คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : The feeling : 8 [100%]
THE
………….นายพูกได้แล้ว ………………..
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
หลังจากที่ดงเฮเดินจากไปนั้นคิบอมก็พยายามตามหาซองมินเพราะเค้าจำได้ว่าก่อนที่จะออกจากที่พักมานั้นพยา
กรอากาศบอกว่าวันนี้พายุเข้าเค้าจึงต้องงเร่งตามหาซองมินให้เจอก่อนที่พายุจะเข้าแต่ตามหายังไงก็ไม่เจอคิบอ
มเลยคิดว่าซองมินอาจจะกับไปรอเค้าที่ที่พักแล้ว แต่พอเดนมาได้สักพักเค้าก็เจอเข้ากับคนที่เค้าทำร้ายจิตใจมา
ตลอดแต่ดูจากข้างหลังแล้วคนคนนั้นเหมือนจะกำลังร้องไห้อยู่เค้ารู้ดีถึงสาเหตูที่คนคนนั้นต้องร้องไห้ คิบอมยืน
หลบมุมแอบอยู่ด้านหลังไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันทำไมเค้าถึงไม่เดินผ่านคนคนนั้นไปเลยยืนอยู่ได้สักพักฝนก็
ตกลงมาแต่ดูท่าคนคนนั้นจะไม่คิดที่จะหลบมันเลยแม้แต่น้อยทั้งที่คนอื่นพากันวิ่งหลบกันให้วุ่นแต่คนคนนั้นก็ยัง
คงนั่งอยู่ที่เดิม และแล้วสิ่งที่คิบอมไม่คาดคิดก็เกิดเมื่อคนคนนั้นหมดสติอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกอย่างแรง
“ดงเฮ ลี ดงเฮฝืนสิ นายฝืนสิ บ้าเอ้ย!” เมื่อเห็นอย่างนั้นคิบอมจึงรีบวิ่งเข้าหาร่างบางทั้งทัน คิบอมซ้อนร่างบาง
ขึ้นมาในอ้อมกอดแล้วพาร่างนั้นไปหาที่หลบฝน “รู้ว่าตัวเองยังไม่หาดีก็ยังจะไปนั่งตากฝนอีกนายนี้มันไม่เปลี่ยน
เลยจริงๆนะ ลี ดงเฮ” ตลอดทางทางคิบอมก็เอาแต่พูดให้ร่างบางทั้งที่ก็รู้ว่าถึงจะพุดยังไงร่างบางก็คงไม่ได้ยินเค้า
หรอกยามนี้ รึว่าตั้งใจที่จะพูดไม่ให้ร่างบางได้ยินกันนะ
“ป้าครับที่นี้ยังมีห้องว่างอยู่มั๊ยครับ” คิบอมพาร่างบางในอ้อมกอดเข้ามาพักในโรงแรมใกล้ๆเพื่อปฐมพยาบาลร่าง
บางก่อนเพราะถ้าให้ร่างบางอยู่ในชุดนี้มันคงจะไม่เป็นผลดีต่อร่างบางเป็นแน่
“มีจ๊ะมีพ่อหนุ่มนี่โชคดีจริงๆเลยนะจ๊ะพอดีมันเหลืออยู่ห้องเดี๋ยวพอดีเลย” หญิงวัยกลางคนที่เป็นคนดูแลที่นี้พุด
ขึ้น “วันนี้มีพายุเข้าใหญ่เลยทำให้นักท่องเที่ยวกับที่พักไม่ได้เลยมาพักที่นี้ทำให้ห้องมันเติมหมดแต่ยังดีนะที่มันยัง
เหลืออยู่ห้องหนึ่งพอดี ว่าแต่แม่หนูคนนี้ไม่สบายหรอจ๊ะ”
