คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : feeling: 1
THE FEELING IN MY HEART
................ความเจ็บปวด............
………………………………………………………………………………
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
“อึก ใครมา อึก นะพี่ฮัน” ฮยอกแจที่ยังร้องไห้อยู่ถามขึ้นพร้อมดันหน้าตัวเองออกจากอกแกร่งเพื่อมองไปยังต้นเสียง
“แล้วจะรู้มั๊ยเนี้ยะ” ฮันกยองเองก็มองไปยังต้นเสียงเหมือนกัน ผิดกับอีกคนที่มองทอดสายตาไปยังนอกหน้าต่าง
“ไม่รู้ ไม่รู้พี่ก็ไปเปิดสิ” ฮยอกแจได้ทีออกคำสั่งแต่ก็โดนสวนกับเมื่อกัน
“ประตูไม่ได้ล็อคจะได้ไปทำมั๊ย”
“เอ่อใช่แล้วทำมั๊ยคนข้างนอกไม่เปิดเข้ามาเลยนะ” ฮยอกแจเริ่มรู้ว่าตัวเองโง่เองเลยเริ่งเฉไฉหาทางออก
“อ้าวคิบอม ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยนะ” เมื่อเห็นหน้าของคนที่เคาะประตูแล้วฮยอกแจก็ตะโกนอย่างดีใจแต่หากผิดกับอีกคนที่กำลังมองวิวอย่างเพลิดเพลินถึงกับสะดุ้ง
“ฉันบอกนายแล้วใช่มั๊ยว่าไม่ให้มาที่นี้อีกแล้วนี้มาทำมั๊ยเนี้ยะ” ฮันกยองที่รู้เรื่องระหว่างคิบอมกับดงเฮดีกว่าใครและรู้ด้วยว่าที่น้องชายเค้าฆ่าตัวตายนั้นเป้ฯเพราะใคร และเค้าก็ไม่อยากให้น้องชายของเค้าเจ็บอีกก็เลยพยายามที่จะกรีดขวางที่ไม่ให้คิบอมมาเจอน้องชายของเค้าอีก
“แต่........”
“มันจะอะไรกันนักหนานะพี่เนี้ยะคนรักเค้าจะคุยกันอยู่ด้วยกันยังจะข้ามอีก นี้ถ้าผมรู้ว่าพี่ขัดขวางเพื่อนรักทั้งสองคนของผมไม่ให้พบกันอย่างนี้นะผมจะกับมาให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ” ฮยอกแจที่เพิ่งจะกลับมาจากออสเตรเลียเลยยังไม่รู้เรื่องระหว่างเพื่อนรักของเค้าทั้งสามสักเท่าไหร่ฮันกยองก็ไม่กล้าบอกเพราะก่อนหน้าที่ดงเฮจะคิดฆ่าตัวตายเค้าได้กำซับนักกำซับหนาว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ฮยอกแจรู้เป็นอันขาดเพราะเค้ากลัวว่าความเป็นเพื่อนรักของพวกเค้ามันจะพังลงเพราะเรื่องของเค้าฮยอกแจเลยยังไม่รู้เรื่อง “ไปออกไปหาซื้ออะไรมากินกัน”
“ซื้ออะไรมากินยังไง ก็นายเพิ่งไปซื้อมาให้ฉันเมื่อกี่เองนะ”
“ไม่รู้แหละซื้อมาแล้วก็ไปซื้ออีกได้” ว่าแล้วฮยอกแจก็จัดการลากฮันกยองออกจากห้องไป โดยที่ในห้องเหลือเพียงแค่คิบอมกับดงเฮสองคนเท่านั้น
“ดงเฮนายเป็นไงบ้าง นายรู้มั๊ยตอนที่ฉันรู้เรื่องนะฉันเป็นห่วงนายมากเลยนะ ฉันรู้นะว่าเรื่องทั้งหมดนะมันเป็นเพราะฉัน ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริง”
‘นายจะมาพุดให้มันได้อะไรขึ้นมา’ ดงเฮได้แต่ตอบในใจเพราะเค้าพูดไม่ได้แต่ถึงเค้าจะพูดได้เค้าก็ไม่อยากพูดกับผู้ชายคนนี้แม้แต่หน้าเค้ายังไม่อยากจะมองเลยตอนนี้
