จริงๆ

                แน่นอนอยู่แล้วว่าคนอย่างฮันบิน เป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่น มีความเป็นผู้นำ ไม่เกรงกลัวสิ่งใด และเป็นที่เกรงกลัวของผู้อื่น ในวันที่ตัวเองต้องมาเยือนค่ายเพื่อนบ้านแบบนี้ก็ต้องวางมาดเป็นธรรมดา และยิ่งได้พบกับเหล่าคู่แข่งก็ยิ่งตื่นตัว อยากจะโชว์ให้ไม้ตายของตัวเองให้ได้รู้ว่าใครแน่กว่ากัน แต่แล้วพอเริ่มอัดรอบเต้น สายตาของฮันบินกับสะดุดกับคู่แข่งตัวเล็กที่ออกลวดลายการเต้นได้คมสุดๆ ยิ่งมองยิ่งโดดเด่น และยิ่งใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาบ่งบอกความมั่นใจนั่น

‘ โดนใจสุดๆไปเลย ’

                และนั่นก็ทำให้ฮันบินคนนี้พลาดอย่างยิ่งใหญ่ ความมั่นใจหายไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็น ทั้งแร็ปทั้งเต้น สมาธิหลุดลอยไปไหนไม่รู้ ยิ่งตอนแสดงเผลอไปสบตากับดวงตาโตๆคู่นั้น ยิ่งไปกันใหญ่ แล้วจะทำยังไงได้ ตอนนี้ฮันบินก็ยังคงมองคนคนนั้นไม่วางตาอยู่ดี

“ฮันบิน ไม่เป็นไรหรอกหน่า คนเราพลาดกันได้ ไว้เป็นบทเรียน” พี่มินโฮ หรือ มิโน เข้ามาพูดปลอบใจ ตบไหล่เค้าเป็นการให้กำลังใจ ก่อนจะเดินไปทางอีกฝั่งของห้อง ไปคุยกับคู่แข่ง หรือหลังฉากก็คงเรียก พันธมิตร

                ตอนนี้เป็นช่วงระหว่างพักถ่าย พักเหนื่อย ให้สมานสายสัมพันธ์กันระหว่างสองค่าย คนคนนนั้นก็อยู่ นั่งคุยอยู่กับเพื่อนตัวสูง รอยยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันนั่นยังคงยิ้มตลอดเวลา แต่สิ่งที่สะกิดใจฮันบินหนึ่งอย่างก็คือ ในไลน์เต้นแทบจะไม่แยกกันเลย ไม่มีโอกาสให้ฮันบินได้เข้าไปคุยบ้าง แต่ก็อีกแหละ คนอย่างคิมฮันบิน กับเรื่องอื่นพร้อมลุย แต่กลับเรื่องแค่นี้ไม่กล้าแม้แต่มองหน้าตรงๆ

“ไปไหนอ่ะ” ร่างสูงคนข้างๆตัวเล็กพูดขึ้น หลังจากที่ตัวเล็กลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินไปทางประตู

“ห้องน้ำ แปปเดียว” พูดจบก็ผลักประตูออกไปเลย

                คราวนี้แหละโอกาสของฮันบินได้มาถึงแล้ว พอร่างเล็กออกไปได้ไม่ถึงวิ ฮันบินก็ค่อยๆลุกทำเป็นบอกคนอื่นๆว่าขอไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย

                ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องน้ำมากเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งเต้นรัวมากขึ้นเท่านั้น ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรนักหนา ตอนประเมินประจำเดือนยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้เลย เดินถึงหน้าห้องน้ำก็ทำใจอยู่พัก แต่ก่อนจะได้ก้าวเข้าก็มีคนก้าวออกมาซะก่อน

                ตาจ้องตา ไม่มีใครเอ่ยคำพูด ยิ่งตอนนี้หัวใจฮันบินแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกด้วยแล้ว

“เอ่อ ห้องน้ำว่างครับ เข้าได้เลย” เป็นตัวเล็กที่พูดขึ้นก่อน รอยยิ้มน้อยๆบนหน้านั่นยิ่งทำให้เค้าแทบบ้า ตัวเล็กพอเห็นว่าฮันบินไม่ตอบอะไรก็ทำท่าจะเดินออก

“เดี๋ยวสิ” ฮันบินพูดขึ้น

“นายเต้นเก่งดีนะ ฉันชอบ” พูดไปก็ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน เลิกลักผิดปกติของบุคลิกหัวหน้าทีมจริงๆ

