คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >]จุดเริ่มต้น[<
ปี้นๆๆ ตึกๆๆ เอี๊ยด ฉ่าๆๆ ตึกๆๆ โอ๊ยนี่ฉันวิ่งมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย T T ผ่านมาก็ตั้งหลายแยก ร้านอาหารก็เยอะ หิวแล้วนะเนี่ย ง่ำๆ พวกนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ที่ตามฉันมานี่มันหมายความว่าไงง่า ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะ พวกเธอถึงได้ไล่เหมือนจะกินฉัน เขมือบฉันได้ทั้งตัวอย่างน้านนนนนนนน
"เฮ่ แน่จริงก็หยุดสิฟะ ยัยลิงหัวเถิกหยุดวิ่งสิเฟ่ย" ใครสักคนหนึ่งตะโกนไล่หลังฉันมา ผู้หญิงกลุ่มนี้น่ากลัวจริงๆอะ แง่ๆๆ แถมว่าเค้าว่าลิงหัวเถิกด้วยอะ แม่จ๋า พ่อจ๋าหนูได้ DNA นี้มาจากครายกานนน
"ฉันหยุดก็โดนพวกเธอลุม ยำ ทำแกงกินกันพอดีสิ" หยุดให้โง่รึไงเล่าเห็นๆอยู่ว่าพวกเธอพร้อมจะหั่นฉันอยู่แล้วนะ
"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ายัยลิงนี่กลัวเป็นด้วย" อ่าวแล้วใครบนโลกนี้ไม่กลัวบ้างอะ โดยเฉพาะโดนกระทิงขวิด ฉันก็ได้แต่คิดอะนะ ไม่เอาไม่พูด
"เฮ่ หยุดสักทีสิยะ ฉันวิ่งตามเธอมาหลายกิโลแล้วนะเนี่ยอย่าทำให้พวกฉันเหนื่อยนะ" แล้วใครใช้ให้วิ่งตามหละเจ้ๆทั้งหลาย เหนื่อยก็พักสิค่ะ หนูก็เหนื่อยแล้วน้า
"เมื่อวานนี้เธอยังเก่งอยู่เลยนี่ ทำไมวันนี้กลายเป็นแบบนี้หละ อย่าบอกนะว่าเธอกลัวจนไม่กล้าจะสู้กับพวกฉัน เมื่อวานทำปากเก่งนักนะ วันนี้ถ้าจับได้จะเล่นซะให้เละเป็นโจ๊กเลย คอยดูสิ" เมื่อวานนี้ งงอะ - -^ เมื่อวานฉันไปทำปากเก่งอะไรกับพวกเธอไว้อะ จำไม่เห็นได้เลย
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพวกเธอเลยนะ อีกอย่างฉันไม่ใช่คนเก่งไม่ต้องชมฉันก็ได้" ฉันวิ่งมองตรงไปข้างหน้า และตะโกนให้พวกที่ตามหลังมาได้ยินอย่างชัดเจน
"ฮึ นังนี่มันแกล้งโง่หรือว่าโง่จริงเนี่ย เฮ่พวกเราได้ยินมั้ยว่ามันหาว่าฉันชมมันว่าเก่งแหนะ" หญิงเสียงอย่างกับนกหวีดแหลมปี๊ดพูดขึ้น ตามมากับเสียงหัวเราะของผู้หญิงกลุ่มนั้น
ดูเหมือนว่ายิ่งวิ่งยังไงพวกนั้นก็ไม่เลิกล้มที่จะวิ่งตามฉันอะ โถ่~ ฉันไม่ใช่นักวิ่งทีมชาตินะที่จะวิ่งได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่เหนื่อย ไม่ต้องพักบ้าง พวกเธอนี่ถึกจริงๆ วิ่งไปพูดไปยังไม่ยอมหยุดเลย ถ้าฉันเป็นโค้ชวิ่งแห่งประเทศคงให้พวกเธอไปแข่งวิ่งกันแล้วแน่ๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที่ ฮือๆ
"เอาเป็นว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นพวกเธออย่าสนใจเลยนะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ขอร้องหละ เลิกตามฉันนะ แล้วกลับบ้านไปนอนนะจ๊ะเด็กดี เดี๋ยวฉันเลี้ยงขนมพวกเธอคนละถุงเลยอะ" เหมือนจะลงทุนเนอะตั้งคนละถุง
"พวกฉันไมใช่เด็กๆนะยะทีจะเอาขนมมาล่อแล้วหายกันนะ เมื่อวานเธอทำฉันเจ็บแสบมาก เพราะฉะนั้นวันนี้ ตอนนี้ เธอต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น" คุณนกหวีดพูดขึ้นอีกแล้ว ฉันชักจะปวดหัวแล้วนะ วิ่งมาตั้งหลายกิโล สงสัยฉันต้องงัดวิชาตัวเบาขึ้นมาใช้ซะแล้ว ฉันเร่งความเร็วจากปกติ 100 กิโลเมตร/วินาที เป็น 200 กิโลเมตร/วินาที (เว่อซะไม่มี) แล้วหายต๋อมเข้าคอนโดที่ฉันอยู่อย่างรวดเร็ว
