คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The feeling : 5 [100%]
THE FEELING IN MY HEART
………….ชดเชยวันวานที่หายไป………………..
………………………………………………………………………....................................……
‘ขอโทษนะ’ อยู่ดีๆดงเฮก็ยื่นกระดาษที่ตัวเองใช้เขียนสิ่งที่อยากจะพูดให้กับคยู คยูคงไม่งงหรอกถ้าหากว่ากระดาษ
นั้นมันไม่เขียนคำขอโทษของร่างบางไว้
“ขอโทษนายมาขอโทษฉันเรื่องอะไร ฮึ ปลาน้อย” คยูเอียงคอถามร่างบางกับ
‘ก็เรื่องที่ฉันต้องทำให้นายลำบาก แล้วยังต้องมาดูแลฉันตอนที่ฉันไม่สบายไง แถมยังนาย TT^TT ไม่ได้จัดงานวัน
เกิดของนายไง ฉันขอโทษนะ’ ดงเฮเขียนแล้วก็ยื่นมาให้คยูอีกตามเคย
“เรื่องนี้นะหรอกไม่เห็นเป็นไรเลย นายไม่สบายจนต้องเข้าโรงพยาบาลแล้วยังจะให้ฉันไปจัดปาร์ตี้วันเกิดอีกงั้นหรอ
นายเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี้ยะดงเฮนายคบกับฉันมากี่ปีแล้วนายยังไม่รู้จักนิสัยใจคอฉันอีกหรอ ดงเฮนายฟังฉัน
นะฉันเป็นเพื่อนนายแต่ถ้าให้ดีเป็นมากกว่าเพื่อนได้ยิ่งดี ฉันเคยบอกไว้ใช่มั๊ยว่าฉันจะไม่ทอดทิ้งนายไม่ว่าจะเป็น
ยังไงก็ตาม ฉันสุขนายก็ต้องสุข ฉันทุกข์นายก็ต้องสุขเพราะฉันจะไม่มีวันให้นายทุกข์ไปกับฉัน แล้วนายยังจำ
สัญญาของเราได้มั๊ยฉันอยากได้คำตอบนายช่วยตอบฉันหน่อยได้มั๊ย” คยูเมื่อเห็นว่าดงเฮทำเหมือนไม่รู้จักตัวเองก็
เลยบ่นยาว ตบท้ายด้วยการทวงคำตอบของสัญญาที่เค้าทั้งสองเคยให้กันไว้ แต่ดูเหมือนว่าดงเฮจะยังไม่พร้อมที่
จะให้คำตอบกับผู้ชายที่เค้าเคยสัญญาเอาไว้ในตอนนี้แล้วคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือการเงียบ ดงเฮเลยเลือกที่
จะเงียบ
“พวกนายสองคนมาที่นี้ได้ยังไง” เสียงเข้มและดุดันของฮันกยองตะคอกใส่ชายหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
ตัวตรงกันข้าม คนหนึ่งเหมือนจะรู้สึกผิดหรือรู้สึกอะไรบ้างอย่าง แต่กับอีกคนเหมือนกันว่าสิ่งที่ฮันกยองพูดไปนั้น
เป็นเหมือนลมที่พัดผ่านเค้าไปยังไงยังงั้น
“ผมเป็นคนชวนพวกเค้าเอง พี่เป็นอะไรนักนานเนี้ยะ” ฮยอกแจที่ทนนั่งฟังฮันกยองทั้งด่าทั้งตะคอกเหมือนว่าการ
มาของเค้าทั้งสองเป็นอะไรที่ผิดนักหนา
“นายจะชวนพวกมันมาทำไมนายรู้มั๊ยว่านายทำอย่างนี้เท่ากับว่านายทำร้ายดงเฮ นายรู้มั๊ยพวกมันสองคนทำอะไร
ไว้บ้าง” ฮันกยองเปลี่ยนจากที่ตะคอกใส่คิบอมกับซองมิน หันมาตะคอกใส่ฮยอกแจแทน ฮันกยองควบคุม
อารมณ์ของตัวเองไม่ได้ทุกครั้งที่นึกถึงวันที่ดงเฮโดนผู้ชายสองคนนี้ทำร้าย ทำลายจิตใจ ฮยอกแจเหมือนจะหน้า