“ขอบคุณครับ แต่บีไอฮยองเต้นเก่งกว่าอีก แร็ปเก่งด้วย” ตัวเล็กพูดชมกลับมา เล่นเอาฮันบินไปไม่เป็นเลย

“วันนี้ฉันพลาดไปตั้งเยอะ นายทำได้ดีมากเลย ขนาดประธานยางยังชมได้นี่ สุดยอด” ชมเข้าไป ชมเยอะๆ ไม่รู้จะไปต่อยังไงก็ชมต่อไป

“ฮ่าๆ ผมเขินนะเนี่ย ฮยองไปเข้าห้องน้ำเถอะครับ จะได้เข้าไปในห้องซ้อม” ตัวเล็กเกาท้ายทอยแก้เขิน

“ว่าแต่ ฉันขอเบ..”

“แบมแบม” ยังไม่ทันที่ฮันบินจะได้เริ่มต้นปฏิบัติการจีบ ก็มีเสียงทุ้มใหญ่ทักขึ้นซะก่อน

“ออกมานานแล้วนะ ไปได้แล้ว” ร่างสูงผมแดงที่คุ้นๆว่าอิมพอร์ตมาจากแอลเอ อยู่ดีๆก็มาลากแบมแบมไปเฉย อีกคนส่งยิ้มแหยๆมาให้ เค้าก็เลยต้องจำใจเข้าห้องน้ำไป

“อีกนิดเดียวเอง” ฮันบินลูบหน้าตัวเองแรงๆเป็นเชิงเรียกกำลังใจ

                หลังจากกลับมาที่ห้องซ้อมก็อัดครั้งสุดท้าย เป็นการบอกลากันฉันเพื่อน ทั้งสองค่ายค่อยๆลุกแล้วเดินไปกอดคนที่เดินเข้ามาตรงหน้าพอดี แต่ฮันบินกลับยืนอยู่กับที่ มองหาเป้าหมายที่คลาดกันหน้าห้องน้ำ และนั่นทำให้ฮันบินก้าวเท้าเดินเลี่ยงตีวงกว้างไปหาอีกคนที่ยืนรั้งท้ายอยู่เหมือนกัน แต่ก็นะ คนเรามักมีอุปสรรค อยู่ดีๆก็มีร่างผอมสูงหัวแดงแทรกมากอดเค้าซะก่อน 

“อย่าเยอะให้มาก นายไม่มีโอกาสหรอก” ร่างสูงกระซิบข้างหูเค้าเบาๆ แต่มันชัดเจนในหัวเค้า แน่นอนว่าฮันบินไม่ได้อยากจะกอด ‘มาร์ค’ พอเค้าเห็นหน้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ ก็ปล่อยมาร์คแล้วแทรกไปหาอีกคนทันที

                อ้อมกอดไม่ได้แน่นมาก แค่กอดหลวมๆแต่นั่นก็ทำให้ฮันบินแทบบ้า มือไม้สั่น หัวสมองขาวโพลน แต่ก็พยายามเค้นคำพูดออกมา

“จะได้เจอกันอีกมั้ยเนี่ย” ฮันบินพูดเบาๆ

“มาแถวตึกผมสิ ฮ่าๆ” ตัวเล็กพูดติดตลก และคลายกอด ยิ้มให้ฮันบินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนทั้งสองค่ายจะแยกย้ายโบกมือลากัน

‘ มาแถวตึกผมสิ ’

ถ้ามันเป็นทางเดียวที่จะได้เจอ ก็ไม่เห็นจะลำบากอะไรนี่นะ

- ห้องซ้อมทีมบี -

“ฮันบินฮยอง กลางวันนี้แม่ผมจะเอาอาหารมาให้ด้วยแหละ อยู่กินนะ” คิม ดงฮยอก มักเน่สุดน่ารักพูดขึ้นหลังจากซ้อมเต้นรอบสุดท้ายก่อนพักเที่ยง

“พอดี ฉันมีธุระนิดหน่อย เหลือไว้ให้บ้างก็แล้วกัน เดี๋ยวมา” หยิบกระเป๋าใบเก่งและพุ่งออกจากห้องซ้อมไปเลย เรียกความงงงวยของเหล่าเมมเบอร์ได้ไม่น้อย

“เดี๋ยวนี้มันเป็นอะไรว่ะ ออกจากตึกตอนกลางวันแทบทุกวัน ตอนเย็นก็ด้วย” เป็น จินฮวาน ที่พูดแสดงความเห็นแรกขึ้น

“จริงด้วยฮยอง ผมจะไปด้วยก็ไม่ให้ไป” บาบิ สมทบอีกคน

“ดูไม่มีสมาธิซ้อม หรือแต่งเพลงเลย ” ตามมาด้วย ยุนฮยอง

“น่าสงสัยสุดๆอ่ะ” ดงฮยอกตาม แล้วเอามือเท้าค้างอย่างใช้ความคิด

“ฮยองติดสาวชัวร์” คำพูดเด็ดโดน คมแสบทุกประโยคจากปาก จุนฮเว เล่นเอาเมมเบอร์คนอื่นๆตาโตไปตามๆกัน

“นั่นแหละ!”

