DMHP V.2 [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : DMHP V.2 [4]

 

  และแล้วก็ถึงวันที่แฮร์รี่ไม่อยากให้ถึงมากที่สุด เค้าหวังว่าเวลาคงจะช่วยทำให้มันถึงวันนี้ให้ช้าลงกว่าทุกวัน แต่โชคชะตาและวันเวลาก็ไม่เข้าข้างเค้าเลยซักนิด วันนี้ แฮร์รี่ต้องตื่นแต่เช้าเพราะ
เดรโกสั่งให้เค้าตื่นก่อน 6 โมงเพราะรถที่บ้านของเดรโกจะมารับตอน 6 โมง ซึ่งแฮร์รี่ไม่ค่อยพอใจกับเดรโกซักเท่าไหร่ มีหน้ามาสั่งนู่นสั่งนี่ สั่งให้ตื่นก่อน 6 โมงคิดว่าจะทำกันได้ที่ไหนกันหล่ะ โธ่เว้ย

  แต่แล้วแฮร์รี่ก็ตื่นขึ้นมาก่อน 6 โมงจนได้ แฮร์รี่ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับขนสัมภาระของตนเองเพื่อที่จะไปในที่ที่นัดกับเดรโกเอาไว้ แต่น้ำหนักของกระเป๋าที่หนักจนเกินไปทำให้ร่างบอบบางของแฮร์รี่ทนรับมันไม่ไหว มันจึงร่วงหล่นลงมาจากมือของแฮร์รี่ แต่ดีที่มันไม่โดน แต่ก็ทำเอารอน เนวิล เซมัส และดีนตื่นขึ้นมาจนได้ อุตส่าห์ทำให้เงียบที่สุดแล้วนะ

  “แฮร์รี่เป็นอะไรหรือเปล่า”นั่นเป็นคำถามแรกที่ทั้งสี่คนเอ่ยถามแฮร์รี่อย่างเป็นห่วง ซึ่งรอนเป็นคนแรกที่รีบวิ่งมาดูอาการของแฮร์รี่ แล้วตามด้วยเนวิล เซมัส และดีน

    “ไม่เป็นอะไรหรอกแค่กระเป๋ามันหนักไปน่ะ”ทุกคนต่างคิดว่ามันก็คงจะอย่างนั้น คิดดูร่างบอบบางของแฮร์รี่จะรับน้ำหนักพวกนี้ได้อย่างนั้นหรอ รอนไม่พูดอะไรเพียงแต่ยกกระเป๋าใบโตของ
แฮร์รี่แล้วเดินนำหน้าแฮร์รี่ไป แฮร์รี่ยิ้มทันที ที่มีคนมาช่วย รอนเดินออกมาด้วยความโกรธ จนแฮร์รี่ต้องถามเพราะเห็นว่ารอนเงียบผิดปกติ จะว่าง่วงนอนก็ไม่น่าใช่ คนง่วงนอนไม่น่าเดินจ้ำเอาจ้ำเอาแบบนี้

     “รอนนายโกรธอะไรชั้นหรือเปล่า”รอนไม่ตอบแต่หยุดเดินก่อนที่จะหันมาหาแฮร์รี่ด้วยแววตาโกรธเคือง

    “นายจะไปบ้านเจ้านั่นแต่ไม่เอ่ยลาชั้นซักคำเนี่ยนะ ปิดภาคฤดูร้อนแท้ๆรู้ทั้งรู้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันซักพัก แถมจดหมายชั้นก็ส่งหานายไม่ได้ แล้วยังคิดจะไปเงียบๆอีกนายคิดอะไรของนายกันแน่ หาแฮร์รี่” แฮร์รี่ยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของรอนทันทีก่อนที่จะรีบแก้ต่างให้ตัวเอง ซึ่งคำแก้ต่างมันก็คือความจริง

