คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : The feeling :10 [100%]
THE FEELING IN MY HEART
…………. แสบ………………..
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
“นี้พรุ่งนี้เราเลี้ยงต้อนรับ โปเต้กันเถอะจะได้ฉลองงานวันเกิดให้ฮยอกแจด้วย ดีมั๊ย” ดงเฮเป็นคนเสนอความคิด
“ว่าไงครับพี่ฮัน” คยูหันไปขอความเห็นจากฮันกยองที่กำลังทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่ทั้งสองคนกำลังพูด
“ก็แล้วแต่พวกนายสิ ถามพี่ทำไม จัดก็จัดไม่จัดก็ไม่จัดไม่เห็นต้องถามพี่เลย” แล้วฮันกยองก็หันกับไปสนในทีวีที่กำลังเปิดอยู่ แล้วจะเอาไรเป็นของขวัญให้ล่ะเนี่ยลืมซะสนิทเลยว่าพรุ่งนี้งานวันเกิดเค้า
“ไม่สนใจจริงง่ะ” ดงเฮเดินมานั่งลงข้างพี่ชายแล้วเอานิ้วชี้ไปที่แก้มฮันกยอง
“จริงสิ นี้นายไม่เชื่อพี่หรอ” ฮันกยองหันกับมาหาน้องชายทำสีหน้าให้น้องชายเชื่อเค้ามากที่สุด
“ก็อยากจะเชื่ออ่ะนะ แต่ว่า...................ความคิดพี่อ่ะมันลอยเต็มเลย 555+” ดงเฮเอามือชี้ขึ้นไปบนหัวพี่ชายตัวเอง เมื่อฮันกยองได้ยินเช่นนั้นเค้าก็รีบเอามือปัดป่ายไปมาบนหัวตัวเอง
“แสดงว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่จริงใช่มั๊ยเนี่ยพี่ฮัน” คยูพุดขำๆกับท่าทางของฮันกยองที่หลงกลดงเฮเข้าเต็ม
“หมายความว่าไงคยู นายอย่าบอกนะว่า.........” แล้วสายตาของฮันกยองก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที เค้ามองไปที่น้องชายตัวเองที่กำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย(ขนาดนั้นเชียว) “อี ดง เฮ” พูดแค่นั้นฮันกยองก็รวบตัวน้องชายเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกอดแน่นๆเป็นการลงโทษน้องตัวดีที่แกล้งเค้า
“555+ โอ๊ยพี่ผมเจ็บนะเนี่ย 555+” ถึงปากจะบอกว่าเจ็บแต่ดงเฮก็ยังหัวเราะอยู่ดี เพราะนานๆทีผู้ร้ายปากแข็งจะหลุดมาดสักที
“นายก็หยุดหัวเราะพี่สักทีสิ มันไม่ขำเลยนะ” ยิ่งดงเฮหัวเราะมากเท่าไหร่ฮันกยองก็ยิ่งรัดเค้าแน่มากขึ้นเท่านั้น
“หยุดแล้ว ฮึ ฮึ หยุดแล้ว” เมื่อเห็นว่าน้องชายหยุดแล้วฮันกยองก็เลยยอมปล่อย
“พี่ชายว่าแต่โปเต้กับฮยอกแจอ่ะไปไหน” ดงเฮเมื่อเรียกสติกับมาได้ก็นึกสงสัย ว่าเจ้าของงานที่พวกเค้ากำลังคิดจะจัดงานให้นั้นหายไปไหน
“ไม่รู้สิพี่ก็ไม่เห็นสองคนนั้นตั้งแต่ทานข้าวเสร็จแล้วนะ ว่าไงคยูนายเห็นพวกนั้นมั๊ย”