“ฮันบินเนี่ยนะ!”

“ผู้หญิงที่ไหนว่ะ!”

                เสียงเริ่มดังขึ้นเมื่อมีประเด็นความน่าสงสัยว่าลีดเดอร์อย่างฮันบินแอบไปหาสาว แต่ละคนต่างมีอาการอย่างเดียวกัน ตกใจ ต่างพากันพูดนู่นนี่เพื่อหาเหตุผลเพิ่มเติม จนมีเหล่าพี่ๆทีมเอเข้ามา เพราะจะมากินอาหารฝีมือแม่ของมักเน่ที่นัดกันไว้

“เถียงอะไรกัน เสียงโคตรดังเลย” ซึงฮุน พูดขึ้นทันทีที่ก้าวประตูเข้ามา แล้วนั่งลงข้างๆบาบิ

“เออ แล้วนี่ฮันบินไปไหนอ่ะ” ซึงยุน พูดสมทบ

“ก็นั่นแหละฮยอง เดี๋ยวนี้ฮันบินไม่อยู่ห้องซ้อมตอนพักเลย เรากำลังสงสัยว่ามันติดสาว” เป็นบาบิที่พูดอธิบาย

“ฮันบินเนี่ยนะ!” แทฮยอน โพล่งขึ้น

“ก็นั่นนะสิ” บาบิก็ยังคงเน้นย้ำ

“อย่าว่าแต่พวกแกสงสัยเลย ฉันก็สงสัย เดี๋ยวนี้เห็นมันเดินไปทางอื่นนอกเขตตึกเราด้วย” ซึงฮุนเสนอความเห็นของตัวเอง

“เอางี้ ฉันจัดการเอง” มิโน พูดขึ้น ประโยคเด็ดมาอีกแล้ว อย่างนี้ก็ต้องเบนความสนใจไปที่คนพูด

 “จัดการ?” จินฮวาน

“ก็สืบให้ไง หรือพวกนายไม่อยากรู้ ขืนให้พวกนายตาม มันไม่ยอมแน่” มิโนอธิบายเหตุผล

ทุกคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยตามๆกัน แล้วบรรยากาศก็กลับเข้าสู่มื้อกลางวันเมื่อแม่ของมักเน่มาถึง

                ฮันบินมาที่นี่บ่อยมาก บ่อยเกินไป และยิ่งรายการวินจบ เค้าก็มาแทบทุกวัน ‘ มินิมาร์ทหน้าตึก JYP ’ แต่มาทุกวันใช่จะได้เจอทุกวัน ไม่สิ ไม่เจอเลยต่างหาก ไม่รู้ว่าเค้ามาเร็วเกินไปหรือช้าเกินไปกันแน่ คนอย่างคิมฮันบินซะอย่าง ความอดทนแน่นปึก

....มั้งนะ?

                จากนั่งรออยู่โต๊ะข้างหน้าก็เปลี่ยนไปเดินซื้อขนมข้างในกินไปพรางๆ สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ประตูหน้าตึก ก้มๆเงยๆอยู่พักใหญ่ ฮันบินตัดสินใจพอซื้อเสร็จแล้วจะกลับตึก แต่ว่าสายตากลับเห็นร่างเล็กคุ้นตาเดินออกมาจากตึกซะก่อน ร่างเล็กที่คุ้นเคย และใบหน้ายิ้มแย้มที่ทำให้ใจแทบจะหยุดเต้น

                ร่างเล็กยืนอยู่หน้าตึกเหมือนรอใครสักคน ฮันบินก็พยายามคิดหาทางเข้าไปหาร่างเล็ก แต่บุคคลที่เดินออกมาทำให้เค้าต้องหยุดความคิดไป ‘ มาร์ค ’ พอมาร์คเดินออกมาก็นำลิ่วไม่รอร่างเล็กเลย ‘ แบมแบม ’  ก็หันไปมาแล้วค่อยๆเดิน เหมือนยังพอมีโชคเข้าข้าง แบมแบมมองมาทางนี้ ฮันบินเลยยกมือโบกๆไปมา

