คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >] เหตุของการถูกล่า [<
จ๊อกแจ๊กๆๆ เสียงพูดคุยกันดังไปทั่วโรงอาหาร นักเรียนกลุ่มต่างๆที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย รวมถึงที่กำลังต่อแถวซื้ออาหาร หนาแน่นเต็มพื้นที่ ตอนกลางวันมักจะเป็นอย่างนี้แทบทุกวัน จนฉันรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ....ชีวิตดำเนินซ้ำไปซ้ำมาเหมือนพระเจ้ากำลังเปิดเทปม้วนเดิมดูอยู่อย่างนั้น ฉันนั่งครุ่นคิดว่าจะมีสักวันมั้ยที่จะนั่งกินอาหารได้อย่างสบายปากสักกะที เพราะทุกวันนี้ฉันต้องรีบกินอย่างเร็วหรือเรียกงายๆว่ายัดซะจนจะติดหลอดลมตาย เพื่อที่จะให้คนอื่นไดนั่งกินต่อ อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะค่ะ ><
"คนเยอะจริงๆเลยอะ ปวดหั๊วปวดหัว" มีนาพูดขึ้นขณะนั่งลงกับโต๊ะ
"ปวดหัวหรอ กินยามั้ย ฉันมี" ฉันถามด้วยความเป็นห่วงอย่างรวดเร็ว และยื่นยาแก้ปวดหัวให้มีนา แต่...
"โฮ๊ะๆ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าฉันมีเพื่อนที่ชอบเล่นอะไรฝืดๆ" อ่าวเป็นงั้นไปก็เธอบอกฉันเองนี่ว่าปวดหัวงะ
"ฉันแค่เปรียบลอยๆ เข้าใจมะลอยๆ ไม่ได้ปวดจริงๆ" =^= หน้าฉันเองแหละค่ะ
"ไม่รู้นี่หว่า คนอุตสาเป็นห่วง ว่ากันเฉยอะ"
"โอ๋ๆ อย่างงอนน้า" มีนายื่นนิ้วก้อยมตรงหน้าฉันแล้วหยิบนิ้วก้อยฉันขึ้นมาเกี่ยวไว้ด้วยกัน แต่ฉันก็ยังทำป็นงอนไม่หาย
"งอนใหญ่เลยๆ อิอิ ไม่เป็นไรหรอกน่า ไว้วันหลังฉันจะพกน้ำมันหล่อลื่นติดตัวไว้ตลอดนะ เผื่อไว้เวลาแกเกิดอาการฝืดขึ้นมา ฉันจะได้รีบหยอดให้แกเลยไง แกจะได้ไม่ฝืดดดดดดด" มีนายิ้มกว้างเมื่อเธอพูดจบ ฉันรู้สึกขอบใจเธอจริงๆนะ จริงๆ - -" แต่ตรงฝืดนี่แกจะลากเสียงยาวไปมั้ยอะ
"ขอบใจนะที่ยังมีน้ำใจเอาน้ำมันหล่อลื่นมาเผื่อฉัน"
"ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนรัก" มีนาพูดขึ้นแล้วตบไหล่ฉันเบาๆ
"รีบๆกินเหอะ พูดมากอยู่ได้คนอื่นเค้ารออยู่ไม่เห็นรึไง" ฉันอายนิดๆอะนะ เลยหาอะไรว่ากลบเกลื่อนไปเรื่อย
"เออๆ แหมๆ พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นอาย อะโด่" มีนายิ้มอย่างขี้เล่นแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าฉัน
เราสองคนมีกติกาในการกินว่า 'ถ้าใครกินหมดทีหลังต้องเก็บจาน' ทายซิค่ะว่าใครชนะ
"โย่ว ฉันชนะ เก็บไปซะโดยดีคังกยองวอนเอ๋ย" T T ฉันก็ต้องแพ้สิค่ะ ก็ดู๊ดูคุณเธอยัดอย่างกับตายอดตายอยากมาหลายปี เป็นความสามารถที่น่ากลัวจริงๆ เพราะเธอจะงัดออกมาใช้ทุกวันในช่วงกลางวันแบบนี้
"ไม่ยุติธรรมๆๆ ทำไมฉันต้องเก็บทุกครั้งเลยหละ" เริ่มขึ้นค่ะ เริ่มขึ้น
