คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : The feeling :11 [70%] [ไร้เตอร์กลับมาแล้ว+จดหมายจากไร้เตอร์]
อย่างมันยังไม่ลงตัว กรเลยทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปโดนไม่ได้บอกไดกล่าว รีดเดอร์แต่ประการใด
ยังไงกรก็ขอโทดด้วยนะ แต่ตอนนี้กรกลับมาแล้ว อะไรหลายๆอย่างก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางแล้ว
ว่าแต่รีดเดอร์ยังรอกรอยู่ป่ะเนี้ยะ กรคิดถึงรีดเดอร์ทุกคนเลยนะ ฟิคเรื่องนี้นะเป็นฟิคที่แต่งสดเฉพาะนั้นช่วงที่หายไปเลยไม่มีอะไรมาอัพให้ แหะๆ
รีเดอร์จ๋า.... คิดถึง เต้ไม เต้กลับมาแล้วนะ จ๊วฟฟฟฟ : โปเต้
แสบอย่างแกใครจะไปคิดถึง รีดเดอร์ที่รักของฮันกยอง ทุกคนคิดถึงผมใช่ไมครับ : ฮันกยอง
ทุกคนเค้าคิดถึงฉันต่างหาก ใช่มั๊ยฮาว์ฟ : ไร้เตอร์
คิดถึง เต้ : โปเต้
คิดถึงผมใช่มั๊ยครับทุกคน : ฮันกยอง
คิดถึงฉัน : ไร้เตอร์
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ
24 สิงหาคม 2554
THE FEELING IN MY HEART
.................. โปเต้ vs คู่กรณี ....................
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“ฉันเกือบจะเดินหนีไปแล้วนะเนี้ยะ ไม่ให้ตั้งตัวเลยนะไอ้ตัวแสบเอ้ย ตีบทซะแตกกระจ่ายเลยนะ” ผมเดินเข้าไปขยี้หัวอันยุ้งของไอ้เต้ให้มันยุ้งเข้าไปใหญ่ด้วยความหมั่นเคี้ยว ผมไม่นึกว่ามันจะเล่นแผนนี้ตอนแรกตอนที่ผมเห็นมันกอดกับฮยอกแจผมกะจะเดินหนีไปแล้วแต่มันกับทำปากบอกให้ผมอยู่ต่อ ตอนแรกผมก็รังเรอยู่ว่าจะอยู่ตามที่มันบอกรึเปล่า แต่ผมก็ต้องตัดสินใจอยู่เพราะมันบอกว่าจะจูบฮยอกแจของผม (ตั้งเมื่อไหร่ที่ฉันเป็นของพี่ - -* ฮยอกแจ)
“อ่ะโด่คนไรไม่รู้ใจเสาะเป็นบ้า”
“ฉันไม่ได้ใจเสาะโวย แล้วถ้าแกเป็นฉันแกจะอยู่ดูฉากแบบนี้ให้ทรมานใจแกรึเปล่าล่ะ”
“ไม่”
“เห็นมั๊ยแกยังตอบแบบไม่ต้องคิดเลย แล้วฉันจะอยู่ทำไมเล่า”
“อยู่แล้วมันคุมเปล่าล่ะ”
“คุม”
“เห็นไมพี่ยังตอบแบบไม่ต้องคิดเลย”
“นี้มันนะไรกัน”
“...................”
“...................”