“ครับป้า ขอบคุณมากนะครับป้า อ๋อป้าครับผมขอเสื้อผ้า 2 ชุด แล้วก็กระมังกับผ้าผืนหนึ่งนะครับ” คิบอมพุดขึ้น
ก่อนที่ป้เจ้าของโรงแรมจะพูดขึ้น
“พ่อหนุ่มป้ามีแต่เสื้อผ้าป้ากับสามีเท่านั้นนะพ่อหนุ่มจะใส่ได้หรอ”
“ยังไงก็เอามาเถอะครับป้า แล้วก้อย่างด่วนเลยนะครับป้า” ว่าแล้วคิบอมก็อุ้มดงเฮเข้าไปวางบนเตียงที่ตั้งตะ
ง่านอยู่กลางห้องแคบๆของโรงแรม ที่นี้ไม่น่าจะต้องเรียกว่าโรงแรมเลยเพราะบ้านของคนรับใช้คิบอมยังใหญ่กว่า
นี้นี้เลยด้วยซ้ำ
“ป้าครับที่นี้ยังมีห้องพักเหลืออยู่รึเปล่าครับ”
“ไม่มีแล้วล่ะพ่อหนุ่มพอดีเมื่อกี่เพิ่งจะมีคนมาพักห้องสุดท้ายเอง พ่อหนุ่มรองเดินไปอีกสักห้าร้อยเมตรนะป้าว่าที่
นั้นคงจะยังมีที่พักเหลืออยู่นะป้าขอตัวก่อนนะจ๊ะป้าต้องรีบเอาเสื้อป้าไปให้แขกนะพอดีแฟนเค้าไม่สบายป้าไปนะ
จ๊ะ”
“เป็นเพราะนายคนเดียวเลยไอ้กระต่ายบ้า”
“เป็นเพราะนายนะแหละไอ้หมาป่าถ้านายไม่มั่วแต่มาทะเลาะกับฉันนะปานนี้นะเราก็ได้พักที่นี้แล้วเพราะเมื่อกี่ป้า
เค้าบอกว่ามีคนมาพักก่อนหน้าเราแค่แปบเดี๋ยวเอง”
“ตกลงว่าฉันผิดเนี้ยะนะ แล้วทำไมไม่กลับเองล่ะเป็นเพราะนายคนเดี๋ยวเลยไม่รู้ว่าปานนี้ดงเฮจะเป็นยังไงบ้างถ้า
นายไม่มาตามติดฉันนะปานนี้ฉันคงจะตามหาดงเฮเจอไปแล้วล่ะ”
“ก็ ก็ ก็ฉันไม่รู้จะทางกลับที่พักนี้น่า”
“ฉันไม่อยากที่จะไม่มีที่ซุกหัวนอนวันนี้นะจะไปไมหาที่พักนะ ชวนทะเลาะอยู่ได้”
“ไปกันเลย Go! Go!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ประตูไม่ได้ล็อกครับป้า”
“นี้จ๊ะของที่พ่อหนุ่มขอ ป้าไม่กวนแล้วนะดุแลแฟนให้ดีๆล่ะพ่อหนุ่มถ้าอยากได้อะไรอีกก็บอกป้าได้นะ”
“คยูนายอยู่ไหน อึก นายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้สิ อึก นายอยู่ไหน” ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่พูดขึ้น จึงทำให้
หญิงวัยกลางคนที่กำลังจะหันหลังเดินออกไปหันกลับมาให้ความสนใจกับเสียงของร่างบาง
“ป้าว่าท่าทางแฟนของพ่อหนุ่มเนี่ยจะไข้สูงแน่ๆเลยเพราะถึงขั้นเพ้อเรียกชื่อพ่อหนุ่มอย่างเนี่ย”
“ไม่ใช่ชื่อผมหรอกครับป้า” ร่างสูงตอบพลางหันกลับไปมองคนที่กำลังนอนอยู่
“ไม่ใช่ชื่อพ่อหนุ่มแล้วจะเป็นชื่อใครล่ะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนเดินกลับมายังเตียงนอนของร่างบางอีกครั้ง