"ก็เธอเล่นกินอย่างกับคุณหนูในวังอย่างงี้คงจะชนะฉันหรอกนะ ไม่นั่งพับเพียบกินไปด้วยเลยหละจ๊ะ" ฮืฮๆ ก็ฉันกินแบบเธอไม่เป็นอะ ถ้าฉันนั่งพับเพียบกินได้คงนั่งไปแล้วหละเพื่อนเอ๋ย……
ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและดึงจานของมีนามาเพื่อจะไปเก็บให้เรียบร้อย แต่อยู่ๆก็มีหมาที่ไหนไม่รู้วิ่งมาทางฉัน และกระโจนเข้าหาฉันอย่างเร็ว ฉันได้แต่ยื่นเป็นเป้านิ่งเหมือนเป็นของเล่นชิ้นใหญ่ของมัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดด" ฉันร้องลั่น ส่วนมีนาก็ได้แต่ขำ หัวเราะเข้าไปเพื่อนบ้า ว่าแต่ว่าฉันเป็นคนแพ้หมาอย่างแรงนะค่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันที
"มันน่ารักจะตาย กยองวอนเธอกลัวหมาน่ารักๆอย่างงี้ได้ไง ทำร้ายจิตใจคุณหมาน้อยนะ" ว่าฉันซะงั้น ฮือๆฉันไม่ได้กลัว แค่แพ้ ใครก็ได้เอามันออกไปที...... ยิ่งฉันดิ้นเท่าไหร่ วิ่งหนีเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตามฉันมากเท่านั้น พอหันกลับมามองมัน มันก็ทำตาแป๋ว แล้ววิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็วอีกครั้ง
"อ๊าก........."ฉันร้องเสียงหลง ก่อนที่จะสลบไป ฉันไม่รู้ว่าจากนี้เกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแต่ว่าฉันได้ยินเสียงมีนาร้องอย่างตกใจขณะที่ฉันล้มลง
ขยุกขยิกๆ ฉันขยับตัวไปมาแล้วค่อยๆเปิดตากลมโตสองข้างขึ้น และพบว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องสีเหลี่ยมสีขาวนั่นก็คือ ห้องพยาบาลนั่นเอง ฉันค่อยๆเลื่อนสายตาลงมาแล้วมองไปรอบๆ มีนานั่งอยู่ข้างเตียงแล้วมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
"กยองวอนเธอเป็นไงบ้างจ้า เพื่อนคนนี้ผิดไปแล้ว ต่อไปฉันจะคอยเป็นทหารคุ้มครองเธอ ไม่ให้หมาตัวไหนเข้าใกล้เธอได้ในระยะ 100 เมตรเลยอะ หายแล้วนะ เพี่ยงๆ" มีนาเป่าลมเข้าหน้าฉันสองสามครั้ง มันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรือแย่ยิ่งกว่าเดิมดีนะ
"ยัยมีนาแกกินอะไรมาวะ หืม กลิ่นสุดยอด จะอวกวะ ยังมีหน้ามาเป่าใกล้ๆจมูกอีกนะ" ฉันพูดแซวมีนาอย่างไม่เกรงใจ ในสายตาหญิงสาวที่ชื่อมีนาดูงงกับนิสัยเพื่อนที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยถึงปลานกลาง
"อ่าวๆ ไหงพูดงั้นอะ คนจะช่วยสักหน่อย" มีนางอนเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียง แล้วเมินหน้าหนี
"ล้อเล่งอ่า อะล้อเล่ง" ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังเบื้องหน้าของมีนา ทำท่าตลกๆให้เธอหัวเราะ แล้วเธอก็หัวเราะจริงๆ
"กลับห้องกันฉันดีขึ้นแล้วหละ อยากเรียนงะ" เหมือนจะขยันเนอะ
"อืม ปะ เดินไหวมั้ย" ฮี่ๆ ระดับกยองวอน เรื่องแค่นี่จิ๊บๆ <ตกลงจะเป็นม้าหรือนกเจ้าค่ะ>
