คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DMHP V.2 [2]
หลังจากวิชาปรุงยาได้หมดชั่วโมงลงแล้ว แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่าง ก็รีบเดินหนีออกจากที่นั่นทันที ก่อนที่จะทำให้สเนปเปลี่ยนอารมณ์จากการให้คะแนนกลายเป็นหักคะแนนแทน ทั้ง 3 เดินมาเรื่อยๆจนมาถึงริมทะเลสาบที่ทั้งสามคนชอบมานั่งคุยกันเพื่อเรียกเสียงหัวเราะของกันและกัน
แต่ตอนนี้อะไร อะไรมันก็เปลี่ยนไปหมด ทั้งบรรยากาศที่เคยสดใสของที่นี่ ทั้งแฮร์รี่ที่เคยสดใส เคยยิ้มด้วยแววตาร่าเริง พูดคุยถึงเรื่องราวที่สนุกสนาน กลับกลายเป็นว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ ที่ทำให้แฮร์รี่นิ่งสงบได้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่โกรธ หรือแม้กระทั่งไม่พูดกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่เลย
“แฮร์รี่ แฮร์รี่ แฮร์รี่!!!!~”รอนพยายามเรียกแฮร์รี่อยู่หลายครั้ง แต่แฮร์รี่ก็ไม่สนใจ จนรอนโมโหต้องตะโกนที่ข้างหูของแฮร์รี่ แฮร์รี่รีบเอามือมาปิดหูข้างซ้ายของตนทันที
“นายทำไรเนี่ย รอน!!!~”แฮร์รี่เผลอตัวตวาดออกไปโดยที่ไม่ทันได้คิด ก็แหมคนเค้ากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ดันมาทำให้หูของเค้าเกือบพัง จนเกือบใช้การไม่ได้ รอนนี่จริงๆเลย
“นายโกรธแล้วนี่ เฮอร์ไมโอนี่มันได้ผล!!”รอนตะโกนใส่เฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับกระโดดไปมาอย่างดีใจ ทำเอาแฮร์รี่งงไปเลย มันทำอะไรของมันฟะ!! ในขณะที่แฮร์รี่ยังมึนงงกับสิ่งที่รอนทำ รอนก็ยังคงกระโดดอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ทำเอาแฮร์รี่ยิ่งมึนหัวมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“โอ๊ย!!!พอได้แล้ว โรนัล วีสลีย์ ชั้นจะเวียนหัวตายเพราะนายเนี่ยแหละ!!!!~”เฮอร์ไมโอนี่รีบห้ามรอนทันที ก่อนที่สมองอันน้อยๆที่แบกรับตัวหนังสือไว้ตั้งมากมายของเธอต้องหายไปในพริบตาด้วยฤทธิ์ของการที่รอนกระโดดไปมา
รอนเมื่อโดนเฮอร์ไมโอนี่ตวาดเข้าให้ด้วยพลังเสียงที่มีพลังมหาศาล ทำเอารอนถึงกับหยุดชะงักทุกสิ่ง ทุกอย่างก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นหญ้าด้วยความสงบสุข แฮร์รี่ถึงกับเบาใจไปในทันที วันนี้หมอนี่มันคึกทั้งวันแฮะ เป็นอะไรของมัน ว่าแล้วเราก็เหม่อต่อดีกว่า
ยังไม่ทันที่แฮร์รี่จะเหม่อต่ออีกรอบไปกับบรรยากาศที่ช่างพาไปหรือเกิน เฮอร์ไมโอนี่ก็ดัน พูดขึ้นมาเสียงดังเมื่อนึกอะไรออกมาได้แล้วอ่านะ
