คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DMHP 1
ดองมานานหลายเรื่อง 555 หวังว่าคงไม่ว่ากันนะที่ชินมาแต่งเรื่องใหม่อีกแล้วอ่ะ ยังไงก็ช่วยๆกันคอมเม้นหน่อยนะคับ หุหุ หลังจากที่ไม่ได้แต่งแฮร์รี่มานานเพราะแต่งกอล์ฟไมค์ แต่ตอนนี้ชินกลับมาในลุคของแฮร์รี่อีกแล้วคับ หุหุห ยังไงชินก็ยังคงพูดเหมือนเดิมทุกครั้งนะคับ ชินรักคนอ่านและคนเม้นเสมอคับ
*********************************************************************************************************
เช้าวันใหม่ของการเริ่มต้นในการเปิดภาคเรียนของใครต่อใครหลายคนบนโลกนี้ อาจจะกำลังตั้งใจเตรียมสิ่งต่างๆเพื่อให้ได้พบปะกับเพื่อนๆและพูดคุยกันเหมือนปกติก็ตาม แต่ใครในโลกนี้จะรู้บ้างหรือเปล่าว่า เด็กชายผู้รอดชีวิตของพวกเขานั้น บางคนอาจจะรู้จักเขา แต่บางคนอาจจะไม่รู้จัก ชีวิตของเขาในเช้าวันใหม่นี้จะไม่เหมือนกับเมื่อ 6 ปีที่ผ่านมาที่เขาเรียนอยู่ใน Hogwarts เพราะวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวของเขาจะเปลี่ยนแปลงไปในทันที เมื่อเวทมนตร์ที่เฝ้าปกป้องเขากำลังจะหมดไป เมื่อเขาอายุ 17
“ชั้น ขอถามแกอีกครั้ง ทำไมชั้นต้องไปจากบ้านนี้กันฮึ ไอ้เด็กเปรต”แฮร์รี่ยอมรับว่าเขาตอบคำถามนี้กับชายตรงหน้าที่มีสิทธิ์เป็นลุงของเขามาหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งเขาก็ต้องจำยอมตอบออกไปเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้น โดยเฉพาะเวลาในตอนนี้ที่เขารู้ตัวดีว่า ทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย
“ผมบอกลุงหลายครั้งแล้ว ว่าเวทมนตร์ของแม่ผมที่คอยปกป้องบ้านหลังนี้เอาไว้อยู่มันกำลังจะหายไป เมื่อผมอายุ 17 ปี และเมื่อผมและบ้านหลังนี้ไม่มีเวทมนตร์คุ้มกันของแม่ผม คนที่คุณก็รู้ว่าใครนั้นก็จะตามมาฆ่าผมถึงที่นี่ รวมทั้งพวกคุณก็จะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน หรือบางทีอาจจะตายไปพร้อมกับผม ผมว่าลุงเลือกเอาว่าลุงจะเอายังไง อยู่ที่นี่ทุกคนจะไม่ปลอดภัย แต่ถ้าลุงยอมไปที่หลบภัยตามที่ทางภาคีจัดให้พวกคุณลุงจะปลอดภัยอย่างแน่นอน”แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าลุงเวอร์นอนมีท่าทางที่ตกใจอย่างล้นพ้น หรือแม้แต่ป้าเพ็ตทูเนียที่สีหน้าแสดงออกได้ว่าเธออยากจะไปจากที่นี่เต็มแก่แล้วโดยที่มือยังคงโอบลูกชายของตนเองอย่างหวงแหน
“แล้วถ้าอย่างนั้นนายหล่ะจะไปกับพวกเรามัย”เสียงที่แฮร์รี่ไม่เคยคิดที่จะได้ยินกับถามเขาขึ้น เขางงนิดๆก่อนที่จะส่ายหน้าเล็กน้อย
“ชั้นต้องสู้ต่อดัดลีย์”แฮร์รี่เอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ เขายอมรับว่าเขายังไม่ค่อยไว้ใจดัดลีย์มากเท่าไหร่ ก็ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาของเขา ที่เขาต้องทุกข์ทนตลอดเวลาที่อยู่บ้าน ส่วนหนึ่งก็คือดัดลีย์นี่แหละ
“ทำไมต้องสู้!!!! นายไปกับพวกเราได้นี”นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้สึกน้ำเสียงของการห่วงใย แฮร์รี่ได้แต่ยิ้มบางๆ ราวกับว่าขอบคุณ
“ขอบคุณนะ แต่ชั้นต้องทำ”และเมื่อแฮร์รี่พูดจบดีดาลัสและเฮสเทียก็หายตัวเข้ามา พร้อมๆกับยิ้มบางๆให้กับแฮร์รี่ แฮร์รี่รู้ว่านั่นคืออะไรใช่ เขาต้องจากครอบครัวเดอร์สลีย์ไปเสียแล้ว และคงจะจากไปตลอดกาลเลยก็ว่าได้