“ฉันถามว่านี้มันอะไรกัน พวกพี่เล่นอะไรกัน โปเต้นี้มันอะไรกัน”
“ฉันไม่รู้เรื่องนะพี่ไก่ ถามพี่ฮันเลยเค้าเป็นคนสั่งให้ฉันทำ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีธุระขึ้นมากะทันหันฉันไปนะ” โอ้แม่เจ้าไอ้เต้ตัวแสบโยนภูเขามาให้ผมซะนี้ แล้วตัวเองก็เพ่นไปโน้นแล้ว หึๆ ไม่ลอดแน่ๆครับงานนี้ ทั้งที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำแต่ผมกับต้องรับไปคนเดียวเต็มๆมันยุติธรรมแล้วหรอครับ ฮื่อ ๆๆ
“ฮยอกแจจ๋า”
“ไม่ต้องมาจ๊ะมาจ๋า อธิบายมาเดี๋ยวนี้” ผมไม่เคยเห็นฮยอกแจในโหมดแบบนี้มาก่อนเลยครับ ผมกลัวนะเนี้ยะ
“พี่ไม่รู้เรื่องนะ ไอ้เต้มันทำคนเดียวเลย”
“พี่ไม่เกี่ยวแล้วพี่มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง พี่ไม่ต้องมาโกหกผมเลยพี่เป็นคนวางแผนใช่มั๊ย บอกผมมาเดี๋ยวนี้นะ” ไอ้เต้น้องรักกับมาช่วยพี่ก่อน ผมร้องเรียกไอ้เต้ในใจเพราะผมรู้สึกว่าตอนนี้ฮยอกแจน่ากลัวมากเลยครับ
“พี่ก็โดนไอ้เต้มันลากมาที่นี้นะสิ เชื่อพี่สินายคิดว่าคนอย่างพี่จะคิดแผนแบบนี้ได้หรอกพี่ออกจะเป็นคนดี” ผมพยายามพุดเข้าข้างตัวเองแล้วก็โยนความผิดทั้งหมดให้ไอ้เต้มัน (เป็นคนดีมากพี่ชาย *-* โปเต้) ที่ผมพุดมานะมันก็จริงนะครับเพราะผมโดนมันลากมาจริงๆ
“จริงหรอก” ดูเหมือนว่าฮยอกแจจะสงบแล้วนะครับ อย่างนี้มันต้องรีบโยนภูเขากลับไปให้ไอ้เต้โดยเร็วครับ
“จริงสิ นายแล้วกับไอ้เต้มันมากกว่าใครเพื่อนนายน่าจะรู้จักนิสัยมันดีนิ”
“ใช่ ไอ้เต้แก่นะแกหลอกได้แม้กระทั่งพวกเดียวกัน อยากให้เจอนะฮึ” โล่งอกครับงานนี้ผมไม่ต้องเพิ่งไอ้เต้ผมก็ลอดส่วนไอ้เต้ ผมไม่รู้นะว่ามันจะเป็นยังไง
“ว่าแต่เรื่องที่นายพูดกับไอ้เต้มันนะเรื่องจริงหรอ”
“เรื่องผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” อ้าวน่านพูดแล้วทำไมต้องเดินหนีด้วยเนี้ยะ แล้วตกลงที่พูดเมื่อกี่พุดเล่นหรือพูดจริงล่ะเนี้ยะ
“ฮยอกแจรอพี่ด้วย แล้วตกลงเมื่อกี่พุดจริงหรือพุดเล่นอ่ะ พี่อยากรู้”
“ไม่รู้ คิดเอาเองสิโตแล้วนิ”
“หวังว่าพี่คงจะเอาตัวลอดได้นะพี่ฮัน” หลังจากที่โปเต้รีบฉิ่งออกมาจากพวกฮันกยองแล้วก็รีบไปที่ที่หนึ่งแต่ก่อนจะถึงที่นั้น โปเต้ก็เจอกับปัญหาใหญ่เข้าให้
“โอ๊ย!!” โปเต้ชนเข้ากับใครบ้างคนจนคนคนนั้นล้มลงไป “นี้ไม่มีตารึไงถึงไม่เห็นว่ามีคนกำลังเดินมานะ ห๊า”
“ถ้าเห็นแล้วจะชนหรอ” ใจจริงเค้าอยากจะพุดว่าขอโทษแต่ด้วยบอกที่มันหาเรื่องของเค้านั้นมันกับทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่จะคิด
“นี่แกรู้มั๊ยว่าฉันนะลูกใคร ถึงกล้าพุดกับฉันอย่างนี้” เธอคนนั้นเมื่อเห็นว่าคนที่ชนเธอแล้วไม่คิดที่จะช่วยเธอให้ลุกขึ้นเธอจึงลุกขึ้นเอง
“น่าสงสารจัง น่าตาก็ดีไม่น่าสมองเสื่อมเลย” ด้วยความกวนของเค้าจึงพุดไปแบบนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าภัยกำลังคืบคานเข้ามาหาเค้าโดนไม่รู้ตัว
“อ๊ายยยยยยยยย นี้แกไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั๊ยถึงได้กล้าพูดกับฉันอย่างนี้” ตอนนี้คู่กรณีของโปเต้กำลังโกรธเค้ามากขึ้นมากขึ้น
