คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FINAL LOVE 3 : แต่งงาน[100%]
FINAL LOVE วิวาร์วุ่น ลุ้นรัก
ตอน แต่งงาน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - -- - - -- - - - - - -
“ คุณหนู/ลูกหนู!!”
ไม่มีใครรู้หรอกว่านั่นเป็นเสียงใคร แต่ที่รู้ๆกันอยู่แล้วว่านั่นเป็นเสียงร้องที่ดูท่าจะตกใจเอาการกับท่าทางที่ผมกำลังจะหน้าทิ่มลงจากบันไดเวียนชั้นบนสุดอย่างนี้ บรรดาแขกในงานที่พอจะมีความเป็นชายอยู่มากโขนั้นรีบปรี่เข้ามารอรับร่างของผมที่กำลังจะดิ่งพสุธาอยู่ชั้นล่างสุดของบันได
พระเจ้า! ให้มันได้อย่างนี้สิ กว่าผมจะตกบันไดจากชั้นบนสุดถึงชั้นล่างสุดนี่ผมต้องถูหน้ากับบันไดกี่ขั้นเนี่ยรู้มั้ย!
งั้นผมเปลี่ยนใจ
ไม่ตกแม่งมันดีกว่า!
ผมขมวดคิ้วยุ่งอย่างขัดใจพร้อมกับปล่อยมือจากชุดราตรีสุดเท่(ที่จินตนาการเอาเอง)แล้วคว้าหมับเข้าที่ราวบันได ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเบ้ปากมองไปยังเหล่าผู้ชายสุดหล่อที่ยืนกางแขนรออยู่ที่ชั้นล่าง ถ้าจะรอช่วยรับผมอยู่ไกลขนาดนั้น
ผมไม่เปลืองแรงตกบันไดให้มันเจ็บตัวหรอก
“ คะ คุณหนูเป็นไรรึเปล่าคะ?” เสียงเมดหน้าหวานสองคนที่ถือชายผ้าจากชุดราตรีที่ยาวเฟื้อยถึงอินโดจีนของผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ผมรู้สึกได้นะว่าตอนที่ผมแกล้งทำเป็นตกบันไดน่ะ เมดสองคนนี้มันดึงชายผ้าของผมซะเกือบขาด ถ้าห่วงกันขนาดนี้ทำไมไม่มากระโจนตกบันไดแทนผมซะเลยล่ะ
ทีตอนแว็กซ์ขนขาผมล่ะไม่ไม่ใครแล ชิๆๆ
“ ผมไม่....เอ่อ ฉันไม่เป็นไรหรอก ปล่อยมือจากกระโปรงฉันได้แล้วนะ มันเดินไม่สะดวก” ผมหันไปบอกกับเมดคนสวยด้านหลังก่อนจะยิ้มส่งให้อย่างกับจะอ้อนวอน
เห็นใจผมเหอะ แค่หิ้วกระโปรงเดินนี่มันก็ทรหดมากแล้วสำหรับคนอย่างผมT^T
“ แต่มันเป็นทำเนียมนะคะคุณหนู” ยัยคุณเมดนี่ก็ทำท่าเหมือนจะไม่ยอมเอาง่ายๆ หล่อนเล่นม้วนชายผ้าไว้รอบแขนเลยอ่ะ เล่นงี้ก็มาต่อยกันเลยเซ่!
“ แต่ผมเดินไม่สะดวกนะ เอ้อ ฉันเดินไม่สะดวกนะคะ เกิดตกบันไดไปจะว่าไง?”
“ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณหนูเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ดิฉันจะเป็นเจ้าสาวแทนเอง” อ๊ากกกก ยัยเมดจิ้งจอก ที่แท้ก็อยากเป็นเจ้าสาวนี่เอง มาเปลี่ยนตัวกันมั้ย มาเปลี่ยนตัวกันเซ่! ทำไมไม่เสนอหน้ามาให้เร็วกว่านี้ฟระ!
“ ไม่ทันแล้วพี่ มาถึงขั้นนี้แล้ว” ผมว่าพลางดึงชายผ้าตัวเองกลับ เหวย ทำไมไม่ยอมปล่อยฟะ ปล่อยเซ่!!
