คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::INTRO ::
:: INTRO ::
คริสตศักราช 1800
“แทมิน ! ลูกก็รู้ว่าพ่อไม่ได้อยู่ได้กับลูกตลอดไป เพราะฉะนั้นเจ้าอย่าดื้อกับพ่อได้มั้ยแทมิน?”
“แต่ ข้าไม่ต้องการนิ ท่านพ่อ.... อะไรก็ได้แต่ท่านพ่อก็รู้ว่าข้ามีคนที่รักแล้ว แต่ท่านก็ยังบังคับให้ข้าแต่งงานกับชายอื่นที่ใจข้ามิได้รัก”
“คน พรรค์นั้น มันมีไรให้เจ้ารักนักหนา ! ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกสักนิด ไม่มี แต่แทมิน อย่างไรเสีย เจ้าก็ต้องแต่งงานกับ คนที่เหมาะสมกับเจ้า !”
ผมเพิ่งรู้นะว่า การจะรักใครสักคน เราใช้คำว่า 'เหมาะสม' มากกว่า 'ความรัก'
ผมเพิ่งรู้นะ การจะรักใครสักคนมันลำบากขนาดนี้
ท่านแม่เคยบอกว่า ถ้าการจะรักใครให้เลือกที่ ความรู้สึก
อย่าได้ตัดสินใจ ถ้าหากมันเกิดขึ้นเพราะความเหมาะสม
เหมือนที่ ท่าน ต้องจากข้า เพราะ ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจคนนั้น
คนที่ได้ชื่อ ว่า 'พ่อ'
“แล้วคนที่เหมาะสมกับข้านั้นคือใครล่ะท่านพ่อ?”
“องค์ ชาย จงฮยอนลูกชาย ของกษัตริย์ทางแคว้นเหนือ ไม่ว่าจะการศึกษา ชาติตระกูล หรือ ชื่อเสียง รับรองลูกไม่มีวันเสียใจ ถ้าลูกได้เขาเป็นคู่ครอง ถือว่าลูกตกลงแล้วไม่ขัดพ่อ พ่อจะไปบอกทางเหนือให้ ” วาจาสุดท้ายของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินจากร่างตรงหน้า ไป
ขอเพียงแค่ข้าได้รักกับ 'เขา' เท่านั้น ชีวิตข้าก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
พี่มินโฮ
ภาย หลังจากวันนั้นไม่กี่วัน ข่าวที่ว่า องค์ชายแทมิน แห่งแคว้นทางใต้ กับองค์ชายจงฮยอน แห่งแคว้นทางเหนือ จะอภิเษกสมรสกันนั้น ได้ถูกเผยแพร่ไปอย่างรวดเร็วทางผู้ใหญ่ของทางสองทางต่างเห็นด้วยที่จะให้ อาณาจักรทั้งสอง รวมเข้าด้วยกัน พระราชพิธีจะถูกจัดขึ้น ใน เดือนหน้า
ก๊อกๆ !
เสียง เคาะประตูดังขึ้น แต่ร่างบางภายในห้องไม่มีวี่แววจะลุกขึ้นไปเปิดเลยสักนิด ร่างเล็กนั้น มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย มองฝูงนกที่ต่างบินไปบินมาอย่างอิสระ มองกลุ่มผู้คนทั้งหลายที่ใช้ชีวิตในโลกของตัวเองอย่างมีอิสระ
ถ้าข้าสามารถมีอิสระที่จะไปไหนมาไหนเหมือนเจ้าพวกนกกลุ่มนั้นก็ดี ชีวิตข้าจะได้ไม่เป็นเยี่ยงนี้
“องค์ ชายครับ กระผม มินโฮเองนะครับ ช่วยเปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยได้มั้ย” เมื่อร่างบางภายในห้องได้ยินเสียงบุคคลที่เขาอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ ก็รีบลนลานไปเปิดประตูทันที
แอ๊ดด
“พี่ มินโฮ !!” เมื่อร่างบางเปิดประตูออกมาก็พบกับชาย”ผู้เป็นที่รัก”ของตัวเองอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กนั้นตรงไปกอดร่างสูงตรงหน้าของตัวเองด้วยความใคร่คิดถึง
“องค์ ชายกระผมเกรงว่า จะไม่เหมาะสม...”ร่างสูงค่อยๆผลักร่างบางตรงหน้าออก พร้อมกับคำพูดที่ชวนให้คนฟังรู้สึกถึง”ความห่างเหิน” กับสายตาที่ไม่ใช่คนเดิมที่ร่างบางรู้จัก
“พี่ มินโฮ เป็นอะไรไป ? แทมินคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย ตอนนี้แทมินไม่รู้จะทำเยี่ยงไรแล้ว พี่มินโฮอย่าทิ้งแทมินไปไหนนะ..” ร่างสูงนั้นสงสารร่างตรงหน้าจับใจ แต่ให้เอายังไงได้ ในเมื่อ พวกเขา 'ต่างกันเกินไป' เขานั้นเป็นเพียงลูกของทหารในวังคนนึง ริอาจจะไปรักใคร่กับ บุตรชายคนเดียวของกษัตริย์
“กระผม ไม่ได้เป็นไรครับองค์ชาย ที่ผมมาในวันนี้ผมจะมาลา...” ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาทั้งสองนั้นต่าง ห่างไกลกันเกินไป ดีแต่จะทำให้ร่างบางตรงนี้มีแต่ตกต่ำ
“พี่มินโฮจะไปไหน !! ..ละ..และทำไมพี่ไม่เรียกข้าว่าแทมินเยี่ยงเดิม?”
