คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The feeling : 3 [100%] HAPPY NEW YEAR 2010
THE FEELING IN MY HEART
................เพื่อนเก่า 1............
………………………………………………………………………………………………………………..
ผมไม่รู้ว่าทำมั๊ยผมถึงลืมเค้าไม่ได้สักที ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนกับใครผมก็ไม่เคยที่จะลืมเค้าได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมเกลียดตัวเองจริงๆไม่รู้จะจัดการกับหัวใจดวงนี้ยังไงเจ็บแล้วยังไม่จำ ผมนี้มันโง่จริงๆเลยใช่มั๊ยครับ ฮึ รู้ทั้งรู้ว่า
เค้าไม่ได้รักตัวเองแล้วหรือที่จริงเค้าไม่เคยรักผมด้วยซ้ำแต่ทำมั๊ยน่าผมถึงยังคิดถึง ยังรัก ยังไม่ลืมเค้าสักที ตอนนี้
ผมกำลังนั่งรอพี่ฮันกยองกับฮยอกแจอยู่ไม่รู้เค้าทำอะไรอยู่แค่ไปเก็บของที่ชั้นบนเองทำมั๊ยถึงได้ช้ายังงี้ก็ไม่รู้ ยิ่งพวก
เค้าปล่อยให้ผมอยู่กับตัวเองยังงี้ผมก็ยิ่งคิดถึงเค้ามาก ฮึ น่าสมเพลตัวเองจริงๆ
“ด้องพร้อมรึยังจ๊ะ” ฮยอกแจที่วิ่งตัวปลิวมาจากชั้นบ้านมานั่งลงข้างๆดงเฮ จึงได้การพยักหน้าจากดงเฮแทนคำ
ตอบ
“นี้พวกนายสองคนนะพร้อมนะแต่พี่ยังไม่พร้อม” ฮันกยองที่เดินลงมาจากชั้นบนจะตกบันไดแหล่ไม่ตกแหล่เพราะ
ทั้งกระเป๋าตัวเองแล้วก็กระเป๋าดงเฮนั้นมันไม่ใช่แค่คนล่ะใบแต่มันเป็นล่ะสามใบเห็นจะได้ ดงเฮเห็นอย่างนั้นรีบ
หยิบสมุดพกของตัวเองออกมาทันทีพอเขียนเสร็จก็ชูมันขึ้นเหนือหัวเพื่อที่จะทำให้พี่ชายตนเห็น
‘พี่ชายจะย้ายบ้านหรอ ทำมั๊ยไม่เอาบ้านหยัดใส่ด้วยเลยล่ะครับ’ ดงเฮยิ้มขำเมื่อเห็นสีหน้าฮันกยองตอนที่อ่านข้อ
ความที่ตนเขียนเสร็จ
“อย่าว่าแต่นายเลยพี่เองก็คิดแบบนายนะแหละไม่รู้จะให้เอาไปทำมั๊ยเยอะแยะนี้ถ้าเอาบ้านใส่ในกระเปาได้นะคง
จะเอาใส่ไปแล้วล่ะพี่ว่า” ฮันกยองเดินถือกระเป๋าผ่านหน้าฮยอกแจไปแล้วโยนมันลงที่ว่างของโซฟา
“โหดีแค่ไหนแล้วที่ผมให้พวกพี่เนี้ยะเก็บเอาของพวกนี้ไปด้วยผมไม่ให้พี่ไปซื้อไหม่ที่นั้นก้ดีแค่ไหนแล้ว” ฮยอกแจว่าอย่างเอาแต่ใจ
“โอเคนายมันรวย เอาเถอะพี่ว่าเรารีบไปก่อนที่มันจะค่ำดีกว่านะฮยอกแจถือกระเป๋าด้วย ดงเฮไม่ต้องนายยังไม่แข็งแรงดี” เมื่อเห็นว่าดงเฮกำลังยกกระเป๋าตัวเองก็เลยรีบบอกให้วางทันที
‘ก็อยากช่วยนี้น่า’ดงเฮส่งสายตาอ้อนวอนพี่ชายว่าตัวเองอยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง
“ไม่ต้องมาทำตาปริบๆเลยยังไงช่วงนี้พี่ก็ไม่ให้นายทำอะไรแน่ๆ ฮยอกแจถือแค่นั้นแล้วจะถือทำไมเอ้านี้เอาไปอีก
แล้วก็ไม่ต้องมาบ่น” ฮันกยองเอ็ดน้องชายตัวเองก่อนจะหันไปเห็นว่าฮยอกแจเลือกถือกระเป๋าใบที่น้อยที่สุดเดิน
ออกไปแต่ฮันกยองก็ยังเดินถือเอากระเป๋าอีกสองใบมาโยนให้ฮยอกแจถืออีกอยู่ดี
“อีพี่ฮันทำมั๊ยทำอย่างนี้มันหนักนะมันหนัก ย๊ากกกกกกก”
“นี้ด้องเป็นยังไง สวยมั๊ย” ฮยอกแจที่พาดงเฮออกมาเดินเล่นริมชายหาดถามขึ้น
“...............” ไม่มีเสียงใดตอบกลับแต่เป็นการพยักหน้ากลับมาแทน ‘สวย สวยมากๆเลยล่ะ’
“ฉันเป็นคนเลือกสถานที่เองเลยนะเนี้ยะ” ฮยอกแจหยุดเดินแล้วคุยโอ่ว่าตัวเองเป็นคนเลือกที่สวยๆแบบนี้
“ขี้โม้ นายเลือกที่ไหนพี่เป็นคนเลือกต่างหาก” ฮันกยองที่เดินมาที่หลังได้ยินคนขี้โม้คุยแย่งซีนเลยรีบพูดขึ้นก่อนจะโดนแย่งไปมากกว่านี้
“อะไรพี่ฮันอ่ะผมเป็นคนเลือกจริงๆนะพี่ต่างหากที่ขี้โม้ ผมบอกให้พาด้องไปที่สวยๆนี้มันก็สวยงั้นผมก็เป็นคนเลือกนะสิ” ฮยอกแจแถไปได้น้ำขุ่นๆ
“ชังเถอะป่ะไปดูตรงโน้นกันดีกว่านะเดี่ยวพี่พาไป” ฮันกยองที่ขี้เกลียดจะเถียงกับฮยอกแจเลยเปลี่ยนเรื่องไปซะดื้อๆ แล้วเข้าไปประคองดงเฮเดินไปด้วยกัน
“พี่ฮันอ่ะทำอย่างนี้ได้ยังไงเนี้ยะ พี่ฮัน!” ฮยอกแจที่ยืนเดือดอยู่คนเดียวตะโกนตามหลังฮันกยอง มันน่าโมโหนักทิ้งกันได้ยังไงเนี้ยะ
“ทำมั๊ยมองหน้าพี่ทำมั๊ยรึว่าหน้าพี่มีอะไรติดอยู่หรอ ฮือ” ฮันกยองหยุดเดินเพราะสงสัยที่ร่างบางมองหน้าตนอย่างเดียวโดนไม่คิดจะมองทางข้างหน้าเลย ร่างบางหยิบสมุดพกประจำตัวออกมา
‘ขอบคุณมานะครับพี่ชาย’ พอส่งให้ฮันกยองเสร็จดงเฮก็สวมกอดพี่ชายทันที ฮันกยองเองก็กอดร่างน้องชายกลับราวกับว่าร่างตรงหน้าจะสลายไปก็ไม่ปาน
“ก็พี่มีน้องชายคนเดียวนี้น่า พี่ก็ต้องดูแลนายให้ดีสิจริงมั๊ย” ฮันกยองยกมือขึ้นมาขยี้กลุ่มผมของน้องชายอย่างเอนดู
“ฮือ ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ” ฮยอกแจที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากร่างทั้งสองกอดกันอยู่นั้นก็ปล่อยโฮกออกมายกใหญ่จนทั้งสองคนที่กอดกันอยู่นั้นต้องผละออกจากกันแล้วหันกลับไปดูต้นเหตุของเสียง
“นายเป็นอะไรของนายอีกเนี้ยะ หรือว่าโกรธที่พี่ไม่รอนายแล้วให้นายเดินตามหลังมาคนเดียวรึไง” ฮันกยองถาม
“ปะ เปล่า ผะ ผม อึก ซึ้ง ซาบ อึก ซึ้งอ่ะ ฮื่อ ฮื่อ” เมื่อได้ยินคำตอบจากฮยอกแจสองพี่น้องถึงกับยิ้มให้กันก่อนที่ดงเฮจะเดินเข้ามาหาฮยอกแจแล้วสวมกอดฮยอกแจไว้