เสียเมื่อฮันกยองตะคอกใส่
“ทำไมพี่สองคนนี้เค้าทำอะไรดงเฮพี่สองคนนี้เค้าทำอะไรดงเฮ ผมเห็นพี่เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นหน้าพวกเค้าแต่
พอผมถามพี่ก็บอกว่าไม่มะไรแล้วทำไมวันนี้พี่ถึงบอกว่าเค้าสองคนทำอะไรดงเฮแล้วตกลงว่าเค้าสองคนทำอะไรดง
เฮ” ฮยอกแจเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันเพราะทุกครั้งที่เค้าสังเกตเห็นฮันกยองจะไม่พอใจทุกครั้งที่หันหน้าคิบอ
มกับซองมินแต่พอเค้าถามกับบอกว่ามันไม่มีอะไร แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงมาตะคอกใส่หน้าเค้าแล้วยังพูดไม่จบอีกว่า
คิบอมกับซองมินทำอะไรดงเฮ ทำแบบนี้แล้วเค้าจะรู้มั๊ยล่ะว่าสองคนนี้เค้าทำอะไร แต่ก่อนที่ฮยอกแจจะได้ฟัง
คำตอบจากฮันกยองเสียงบางเสียงก็พูดขึ้นก่อนและเสียนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนคิบอมนั้นเอง
“ฉันเลิกกับดงเฮแล้วฉันกับซองมินเราก็คบกันอยู่นี้แหละสิ่งที่พี่ฮันปิดบังนายอยู่ นายรู้เรื่องหมดแล้วงั้นเราสองคน
ขอตัวนะเพราะตั้งแต่มาที่นี้ยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยไปนะ” ว่าแล้วคิบอมก็ลากซองมินออกไป โดยไม่ทุกข์ไม่ร้อน
อะไรกับสิ่งที่ตัวเองพุดออกไปเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินอย่างนั้นฮยอกแจถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นโดยที่ฮันกยอง
เองก็จับไว้ไม่ทัน
“ฉันเป็นคนทำร้ายดงเฮ หรอฉันเป็นคนเรียกให้สองคนนี้นำเอาความเจ็บมาให้ดงเฮงั้นหรอ ฉันงั้นหรอ ฉัน....”
“ฮยอกมันไม่ใช่ความผิดนายนะนายไม่ได้เป็นคนทำ ฟังพี่นายไม่ได้เป็นคนทำร้ายดงเอหรอก พวกมันต่างหากไอ้
พวกไม่มีหัวใจต่างหากที่มันเป็นคนทำ นายไม่ได้ทำนะเชื่อพี่นายไม่ได้เป็นคนทำ” ฮยอกแจโผเข้ากอดฮันกยองแน่น
เค้าไม่รู้จริงๆว่าสิ่งที่เค้าคิดว่าดีที่สดสำหรับเพื่อนรักของเค้านั้นมันจะกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายดงเฮ
“คิบอมทำอย่างนี้มันไม่ดีเลยนะ ไปบอกกับฮยอกแจอย่างนั้นได้ยังไง”
“ไม่รู้บอกไปแล้วนิให้ทำไง”
“นี้นายเพิ่งจะหายดีไม่ใช่หรอ แล้วจะลากฉันไปไหนอีกเนี้ยะ” หลังจากที่ดงเฮไม่ให้คำตอบอะไรกับคยูเลยอยู่ดีๆ
ดงเฮก็ลุกขึ้นแล้วก็เอาแต่ลากเค้าให้เดินตาม
‘หยุดพูดแล้วเดินตามฉันมาเถอะน่า’ ดงเฮหยุดเดินแล้วก้มลงไปเขียนสิ่งที่จะพูดแล้วยืนให้คยูอ่านเพราะเค้าเองก็
รำคาญ คยูเหมือนกันเพราะตั้งแต่ลากมาก็ยังไม่หยุดพุดหยุดพูดหยุดถามเลย