“ไม่เห็นนิครับ นี้ก็ไม่รู้ว่าไอ้แสบมันจะไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่านะเนี่ย” พอนึกไปนึกมาคยูก็รู้สึกเป็นห่วงน้องขึ้นมา เค้าไม่ได้ห่วงว่าโปเต้จะมีอันตรายแต่เค้าห่วงว่าโปเต้จะไปสร้างความอันตรายให้คนอื่นมากว่า
ทางด้านโปเต้&ฮยอกแจ
“นี้พี่ไก่พี่จะบ่นอีกนานมั๊ยเนี่ย รู้เงี่ยไม่ชวนมาเป็นเพื่อนซะก็ดี” โปเต้หันไปว่าให้ฮยอกแจ เพราะตั้งแต่แยกจากพวกดงเฮมาแล้วโปเต้บอกว่าเค้าจะทำอะไรในวันนี้เวลานี้เท่านั้น ฮยอกแจก็บ่นเป็นนานสองนานแล้วดูท่าว่าจะบ่นอีกหลายนาน
“แล้วแกจะชวนฉันมากทำมั๊ยล่ะ” ฮยอกแจเองก็ไม่ยอมเมื่อกัน ก็โปเต้นะไม่ฟังที่เค้าบอกเลยสักนิด(แกบ่นไม่ใช่บอก)
“นี้พี่ไก่ถ้าเต้รู้นะว่าหน้าของคนในแผนนะหน้าตาเป็นยัง เต้ไม่ชวนพี่มาหรอกคนไรไม่รู้บ่นได้เป็นชั่วโมงๆ ขอให้ลมเข้าท้องแล้วท้องแต่ตายเมื่อชูชกที่เทอญเจ้าพระคุณ” ว่าแล้วโปเต้ก็ยกมือขึ้นเหนือศรีษะ นั้นทำให้ฮยอกแจคิดว่าว่าโปเต้เป็นบ้ารึเปล่า
“นี้ฉันบอกแกกี่ทีแล้วว่าให้พูดกับฉันดีๆหน่อยฉันเป้ฯเพื่อนพี่แกนะ แล้วอีกอย่างชื่อไก่นะ แกเป็นบ้ารึไงฉันชื่อ ฮยอกแจ ไม่ได้ชื่อไก่ ฮึ” ฮยอกแจตะโกนอย่างเหลืออด
“ทำไมเพื่อนพี่ตัวบ้า แล้วทำไมพี่ไก่เคยเห็นฉันบอกดีกับพี่ตัวบ้ารึไง แล้วอีกอย่างเรื่องชื่อพี่นะมันก็ตรงอยู่แล้วนิ หน้าเหมือนไก่ ชอบกินไก่ ชอบเล่นกับไก่ ก็ชื่อนะแหละเหมือนแล้ว” เมื่อได้ฟังคำตอบฮยอกแจถึงกับอึ้ง เค้าว่าเด็กคนนี้ทำให้เค้าสนิทได้มากขนาดนี้เค้ายังไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วนี้ยังมารู้อีกว่าเค้า ชอบกินไก่ ชอบเล่นกับไก่ แล้วก็หน้าเหมือนไก่ ว่าแต่มันเหมือนหรอ(ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง)
“พี่ปลาน้อยบอกมานะ” เหมือนกับว่าคนชื่อปลาน้อยนั้นมันเป็นใคร
“ปลาน้อย นักสืบหรอ”
“เปล่า ปลาน้อยก็พี่ดงเฮนะแหละ เห็นพี่เค้าตาโตดีก็เลยเรียกว่าปลาน้อย พอเถอะพอเถอะหยุดพูดเรื่องชื่อเหอะพี่แล้วนี้เมื่อไหร่เหยื่อจะมาเนี่ย” ว่าแล้วโปเต้ก็หันซ้ายหันขวาดูว่าคนที่เค้ารออยู่มารึยัง
“คงจะตายยาก เดินมาโน้นแหนะ” ฮยอกแจชี้ไปทางที่กำลังมีคนเดินมา
“นั้นนะหรอ ไม่เห็นจะสู้พี่ปลาน้อยได้ตรงไหนเลย พี่ปลาน้อยน่ารักกว่าตั้งเยอะ” โปเต้กอดอกพูดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“นั้นนะสิ ชิส์คิบอมมันคงจะตาบอด แล้วจะยืนกอดอกอีกนานมั๊ยเนี่ย แล้วแผนแกนะไม่สนแล้วใช่มั๊ยฮึ”
“เอ่อนั้นสิ งั้นเดี๋ยวฉันออกไปดักก่อนนะเดี๋ยวไม่ทัน”
“ฮื่อ ฮื่อ อึก ฮื่อ ฮื่อ.......”
