ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : shot 7
\"โอ๋ๆๆๆขอโทษนะ น๊า จะไม่ทำแล้วว่าแต่เราไปที่นึงกันนะ\"ไอ้เจ้าบ้าเรพูดแล้วก้ลากผมมาเลยงั้นเรอะยังไม่หายโกรธเลยนะเว้ย
\"ถึงแล้ว\"ไอ้เจ้าบ้าเรพาผมที่ที่สวนนำพุทำไมเนี่ย
\"คอยดูให้ดีนะ 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1\"ทันใดนั้นผมก็ต้องตกใจก็ผมยืนอยู่ตรงกลางข้างในที่มีนำพุขึ้นมาจากพิ้นดินน่ะสิ
\"ว๊าว!!!!สวยจังเลย\"ผมพูดออกมาแล้วทันใดนั้นเรก้จูบผม ผมพยายามขัดขินเพราะเดี๋ยวมีคนเห็น
\"ชั้นรักนายนะนี\"เรพูดหลังจากผละจากการจูบผมแล้ว
\"บ้านายนี่น๊าเดี๋ยวเค้าก็เห้นกันหมดหรอก\"ผมพูดด้วยท่าทางที่เขินอายดีนะที่นำที่ผุดขึ้นมามีหลายชั้นและสูงเลยทำให้ไม่มีใครมองตอนที่พวกผมจูบกัน
\"สวยมั้ยที่นี่ น่ะพอดีตอนนั้นชั้นเจอโดยบังเอิญมันจะมีนำพุ่งออกมารอบๆ20 นาทีแล้วเดี๋ยวดูไปซักพักจะมีรุ้งด้วยนะ\"เรบอกผมแล้วชี้ให้ผมมองขึ้นไปบนฟ้าจิงอย่างที่เรพูดมีรุ้งอยู่ข้างบนหัวของเราสองคน
\"ว่าไงนี นายรักชั้นมั้ย นายไม่ต้องตอบชั้นก้ได้ แค่พยักหน้า\"เรพูดด้วยสายตาจิงจังทำเอาผมเขิน
\"เอ่อคือว่า\"โว๊ยเจ้าเรทำไมพูดได้ง่ายจังวะ ผมนี่สิพูดไม่ออกถึงอยากจะพูดว่ารักก็เถอะ แต่ไม่อยากพยักหน้านี่เอาวะ 1 2 3
\"ชั้นรักนาย\"เรเมื่อได้ยินผมพูดเค้าก็โอบกอดผมทันที
\"นี่เดี๋ยวก่อนนำพุมันจะหมดแล้วน๊า\"ผมลุกลี้ลุกลน
\"ก้ได้เราไปหาไรกินกันเถอะนะชั้นหิวแล้ว\"หลังจากที่เรพูดจบนำพุก็ไหลลงกลับสู่พิ้นพวกเราก็เดินออกมาท่ามกลางคนที่มุงดูนำพุด้วยความเขินอาย
\"ไปกินไรดีหล่ะ\"ผมถามเร
\"ไปกินราเม็งกันชั้นรู้จักร้านนึงอร่อยมากเลย\"เรพูดพร้อมกับลากผมไปอีกละ หนอยแน่ะไอ้หมอนี่เป้นตัวอะไรวะวิ่งมาตั้งนานไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ เออใช่ลืมไปเจ้านี่เป็นนักกีฬานี่หว่า
\"เอ้าถึงแล้ว\"แล้วพวกผมก็เข้าไปร้านราเม๊งที่ตกแต่งด้วยสไตล์ญี่ปุ่นแบบดั้งเดืมที่ผมไม่ค่อยจะได้เห้นผมถึงกับเผลอชมไปกับภาพญี่ปุ่นโบราณทันที
\"เรนายนี่ช่างสรรหาจิงๆนะ\"ก็จิงมั้ยหล่ะ ทั้งนำพุ ทั้งร้านราเม็งสุดยอด ผมพูดเสร้จเรก็ยิ้มให้ผมแล้วพูดว่า
\"ดีใจนะที่นายชอบ\"เรพูดจบก็ลากผมไปนั่งอยู่โต๊ะที่ใกล้กับกับหน้าต่างแบบสมัยก่อน
\"เอาไรดีนี\"เรถามผมผมไม่รู้จะกินไรเลยตอบไป
\"เอารสดั้งเดืมน่ะ\"ผมบอกไปเรมองหน้าผมทันที
\"นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะอะไรๆก็รสดั้งเดิมไม่ชอบรสใหม่\"แล้วจะทำไมวะก็รสแบบดั้งเดืมมันต้องอร่อยอยู่แล้ว