“ด้องนาย อึก กอดฉัน อึก ยิ่งทำให้ฉัน อึก อยากร้องไห้อ่ะ อื่อ ฮื่อ ฮื่อ” ฮยอกแจยิ่งร้องไห้ใหญ่เมื่อเพื่อนรักเดินเข้ามากอดฮันกยองมองภาพนี้แล้วก็ยิ้มกับความน่ารักของเพื่อนน้องชาย
เป็นอีกครั้งที่ดงเฮต้องหยิบสมุดพกออกมาอีกครั้ง ดงเฮยืนเขียนอะไรบ้างอย่างอยู่ตั้งนานก่อนจะยืนมันให้กับฮันกยอง
‘พี่ชายครับผมหิวแล้ว แล้วผมก็อยากกินฝีมือพี่ด้วยพี่ทำให้ผมกินหน่อยได้มั๊ยครับ แต่พี่ต้องไปซื้อของก่อนนะที่ตลาดอ่ะแล้วก็กรุณาเอาเพื่อนผมไปด้วยผมอยากอยู่คนเดียวได้มั๊ย ด้วยฉันกับที่พักเอง (ผมอยากได้ฮยอกแจเป็นพี่สะใภ้แล้วผมก็ดูออกนะว่าพี่ก็คิดเหมือนผม)’ ดงเฮยืนมือขัดหลังมองพี่ชายอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียนให้อย่างใจจดใจจ่อ
“นายเนี้ยะน่า แล้วพี่จะไม่ทำให้ผิดหวังน้องรัก ป่ะฮยอกแจไปตลาดกัน” เดินเข้าไปขยี้หัวน้องชายอย่างหมั่นเคี้ยวก่อนจะเดินไปร็อกคอฮยอกแจแล้วลากไปตามทางที่ตนต้องการโดยไม่คิดที่จะสนใจเสียงที่ตะโกนว่าตะโกนด่าของผู้ถูกกระทำอย่างฮยอกแจเลยแม้แต่น้อย
“นี้คิบอมเก็บของเสร็จรึยังเนี้ยะ อย่ามัวแต่เล่นเกมส์จะได้มั๊ย”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ข้อความจากไร้เตอร์
ในที่สุดตอนนี้ก็ออกแต่ก็นะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยว่างอ่ะค่ะกรก็เลยปั่นช้า
ยังก็อย่างเพิ่งหนีกันไปนะค่ะเพราะกรก็จะไม่หนีไปไหนเหมือนกันค่ะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
HAPPY NEW YEAR 2010.
กรกลับมาแล้วค่ะ พอดีกะว่าจะปั่นแล้วอัพวันสิ้นปีกับวันแรกของปี
แต่แล้วเหตุการณ์อันไม่ทราบล่วงหน้ามาก่อนก้เกิดขึ้น กรต้องไปบ้านย่าที่อยู่ต่างจังหวัดเนี้ยะก็เพิ่งจะกลับมา
แต่ก้ยัปั่นไม่เสร็จยังไงก็รอกันหน่อยนะค่ะ กรไม่ได้ทิ้งฟิคสุดที่รักแล้วก็เป็นเรื่องแรกที่กรแต่งไนค่ะ
ขอให้ปีขาลปีเสือดุนี้เป็นปีเงินปีทองของทุกคนนะค่ะ คนที่กำลังเรียนอยู่(รวมถึงตัวกรด้วย)ก็ขอให้ตั้งใจเรียนและก้ขอให้ได้เกรดเฉลี่ยเยอะๆ และคนที่เป็นไว้ทำงานอยู่ก็ของให้เจ้านายรักมากๆและก้เป็นที่รักของทุกๆคนในที่ทำงาน
55+ รู้สึกว่ากรจะพูดมากซะแล้วสิ เอาไว้ปั่นเสร็จกรจะรีบอัพนะค่ะ บับบายค่ะ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ความคิดเห็น