คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The feeling : 7 [100%]
THE FEELING IN MY HEART
…………. ความเจ็บที่ยาวนาน………………..
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
หลังจากที่เล่นเกมส์ชนะมาแล้วได้แล้วดงเฮกับคิบอมก็ลงความเห็นกันว่าต่างคนต่างไป ต่างคนต่างตามให้คนรัก
ของตนแต่ก่อนที่จะไปดงเฮอยากไขข้อสงสัยของตนเองเสียก่อนเลยตัดสิ้นใจส่งกระดาษที่ตัวเขียนไว้แล้วไปให้
คิบอม
‘ทำไมคิบอมต้องช่วยฉันด้วยล่ะ ตอนที่ฉันดื่มเหล้านั้นเข้าไปนะ’ พออ่านแล้วคิบอมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าทำ
ไปได้ยังไงทั้งที่เค้าไม่ได้รักดงเฮแล้วไม่สิเค้าไม่เคยรักดงเฮด้วยซ้ำ แล้วทำมั๊ยเค้าถึงช่วยดงเฮล่ะ
“......................”
“ว่าไงล่ะคิบอม” ดงเฮยื่นกระดาษอีกแผ่นให้คิบอมอ่าน เพราะคิบอมไม่ยอมตอบคำถามของเค้า
“ฮึ เพราะอะไรนะหรอ เพราะเจ้านี้ไง” คิบอมดึงเอาตุ๊กตาจากมือดงเฮมาตุ๊กตาที่ได้จากการแข่งขันของเค้าสองคน
“ฉันอยากได้ตุ๊กตานี้ไปให้ซองมินไงฉันเลยทำอย่างนั้นถ้านายดื่มแล้วน็อคไปฉันก็อดได้นะสิ” ถึงจะรู้ดีว่าพูดไป
อย่างนั้นมันยิ่งทำให้ดงเฮเจ็บ แต่เค้าก็ไม่มีทางเลือกเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้นเค้าไม่รู้ไม่รู้ไม่รู้จริงๆ
แล้วตุ๊กตาที่ได้มานั้นยังไงซองมินก็คงไม่อยากได้หรอกเพราะมันไม่ใช่กระต่ายอย่างที่ซองมินชอบแต่มันเป็นปลานี
โม่น้อยตัวสีส้ม ดงเฮรู้สึกผิดหวังแล้วก็เศร้าอย่างจับใจเพราะไม่คิดว่าที่คิบอมช่วยตัวเองนั้นเป็นเพราะอยากได้
ตุ๊กตาไปให้คนที่เค้ารักคิบอมไม่ได้ช่วยเพราะยังมีใจ
“ทำไมนายอยากได้หรอ เอาไปสินายเป็นคนเล่นนี้น่า” คิบอมรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ก็รู้ดีว่าตุ๊กตานี้มันควรเป็น
ของดงเฮแต่เค้าก็ยังทำแบบนั้น
‘ไม่เป็นไรหรอกนายจะเอาไปให้ซองมินนี้น่าเอาไปเถอะ งั้นเราก็แยกกันเลยแล้วกันนะ ขอให้นายโชคดี’ ดงเฮส่ง
กระดาษโน้ตอีกแผ่นให้คิบอมก่อนจะเดินจากไป
“ขอโทษนะดงเฮ”
“เป็นเพราะนายเลยเห็นมั๊ยตุ๊กตาสีชมพูของฉันเลยหายวับไปกับตาเลย” ซองมินมินโวยใส่คยูตั้งแต่ตอนที่พิธีกรตัด
สิ้นว่าพวกเค้าแพ้ในการแข่งขันเลยทำให้สิ่งที่ซองมินหวังมันหายวับไปกับตาเค้า
“เพราะฉันอย่างนั้นหรอ เพราะนายมากกว่าไม่ใช่หรอที่อยู่ดีๆก็เอาปากมาจุ๊บฉันแทนที่จะเอาไปจุ๊บลูกโปร่งนะ”
คยูเองก็ไม่ยอมแพ้เพราะที่จริงแล้วคนที่ทำให้พวกเค้าแพ้นะก็ซองมินนะแหละ
“นี้นายพูดให้มันดีๆนะใครเอาปากไปจุ๊บนายกันห๊ะ”
“ก็นายไง หน้าด้านแล้วยังหน้าไม่อายอีกอ่ะโด่” ด้วยความที่เถียงกันจนมันปากคยูเลยพลั้งปากพูดสิ่งที่ทำร้ายจิต
ใจซองมินออกไป โดยที่คำว่าหน้าด้านนั้นซองมินรู้ดีว่าคยูหมายถึงเรื่องอะไร
“.........................”
