ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : shot 5
\"ไอ้บ้าปล่อยช้าน~~~~~ไม่เอาน๊า ฮึก ฮึกฮือๆๆๆ\"ผมเริ่มที่จะร้องไห้ออกมาเรหยุดที่จะถอดเสิ้อผ้าผมทันทีตอนแรกผมนึกว่าเรจะไม่ทำไรผมแล้วแต่เค้ากลับเลื่อนหน้าขึ้นมาแล้วจูบซับนำตาให้กับผมทำเอาผมหน้าแดงในทันที หลังจากเรจูบซับนำตาให้ผมแล้วเค้าก็กระซิบที่หูของผมอย่างแผ่วเบาว่า
\"ไม่เป็นไรชั้นจะทำให้นายไม่เจ็บนะ\"ผมเริ่มหวาดกลัว แล้วผมก็คิดขึ้นมาได้ทันที
\"เฮ้ เรนายรักชั้นหรือเปล่า\"เรมองหน้าผมแล้วจ้องตาผมทำเอาผมไม่กล้าที่จะสบตาเรเลยผมพยายามเบือ่นหน้าหนี
\"รักสิ รักมานานแล้ว นายละนีรักชั้นหรือเปล่า\"ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลยใจนึงผมสับสนว่าผมรักเรหรือเปล่าแต่อีกใจนึงกลับบอกว่าผมรักเร ผมจึงได้แต่หน้าแดง ผมเห็นเรยิ้มให้ผม
\"นายก็รักชั้นใช่มั้ยชั้นสัมผัสได้จากแววตาของนาย\"ไอ้เจ้าบ้านายเป้นหมอดูหรือไงวะที่จะรู้ว่าใครมีใจให้แต่ก้ว่าเถอะก็มันสับสนนี่นาจะให้ทำไงได้ผมจึงตอบเรออกไปด้วยนำเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจซักเท่าไหร่
\"เอ่อ เร ดูเหมือนว่าชั้นยังสับสนอยู่น่ะเอาไว้จะให้คำตอบนายก็แล้วกันนะ ตอนนี้นายปลอ่ยชั้นก่อนได้ป่ะ\"ผมอ้อนวอนด้วยสายตาที่มั่นใจว่าผมจะทำให้เรใจอ่อนได้ แล้วก็เป้นจิงดังที่ผมคาดการณ์เอาไว้เรใจอ่อนจิงๆด้วย
\"เอ่อก็ได้แต่ว่านะ นี ชั้นให้นายคิดได้ถึงวันพุ่งนี้เท่านั้นนะตอนไปออกเดทกับชั้นไง\"เรพูดแล้วยิ้มเหมือนคนที่จะได้ชัยชนะทำเอาผมใจเต้นเพราะผมไม่เคยเห้นหน้าเรที่เอาจิงเอาจังอย่างนี้มาก่อน
\"เอ่อ นายว่าไงนะขออีกที\"ผมไม่อยากเชือ่ว่าเรชวนผมเดท
\"ชั้นบอกว่าชั้นจะพานายไปออกเดทวันพุ่งนี้\"
\"ว่าแต่ว่านายจะปล่อยชั้นได้ย้งเชือกที่รัดมืออยู่มันเจ็บ\"เงียบทำไปวะเจ้าเร
\"ก็ได้ แต่นายไม่หนีนะ\"เฮ้อ...เหนือ่ย
\"ไม่หนี ok\"
\"งั้นก็ได้แล้วเรามานั่งคุยกัน\"เรพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
\"แต่ชั้นยังไม่ได้รับปากเลยนะว่าชั้นรักนาย\"เรก้มหน้าทันทีเหมือนใจสลด
\"ก็เดี๋ยวไปเดทแล้วค่อยตอบก็ได้ไม่มีปัญหานี่\"ว่าแล้วว่าเจ้านี่ก้มหน้าทำไมคิดคำตอบอยู่น่ะเองเฮ้อ
\"ก้ได้แล้วพุ่งนี้กี่โมงที่ไหนล่ะ\"ผมถามเรในขณะที่ตอนนี้ผมหลุดพ้นจากเชือกที่พันธนาการผมแล้ว