                และนั่นก็ได้ผล แบมแบมตาโตทันทีที่เห็นเค้า ร่างเล็กเลิกลักหันไปมองมาร์คที่เดินไปไหนแล้วไม่รู้ แล้วก็หันกลับมามองเค้า อย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินมาที่มินิมาร์ท

ฮันบินคนนี้อยากจะวิ่งมาราธอนฉลอง

“บีไอฮยอง มานี่ได้ไงเนี่ย” แบมแบม พูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาหา

“ก็นายบอกให้มาหาที่ตึกนี่”

แบมแบมเลิกคิ้วให้กับประโยคนั้นนิดหน่อย แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

‘ หน้างงๆของคนตรงหน้าน่ารักชะมัด ’

“ฮ่าๆ ก็มาหานายไง” คำพูดของฮันบินเล่นเอาร่างเล็กหูแดงขึ้นจนเห็นได้ชัด แบมแบมยิ้มกว้าง เกาท้ายทอยแก้เขิน

“เอ๊ะ ถอดเหล็กดัดแล้วนี่” พอเห็นคนตรงหน้าไปไม่เป็นก็เปลี่ยนเรื่องซะหน่อย เดี๋ยวจะเขินจนไม่ได้คุยกันพอดี

“ครับ ใกล้เดบิวต์แล้ว เปลี่ยนสีผมใหม่ด้วย นี่ไง” พูดพร้อมถอดหมวกโชว์ทรงผมและสีผมน้ำตาลเข้มหน้าม้าสีทอง

“จริงดิ ดีใจด้วยนะ จะรอดู แล้วก็ที่ไม่ค่อยเจอ คงซ้อมหนักสินะ”

“อย่าบอกนะ ฮยองมาที่นี่ทุกวันเลยหรอ?” แบมแบมตรงหน้าดูตกใจมาก

“ก็ไม่เชิงหรอก ถ้าว่างก็มา” ฮันบินพูดตะกุกตะกัก จะให้บอกตรงๆก็เขินนะ

“สุดยอดเลย ฮ่าๆ นี่บีไอฮยองกินอะไรยัง ซื้ออะไรมานั่งกินไปคุยไปดีกว่า” แบมแบมหัวเราะร่า

“อ้าว แล้วมาร์คหล่ะ” ฮันบินถาม

“รายนั้นอยู่คนเดียวได้ ช่างเหอะ ป่ะ” แบมแบมยักไหล่ แล้วเดินนำเข้ามินิมาร์ทไป

                ฮันบินกับแบมแบมนั่งคุยกันนานอยู่พอสมควร อาหารที่ซื้อมาก็เกลี้ยงไปด้วย การคุยกันวันนี้ทำให้ฮันบินรู้ว่า คนตัวเล็กนี่พูดเก่งมาก แถมยังเป็นกันเองมากอีกด้วย ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข แต่เค้าเนี่ยสุขจะตายแล้ว

“บีไอฮยองเนี่ยเก่งมากๆเลยนะ ผมหล่ะอยากจะเก่งแบบฮยองสุดๆอ่ะ” แบมแบมยังคงพูดพล่ามไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ฮันบินนั่งจ้องคนตรงหน้าจนหายคิดถึงไปหลายวันได้เลย

“เอ้อ มีเรื่องหนึ่งที่จะบอก” อยู่ดีๆฮันบินก็พูดแทรกขึ้นมา

“ครับ?”

“เรียกฮันบินก็ได้ เราสนิทกันแล้ว” ฮันบินยิ้มมุมปากเผยความเจ้าเล่ห์น้อยๆ เล่นทำเอาหูคนตรงหน้าแดงปรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

“เอ่อ อ.. อ ครับ” แบมแบมดูประหม่าขึ้นมากะทันหัน แต่อยู่ดีๆสายตาของแบมแบมก็เบนจากหน้าเค้าไปด้านหลัง แล้วอีกคนก็ดูรุกรี้รุกรนมากกว่าเดิม จนเค้าต้องหันไปดู

‘ มาร์ค ’

แบมแบมค่อยๆลุกขึ้น หันมายิ้มแหยๆให้ผม แล้วมองมาร์คสลับกัน

“ไว้ฉันมาหาใหม่แล้วกัน ไปซ้อมเถอะ” ฮันบินลุกขึ้นแล้วมองไปยังอีกคนที่ยินมองพวกเค้าตรงหน้าตึกอย่างไม่วางตา