"เผลอแปบเดียวยัยลิงนั่นวิ่งไปไหนแล้วฟะ พวกเธอเห็นมันมั้ยฮะ" เสียงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณนกหวีดพูดอีกเป็นแน่แท้ ฉันรีบขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เฮ่อ~ รอดตาย เกือบกลายเป็นลิงยำสดแล้วมั้ยหละ อ่าวว่าตัวเองซะงั้น เหนื่อยจังเลย ฉันค่อยๆวางก้นลงบนโซฟา ก้นที่ใครๆต่างก็เรียกว่า 'ก้นสลาตัน' ใครมันช่างคิดเสียจริงนะ จับได้คอยดู๊ แม่จะจับทำแกงเผ็ดซะเลย
เปิดมาก็เกิดเรื่องเลยยังไม่ได้แนะนำตัวนะค่ะ
ฉันคังกยองวอนเด็กสาวผู้แสนน่ารัก อิอิ อายุ 17 ปี เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมปลายเซนัง เพื่อนสนิทที่สุดและเป็นสุดที่รักของฉันคือ ลีมีนา อะแฮ่มๆ ขอแก้ข่าวนะค่ะ ฉันไม่ใช่ลิงแต่เป็นคนๆหนึ่ง หัวไม่เถิกด้วยค่ะ ไม่ได้ร้อนตัวนะค่ะ ^ ^ แม่เสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ส่วนพ่อก็งานยุ่งมากจนไม่ค่อยได้กลับบ้าน พี่ชายสุดเฮ้วของฉันก็ชอบไปค้างบ้านเพื่อน เฮ่อ…. การอยู่คนเดียวนี่ใครว่าสบายกัน ฉันว่ามันเหง่าจะตายไป แต่ไม่เป็นไรค่ะ กยองวอนคนนี้สู้ตาย โว่ว~
ในคืนอันแสนเงียบเหลา ดวงดาวน้อยๆบนท้องฟ้าต่างส่องประกายเป็นกำลังใจให้แก่เธอ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นไปก่อวีรกรรมอะไรเอาไว้เมื่อวาน……
คืนอันยาวนานผ่านพ้นไป แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านผ้าม่านลายหมีพูของหญิงสาวเผยให้เห็นใบหน้าอันขาวใส ผมสั้นที่ตรงเป็นธรรมชาติ เธอค่อยๆเปิดตาสองข้างขึ้นและพบว่าตอนนี้เป็นเวลา 8.00 น. ซึ่งเธอจะต้องรีบไปให้ทันโรงเรียนปิดประตูคือ 8.30 น. หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ เธอต้องรีบไปโรงเรียนก่อนที่เธอจะไม่ได้เข้าและโดนทำโทษอย่างเช่นทุกวัน นึกได้อย่างนั้นเธอจึงรีบใช้วิชาตัวเบาวิ่งด้วยความเร็ว 200 กิโลเมตร/วินาทีอีกเช่นเคย ขึ้นรถแท็กซี่แล้วรีบบึ่งสู่โรงเรียนอันเป็นที่รัก
"อย่าเพิ่งปิดค่ะอาจารย์ยอนมิน" เสียงหญิงสาวที่ดังมาแต่ไกลทำให้อาจารย์ยอนมินค้างการปิดประตูเพื่อที่เธอจะได้เข้าเรียนทันกับเขาสักวัน
"สวัสดีค่ะอาจารย์ยอนมิน" เธอทักอย่างคุ้นเคย พร้อมส่งยิ้มให้อาจารย์หนุ่มสุดน่ารัก
"มาสายประจำ หัดมาให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ อาจารย์ไม่อยากที่จะเปิดปิดประตูอย่างนี้ทุกวันนะ" อาจารย์หนุ่มที่น่ารักเมื่อกี้หายไปในความคิดเธอโดยสิ้นเชิง อาจารย์แอบไปทำศัลยกรรมมาก็ไม่บอก ที่แท้ก็แก่แล้วนี่เอง บ่นยังกับคนอายุ 80 แหนะ
"ขอโทษค่ะ วันหน้าหนูจะมาให้เร็วกว่านี้นะค่ะ งั้นหนูขอตัวขึ้นเรียนก่อนนะค่ะ" อาจารย์ยอนมินไม่ว่าอะไร ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ยอมให้เธอขึ้นเรียนแต่โดยดี
หญิงสาวรีบวิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปนั่งที่ โต๊ะของหญิงสาวสะอาดอยู่ตลอดเวลา เวลาว่างเธอมักจะจัดของภายในโต๊ะหรือทำความสะอาดจนเพื่อนในห้องต้องยกหน้าที่หัวหน้าแม่บ้านให้เธอไปโดยปริยาย