“ คุณหนูคะ ทนเดินไปให้ถึงมือเจ้าบ่าวก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ให้ดิฉันได้ทำงานก่อนนะคะ ดิฉันอยากเข้าใกล้เจ้าบ่าว T^T” อย่าพูดตรงอย่างนั้นเซ่ ลุงชานที่ดายหญ้าอยู่ในสวนมาได้ยินเข้าพี่จะซวยมิใช่น้อยนะฮะ
“ ปล่อยมือเถอะพี่ รับรองว่าไม่มีใครว่าพี่ได้หรอก เอาคอคยูฮยอนเป็นประกันT^T” ปล่อยหนูนะเจ๊นะ
“ ไม่ได้ค่ะคุณหนู ยังไงพี่ก็อยากอยู่ใกล้คุณเจ้าบ่าว”
“ พี่คะปล่อยสิคะ” ผมกระชากผ้ากลับ แต่มันเหมือนว่ากระชากร่างของเมดทั้งสองมาด้วย
ผมแรงควายขนาดนั้นเลยเรอะ!
“ ปล่อยไม่ได้ค่ะ”
“ ปล่อยให้ฉันเถอะค่ะ” อยากกรี๊ดแล้วเว้ยเฮ้ย
“ ไม่ได้ค่ะT^T”
“ ปล่อยสิ”
“ ไม่ปล่อย”
“ ปล่อยสิโว้ย!!!”
แควกกกกก!!
OoO!
“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”
กระโปรงขาดเว้ยเฮ้ย! ขาดจนมันสามารถทำให้ร่างของผมเสียหลักโน้มหน้าลงเข้าหาขั้นบันไดอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมจะตกบันไดแล้วววววว
ไม่ได้ล้อเล่น! ไม่ได้แกล้งทำ! ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ถ้าเจ็บนั่นหมายถึงผมเจ็บเองคนเดียว!
“ จะตกแล้ว!!”
“ ตกแล้ว!”
“ ตกเลย!”
เสียงอะไรไม่รู้หลั่งใหลเข้ามาในหูของผมในขณะที่ผมหลับตาแน่น รู้สึกว่าร่างกายของผมกลิ้งหลายตลบอยู่บนอากาศรอเวลาที่จะหล่นลงพื้น
แต่ขอเหอะ
ภาวนาให้ลงจากด้านหลัง อย่าให้เอาหน้าลงเลยเหอะ
ตุบ!
“ คุณหนู/ลูกหนู/อิหนู/ไอ้หนู!”
“ เป็นไงมั่ง?”
“ ตายมั้ยๆ” อยากต่อยปากคนที่มันพูดประโยคนี้จัง
ผมจะบอกว่า ผมตกลงมาถึงพื้นแล้วนะ ถึงแล้วจริงๆแต่....
ทำไมผมไม่เจ็บล่ะ?
กระโปรงผมหนาพอจะกันแรงกระแทกได้อย่างงั้นเหรอ? หรือพื้นของบ้านนี้มันนุ่มลง ไอแซค นิวตันเปลี่ยนกฎแรงโน้มถ่วงของโลกแล้วรึไง?
“ จะนอนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยคุณหนู” นั่น เสียงใคร มันอยู่ใกล้ๆหูนี่แหละ และพอผมมองไปรอบๆ มองขึ้นข้างบนบ้างข้างล่างบ้าง ก็พบกับ
“ ว๊ากกกกกกกกกกกก!!!”
ผั้วะ!!
“ โอ๊ย! ตบหน้าฉันทำไม?” ไอ้หน้าหล่อในชุดทักซิโดสีขาวสะอาดตาแว้ดใส่หน้าผมทันทีที่ฝ่ามือของผมได้ปะทะกับใบหน้าเขาด้วยความตกใจ ผมรีบลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลก่อนจะมองไปยังไอ้ร่างสูงที่ยังนอนอยู่ที่พื้น มันยังนอนอยู่จริงๆ และมันคงไม่ลุกเองถ้าไม่มีผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งมาพยุงลุกขึ้น
โหย ไอ้ลูกแหง่ ใครได้ไปเป็นแฟนนี่คงเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลก!