“เอ๊ะ เด็กที่ไหนมานั่งร้องไห้เนี่ย น้องเป้ฯอะไรรึเปล่า” เดินมาได้ไม่นานซองมินก็มองเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่เลยเข้าไปหาเพื่อจะช่วยอะไรได้
“ฮื่อ ฮื่อ อึก อึก ฮื่อ ฮื่อ ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อทรยศ ฮื่อ อึก ฮื่อ”
“ปะ เป็นอะไรมากมั๊ยครับ”
“ฮื่อ พี่ชาย ฮื่อ” โปเต้โผล่เข้ากอดซองมินแน่น
“เด็กเป็นอะไร บอกพี่ได้มั๊ยเพื่อว่าพี่จะช่วยได้” ซองมินกอดตอบโปเต้แล้วพูด เพื่อว่าเค้าจะช่วยแบบเบาความทุกข์ของเด็กตรงหน้านี้ได้ ถึงแม้ว่าเค้าจะแค่ผ่านมากเจอเด็กคนนี้ก็เถอะแต่เด็กตัวเท่านี้ทำไมถึงดูเหมือนเป็นทุกข์ได้ขนาดนี้ แล้วอีกอย่างที่เด็กคนนี้พูดออกมานะมันคงจะไม่เป็นเหมือนเรื่องของเค้าใช่มั๊ย
“แล้วทำไมฉันต้องเล่าให้พี่ฟังด้วยล่ะ อึก”
“ก็เพื่อว่าเราเล่าให้พี่ฟังแล้วจะสบายใจขึ้นยังไงล่ะ”
“ถึงเล่าไปพี่ก็คง อึก ไม่เข้าใจหรอก” โปเต้ปล่อยจากอ้อมกอดของซองมินแล้วหันไปทางอื่น แต่ทางที่เค้าหันไปนั้นเป้ฯทางที่ฮยอกแจอยู่เค้าทั้งสองคนเลยยิ้มอย่างรู้กัน
“ถ้าไม่เล่าแล้วพี่จะเข้าใจได้ยังไงล่ะ ว่าแต่ชื่อไรอ่ะเรานะ” ซองมินยกมือขึ้นมาลูบหัวโปเต้อย่างเอ็นดู
“ชื่อโปเต้ฮ่ะ แล้วพี่คนสวยชื่อไรฮ่ะ” พูดคำว่าคนสวยแล้วโปเต้ก็หันไปทางอันเพื่อไม่ให้อีกคนเห็นว่าเค้าทำอะไร
“พี่ชื่อซองมิน แล้วนี้ตกลงว่าเล่าให้พี่ฟังได้มั๊ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ซองมินยังคงเอามือจับที่หัวของโปเต้
“ฮ่ะ พูดแล้วมันก็จะพาให้ร้องไห้อีกรอบ พี่รู้มั๊ยว่าเวลาคนเราถูกเพื่อนที่เรารักแล้วเราไว้ใจอกหลังนะมันเป็นยังไง อึก มันเจ็บเจ็บตรงนี้เต้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเพื่อนที่เต้รักและไว้ใจกับคนที่เต้รักมากที่สุกเค้า อึก สอง อึกคนจะหักหลังเต้ได้ อึก เค้าสองคน อึก เห็นเต้โงนักรึไงถ้าไม่รักกันแล้วเค้ามาคบกับเต้เพื่ออะไรพี่ซองมิน อึก ฮื่อ อึก แล้วมาบอกกับเต้ทีหลังว่าที่คบกับเต้เพราะเค้าสงสารเต้ อึก เค้าเห็นเต้เป็นตัวอะไรไม่รักกันก็อย่ามาคบกันสิ อึก แล้วคนที่เค้ารักก็ไม่ใช่ใครอื่น อึก เค้ารักเพื่อนเต้เค้าสองคนรักกัน อึก ฮื่อ อึก พี่ได้ยินมั๊ยเค้าสองคนรักกัน เค้าสองคนรักกัน ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ อึก ฮื่อ” โปเต้โผล่กอดซองมินแน่น เพราะไม่อยากให้ซองมินเห็นว่าเค้ากำลังยิ้ม เค้าไม่ได้ร้อไห้ แต่ซองมินกับไม่ได้กอดตอบโปเต้เหมือนครั้งที่แล้วดูเหมือนว่าแผนของเค้าจะสำเร็จแล้ว
“..........................”