“นายคงจะเกลียดฉันมากสินะตอนนี้นะ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องของฉันกับซองมินนะมันเกิดขึ้นตอนไหนแต่พอรู้ตัวอีกทีพวกเราก็รักกันแล้ว และฉันก็ไม่อยากจะทำให้นายเสียใจด้วยการที่แอบคบกับซองมินลับหลังนาย”
‘พวกนายก็เลยคบกันออกนอกหน้าอย่างนี้ใช่มั๊ยล่ะ’
“ฉันรู้ว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้กับนายตอนนี้แต่ฉันกับซองมินไม่สบายใจจริงๆที่เห็นนายเป็นอย่างนี้ ดงเฮเห็นใจพวกเราเถอะนะนายช่วยกับมาเป็นดงเฮคนเดิมของพวกเราจะได้มั๊ย ถึงจะไม่เป็นดงเฮผู้ร่าเริงเหมือนเดิมแต่ก็ช่วยพุดอะไรกับเราหน่อยได้มั๊ยเพราะตั้งแต่ที่เราเลิกกันไปนายก็เอาแต่หลบหน้าพวกเราขอร้องล่ะนายอยากเป็นแบบนี้เลยนะ”
‘นายบอกให้ฉันเห็นใจพวกนายงั้นหรอ แล้วถ้านายเป็นฉันที่โดนเพื่อนรักกับคนรักหักหลังอย่างเนี้ยะนายจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังงั้นหรอ นายสองคนเคยเห็นใจฉันบ้างมั๊ยเคยเห้นใจฉันบ้างมั๊ย’ ดงเฮหันหน้ากลับมาจ้องตากับคิบอม คำทุกคำประโยคทุกประโยคที่คิบอมพูดมาล้วนแต่เป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจที่บอบซ้ำของเค้ายิ่งบอบซ้ำมากกว่าเดิมน้ำตาที่เค้าพยายามกลั้นไว้มานานก็ล้วนทะลักออกมา
“ดงเฮอย่าร้องไห้เลยนะ ยิ่งนายร้องไห้ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิด” คิบอมยืนมือออกไปหวังเพื่อจะเช็ดน้ำตาของคนตรงหน้าแต่กับถูกมือเล็กปัดออกอย่างแรงจนตรงที่หมอพันปิดบาดแผลไว้ให้นั้นมีเลือดไหลออกมา แต่ตาของคิบอมก็ไวพอที่จะเห็นมันเค้ารีบเปลี่ยนเป้าหมายจากหน้ามาที่ข้อมือทันที แต่ดงเฮก็ยังคงสะบัดมือหนานั้นออกอยู่ดี
“ดงเฮเลือดนายออกมาแล้วนะ นายช่วยอยู่เฉยๆหน่อยได้มั๊ยเดี๋ยวเลือดมันก็ไหลออกมาหมดตัวหรอก” คิบอมพยายามทำให้ดงเฮหยุดดิ้นเพราะยิ่งดงเฮดิ้นเลือดมันก็ยิ่งไหล
‘ดีให้มันไหลออกมาให้หมดเลยยิ่งดีถ้าวันนั้นพี่ฮันไม่ไปเห็นเลือดมันคงไหลหมดตัวตั้งแต่วันนั้นแล้ว แล้วฉันก็จะได้ไม่ต้องมาเจ็บเพราะคำพุดของนายอีกยังงี้ไง’ ยิ่งเห็นคิบอมยิ่งห่วงเค้าเค้าก้ยิ่งเจ็บ เมื่อเห็นว่าดงเฮอ่อนแรงลดคิบอมจึงกดปุ่มฉุกเฉินเรียกให้หมอมาดูร่างบางทันที
“นี้พี่ว่าเรากลับขึ้นไปบนห้องเถอะนะฮยอกแจ พี่รู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้” ฮันกยองที่โดนฮยอกแจลากลงมาทานข้าวที่ห้องอาหารของโรงพยาบาลก็กระวนกระวายเป็นห่วงน้องชายอยู่ตลอดเวลา แต่ติดตรงที่ว่าฮยอกแจไม่ยอมกลับขึ้นไปสักทีนะซิ
“อะไรของพี่เนี้ยะแฟนเค้าจะจู๋จี๋กันเนี้ยะจะขึ้นไปขัดทำมั๊ยให้มันเสียบรรยากาศเนี้ยะ” ฮยอกแจโวยทันที
“แต่พี่กลัวว่ามันจะเป็นอย่างอื่นนะสิ.......” ฮันกยองรู้ดีว่าปล่อยดงเฮไว้กลับคิบอมสองต่อสองอย่างนั้นน้องชายเค้าต้องเจ็บปวดมากเป็นแน่แต่ถ้าเค้าไม่ลงมากับฮยอกแจมีหวังฮยอกแจได้รู้เรื่องทั้งหมดแน่แล้วเรื่องมันจะเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ด้วย
