คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >[การเจอกันครั้งแรกที่ไม่อาจลืม]<
โป๊ก ปึง ปัง #$*!)@$^&*(#@%#!*...เมื่อเดินเข้าไปใกล้ร้านเกมเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น มีนารีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็วราวกับว่าวันนี้เป็นวันลดราคา 70% ก็แน่หละสิ สำหรับมีนาแล้วอาจจะเรียกได้ว่าเป็นวันลดราคา 100% เลยก็ได้ในเมื่อเงินที่เธอใช่เล่นมันเป็นเงินของฉันงะ 0.0 ฉันได้แต่ค่อยๆก้าวท้าวทีละก้าวๆ แล้วคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน....ฉันเริ่มเข้าไปในภวังค์ของตัวเอง ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างหรือแม้กระทั่งเสียงรถที่อยู่รอบตัว ปี้นๆๆ................เอี๊ยด.............รถคันหนึ่งเบรกอย่างเร็ว พร้อมกับมีใครคนหนึ่งลากฉันให้ขึ้นไปบนทางเท้า
“นี่เธออยากฆ่าตัวตายนักรึไงฮะ” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งพูดขึ้น แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาว
“เฮ่เธอ” เขาเขย่าตัวเธอเบาๆ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด
“ซองวู ยัยนี่ท่าทางจะหนักเอาการนะ สงสัยจะเดินไปหลับไป” เขาพูดกับเพื่อนชายที่มาด้วยกันอย่างขบขัน เขาพยายามทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะเป็น เขย่า ตบ (เบาๆ) หรือแม้กระทั่งวางเธอลงกับพื้นเธอก็ยังไม่ตื่น
“อดหลับอดนอนอะไรนักหนาฟะ ถ้าไม่เห็นว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันปล่อยทิ้งข้างถนนไปแล้วนะเนี่ย” ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เสีย เขากะจะปล่อยให้เธออยู่ตรงนั้นจริงๆ แต่เพื่อนอีกคนห้ามไว้
“แกจะปล่อยผู้หญิงไว้อย่างนี้ได้ลงคอหรอวะ ช่วยๆเขาหน่อยเหอะ พาไปร้านเกมก่อนก็ได้ แดฮันกับแทมุนมันก็อยู่ที่นั่น”
“เออๆ แล้วจะลากไปยังไงวะ ยัยนี่ตัวหนักจะตาย ฉันว่าช้าง 10 ตัวยังหนักไม่เท่ายัยนี่เลยวะ”
“แกก็อุ้มเธอไปสิ อีกนิดเดียวก็ถึงร้านเกมแล้ว”
“โห แล้วทำไมแกไม่อุ้มแต่ให้ฉันอุ้มวะ”
“ก็แกช่วยเธอไว้ตอนแรกก็ช่วยให้ถึงที่สุดสิวะ”
“เฮ่ย แต่.....” สยบทุกความเคลื่อนไหว เมื่อเพื่อนชายที่มากับเขารีบเดินไปก่อน ปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว
“ไม่ต้องพูดมาก รีบตามมาแล้วกัน” เขาตะโกนแล้วโบกมือเป็นสัญญาณว่ารีบๆตามมานะเพื่อน
“อะไรวะ รู้งี้ไม่ช่วยก็ดี” ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาแล้วค่อยๆอุ้มร่างหญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงขนาดนี้ เพราะทุกครั้งเขาจะรีบตีตัวออกห่างทันทีเมื่อมีผู้หญิงเข้ามาใกล้เสมือนว่าผู้หญิงเป็นเชื้อโรคร้ายที่ไม่น่ายุ่งด้วยอย่างเด็ดขาด
“อีกนิดเดียวๆ” เขาบ่นกับตัวเอง เขาอยากจะว่างหญิงสาวลงซะ แล้วรีบไปล้างมือ ไม่สิเขาอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยจะดีกว่า ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เขาเกลียด และขยะแขยงผู้หญิงได้ขนาดนี้
“หืม” หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นและ... “อ๊ากกกกกกกกกกกก นายทำอะไรฉัน นายจะ...จะ ลักพาตัวฉันใช่มั้ย ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยฉันสิโว้ย” สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาก็คือเธอร้องลั่นเมื่อพบว่าเธอกำลังโดนผู้ชายที่ไม่รู้จักอุ้มเธออยู่ เธอได้แต่ดิ้นไปมาแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอสักที
“นายจะพาฉันไปไหนฮะ ปล่อยสิโว้ย ฉันจะลง ปล่อยยยยยย” ยัยนี่ตื่นขึ้นมาก็แผลงฤทธิ์เลยแหะ ไม่น่าช่วยเลยจริงๆ เฮ่อ~
“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” หญิงสาวอึ้งกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม นี่
น่ะเหรอสุภาพบุรุษ เฮอะ! แม้แต่สุภาพบุรสตรี (ประมาณว่าตุ๊ด ประสมเองอะ ^ ^ ภาษาจะลมสลายก็เพราะฉันนี่แหละ หุหุ) นายยังเป็นไม่ได้เลย นายหัวสิงโตเอ๊ย...