“มันเป็นชื่อของเพื่อนเค้านะครับป้าไม่มีอะไรหรอกครับ” ร่างสูงยิ้มให้ครับหญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งลงข้างๆเค้า
“ป้าก็ไม้ได้ที่จะทำให้พ่อหนุ่มกับแฟนต้องผิดใจกันหรอกนะ ป้าแค่อยากจะเตือนพ่อหนุ่มนะ คือถ้าเกิดว่าแฟนเรา
เค้าอยู่กับแบบเนี่ย แต่เวลานอนหรือไม่สบายขึ้นมาแล้วจะเพ้อถึงชื่อเพื่อนนะมันไม่มีหรอกนะเพราะจิตใต้สำนึก
ของคนเรานะมันมักจะอยู่กับสิ่งที่สำคัญกับชีวิตของเราเท่านั้น ป้าไม่ได้จะว่าแฟนพ่อหนุ่มเค้านอกใจพ่อหนุ่มหรอก
นะแต่ป้าขอเตือนไว้อย่างหนึ่งนะ ระวังเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะ ถึงป้าจะไม่เคยโดนเพื่อนหักหลังนะแต่ป้าก็
พอจะรู้ว่ามันนะเจ็บ และความเจ็บนี้นะคนที่เจ็บนะอาจจะจำมันไปจนวันตาย เพราะซะนั้นป้าว่าพ่อหนุ่มนะ
คราวจะดูแลเค้าให้ดีๆเค้าจะได้รักเราคนเดียวยังไงล่ะจ๊ะ อ่าป้าพูดมากอีกแล้วดูดิเลยทำให้พ่อหนุ่มไม่ได้พักผ่อน
ว่าแต่ว่าอย่าลืมเรื่องที่ป้าเตือนล่ะ ป้าไปแหละ” หลังจากที่หญิงวัยกลางคนได้เดินออกไปจากห้องแล้วร่างสูงก็
จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับร่างบางก่อนที่จะมานั่งลงข้างๆร่างบาง
“ผมคงไม่มีสิทธิ์ดูแลเค้าแล้วล่ะครับ”
“แว๊กกกกกกกกกกก คิบอมนายมานอนตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย” ภาพแรกหลังจากที่ดงเฮตื่นขึ้นมานั้นเค้าเห็นใบหน้า
ของคนที่เค้ารักที่สุดมันอยู่ห่างจากหน้าเค้าไม่กี่เซนเท่านั้นเองแต่เค้าก็คิดว่าเค้าคงฝันไปเพราะไม่มีวันที่เค้าจะได้
นอนในอ้อมแขนของคนคนนี้อีก แต่เค้าว่าเค้าคิดผิดเพราะคนที่นอนกอดเค้าอยู่นั้นเค้าจับต้องได้เค้าหยิกตัวเองดู
แล้วเค้าก็เจ็บ และแน่นอนว่านี้เค้าไม่ได้ฝันไปแน่นอน
“อะไรของนายเนี่ยคนจะนอน” ไม่ว่าเปล่าคิบอมยังดึงร่างของดงเฮลงไปกอดเหมือนเดิม
“ปล่อยฉันนะโว๊ย แนไม่ใช่ซองมินนี่ของนายนะ ฉัน ลี ดงเฮนะ ไม่ใช่ซองมินนี่” ร่างบางยังคงโวยวายต่อไป
ทำไมต้องทำแบบนี่ด้วยนะคิบอม เลิกแล้วก็เลิกสิ
“.....................”
“ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อย ปล่อย ปล่อย ปล่อย” ดงเฮทั้งทุบทั้งตีแต่ก็ยังไม่เป็นผล
ตุบ
“โอ๊ย!!!”