ระหว่างเดินทางมีนาคอยสำรวจทุกอย่างรอบตัว รวมถึงเพื่อนรักของเธอด้วย นอกจากการพูดแล้ว แม้แต่ท่าเดินก็เปลี่ยนไปด้วย หญิงสาวเริ่มคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน ขณะเดินผ่านโรงอาหารพวกเธอสังเกตเห็นว่ามีคนมุงดูอะไรอยู่ จึงรีบเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วก็พบว่าในวงนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังโดนผู้หญิงกลุ่มใหญ่รุมทำร้าย แต่ไม่มีใครสักคนที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเธอ
"นังนี่กระแดะดีนัก กล้าดียังไงไปนั่งข้างแทมุนของฉันฮะ" ผู้หญิงเสียงนกหวีดพูดขึ้น กึ๋ย ว่าคนอื่นกระแดะ ฉันว่าแกหนะแหละทั้งแรด ทั้งกระแดะ แบบว่าครบครันเรื่องพรรนี้เลยเจ้าค่า
"ฉันเปล่านะ ก็โรงอาหารมันเต็มเหลือที่นั่งตรงนั้นฉันก็เลยไปนั่ง" ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น
"นังนี่เถียงดีนักนะ เฮ่ยพวกเราจัดการ" เธอใช้อะไรฟังว่าคนนั้นกำลังเถียงวะ ทวารหนักรึไง ฉันยังไม่เห็นว่าเค้าจะเถียงเธอตรงไหน ยัยหัวฟูๆคนหนึ่งเข้ามาจับข้างหลังของผู้หญิงคนนั้นไว้ ส่วนคนอื่นๆก็ยืนต่อคิวเพื่อที่จะตบคนละฉาด ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย ยืนบื้ออะไรกันวะ พวกผู้ชายนี่ก็ตุ๊ดซะจริง ไม่เข้าไปช่วยกันเลยรึไงฟะ
"หยุดก่อนพวกกระทิงป่าทั้งหลาย" ทุกคนหันมาทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว มีนาเพื่อนฉันก็ได้แต่ยืนอึ้งๆ แล้วขยับแขนฉันเบาๆ ประมาณว่าอย่าไปมีเรื่องดีกว่า
"จะขวิดคนอื่นไปถึงไหนฮะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเดี๋ยวนี้กระทิงไม่ได้ขวิดเฉพาะคนใส่เสื้อสีแดง" ไม่ต้องสงสัยว่าใครพูด กยองวอนคนนี้เองแหละค่า พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นปล่อยคนที่กำลังรุมเมื่อกี้ไป แล้วหันมาทางฉันแทน
"ยัยปากพร่อยนี่ใครวะ ใครปล่อยนังนี่ออกมาจากกรงฮะ นังลิงหัวเถิกนี่ใคร อยากกินกล้วยหรอจ๊ะ มามะเดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้" ยัยคนที่มีใฝตรงคิ้วพูดขึ้น หนอยๆๆ บังอาจว่ากยองวอนคนนี้ว่าลิงหัวเถิก ถ้าฉันเป็นลิงหัวเถิกแกก็คงเป็นนังกระทิงป่าหัวใฝหละวะ ใฝนี่ยังกะลูกมะพร้าว มองเห็นถึงฝรั่งเศสแล้วหละเจ้
"ขอบใจนะ เธอนี่ใจดี๊ใจดี แต่ฉันว่าพวกเธอรีบกลับไปประเทศบ้านเกิดเธอดีกว่านะ เขาใกล้จะมีประเพณีวิ่งวัวกระทิงแล้วไม่ใช่หรอ เอ๊....ที่ไหนน้า มีนาที่ไหนรู้มะ" ฉันพูดเสียงดัง แล้วหันไปถามมีนา เธอยังคงนิ่งและอึ้งเด๊กจริงๆกับการกระทำของฉัน
"ไม่เป็นไรเพื่อนฉันไม่รู้งั้นฉันบอกให้นะ พวกกระทิงทั้งหลายกลับไปสเปนนะจ๊ะ ได้ยินมาว่าเขากำลังขาดแคลนหละ เดี๋ยววิ่งวัวกระทิงครั้งนี้จะไม่สนุกนะ" พูดพร้อมทำท่าสะบัดผ้าสีแดงไปมา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงดังราวๆ 110 เดซิเบลของหญิงสาวกลุ่มนั้นดังขึ้น
"หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงฉันดังกว่า 55+ พวกนั้นหยุดกรี๊ดแล้วทำท่าจะเข้ามาฉีกฉันเป็นชิ้นๆ สายตาแต่ละคู่จับจ้องมาที่พวกเรา ฉันตั้งท่าพร้อมรับมือ มาเลยๆ ฉันคนนี้จะลงทันแกเอง เอ๊ะ! คุ้นๆมั้ยค่ะ
"เข้ามาเด๊ มาๆ ยัยกระทิงทั้งหลาย เดี๋ยวฉันจะจัดการพวกเธอแล้วส่งไปสเปนกันนะจ๊ะ ดีใจหละเซ่จะได้กลับบ้านเกิดกันแล้วน้า" ฉันยิ้มอย่างกวนทีนอย่างแรง พวกนั้นก็ไม่รอช้า รีบเข้ามาจะตบฉันให้รู้แล้วรู้รอด รู้จักกยองวอนคนนี้น้อยไปแล้วเจ้ๆทั้งหลาย ฉันหลบฝ่ามือพิฆาตที่ปล่อยออกมาได้ทั้งหมด ท่าที่ใช้หนะหรอนึกถึงเรื่องเดอะเมทริกซิค่ะ ฟิวๆ แล้วหันกลับมาเพื่อตั้งรับอีกครั้ง พวกนั้นก็ยังคงไล่จะตบ จิก จับ ฉันอย่างเดียวแต่ฉันก็หลบได้อีกตามเคย จนฉันรู้สึกได้ว่าพวกนั้นเริ่มหอบแหกๆกันแล้ว แต่สิ่งสุดท้ายที่ฉันสังเกตเห็นก็คือ........ พวกนั้นดันยืนหอบเป็นแถวเรียงกันนะสิ ฮึๆ ความคิดอันบรรเจิดแว๊บเข้ามาในสมองทันทีทันใด ฉันกระโดดถีบคนที่ยืนหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเป็นคนแรก พวกนั้นยังไม่ทันตั้งตัวก็พากันล้มผลักคนข้างหน้าต่อๆกันไปกลายเป็นโนมีโน่นอนเรียงอย่างสวยงาม ^0^
"เย่ ชนะใส วู้วววว" ฉันกระโดดดีใจเหมือนได้รับรางวัลในการแข่งขันจัดเรียงโนมีโน่ แล้วชูสองนิ้วสู้ตายไปยังมีนา ส่วนมีนาเองก็กระโดดโลดเต้นดีใจไม่แพ้กันที่เพื่อนไม่เป็นอะไรไปซะก่อน ก็เล่นสู้กับคนเป็นกลุ่มซะขนาดนี้ เสียงปรบมือดังขึ้นทั่งโรงอาหาร ฉันรู้สึกปราบปลื้มในใจที่ช่วยคนไว้ได้ ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าหาฉัน และกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ
"ขอบคุณมากค่ะ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้คงแย่"
"ไม่เป็นไรๆ เห็นคนกำลังลำบากฉันก็แค่ทนไม่ได้"
"แหมๆ พูดอย่างกับเจ้าชายขี่ม้าขาวเลยนะยะ" มีนาเอาศอกจิ้มๆที่แขนและแซวเล่นอย่างสนุกสนาน แล้วตะโกนออกไปว่า......
"คังกยองวนเพื่อนฉันค่ะ คังกยองวอนเพื่อนรักฉันเองค่า" เฮอะๆ เพิ่งจะเป็นเพื่อนกันตอนนี้รึไงยะ ยัยบ้า ใครใช้ให้เธอป่าวประกาศออกไปอย่างนั้นฮะ
"เงียบไปเลยลีมีนา อยากเป็นรายต่อไปรึไง" มีนาเอามือปิดปากทันที ผู้คนมากมายค่อยๆทยอยกัน
ขึ้นห้องเรียน ส่วนฉันก็กลายเป็นวีรบุรุษในชั่วพริบตา หลังจากผ่านไปไม่นานนัก ฉันก็ได้ข่าวว่ามีผู้หญิงตั้งกลุ่ม 'ผู้คลั่งไคล้คังกยองวอน' ขึ้นโดยไม่รู้ว่าในช่วงเวลานั้นได้มีคนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรู้สึกสนใจฉันขึ้นมาซะแล้ว......
ความคิดเห็น