“นายก็ปล่อยฉันลงสิ” หญิงสาวพูดอย่างใจเย็นลง แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธออยู่ดี
“นี่!!! คนเขาพูดดีๆด้วยแล้วนะ ไม่ปล่อยใช่มั้ย”
“ไม่” ดี ถ้านายยังยืนยันแบบนี้หละก็ สงสัยต้องงัดวิชาคุณหมาน้อยมาใช้ซะแล้ว งับ...งับๆๆๆ หญิงสาวกัดแขนชายหนุ่มเต็มแรงทำให้เขาต้องปล่อยเธอลงอย่างเสียมิได้
“เฮ่ย ไม่บอกว่าเป็นหมา จะได้ไม่ต้องช่วย” ว่ากยองวอนคนนี้ว่าเป็นหมางั้นหรอ งั้นจะเป็นหมาให้สมใจนายเลย โฮ่งๆ เธอวิ่งตรงไปยังชายหนุ่มและงับเข้าที่แขนอีกข้าง เขาร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ
“อ๊ากกกกกกกก ปล่อยดิเว่ย กัดคนที่ช่วยเธอแบบนี้ได้ไง” เอ๊ะ! คนที่ช่วยเรา เขาช่วยอะไรเราหว่า สมองเสื่อมเจ้าค่ะ หญิงสาวปล่อยปากที่กัดเขาและผลักชายหนุ่มให้ออกห่างจากตัวเธอประมาณ 1 เมตรเพื่อป้องกันว่าเขาจะเอาคืน
“นายช่วยอะไรฉันไว้หรอ” เปลี่ยนการพูดจากหลังเท้าเป็นหน้าผากในทันใด
“ก็เธอจะเดินให้รถชนนะเซ่ บ้าหรือเปล่าฮะ ว่างนักรึไงถึงจะเดินให้รถชนเล่นหนะ แต่ฉันว่าอย่างเธอเนี่ยนะโดนชนคงไม่เป็นไร ฉันห่วงรถคนอื่นเขาเสียหายมากกว่า” เขาถกแขนเสื้อดูร่องรอยที่ถูกหญิงสาวฝากไว้ ยัยนี่ต้องบ้าแหงๆ กัดอย่างกับเป็นหมาจริงๆ
“ขอโทษน้า ฉันไม่รู้นี่หน่าว่านายช่วยฉัน ตื่นมาเห็นนายอุ้มฉันอยู่มันก็เลย......”
“เธอก็เลยกัดฉันเป็นการขอบคุณงั้นสิ” เง่อ - - * สำนึกผิดแล้วจ้า
“ขอโทษนะที่ฉันเข้าใจนายผิด งั้น...ฉันเลี้ยงนายเป็นการตอบแทนแล้วกันนะ”
“มาแนวนี้ทุกคนหรอไงฮะ พอรู้ตัวว่าผิดก็จะเลี้ยงเนี่ยนะ แค่เลี้ยงนึกว่าหายกันงั้นหรอ” อ่าวเวรแล้ว
กยองวอนเอ๊ย ทำอะไรไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักถาม นี่แหนะๆ เธอใช้มือขวาและมือซ้ายเขกหัวตัวเองสลับกันไปมาหลายครั้ง ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่งงกับนิสัยเธอคนนี้เสียจริง
“ไอ้จองโฮ แกมายืนอยู่หน้าร้านเกมทำไมวะ” เสียงอันคุ้นหูของจองโฮดังขึ้น มันก็คือเสียงเพื่อนชายที่ทิ้งเขาไว้ให้เจอกับชะตากรรมอย่างนี้คนเดียวนั่นเอง
“ซองวู แกไม่ต้องมาพูดมาก ให้ฉันอยู่กับหมาสองคนได้ไงวะ แกเห็นมั้ยเนี่ยกัดแขนฉันสองข้างซะระบมเลย” เขาพูดอย่างอารมณ์เสีย แต่ที่ซองวูงงก็คือเพื่อนชายอยู่กับผู้หญิงแล้วทำไมกลายเป็นหมาไปได้
“หมาที่ไหนวะ ฉันก็เห็นแกอยู่กับผู้หญิงคนเดียวเนี่ย”
“ยัยนี่แหละ ยิ่งกว่าหมาอีก”
“แกว่าผู้หญิงได้ไงวะ”