“ ไอ้ เอ่อหนูยุนอา ไปตบเขาทำไมล่ะครับ” พี่อิทึกที่ผมไม่รู้ว่าวิ่งลงมาถึงชั้นล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าดุผมพร้อมกับหยิกแขนผมไปเต็มมือ ข้างๆตัวผมอีกฝั่งหนึ่งเป็นตำแหน่งของคยูฮยอนที่มาสำรวจชุดราตรีของผม(ที่ชายกระโปรงมันขาดไปแล้ว) T^T
“ ก็มันตกใจนี่หว่า....โอ๊ยยย!” พี่อิทึกหยิกผมอีกแล้ว ใบหน้าสวยยื่นเข้ามากระซิบที่ใบหูผมเบาๆพร้อมกับตะปบมือเข้าที่ก้นของผมอย่างจะสั่งสอน T^T
“ แกต้องพูดจาให้หวานเลี่ยนเข้าไว้ ก็อปปี้บุคลิกของคุณหนูยุนอาให้ได้มากที่สุด คำพูด ท่าทาง และความอ่อนหวานเข้าใจมั้ย”
“ พี่จะให้ผมหวานไปล่อควายที่ไหน” พอผมพูดจบพี่อิทึกก็ทำหน้าเหมือนจะกระชากวิญญาณผมซะตอนนั้น ผมผู้ชายนะครับพี่ จะให้หวานจ๋อยอย่างคุณหนูได้ยังไงกันเข้าใจกันหน่อยเซ่
“ พี่สองคนก็หุบปากกันหน่อยสิครับ มันเลยเวลามามากเพราะพี่เอาแต่เถียงกันนี่แหละ....คุณหนูยุนอา เสนอหน้าไปเข้าพิธีเถอะครับ เจ้าบ่าวของพี่เหมือนจะแปลงร่างแล้วนะนั่นน่ะ” คยูฮยอนโพล่งพูดขึ้นมาด้วยคำพูดเจ็บแสบไม่น้อย มือหนาละมือจากกระโปรงของผมก่อนจะมาจัดผ้าคลุมผมของผมอย่างลวกๆ
“ เออลืม แกรีบไปหาเจ้าบ่าวแกเลยนะ อย่าให้ตระกูลของเราต้องเสียหน้าไปมากกว่านี้” พี่อิทึกว่า หนอย ตระกูลของคุณหนูต่างหาก ไม่ใช่ตระกูลเราซะหน่อย
ผมหันไปย่นจมูกใส่หน้าผู้ชายร่วมสายเลือดทั้งสองอย่างฉุนๆก่อนจะรื้อกระโปรงขึ้นสูงแล้วเดินดุ่มๆไปหาคุณท่าน ก็จะให้ผมไปหาลิงที่ไหน ในเมื่อผมยังไม่เคยเห็นหนังหน้าไอ้คนที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวของผมเลยนะ
“ เอ่อ คุณท่านฮะ...บอกผมได้มั้ยว่าใครคือเจ้าบ่าว” ผมกระซิบถามคุณท่านเสียงเบา คุณท่านปั้นหน้านิ่งพลางยกแขนขึ้นกอดอกก่อนจะบู้ปากไปด้านข้างที่มีร่างสูงคนหนึ่งยืนหน้าบึ้งอยู่
“..................”
ว่าแต่ ไอ้ชุดทักซิโดสีขาวนั่น มันคุ้นๆนะ....
คุ้นๆ
คุ้น.....
เย้ย!! นั่นมันไอ้หน้าหล่อที่ผมกระโดดทับมันนี่หว่า
เวรแล้วววววว
“ รีบไปหาเขาสิ เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์ทันยามกันพอดี” คุณท่านหัวโบราณบอกก่อนจะผลักไหล่ผมไป ทำไมไม่ถีบผมให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะครับ T^T
ผมเลิกกระโปรงขึ้นอีกครั้งก่อนจะก้าวฉับๆไปหาร่างสูงคนนั้น ร่างสูงที่เป็นหน้าเป็นตาของตระกูลคิม
ร่างสูงที่ชื่อคิมคิบอม!
ทำไม!
ทำไมเขาต้องหล่อขนาดเน้
ทรมานใจคนมองนะครับ
ร่างสูงหน้าตายที่เหมือนกับคนยิ้มไม่เป็นยื่นมือมาให้ผมอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ สายตาของผมไล่มองไปทั่วๆร่างของเขา ตั้งแต่ทรงผมที่ไม่ควรจะเซ็ตให้มันหล่อขนาดนี้มาเข้าพิธีแต่งงาน ไหล่กว้างน่าซบ อกกว้างน่ากอด แต่....รวมๆแล้ว หน้าตากับนิสัยที่ผมมองออกนี่....มันไม่ค่อยจะเข้ากันซักเท่าไหร่
ขี้เก๊กเอาโล่เรอะ!