\"8.00 หน้าที่ฮาราจูกุ \"
\"เช้าไปเปล่าเนี่ย\"ผมท้วงขึ้นพร้อมทำหน้าไม่ค่อยอยากจะตืนเช้า
\"ไม่หรอกเดี๋ยวชั้นโทรไปปลุก\"เรพูดเหมือนกับรู้ทันผม
\"ก็ได้แต่ถ้าไม่ตื่นก็ช่วยไม่ได้นะ\"เรทำหน้าเหมือนกับสลดใจอีกครั้งมันทำให้ผมใจอ่อนผมจึงบอกออกไปว่า
\"ก็ได้ ก็ได เดี๋ยวจะพยายามตื่น\"เรยิ้มออกทันทีผมก็นึกโล่งใจเพราะเจ้าเรมันเหมาะกับการยิ้มอย่างเนี้ยแหละ
\"เอาหล่ะเราออกไปจากที่นี่กันเถอะแล้วไปบ้านชั้นกันไปมั้ย\"ผมถามเรเหมือนกับว่าความโกรธมะตะกี้หายไปหมดเรจึงพยักหน้าแล้วรีบพาผมไปจ่ายตังค์แล้วพาผมเดินออกมาจากโฮเต็ล
\"เสียดายตังค์ชะมัด\"แน่ะยังจะมาบ่นอีกผมเลยค้อนตาเขียวใส่เรทันทีเรจึงรีบพูดว่า
\"เปล่าๆๆๆๆไม่มีไร ไม่เสียดายแล้ว\"เรรุกรี้รุกลนทันที
\"แล้วไป\"
\"เกือบได้แล้วเชียว\"ไอ้เจ้านี่ยังไม่เลิกบ่น
\"เกือบไร\"ผมถามด้วยนำเสียงที่มีนำโหเล็กน้อยก็จะไม่ให้โกรธได้ไงถ้าไม่ใช้มุขร้องไห้สงสัยเสร็จเจ้าเรโชคดีที่เจ้านี่แพ้นำตา
\"ไม่มีไร\"แก้ตัวอีกละเจ้านี่
\"อย่าบ่นอีกได้มะเดี๋ยวไม่ให้คำตอบซะเลย\"เรทำหน้าซีดทันทีตลอดทางที่เดินกลับบ้านผมไอ้เจ้าเรไม่พูดหรือบ่นอะไรเลยจิงๆด้วยจิงแล้วน่ะผมรู้คำตอบในใจผมแล้วแต่อยากแกล้งเจ้านี่ซะหน่อยแหมมาทำกับเราได้ต้องเอาคืน
(ไม่ได้มาต่อซะนานยังไงก็เม้นให้เราด้วยน๊า~~~!!!@_@#$%+++++)
\"ไม่เป็นไรชั้นจะทำให้นายไม่เจ็บนะ\"ผมเริ่มหวาดกลัว แล้วผมก็คิดขึ้นมาได้ทันที
\"เฮ้ เรนายรักชั้นหรือเปล่า\"เรมองหน้าผมแล้วจ้องตาผมทำเอาผมไม่กล้าที่จะสบตาเรเลยผมพยายามเบือ่นหน้าหนี
\"รักสิ รักมานานแล้ว นายละนีรักชั้นหรือเปล่า\"ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลยใจนึงผมสับสนว่าผมรักเรหรือเปล่าแต่อีกใจนึงกลับบอกว่าผมรักเร ผมจึงได้แต่หน้าแดง ผมเห็นเรยิ้มให้ผม
\"นายก็รักชั้นใช่มั้ยชั้นสัมผัสได้จากแววตาของนาย\"ไอ้เจ้าบ้านายเป้นหมอดูหรือไงวะที่จะรู้ว่าใครมีใจให้แต่ก้ว่าเถอะก็มันสับสนนี่นาจะให้ทำไงได้ผมจึงตอบเรออกไปด้วยนำเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจซักเท่าไหร่
\"เอ่อ เร ดูเหมือนว่าชั้นยังสับสนอยู่น่ะเอาไว้จะให้คำตอบนายก็แล้วกันนะ ตอนนี้นายปลอ่ยชั้นก่อนได้ป่ะ\"ผมอ้อนวอนด้วยสายตาที่มั่นใจว่าผมจะทำให้เรใจอ่อนได้ แล้วก็เป้นจิงดังที่ผมคาดการณ์เอาไว้เรใจอ่อนจิงๆด้วย