“หรือไม่จริง แกดูแขนฉัน โดนยัยนี่กัดเข้าให้ ซวยจริงๆ ช่วยแล้วยังเจ็บตัวอีก”
“ฉันก็ขอโทษนายแล้วไงหละตาหัวสิงโต จะเอายังไงอีกฮะ ฉันเป็นพวกมีความอดทนน้อยนะจะบอกให้ จะใช้ให้ทำอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้ไม่ติดหนี้บุญคุณใคร”
“ฉันจะจัดการกับยัยนี่ยังไงดี ซองวู...” เขาหันไปพูดกับเพื่อนชายที่ยืนฟังการสนทนาของสองคนนั้นอย่างงงๆ
“ฉันไม่มีความเห็นวะ แล้วแต่แก แกเป็นคนถูกกระทำ ไม่ใช่ฉันนี่หว่า”
“ฉันก็ไม่มีแผนหวะ ตามแดฮันกับแทมุนมาหน่อยดิ เผื่อพวกมันจะมีอะไรแก้เผ็ดยัยนี่” ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่ามันน่ากลัวยิงกว่าเดิมเสียอีก ไม่นานนักทั้งสองคนก็เดินออกมาจากร้านเกมและก็ต้องตาค้าง o.o เมื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่กับเพื่อนของเขาคือ ‘คังกยองวอน’
“ไอ้จองโฮ แกรู้จักกับยัยโหดนี่ได้ยังไงวะ” แทมุนหนุ่มเจ้าสำราญถามขึ้น เขาไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนของเขาจึงอยู่กับเธอได้ รู้เพียงอย่างเดียวว่าผู้หญิงคนนี้เป็นตัวอันตราย
“นี่แหละ คังกยองวอนที่ฉันบอกแกไปเมื่อตอนเช้า เป็นไงวะเจอตัวจริงแบบนี้ ขอลายเซ็นยัง” เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมแทมุนถึงเรียกเธอคนนี้ว่ายัยโหดหรือยัยซาดิส และไม่สงสัยเลยว่าทำไมแดฮันถึงอยากให้เธอเข้ากลุ่ม
“ฉันเชื่อพวกแกแล้ววะ จะจัดการกับยัยนี่ยังไงดี” หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที เธอรู้สึกสงสัยบทสนทนาของพวกเขาเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยรู้จักกับนายผมยาวหรือผู้ชายใส่แว่น ไม่เคยคุยกันหรือแม้แต่เดินสวนทาง แล้วพวกเขารู้จักเธอได้ยังไง เธอคิดชื่อที่พวกเขาเรียกกันในกลุ่มและชื่อแรกที่เธอนึกขึ้นได้ก็คือ ‘แทมุน’ ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ ชื่อนี้ๆ เธอคิดซ้ำๆย้ำๆ เฮ่ย!!! จริงด้วยชื่อนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ยัยพวกกระทิงรุมทำร้ายผู้หญิงคนนั้นนี่หว่า
“นี่!!! นายแทมุนใช่ปะ นายคือซองแทมุนใช่มั้ย”หญิงสาวรู้สึกโมโหที่ตานี่เป็นต้นเหตุเรื่องวุ่นวาย แต่ไม่ยอมเข้าไปช่วยหญิงสาวคนนั้น คนที่กำลังถูดรุมทำร้าย
“ใช่แล้วทำไม อย่าบอกนะว่าเธอก็เป็นแฟนคลับฉันอีกคน” ชายหนุ่มส่งสายตากวนประสาทไปทางหญิงสาวยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้น
