ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : shot 11
"เดี๋ยวนะเร นี่มันอะไรกันน่ะ ห้องนี้สุดยอดไปเลย"ผมพยายามที่จะไม่สนใจกลับคำชวนของเจ้าเร ก็แหมดูมันสิ อยู่ๆจะให้ไปนั่งบนเตียงข้างๆมัน ไม่มีทางไม่ยอมหรอก เชอะ อุตส่าห์บอกว่าเดี๋ยวก่อน
"นายมานี่ก่อนสิแล้วชั้นจะบอก"ดูมัน ดูมัน อย่างนี้สงสัยต้องรู้จักห้องนี้มาก่อนแล้วแน่ๆ แต่ผมก็ต้องเดินไปหาเจ้าเร เพราะรุ้สึกว่าจะสงสารมันเล็กน้อย
"นายเป็นไงบ้าง"ผมเดินเข้าไปถามเจ้าเร พร้อมๆกับหน้าแดงนิดหน่อย
"นายอยากรุ้มั้ยหล่ะ มานี่สิ เร็วๆ"เรพูดพร้อมกับพยายามที่จะกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆ ผมเดินหน้าแดงๆไปหาเจ้าเร เพราะรุ้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นส่วนที่สำคัญของเจ้าเรมันโผล่แทบจะทะลุออกมาจากกางเกงแย้ว แง้ๆๆๆฮือออออ มะอาวน๊าๆๆๆเค้ายางไม่พร้อมอ่า
"นายจะช่วยชั้นได้มั้ย"นั่นแหนะยังมีการถามอีก เชอะว่าแล้วเชียวเจ้านี่
"ไม่ ฝันไปเถอะลูก 5555+"เจ้าเรหน้าสลดลงทันที ผมเห็นหน้ามันก้นึกสงสาร แต่ทำไงได้อ่า แง้ๆๆๆก้คนมันไม่พร้อมนี่ รอหน่อยก็ไม่ได้
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ เมื่อไหร่ที่พร้อมเดี๋ยวก็บอกเองแหละ"เรเงยหน้าขึ้นมองผมทันที พร้อมทำสายตาเว้าวอนอย่างที่ผมนึกสงสารเป้นอย่างมาก
"จะไม่ให้ชั้นทำหน้าอย่างนั้นได้ยังไงกันเล่า ในเมื่อคนทีรักไม่ยอมให้ชั้นกอด"เรพูดอย่างเศร้าๆ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้เรพร้อมๆกับโอบกอดเรเหมือนเป้นการปลอบใจ แต่ดูเหมือนว่าผมจะขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วสิแง้ๆๆๆ ก็เจ้าเรมันดันผลักผมให้ล้มนอนลงบนเตียงซะได้
"เร ไม่เอานะ ชั้นยังไม่พร้อม"ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะร้องไห้ ซึ่งมันเป็นมุขที่ถาวรของผมนั่นเอง แต่ดูเหมือนเจ้าเรจะไม่สนใจเสียงที่สั่นๆเพราะเกือบจะร้องไห้ของผมเลยแม้แต่น้อย
"เร...ชั้นขอร้อง อย่าเพิ่งนะ"เรส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับชี้ไปที่ส่วนนั้นของเค้าที่มันกำลังจะหลุดออกมาจากกางเกงของเค้าในไม่กี่วินาทีแน่นอนถ้าเจ้าเรไม่ได้ปลดปล่อยมันออกไป ผมมองส่วนนั้นของเจ้าเรอย่างคิดพิจารณา อะไรกันวะ คนยังไม่พร้อมนี่หว่า แล้วอีกอย่างเพิ่งจะคบกันไม่กี่วันเอง หมายถึงเป็นแฟนอ่านะ
"ไม่ นี ชั้นรักนาย นายต้องเป็นของชั้นวันนี้"เรพูดอย่างแววตาเอาจริง มันทำให้ผมกลัว เพราะแววตาของเรเหมือนกับวันที่เจ้าเรดุผม มันเป็นอะไรที่เจ็บ ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ผมก้มหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพึมพำอะไรบางอย่างที่ทำให้เรดีใจแบบสุดขีดจนผมก้ตกใจเหมือนกัน ว่าดีใจขนาดนั้นเลยหรอ
"ชั้น ยอมก็ได้"ผมพูดพึมพำให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เจ้าเรก็ดันได้ยินอีก มันเลยยิ้มร่าอย่างดีใจเลยทีเดียว
"ยิ้มไม "ผมถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดนิดหน่อย อะไรกันวะ มะตะกี้ยังทำหน้าเซ็งจะตายแล้วทำไมตอนนี้ถึงทำหน้าดีใจอย่างนั้นวะ แค่ตอบว่าโอเคแค่เนี้ยอ่านะ