“จริงสิ!!!แฮร์รี่ มักกอนนากัลให้นายตามเค้าไปไหนกันหรอ”แฮร์รี่ทำหน้ากลุ้มใจนิดนึง จะว่านิดก็ไม่ได้ เรียกว่ามากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำทำเอาเฮอร์ไมโอนี่เริ่มคิดทันทีว่าไปพูดคำไหนที่มันสะกิดให้แฮร์รี่ต้องคิดอะไรอีกหรอเปล่าน้า
“บอกว่า ปิดเทอมฤดูร้อนนี้ ชั้นต้องไปอยู่บ้านมัลฟอยน่ะ”แฮร์รี่ตอบอย่างเบื่อหน่าย ศ.คิดอะไรของเค้าก็ไม่รู้ รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ถูกกัน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่และรอนได้ฟังแฮร์รี่เล่าทุกเหตุการณ์ ทุกช๊อต ทุกคำจนแจ่มแจ้งทั้งสองคนก็ถึงกับร้องหาขึ้นมาทันที
“หาาาาาาาาาาาาาา !!!!!ไม่จริงอ่า!!!!~”เฮอร์ไมโอนี่และรอนร้องเสียงหลงทันทีทำเอาแฮร์รี่แทบอยากจะเอาหัวมุดดินเพื่อลบเสียงอันไม่น่าพิศวงของคนทั้งสองที่เป็นเพื่อนรักของเค้าแทบจะทันที
“เบาๆหน่อยก็ได้พวกนายสองคนนี่ วันนี้เป็นอะไรกันนะ ไม่กระโดด ไม่ก็เสียงดัง ทำเอาชั้นมึนหัวไปหมดแล้วนะ”แฮร์รี่พูดพร้อมกับส่งแววตาขี้เล่นแกมโมโหนิดๆให้ทั้งสองคน ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่และรอนต้องรีบเอามือมาปิดปากของตนเองทันที
“ก็แหม แฮร์รี่ นายน่ะ.....เฮ้อเอาหล่ะชั้นจะไม่พูดอ้อมค้อมนะ พวกเราสังเกตุว่า จริงๆก็ไม่ได้
สังเกตุหรอกเราเตือนนายอยู่บ่อยครั้งแล้ว ให้นายน่ะทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้ ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไหนๆตอนนี้โลกเวทมนตร์ก็สงบสุขด้วยฝีมือของนายแล้ว นายก็ควรที่จะเดินหน้าต่อไป อย่าท้อถอยหรือสิ้นหวังกับสิ่งที่สูญเสียไป เพราะนายยังมีชั้น และรอนอยู่เคียงข้างเสมอนะ”เฮอร์ไมโอนี่ร่ายยาวออกมาเป็นชุด
แฮร์รี่ที่ฟังอยู่ด้วยความเร็วในการพูดของเธอ ทำเอาแฮร์รี่ถึงกับต้องคอยจับใจความถึงเรื่องราวที่เธอพูดออกมารัวเป็นชุด แทบจะไม่ทัน ผิดกับรอนที่ตอนนี้ขอบาย ไม่ฟังสาวเจ้าอธิบายละ พูดง่ายๆว่าเบื่อหน่าย ฟังทีไรไม่เคยทันที่แม่คุณพูดเลยซักครั้งเดียว
“พวกนายเป็นห่วงชั้นมากไปหรือเปล่า ชั้นก็ยังคงเป็นคนเดิมนะ เป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์คนเดิมก็เท่านั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก”แฮร์รี่พูดพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย เค้ายอมรับว่าเฮอร์ไมโอนี่พูดถูก เค้าควรที่จะเดินหน้าต่อไป ไม่ใช่ว่าหลบหนีและจมอยู่กับอดีต แต่ทำยังไงมันก็ทำไม่ได้ซักที