“ครับ งั้นไว้เจอกันครับบีไอฮยอง”

ฮันบินทำหน้านิ่งทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น แบมแบมสะดุ้งกับท่าทีของฮันบิน เลยรีบแก้ใหม่ทันที

“แล้วเจอกันครับฮันบินฮยอง” หัวเราะแห้งๆให้เค้าเล็กน้อย แต่ไม่ทันไรแบมแบมก็รีบโค้งให้เค้าแล้วเดินไปหาอีกคนที่เหมือนกำลังจะเดินเข้ามาทันที

                สองคนนั้นคุยอะไรกันนิดหน่อย หน้าของมาร์คดูจะหงุดหงิดเอามากๆ แต่แบมแบมก็พยายามดันอีกคนเข้าตึกจนได้ แบมแบมหันมาหาเค้าเป็นครั้งสุดท้าย แล้วโบกมือลาเข้าตึกไป

“โง่จริง คุยตั้งนาน ไม่ขอเบอร์ว่ะ” สบถด่าตัวเองเบาๆ แล้วก็ต้องเดินกลับตึกของตัวเองบ้าง

อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เจอ

ได้พูดคุย

ได้มองหน้า

แค่นี้ก็เติมเต็มหัวใจเค้าไปได้อีกนานเลย

                หลังจากที่ฮันบินหายไปนาน เพื่อความเนียนเค้าเลยต้องซื้อขนมมาล่อเมมเบอร์ในวงเล็กๆน้อยๆ แต่พอผลักประตูห้องซ้อมเข้าไปกลับพบความผิดปกติ

‘ครบ 10 คนเชียว’

ฮันบินรู้สึกถึงบรรยากาศเหมือนอยู่ในห้องสอบสวนอะไรสักอย่าง เพราะสายตาทั้งสิบคู่กำลังจ้องเค้าอยู่

“ไม่เหลืออะไรให้กินแล้วใช่ป่ะ งั้นขอตัวไปแต่งเพลงนะ”

“ฮยองอิ่มแล้วอ่ะดิ” ยังไม่ทันที่ฮันบินจะได้ก้าวเดิน ประโยคเด็ดจากจุนฮเวเล่นซะก้าวต่อไม่ได้เลย ฮันบินเลยเนียนทำหน้างงซะเลย

“อิ่มอกอิ่มใจด้วย” บาบิเสริมทับแบบนี้ เล่นเอาซะหน้าฮันบินชาวาบ อย่างนี้ต้องตีหน้านิ่งแล้วไปให้พ้นจากตรงนี้สักที

“อะไรเนี่ย ก็ซื้อขนมมากิน ไร้สาระว่ะ”

ฮันบินทำเป็นหงุดหงิดแล้วเดินเข้าห้องอัดทันที

“โห่ว อุตส่าห์มีสายตาตั้ง 10 คู่กดดันแล้วนะเนี่ย” บาบิสบถขึ้น

“เอาหน่า บอกแล้วว่าทำแบบนี้มันไม่บอกหรอก” มิโนตบไหล่บาบิเบาๆ

“ฮยองแน่ใจนะ” ยุนฮยองหันมาถามมิโน

“เชื่อใจเหอะหน่า รับรองพรุ่งนี้กระจ่าง” มิโนให้คำมั่นสัญญาก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไป

                วันใหม่เริ่มต้นขึ้น ชีวิตประจำวันยังคงดำเนินไปเป็นปกติ ซ้อมอย่างหนักเพื่อรับการประเมินต่อไป แต่ที่ไม่ปกติ คงจะเป็นลีดเดอร์ ที่อยู่ดีๆก็มีพลังเต็มเปี่ยม สมาธิมา สติมา กำลังมา แล้วเมื่อคืนก็แต่งเพลงได้เกือบสองเพลง เล่นเอาเมมเบอร์ยิ่งทวีคูณความสงสัยไปใหญ่ และเหมือนเดิม พอพักเที่ยง ฮันบินที่ไม่พูดไม่จาก็เดินลิ่วออกจากห้องซ้อมไปเลย เมมเบอร์ทีมบีก็ได้แต่มองหน้ากันอย่างเซ็งๆ