(เอ่อเดี่ยวมาต่อให้ตอนกลับบ้านแล้วนะ แล้วเจอกันต่อฮับประมาณ 2 ทุ่มเด้อ 2 ทุ่มครึ่งประมาณนั้นอ่า
"นายมานี่ก่อนสิแล้วชั้นจะบอก"ดูมัน ดูมัน อย่างนี้สงสัยต้องรู้จักห้องนี้มาก่อนแล้วแน่ๆ แต่ผมก็ต้องเดินไปหาเจ้าเร เพราะรุ้สึกว่าจะสงสารมันเล็กน้อย
"นายเป็นไงบ้าง"ผมเดินเข้าไปถามเจ้าเร พร้อมๆกับหน้าแดงนิดหน่อย
"นายอยากรุ้มั้ยหล่ะ มานี่สิ เร็วๆ"เรพูดพร้อมกับพยายามที่จะกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆ ผมเดินหน้าแดงๆไปหาเจ้าเร เพราะรุ้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นส่วนที่สำคัญของเจ้าเรมันโผล่แทบจะทะลุออกมาจากกางเกงแย้ว แง้ๆๆๆฮือออออ มะอาวน๊าๆๆๆเค้ายางไม่พร้อมอ่า
"นายจะช่วยชั้นได้มั้ย"นั่นแหนะยังมีการถามอีก เชอะว่าแล้วเชียวเจ้านี่
"ไม่ ฝันไปเถอะลูก 5555+"เจ้าเรหน้าสลดลงทันที ผมเห็นหน้ามันก้นึกสงสาร แต่ทำไงได้อ่า แง้ๆๆๆก้คนมันไม่พร้อมนี่ รอหน่อยก็ไม่ได้
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ เมื่อไหร่ที่พร้อมเดี๋ยวก็บอกเองแหละ"เรเงยหน้าขึ้นมองผมทันที พร้อมทำสายตาเว้าวอนอย่างที่ผมนึกสงสารเป้นอย่างมาก
"จะไม่ให้ชั้นทำหน้าอย่างนั้นได้ยังไงกันเล่า ในเมื่อคนทีรักไม่ยอมให้ชั้นกอด"เรพูดอย่างเศร้าๆ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้เรพร้อมๆกับโอบกอดเรเหมือนเป้นการปลอบใจ แต่ดูเหมือนว่าผมจะขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วสิแง้ๆๆๆ ก็เจ้าเรมันดันผลักผมให้ล้มนอนลงบนเตียงซะได้
"เร ไม่เอานะ ชั้นยังไม่พร้อม"ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะร้องไห้ ซึ่งมันเป็นมุขที่ถาวรของผมนั่นเอง แต่ดูเหมือนเจ้าเรจะไม่สนใจเสียงที่สั่นๆเพราะเกือบจะร้องไห้ของผมเลยแม้แต่น้อย
"เร...ชั้นขอร้อง อย่าเพิ่งนะ"เรส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับชี้ไปที่ส่วนนั้นของเค้าที่มันกำลังจะหลุดออกมาจากกางเกงของเค้าในไม่กี่วินาทีแน่นอนถ้าเจ้าเรไม่ได้ปลดปล่อยมันออกไป ผมมองส่วนนั้นของเจ้าเรอย่างคิดพิจารณา อะไรกันวะ คนยังไม่พร้อมนี่หว่า แล้วอีกอย่างเพิ่งจะคบกันไม่กี่วันเอง หมายถึงเป็นแฟนอ่านะ
"ไม่ นี ชั้นรักนาย นายต้องเป็นของชั้นวันนี้"เรพูดอย่างแววตาเอาจริง มันทำให้ผมกลัว เพราะแววตาของเรเหมือนกับวันที่เจ้าเรดุผม มันเป็นอะไรที่เจ็บ ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ผมก้มหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพึมพำอะไรบางอย่างที่ทำให้เรดีใจแบบสุดขีดจนผมก้ตกใจเหมือนกัน ว่าดีใจขนาดนั้นเลยหรอ
"ชั้น ยอมก็ได้"ผมพูดพึมพำให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เจ้าเรก็ดันได้ยินอีก มันเลยยิ้มร่าอย่างดีใจเลยทีเดียว
"ยิ้มไม "ผมถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดนิดหน่อย อะไรกันวะ มะตะกี้ยังทำหน้าเซ็งจะตายแล้วทำไมตอนนี้ถึงทำหน้าดีใจอย่างนั้นวะ แค่ตอบว่าโอเคแค่เนี้ยอ่านะ
(เอ่อเดี่ยวมาต่อให้ตอนกลับบ้านแล้วนะ แล้วเจอกันต่อฮับประมาณ 2 ทุ่มเด้อ 2 ทุ่มครึ่งประมาณนั้นอ่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น