“ชั้นรู้ แฮร์รี่ ชั้นรู้ว่านายพยายามทำตามที่ชั้นพูด แต่มันก็ทำไม่ได้ใช่มั้ย เอางี้สิ นายลองหาเรื่องทะเลาะกับใครซักคนที่นายเกลียดที่สุด เหมือนเมื่อก่อน แล้วนายก็จะรู้สึกดีขึ้นเอง ไประบายกับคนที่นายเกลียดสิ”เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเข้าแผนของตนเองโดยการพูดชักชวนให้แฮร์รี่ไปหาเรื่องเดรโก เพราะเธอสังเกตุว่าทุกครั้งที่แฮร์รี่ทะเลาะกับเดรโกนั้น มักจะมีอารมณ์แปรปรวนอยู่เสมอๆ ไม่มากก็น้อยแหล่ะน่า
“โห ไอ้เจ้าบ้านั่นอ่านะ เธอคิดอะไรของเธอน่ะ”แฮร์รี่คิดถึงคนที่เค้าเกลียดคนแรกนั่นก็คือเดรโก ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่ถึงกับยิ้มออกทันที เธอเป็นเพื่อนของแฮร์รี่มานานทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแฮร์รี่เกลียดใคร เป็นคนที่ 1 และรักใคร เธอจึงวางแผนการณ์นี้ได้อย่างไม่มีที่ติ
“ใช่ นายน่ะเกลียดเจ้านั่น นายก็ควรจะระบายอารมณ์กับเจ้านั่นสิ ชั้นพูดถูกมั้ย”เฮอร์ไมโอนี่เริ่มยุแยงอีกครั้ง ตอนนี้แฮร์รี่กำลังเข้าหมวดคิดหนักอยู่ นับว่าเป็นประวัติศาสตร์เลยก็ได้ ที่แฮร์รี่ พอตเตอร์คนนี้คิดหนักกับคำถามง่ายๆแค่นี้
“เฮ้ เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอจะไม่ทำเกินไปหน่อยหรอ ถ้าให้แฮร์รี่ไปทะเลาะกับเจ้านั่นมีหวังหลังคาบ้าน Hogwarts ที่นี่แตกไม่มีชิ้นดีเพราะฝีมือของแฮร์รี่กับเจ้านั่นก็ได้นะ”รอนรีบพูดแทรกขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่มันกำลังจะเกิดขึ้น
ก็เมื่อปีที่แล้วเดรโกกับแฮร์รี่ทะเลาะกันที่ห้องเรียนสมุนไพรศาสตร์ แล้วทีนี้สงสัยจะทะเลาะกันแรงไปหน่อยกระจกที่เป็นหลังคาที่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะว่าเก่าหรืออะไรกันแน่ มันก็ดันแตกพร้อมๆกับที่หล่นลงมา ทุกคนหนีกันให้จ้าระหวั่นรวมกระทั่งเดรโกและแฮร์รี่ด้วย รอนไม่อยากจะคิดเลยว่าวิธีของเฮอร์ไมโอนี่นั้นดีแน่หรือเปล่า
“เอาน่า ไอ้นั่นน่ะมันเป็นเพราะกระจกมันมีรอยร้าวอยู่แล้ว มันก็ใกล้จะแตกแหล่ไม่แตกแหล่แล้วหล่ะ ไมได้เกี่ยวกับการทะเลาะกันของแฮร์รี่กับมัลฟอยซะหน่อย เชื่อชั้นเหอะแล้วทุกอย่างมันจะดีเอง”รอนพยักหน้าพร้อมกับคิดซักเล็กน้อยก่อนที่จะมาช่วยเฮอร์ไมโอนี่พูดสมทบ
“ใช่แฮร์รี่ นายเกลียดใครนายก็ระบายกับคนนั้น แต่อย่ามาระบายที่ชั้นนะ ฮิฮิ”รอนพูดแบบใส่ตลกเล็กน้อยทำเอาแฮร์รี่ถึงกับยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“มันก็ไม่แน่นะรอน”แฮร์รี่พูดด้วยเสียงเย็นๆ ทำเอารอนขนลุกขนพองไปตามๆกัน เพราะรู้สึกว่านิสัยขี้แกล้งของแฮร์รี่เริ่มจะกลับมาเล็กน้อยแล้วสิ หรือว่าเค้าจะให้แฮร์รี่กลายเป็นคนที่ไม่ขี้แกล้งเหมือนเมื่อสองสามวันดีนะ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น