“โถ่โว๊ย ไปฉันเลี้ยงไอ้ติมนายก็ได้ที่ฉันทำให้นายไม่ได้ตุ๊กตานะ” คยูเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันว่าฉันจะไปตามหาคิบอมนะ” ซองมินตอบแต่กับไม่ยอมมองหน้าคยู
“แล้วห่างกับเจ้านั้นสักวันนะมันจะตายหรอ แต่ก็ดีเหมือนกันฉันเองก็จะได้ไปตามหาดงเฮเหมือนกัน”
“ฉันฝากขอโทษดงเฮด้วยนะ”
“ฉันว่าคำขอโทษของนายมันไม่ได้ช่วยอะไรดงเฮหรอกนะ ทางที่ดีนายสองคนช่วยหายหน้าไปจากดงเฮเลยได้มั๊ยรึ
ถ้าจะให้ดี หายไปจากชีวิตของดงเฮได้ยิ่งดี” แล้วคยูก็เดินจากไปปล่อยให้ซองมินยืนร้องไห้กับคำพูดของ
คยู แต่ใช่ว่าคยูจะอยากจะพูดอย่างนั้นแต่ถ้าพูดไปแล้วมันเป็นพลดีต่อดงเฮมันทำให้ดงเฮอยู่โดยปราศจากความ
เศร้าได้เค้าก็ยอมพูดหรือจะให้พูดมากกว่านี้ ทำมากกว่านี้เค้าก็ยอม
‘คยูตอนนี้นายอยู่ไหนของนายนะ นายจะรู้มั๊ยว่าฉันต้องการนาย ฉันอยากให้นายอยู่ข้างๆฉันในตอนนี้ ฉันหนาว
ความหนาวเหน็บมันเกาะกุมจนใจของฉันมันจะหยุดเต้นยังไงยังงั้นเลย นายอยู่ที่ไหนคยู’ ดงเฮเดินไปแบบไร้จุด
หมายตอนนี้เค้าเหนื่อยเหนื่อยกับการที่ต้องพบเจอ เพราะยิ่งนานวันเค้ายิ่งเจ็บยิ่งนานวันมันยิ่งอ่อนแรงลงทุกที
ดงเฮเดินมาได้สักพักก็เหมือนกับว่าพระเจ้าจะเป็นใจให้เค้าได้ระบายจึงดลให้น้ำที่อยู่บนฟ้าตกลงมาเพื่อปกปิด
คาบน้ำตาให้กับเค้า เมื่อคิดได้อย่างนั้นดงเฮก็เหมือนกับว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะเดินต่อไปอีกและเพื่อที่จะระบายทุก
สิ่งทุกอย่างนั้นร่างบางจึงนั่งลงตรงนั้นโดยไม่สนใจผู้คนที่วิ่งหลบฝนกันให้จ้าระหวั่น
‘ขอบคุณนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่ากะอีกแค่คนคนเดียวทำไมถึงทำให้ผมเป้ฯอย่างนี้ไป
ได้แต่ถึงผมจะรู้อย่างนี้ผมก็ไม่เคยลืมเค้า ผมลืมเค้าไม่ได้จริงๆแต่ตอนนี้ถึงผมจะไม่ลืมเค้าหรือลืมเค้าไม่ได้ยังไงผม
ก็คงไม่ได้เจอหน้าเค้าอีกแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ผมเหนื่อยเหนื่อยมากจริงๆผมไม่ได้คิดที่จะทิ้งใครไปทั้งนั้นนะครับ
แต่ตอนนี้ถึงผมจะอยากอยู่กลับทุกคนมากขนาดไหนผมก็ทำไม่ได้เพราะผมเหนื่อยตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของ
ผมนั้นมันบอกกับผมได้แค่นี้บอกได้แค่นี้จริงๆ’
ร่างบางหมดสติไปเพราะด้วยร่างบางที่ยังไม่หายดีจากการป่วยเมื่อคราวก่อนบวกกับร่างบางนั่งตากฝนนานเกินไป
ทำให้สภาพร่างกายของร่างบางนั้นรับไม่ไหว
“ดงเฮ ลี ดงเฮฝืนสิ นายฝืนสิ บ้าเอ้ย!”