   “ก็ชั้นเห็นว่านายนอนอยู่ เลยไม่อยากปลุกนายแล้วอีกอย่างถ้านายเห็นคำบอกลาของชั้นที่ติดอยู่ที่เสื้อของนาย นายก็น่าจะรู้นี่นาว่าชั้นบอกลานายแล้วด้วยการเขียนน่ะ”รอนมองลงไปที่แขนเสื้อของตัวเองทันที แล้วก็ต้องหน้าแตก เพราะกระดาษที่เขียนคำกล่าวลาอยู่บนแขนเสื้อของเค้านั่นเอง

    “แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า”รอนพูออย่างอายๆ ทำเค้าหน้าแตกจนได้สิเนี่ย

    “ก็ชั้นบอกเหตุผลนายแล้วยังไงหล่ะ เอาหล่ะเรารีบไปกันเถอะนะ เดี๋ยวเจ้านั่นจะแขวะชั้นอีก”ว่าแล้วทั้งสองก็เดินไปที่ทางออกหน้าประตู Hogwarts โดยที่รอนยังใส่ชุดนอนอยู่พร้อมกับถือกระเป๋าใบโตของแฮร์รี่ด้วยความสบาย ส่วนแฮร์รี่ก็แต่งเป็นชุดธรรมดาของแฮร์รี่ก็คือเสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงยีนส์ ซึ่งเมื่ออยู่ในความมืดแล้ว เสื้อสีขาวก็ยิ่งขับให้ผิวสีแทนของแฮร์รี่เนียลสวยยิ่งกว่าเดิมซะอีก ซึ่งนั่นทำให้สายตาของรอนและเดรโกจับจ้องมาที่แฮร์รี่พร้อมกัน

    ตอนแรกรอนก็ไม่ทันได้สังเกตุแต่พอออกมานอก Hogwarts แล้วเค้าจึงรู้ว่าแฮร์รี่นั้นแต่งตัวน่ารักซะเหลือเกิน เดรโกเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่เดินมากับรอนก็ออกอาการหงุดหงิดทันที

    “แหม ต้องมาส่งกันเลยอย่างนั้นหรอ พอตตี้ ไปถึงไหนกันแล้วหล่ะ”คำถามนี้ทำให้แฮร์รี่รีบเดินไปต่อว่าเดรโกแทบจะทันที

     “จะบ้าหรอนาย นายคิดว่ากระเป๋าใบโตอย่างนั้นชั้นจะถือมาคนเดียวได้อย่างนั้นหรอ นายบ้าไปหรอืเปล่าห๊ะเจ้าหัวลีบ”เดรโกเมื่อได้ยินอย่างนี้ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งก่อนที่จะเดินไปรับเอากระเป๋าใบโตของแฮร์รี่มาอย่างสบายๆจากรอนแล้วเอามันให้คนขับรถเพื่อที่จะเอามันไว้ท้ายรถก่อนที่จะรีบเข้าไปจูงมือของแฮร์รีด้วยความเร็วสูงเพื่อขึ้นไปนั่งบนรถแล้วรีบบอกให้คนขับขับรถออกทันที

    รอนงงทันที มันอะไรกันเนี่ย เค้ายังไม่ได้บอกลาแฮร์รี่ด้วยปากตัวเองเลยนะ ว่าจะบอกว่าโชคดีนะ ทำใจให้สบายแต่ไหงเป็นงี้ไปได้

    “บ้าชิบ”รอนสบถออกมาก่อนที่จะรีบเดินกลับหอไปอย่างโกรธเคืองกับท่าทีของเดรโกที่อยู่ดีๆก็ลากแฮร์รี่ขึ้นรถซะงั้น ส่วนทางด้านแฮร์รี่ที่โดนลากมานั่งในรถด้วยความเร็วสูงก็ถึงกับงงไปซักพักก่อนที่จะรีบตะโกนใส่เดรโกเมื่อรู้สึกตัว