\"งั้นเอารสดั้งเดืม 2 ที่นะคับ แล้วก็ขอชาเขียวสอง\"เรพูดกับบ่อยที่รอฟังเพื่อจดรายการอยู่
\"นายกินชาเขียวได้ใช่มะแต่ถึงไม่กินก้กินไปเถอะสั่งแล้ว\"ไอ้หมอนี่สั่งแล้วยังจะมาถามอีกแทนที่จะถามก่อนผมเล้ยเชิดใส่
\"กินได้\"ผมตอบอย่างโมโห
\"ไม่เอาน่าฃั้นล้อเล่งชั้นรู้ว่านายชอบกินนำชาเบียวน่า\"เรตอบแบบขำๆทำเอาผมถึงกัยเขินทันที
\"ว่าแต่วันนี้เรามาเที่ยวกันไม่ใช่หรอยังไม่ทันเที่ยวเลยกินอาหารซะแล้ว\"ผมตอบอย่างประชด มาเที่ยวหรือพามากินกันแน่เนี่ย
\"ก็ชั้นรีบมายังไม่ได้กินเลยอ่า\"แล้วไม่รู้จักกินมาก่อนวำ เฮ้อช่างเหอะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเพราะเราก็หิวเหมือนกันเมื่อเช้ารีบไปหน่อยกินนิดเดียวเอง
\"อ่านะ\"ผมตอบออกไปแล้วบ่อยก็เอาราเม็งมาแล้วพวกเราก็นั่งกินกัน
\"นายมองไร\"ผมถามเรที่เอาแต่มองหน้าผมอยู่นั่นแหละ
\"ก็มองหน้าคนรักไง\"ผมเขินทันที
\"มองไมเล่าเขินเลยเห็นมะ\"น่านแม่งคนกำลังเขินดันหัวเราะคิกตัก
\"หัวเราะทำไม\"ผมถามเรอย่างฉุนๆ
\"ไม่เอาน่าก็นายเขินน่ารักดี\"ผมไม่พูดอะไรไม่รู้จะสรรหาคำไรมาดี
\"เอาเถอะน่ารีบกินเถอะแล้วไปเที่ยวกันต่อ\"ไม่รู้จะพูดไรเอาเรื่องนี้ละกัน
\"แหมอยากเที่ยวขนาดนี้เลยหรอ\"ห่วย เออออตามมันไปละกัน แต่จิงๆเจ้าเรมันก็พูดถูก
\"อืม\"เรยิ้มทันทีแล้วรีบกินให้เร็ว
\"นายกินช้าๆก็ได้\"ผมถามหลังจากเห้นเจ้าเรกินเร็วเกินไปเดี๋ยวเส้นติดคอแล้วเดี๋ยวต้องรำบากแบกไปโรงพยาบาลอีก
\"ก้นายจะไปเที่ยวเร็วๆไม่ใช่หรอ\"เรพูดพร้อมกับอาหารอยู่เต็มปาก
\"มานก็ช่ายแต่ว่าเดี๋ยวติดคอนะ\"ผมุถามพร้อมยื่นนำให้เร
\"ห่วงชั้นขนาดนี้เลยหรอ\"เฮ้อไม่อยากจะบอกถ้าเป็นไรไปเดี๋ยวแบกไปส่งโรงพยาบาลไม่ไหวดูขนาดตัวก็รู้
\"อืม\"ผมตอบพร้อมพยายามหลบสายตาที่ร่าเริง ก็คนมันเขินอ่าเกิดมายังไม่เคยเขินอย่างนี้มาก่อนเลย
\"งั้นไปกันเถอะนายกินเสร็จยัง\"เรวางช้อนลงแล้วถามผม
\"เดี๋ยวนะขอกินนำก่อน\"ผมยกแก้วชาเขียวขึ้นมาดื่มจนหมดไม่กินเสียดายของชอบอ่า
\"เอาหละไปได้ละ\"หลังจากที่ผมพูดเสร็จพวกเราก็เอาบิลไปให้กับคนเก็บตังค์แล้วก็ออกมาจากร้านนั้น
\"ว่าแต่จะไปไหนน่ะ\"ผมถามเร
\"ทอปิคอแลนด์ ok มั้ย\"ผมยิ้มทันทีสงสัยเจ้านี่ต้องวางแผนสถานที่ๆชอบให้กับผมอย่างแน่นอน
\"นายนี่น๊าเลือกให้ชั้นโดยเฉพาะใช่มั้ยเนี่ยรู้อยู่ว่าชั้นชอบไป\"ผมบอกพร้อมกับจับมือของเร เรสะดุ้งเล็กน้อย
\"นายนี่น๊าเดี่ยวก็เจอดีหรอกทำตัวน่ารักอย่างนี้น่ะ\"ผมไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้กำลังเขินอยู่เราจับมือได้ไงวะสงสัยดีใจไปหน่อย