“นี้พี่ฮัน คยูกับดงเฮจะเป็นอะไรไมเนี้ยะปานนี้ยังไม่กลับมาเลยและดูถ้าฝนจะไม่ยอมหยุดง่ายๆซะด้วยสิพี่ว่าพวก
นั้นจะกลับมากันได้รึเปล่าพี่ฮัน พี่ฮันเงียบพี่ฮันผมพูดกับพี่อยู่นะพี่ฮะ เอ.....หลับหรอกหรอเนี้ยะ” ร่างบางหัน
กลับมาให้ความสนใจกลับร่างที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้อง “เวลานอนพี่ก็ยังหล่อเมื่อเดิมเลยเหนาะ” ร่าง
บางเอามือเรียวค่อยๆเขี่ยปอยผมที่ปกหน้าร่างสูงออกอย่างเบามือ ด้วยความที่จ้องหน้าร่างสูงอยู่นานเลยไม่ทันได้
ตั้งตัวเมื่ออยู่ร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มอยู่เมื่อกี่ลืมตาตื้นขึ้นมา
“นี้นายคิดจะลักหลับพี่หรอก” ร่างสูงพูดทั้งที่ทั้งสองคนยังอยู่ในท่าเดิมพี่ร่างสูงตื้นขึ้นมาพบ
“บะ บ้าน่ามะ เมื่อกี่ฉันเห็นยุงมันจะกัดพี่ ใช่เมื่อยุงมันจะกัดพี่ฉันเลยช่วยไล่มันไปให้ไง ชะใช่เมื่อไล่ยุง” ร่างบาง
พลั่กออกจากร่างสูงก่อนจะโกหกคำโต แต่มีหรือที่ร่างสูงจะไม่รู้ว่าร่างบางแต่งเรื่องสดเพื่อหลอกเค้า
“หรอ โรงแรมนี้ไม่มีมาตรฐานเลยเหนาะในห้องแขกแท้ๆยังมียุงเลยพี่อย่างนี้เดี๋ยวเราต้องฟ้องผู้จัดการแล้วล่ะว่า
พนักงานทำงานไม่เรียบน้อยปล่อยให้มียุงเข้ามาลบกวนเวลานอนของแขกอย่างนี้” ร่างสูงลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบาย
ก่อนจะเล่นไปตามเกมของร่างบาง
“ใช่ ใช่อย่างนี้มันต้องฟ้องผู้จัดการ” ฮยอกแจเมื่อเห็นว่าร่างสูงเชื่อในสิ่งที่ตัวเองผู้จึงเริมทับ
“นี้”
“อาไรอ่ะ อูย! เจ็บนะเนี้ยะพี่ตีผมทำไมเนี้ยะ” ฮยอกแจร้องโวยวายทันที อยู่ดีๆร่างสูงตีเข้ากลางหน้าฝากของเค้า
“เปล่าพี่ไม่ได้ตีนายสักหน่อยพี่ตียุง” ว่าแล้วร่างสูงก็ยกมือตัวเองขึ้นมาดู “หว้าตีพลาดหรอเนี้ยะ มันบินไปไหนแล้ว
เนี้ยะ” ร่างสูงทำเหมือนมองหายุงจริงๆแต่ก็ยังแอบขำๆกับท่าทางของร่างบางที่อยู่ข้างๆที่เอาแต่ลูบหน้าฝากตัว
เอง
“พี่ไม่ต้องมาโกหกเลย ที่นี้ไม่มียุงสักหน่อยพี่จะมาตียุงได้ยังไง” ด้วยความที่คิดว่าตัวเองโดนร่างสูงหลอกเลยพูด
ออกไปก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปคนแต่งเรื่องยุงขึ้นมาหลอกร่างสูงก่อนนั้นมันก็สายไปเสีย
“ไม่มียุง ยุงไม่มีงั้นนายก็ นายก็............”