“นายก็บอกมาก่อนสิว่านายจะพาฉันไปไหน” คยูยังไม่ลากสงสัย
‘เอาเถอะน่า ฉันจะชดเชยวันวานที่หายไปของเราให้นายเอง ไอ้ตัวบ้า^^’ แล้วดงเอก็ลากคยูต่อไปเพราะ
คยูเองก็หยุดถามเหมือนกันเมื่อเห็นประโยคที่ดงเฮส่งให้อ่าน
“นี้ดงเฮทุกครั้งที่นายพุดได้นะเป็นเพราะนายตกใจอะไรสักอย่างใช่มั๊ย” เดินมาได้ไม่นานคยูก็พูดขึ้นมาอีก แต่
คราวนี้สิ่งที่คยูถามไม่ใช่ว่า นายจะพาฉันไปไหน เรากำลังจะไปที่ไหน เหมือนอย่างทุกครั้ง ดงเฮพยักหน้าเป็น
การให้คำตอบแทนเพราะที่คยูถามมานั้นมันใช่เลยเค้าจะพูดได้ก็ต่อเมื่อเค้าตกใจอะไรบ้างอย่าง
“งั้นต่อไปนี้นายเตรียมตัวเตรียมใจให้ดีแล้วกันเพราะคุณหมอคยูฮยอนคนนี้แหละที่จะทำให้นายพุดได้เอง”ถึงดงเฮ
จะรู้สึกตลกแล้วก็แปลกในคำพุดของคยูอยู่บ้างแต่ก็พยักหน้าเล่นด้วย
เดินมาได้สักพักดงเฮก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านค้าร้านหนึ่งมันเป็นร้านเล็กๆ แต่จะผิดก็ที่ร้านค้าร้านนี้ไม่มีคนขายแต่
การตกแต่งและออกแบบนั้นมันทำให้คยูมองดุได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อเลยแล้วอีกอย่างทำไมเจ้าของร้านถึงได้รู้ใจคยู
ขนาดนี้เพราะการตกแต่งร้านสไตล์นี้คยูชอบมาก
“นี้นายรู้จักที่แบบนี้ด้วยหรอปลาน้อย” คยูหยุดสนใจร้านสักพักก่อนจะหันหน้ามาถามดงเฮถึงที่มาของสถานที่ที่
สวยแบบนี้
‘ตอนแรกมันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก พอดีพี่ฮันเค้ารู้จักกับเจ้าของร้านนะฉันเลยขอยืมร้านเค้าวันหนึ่งเพื่อมาจัดให้
มันเป็นแบบนี้ ฉันหวังว่านายคงชอบมันนะ อ้อแล้วอีกอย่างวันนี้ฉันมีบ้างอย่างจะให้นายด้วยนะ’
“สรุปว่าทั้งร้านนี้เป็นฝีมือนายทั้งหมดงั้นหรอเนี้ยะ แล้วที่ว่ามีอะไรจะให้นะมันอะไร” คยูเดินดุรอบๆร้านเพื่อชื่นชม
ในฝีมือของเพื่อนรัก ก่อนที่จะหันกับมาทวงของที่ดงเฮบอกว่าจะให้ แต่พอหันกับมากับพบว่าตรงที่ที่เคยมีร่าง
บางอยู่นั้นในตอนนี้มันกับว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักนิด “ดงเฮนายอยู่ไหนนะ อยู่มาเดี๋ยวนี้เลยนะฉันอยากรู้แล้ว
นะว่านายมีอะไรจะให้ฉันนะ” ไม่มีเสียงใดตอบกับมาคยูจึงรีบเดินเดินออกไปดูด้านนอกร้านแต่กับไม่พบคนที่ตน
เองกำลังตามหาคยูเดินไปรอบๆร้านเพื่อตามหาร่างบาง แต่แล้วสายตาของคยุก็ไปสะดุดเข้ากับป้ายป้ายหนึ่งที่ติด
ไว้ข้างร้านมันเป็นป้ายสีเขียวที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีฟ้า
‘คุณกำลังตามหาคนอยู่ใช่มั๊ยถ้าใช่ให้คุณไปทางซ้าย แต่ถ้าหากคุณกำลังตามหาสิ่งสำคัญอยู่ล่ะก็ตรงมาเลย!’
คยูไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยเค้าก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าทันที เพราะสำหรับดงเฮแล้วดงเฮคือสิ่งสำคัญที่สุด
สำหรับเค้า แต่เดินมาได้ไม่นานนะคยูก็เจอเข้ากับป้ายแบบเดิมอีก
‘สิ่งนั้นสำคัญกับคุณมากมั๊ย ถ้ามากก็ให้คุณเดินก้าวไปข้างหน้าแต่ถ้าไม่มากก็ให้คุณเดินกับไปที่ที่คุณเดินมา’
เป็นอีกครั้งที่คยูตัดสินใจแบบไม่ลังเลเค้าเดินตรงไปข้างหน้าอีก แล้วเค้าก็มาถึงหลังร้านแล้วที่นั้นก็เป็นอีกที่ที่ทำ
ให้คยูแปลกใจที่หลังร้านนี้มีต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ต้นหนึ่งทั้งต้นเต็มไปด้วยสิ่งของที่ไม่หน้าไปอยู่ได้ที่ต้นไม้นอกจาก
จะมีคนเอามาไว้ แล้วคยูก็รู้ความจริงเมื่อเค้าพบกับสิ่งที่เค้าตามหาอยู่ ดงเฮเดินออกมาจากหลังต้นไม้นั้น คยูรีบ
เดินเข้าไปหาทันที
“นายเล่นอะไรของนายเนี้ยะ รู้มั๊ยว่าฉันเป็นห่วงเนี้ยะ ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะฉันใจคะ..อุบ >o<” คยูยัง
ไม่ทันที่จะพูดจบดงเฮก็จูบเค้าซะก่อนถึงคยูจะตกใจอยู่มากแต่ก็ตอบรับจูบของดงเฮเป็นอย่างดี ดงเฮถอนจูบออก
ก่อนจะเขียนอะไรบ้างอย่างให้คยู
‘ฉันนึกว่านายจะทิ้งฉันไปอีกคนซะแล้วสิ’
“ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั๊ยว่าฉันจะไม่มีวันทิ้งนาย แล้วอะไรที่ทำให้นายคิดอย่างนั้นล่ะอะไรที่ทำให้นายคิดว่าฉัน
จะทิ้งนายไปเหมือนเจ้านั้น” คยูจับมือดงเฮขึ้นมาเป็นการยืนยันว่าเค้าไม่เคยคิดที่จะทิ้งคนตรองหน้านี้ไปไหน
‘ถ้านายเลือกที่จะเดินไปทางซ้ายที่ตามหาคนนะ นายก็จะกลับไปที่พักของเราไงล่ะแล้วฉันก็จะนั่งรอนายโดยที่นาย
ไม่รู้ว่าฉันรอก็เท่ากับว่านายทิ้งฉันไว้ที่นี้นายทิ้งฉันไปอีกคน’ ดงเฮเขียนจบก้ปล่อยโฮออกมาทันทีเพราะเค้านึกถึงวัน
ที่ที่คิบอมทิ้งเค้าไปแบบไม่มีวันที่คิดจะกลับมาหาเค้าอีก พอคยูอ่านแล้วแล้วก็เข้าใจทันทีว่าทุกสิ่งทุอย่างที่ดงเฮทำ
นั้นเป็นการลองใจเค้า แล้วเค้าก็เข้าใจด้วยว่าทำไมดงเฮถึงร้องไห้คยูดึงดงเอเข้ามากอด
“เราคบกันนะฉันจะได้ดูแลนายได้มากกว่านี้ ฉันอยากดูแลนายในฐานะแฟนมากกว่าเพื่อนได้มั๊ย”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ข้อความจากไร้เตอร์
ครบแล้วค่ะ
อยากบอกข่าวดีสำหรับคนที่รักในคยูเฮ กรว่าตอนนี้มันยาวเกินกว่าที่จะแต่งคยูเฮได้หมดในตอนเดียวกรก็เลยคิดว่าตอนหน้ากรจะเอาเป็นคยูเฮอีก แล้วกรก็ต้องขอโทษคนที่รักในคิเฮด้วยนะค่ะ เพราะทั้งที่ชื่อเรื่องมันบอกว่าจะแต่งคิเฮแต่ตั้งแต่แต่งมาคิเฮยังไม่ค่อยมีเลยแถมอาตี๋ก็เอาแต่ทำร้ายจิตใจอาหมวยของเราอยู่ได้ ยังไงก็อย่าว่ากันนะค่ะ เจอกันใหม่ตอนนี้ค่ะ
อ้อแล้วอีกอย่างตอนหน้ากรกะว่าจะมีทั้งคิเฮและก็คยูเฮนะค่ะ
(ไม่มีไรหรอกค่ะที่ปั่นได้แค่นี้ก้เพราะง่วงนอน+มันตันไว้ตอนหน้าแก้ตัวค่ะ)
14/02/10 เจอกันค่ะ ตอนรับวันแห่งความรัก
ความคิดเห็น