“พี่ซองมิน พี่ได้ยินมั๊ยว่าเค้าสองคนทรยศเต้ พี่ได้ยินมั๊ย”
“...........................” ไม่มีเสียงตอบกลับจากซองมิน เพื่อนรักรักกันงั้นหรอ เค้าสองคนทรยศคำว่าเพื่อนหรอ ดงเฮฉันขอโทษ เหมือนกับว่าเรื่องที่โปเต้พยายามพูดนั้นมันไม่ได้เข้าหูซองมินเลยเพราะเค้าคิดว่าเรื่องที่โปเต้เล่ามันนั้นมันเป้ฯเรื่องของตัวเองไปแล้ววองมินกอดดปเต้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่มันไหล่ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ฮึไอ้เต้น้องรักแกทำได้ดีมาก 555+”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::[100%]::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ข้อความจากไร้เตอร์
กรต้องขอโทษอีกครั้งนะฮ่ะที่กรไม่ได้อัพตามที่บอกไว้นะ พอดีกรปั่นไม่ทันจริงๆ
แล้วไอ้ที่เคยบอกว่าจะเอาคืนใครบ้างคนในครึ่งหลังนั้น แฮะๆๆ มันหายไปพร้อมกับการไปเที่ยวแล้วฮ่ะ
กรก็เลยได้คิดใหม่ทำใหม่หมดเลยเอาเป็นว่า กรจะพยายามนึกฉากนั้นให้ออกมาให้ถูกใจทุกคนนะ
แล้วกรจะอัพเอาแบบที่ว่า.................ไม่บอกดีกว่า
เจอกันตอนหน้าฮ่ะ
เม้นๆๆๆๆๆ เยอะๆๆๆๆๆ นะฮ่ะ กรขอร้อง
หลายวันหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของฮยอกแจและงานเลี้ยงตอนรับโปเต้ฮยอกแจกับโปเต้ก็เอาแต่วางแผนแกล้งซองมินอยู่ทุกวันเวลา ส่วนฮันกยองก็ได้แต่นั่งอิจฉาโปเต้ เพราะฮยอกแจเอาแต่ขลุกอยู่กับโปเต้ ถึงเค้าจะรู้ว่าฮยอกแจคิดยังไงกับเค้าก็เถอะ (ดงเฮบอก) ฮยอกแจก็เป็นผู้ชายส่วนโปเต้นะหรอกก็ผู้หญิงดีๆนี้เองแต่นิสัยกับการกระทำมันไม่เหมือนผู้หญิงก็เท่านั้น ( เค้าไม่เรียกว่าทอมหรอเกิง --* )
“พี่ฮันเป็นไรฮ่ะ เห็นหน้าตาไม่ค่อยจะมีฟามสุขเลย” ผมว่าผมพยายามที่จะไม่เจอหน้าโปเต้แล้วนะครับแต่ทำไมยิ่งไม่อยากเจอมันถึงได้อยากเจอล่ะครับ
“ไม่เป็นไรนิ พี่ก็มีฟามสุขดี” ผมตอบกลับไปแต่ผมกลับไม่คิดที่จะหันกลับไปมองคนที่ผมกำลังคุยด้วย ผมไม่ได้โกรธอะไรโปเต้นะครับแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากเจอหน้าโปเต้ ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่าโปเต้ไม่ผิด
“อ่ะโด่พี่ ถึงเต้จะยังเป็นเด็กอยู่นะเต้ก็รู้นะว่าพี่หนะพยายามหลบหน้าเต้หนะ” รู้แล้วยังเข้ามาหาอีก อะไรของแกเนี้ยะฉันไม่อยากเจอก็รู้แล้วยังจะมาอีก
“ใครบอกแก พี่ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย” ผมโกหกทั้งนั้นแหละครับ