“เฮ้ยๆ นายอย่าน่า ไปแกล้งคนที่นายเกลียดไป”รอนพูดพร้อมกับรีบๆถอยให้ห่างจากแฮร์รี่ทันที ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่หัวเราะทันทีกับอาการของรอน ที่เวลาโดนแฮร์รี่แกล้งมักจะมีอาการหวาดกลัวอย่างนี้เสมอ แม้จะตัวใหญ่แต่ก็นะ ใจเสาะชะมัด
“อ้าวๆๆหัวเราะกันเข้าไป หยุดได้แล้วพวกนายน่ะ ไปเข้าเรียนวิชาต่อไปกันได้แล้ว”รอนพูดพร้อมกับเดินจ้ำเอาจ้ำเอาไปตามทางเดินเพื่อไปเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดทันที แฮร์รี่และเฮฮร์ไมโอนี่รีบเดินตามรอนไปด้วยความรู้สึกผิดที่แกล้งรอนมากจนเกินไป
“เอาน่ารอน ชั้นขอโทษ ทีหลังจะไม่แกล้งนายแล้วดีมะ”แฮร์รี่รีบวิ่งไปดักหน้ารอนทันที ถึงแม้รอนจะก้าวขายาวๆของตนเองให้ไกลแค่ไหน แต่แฮร์รี่ก็วิ่งตามรอนได้ทันเสมอ
“นะ ขอโทษนะ”แฮร์รี่พูดพร้อมกับทำแววตาหน้าสงสารทำเอารอนเริ่มใจอ่อนทันที เฮ้อนิสัยเริ่มกลับมาแล้วจริงๆน่ะแหละ แต่ก็ดีเหมือนกัน เป็นแฮร์รี่คนเดิมที่น่ารัก ขี้อ้อน ขี้งอนอย่างนี้แหละดีแล้ว
“ก็ได้ ถือว่าครั้งนี้ไม่นับนะ”แฮร์รี่ยิ้มทันทีก่อนที่จะรีบเดินนำไป ปล่อยให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต้องรีบวิ่งตามแฮร์รี่ เพราะแฮร์รี่วิ่งเร็วชะมัด
ในขณะที่แฮร์รี่กำลังร่าเริงขึ้นที่ละเล็กน้อย เดรโกที่คอยแอบมองและได้ฟังทุกคำพูดที่แฮร์รี่คุยกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ก็ถึงกับยิ้มให้กับความหวังดีของเฮอร์ไมโอนี่และรอนที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังส่งของหวานที่แสนน่ารักให้เค้ากินอย่างไม่รู้ตัว
“แล้วเจอกันแฮร์รี่ ที่น่ารักของชั้น”เดรโกพูดพร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มของคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุด ก่อนที่จะรีบเดินไปเรียนวิชาต่อไปของตนเองทันที
ในเวลาอาหารค่ำของวันนี้ ซึ่งเป็นคืนที่ทุกคน เฮฮากันมากยิ่งขึ้นเมื่ออีก 2 วันก็จะได้กลับบ้านแล้ว จะมีก็เพียงแต่แฮร์รี่เท่านั้นที่ไม่สนุกเลยซักนิด จากเครียดๆอยู่แล้วเมื่อได้ยินข้อเสนอที่
ศ.ดัมเบิลดอร์เสนอ แฮร์รี่ก็ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ แฮร์รี่เกลียดเดรโก และแถมยังไม่ค่อยชอบบ้านของเดรโกซักเท่าไหร่ เพราะลูเซียส และนาร์ซิสซาร์ มัลฟอยต่างก็เป็นผู้เสพความตายที่กลับใจทั้งนั้น แต่ถึงกระนั้นแฮร์รี่ก็ไม่อยากที่จะเชื่อใจตระกูลนี้ซักเท่าไหร่