                วันนี้ฮันบินออกมาเร็วเป็นพิเศษ เค้าก้มมองนาฬิกาเพื่อดูเวลาว่าวันนี้เค้าจะวิ่งหรือเดินดี แต่ดูจากเวลาแล้วถึงจะมีเหลือเฟือ แต่เค้าขอวิ่งดีกว่า ไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่มินิมาร์ทต่างค่ายที่มาแทบจะทุกวัน ฮันบินค่อยๆเดินเลือกของในมินิมาร์ทไปเรื่อยๆ เดินไปสายตาก็จ้องอยู่ที่ประตูตึกไม่วางตา โดยไม่รู้เลยมีคนมายืนอยู่ข้างๆเค้าแล้ว

“มาซื้อขนมถึงนี่เลยหรอ”

“เฮ้ย!” ฮันบินหันไปหาต้นเสียง แต่แทบจะกลิ้งลงไปกองกับพื้นพอเห็นว่าใคร

“มิโนฮยอง มาทำไรเนี่ย?!” ฮันบินถามกลับทันที

‘ซวยแล้วไง ตามมาแหงๆ ทำไมตอนเดินมาไม่ดูดีๆก่อนนะ’

“แล้วนายอ่ะ” มิโนสวนกลับ เล่นเอาฮันบินเดินหนีไปหยิบขนมทางอื่นเลย

                ในใจก็สบถด่าฮยองร่วมค่ายไป ตาก็ยังคงมองไป คราวนี้ร่างเล็กเดินออกมาแล้ว แต่ก็นั่นอีก มีองครักษ์เสมอ แต่วันนี้เป็น’แจ็คสัน’ ฮันบินถอนหายใจ แล้วเงยหน้ามองอีกทีก็เห็นมิโนฮยองยืนโบกมือให้สองคนนั่น แล้วแจ็คสันก็เดินมาหา ฮันบินเลยมองสังเกตการณ์ตรงนี้ก่อน

                จากที่เห็นเหมือนมิโนฮยองกับแจ็คสันจะสนิทกันมากอยู่ สองคนนั้นคุยกันออกรสอย่างเมามันส์ ก่อนมิโนจะชี้เข้ามาทางเค้า ทั้งคู่หันมาเค้า ก็เลยต้องโค้งทักทายเล็กน้อย พอแบมแบมเห็นก็ยิ้มขึ้นมา แล้วหันไปคุยกับแจ็คสันนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามา

“พามิโนฮยองมาเป็นเพื่อนหรอครับ” แบมแบมถาม

“โดนตามมาต่างหาก” ฮันบินตอบอย่างเซ็งๆ

‘ แต่คิดดีๆวันนี้มิโนฮยองตามมาก็ดีเหมือนกันนะ ’

“เข้าเรื่องเลยนะ” อยู่ดีๆฮันบินก็โพล่งขึ้นมา แบมแบมมองหน้าอีกคนงงๆ

“ขอเบอร์หน่อยสิ” ตามคาด หูของร่างเล็กค่อยๆแดงขึ้น เจ้าตัวเม้มปากหันซ้ายหันขวาอย่างประหม่า

“ผมไม่มีโทรศัพท์หรอกครับ” แบมแบมบอก

“แล้วมีทางไหนที่พอจะติดต่อนายบ้างมั้ย” ฮันบินคิ้วเริ่มตกทันที

“เอ่อ..สไกป์?” แบมแบมพูดเสียงเบา ท่าทีแบบนั้นมันน่ารักมากๆเลยสำหรับฮันบิน

                ฮันบินยื่นไอแพดให้แบมแบม ร่างเล็กรับมากดยุกยิกแปปนึงแล้วส่งคืน ฮันบินตอนนี้ยิ้มหน้าบานออร่าสีชมพูแทบจะปกคลุมทั้งมินิมาร์ทนี้ได้

“ฉันขออนุญาตนายอีกอย่างนะ” ฮันบินพูด พอเห็นว่าแบมแบมเอาแต่มองนู่นนี่ ปากก็เม้มอยู่อย่างเดียว

“ครับ?” แบมแบมหันมามองหน้าตรงๆ คิ้วก็ขมวดกันเป็นเชิงถาม

“ฉันขอจีบ...”