    “มันอะไรกันเนี่ย!!!!!!!ลากชั้นขึ้นมาเฉยเลย ชั้นยังไม่ทันได้บอกรอนเลยนะ ไอ้เจ้าหัวลีบนี่”แฮร์รี่พูดพร้อมกับพยายามนั่งให้ห่างจากเดรโกเท่าที่จะทำได้ แต่เดรโกก็พยายามที่จะเขยิบเข้ามาใกล้
แฮร์รี่ แฮร์รี่ไม่รู้จะทำไงก็ได้แต่ทนๆนั่งอย่างนี้ไปจนกว่าจะถีงก็แล้วกัน โดยที่ไม่หันมาหาเดรโกเลยเอาแต่มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ถ้าแฮร์รี่หันมาหาเดรโกซักนิดก็จะเห็นว่าเดรโกในตอนนี้กำลังยิ้มให้กับท่าทางของแฮร์รี่อยู่อย่างเงียบๆ

    การเดินทางจาก Hogwarts จนมาถึงคฤหาส์ถมัลฟอยนั้นมันช่างใช้เวลาไปนานพอสมควรจนทำให้แฮร์รี่งีบหลับไป เมื่อถึงคฤหาส์ถมัลฟอยแล้ว เดรโกก็ไม่อยากที่จะปลุกให้แฮร์รี่ตื่น จึงยื่นมือไปช้อนตัวแฮร์รี่ขึ้นมาอุ้มอย่างเงียบๆและเบาที่สุด เพื่อที่จะไม่ให้แฮร์รี่ตื่น เมื่อไปถึงหน้าประตูเหล่าคนใช้ พร้อมทั้งลูเซียสและนาร์ซิสซาร์ต่างก็มายืนรอทั้งสองคนอยู่หน้าประตู เมื่อประตูเปิดออก ทุกคนต่างก็เห็นเป็นตาเดียวกันว่าเดรโกอุ้มแฮร์รี่ที่กำลังหลับอยู่เข้ามาในบ้านเหมือนกับเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเพื่อเข้าเรือนหอยังไงยังงั้นแหละ

“เดรโก แฮร์รี่หลับหรอลูก”นาร์ซิสซาร์พูดขึ้นพร้อมเดินมาดูหน้าตาของแฮร์รี่ที่ตอนนี้กำลังหลับพริ้มไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ครับคุณแม่”เดรโกตอบอย่างสุภาพที่สุดก่อนที่จะทักทายลูเซียสแล้วรีบขอตัวขึ้นข้างบนเพื่อที่จะพาแฮร์รี่ไปนอนบนเตียงนุ่มๆในห้องของเค้าทันที ลูเซียสและนาร์ซิสซาร์รู้ดีว่าแฮร์รี่จะต้องมาเป็นลูกคนที่สองและเป็นคนรักของเดรโกในอีกไม่ช้าเป็นแน่ เพราะพวกเค้าก็ไม่ได้ห้ามอะไร และพวกเค้ารู้ว่าของที่เดรโกอยากจะได้ ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม เดรโกจะต้องเอามาให้ได้อย่างแน่นอน ซึ่งในจุดนี้พวกเค้าทั้งสองเป็นห่วงอย่างมาก ห่วงว่าแฮร์รี่จะเข้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านนี้ด้วยความไม่เต็มใจเพราะโดนเดรโกบังคับ แต่ยังไงพวกเค้าก็ต้องเชื่อว่าเดรโกต้องทำให้แฮร์รี่รักได้อย่างแน่นอน

“พวกเค้าทั้งสองจะเป็นยังไงกันบ้างนะ”นาร์ซิสซาร์หันไปถามความคิดเห็นของสามีทันทีเพราะรู้สึกเป็นห่วงแฮร์รี่อยู่ลึกๆ เพราะเธอรู้นิสัยของเดรโกดี

“คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ต้องลงเอยกันอยู่แล้วเหมือนกับเราไงที่รัก”ว่าแล้วลูเซียสก็หันมาประจบประแจงนาร์ซิสซาร์ทันที ทำเอานาร์ซิสซาร์ถึงกับเขินกับท่าทางของสามีทันที