“นี่พี่แม้แต่ไอ้ด่างมันยังดูออกเลยนะแล้วเต้เป็นคนทำไมเต้จะดูไม่ออก เต้กับพี่ไก่นะไม่มีไรมากกว่าฟามเป็นพี่น้องกันหรอกนะเชื่อสิ อีกอย่างคนที่วิ่งไปอยู่เส้นชัยในใจพี่ไก่แล้วนะมันพี่ พี่เชื่อเต้สิ” โปเต้มันกำลังปลอบผมอยู่ไช่มั๊ย ทุกคนไม่ต้องงงหรอกนะว่าทำไมผมถึงใช่คำไม่สุภาพนะกับโปเต้นะ ถึงมันจะเป็นผู้หญิงเป็นน้องสาวแต่ผมไม่เคยเห็นเป็นอย่างนั้น ผมคิดว่ามันเป็นผู้ชายเป็นน้องชายคนเล็กของผม
“ไม่รู้สิเพราะฉันยัไม่เคยได้ยิน หรือฮยอกแจทำอะไรมั่นใจเลยว่าเค้าคิดเหมือนกันกับฉัน” ใช่เลยครับผมยังไม่เคยได้ยินฮยอกแจบอกว่ารักว่าชอบผมสักครั้ง ที่ได้ยินมานั้นก็มาจากปากคนอื่นทั้งนั้นผมยังไม่เคยได้ยินจากปากของเจ้าตัวเค้าสักครั้งเลยครับ
“แล้วพี่อยากได้ยินเปล่า” ดูหน้ามันทำตอนนี้สิครับเจ้าเล่ห์กว่าตอนที่ผมทำตั้งหลายเท่าไม่รู้ใครสอนมัน (เต้ก็ดูเวลาที่พี่ทำกับพี่ไก่บ้าง พี่ตัวบ้าทำกับพี่ปลาน้อยบ้างอ่ะแหละ - -* โปเต้)
“อยากฟังอยู่หรอกนะ แต่คนที่จะพูดนะสิเค้าจะพูดไห้ฟังรึเปล่า” ผมนะอยากจะฟังใจแทบขาด แต่คนที่จะพูดให้ฟังนะสิครับเค้าจะพูดรึเปล่าก็ไม่รู้
“สรุปว่าอยากฟัง ใช่มั๊ย” มันพูดเสร็จมันก็ไป อะไรของมันเนี้ยะคืดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ แต่เอ๊ะ......
“เลือด เลือดไรว่ะ รึว่าประจำเดือนไอ้เต้มันว่ะ มิน่าล่ะถึงรีบลุกไปไว้ขนาดนั้น”
“โถ่โว๊ยไอ้เลือดบ้านี้ ทำไมต้องมาออกตอนนี้ด้วยไม่รู้ว่าพี่ฮันจะทันสังเกตรึเปล่าก็ไม่รู้” โปเต้บ่นกับตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เพราะว่าเวลาเลือดออกแบบนี้แม่เค้าชอบให้เค้าทำแบบนี้ “เต้คิดถึงแม่จังเลย เต้ขอโทษนะแม่ที่เต้หนีแม่มาอย่างนี้” พูดไปน้ำตาที่โปเต้พยายามกั้นมันอยู่ทุกๆวันก็ไหลออกมาจากตาเค้าจนได้
วันต่อมา
“อะไรแกเนี้ยะไอ้เต้” ผมไม่รู้นะว่าวันนี้ไอ้เต้มันเป็นบ้าอะไร มันบุกไปถึงห้องผมก่อนที่มันจะลากผมไปอาบน้ำ แล้วก็ลากผมออกมาที่นี้
“พี่อยากฟังสิ่งที่ทำให้พี่มั่นใจในตัวพี่ไก่ไม่ใช่หรอ” รึว่าฮยอกแจอยู่แถวนี้เนี้ยะ
(- - )( - -) ก็ไม่เห็นมีใครนิน่า
“ฮยอกแจอยู่แถวนี้หรอ”
“อื่ม อีกเดี๋ยวก็คงมา นั้นไงมาพอดีเลย พี่รออยู่นี้นะแล้วก็ห้ามหนีไปไหนด้วยจนกว่าจะได้ยินคำนั้น โอเค” แล้วทำไมผมจะต้องหนีด้วยล่ะ พูดอะไรแปลกคนจังก็ผมอยากฟังผมก็ต้องอยู่สิ
“โอเค” แล้วมันก็เดินออกไปหาฮยอกแจ นั้นดอกกุหลาบมันเอามาทำไมแล้วเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“โปเต้แกเรียกฉันออกมาทำไมแต่เช้าเนี้ยะ” ฮยอกแจมาถึงก็โวยทันทีเพราะเวลาเท่านี้ในของแต่ล่ะวันนั้นเค้าคงกำลังนอนฝันหวานอยู่แน่นอน
“พี่ฮยอกเต้มีอะไรจะสารภาพ” โปเต้ยืนก้มหน้าพูด เค้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฮยอกแจ
“เดี๋ยวๆนะ เมื่อกี่ฉันหูฝาดรึเปล่าเนี้ยะ ฉันได้ยินแก้เรียกชื่อฉัเนี้ยะไอ้เต้” ฮยอกแจถึงกับตกใจที่อยู่ๆรุนน้องที่ไม่เคยที่จะยอมเรียกชื่อเค้า แต่วันนี้กับเรียกชื่อเค้าแล้วยังพูดดีๆกับเค้าอีก เค้ารู้สึกว่าวันนี้มันมีอะไรแปลกๆ
“ไม่ฝาดหรอกเต้เรียกชื่อพี่จริงๆ”
“โอ้แม่เจ้า วันนี้แกน่ากลัวมาไอ้เต้แกอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้มั๊ย ขนรุกยังไงไม่รู้ บรื่อ....” ฮยอกแจเอามือขึ้นมาลูบแขนตัวเองเพื่อไม่ให้มันตั้ง
“พี่ฮยอกแจฉันจริงจังนะเนี้ยะ พี่ไม่เข้าใจใช่มั๊ยว่าทำไมฉันถึงชอบแกล้งพี่อย่างนั้นอย่างนี้ พี่ฮยอกแจที่ฉันชอบแกล้งพี่นะก็เพราะ เพราะฉันชอบพี่!” โปเต้ตะโกนออกไปในที่สุด แต่กลับคนที่ได้ฟังนั้น.....
“555+ ไอ้เต้คราวนี้แกจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ 555+ แกเนี้ยะนะชอบฉัน 55+”
“.............”
“เฮ้ มะ ไม่ใช่ไมไอ้เต้ กะ แกล้อฉันเล่นใช่มั๊ย”
“ฉันชอบพี่จริงๆนะ พี่ฮยอกแจ” โปเต้โผเข้ากอดฮยอกแจไว้แน่เพื่อยินยันว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันคือความจริง
“ปะ โปเต้เธอก็รู้นิว่าพี่ พี่...”
“พี่จะปฏิเสธฉันใช้มั๊ย รึว่าพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่มั๊ย ใช่มั๊ยพี่” โปเต้ยิ่งกอดฮยอกแจแน่มากขึ้น จนฮยอกแจรับรู้ได้ว่าตอนนี้โปเต้กำลังร้องไห้
“พี่ขอโทษ โปเต้พี่ขอโทษ” ฮยอกแจกอดโปเต้เป็นกลับ ตอนนี้ฮยอกแจรู้สึกผิดแล้วก็เสียใจมากเพราะเค้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนที่ชอบแกล้งชอบใส่ร้ายเค้ามาตลอดนั้นจะแอบชอบเค้า
"พี่บอกเต้มาเดี๋ยวนี้นะว่าคนคนนั้นเป็นใคร เต้รู้จักเค้ามั๊ย แล้วเค้านิสัยเป็นยังไงเค้าดีกลับพี่มากแค่ไหน แล้วเค้าจะรักพี่ได้มากกว่าที่เต้รักมั๊ย พี่บอกเต้มาเดี๋ยวนี้นะ” โปเต้จับตัวฮยอกแจเขย่าอย่างรุนแรง เพราะเค้าอยากรู้จริงๆว่าคนที่ฮยอกแจรักนั้นเค้าจะรัก
ฮยอกแจรึเปล่า เค้าจะรักฮยอกแจได้มากอย่างที่เค้ารักรึเปล่า
“ดีสิ เค้านิสัยดีมากแล้วเค้าก็ดีกับพี่มาก แล้วพี่ก็เชื่อนะว่าเค้าจะดูแลพี่ได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว แต่พี่ว่าตอนนี้พี่คงตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอนะแหละ เพราะพี่ว่าพี่คงจะแอบชอบเค้าข้างเดียวเหมือนกัน”
“พี่พอจะบอกฉันได้มั๊ยว่าคนคนนั้นเป็นใคร”
“เออ คือ.......”
“ใคร บอกฉันมานะว่าคนคนนั้นเป็นใคร”
“เออ คือ......”
“เออ คือ เออ คืออยู่นั้นแหละแล้วฉันจะรู้มั๊ยล่ะว่าเค้าเป็นใคร”
“พี่ฮันกยอง เธอได้ยินมั๊ยว่าฉันชอบพี่ฮัน”
“ได้ยิน พี่ได้ยินแล้ว”
“พะ พี่ฮัน”
ความคิดเห็น