“ก็อะไรเหล่า” เมื่อเห็นสายตาที่ร่างสูงมองมันนั้นมันจับผิดตัวเองฮยอกแจก็เริ่มอายขึ้นมา หน้าที่แดงอมชมพูใน
ตอนแรกมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“ก็นายคิดจะลักหลับพี่ไง ใช่มั๊ย” ร่างสูงเลื่อนใบหน้าไปกระซิบทีข้างหูของร่างบางนั้นยิ่งทำให้ร่างบางหน้าแดง
เข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นอย่างนั้นร่างสูงจึงคิดที่จะแกล้งร่างบางต่อ “ไม่ตอบอย่างนี้แสดงว่าเป็นอย่างที่พี่พูดใช่มั๊ย
นายไม่ต้องลักหลับก็ได้พี่เติมใจอยู่แล้ว” ร่างสูงจับหน้าร่างบางให้หันมาสบตากลับเค้าแต่แค่เพียงเสี่ยงวินาที่เท่า
นั้นความคิดที่แค่จะแกล้งร่างบางเล่นนั้นมันก็ไม่มีเหลืออยู่อีกเลยนอกจาก ปากสีชมพูนั้นมันช่างน่าลิ้มลองจริงๆ
แล้วใบหน้าของทั้งสองก็เลื่อนเข้าหากันเลื่อนๆจนในที่สุดสิ่งที่ร่างสูงอยากที่จะลิ้มลองนั้นมันก็ได้อยู่ตรงหากเค้า
แล้วถึงมันจะเป็นเพียงแค่การสัมผัสที่ไม่มีการลุกล่ำแต่ทั้งสองคนก็อยากที่จะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ แต่มันก็ไม่เป็น
อย่างที่คิดเมื่อคนบนฟ้าไม่เป็นใจดลให้ฟ้าร้องขึ้นทำลายความหวังของคนสองคนที่อยากจะอยู่อย่างนี้
“นายกลัวเสียงฟ้าร้องขนาดนี้เลย” ตอนนี้ร่างบางกอดร่างสูงแน่นจนร่างสูงสัมผัสถึงความกลัวจากตัวร่างบางที่ส่ง
มายังร่างสูงได้เป้นอย่างดี
“....................” ร่างบางไม่ตอบแต่ใช่การพยักหน้าแทน
“เมื่อกี่นายหวานมากเลยนะรู้เปล่า”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::[100%]:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ข้อความจากไร้เตอร์
อัพแล้วนะค่ะกรพักผ่อนพอแล้วล่ะค่ะ ต่อไปนี้กรจะขยันอัพนะค่ะ
ว่าแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะถูกใจกันรึเปล่านะค่ะ ฮันฮยอกค่ะ คิดบทไม่ออกเลยจริงๆมันตื้อไปหมดเลย
ว่าจะยาวกว่านี้แต่มันไปไม่เป็นจริงๆค่ะตอนนี้
ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะตอนนี้พุดไปหลายครั้งแล้วเอาเป็นว่า เจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น