\"เอาหละไม่พูดพล่ามละไปกันดีกว่า\"หลังจากนั้นผมกับเรก็ขึ้นรถเมล์เพื่อไปทอปิคอแลนด์
ณ ทอปิคอแลนด์
\"ถึงแล้ว\"ไอ้เจ้าบ้าเรพาผมที่ที่สวนนำพุทำไมเนี่ย
\"คอยดูให้ดีนะ 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1\"ทันใดนั้นผมก็ต้องตกใจก็ผมยืนอยู่ตรงกลางข้างในที่มีนำพุขึ้นมาจากพิ้นดินน่ะสิ
\"ว๊าว!!!!สวยจังเลย\"ผมพูดออกมาแล้วทันใดนั้นเรก้จูบผม ผมพยายามขัดขินเพราะเดี๋ยวมีคนเห็น
\"ชั้นรักนายนะนี\"เรพูดหลังจากผละจากการจูบผมแล้ว
\"บ้านายนี่น๊าเดี๋ยวเค้าก็เห้นกันหมดหรอก\"ผมพูดด้วยท่าทางที่เขินอายดีนะที่นำที่ผุดขึ้นมามีหลายชั้นและสูงเลยทำให้ไม่มีใครมองตอนที่พวกผมจูบกัน
\"สวยมั้ยที่นี่ น่ะพอดีตอนนั้นชั้นเจอโดยบังเอิญมันจะมีนำพุ่งออกมารอบๆ20 นาทีแล้วเดี๋ยวดูไปซักพักจะมีรุ้งด้วยนะ\"เรบอกผมแล้วชี้ให้ผมมองขึ้นไปบนฟ้าจิงอย่างที่เรพูดมีรุ้งอยู่ข้างบนหัวของเราสองคน
\"ว่าไงนี นายรักชั้นมั้ย นายไม่ต้องตอบชั้นก้ได้ แค่พยักหน้า\"เรพูดด้วยสายตาจิงจังทำเอาผมเขิน
\"เอ่อคือว่า\"โว๊ยเจ้าเรทำไมพูดได้ง่ายจังวะ ผมนี่สิพูดไม่ออกถึงอยากจะพูดว่ารักก็เถอะ แต่ไม่อยากพยักหน้านี่เอาวะ 1 2 3
\"ชั้นรักนาย\"เรเมื่อได้ยินผมพูดเค้าก็โอบกอดผมทันที
\"นี่เดี๋ยวก่อนนำพุมันจะหมดแล้วน๊า\"ผมลุกลี้ลุกลน
\"ก้ได้เราไปหาไรกินกันเถอะนะชั้นหิวแล้ว\"หลังจากที่เรพูดจบนำพุก็ไหลลงกลับสู่พิ้นพวกเราก็เดินออกมาท่ามกลางคนที่มุงดูนำพุด้วยความเขินอาย
\"ไปกินไรดีหล่ะ\"ผมถามเร
\"ไปกินราเม็งกันชั้นรู้จักร้านนึงอร่อยมากเลย\"เรพูดพร้อมกับลากผมไปอีกละ หนอยแน่ะไอ้หมอนี่เป้นตัวอะไรวะวิ่งมาตั้งนานไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ เออใช่ลืมไปเจ้านี่เป็นนักกีฬานี่หว่า
\"เอ้าถึงแล้ว\"แล้วพวกผมก็เข้าไปร้านราเม๊งที่ตกแต่งด้วยสไตล์ญี่ปุ่นแบบดั้งเดืมที่ผมไม่ค่อยจะได้เห้นผมถึงกับเผลอชมไปกับภาพญี่ปุ่นโบราณทันที
\"เรนายนี่ช่างสรรหาจิงๆนะ\"ก็จิงมั้ยหล่ะ ทั้งนำพุ ทั้งร้านราเม็งสุดยอด ผมพูดเสร้จเรก็ยิ้มให้ผมแล้วพูดว่า
\"ดีใจนะที่นายชอบ\"เรพูดจบก็ลากผมไปนั่งอยู่โต๊ะที่ใกล้กับกับหน้าต่างแบบสมัยก่อน
\"เอาไรดีนี\"เรถามผมผมไม่รู้จะกินไรเลยตอบไป
\"เอารสดั้งเดืมน่ะ\"ผมบอกไปเรมองหน้าผมทันที
\"นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะอะไรๆก็รสดั้งเดิมไม่ชอบรสใหม่\"แล้วจะทำไมวะก็รสแบบดั้งเดืมมันต้องอร่อยอยู่แล้ว
\"งั้นเอารสดั้งเดืม 2 ที่นะคับ แล้วก็ขอชาเขียวสอง\"เรพูดกับบ่อยที่รอฟังเพื่อจดรายการอยู่
\"นายกินชาเขียวได้ใช่มะแต่ถึงไม่กินก้กินไปเถอะสั่งแล้ว\"ไอ้หมอนี่สั่งแล้วยังจะมาถามอีกแทนที่จะถามก่อนผมเล้ยเชิดใส่
