คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : feeling : 2 [แก้ไขเสร็จแล้วค่ะ]
THE FEELING IN MY HEART
................รอยยิ้มเล็กน้อย............
………………………………………………………………………………
“คิบอมดงเฮเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่เห็นคนรักเดินออกมาจากตึกสูงซองมินก็วิ่งเข้าหาร่างสูงทันที
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกเดี๋ยวอีกสองสามวันดงเฮก็ออกจากโรงบาลได้แล้วล่ะ” คิบอมรู้ดีว่าถ้าบอกว่าเมื่อกี่ดงเฮอาละวาดเค้ามีหวังซองมินได้เป็นทุกมากกว่านี้แน่นเค้าทั้งสองรู้ดีว่าการที่พวกเค้าทำแบบนี้กับดงเฮมันเป็นการทำร้ายดงเฮอย่างมากแต่ความรักนั้นมันเป้ฯอะไรที่ข้ามได้ยาก
“ค่อยวางใจหน่อยนึกว่าดงเฮจะเป้ฯอะไรมาก งั้นเราเป็นหาอะไรทานกันเถอะนะ”
“งั้นไปร้านโปรดกันนะครับ” แล้วทั้งสองคนก็ขับรถออกไป
“ดงเฮตื้นแล้วหรอ ทำมั๊ยมองหน้าพี่อย่างนั้นล่ะอยากได้อะไรหรอ” ฮันกยองเฝ้าดงเฮตั้งแต่ที่ดงเฮหลับจนดงเฮตื้น เมื่อเห็นว่าน้องชายมองหน้าตนแบบแปลงก็เลยลองถาดูและก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ดงเฮพยักหน้ารับเมื่อพี่ชายถาม
“งั้นรอพี่แปบนึ่งนะด้วยพี่มา” เมื่อเห็นว่าน้องชายอยากจะสื่อสารด้วนฮันกยองก็รีบลุกไปที่กระเป๋าเป้ตัวเองทันทีแล้วก็ควนหาของอยู่นานก่อนจะเดินกลับมา “อ่ะนี้อยากพูดอะไรกลับพี่ก็เขียนเอากันนะ” ฮันกยองยื่นสมุดพกขนาดกะทัดรัดให้ดงเฮก่อนที่จะนั่งลงตามเดิม
ดงเฮมองหน้าพี่ชายก่อนจะก้มลงเขียนอะไรลงไปในสมุดพกนั้น
‘พี่ฉันอยากออกจากโรงบาลแล้วอ่ะ เรากลับบ้านกันนะ’ เมื่อเขียนสิ่งที่ต้องการเสร็จดงเอก็ส่งมันกลับไปให้พี่ชาย
“อยากกลับบ้านว่างั้น” ฮันกยองยื่นมือออกไปขยี้หัวน้องชายอย่างเอนดู ดงเฮพยักหน้ารับเป็นคำตอบ “งั้นรอพี่ก่อนเดี๋ยวพี่ไปคุยกับคุณหมอก่อนนะ” ว่าแล้วฮันกยองก็เดินออกจากห้องไป
“นี้ด้องฉันว่าไม่ต้องกับบ้านอยู่บ้านหรอกเราไปเที่ยวกันดีกว่า จะได้ถือโอกาสให้นายได้พักผ่อนด้วยไงไปป่ะ” ฮยอกแจเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีกับฮันกยองออกไปพอดี ถึงเค้าจะอยู่ในห้องน้ำแต่เค้าก็ไม่ได้ปิดประตูหนิเพราะเค้าแค่เข้าไปล้างมือเองเลยทำให้ได้ยินสิ่งที่สองพี่น้องคุยกันเมื่อกี่
‘นายอยากไปมากกว่าแล้วมาอาจชื่อฉันซิส์’ ดงเฮหยิบสมุดพกขึ้นมาเขียนแล้วยื่นให้กับฮยอกแจ