"มาสายหระจำเลยนะจ๊ะที่ร๊ากกกกกกกก" ไม่ต้องสงสัยว่าฉันคนนี้เนี่ยนะจะมีแฟนแล้ว คนที่ทักฉันอย่างงี้ก็มีแค่คนเดียวเท่านั้น
"ก็ใช่นะสิลีมีนาที่ร๊ากกกกกกกกกกก" ฉันส่งยิ้มให้เพื่อนรัก พรางหยอกเล่นกันดั่งเช่นเคย
"เออ เมื่อวานมีผู้หญิงกลุ่มใหญ่วิ่งไล่ล่าฉันอย่างกับในหนังแหนะ..............." ฉันค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้มีนาฟัง เธอได้แต่นั่งทำท่าตื่นเต้นเหมือนกับว่าเธอกำลังดูหนังแอคชันยังไงยังงั้น
"ฉันพอจะรู้และที่เธอเล่ามานี่ ฉันพอจะรู้ว่าใคร กลุ่มไหนที่ไล่ล่าเธอ" มีนาพูดขึ้น ใบหน้าเธอดูไม่เครียดกับเรื่องที่ได้ฟังไปเท่าไหร่นัก แต่ฉันงงตรงที่เธอรู้ได้ยังไงว่าใครไล่ล่าฉัน หรือว่าเธอจ้างมา ง่า เพื่อนบ้า << เอ้าคิดเข้าไปใครกันแน่ที่บ้าเนี่ย
"เธอรู้ได้ไงอะ" ฉันถามด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง 0"0
"ก็เมื่อวานก่อนนะ เธอเจ๋งสุดๆไปเลยเพื่อนร๊ากกกกก" เจ๋ง ยังไง? ฉันเนี่ยนะเจ๋ง ฉันยังคงเงียบและฟังมีนาเล่าต่อ
"ก็เมื่อวานก่อนอะนะเธออัดพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง โหยสุดยอด ฉันยังยืนอึ้งอะ เธอเป็นเซเลอมูนเลยนะ ชะว๊าบๆ ป๊าบๆ แป๊บเดียวจัดการกับพวกไม่ยุติธรรมเกลี้ยงเลย" มีนาพูดพรางทำท่าปล่อยแสง กระโดดไปกระโดดมา แถมยังทำเสียงประหลาดๆอีก อะไรทำให้เพื่อนฉันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี่อะ
"ฉันไปทำยังงั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจำไม่ได้อะ" ฉันนั่งเกาหัวแกรกๆ ค่อยๆนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
"จริงๆนะ เธอบ้ารึเปล่าเนี่ย ทำเองยังจำไม่ได้ นี่ๆฉันมีหลักฐาน ฉันถ่ายไว้ตอนเธอสู้กับพวกนั้น อิอิ นี่ไงเท่จะตาย" มีนาหยิบมือถืออันเล็กขึ้นมา แล้วเปิดรูปให้ฉันดู นะ..นะ..นั่นมันฉันจริงๆนี่ แต่ฉันก็จำไม่ได้อยู่ดีว่าฉันคนนี้เนี่ยนะจะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับกระทิงพวกน้านนนนน
"เธอเท่สุดๆไปเลย เมื่อวานหญิงกริ๊ดแกตรึมเลยนะเฟ่ย" อ่าวเป็นงั้นไป แง่ๆ เกิดมาเป็นผู้หญิงไม่มีชายใดมาสนใจกลับมีหญิงด้วยกันมากรี๊ดซะนี่ มันเวรกรรมของฉันแท้ๆ
"ถ้ายังไม่เชื่อ มานี่ๆ เดี๋ยวฉันพาแกไปโรงอาหาร" ว่าแล้วก็ไม่รอช้า มีนาลากฉันออกจากห้องไปโรงอาหารทันที เมื่อเข้าไปในโรงอาหาร ฉันรู้สึกถึงสายตาหลายๆคู่จับจ้องมาที่ฉันด้วยความชื่นชม แต่ฉันไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่นะ ก็มันมีแต่ผู้หญิงที่มองฉันนี่ ง่า
"กรี๊ดดดดดดดดดด กยองวอนๆๆ พวกแกกยองวอนตัวเป็นๆหละ" งงค่ะท่านทั้งหลาย อยู่ๆก็มีผู้หญิงในนั้นกรี๊ดฉัน แล้วไม่นานผู้หญิงกลุ่มใหญ่ในโรงอาหารก็วิ่งกรูมาหาฉันอย่างรวดเร็ว
"ขอถ่ายรูปหน่อยนะค่ะ" หนึ่งในนั้นและเพื่อนๆของเธอขอฉันถ่ายรูป ฉันถ่ายติดต่อกันเป็นเวลานานจนปากที่กำลังยิ้มนั้นจะหุบไม่ได้อยู่แล้ว...... มันเกิดอะไรขึ้นกับฉ้านนนนนนน ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที......
ความคิดเห็น