“ใช่ ฉันเป็นแฟนคลับนายขนานแท้เลยหละ” ตุบ! โคร่ม! ไม่ถึงวินาทีที่พูดจบ เธอก็ปล่อยหมัดลงบนใบหน้าอันหล่อเหลานั่น ทำให้เขาล้มลงกับพื้นทันที
“นี่เธอเป็นบ้าอะไรฮะ ต่อยเขาทำไม” จองโฮเริ่มทนไม่ไหวกับการกระทำของเธอ โดยเฉพาะทำให้เพื่อนเขาต้องเจ็บตัว ยิ่งทำให้เขาไม่ชอบขี้หน้าเธอมากขึ้น
“ก็เพราะตานี่ ผู้หญิงคนนั้นถึงได้โดนรุม แถมยังหายหัวไปอีก ตานี่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย” ฉันว่าอย่างหัวเสีย
“ยัยนี่แสบซะจริงนะ เฮ่ยแทมุนจะเอาไง” จองโฮพยุงเพื่อนที่ล้มลงให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
งะ!! มือฉัน มือฉันมันไปเองน้า ฉันไม่ได้สั่งมันเลยจริงๆ โอ๊ย!! ฉันทำบ้าอะไรอีกเนี่ย ควบคุมอารมณ์ฮีโรไม่ได้รึไง ต่อยเพื่อนของตานี่อีก ตายแน่ฉัน ตายๆ ไม่รอดแล้วคราวนี้ ใครก็ตามที่เห็นว่าฉันตายแล้วกรุณาช่วยทำศพให้ฉันสวยๆนะค่ะ เง่อ~ สู้กับผู้หญิงยังพอว่า แต่จะให้สู้กับผู้ชายเป็นกลุ่มอย่างนี้ฉันว่าไม่ไหวนะ มีนาเธออยู่ไหน...มาช่วยฉันที มาช่วยฉันออกไปเร็วๆก่อนที่ฉันจะไม่อยู่บนโลกนี้อีก....T^T
“กยองวอนเธอไปอยู่อะไรตรงนั้นฮะ” ขอบคุณสวรรค์ๆ ในที่สุดเธอก็มาช่วยฉันแล้วเพื่อนร๊าก
“ไหนบอกจะเลี้ยงฉันไงยะ มาถึงก็หายไปเลยนะ เอาเงินมาซะโดยดี” มีนาทวงสัญญาที่ฉันบอกจะเลี้ยงเธอเมื่อตอนกลางวัน เพื่อนอย่างงี้คบได้มั้ยเนี่ย ไม่เห็นหรอยะว่าฉันกำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ เธอไม่สังเกตเห็นร่างอสูรของพวกนั้นรึไงกัน
“แหนะ ยืนนิ่งเชียว อย่าทำมาเป็นลืม รีบๆส่งเงินมาให้ฉันโดยดี” กำ -0- นี่มันเหมือนการปล้นกันแล้วนะยะ
ฉันค่อยๆดึงมีนาให้ออกห่างบริเวณนั้นเล็กน้อย พวกนั้นมองตามอย่างงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับมีนา
“นี่ แกมาถึงก็ทวงเงินเลยรึไง ไม่เห็นหรอว่าฉันจะถูกพวกนั้นเล่นงานอยู่แล้วนะ” ฉันกระซิบข้างหูมีนาเบาๆ และชี้ไปทางกลุ่มนั้น เธอได้แต่มองตามนิ้วที่ฉันชี้ไป จนไปหยุดอยู่ที่คนพวกนั้น
“ฉันว่าพวกนี้หน้าตาคุ้นๆอะ” มีนาทำหน้านึกอยู่พักหนึ่งแล้วเธอก็กระซิบข้างหูฉันเบาๆว่า... “ตัวใครตัวมันละกันนะเพื่อนเอ๋ย ฉันไม่รู้ว่าแกไปทำให้พวกนั้นโกรธอะไร แต่รู้แค่ว่าแกตายแน่งานนี้” มีนาดูมีท่าทีหวาดกลัว เธอจับแขนฉันแน่น มันเป็นสัญญาณว่าคนพวกนี้น่ากลัวจริงๆ
“พวกนั้นเป็นใครหรอ ดูแกกลัวๆนะ”
“ก็ที่ฉันเคยบอกแกไง พวกที่ชอบก่อความวุ่นวายไปทั่ว พวกนั้น...พวกนั้น...คนกลุ่มนั้นก็คือ.......”