“กระผม มิกล้าถือสูงขนาดเรียกองค์ชายแบบนั้นหรอกครับ ขอประทานอภัยที่กระผมเพิ่งมาบอก คือว่า ท่านพ่อของท่านมีรับสั่งให้ข้าออกจากภายในตัววังครับ” ส่วนเหตุผลเจ้าตัวเลือกที่จะไม่บอก มิเช่นนั้น มีหวังร่างบางตรงหน้าต้องไปทะเลาะกับพระบิดาของตัวเองอีก ซึ่งเขาไม่ต้องการเช่นนั้น
“ออก ออกไปไหน !! ไม่แทมินไม่ให้พี่ไปไหนนะ พี่ไม่รักแทมินแล้วรึ?”
“กระผม ไม่เคยคิดอะไรกับองค์ชายเยี่ยงนั้นหรอกครับ..ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” เมื่อร่างสูงพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้ร่างบางช็อคกับเรื่องทั้งหมด แสดงว่าทุกอย่างนั้นเขาคิดไปคนเดียวสินะ คิดว่าร่างสูงเมื่อกี่จะมีใจให้กับเขา...
“พี่ขอโทษนะ แทมิน..”
ร่างสูงเดินไปในห้องโถงใหญ่ที่มีบุคคลคนนึงนั่งอยู่ก่อนแล้ว บุคคลที่เป็นคนสั่งให้ร่างสูงทำทุกอย่างตามที่บอก
“ผมทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่างแล้วครับ”
“ดี มาก เจ้าก็รู้ว่าลูกชายข้านั้นอนาคตยังอีกยาวไกล ถ้าให้ไปตกลงปรองดองกับเจ้า ชีวิตของลูกชายข้าจะตกต่ำเยี่ยงไร เจ้าก็รู้ตัวใช่มั้ย?”
“ครับผมทราบดี........”
“ดีมาก ข้าปล่อยตัวพ่อแม่ของเจ้าไปแล้วเรียบร้อย ไสหัวออกไปได้แล้ว !”
“ไม่~~ ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้... ข้าจะไปตามพี่มินโฮกลับมา ข้าบอกให้ปล่อยอย่างไรเล่า!” ร่างเล็กใช้กำลังทั้งหมดที่มี ต่อต้านการกุมตัวขององครักษ์ แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านอีกฝ่ายแม้แต่อย่างไร
“องค์ ชาย ข้าน้อยขอประทานอภัย.. แต่ข้าน้อยจะปล่อยตัวองค์ชายไม่มิได้ขอรับ” องครักษ์ประจำตัวของแทมินได้เอ่ยออกมา “ข้าน้อยปล่อยตัวท่านไปไม่ได้จริงๆ มันเป็นพระกระแสรับสั่งจากพระบิดาของท่าน” ร่างเล็กยังคงดิ้นพลาดต่อไป แม้จะมีกำลังเพียงน้อยนิด
“ก็ ได้ๆ ข้ายอมแล้ว ข้าจะไม่หนี ปล่อยข้า!” องครักษ์ร่างใหญ่ได้ปล่อยให้ร่างเล็กได้หลุดจากพันธนาการ ร่างใหญ่โค้งขออภัยต่อร่างเล็ก แล้วจากไป
“ฮึก ฮึก .. ถ้าข้าไม่มีพี่มินโฮแล้ว แล้วข้าจะอยู่ไปเพื่ออะไร ข้าขอตายเสียดีกว่า” ทันใดนั้น ร่างเล็กได้เหลือบไปเห็นกริชเพชรที่ทอประแสงอยู่ข้างโต๊ะโบราณ
“พอ กันที ชาตินี้ข้ารักใครไม่ได้อีกแล้ว..... ถ้าไม่มีคนที่ข้ารัก แล้วข้าจะอยู่ทำไม ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน ชาติใด ภพใด ข้าขอให้เราเกิดมาเป็นคู่รักกันอีก .. ข้าขอสาบานต่อกริชเพชรนี้ เจ้าจงเป็นพยานแก่ข้าด้วยเถิด”
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก
“แทมิน.. แทมิ๊นนนน~”
ฉึ่ก!
“ไม่~ แทมิน เจ้าจะตายตอนนี้ไม่ได้ ข้ารักเจ้า เจ้าต้องอยู่อภิเษกกับข้า ไม่นะ เจ้าอย่าทิ้งข้าไป ” สายเกินไปเสียแล้ว พระคู่หมั่นของแทมิน เขามาช้าเกินไป
“เฮือก!” สิ้นเสียงลมหายใจสุดท้ายของร่างเล็ก กริชเพชรอันแหลมคมได้ปักเข้าสู่หัวใจของร่างเล็กไปเสียแล้ว
จงฮยอน พระคู่หมั้นจากแคว้นทางเหนือ ได้ประคองร่างเล็กไว้ เขาได้แต่ร่ำไห้ ราวกับคนเสียสติ
หลัง จากนั้น เหตุการณ์โศกนาตกรรมก็ได้แพร่กระจายไปยังทุกแคว้น ทำให้แคว้นทางเหนือเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง เพราะต้นเหตุมาจากลูกของเจ้าเมืองแคว้นใต้ ปฏิเสธพิธีอภิเษก จงฮยอนได้แต่อาฆาตรแค้นต่อความรักของมินโฮ และแทมิน แล้วเขาได้สาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไว้ว่า
“หาก ภพหน้ามีจริง.. ข้าขอขัดขวางไม่ให้แทมินคนรักของข้า ได้เสพสุขอยู่กับคนชั้นต่ำอย่างมัน ไอ่มินโฮ! ฟ้าดินจงเป็นพยานต่อข้าด้วยเถิด!”
เปรี๊ยง~
..............................................................................................
แค่บทนำก็แต่งไปแล้ว2คน ฮ่าๆ ไรเตอร์ขยันกันมากเลยเนอะ =^=
ความคิดเห็น