“ชั้นคิดว่าพวกนายต้องไปแล้วหล่ะ”แฮร์รี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆ ใช่ ต้องจากกันแล้วสินะ
“ชั้นอยากให้นายไปด้วย”ดัดลีย์เอ่ยขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความตกใจของแต่ละคน
“ดัดลีย์ ลูกพูดอะไรน่ะ”ป้าเพ็ตทูเนียรีบถามขึ้นด้วยความสงสัยทันที แต่ยังไม่ทันที่ดัดลีย์จะตอบอะไร ดีดาลัสกับเฮสเทียก็เดินเข้ามาพูดคุยกับหนุ่มน้อยร่างบางหน้าตาน่ารักที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้รอดชีวิตด้วยความตกตะลึงพร้อมๆกับความรักที่ส่งมอบให้แฮร์รี่อย่างแท้จริง รอยยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งแต่มันจากใจที่เคารพเด็กชายคนนี้
“พร้อมหรือยังแฮร์รี่”ดีดาลัสเอ่ย แฮร์รี่พยักหน้า
“แต่ว่าเรามีการเปลี่ยนแผนนิดหน่อย เดี่ยวแม๊ดอายมาเธอก็จะรู้เอง”แฮร์รี่พยักหน้าอีกครั้ง
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า”เสียงคำถามนี้ยังเป็นคงดัดลีย์อีกเช่นเคย แฮร์รี่ไม่รู้ว่าจะตอบคนตรงหน้าว่ายังไงดี คนตรงหน้าที่อยู่ดีๆก็เกิดดูดีขึ้นมาตอนช่วงที่เขากลับมาบ้านตอนปี 6 ไม่รู้ว่าดัดลีย์ไปกินอะไรผิดสำแดงทำให้รูปร่างดีแถมสูงอีกต่างหาก แฮร์รี่ไม่รู้จะตอบว่ายังไงเพราะมันอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็ได้ที่เขาต้องพบกับครอบครัวนี้อีกครั้งหนึ่ง
“ชั้นไม่รู้หรอกนะ พวกนายไปได้แล้ว”แฮร์รี่เอ่ยขึ้น แต่ยังไม่ทันทีจะพูดอะไรต่อ อยู่ดีๆดัดาลีย์ก็เลื่อนมือไปจับมือของเขา พร้อมๆกับยกขึ้นสูง ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากมาจูบมือของเขา ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าหญิง แฮร์รี่และทุกคนต่างก็ตกใจกันไปตามๆกัน แต่แน่นอนคนที่ตกใจที่สุดคงไม่พ้น ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียที่ยืนตาค้าง
“แล้วเจอกันนะเจ้าหญิง”เอ่ยขึ้นพร้อมๆกับลากกระเป๋าไปที่รถที่พวกภาคีจัดให้ แฮร์รี่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะได้รับเสียงหัวเราะจากคนสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา
“555+ แฮร์รี่เนื้อหอมจังนะ แต่อย่าว่าไรเลย ชั้นเห็นเองก็อดใจไม่ไหวหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าชั้นสนแต่ผู้หญิง”แฮร์รี่เมื่อได้ฟังก็ถึงกับหน้าขึ้นสี แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ได้เพียงแต่ทำหน้าเชิดไปทางอื่น บ่งบอกได้ว่างอนสุดขีดที่อยู่ดีๆก็เรียกเขาว่าเจ้าหญิงบ้างหล่ะ พูดเป็นนัยๆว่าเขาเหมือนผู้หญิงบ้างหล่ะ ชิ
“โอ๋ๆๆอย่างอนน่ะ เรามีภารกิจที่ต้องทำอีกนะ”เสียงแรกๆอาจจะเป็นการง้อ แต่หลังๆแฮร์รี่รู้ดีว่ามันเป็นการเตือนสติเขา แฮร์รี่พยักหน้า แล้วบุคคลเหล่านั้นที่คุยกับแฮร์รี่อยู่ก็เริ่มที่จะทยอยกันไป ตอนนี้เหลือเพียงเขากับแฮดวิก เท่านั้นที่ยังคงอยู่ แฮร์รี่เดินวนเวียนไปมาพร้อมๆกับคิดอะไรไปต่างๆนา
และในที่สุดก็ถึงเวลาเดินทางของเขาเสียทีหลังจากที่รำลึกถึงบ้านหลังนี้กับแฮดวิกมาแสนนาน
การเดินทางของแฮร์รี่จะมีอุปสรรคเช่นไร เดรโกจะมาช่วยแฮร์รี่ไว้หรือไม่ต้องติดตามใน DMHP V.7
(เนื้อหาในเรื่องนี้อาจจะเหมือน เล่ม 7 อยู่มากหน่อยแต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียวนะคับ เพราะจาให้เหมือนตอนแรกๆเท่านั้นคับ)
ความคิดเห็น