“โหเป็นเอามากนะเนี้ยะ นี้ถึงฉันจะไม่ได้เป็นคนเกากลีแต่ฉันก็พอจะรู้จักโรงพยาบาลจิตเวชอยู่นะ เอางี่เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้เธอฟังดีๆนะ เธอเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเลี้ยวขวาอีกทีแล้วก็เลี้ยว........”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ตอนแรกฉันว่าจะไม่เอาเรื่องแล้วนะแต่แกมันปากพานหาเรื่องเองนะ โซตะ อาโค จัดการผู้หญิงคนนี้ซะเอาแค่สั่งสอนให้รู้สึกจำก็พอไม่ต้องถึงตายหรอก แกโทษฉันไม่ได้นะแกมันหาเรื่องเอง” เธอคนนั้นเรียกบอดี้การ์ดตัวเองออกมา เธอรู้สึกโกธรมากเพราะเธอไม่เคยถูกใครหยามได้ถึงเพียงนี้ เธอจึงรู้สึกโกธรมาก
“ว้าวหน้าหนุกจังแหะ” แต่เหมือนว่าโปเต้จะไม่รู้สึกกลัวหรือว่าอยากจะไปจากที่ตรงนี้เลยเค้ากับคิดว่าตัวเอกำลังจะได้เล่นอะไรสนุกๆ ทั้งที่ผู้ชายสองคนที่ผู้หญิงคนนั้นเรียกออกมานั้นตัวใหญ่กว่าเค้า หรือไม่ก็ใหญ่กว่าฮันกยองหรือคิบอมเลยก็ได้
“ได้สนุกแน่สาวน้อย” หนึ่งในชายชุดดำพุดขึ้นพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามาจับตัวโปเต้แต่ก็ไม่ไวเท่าโปเต้ซึ่งตัวเล็กกว่า
“เฮ้ น้าอย่าเล่นทีเผลอดิ เอางี้ฉันมีธุระต้องรีบไปน้าสองคนเข้ามาพร้อมกันเลยได้กว่าฉันไม่มีเวลามากต้องรีบไป” โปเต้ทำท่ากระดิกนิ้วเป็นสัญญาณว่าให้คู่ต่อสู้เข้ามาได้
“แกอย่าทำเป็นเก่งลูกน้องของพ่อฉันนะระดับมือโปรทั้งนั้น” เหมือนคนที่สั่งบัญชาการชายชุดดำอยู่เบียงหลังนั้นจะโอ้อวดสุพรรณคุณคนของตัวเองเอาอย่างมาก
“เดี๋ยวก็รู้ระหว่างมือโปรกับเทควันโดและมวยหญิงของประเทศ ใครมันจะเจ๋งกว่ากัน” เหมือนเป็นการท้าทายที่น่าสนใจสำหรับโปรเต้ในตอนนี้เพราะเค้าเองก็ไม่ได้ใช้ความสามารถพิเศษเหล่านี้มานานแล้วตั้งแต่............ โปเต้ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับทุกการโจมตี
“งั้นหรอ อย่างนี้มันต้องรองกันสักตั้งซะแล้วน้องสาว” ฝ่ายชายทั้งสองคนก็ใช้ว่าจะยอมเพราะกะอีแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างโปเต้มันไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเค้าอยู่แล้ว
“นี้น้า น้าไม่กระดากปากบ้างรึไงเรียกน้องสาว น้องสาวอยู่ได้อายุน้านะมันคนล่ะโยดกับฉันเลยนะ” โปเต้พูดพร้อมกับออกมัดไปข้างหน้าตวัดขาไปขาหลังเพราะใช่ว่าชายทั้งสองคนจะอยู่นิ่งๆฟังเค้าพูดอย่างเดียว
“ไม่เลวนะ น้องสาว”
“ก็ไม่เลวนะสิก็ฉันเป็นคนดีนะน้า หน้าตาก็ดี แถมยังเก่งรอบด้านอีกต่างหาก เฮ้! น้าเล่นแบบนี้อีกแล้วนะเผลอเป็นไม่ได้เลย ให้ตาย” โปเต้พูดไปก็หลบไปเพราะชายทั้งสอง ทั้งออกมัด ตวัดขา ออกเข่า สารพัดอย่างที่คิดว่าจะทำร้ายโปเต้ได้
“หลบเก่งนักนะน้องสาว ไหนบอกว่าเก่งรอบด้านไง อย่าเอาแต่หลบสิ” ชายคนหนึ่งพูดทั้งที่ยังออกมัดใส่โปเต้ไม่ยั้ง แต่ยังดีที่โปเต้เป็นคนตัวเล็กแล้วก็ว่องไวเลยหลบได้ทุกรูปแบบ
“เปล่าหรอกน้า ฉันแค่อยากดูพวกน้าเล่นตลกให้ดูนะ” โปเต้พูดตามความจริง เพราะที่เค้าเอาแต่หลบนั้นใช่ว่าเค้าสู่ชายทั้งสองไม่ได้เพียงแต่เค้าแค่อยากจะเก็บรายละเอียดของคู่ต่อสู้เท่านั้นเอง