“สั่งเสียกันเสร็จรึยังฮะ” นายหัวสิงโตพูดเสียงดัง หน้าตอนนี้ของตานี่หน้าหลัวกว่าผีซะอีก ทำให้มีนารีบหลบข้างหลังฉันอย่างเร็ว ฉันเลยไม่รู้ว่าประโยคที่เธอจะพูดต่อไปคืออะไร
“นายจะเอาไงก็ว่ามา ฉันไม่อยากเสียเวลานาน” ทำเป็นเก่งค่ะ เมื่อกี้ยังจะหาคนช่วยอยู่เลย =^= แต่...กยองวอนคนนี้ไม่ยอมเสียหน้าหรอกยะ ผู้พิทักษ์ความยุติธรรมคนนี้ไม่ยอมให้พวกนายมาทำตามอำเภอใจได้หรอกจะบอกให้ โฮ๊ะๆๆ
“วันนี้หมดอารมณ์วะ ไปเหอะจองโฮ” แทมุนรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่เพื่อนของเขาจะทำอะไรลงไปจริงๆ เพราะเขาสามารถทำลายได้ทุกอย่างแม้กระทั่ง...ผู้หญิง
“เออ ไปก็ไป วันนี้จะปล่อยน้องหมาตัวน้อยๆนี่ไปวันหนึ่งแล้วกัน” นายหัวสิงโต (จองโฮ) พูดพร้อมกับส่งยิ้มแบบกวนๆมาให้ฉัน
“ใครเป็นหมาน้อย นายหาว่าฉันเป็นหมาน้อยงั้นหรอ แน่จริงก็เข้ามาดิ” ฉันเริ่มยัวะที่ตานี่หาว่าฉันเป็นหมาน้อย ถึงฉันจะเป็นหมาน้อยก็อย่านึกว่าจะสู้กับสิงโตอย่างนายไม่ได้นะยะ
“เฮ่ยๆ จองโฮ รังแกผู้หญิงมันไม่ดีนะเพื่อน” แดฮันรีบห้ามเพื่อนทันทีเมื่อเห็นจองโฮกำลังเดินเข้าไปหาเธอที่ยืนตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ เขาก้มหน้าลงเข้าไปใกล้ๆหน้าหญิงสาวจนเธอรู้สึกว่ามันจะใกล้จนเกินไป เธอจึงรีบผลักตัวของเขาออก
“กลัวรึไง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า บอกแล้วว่าวันนี้จะปล่อยเธอไป แต่พรุ่งนี้มันคนละเรื่องกัน ฉะนั้นเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีหละ” เขาพูดจบก็เดินจากไป ปล่อยให้เธองงกับคำพูดที่เขาทิ้งไว้
“เอ่อ...ที่แกจะบอกฉันอะ พวกนั้นคือใครนะ”
“พวกนั้นเป็นคนก่อตั้ง G. ที่มีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักไง Burglar G.อะ ว่าแต่เธอไปมีเรื่องอะไรอีกหละฮะ” มีนาถามขึ้นอย่างสงสัย ฉันรู้สึกกลัวนิดๆเหมือนกันนะ ก็มีนาเล่นบอกว่าเป็นกลุ่มที่อันตรายขนาดนั้นนี่ เอาไงเอากันวะ ตายเป็นตาย
ฉันเดินกลับบ้านไปพร้อมๆกับมีนา และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เธอฟัง เธอก็ได้แต่ฟังอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าเพื่อนของเธอที่ไม่กล้าแม้แต่จะฆ่ามด จะกล้าทำได้ถึงขนาดนั้น มีนารู้สึกมึนงงกับพฤติกรรมที่แปลกไปของเพื่อนเธอจริงๆ
“เอ่อ...นี่แก” มีนาเอ่ยขึ้นอย่างอึกอัก
“แหะๆ อย่าว่าฉันโง้นงี้เลยนะ แต่ที่แกบอกจะเลี้ยงฉันอะ เอามาซะโดยดีเพื่อนเอ๋ย” โห!!! ยัยนี่มันหน้ามั้ยเนี่ย แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ให้เงินยัยมีนาไปอะนะ ยัยนั่นก็ดีใจใหญ่เลยงะ
“นี่แกเห็นเงินดีกว่าเพื่อนงั้นหรอ”
“เปล่า ฉันเห็นว่ามันดีเท่ากัน 555+” พูดจบมีนาก็วิ่งไปอย่างเร็ว แล้วหันกลับมาทำหน้าทะเล้นใส่ ยัยนั่นรู้ดีว่าถ้าพูดไม่เข้าหูฉันหละก็เธออาจจะโดนเตะได้ ฉันรีบวิ่งตามไป พวกเราแกล้งกันไปตลอดทาง... ถึงแม้วันนี้จะเกิดอะไรขึ้นมากมาย แต่ฉันก็รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้จะอยู่ข้างฉันเสมอ (ถึงแม้จะเป็นยัยหน้าเงินไปหน่อยอะนะ ^ ^ อิอิ)
ความคิดเห็น