“นายนิมันสมกับเป็นเพื่อนรักฉันจริงๆเลย” ฮยอกแจโผเข้ากอดดงเฮไว้แน่น
‘ก็ฉันเป็นเพื่อนรักนายนิ แล้วฉันยังรู้อีกนะว่าที่นายอยากไปนะเพราะพี่ฉันใช่ม่า 555’ ดงเฮนั่งยิ้มไปยิ้มมาอย่างรู้ทัน
“เอ่อๆ ยังไงฉันก็ปิดนายไม่มิดหรอยอมรับมันซึ่งๆหน้าอย่างนี้แหละว่ะ” ฮยอกแจพูดไปก็หน้าแดงไป แต่ไหนแต่ไรแล้วที่ฮยอกแจไม่เคยปกปิดเรื่องอะไรก็แล้วแต่กับดงเฮได้สักทีฮยอกแจคุยกับดงเฮได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องหัวใจ เรื่องครอบครัว หรือว่าเรื่องอื่นๆ ออยกแจไม่เคยปิดบังดงเฮเลยแม้แต่เรื่องเดียว
‘ฉันจะช่วยนายเอาป่ะ’ ดงเฮนั่งยักคิ้วหลิวตาให้ฮยอกแจอย่างมั่นใจในสิ่งที่ถามมากว่าตัวเองช่วยเค้าได้
“นายช่วยฉันได้จริงอ่ะ ฉันพอจะสังเกตท่าทางพี่ฮันออกนะเค้าคงคิดกับฉันแค่เพื่อนของน้องชายอ่ะ” อยอกแจดูหน้าเศร้าลงทันที
‘นายเคยเห็นฉันทำอะไรแล้วพลาดมั๊ยล่ะ’
หลังจากนั้นทั้งสองก็พูดกันในหลายๆเรื่องที่ผ่านมามากมายแต่ในแต่ล่ะเรื่องที่คุยกันนั้นกับไม่ชื่อของคนสองคนเพราะดงเฮจะเลี่ยงที่จะคุย จนฮันกยองเข้ามาในห้อง
“อ้าวว่างั้นสองหนุ่มคุยอะไรกันอยู่เนี้ยะท่าทางสนุกเชี่ยว”
“พี่ฮันเราไปเที่ยวทะเลกันนะ ฉันกับดงเฮเราคุยกันแล้วเหลือแค่พี่ว่าพี่จะอนุมัติการไปเที่ยวมั๊ย” เมื่อเห็นฮันกยองเข้ามาฮยอกแจก็วิ่งมาหาทันที
“โหใช่คำว่าอนุมัติเลยหรอเนี้ยะ แล้วคนเป็นผู้ปกครองอย่างพี่เนี้ยะจะอนุมัติมั๊ยน่า” ฮนกยองทำเอามือจับคางอย่างใช่ความคิดสายตาก็มองน้องชายกับเพื่อนน้องชายสลับกันที เมื่อเห็นว่าทั้งสายตาเพื่อนน้องและสายตาน้องนั้นมันวิงวอนซะเหลือเกินฮันกยองก็เลยตอบตกลงในที่สุด ไม่ใช่ว่าเค้าไม่อยากให้ไปแต่เด็กสองคนนี้กับคิดเมื่อเค้าถ้าให้ดงเอกับไปอยู่ที่บ้านมีหวังได้นั่งคิดถึงเรื่องราวเก่าๆที่เกี่ยวกับคิบอมนะสิ เค้าก็เลยคิดว่าจะมาชวนน้องชายไปเที่ยวแต่ตอนนี้กับกลายมาเป็นว่าเค้ากับถูกชวนไปเที่ยวซะเองนะสิ
ถึงยังไงพี่ก็ยังดีใจที่วันนี้พี่ได้เห็นรอยยิ้มของนาย อย่ายอมแพ้นะน้องพี่
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แก้ไขให้แล้วนะค่ะ ยังไงกรก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ต่อไปนี้เวลาลงเสร็จกรจะเข้าไปดูด้วยมามันเป็นยังไงปกติรึเปล่า
ยังไงก็อย่าทิ้งกันไปไหนนะค่ะ
ความคิดเห็น