“เล่นตลกอย่างงั้นหรอ มันจะดูถูกพวกเรามากไปแล้วนะน้องสาว เห็นเราเล่นด้วยหน่อยทำเป็นปากดี ปากดีมากๆระวังมันจะมีสีนะน้องสาว” ชายทั้งสองโกรธกับคำพูดที่ว่า “เล่นตลก” ของโปเต้มากชายทั้งสองยิ่งลุกโปเต้มากขึ้น แต่เหมือนกับว่าชกไปก็ชกได้แต่ลม เตะไปก็โดนแต่ความว่างเปล่า โปเต้หลบได้ทุกรูปแบบเพราะเค้าว่าเค้าจับทางของชายทั้งสองได้หมดแล้ว
“น้าเต้ว่านะ จบการต่อสู้ของเราเหอะเต้เหนื่อยอ่ะ ไม่อยากเล่นแล้วอ่ะไม่หนุกเลย” พูดจบโปเต้ก็ไม่รอช้ากาวขาออกไปข้างหน้าเพียงก้าวครึ่งก็ถึงคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าโปเต้ตวัดขาไปข้างหน้าพร้อมกับการเข้าประชิดตัวคู่ต่อสู้ก่อนจะจับตัวคู่ต่อสู้ทุ่มลงกับพื้น ด้วยความที่ไม่คิดว่าเด็กหญิงตัวแค่นี้จะทำอะไรได้ขาดนี้ ชายอีกคนก็กำลังตกใจโปเต้จึงไม่ปล่อยโอกาศนี้มันหลุดลอยหายไปเปล่าๆ โปเต้ใช้เทคนิคเดิมที่เคยใช้ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วิ ดปเต้เข้าประชิดตัวคู่ต่อสู้แล้วจับคู่ต่อสู้ทุ่มลงกับพื้นก่อนจะรีบมองหาอะไรเพื่อมามัดทั้งสองคนไว้เพราะถ้าไม่มัดไว้คงต้องสู้กันยาวแน่ๆ โปเต้มองซ้ายมองขวาหาสิ่งที่พอจะมามัดทั้งสองคนได้ก็ไม่มีแต่แล้วด้วยสมองอันชาญฉลาดของโปเต้ โปเต้ก็คิดอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้
“น่าช่วงที่น้ามึนๆอยู่อ่ะ เต้ขอเนกไทน้ากับกางเกงน้านะ” ว่าแล้วโปเต้ก็ลงมือจับทั้งสองคนถอดกางเกงแล้วก็เนกไท “เนกไทน้านะ เต้จะเอามามัดมือน้านะ น้าไม่ต้องห่วงว่าเต้จะขโมยมันนะ ส่วนกางเกงก็เต้เห็นว่ามันขายาวดีเต้เลยยืมน้ามาพันไว้รอบตัวตัวน้านิดหน่อยนะ ฮึบ เสร็จแล้วน้าชอบไม เอ๊แต่เต้ว่ามันยังขาดอะไรอยู่นะ ............... อ้อปากน้ามันก็ต้องมีที่ปิดสิมันถึงจะครบสูตรแต่เอ๊เต้จะเอาอะไรมามัดดีล่ะ อ้อนึกออกแล้ว ..................เสร็จแล้วจริงๆนะน้าเต้ไปล่ะนะ บับบาย ว่าแต่ยัยผู้หญิงเสียงแหลมสมองเสื่อมหายไปไหนว่ะเนี้ยะจะรู้รึไปว่าลูกน้องตัวเองดูไม่ได้ขนาดนี้เนี้ยะ” ว่าแล้วโปเต้ก็เดินออกจากสถานที่เกิดเหตุก่อนที่คนอื่นจะมาเห็นว่าเค้าทำอะไรลงไปบ้างกับชายทั้งสอง
“อิตาน้าสองคนนั้นมันเคยล้างเท้าบ้างรึป่าวว่ะเนี้ยะเหม็นเป็นบ้าเลย”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: [70%] ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
เพราะกรหายไปบ่อยจริงๆ กรว่าเรียนมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่งานนี้สิทำไมมันเยอะขนาดนี้
แต่ว่ายังไงกรจะพยายามอัพให้บ่อยขึ้นแล้วกัน ถึงแม้ว่ามันจะทำยากก็ตามที แต่ยังไงก็จะพยายามนะ
มาว่าเรื่องฟิคเรากันบ้างดีกว่า ตอนนี้มันจะการพูดถึงสรรพคุณความแสบของโปเต้ แล้วแถมให้อย่างก็คือ
ช่วงหลังที่เหลือจะได้รู้ด้วยว่าคู่กรณีโปเต้เค้าเป็นใคร พ่อแม่คือใคร ทำงานอะไร เรียนจบจากไหน 555+ ล้อเล่น
เอาแค่รู้ว่าเธอเป้นใครก็พอแล้วกันนะ
ถึงกรจะหายไปนานแต่ยังไงกรก็ยังอยากได้ เม้นอยู่อ่ะ
เม้นนะ เม้นนะ โอมจงเม้น เพี้ยง!
ความคิดเห็น