“พี่ พี่ พี่ผมถามว่าอย่างอื่นที่ว่านะมันคืออะไร”
“ปะ เปล่าทานต่อเถอะจะได้รีบกลับขึ้นไป” ฮันกยองรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ยังไงก็อย่าให้คนไข้ทำอะนี้อีกนะครับเพราะร่างกายของคนไข้ยังไม่แข่งแรงนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากที่หมอที่ดูแลดงเฮทำแผลให้ดงเฮเสร็จก็ขอตัว
“ครับขอบคุณมานะครับ” หลังจากที่หมอเดินออกไปก็สวนทางกับพวกฮันกยองพอดี
“คุณหมอมาทำอะไรหรอครับ รึว่าดงเฮเป็นอะไร” ฮันกยองไม่คิดจะรอฟังคำตอบจากหมอเจ้าของไข้ดงเฮเลยเค้ารีบวิ่งไปที่เตียงน้องชายทันที
“พอดีดงเฮเค้าอาละวาดนะครับเลยทำให้แผลที่ข้อมือมีเลือดออกมาอีกคุณหมอเค้าก็เลยมาทำแผลให้ใหม่” คิบอมรีบบอกถึงสาเหตุที่คุณหมอมาทันที
“ออกไป” ฮันกยองที่นั่งมองนอนชายที่กำลังหลับอยู่อย่างเป็นห่วงแต่ปากก็ไล่ให้คิบอมออกไป “ฉันบอกให้ออกไปไม่ได้ยินรึยังไง นายยังไม่พอใจรึไงที่น้องฉันเป็นอย่างเนี้ยะนายยังต้องการอะไรจากเราอีก” ที่เค้าเรียกกันว่าน้ำตาลูกผู้ชายนั้นมากำลังไหล่ออกมาจากตาของฮันกยองเค้าห่วงน้องชายเค้ามากแล้วเค้าก็รู้สึกสงสารน้องชายอย่างจับใจเลยที่เดียว ฮยอกแจที่เป็นบุคคลไม่รู้เรื่องนั้นไดแต่ยืนอึ้งเพราะเค้าไม่เคยคิดเลยว่าเค้าจะได้เห็นน้ำตาของผู้ชายที่ชื่อฮันกยองและก็ไม่เคยคิดเลยว่าฮันกยองจะรักและเป็นห่วงน้องชายเค้ามากขนาดนี้เค้าไม่เคยคิดเลยจริงๆ
“งั้นผมขอตัวแล้ววันหลังจะแวะมาเยี่ยมใหม่” คิบอมก้มหัวเป็นการบอกลาแต่กลับโดนประโยคที่ฮันกยองพูดทำให้ถึงกับซะงัก
“ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องมาอีกรึว่าออกไปจากชีวิตน้องชายของฉันเลยก็ยิ่งดี” แต่ประโยคนี้กลับได้ยิ่งแค่คิบอมคนเดียว
คิบอมเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรและไม่มีใครรู้ว่าเค้าคิดอะไร และเค้าก็รู้สึกสับสนกับทุกคำพูดของฮันกยองเค้าควรจะออกไปจากชีวิตดงเฮงั้นหรอ แล้วถ้าเค้าออกไปจากชีวิตดงเฮแล้วดงเฮจะมีความสุขมากขึ้นงั้นหรอแล้วเค้ากับซองมินก็จะมีความสุขมาขึ้นงั้นหรอ แล้วดงเฮไม่คิดที่จะพูดกับเค้าจริงๆหรอเค้าโดนดงเฮเกลียดถึงขนาดนั้นเลยหรอ
โปรดติดตามตอนต่อไป
….............................................................................................................................................................................
ข้อความจากไร้เตอร์
ต้องลากสังขารอันไม่สบายมานั่งหน้าคอมเพราะโดนไข้หวัดลุกลาม
เพราะทนไม่ได้ที่จะอัพฟิคกลัวคนอ่านทิ้ง
ยังไงก็อัพแล้วนะอย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ ช่วงนี้ไร้เตอร์ไม่สบายขอเวลาไร้เตอร์หน่อยนะ
พี่ชายรีบกลับมานะค่ะพวกเราจะรอ รอวันที่พี่ชายกลับมา
kimkibum
ความคิดเห็น