\"เอ่อก็ได้แต่ว่านะ นี ชั้นให้นายคิดได้ถึงวันพุ่งนี้เท่านั้นนะตอนไปออกเดทกับชั้นไง\"เรพูดแล้วยิ้มเหมือนคนที่จะได้ชัยชนะทำเอาผมใจเต้นเพราะผมไม่เคยเห้นหน้าเรที่เอาจิงเอาจังอย่างนี้มาก่อน
\"เอ่อ นายว่าไงนะขออีกที\"ผมไม่อยากเชือ่ว่าเรชวนผมเดท
\"ชั้นบอกว่าชั้นจะพานายไปออกเดทวันพุ่งนี้\"
\"ว่าแต่ว่านายจะปล่อยชั้นได้ย้งเชือกที่รัดมืออยู่มันเจ็บ\"เงียบทำไปวะเจ้าเร
\"ก็ได้ แต่นายไม่หนีนะ\"เฮ้อ...เหนือ่ย
\"ไม่หนี ok\"
\"งั้นก็ได้แล้วเรามานั่งคุยกัน\"เรพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
\"แต่ชั้นยังไม่ได้รับปากเลยนะว่าชั้นรักนาย\"เรก้มหน้าทันทีเหมือนใจสลด
\"ก็เดี๋ยวไปเดทแล้วค่อยตอบก็ได้ไม่มีปัญหานี่\"ว่าแล้วว่าเจ้านี่ก้มหน้าทำไมคิดคำตอบอยู่น่ะเองเฮ้อ
\"ก้ได้แล้วพุ่งนี้กี่โมงที่ไหนล่ะ\"ผมถามเรในขณะที่ตอนนี้ผมหลุดพ้นจากเชือกที่พันธนาการผมแล้ว
\"8.00 หน้าที่ฮาราจูกุ \"
\"เช้าไปเปล่าเนี่ย\"ผมท้วงขึ้นพร้อมทำหน้าไม่ค่อยอยากจะตืนเช้า
\"ไม่หรอกเดี๋ยวชั้นโทรไปปลุก\"เรพูดเหมือนกับรู้ทันผม
\"ก็ได้แต่ถ้าไม่ตื่นก็ช่วยไม่ได้นะ\"เรทำหน้าเหมือนกับสลดใจอีกครั้งมันทำให้ผมใจอ่อนผมจึงบอกออกไปว่า
\"ก็ได้ ก็ได เดี๋ยวจะพยายามตื่น\"เรยิ้มออกทันทีผมก็นึกโล่งใจเพราะเจ้าเรมันเหมาะกับการยิ้มอย่างเนี้ยแหละ
\"เอาหล่ะเราออกไปจากที่นี่กันเถอะแล้วไปบ้านชั้นกันไปมั้ย\"ผมถามเรเหมือนกับว่าความโกรธมะตะกี้หายไปหมดเรจึงพยักหน้าแล้วรีบพาผมไปจ่ายตังค์แล้วพาผมเดินออกมาจากโฮเต็ล
\"เสียดายตังค์ชะมัด\"แน่ะยังจะมาบ่นอีกผมเลยค้อนตาเขียวใส่เรทันทีเรจึงรีบพูดว่า
\"เปล่าๆๆๆๆไม่มีไร ไม่เสียดายแล้ว\"เรรุกรี้รุกลนทันที
\"แล้วไป\"
\"เกือบได้แล้วเชียว\"ไอ้เจ้านี่ยังไม่เลิกบ่น
\"เกือบไร\"ผมถามด้วยนำเสียงที่มีนำโหเล็กน้อยก็จะไม่ให้โกรธได้ไงถ้าไม่ใช้มุขร้องไห้สงสัยเสร็จเจ้าเรโชคดีที่เจ้านี่แพ้นำตา
\"ไม่มีไร\"แก้ตัวอีกละเจ้านี่
\"อย่าบ่นอีกได้มะเดี๋ยวไม่ให้คำตอบซะเลย\"เรทำหน้าซีดทันทีตลอดทางที่เดินกลับบ้านผมไอ้เจ้าเรไม่พูดหรือบ่นอะไรเลยจิงๆด้วยจิงแล้วน่ะผมรู้คำตอบในใจผมแล้วแต่อยากแกล้งเจ้านี่ซะหน่อยแหมมาทำกับเราได้ต้องเอาคืน
(ไม่ได้มาต่อซะนานยังไงก็เม้นให้เราด้วยน๊า~~~!!!@_@#$%+++++)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น