“ไม่อนญาต!” ยังไม่ทันฮันบินจะพูดจบ ก็มีเสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นทันที พอหันไปมองเจ้าของเสียง แบมแบมเหมือนจะตกใจมากกว่าเค้าซะอีก

“มาร์คฮยอง!?” แบมแบมเริ่มหน้าเสีย มองเค้ากับมาร์คสลับกันไปมา

“ว่าแล้วว่ามากับแจ็คสันก็คุมไม่ได้อยู่ดี กลับห้องซ้อมได้แล้ว” มาร์คพูดเสียงต่ำ บ่งบอกเลยว่าโกรธ มือหนาเอื้อมมาจับข้อมือแบมแบมแล้วดึงให้เดินตามไป

“ผมถามแบมแบม!” ฮันบินโพล่งขึ้น ทำให้สองคนหยุดฝีเท้า แล้วเหมือนว่าสองคนที่คุยกันอยู่ข้างนอกจะรู้สึกถึงความผิดปกติเลยพากันเดินเข้ามา

“ว่าไง?” มาร์คหันไปถามแบมแบม สายตานั่นดูก็รู้ว่าบังคับร่างเล็กอยู่ แบมแบมเอาแต่เม้มปากแน่น

“เกิดอะไรขึ้น?” แจ็คสันที่มองสักพักถามขึ้น แต่มาร์คกลับดึงร่างเล็กออกจากมินิมาร์ทกลับตึกไป ทั้งสองคนที่เหลือเลยหันมามองเค้าแทน

“ฮันบิน เกิดไรขึ้นว่ะ” มิโนถาม

“อย่าบอกนะว่านายจะจีบแบมแบม?” แจ็คสันพูดขึ้น นั่นเรียกสติของฮันบินทันที

“มาร์คฮยองหวงน้องจะตาย และอีกอย่างฉันก็ไม่อนุญาตหรอกนะ”

“แต่ว่า..”

“แต่ฉันเคารพการตัดสินใจแบมแบม” ยังไม่ทันฮันบินจะได้เถียง แจ็คสันก็แทรกขึ้นมาก่อน สายตาของแจ็คสันแอบทำให้ฮันบินหวั่นใจเล็กน้อย มองตาก็รู้เลยว่าแจ็คสันคงไม่ยอมให้เค้าคบกับแบมแบมง่ายๆเหมือนกัน แต่ประโยคนั้นก็ยังแสดงว่าเค้ายังมีโอกาส

“แต่ถึงฉันจะเคารพการตัดสินใจของแบม แต่นายคงไม่ได้เจอแบมแบมแบบนี้แล้วหล่ะ เสียใจด้วยนะ” แจ็คสันตบไหล่ฮันบินเบาๆ ก่อนจะบอกลามิโนแล้วเดินออกไป

“เอาไงหล่ะทีเนี้ย” มิโนพูดขึ้นหลังจากที่แจ็คสันออกไปแล้ว

                ฮันบินไม่ได้ตอบ เพียงแค่เดินออกมาจากมินิมาร์ท มองตึกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนร่างที่เหมือนจะไร้วิญญาณค่อยๆเดินกลับทางที่เดินมา มิโนก็ได้แต่ส่ายหัว แล้วเดินตาม

‘ นายคงไม่ได้เจอแบมแบมแบบนี้แล้วหล่ะ เสียใจด้วยนะ ’

อะไรกัน เค้าเพิ่งจะได้คุยกับแบมแบมแค่วันเดียว สู้ให้เค้าจีบไม่ติด ดีกว่าโดนตัดโอกาสกันแบบนี้

‘ รักแรกในชีวิต มักเจ็บเสมอ ’

คงจะจริงสินะ...

                หลังจากที่กลับมาฮันบินก็ขอตัวกลับหอ บอกว่าปวดหัว ลำบากให้มิโนต้องมาเล่าเรื่องให้น้องๆฟัง

“ขนาดนั้นเลยหรอ โหดว่ะ” บาบิพูดขึ้น หลังจากที่ได้ฟังเรื่องที่มิโนเล่า

“แล้วเราจะทำยังไงดีอ่ะ รักแรกของมันเลยนะ” จินฮวานเสริม ทุกคนก็พยักหน้าหงึกหงักตามๆกัน

ลีดเดอร์ที่น่าเกรงขามกลายเป็นหมาหงอยแบบนี้จะทำยังไงดีหล่ะ

“จะทำยังไงได้หล่ะ ทางนู้นเล่นปิดกั้นกันขนาดนี้ คงต้องปล่อยให้เวลาเยียวยาแล้วหล่ะ” มิโนพูด ทุกคนก็ยิ่งลำบากใจที่ไม่สามารถช่วยลีดเดอร์ได้ แต่ก็อย่างที่มิโนบอก

คงต้องให้เวลากับฮันบิน

                ฮันบินนอนหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่กลับมา ไฟไม่เปิด ปล่อยให้ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศค่อยๆซึมผ่านร่างกาย และน้ำตาของเค้า จากที่ส่งคำขอสไกป์ไปก็โดนบล็อค นี่เค้าหมดหนทางจริงๆแล้วใช่มั้ย