ผมย่นปากให้เขาอย่างกวนประสาทก่อนจะยื่นมือไปจับกับมือเขา ตื่นเต้นเฟ้ย!
“ ไม่สวยแล้วยังจะเล่นตัวอีก” เสียงบ่นเบาๆจากร่างสูงข้างๆมันเหมือนกับมีคนเอาตะปูมาตอกสมองผม มันจี๊ดนะเว้ยเฮ้ย!
“ เห่าได้แสบดีนะคะ” ฉันกัดคืนเบาๆก่อนจะผิวปากลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สนใจสายตาอาฆาตจากคนข้างๆ การดัดเสียงให้แหลมเหมือนผู้หญิงนี่มันทรมานตับไตผมนะครับ T^T
“ เธอนี่แสบกว่าที่คิดอีกนะ ทำตัวให้อ่อนหวานให้สมกับเป็นสุภาพสตรีหน่อยสิ” นายก็ทำตัวให้มันเป็นสุภาพบุรุษก่อนเถอะ
มีที่ไหนมาว่าคนที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับตัวเองว่าไม่สวย วอนโดนถอนฟันแล้วมั้ยไอ้หน้าหล่อ!
“ พอดีว่าพออยู่กับคนต่างเผ่าพันธุ์แล้วมันหวานยากว่ะพวก โอ๊ยยย!” ไอ้ ไอ้บ้านี่!!
มัน....
มันเหยียบเท้าผม!! เลวมาก ความเป็นสุภาพบุรุษของแกหายไปไหนหมดฮะคุณชายคิบอม ถ้านายไม่มีคำว่าคุณชายนำหน้านะ ฉันจะไม่มาทนอยู่อย่างนี้ให้มันเสื่อมสุขภาพจิตหรอก!
“ เดี๋ยวเถอะ!” ผมกัดฟันเอ่ยเสียงเบาพลางเดินเหยียบกระโปรงตัวเองไป สะดุดพื้นไป จนในที่สุดก็มาถึงรถที่จอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณหนู จากัวร์สีน้ำเงินคันนี้มันถูกชะตาผมแปลกๆ อยากได้แง้
พอคิบอมจูง(กึ่งลาก)พาผมมายืนอยู่หน้ารถคันนั้นแล้ว ร่างสูงก็หันหน้ากลับเข้าไปในคฤหาสน์ที่มีญาติของผมนับสิบ ญาติของเขานับร้อย และแขกร่วมงานนับพัน= = ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจในแบบคุณชาย
“ ผมยอมรับแล้วว่าเธอคนนี้คือเจ้าสาวของผม เพราะฉะนั้นพิธีที่โบสถ์ก็ไม่จำเป็นต้องไปให้เสียเวลา ทุกคนมองดูผมหญิงคนนี้ให้ดี จำหน้าเธอให้แม่น....เพราะเธอคือภรรยาของผมตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป” แอร๊ย ทำไมเอาแต่ใจอย่างนี้เนี่ย ตระกูลนายแต่งงานแบบนี้กันทุกคนมั้ย!
ถ้าจะประกาศแต่งงานกันอย่างนี้แล้วจะให้ฉันลงทุนแต่งตัวหรูเริ่ดอย่างนี้มาทำม๊ายยยยย!
คิบอมหันหน้ามาทางผมพร้อมกับยิ้มกริ่ม สายตาเจ้าเล่ห์มองมายังผมก่อนที่ร่างสูงจะยกตัวผมขึ้นนั่งที่กระโปรงรถ แล้วพร้อมกันนั้นใบหน้าคมก็ยื่นมาใกล้แล้วริมฝีปากก็ประทับลงมาที่ปากผมอย่างรวดเร็ว
O3O!
“ กรี๊ดดดดด!” ผมไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครที่กรี๊ดดังลอดเข้ามาในหูผม อาจจะเป็นเสียงของแขกผู้หญิงคนใดคนหนึ่งในงาน หรืออาจจะเป็นเมดสองคนนั้นที่ทำให้ผมตกบันได = =
....ไม่ว่าจะเป็นเสียงใครก็ตาม ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงใครเลย
ได้ยินแค่เสียงหัวใจของผม
ที่กำลังตื่นเต้นกับสัมผัสอ่อนหวานที่ถูกมอบให้โดยที่ผมก็เต็มใจรับ
อ๊ากกกกกกกกก! เสียงหัวใจผมเต้นได้อย่างสะดิ้งมาก รับไม่ได้!
.............................................
ความคิดเห็น