\"กินได้\"ผมตอบอย่างโมโห
\"ไม่เอาน่าฃั้นล้อเล่งชั้นรู้ว่านายชอบกินนำชาเบียวน่า\"เรตอบแบบขำๆทำเอาผมถึงกัยเขินทันที
\"ว่าแต่วันนี้เรามาเที่ยวกันไม่ใช่หรอยังไม่ทันเที่ยวเลยกินอาหารซะแล้ว\"ผมตอบอย่างประชด มาเที่ยวหรือพามากินกันแน่เนี่ย
\"ก็ชั้นรีบมายังไม่ได้กินเลยอ่า\"แล้วไม่รู้จักกินมาก่อนวำ เฮ้อช่างเหอะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเพราะเราก็หิวเหมือนกันเมื่อเช้ารีบไปหน่อยกินนิดเดียวเอง
\"อ่านะ\"ผมตอบออกไปแล้วบ่อยก็เอาราเม็งมาแล้วพวกเราก็นั่งกินกัน
\"นายมองไร\"ผมถามเรที่เอาแต่มองหน้าผมอยู่นั่นแหละ
\"ก็มองหน้าคนรักไง\"ผมเขินทันที
\"มองไมเล่าเขินเลยเห็นมะ\"น่านแม่งคนกำลังเขินดันหัวเราะคิกตัก
\"หัวเราะทำไม\"ผมถามเรอย่างฉุนๆ
\"ไม่เอาน่าก็นายเขินน่ารักดี\"ผมไม่พูดอะไรไม่รู้จะสรรหาคำไรมาดี
\"เอาเถอะน่ารีบกินเถอะแล้วไปเที่ยวกันต่อ\"ไม่รู้จะพูดไรเอาเรื่องนี้ละกัน
\"แหมอยากเที่ยวขนาดนี้เลยหรอ\"ห่วย เออออตามมันไปละกัน แต่จิงๆเจ้าเรมันก็พูดถูก
\"อืม\"เรยิ้มทันทีแล้วรีบกินให้เร็ว
\"นายกินช้าๆก็ได้\"ผมถามหลังจากเห้นเจ้าเรกินเร็วเกินไปเดี๋ยวเส้นติดคอแล้วเดี๋ยวต้องรำบากแบกไปโรงพยาบาลอีก
\"ก้นายจะไปเที่ยวเร็วๆไม่ใช่หรอ\"เรพูดพร้อมกับอาหารอยู่เต็มปาก
\"มานก็ช่ายแต่ว่าเดี๋ยวติดคอนะ\"ผมุถามพร้อมยื่นนำให้เร
\"ห่วงชั้นขนาดนี้เลยหรอ\"เฮ้อไม่อยากจะบอกถ้าเป็นไรไปเดี๋ยวแบกไปส่งโรงพยาบาลไม่ไหวดูขนาดตัวก็รู้
\"อืม\"ผมตอบพร้อมพยายามหลบสายตาที่ร่าเริง ก็คนมันเขินอ่าเกิดมายังไม่เคยเขินอย่างนี้มาก่อนเลย
\"งั้นไปกันเถอะนายกินเสร็จยัง\"เรวางช้อนลงแล้วถามผม
\"เดี๋ยวนะขอกินนำก่อน\"ผมยกแก้วชาเขียวขึ้นมาดื่มจนหมดไม่กินเสียดายของชอบอ่า
\"เอาหละไปได้ละ\"หลังจากที่ผมพูดเสร็จพวกเราก็เอาบิลไปให้กับคนเก็บตังค์แล้วก็ออกมาจากร้านนั้น
\"ว่าแต่จะไปไหนน่ะ\"ผมถามเร
\"ทอปิคอแลนด์ ok มั้ย\"ผมยิ้มทันทีสงสัยเจ้านี่ต้องวางแผนสถานที่ๆชอบให้กับผมอย่างแน่นอน
\"นายนี่น๊าเลือกให้ชั้นโดยเฉพาะใช่มั้ยเนี่ยรู้อยู่ว่าชั้นชอบไป\"ผมบอกพร้อมกับจับมือของเร เรสะดุ้งเล็กน้อย
\"นายนี่น๊าเดี่ยวก็เจอดีหรอกทำตัวน่ารักอย่างนี้น่ะ\"ผมไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้กำลังเขินอยู่เราจับมือได้ไงวะสงสัยดีใจไปหน่อย
\"เอาหละไม่พูดพล่ามละไปกันดีกว่า\"หลังจากนั้นผมกับเรก็ขึ้นรถเมล์เพื่อไปทอปิคอแลนด์
ณ ทอปิคอแลนด์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น