“สมน้ำหน้า” ดงเฮว่าก่อนจะกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็วไว
“อะไรของนายเนี่ยดงเฮ” คิบอมเมื่อลุกขึ้นได้ก็มองไปยังคนที่อยู่ตรงข้ามับเค้าอย่างงง
“ก็นายนะมานอนกอดฉันทำมั๊ย”
“เดี๋ยวนะดงเฮเมื่อกี่นายพุดกับฉัน นะ นายพูดได้แล้ว”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง นายมานอนกอดฉันได้ยังไงแล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง แล้วยังจะชุดบ้าๆนี้อีกมันมาอยู่บนตัว
ฉันได้ยังไงแล้วชุดฉันไปไหน ตอบฉันมาสิตอบมา”
“โอเคตอบแล้ว ตอบแล้ว ที่ฉันต้องนอนกอดนายนั้นเพราะเมื่อคืนนี้นายเป็นไข้สูงมาก แล้วที่นายมาอยู่ที่นี้เพราะ
ฉันพามาแล้วส่วนชุดนี้ฉันเป็นคนเปลี่ยนมันเองส่วนชุดนายตากอยู่ในห้องน้ำพอใจยัง”
“ละ แล้วทำไมนายต้องเป้ฯคนเปลี่ยนให้ฉันด้วย”
“แล้วนายจะอายทำมั๊ย เห็นมากว่านี้ฉันก็เห็นมาแล้ว”
“นะ นายโอ๊ย ฉันจะกลับแล้ว” ว่าแล้วดงเฮก็เตรียมจะเดินออกไปถ้าไม่ติดที่คิบอมเรียกซะก่อน
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรอีก” ดงเฮหันกลับมาตะหวาดอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้ชุดนั้นนะ นายจะไม่เปลี่ยนหน่อยหรอ” ดงเฮก้มมองดูชุดที่ตัวเองใส่ก่อนที่จะหันไปแจกค้อนให้คิบอมก้อนใหญ่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ขอบคุณมานะครับป้า” คิบอมก้มหัวให้กับหญิงวัยกลางคนเป็นการสื่อว่าขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อหนุ่ม ไว้วันหลังพาแฟนมาพักที่นี้อีกนะ”
“ครับป้า”
“นี้คิบอมเมื่อกี่ที่นายพุดกับป้าเค้านะ ใครแฟนนาย” ดงเฮถามคิบอมหลังจากที่เดินออกมาจากที่ที่พวกเค้าพักเมื่อคืน
“แล้วฉันมากับใครล่ะ ฉันว่าตั้งแต่นายสลบไปเมื่อวานแล้วตื่นขึ้นมาเนี่ยเมื่อคนล่ะคนเลยเนอะ” คิบอม หยุดเดิน
แล้วหันกลับไปมองหน้าคนที่เดินตามหลังมา
“อะ อะ อะไรเหล่าฉันก็เป็นของฉันแบบเนี่ย นะ นะ นายไม่เคยเห็นมันก็เท่านั้นเอง” นี้แค่นี้นายก็รู้หรอว่าฉันไม่ใช่
คนเดิม แต่ก็ดีเพราะต่อไปนี้ ลี ดงเฮจะเป็นคนใหม่แล้วเพราะการที่พูดได้อีกครั้งนั้นก็หมายถึงพระเจ้าได้ให้ผม
เกิดใหม่และก็เป็นคนใหม่ จะไม่มีดงเฮคนที่อยู่กับความหลังที่เลวร้ายนั้นอีกแล้ว
“เหรอ คงจะเป็นอย่างนั้นและมั้ง” คิบอมว่าก่อนจะเดินต่อไป
“ฉันรว่าเราแยกกันตรงนี้แหละ เดี๋ยวถ้าคยูมาเจอเค้าจะเข้าใจฉันผิด ฉันไปนะ”
“นายจะปิดกั้นมันได้นานสักแค่ไหนกัน ลี ดงเฮ”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::[100%]:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ข้อความจากไร้เตอร์
ไร้เตอร์ว่าถ้าเอาตามเนื้อเรื่องเดิมที่ไร้เตอร์คิดไว้นะ คงอีกนานกว่าอาหมวยเล็กเค้าจะพูดได้ก็เลยเปลี่ยนเนื้อเรื่องซะเลย ไร้เตอร์เป็นคนแต่เองยังรู้สึกว่าการที่หมวยพูดไม่ได้เนี่ยมันไม่มัน แต่ต่อไปนี้หมวยของเราพุดได้แล้วนะค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้อาหมวยแล้วก็อย่าลืมเป็นกำลังใจให้กรด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น