“ว่าไง พอตตี้ เตรียมตัวมาอยู่บ้านชั้นได้เลยนะอีก 2 วัน 555”เมื่อหัวเราะได้ใจแล้ว เดรโกก็เดินออกไปจากห้องโถง โดยปลอ่ยให้เสียงร้องของแฮร์รี่ตะโกนด่าแทน
“ไอ้บ้า!!!!!!!!~ ไอ้หัวลีบเอ้ย”แฮร์รี่ตวาดซะดังลั่นห้องโถงก่อนที่จะรู้ตัว แล้วจีงรีบเดินออกจากห้องโถงโดยที่ไม่ได้แตะอะไรเลยซักนิดเพราะความอาย แต่ระหว่างทางก็ยังไม่วายที่จะบ่นเกี่ยวกับเรื่องของเดรโกอีก
“ฮึ เพราะไอ้เจ้าบ้านั่นแท้ๆ เลยไม่ได้กินข้าวเย็นเลย ฮือฮือ หิวก็หิว ไอ้บ้า กลับไปหอนอนดีกว่า เดี๋ยวรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็คงจะเอามาให้เรากินเองแหละ แต่ปัญหาคือเราจะมองหน้าใครเค้าติดเนี่ย เล่นตะโกนซะดังลั่นขนาดนั้น”แฮร์รี่บ่นพึมพำตลอดทางโดยที่เดรโกนั้นได้ยินทุกคำทุกประโยคของแฮร์รี่ที่บ่นเกี่ยวกับตัวเค้าเลยก็ว่าได้
“ก็นายมันน่าให้ชั้นแกล้งมั้ยหล่ะแฮร์รี่ น่ารักซะขนาดนี้”เดรโกบ่นพึมพำกับตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ห้องโถงพร้อมๆกับเอาอาหารของตนเองที่อยู่บนโต๊ะอาหาร เดรโกพยายามโกยมาให้ได้มากที่สุด ก่อนที่จะรีบเดินออกไปท่ามกลางของผู้คนในห้องโถงที่มองเดรโกอย่าง งงๆ รวมกระทั่งรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ยังตกใจนิดๆจะมีก็แต่ดัมเบิลดอร์ที่ยิ้มให้กับท่าทางของเดรโก
ดัมเบิลดอร์นั้นรู้มานานแล้วว่าเดรโกและครอบครัวของเดรโกอยากที่จะได้แฮร์รี่เป็นลูกสะใภ้และภรรยามานานแล้ว เค้าก็คงช่วยเหลือครอบครัวนี้เป็นการตอบแทนที่มาเข้าร่วมกันปราบจอมมารได้สำเร็จ เลยให้แฮร์รี่เป็นค่าตอบแทน แล้วดัมเบิลดอร์ก็ได้คิดคำนวนเอาไว้แล้วว่า แฮร์รี่ต้องมีความสุขอย่างแน่นอน
แฮร์รี่เดินมาถึงทางเข้าประตูหอนอนกริฟฟินดอร์ก่อนที่จะบอกรหัสผ่านแล้วเดินเข้าไป เมื่อเดินเข้าไปแฮร์รี่ก็ถึงกับต้องยิ้มกว้างทันที ก็อาหารกองใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าของเขา แถมแต่ละอย่างเป็นของที่แฮร์รี่ชอบทั้งนั้น แฮร์รี่ไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปคว้าของทุกอย่างเข้าปากทันทีด้วยความหิว
หลังจากที่เดรโกวิ่งอย่างเร็วจี๋ เพื่อเข้าไปในหอกริฟฟินดอร์แล้วรีบวางอาหารที่ตนโกยมาจากห้องอาหารแล้ววางลงบนโต๊ะ เดรโกก็ต้องรีบวิ่งออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุดก่อนที่แฮร์รี่จะมาถึง เมื่อเห็นว่าแฮร์รี่เดินเข้าไปแล้ว เดรโกก็วางใจ ก่อนที่จะรีบเดินกลับหอของตนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่ในใจนั้นดีใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นแฮร์รี่ในทุกวินาที และทุกท่าทาง ทุกอารมณ์
รอนและเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งไม่รู้อะไรเลยว่าแฮร์รี่นั้นได้กินอาหารกองใหญ่โตที่อยู่ตรงหน้าไปแล้ว ทั้งสองคนจึงรีบกิน แล้วก็รีบเอาอาหารที่แฮร์รี่ชอบมาให้กับแฮร์รี่ แฮร์รี่รับของทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเค้าอีกสองกอง ก่อนที่จะยิ้มหวานให้กับทั้งสองแล้วรีบคว้ามันมากินอีกระรอกหนึ่ง
“เดี๋ยวแฮร์รี่ นายกินพวกนั้นแล้วหรอ”รอนหันมาถามแฮร์รี่เมื่อเห็นกองขยะใหญ่โตที่แฮร์รี่กินแล้วทิ้ง แฮร์รี่ที่กำลังอร่อยกับแซนวิสทูน่าก็พยักหน้าทันทีก่อนที่จะไม่สนใจรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังทึ่งกับการกินของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กินจุไม่แพ้รอนเลย
“ว่าแต่นายไปเอามาจากไหนหรอ”เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อคิดสงสัยมาตั้งนานว่ามันมาได้ยังไง จะว่าแฮร์รี่เอามาเองก็ไม่ได้ เพราะตอนที่แฮร์รี่ออกมาเธอก็เห็นว่ามือของแฮร์รี่นั้นว่างเปล่า จะว่ามีคนมาวางเอาไว้ก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะทุกคนต่างก็กินอาหารอยู่ที่ห้องโถง นอกจากใครที่พวกเค้านึกไม่ออก หรืออาจจะเป็นเพราะมีคนเอามาตุนเอาไว้ก็ได้
“ไม่รู้ดิเห็นมันกองอยู่ตรงเนี้ย ตอนที่ชั้นเปิดประตูเข้ามา ชั้นหิวชั้นก็เลยกินซะเลย เดี๋ยวค่อยตามหาเจ้าของละกัน”แฮร์รี่พูดอย่างไม่ได้คิดอะไรเลย จะมีก็แต่รอนและเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่เป็นห่วงแทน ว่าในของที่แฮร์รี่กินเข้าไปจะมีอะไรหรือเปล่า แต่แล้วสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็เหลือไปเห็นการ์ดใบหนึ่งที่สอดเอาไว้อยู่ข้างๆกับกองเศษอาหารที่แฮร์รี่กินเสร็จแล้ว
“นี่ นั่นการ์ดอะไรน่ะ”ทั้งสามเปิดมันเพื่ออ่านทันที โดยมีเฮอร์ไมโอนี่เป็นผู้บรรยายข้อความในจดหมายทั้งหมด
“ถึงพอตเตอร์
นายต้องหัดกินข้าวซะบ้างนะ ไม่ใช่ว่าพอโกรธแล้วก็ไม่กินอะไรเลย หนีมาที่หอเนี่ย มันไม่ดีต่อสุขภาพ จำไว้นะเจ้าเตี้ย” เมื่อเฮอร์ไมโอนี่อ่านจบทุกคนต่างก็คิดกันว่าเป็นใครกันนะ แฮร์รี่และรอนนั่งคิดตั้งนานแต่ก็คิดไม่ออก แฮร์รี่คิดไปกินไป ส่วนรอนก็นั่งคิดแบบต้องรู้คำตอบให้ได้
ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่นั้นคิดออกแล้ว และได้แต่คิดในใจว่า มัลฟอยนะมัลฟอย ถ้าจะเขียนด้วยเวทมนตร์ก็อย่าทำให้มีพิรุธสิ ถึงลายมือจะอ่านไม่ออก แต่พออ่านถึงคำว่าเจ้าเตี้ยใครๆก็ต้องรู้ว่าต้องเป็นนาย เพราะมีแต่นายคนเดียวใน Hogwarts น่ะแหละที่จะเรียกแฮร์รี่อย่างนี้ มาตายตอนจบซะได้ ฮิฮิ แต่ชั้นไม่บอกแฮร์รี่หรอกนะ
เพราะชั้นรู้ว่านี่มันคือความลับของนาย และชั้นว่าแฮร์รี่คงไม่อยากรู้หรอก เพราะถึงรู้คงต้องรีบไปคายเศษอาหารออกเป็นแน่ ยิ่งไม่ค่อยได้กินอะไรอยู่ เอาเป็นว่าชั้นจะทำแผนของชั้นให้สำเร็จตามที่ศ.ดัมเบิลดอร์และนายรีเควสมาละกันนะ
“แฮร์รี่ ชั้นว่าพวกเราคงจะนั่งคิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกหรอก ก็จดหมายนี่มันเขียนด้วยเวทมนตร์เจ้าตัวไม่ได้เขียนเอง เอาเป็นว่าลางสังหรณ์ชั้นบอกว่ามันไม่เป็นอันตรายละกันนะ เอาหล่ะ พวกเราไปเข้านอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องเรียนแต่เช้านะ”เฮอร์ไมโอนี่สั่งเหมือนแม่คนที่สองของทั้งสองทันที
“แต่ว่า มันยังเหลืออีกสองอย่างแน่ะ ให้กินเสร็จก่อนนะ”แฮร์รี่พูดพร้อมกับงาบแซนวิสลงคอเป็นชิ้นสุดท้ายก่อนที่จะทำสายตาอ้อนวอนให้กับเฮอร์ไมโอนี่ แล้วมองไปที่พายข้าวโพดกับพายไก่ที่อยู่ตรงหน้า เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวทันทีก่อนที่จะพยักหน้า แฮร์รี่จึงรีบเอามือไปคว้าพายไก่มากินก่อนที่จะตามด้วยพายข้าวโพดแล้วรีบแยกกับเฮอร์ไมโอนี่เพื่อเข้าหอนอนชายของตนทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มร่า เพราะเมื่อวานนี้เค้าได้กินของโปรดไปตั้งหลายอย่างแล้ว เพราะเค้าไม่เคยกินมากขนาดนี้มาก่อน ทำให้วันนี้แฮร์รี่ดูจะสดใสยิ่งกว่าเดิม
“รอน รอน ตื่นเราไปอาบน้ำแล้วไปเรียนกันเถอะเร็ว เซมัส เนวิล ดีน เร็วๆ พวกนายไปอาบน้ำแล้วไปกินข้าวเช้ากันเร็ว”ทุกคนที่โดนแฮร์รี่ปลุกตั้งแต่เช้าต้องจำใจตื่นเพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่แฮร์รี่ปลุกทุกคนแล้วไม่ยอมตื่นหลังจากนั้นแฮร์รี่ก็ไม่พูดกับใครอีกเลยจนเวลาผ่านไป 10 วันถึงจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม นับได้ว่าขี้งอนมากๆ
“อืมๆๆโอเค แป็ปนึงนะขอบิดขี้เกียจก่อน”รอนพูดขึ้นพร้อมกับชูแขนชูขาให้ยืดออกเท่าที่จะทำได้ทันที แฮร์รี่มองด้วยสายตาเย็นๆทุกคนจึงต้องรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาแทบจะทันที แถมแทบจะแย่งเข้าห้องน้ำเพราะกลัวแฮร์รี่งอน เมื่อทุกคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว แฮร์รี่ก็นำทางทุกคนไปกินอาหารเช้าด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง
ความคิดเห็น