                หลายวันมานี้ ฮันบินแทบจะไม่พูดไม่จากับใครเลย เอาแต่ซ้อมอย่างหนัก เพลงที่แต่งออกมากลับมีแต่ความเจ็บปวด เมมเบอร์ทีมบีก็พยายามเข้าไปพูดคุยแล้ว แต่เจ้าตัวกับไม่ตอบสนองเอาซะเลย พี่ๆทีมเอก็เข้ามาแวะเวียนบ้าง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง

                จนกระทั่งทางค่าย JYP ได้ปล่อยทีเซอร์วงน้องใหม่นาม GOT7 ออกมา ฮันบินก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับไอแพด เลื่อนคลิปวนอยู่แบบนั้น เพลงก็ฟังวนอยู่แค่ท่อนเดียว เหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเอง อาการฮันบินไม่ได้ดีขึ้นเลย เหล่าเมมเบอร์ก็อยากจะเขวี้ยงไอแพดทิ้ง และลากออกไปคุยให้รู้เรื่อง แต่เห็นสภาพของลีดเดอร์ก็อดสงสารไม่ได้

“เป็นไงมั่ง?” มิโนพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องซ้อมทีมบี

ทุกคนส่ายหน้าพร้อมกัน แทนบอกว่าทุกอย่าง เหมือนเดิม

เหล่าทีมเอพอไม่เห็นฮันบินก็เดินเข้ามา

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงดีขึ้นแล้วแหละ” ซึงฮุนพูด เมมเบอร์ทีมบีที่ไม่เข้าใจต่างทำหน้างงกันไป

“วันนี้พวกฉันไปอัดพาโรดี้ ตอนไปร้านทำผม เจอคนนั้นเข้านะ” คำอธิบายของซึงยุนเล่นเอาทีมบีตื่นเต้นกันใหญ่ แต่ก็ยังตั้งใจฟังต่อ

“ฉันลองพูดๆกับแจ็คสันดูแล้ว แต่มาร์คฮยองนิ่งมาก สุดท้ายพอได้ฟังอาการของฮันบิน พวกนั้นก็บอกว่าจะยอมให้สองคนนี้สไกป์กันได้” พอมิโนพูดจบ ทีมบีแทบจะกระโดดโลดเต้น ลีดเดอร์ของพวกเค้ากำลังจะดีขึ้น

“แบมแบมดูจะเสียใจมากๆเลยตอนได้ยิน แต่น้องก็น่ารักมากๆเลยนะ ฉันลองคุยด้วยแล้ว..”

“มิโน!!!!!” ทุกคนแทบจะพร้อมใจตะโกนชื่อมิโนทันที นั่นรักแรกของฮันบินนะ

“ก็แค่ชมอะไรเนี่ย” มิโนเบ้ปากอย่างเซ็งๆ

                เสียงแจ้งเตือนจากไอแพดดังขึ้น ฮันบินเอื้อมมือควานไปทั่วเตียงก่อนจะหยิบมา แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น แต่พอเค้าเห็นชื่อเท่านั้นแหละ หัวใจเหมือนมีอะไรมาสูบฉีดอีกครั้ง ฮันบินรีบกดรับทันที

“อันยองครับ ฮันบินฮยอง” เสียงทักทายพร้อมกับใบหน้าที่มีเครื่องสำอางนิดหน่อยยิ้มมาให้

‘นี่เรื่องจริง หรือ เค้าเฮิร์ตจนหลอนไปแล้ว’

เพื่อความแน่ใจฮันบินตบที่หน้าตัวเองสุดแรง

“เฮ้ย!!! ฮยองทำอะไร”

ความรู้สึกชาและเจ็บแปลบนั้นเป็นคำตอบได้อย่างดี

อยู่ดีๆรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานก็ปรากฏขึ้นบนหน้าฮันบินอีกครั้ง

“ได้ยังไง?” คำพูดที่ไม่ได้ความ ทำเอาแบมแบมหัวเราะ

“อย่าสนเลยครับว่าคุยได้ยังไง ตอนนี้เราคุยกันอยู่นะ”

คนคนนี้ยังคงทำให้หัวใจฮันบินเต้นแรงเสมอ

รอยยิ้มยังคงตรึงตาตรึงใจ

เสียงเล็กๆนั่นยังคงก้องอยู่ในหู

“คิดถึงนายมากเลย...”

“ผมก็คิดถึงฮยอง”

CRY .q